Ο Αλέξης δεν είναι Ανδρέας

Ο Αλέξης δεν είναι Ανδρέας


Οι προσπάθειες των κατεστημένων δυνάμεων να ταυτιστεί ο Αλέξης Τσίπρας με τον δαιμονοποιημένο Ανδρέα Παπανδρέου και κατ΄ επέκταση ο ΣΥΡΙΖΑ με το βαθύ ΠΑΣΟΚ των συνδικαλιστών και των λαμογίων ξεκίνησαν πολύ νωρίς, αλλά από τον Ιούνιο του 2012 έχουν καταστεί συστηματικές και συνεχώς επανέρχονται.

Χθες, ο καλός μου συνάδελφος Α. Παπανδρόπουλος, έγραψε στο euro2day.gr ένα άρθρο με τίτλο «Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να γίνει Ανδρέας Παπανδρέου», το οποίο θεωρώ ότι δεν πρέπει να μείνει αναπάντητο, καθώς η μέρα της κρίσεως πλησιάζει.

Κατ΄ αρχήν, συμφωνώ ότι πράγματι ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να γίνει Ανδρέας Παπανδρέου, όχι όμως επειδή δεν μπορεί, αλλά επειδή δεν το θέλει.

Γράφει, λοιπόν, ότι «Υπάρχουν στην Ελλάδα επιχειρηματικά και άλλα συντεχνιακά συμφέροντα, που πιστεύουν ότι ο κ. Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορούν να αποτελέσουν εναλλακτική πολιτική λύση σε μία προσπάθεια της χώρας να αποφύγει βαθιές μεταρρυθμίσεις».
Ισχύει όμως ακριβώς το αντίθετο. Επί δυόμισι χρόνια η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου δεν έκανε καμία αναπτυξιακή μεταρρύθμιση, γι΄ αυτό οι δανειστές είναι πεπεισμένοι ότι η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου καλύπτει τη μεγάλη φοροδιαφυγή του εξωτερικού, ότι είναι έρμαιο των διαπλεκομένων συμφερόντων που αποτελούν το κύριο εμπόδιο για τις μεταρρυθμίσεις, την απελευθέρωση των αγορών και τις άμεσες ξένες επενδύσεις.

Μόνο τα hedge funds έρχονται για αρπαχτές, ενώ η άθλια κυβερνητική πολιτική απαξίωσε το τραπεζικό σύστημα της χώρας, που ήταν και η αιχμή της όποιας εξωστρέφειας. Το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών καθρεπτίζει την ύφεση και την εκθεμελίωση του παραγωγικού ιστού της χώρας και τίποτε άλλο.

Συμπληρώνει δε, πως οι υποστηριχτές του Τσίπρα ελπίζουν ότι η χώρα θα «Απαλλαγεί χωρίς περαιτέρω προσπάθεια από την παγίδα του χρέους στην οποία έπεσε μόνη της».
Όμως, η χώρα δεν έπεσε μόνη της στην παγίδα. Την έριξαν τα κόμματα της συγκυβέρνησης, με τις 150.000 προσλήψεις του Κώστα Καραμανλή, που πήρε το χρέος από το 97% και το πήγε στο 130% του ΑΕΠ και έπιασε το πρωτοφανές ρεκόρ 15% στο έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, καθώς και με τον λαϊκισμό του Γιώργου Παπανδρέου, που δεν στήριξε τα διορθωτικά μέτρα του Καραμανλή τον Απρίλιο του 2009, οδήγησε τη χώρα σε εκλογές, τις κέρδισε λέγοντας ότι λεφτά υπάρχουν, ενώ ήξερε ότι το έλλειμμα ήταν στο 12,5% και ψήφισε τον πιο άθλιο προϋπολογισμό της μεταπολίτευσης τον Δεκέμβριο του 2009, που κατέπεσε στο πρώτο δεκαήμερο του 2010.

Σε ότι αφορά το χρέος, απλά δεν είναι βιώσιμο (ΣΣ: βαριέμαι να επιχειρηματολογήσω σε κάτι τόσο εξόφθαλμα ορατό, εκτός και αν ως βιωσιμότητα, εννοούν την αποπληρωμή των δανείων αποικιοποίησης της χώρας και την εξολόθρευση του ελληνικού πληθυσμού).
Γράφει ακόμη, ότι «Έχει δημιουργηθεί (από τον ΣΥΡΙΖΑ) ένας ισχυρός μηχανισμός προπαγάνδας και μακιγιαρίσματος της πραγματικότητας, που επωφελείται τα μέγιστα και από τα τραγικά λάθη της συγκυβερνήσεως…».

Μα πάλι ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Η γαλάζια μονταζιέρα παρουσιάζει την εικονική πραγματικότητα της φούσκας του success story, αγνοώντας υποκριτικά την ανθρωπιστική κρίση που έχει προκαλέσει η πολιτική της ακραίας και ταξικά μετωπικής λιτότητας, με το 1,5 εκατ. άνεργους το 90% των οποίων δεν παίρνει επίδομα ως μακροχρόνιοι άνεργοι, με το 1,5 εκατ. απλήρωτους εργαζόμενους, με τα 3 εκατ. ανασφάλιστους και με τις δομές της δημόσιας υγείας και παιδείας να καταρρέουν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει την ανθρωπιστική κρίση, ως πρώτο εθνικό πρόβλημα, που επιδειχτικά ο πρίγκιπας και ο νεόπλουτος αγνοούν…

Τέλος, αναφέρει ότι «ο δημαγωγός και μακράν της πραγματικότητας αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ…», στηρίζεται από «σκοτεινά και κερδοσκοπικά συμφέροντα» και καταλήγει ότι «η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από ανθρώπους του χθες, αλλά από δημιουργικές δυνάμεις του αύριο».

Είναι αστείο, αλλά ο Σαμαράς επειδή δεν έχει το χάρισμα του ομιλητή, έχει βγάλει μπροστά τον Άδωνη και τον Βορίδη, δύο επαγγελματίες λαϊκιστές της άκρας δεξιάς, καθώς και την Βούλτεψη και τον Ντινόπουλο, που αποτελούν την πεμπτουσία της χυδαίας δημαγωγίας. Σε ότι αφορά τα σκοτεινά συμφέροντα, μα αυτά είναι στις λίστες των μεγαλοφοροφυγάδων που κρύβουν στα συρτάρια τους Σαμαράς και Βενιζέλος, δύο άνθρωποι του χθες, δύο αγωνιούντες (ο καθένας για δικούς του λόγους) 60άρηδες του παλιού καθεστώτος που καταρρέει.

Είναι αστείο να θέλει ο Τσίπρας να γίνει Ανδρέας Παπανδρέου! Όπως γράφαμε σε σχετική ανάλυση πριν ενάμισι χρόνο, ο Αλέξης είναι νεότατος, ενώ ο Αντρέας δεν ήταν. Αυτό σημαίνει ότι οι πλάτες του Αλέξη σηκώνουν συγκρούσεις και ριζοσπαστισμούς, ενώ ο Αντρέας είχε μπει στη φάση των προσωπικών απολογισμών και συμβιβασμών και της ενασχόλησης με τη σωτηρία του σώματος και της ψυχής.

Ο Αλέξης ασχολείται, μαθαίνει, εξελίσσεται, ο Αντρέας βαριόταν. Ο Αλέξης είναι όμορφος και χαμογελάει, ο Αντρέας δεν ήταν και είχε κατάθλιψη, κατά πως μαρτυρεί ο Αυγερινός. Ο Αντρέας είχε την ιστορική ευκαιρία να αλλάξει την Ελλάδα και την άλλαξε, αλλά αδιαφόρησε για την διασφάλιση του όποιου έργου του.

Ο Αλέξης έχει την ιστορική ευκαιρία να αλλάξει ουσιαστικά την Ελλάδα και να μην επαναλάβει τα λάθη των άλλων. Έχει κι άλλα πλεονεκτήματα: πρώτον: η ελληνική κοινωνία δεν είναι η αγαθιάρα της μεταπολίτευσης, δεύτερον: η γενιά του Πολυτεχνείου που ‘’πήγε για ψώνια’’ απέρχεται, και τρίτον: διαθέτει «αριστερή» αντιπολίτευση μέσα στο κόμμα του, που θα κρατάει τα μπόσικα. Τέλος, τέταρτον: ο ΣΥΡΙΖΑ έχει παράδοση εσωτερικής δημοκρατίας, κάτι που δεν είχε το βοναπαρτίστικο ΠΑΣΟΚ του Αντρέα Παπανδρέου.
Άλλωστε, όπως μας έχει διαβεβαιώσει ο Νίκος Παπανδρέου «το εργοστάσιο έβγαλε μόνο έναν Αντρέα» … ευτυχώς!

Συνεπώς, ο Τσίπρας όχι μόνο δεν θέλει να γίνει Αντρέας, αλλά να γίνει κάτι πολύ καλύτερο. Αυτό που ήθελε να γίνει ο Αντρέας και δεν έγινε: ο ηγέτης που θα κάνει την Ελλάδα να λάμψει.


Πηγή: Το Κουτί της Πανδώρας