Όχι τα πάντα ο Αλέξης…

Όχι τα πάντα ο Αλέξης…
Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

Τον Σεπτέμβριο του 1960 ο Τζων Κένεντι, διεκδικώντας ως ο πρώτος καθολικός στο θρήσκευμα υποψήφιος το αξίωμα του Αμερικανού Προέδρου, εκφώνησε μια συγκλονιστική ομιλία στο Χιούστον του Τέξας, σε συγκέντρωση προτεσταντών ιερέων.

Επέδειξε το αναγκαίο πολιτικό θάρρος – θράσος για να πετύχει το στόχο του και το κατάφερε με το να εκλεγεί πρώτος καθολικός Πρόεδρος στις ΗΠΑ. Το ίδιο πολιτικό θάρρος – θράσος έδειξε χθες και ο Τσίπρας μέσα στο Βερολίνο, μιλώντας για όλα. Κατάφερε να οδηγήσει μέχρι εκεί που μπορούσε να πάει την πολιτική συζήτηση για το ελληνικό πρόβλημα.

Ό,τι μπορούσε να κάνει ο Έλληνας πρωθυπουργός, το έκανε, αλλά τώρα κινδυνεύει να «αδειαστεί» από την ίδια την κυβέρνησή του, καθώς εμφανίζει σοβαρή και μεγάλη αδυναμία στη διατύπωση προτάσεων με τεχνοκρατικούς πλέον όρους.

Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, ο οποίος στην πρώτη επίσκεψή του στη γερμανική πρωτεύουσα έσκυψε το κεφάλι, νιώθοντας την ανάγκη να πει το αμίμητο «ουδείς αναμάρτητος», ο Τσίπρας στάθηκε με αξιοπρέπεια απέναντι στη Μέρκελ. ‘Εβαλε παρουσία της και δημόσια, τρία πολύ σοβαρά ζητήματα:

Πρώτον, είπε ξεκάθαρα πως το πρόγραμμα έχει αποτύχει κι αυτή τη θέση την τεκμηρίωσε με αριθμούς, που άκουσε όλος ο κόσμος.

Δεύτερον, έθεσε το θέμα του κατοχικού δανείου και των γερμανικών αποζημιώσεων σε πολιτική και ηθική βάση κι ανεξάρτητα από την όποια διαπραγμάτευση για το χρέος.

Τρίτον, τρόλαρε τη γερμανική επιχειρηματολογία περί «διεφθαρμένων Ελλήνων», ζητώντας τη δικαστική συνδρομή της Γερμανίας στην υπόθεση Siemens.

Κι ενώ συνέβησαν όλα αυτά μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες όλων των διεθνών δικτύων του πλανήτη, ακολούθησε 5ωρο δείπνο με τη Μέρκελ, κάτι πρωτοφανές για το πρωτόκολλο της γερμανικής Καγκελαρίας. Στο δείπνο, είναι σαφές πως αναζητήθηκε και εν πολλοίς συμφωνήθηκε, ο «κοινός τόπος» του από δω και πέρα. Η πίεση θα χαλαρώσει, τα σενάρια ανατροπής και οι διαρκείς απειλές περί Grexit ή Grexident θα πάψουν να αποτελούν όπλα στον διαπραγματευτικό πόλεμο, και τα περί πρωτογενούς πλεονάσματος θα αντικατασταθούν απλά από έναν ισοσκελισμένο προϋπολογισμό.

Ασφαλώς κάτι θα πρέπει να δώσει κι η Ελλάδα κι αυτό είναι περισσότερο θέμα γοήτρου παρά ουσίας για τους Γερμανούς. Θέλουν να κλείσουν την αξιολόγηση και δίνουν στην ελληνική πλευρά την ευχέρεια να το πράξει με δικές της προτάσεις.

Κι εδώ ερχόμαστε στο κρίσιμο ζήτημα των αμέσως επόμενων ημερών. Το να σταλούν πάλι μερικοί τίτλοι κι επικεφαλίδες «μεταρρυθμίσεων» δεν περνάει και το ξέρουμε. Πρέπει να καταγραφούν σαφή και κοστολογημένα μέτρα, δημιουργικές ιδέες που θα βάλουν χρήματα στα ταμεία. Διότι, ενώ ο πρωθυπουργός παίρνει τις σωστές πολιτικές πρωτοβουλίες, δεν φαίνεται να υπάρχει από πίσω η ομάδα εκείνη, που θα αναλάβει να «μεταφράσει» τεχνοκρατικά ό,τι συμφωνείται πολιτικά, με αποτέλεσμα, να χάνεται το momentum και να επιστρέφουμε ξανά από την αρχή.

Δεν ξέρω αν περιμένουν να κάνει τη δουλειά η Lazard, η οποία δεν πληρώνεται κιόλας, όπως διευκρινίστηκε στη Βουλή. Αλλά στο κάτω – κάτω η εντολή από τους πολίτες δεν δόθηκε σε καμία Lazard. Είναι δουλειά του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης. Η πρακτικοποίηση του πολιτικού πλαισίου που συμφώνησε ο Τσίπρας τόσο στην επταμερή των Βρυξελλών όσο και χθες στο Βερολίνο, είναι δουλειά πρωτίστως των κυρίων Δραγασάκη και Βαρουφάκη. Αυτοί πρέπει να σκεφτούν, να κοστολογήσουν και να καταθέσουν ένα σαφές χρονοδιάγραμμα υλοποίησης.

Είναι πλέον εξαιρετικά κρίσιμο για τη χώρα να μην περάσει η βδομάδα χωρίς σοβαρό αποτέλεσμα και να ξαναγυρίσει πάλι η «μπάλα» στα πόδια του Τσίπρα. Το “one man show” έχει και τα όριά του και δεν είναι ό,τι πιο σοφό, να είναι διαρκώς ο πρωθυπουργός αυτός που …ξελασπώνει τους υπουργούς του. Ας δείξουν επιτέλους, ότι μπορούν να κάνουν να συμβεί και το αντίθετο.


RizopoulosPost.gr