ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ

Ξένοι επίτροποι σε κάθε υπουργείο, τράπεζα και φορέα του Δημοσίου:

Σε αυξημένη εποπτεία βρίσκεται ήδη η Ελλάδα και σε κάθε φορέα του Δημοσίου, έχει τοποθετηθεί Επίτροπος, Επόπτης, ομάδα ή υπάλληλος της Τρόικα και των δανειστών, προκειμένου να ελέγχει την πορεία των μεταρρυθμίσεων και εκτέλεσης του προϋπολογισμού.

1. Η Ομάδα του Μπομπ Τράα από το ΔΝΤ

Ο Ολλανδός οικονομολόγος, Μπομπ Τράα, είναι επικεφαλής της αντιπροσωπείας τεσσάρων υπαλλήλων του ΔΝΤ στην Αθήνα και μένει μόνιμα εδώ, σχεδόν από την αρχή της υπογραφής του Μνημονίου Ι.
Το γραφείο του βρίσκεται στον 8ο όροφο του κτιρίου της Τράπεζας της Ελλάδας, στην οδό Αμερικής, στο κέντρο της Αθήνας. Αρχικά η οικία του ήταν επί της Διονυσίου Αρεοπαγίτου αλλά για λόφους ασφαλείς μετακόμισε στα βόρεια προάστια.

Από την κυβέρνηση ο Τράα ζητάει: «Κλείστε οργανισμούς, απολύστε υπαλλήλους, σταματήστε τους φόρους». Σε πρόσφατο Συνέδριο του Economist στην Αθήνα ο κ. Τράα υποστήριξε ότι τα μέτρα δεν είναι τα τελευταία: «Δεν είναι ρεαλιστικό να λέμε ότι δεν θα ληφθούν νέα μέτρα. Το Μνημόνιο δεν είναι χαραγμένο σε πλάκες. Θα χρειαστούν νέα μέτρα καθώς προχωράμε».

Ο κ. Τράα, επικέντρωσε την κριτική του στον μεγάλο δημόσιο τομέα και
τους ελλιπείς φοροειπρακτικούς μηχανισμούς. «Η Ελλάδα θα πρέπει να βελτιώσει την ικανότητα συλλογής φόρων, αντί να επιβαρύνει συνεχώς το σύστημα με νέους. Μόνο τότε θα μπορέσει να μειωθεί και η φορολόγηση». Εχει πει:

•Κοιτάζω τους πίνακες με τις άμεσες ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα και νομίζω ότι αντικρύζω καρδιογράφημα νεκρού.
•Πρέπει επιτέλους να ξεκινήσει το πρόγραμμα ι διωτικοποιήσεων
•Απαντώντας στο επιχείρημα, ότι η χρηματιστηριακή αξία των εισηγμένων προς πώληση εταιριών δεν επιτρέπει την αξιοποίησή τους, ο κ. Τράα είπε: «Ηρθα πρώτη φορά στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 2009. Τότε είδα ότι υπήρχε οption πώλησης του 10% του ΟΤΕ, αξίας 780 εκατ. Είπα στον υπουργό «πούλα το αύριο» . Μου απάντησε ότι αργότερα μπορεί να επιτευχθεί καλύτερη τιμή».
•«Δεν θέλω να γυρίσω στην Ολλανδία μέσα σε φέρετρο» φέρεται να είπε, εξομολογούμενος ότι φοβάται για τη ζωή του.

2. Επίτροπος Βρυξελλών (θα έρθει)

Οι Βρυξέλλες δρομολογούν την τοποθέτηση στην Αθήνα, τουλάχιστον
ενός Επιτρόπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με το επιτελείο του και η γενική διεύθυνση οικονομικών της Κομισιόν, η κατεξοχήν γραφειοκρατική δομή
που εποπτεύει το ελληνικό πρόγραμμα, περιέλαβε και επίσημα τη θέση «επικεφαλής του γραφείου Ελλάδας» στο οργανόγραμμά της.

Ο Επίτροπος θα είναι επικεφαλής μιας ομάδας, στα πρότυπα εκείνης του Μπομπ Τράα. Η Κομισιόν είχε μείνει πίσω στην ενημέρωση και την εποπτεία και τώρα σχεδιάζει να καλύψει το κενό, βασιζόμενη μάλιστα στην απόφαση της Συνόδου Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου 2010. Η απόφαση προβλέπει την ενίσχυση των μηχανισμών παρακολούθησης του ελληνικού προγράμματος, κατόπιν αιτήματος της ίδιας της Ελλάδας .

«Η Επιτροπή, σε συνεργασία με τους λοιπούς εταίρους της στην τρόικας», σημειώνει η απόφαση που έχει ΉΔΗ υπογραφεί, «θα συγκροτήσει για τη διάρκεια του προγράμματος επιτόπου εποπτική δύναμη, συμπεριλαμβανομένης της συμμετοχής εθνικών εμπειρογνωμόνων, σε στενή και συνεχή συνεργασία με την ελληνική κυβέρνηση και την τρόικα, για την παροχή συμβουλών και συνδρομής ώστε να διασφαλιστεί η έγκαιρη και πλήρης εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων».

Ετσι, προγραμματίζεται η τοποθέτηση στελέχους μεσαίας κατηγορίας, καθώς και τεσσάρων υπαλλήλων στην Αθήνα. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο είναι στελεχωμένη και η ομάδα του ΔΝΤ του Μπομπ Τράα.

Η έδρα του, λεγόμενου Ανθύπατου της Κομισιόν, θα είναι στην Αθήνα και όχι στις Βρυξέλλες, καθιστώντας την παρουσία της τρόικας μόνιμη στο ελληνικό έδαφος, τα υπουργεία και το γενικό λογιστήριο του κράτους. Με αυτόν τον τρόπο οι δημοσιονομικές αποκλίσεις θα ελέγχονται ευκολότερα, οι διορθώσεις θα ζητούνται πιο άμεσα και η διαδικασία των τριμηνιαίων εκθέσεων θα γίνεται «αναίμακτα και χωρίς περιττή δημοσιότητα», όπως ασφαλώς διευκρινίζουν οι ίδιες πηγές «αν όλα πηγαίνουν καλά».

3. Επίτροποι-επόπτες στα Υπουργεία

Με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου την οποία υπέγραψε τον περασμένο μήνα ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας καθιερώθηκε Επίτροπος-επόπτης σε κάθε Υπουργείο και υπογράφηκαν «Μνημόνια Συνεργασίας» ανάμεσα στο υπουργείο Οικονομικών και τα υπόλοιπα υπουργεία στα οποία προβλέπονται:

-Προκαθορισμένες διορθωτικές παρεμβάσεις σε περίπτωση εμφάνισης αποκλίσεων από τους στόχους,
-Οι επιπτώσεις στην περίπτωση μη υλοποίησης των διορθωτικών παρεμβάσεων,
-Ο χρόνος και το είδος των δημοσιονομικών αναφορών που υποβάλλει ο κάθε φορέας,
-Δεσμεύσεις ότι υφίστανται και λειτουργούν εσωτερικά συστήματα, διαδικασίες και μηχανισμοί που να διασφαλίζουν τη χρηστή δημοσιονομική διαχείριση ή μέτρα που λαμβάνονται για τη βελτίωσή τους,
-Ο ρυθμός αποδέσμευσης των εγκεκριμένων πιστώσεων του προϋπολογισμού,

4. Επόπτης σε κάθε Φορέα του Δημοσίου

Επιμέρους Μνημόνια έχουν υπογραφεί ή θα υπογραφεί ανάμεσα στα υπουργεία και τους εποπτευόμενους φορείς. Αν διαπιστώνονται παρεκκλίσεις έναντι των δεσμεύσεων που έχουν αναληφθεί θα επιβάλλονται κυρώσεις οι οποίες αφορούν:

· Περικοπή των προϋπολογισμών όταν οι αποκλίσεις υπερβαίνουν το 10% των συμφωνηθέντων στόχων και δεν λαμβάνονται μέτρα διόρθωσης. Συγκεκριμένα ορίζεται ότι αν σε τριμηνιαία βάση διαπιστώνονται αποκλίσεις άνω του 10% θα κόβονται αυτόματα και ισόποσα λειτουργικές δαπάνες των υπουργείων ή επιχορηγήσεις.

· Ορισμό Επόπτη των οικονομικών υπηρεσιών, στα νομικά πρόσωπα φορείς της Γενικής Κυβέρνησης, όπου διαπιστώνονται σοβαρές αποκλίσεις ή μη συμμόρφωση.

5. Η Ομάδα Δράσης του Χορστ Ράιχενμπαχ

Η Ομάδα έχει 13 υπαλλήλους στην Αθήνα και 32 στις Βρυξέλλες που ασχολούνται με την παροχή τεχνικής βοήθειας. Μάλιστα, οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ο κ. Ράιχενμπαχ αρνήθηκε τον ρόλο του επόπτη, προτιμώντας τα «φιλικότερα» προς την Ελλάδα καθήκοντα της τεχνικής βοήθειας.

Δύο υπάλληλοι της Ομάδας Δράσης του κ. Ράιχενμπαχ βρίσκονται ήδη στο υπουργείο Οικονομικών, όπου βρίσκεται και μία Γερμανίδα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Αναμειγνύεται στη διαχείριση όλων των Υπουργείων, είναι ο υπέρ-επόπτης της κυβέρνησης αλλά και της Δικαιοσύνης, αφού συνομιλεί και με τον οικονομικό εισαγγελέα Γρηγόρη Πεπόνη. Τον έχουν αποκαλέσει Γερμανό Υπατο Αρμοστή ενώ ο αριστερός βουλευτής Ντίτερ Ντεμ δήλωσε προκλητικά ότι πρωθυπουργός της Ελλάδας είναι ο επικεφαλής της Ομάδας Δράσης, Χορστ Ράιχενμπαχ.

Όπως επεσήμανε σε συνέντευξή του, «Nαι είναι ο νέος σας πρωθυπουργός. Όλοι αυτοί που δουλεύουν για την Task Force δεν είναι φίλοι της Ευρώπης, αλλά υπάλληλοι των αγορών. Δεν μπορώ να ξέρω τις προθέσεις του κ. Ράιχενμπαχ αλλά πιστεύω ότι υπάρχει κάποιο σχέδιο στους σκοπούς του και για μένα είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι ο ελληνικός λαός δεν αποτελεί προτεραιότητα για τον ίδιο και την ομάδα του».

6. Επόπτες στο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων

Στο Διοικητικό Συμβούλιο του Ταμείου συμμετέχουν ως παρατηρητές από ένας υπάλληλος του ΔΝΤ, της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Νέος όρος των δανειστών προκειμένου να εκταμιευθεί η δόση-μαμούθ είναι η μεγαλύτερη εποπτεία του ΤΑΙΠΕΔ και η απαίτηση να μη περνούν οι αποκρατικοποιήσεις από τη Βουλή, όπως έχει ζητήσει το ΠΑΣΟΚ.

7.Επόπτες στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας

Ανάλογες θέσεις έχουν οι Τροϊκανοί και στο Ταμείο. Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας θα ενισχυθεί διοικητικά με σκοπό να λειτουργεί ανεξάρτητα και να διασφαλίζει την υφιστάμενη εταιρική διακυβέρνηση στις ιδιωτικές τράπεζες που θα υπαχθούν σε αυτό.

8. Επόπτης στην Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ)

Εκεί βρίσκεται εγκατεστημένος υπάλληλος της Eurostat και η υπηρεσία βρίσκεται ουσιαστικά στα χέρια της Τρόικα.

9. Επόπτης επί των ΟΤΑ Χανς Γιόακιμ Φούχτελ

Είναι εντεταλμένος της γερμανικής κυβέρνησης, για την Ελλάδα και προσωπικός εντεταλμένος της Ανγκελα Μέρκελ . Αποστολή του είνα,ι η συνεργασία «από τα κάτω» και κοινή δράση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, μέσω δικτύων, αδελφοποιήσεων πόλεων κ.λπ. με εμπειρογνώμονες, επιχειρηματίες και κοινωνία των πολιτών, στην οποία εντάσσεται και η "Ελληνογερμανική Συνέλευση" , και αφετέρου σε μια πολιτική σε κυβερνητικό επίπεδο, μεταξύ υπουργείου Εσωτερικών – ΕΝΠΕ – ΚΕΔΕ από ελληνικής πλευράς και του ομοσπονδιακού υπουργείου Οικονομικών και Τεχνολογίας της Γερμανίας, με τη συμμετοχή της Taskforce EU.

Στο πλαίσιο αυτό, η καγκελάριος Μέρκελ όρισε εντεταλμένο από γερμανικής πλευράς, για την παρακολούθηση και υλοποίηση αυτής της στρατηγικής, τον υφυπουργό Εργασίας της Γερμανίας, Χανς Γιοακίμ Φούχτελ.

Το όλο εγχείρημα τελεί υπό την αιγίδα του Γενικού Προξενείου της Γερμανίας και του γενικού προξένου κ. Wolfgang Hoelscher-Obermaier.

Εδρα της "Ελληνογερμανικής Συνέλευσης" είναι η Θεσσαλονίκη και επικεντρώνεται σε στοχευμένες επισκέψεις του κ. Φούχτελ και πλειάδας Γερμανών εκπροσώπων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, δημοσιογράφων και επιχειρηματιών που οργώνουν κυριολεκτικά την Ελλάδα, από άκρο σε άκρο- και οι συμμετέχοντες ξεπερνούν κάθε προηγούμενο, φτάνοντας τους 250.

10. Επίτροποι σε τράπεζες;

Υπό καθεστώς επιτροπείας τίθενται ουσιαστικά οι διοικήσεις των ελληνικών τραπεζών που έχουν λάβει κεφαλαιακή στήριξη, από τον ερχόμενο Ιανουάριο.Η σύμβαση ανακεφαλαιοποίησης προβλέπει αυστηρή εποπτεία στις τράπεζες και προβλέπει την τοποθέτηση παντοδύναμων επιτρόπων σε όλες τις τράπεζες που θα ανακεφαλαιοποιηθούν με κρατικό χρήμα μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.
11. Επίτροποι σε Δήμους

Το υπουργείο Οικονομικών ετοιμάζει νέα πράξη νομοθετικού περιεχομένου που θα επεκτείνει στους ΟΤΑ το πλαίσιο αυξημένης εποπτείας σε ΔΕΚΟ -το οποίο περιλαμβάνει αυτόματες περικοπές δαπανών, επίτροπο και αναστολή αμοιβών μελών ΔΣ.

«Είναι το μόνο σημαντικό πρόσθετο δημοσιονομικό μέτρο που ζητά η τρόικα για τώρα, πέρα από τις ρήτρες» αναφέρει υψηλόβαθμο κυβερνητικό στέλεχος.

12. Επίτροπος στον Ειδικό Λογαριασμό!!

Προς το παρόν, από ευρωπαϊκής πλευράς, το επικρατέστερο σενάριο είναι να δοθεί η δόση στην Ελλάδα το τρίτο δεκαήμερο του Νοεμβρίου, αλλά με μία προϋπόθεση: Να δημιουργηθεί μηχανισμός ασφυκτικής εποπτείας των χρημάτων που θα δοθούν στην Ελλάδα. Δεν κάνουν λόγο για «Επίτροπο», ωστόσο επαναφέρουν την απαίτηση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών κ. Σόιμπλε, για «ειδικό λογαριασμό» ο οποίος σημειωτέον, είχε προκαλέσει την έκρηξη του κ. Βενιζέλου που σε δηλώσεις του είχε κάνει λόγο για «προτεκτοράτο».

Αυτός ο Ειδικός λογαριασμός θα επιτρέπει «τον καλύτερο έλεγχο και επιτήρηση (της κίνησης) των ποσών που θα δανεισθούν στην Ελλάδα». Αυτός ο μηχανισμός θα τεθεί υπό τον έλεγχο της τρόικας των πιστωτών (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ΕΕ, ΔΝΤ). Θα είναι προσωρινού χαρακτήρα, μέχρι η Ελλάδα θα εγγράψει στο σύνταγμά της ρήτρα η οποία θα εγγυάται ότι η εξυπηρέτηση του χρέους της θα αποτελεί προτεραιότητα

13. Επίτροπος Ελλάδας!

Η πρόταση έγινε από την Ανγκελα Μέρκελ και τον κ. Σόιμπλε για να τεθεί η Ελλάδα σε εποπτεία και να οριστεί Επίτροπος για τη χώρα. Αντέδρασε ο πρόεδρος του Eurogroup, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ χαρακτηρίζοντας απαράδεκτη τη γερμανική πρόταση να τεθεί η Ελλάδα υπό εποπτεία.

Εν τω μεταξύ, με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο απέρριψε και ο πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD) στη Γερμανία, Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, την πρόταση τοποθέτησης Επιτρόπου στην Ελλάδα, εκτιμώντας πως μία τέτοια κίνηση «θα εξουδετέρωνε την δημοκρατία» και ο Επίτροπος θα εκλαμβανόταν ως «δύναμη κατοχής».

«Τέτοια πρόταση μπορούν να κάνουν μόνο άνθρωποι, οι οποίοι δεν καταλαβαίνουν τίποτα από ιστορία και πολιτική», παρατήρησε ο πρόεδρος του SPD σε συνέντευξή του στο γερμανικό ραδιόφωνο.
Πρέπει «να προσέξουμε να μην πληγώσουμε περισσότερο από όσο είναι αναγκαίο» τον ελληνικό λαό, προειδοποίησε από την πλευρά του ο υπουργός Εξωτερικών του Λουξεμβούργου, Ζαν Άσελμπορν, προσθέτοντας ότι η Γερμανία θα πρέπει να είναι «λίγο περισσότερο προσεκτική στις δηλώσεις της».

Τι έχουν προβλέψει οι Financial Times: σκληρή εποπτεία με ξένους τεχνοκράτες στην Ελλάδα!!

Σε καθεστώς σκληρής διεθνούς εποπτείας, με νέους ασφυκτικούς όρους δανεισμού, τοποθετεί την Ελλάδα η Γερμανία -με τη σύμφωνη γνώμη Γαλλίας και Ευρωπαϊκής Επιτροπής - σύμφωνα με όσα υποστηρίζουν οι Financial Times, των οποίων τα δημοσιεύματα αποτελούν, συνήθως, προαναγγελία όσων προετοιμάζονται για την Ελλάδα.

«Η γερμανική κυβέρνηση ζητεί την «υποχρεωτική» πρόσληψη ξένων εμπειρογνωμόνων που θα βοηθήσουν στην είσπραξη φόρων, την πάταξη της διαφθοράς και την ιδιωτικοποίηση κρατικής περιουσίας στην Ελλάδα, με αντάλλαγμα να επισπευσθεί η αναθεώρηση του προγράμματος διάσωσης, το οποίο συζητείται να περιλαμβάνει βοήθεια από την ΕΕ προς την Αθήνα για δύο επιπλέον χρόνια.

Τα μέτρα αποτελούν την πιο προχωρημένη μέχρι σήμερα επιβολή διεθνούς ελέγχου στην λήψη των αποφάσεων για τον ελληνικό προϋπολογισμό».

Προτεκτοράτο!

Σωρεία ξένων δημοσιευμάτων αναφέρουν ότι στην πραγματικότητα, η Ελλάδα τέθηκε υπό την εποπτεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και, πλέον, σε ότι αφορά στον προϋπολογισμό και τα δημοσιονομικά της, δεν έχει παρά μια « περιορισμένη κυριαρχία ».

Ήδη από τον Ιούλιο του 2011, ο Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ έχει δηλώσει: « Η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας θα περιοριστεί σημαντικά ».

Και στις 27 Ιανουαρίου, φέτος, η βρετανική εφημερίδα « Financial Times » έδωσε στη δημοσιότητα ένα γερμανικό έγγραφο που καλούσε την Αθήνα να υποδεχτεί έναν μόνιμο επίτροπο με δικαίωμα βέτο, για να επιβλέπει τον προϋπολογισμό του κράτους και να μπλοκάρει κάθε μη επιτρεπτό από τους πιστωτές της Ελλάδας έξοδο.

Τέλος, την παραμονή της συμφωνίας, σε συνέντευξή του στο γερμανικό εβδομαδιαίο περιοδικό « Der Spiegel », ο Βόλκερ Κάουντερ, ηγέτης της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης (CDU) στο Κοινοβούλιο, προχώρησε ακόμα περισσότερο, ζητώντας την αποστολή στην Ελλάδα « γερμανών δημοσίων υπαλλήλων για να βοηθήσουν στη δημιουργία μιας αποτελεσματικής χρηματοπιστωτικής διοίκησης ». Το ίδιο αίτημα, εξάλλου, διατύπωσε και ο ίδιος ο υπουργός Οικονομίας της χώρας, Φίλιπ Ρέσλερ.

Επίσης, όπως επισημαίνουν τα ξένα δημοσιεύματα, τα κεφάλαια που μεταφέρθηκαν στο πλαίσιο της βοήθειας θα τοποθετηθούν σ' έναν κλειστό λογαριασμό, στον οποίο μόνο η τρόικα θα έχει πρόσβαση και όχι η ελληνική κυβέρνηση. Ο λογαριασμός αυτός θα χρησιμεύσει αποκλειστικά για την εξυπηρέτηση του εθνικού χρέους και όχι για την πληρωμή των μισθών και των συντάξεων. Τα νέα ομόλογα του ελληνικού κράτους δεν θα υπόκεινται πλέον στον ελληνικό νόμο, αλλά στον βρετανικό. Και σε περίπτωση διαφωνίας μεταξύ της Αθήνας και των ιδιωτών πιστωτών της, αυτή θα κρίνεται στο Λουξεμβούργο και όχι στην Ελλάδα
.

Πηγή: www.iefimerida.gr/node/76973#ixzz2CVrduTR8


====================


Αθήνα

Σε επίθεση κατά της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά προχώρησε, στην ομιλία του για τον προϋπολογισμό, ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, Πάνος Καμμένος, καλώντας τους να μην λειτουργούν σαν Φιλιππινέζες των Γερμανών και κατηγορώντας τους ότι εκβίασαν το λαό και τους βουλευτές τους, για να περάσουν τα μέτρα.

Στην ομιλία του ο Π.Καμμένος επισήμανε, αρχικά, ότι έθεσε στην κυβέρνηση ερωτήματα την περασμένη Τετάρτη τα οποία έμειναν αναπάντητα.

Είναι βιώσιμο το χρέος, ρώτησε τον πρωθυπουργό ο Π.Καμμένος, και αν τα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση είναι όντως τα τελευταία; Ακόμη, ρώτησε, που είναι η έκθεση της Blackrock για την βιωσιμότητα των τραπεζών;

Θέτοντας ένα ακόμη ερώτημα, απευθύνθηκε στην κυβέρνηση ρωτώντας αν πιστεύει σε μια Ευρώπη των εθνών-κρατών ή στην ομόσπονδη Ευρώπη με κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας, η οποία θα πρέπει να γίνει δεκτή με δημοψήφισμα;

Εκβιάστε το λαό και πήρατε τις εκλογές μιλώντας για πτώχευση. Αλλά τώρα, στις 16 Νοεμβρίου, όταν τελειώνουν τα αποθέματα, λέτε «θα πτωχεύσουμε και δεν θα υπάρχει η βοήθεια».

«Εμπαίξατε το λαό και εκβιάσατε τους βουλευτές»!
«Το ψέμα όμως έχει κοντά ποδάρια»!

Το πρόβλημα του χρέους, πρόσθεσε ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, «λύνεται πολιτικά με σεισάχθεια και μονομερή του χρέους το
δε απεχθές χρέος από τις εταιρείες, δεν θα το πληρώσει ο λαός».

«Ζητάμε την τιμωρία για όσους έβαλαν το χέρι στο δημόσιο χρήμα», επισήμανε.

Ο προϋπολογισμός, συνέχισε, «μας θυμίζει τον καπετάνιο του Τιτανικού, που ζητούσε να παίζει η μουσική ενώ το πλοίο βυθιζόταν» και τον χαρακτήρισε «ταφόπλακα των παραγωγικών δυνάμεων» όπως είναι οι αγρότες.

Στη συνέχεια έστρεψε τα βέλη του κατά της Γερμανίας, υποστηρίζοντας ότι «οδηγούμαστε προς μια γερμανική Ευρώπη που θα εξουσιάζει τους λαούς». «Δεν θα περάσουν οι εκβιασμοί της Γερμανίας», ανέφερε σε άλλο σημείο.

Κάλεσε δε τον πρωθυπουργό, αντί να λειτουργεί «σαν κομματάρχης της Μέρκελ» να πάει στις ΗΠΑ, όπου η κυβέρνηση Ομπάμα μίλησε για τη μη βιωσιμότητα του χρέους αλλά ακόμη και στη Μόσχα και άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Υπογράμμισε δε, ότι η Ελλάδα πρέπει να εκμεταλλευτεί πλήρως τον ορυκτό και φυσικό της πλούτο και να ενισχύσει με αυτόν τον τρόπο την γεωστρατηγική της θέση.

«Ας τελειώσει το παραμύθι της δραχμής. Και πρόσθεσε ότι «πουλάτε τα ασημικά και τους τίτλους ιδιοκτησίας της χώρας».

Η εκτέλεση του προϋπολογισμού δεν θα πετύχει και η ανεργία αλλά και η κοινωνία σε έκρηξη, εκτίμησε ο Πάνος Καμμένος τονίζοντας ότι «η Ελλάδα έχει ελπίδα όσο υπάρχουν βουλευτές που αντιτίθεται στα γερμανικά σχέδια».


Newsroom ΔΟΛ



================



Αθήνα: η τελευταία Δημοσκόπηση

Η έντονη απογοήτευση των πολιτών, αλλά και το έλλειμμα εμπιστοσύνης στο σύνολο του πολιτικού κόσμου αποτυπώνεται σε δημοσκόπηση της Public Issue για τον ΣΚΑΪ και την Καθημερινή. Καταλληλότερος για πρωθυπουργός εμφανίζεται ο Αντώνης Σαμαράς, με τον Αλέξη Τσίπρα να πλησιάζει.

Πιο συγκεκριμένα, ο πρόεδρος της ΝΔ κρίθηκε καταλληλότερος για τον πρωθυπουργικό θώκο από το 37% των πολιτών, ενώ ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ θεωρήθηκε καταλληλότερος από το 31%. Το 27% απάντησε πως κανένας από τους δύο αρχηγούς δεν είναι ο καταλληλότερος για το πρωθυπουργικό αξίωμα.

Την ίδια στιγμή, καλύτερη κυβέρνηση θεωρείται ο συνδυασμός ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, που απολαμβάνει την υποστήριξη του 32% των πολιτών. Οκτώ μονάδες πίσω βρίσκεται το ενδεχόμενο κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (24%). Αντίθετα, το 39% των πολιτών αισθάνεται πως καμία από τις δύο κυβερνήσεις δεν αποτελεί την καλύτερη λύση για τη χώρα.

Παρά ταύτα, στην παράσταση νίκης ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ως ο αδιαφιλονίκητος νικητής, καθώς το 59% πιστεύει πως εάν γίνονταν αύριο εκλογές το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα επικρατούσε. Ακολουθεί η ΝΔ με 26%.

Αρνητική είναι η εικόνα που τρέφουν οι πολίτες ανεξάρτητα από τις κομματικές τους προτιμήσεις για τα πολιτικά κόμματα και τους αρχηγούς τους.

Ούτε ένα από τα επτά κοινοβουλευτικά κόμματα δεν απολαμβάνει τη θετική γνώμη άνω του 41% των πολιτών, με τη ΔΗΜΑΡ να είναι το συμπαθέστερο κόμμα με 41%, ακολουθούμενη από το ΣΥΡΙΖΑ με 39%, τους Ανεξάρτητους Έλληνες με 35%, τη ΝΔ με 31%, το ΚΚΕ με 20%, τη Χρυσή Αυγή με 16% και το ΠΑΣΟΚ με 13%.

Δυσαρεστημένο από τη λειτουργία της Δημοκρατίας στη χώρα μας δηλώνει το 81% των πολιτών, ενώ μόλις το 11% εμφανίζεται ικανοποιημένο και το 8% εκτιμά ότι η Δημοκρατία δεν υπάρχει ή έχει καταργηθεί.

Στην ερώτηση «Ποια είναι τα πιο σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα;», το 50% απάντησε η οικονομία, το 41% η ανεργία, το 26% τα κόμματα-πολιτικοί και ακολουθούν η μετανάστευση (2%), η τάξη-ασφάλεια (4%), η Παιδεία (5%) και η κρίση αξιών-ιδεολογίας (6%).

Newsroom ΔΟΛ



========================



ΠΑΣΟΚ


''Παιδοκτόνος'' ο Κώστας Σημίτης!!

Του έδωσε το δακτυλίδι εκείνον τον χειμώνα του 2004. Τον «έχρισε» έτσι αρχηγό του ΠΑΣΟΚ και εν δυνάμει πρωθυπουργό έπειτα από κάποια από τις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Στήριξε στη συνέχεια τον Ευάγγελο Βενιζέλο ή, μάλλον, δεν στήριξε καθόλου τον «διάδοχό» του κατά την εσωκομματική μάχη του 2007. Και τώρα, μετά την κάθετη πτώση του «εκλεκτού», τον αποδομεί με ένα κείμενο που δεν θυμίζει τον μεθοδικό «εξισορροπιστή» του εκσυγχρονισμού.

Αντιθέτως, με μία καλβινιστική μεθοδολογία προτεστάντη τριγωνομέτρη, εξηγεί πως ο πρωθυπουργός των δυόμισι ετών, ήταν επί της ουσίας, ανίκανος να διαχειριστεί την κρίση, τις σχέσεις με την Ευρώπη, τα οικονομικά μεγέθη, τους ίδιους τους υπουργούς του, την Τρόικα και τελικά, όπως προκύπτει, την ίδια του την πρωθυπουργία.

Σε ένα βιβλίο 600 σελίδων, ο Κώστας Σημίτης επιχειρεί μία ιστορική «παιδοκτονία» και στέλνει στην Κόλαση του Δάντη, εκείνον που ο ίδιος επέλεξε ως «Άρχοντα με το δακτυλίδι» του κόμματος και της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, τον Γιώργο Παπανδρέου.

Ο Κώστα Σημίτης εκπλήσσει, διότι για πρώτη φορά δεν αυτολογοκρίνεται
στο πόνημά του «Ο εκτροχιασμός». Ούτε αφήνει να πέσει κάτω ακόμη και
η πλέον μικρή λεπτομέρεια. Καταδεικνύει το πώς ο Γιώργος Παπανδρέου βασίστηκε εσφαλμένα στην «αμερικανική προστασία». Αποκαλύπτει πως,
λίγο πριν ληφθούν οι τελικές αποφάσεις και πέσουν οι υπογραφές στο
πρώτο Μνημόνιο, στις 22 Απριλίου του 2010, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου τηλεφώνησε στον υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ κ. Γκάιτνερ.

«Ποιος είναι ο λόγος να ρωτά η Ελλάδα τους Αμερικανούς για τις ρυθμίσεις που αποφάσισε με τους Ευρωπαίους;» διερωτάται ο Κώστας Σημίτης, προσθέτοντας πως «το τηλεφώνημα αφήνει να εννοηθεί προηγούμενες συνεννοήσεις με τις ΗΠΑ και αναζήτηση συμμάχων εκτός Ευρώπης».

Ο Κώστας Σημίτης, με σαφείς κεντροευρωπαϊκές αναφορές, στέλνει στο πυρ το εξώτερον τον Γιώργο Παπανδρέου και μάλιστα επισημαίνει ότι, ακόμη και όταν αναγκάστηκε να συνομιλήσει με τους Ευρωπαίους, επέλεξε πάλι λανθασμένα να καταστήσει τους Γάλλους ως προνομιακούς συνομιλητές, εκνευρίζοντας βεβαίως τον «Μηχανοδηγό» της Ευρωζώνης, που είναι το Βερολίνο.

Δεν ήταν σοβαρός

Ο Κώστας Σημίτης καταλογίζει έλλειμμα σοβαρότητας στην κυβέρνηση Παπανδρέου. Θυμίζει την αιφνιδιαστική στροφή του Παπανδρέου τον Γενάρη του 2010 και εξηγεί πως μία χώρα δεν πείθει όταν αποφασίζει να δράσει διά του πρωθυπουργού της, υπό την πίεση μιας συνάντησης στο Νταβός, η οποία διεξάγεται κατ' αρχάς για δημόσιες σχέσεις. (Ποιος δεν θυμάται την κωμικοτραγική σκηνή με τον Εγγλέζο δημοσιογράφο να κυνηγά με το μικρόφωνο τον Γιώργο Παπανδρέου στους διαδρόμους του Forum, για να του αποσπάσει μία δήλωση για την οικονομική κατάσταση της χώρας και τα σχέδια της Αθήνας. Και ποιος δεν ξεχνά το ύφος του κατακόκκινου τότε πρωθυπουργού να... απολογείται!).

Δεν είχε οικονομικές γνώσεις

Το παρακάτω απόσπασμα είναι ενδεικτικό της γνώμης που διατηρεί ο Κώστας Σημίτης για τον Γιώργο Παπανδρέου και το... «οικονομικό επιτελείο» του. Είναι, επίσης, ενδεικτικό για τη μεθοδολογία που χρησιμοποιεί για να αποδομήσει πλήρως τις επιλογές της τότε κυβέρνησης.

«Η κυβέρνηση διαβεβαίωνε ότι πραγματοποιούνταν αλλαγές που δεν είχαν γίνει επί τριάντα χρόνια. Προέβαλλε το έργο της ως το σημαντικότερο των τελευταίων δεκαετιών. Ο Πρωθυπουργός (ο κ. Γ. Παπανδρέου) ισχυριζόταν ότι η κυβέρνηση με το έργο της ''άλλαξε τη νοοτροπία του Έλληνα''.
Η ακραία υπερβολή την έβλαψε.

Ο εμίρης του Κατάρ αναδείχθηκε σε σωτήρα, λόγω των δισεκατομμυρίων που επρόκειτο να επενδύσει, αλλά εξαφανίστηκε… Στις συσκέψεις με την τρόικα, αρχή του υπουργείου Οικονομικών ήταν να εκφράζει την ελληνική άποψη ''διαμορφώνοντάς την επί τόπου''. Η έννοια της ομαδικής δουλειάς και του υπουργικού συντονισμού ήταν άγνωστη στους υπευθύνους. Η αδυναμία της ελληνικής πλευράς οφειλόταν στο γεγονός ότι τα αρμόδια στελέχη, παρά τις καλές προθέσεις και τις ικανοποιητικές δυνατότητές τους, δεν διέθεταν την απαραίτητη γνώση, πείρα και ικανότητα για να αντιμετωπίσουν ένα τόσο πολύπλοκο πρόβλημα, όπως η κρίση χρέους…


Οι Έλληνες αρμόδιοι, ως νεοφώτιστοι, δεν είχαν ούτε το πνευματικό εύρος ούτε το κύρος που προσδίδει η πείρα, για να χειριστούν πειστικά τα θέματα…

Ο Πρωθυπουργός λειτούργησε συγκεντρωτικά σε πρωτόγνωρο βαθμό.

Ο ίδιος δεν είχε τις οικονομικές γνώσεις που απαιτούσαν οι συνθήκες. Παρ' όλα αυτά, δεν συγκρότησε ένα σταθερό οικονομικό επιτελείο από πρόσωπα με ιδιαίτερες ικανότητες.

Δεν ενστερνιζόταν αρχικά την άποψη μίας στενής συνεργασίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πίστευε στη δυνατότητα αυτόνομης αντιμετώπισης της κρίσης χάρη στη στήριξη των ΗΠΑ».


Το λογύδριο του Παπανδρέου στο Καστελόριζο και η συγκάλυψη της πραγματικότητας...

Ο Κώστας Σημίτης θυμίζει τη φράση του τότε πρωθυπουργού, κατά το δραματικό τηλεοπτικό διάγγελμά του από το Καστελόριζο στις 23 Απριλίου του 2010. Γράφει ο Κώστας Σημίτης, αναφερόμενος στη φράση του Γ. Παπανδρέου:
«Τελικός προορισμός μας είναι να απελευθερώσουμε την Ελλάδα από επιτηρήσεις και κηδεμονίες».

«Τα μεγαλόπνοα αυτά λόγια (του Παπανδρέου) ήθελαν να συγκαλύψουν το γεγονός πως η Ελλάδα, παρά τα όσα ισχυριζόταν ο πρωθυπουργός, δεν είχε ανακτήσει την αξιοπιστία της και αποδεχόταν μία επιτήρηση πολύ σκληρότερη από όσες είχε γνωρίσει από το 1974 και μετά».

Δεν μένει όμως εκεί ο Κ. Σημίτης, αλλά φθάνει και στο 2011 και χαρακτηρίζει ως «ανεπίτρεπτη επιπολαιότητα» την πρόταση του Παπανδρέου για διεξαγωγή Δημοψηφίσματος.

Ο Κώστας Σημίτης ήταν και είναι σκληρός ευρωπαϊστής και ως προς αυτόν τον προσανατολισμό του ούτε προβαίνει σε εκπτώσεις ούτε και αλλάζει πορεία. Στο βιβλίο «Ο εκτροχιασμός» προτείνει λύσεις για τη διαχείριση της διαπραγμάτευσης με την Ευρώπη και ζητεί την ολική επαναφορά του δικού του μοντέλου «συνεννόησης» με τις ευρωπαϊκές ηγεσίες.

Στην ουσία, ο «Καθηγητής» υπενθυμίζει πως οι «μαθητές» ήταν απλώς μαθητευόμενοι μάγοι και πως η διαχείριση των κοινών είναι μία πολύ δύσκολη υπόθεση για μη επαγγελματίες, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Κώστας Καραμανλής (δευτερευόντως), που λειτούργησαν ως εντολοδόχοι κληρονόμοι.


zougla.gr


--------------------------


ΠΑΣΟΚ


Στα πρόθυρα εμφυλίου το ΠαΣοΚ. Η Ιπποκράτους απαντά στις προκλήσεις, έπειτα από μια μακρά περίοδο σιωπής...

Εμφύλιος πόλεμος έχει ξεσπάσει στο ΠαΣοΚ. Ο κ. Ευ. Βενιζέλος έπειτα από μια μακρά περίοδο που είχε επιλέξει να μην απαντά στις προκλήσεις που δεχόταν από στελέχη του κόμματος, φαίνεται ότι αλλάζει τακτική.

Η Ιπποκράτους για πρώτη φορά απάντησε σε όλες τις προκλήσεις που δέχτηκε και τόνισε ότι σε αυτή την ευαίσθητη φάση που γίνεται η διαπραγμάτευση, το ΠαΣοΚ είναι ο κρίκος που καρτάει τη χώρα όρθια.
Σε ότι αφορά τον ανασχηματισμό, επισημαίνεται ότι κανένα τέτοιο θέμα δεν τίθεται.

Στην επιστολή του κ. Λοβέρδου, ο οποίος ζητούσε να συγκληθεί εκτάκτως η ΚΟ του κόμματος, δεν απάντησε ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ αλλά ο γραμματέας της ΚΟ του ΠαΣοΚ κ. Ι. Μανιάτης, σε ύφος που διέπεται από λεπτή ειρωνία, καθώς τον καλεί να συμμετάσχει μετά από την πολύμηνη απουσία του στις συλλογικές διαδικασίες της ΚΟ αλλά και να συμβάλει με τις «πολύ χρήσιμες» προτάσεις του στην προσυνεδριακή και συνεδριακή διαδικασία.

Η επιστολή αυτή θεωρείται «άδειασμα» του πρώην υπουργού, κύκλοι του οποίου σχολίαζαν ότι τη θεωρεί ως μη υπάρχουσα, εφόσον δεν προέρχεται από τον κ. Βενιζέλο.

Ο κ. Λοβέρδος, τις επόμενες ημέρες θα βρίσκεται στην Πράγα σε αποστολή της Βουλής και θα ψηφίσει τον προϋπολογισμό με επιστολική ψήφο. Στην
ΚΟ του ΠαΣοΚ το κλίμα είναι πολύ κακό, αλλά είναι ακόμα χειρότερο για τον πρώην υπουργό Υγείας, ο οποίος από τον Ιούνιο απείχε από όλες τις κομματικές δραστηριότητες.

«Σε ποιά κοινοβουλευτική ομάδα ζητεί να εμφανιστεί ο Ανδρέας; Τόσο
καιρό δεν έλεγε ότι φεύγει για να φτιάξει κόμμα; Τώρα γυρνάει και θέλει να γίνει αρχηγός;» σχολίαζαν βουλευτές του κόμματος.

Πολλοί θεώρησαν την κίνηση του κ. Λοβέρδου εσπευσμένη και ακατανόητη, άλλοι όμως επισήμαναν τη φράση της επιστολής «η κρίση που βιώνει η δημοκρατική παράταξη δεν αντιμετωπίζεται με κυβερνητικούς χειρισμούς, κυβερνητικά ανταλλάγματα και τακτικισμούς» και σχολίαζαν ότι ενδεχομένως ο πρώην υπουργός επιχειρεί να «κάψει» τα σενάρια για ανάληψη αντιπροεδρίας από τον κ. Βενιζέλο σε ενδεχόμενο ανασχηματισμό, καθώς μια τέτοια εξέλιξη θα έθετε τον ίδιο στη γωνία.

Αντίστοιχως εκρηκτικό είναι είναι το κλίμα για τους κ.κ. Κ. Σκανδαλίδη και
Μ. Ανδρουλάκη. Ο πρώην, πλέον, πρόεδρος του ΙΣΤΑΜΕ και ο πρώην σύμβουλος του πρόεδρου του ΠαΣοΚ, μέσα σε λιγότερο από εικοσιτέσσερις ώρες, αποστέρησαν τον κ. Βενιζέλο από δύο σημαντικούς πυλώνες στήριξης και οι δύο με στόχο να συμβάλλουν στην αποσταθεροποίηση του προέδρου του ΠαΣοΚ αλλά και του κόμματος.

Η κριτική των βουλευτών δεν αφήνει αλώβητο ούτε τον κ. Βενιζέλο,
καθώς σχολιάστηκε έντονα η στήριξη που έδωσε στον πρωθυπουργό
κ. Αντ. Σαμαρά, σχετικά με τις προσλήψεις Μεσσήνιων στο Μουσείο της Ακρόπολης. «Τι λόγος υπήρχε για να στηρίξει τόσο γενναιόδωρα τον Σαμαρά για ένα τέτοιο θέμα;», έλεγαν.


Ο κ. Σκανδαλίδης, σε ιδιωτικές του συνομιλίες, λέει ότι δεν έχει στόχο να πλήξει το ΠαΣοΚ και την κυβέρνηση, ούτε προτίθεται να συμβάλει σε κινήσεις αμφισβήτησης του κ. Βενιζέλου. Την Πέμπτη, ο βουλευτής Λακωνίας
κ. Λ. Γρηγοράκος κάλεσε τους διαγραφέντες βουλευτές να παραδώσουν
τις έδρες τους. Την ίδια ώρα, από την Ιπποκράτους, καλούσαν τους έξι βουλευτές που τέθηκαν εκτός της ΚΟ του ΠαΣοΚ, εάν θέλουν να παραμείνουν στο κόμμα να υποβάλλουν αίτηση εγγραφής στις τοπικές οργανώσεις τους.


Η Ιπποκράτους, σε ότι αφορά τη στάση του κ. Ανδρουλάκη, αναγνωρίζει την υπεύθυνη στάση του στην ψηφοφορία του εφαρμοστικού νόμου και τον καλεί να απευθυνθεί σε όσους είναι ευεπίφοροι στην προσπάθεια διασφάλισης του ευρωπαικού προσανατολισμού της χώρας και την ανασυγκρότηση της δημοκρατικής παράταξης και όχι σε όσους δίνουν μάχες οπισθοφυλακής.

Ανακοίνωση, στην οποία εξηγεί τους λόγους για τους οποίους επέλεξε
να δηλώσει παρούσα, εξέδωσε η βουλευτής Κερκύρας κυρία Άντζελα Γκερέκου. «Η διαμόρφωση και η σύνθεση των μέτρων αμφισβητεί τις ίδιες
τις προγραμματικές δεσμεύσεις της Κυβέρνησης», αναφέρει σε αυτή.
«Τις δεσμεύσεις για διαπραγμάτευση, που ουδέποτε έγινε. Για δικαιότερη κατανομή των βαρών, που ακόμα αναζητείται. Για την εφαρμογή όλων εκείνων των μεταρρυθμίσεων που στόχο έχουν την ανάπτυξη, και όχι τη διευθέτηση απαιτήσεων. Θέλω να είμαι συνεπής σε αυτές τις δεσμεύσεις, στην ανάγκη να γίνουν πράξη ριζικές αλλαγές και να διασφαλιστεί μια νέα ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Αυτή είναι η πολιτική πυξίδα μου. Αυτό είναι επίσης που με διαχωρίζει από την ισοπεδωτική στάση του «όχι», την απόρριψη κάθε αλλαγής, τις ανέξοδες μαγικές λύσεις, την εξυπηρέτηση αιτημάτων. Γι' αυτό και ψεύδονται όσοι εντέχνως ερμηνεύουν τη στάση μου με τρόπο επιφανειακό και επιπόλαιο. Τόσα ξέρουν, τόσα λένε. Ζητώ από την κυβέρνηση να αναθεωρήσει τις προτεραιότητές της, να επιδείξει την τόλμη που απαιτείται ώστε να ανακτήσει την αξιοπιστία της. Από το ΠΑΣΟΚ να αναλάβει πιο αποφασιστικό, ουσιαστικό ρόλο στη διαμόρφωση και εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής. Θα στηρίξω κάθε προσπάθεια της Κυβέρνησης που μπορεί να δώσει ελπίδα στους πολίτες ότι κάτι αλλάζει προς το καλύτερο. Αυτή είναι η μάχη που θέλω να δώσω. Και αυτό με τη σειρά του πιστεύω πως θα δώσει πολιτικό περιεχόμενο στο όποιο εγχείρημα γίνει για την ανασύνθεση του ευρύτερου κεντροαριστερού χώρου», καταλήγει.


ΤΟ ΒΗΜΑ


================


Το ΠαΣοΚ και ο Καβάφης


«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες»: ας ακούσουν επιτέλους την προτροπή του Αλεξανδρινού εκεί στην Ιπποκράτους! Κι αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν. Το τέλος έφτασε. Ας το δεχθούν λοιπόν με αξιοπρέπεια.

Το φθινόπωρο του 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου ήρθε στην εξουσία με την πρωτοφανή διαφορά των 10 μονάδων και με τον αέρα της φοβερής ρήσης «λεφτά υπάρχουνε». Σε λίγους μήνες, η χώρα είχε οδηγηθεί στο διεθνή οικονομικό έλεγχο. Το ΠαΣοΚ – το ομολογούν πια πολλοί, όπως μεταξύ αυτών και ο Τάκης Ρουμελιώτης – δέχθηκε τα πάντα, όλα όσα του επέβαλαν οι ξένοι, χωρίς καμιά αντίσταση ή προετοιμασία.

Μπορεί να μην αρέσει σε πολλούς να το ακούν, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έβαλε ταφόπλακα στη χώρα, την οποία η κυβέρνηση Καραμανλή ασφαλώς και είχε αφήσει σε πολύ κακή κατάσταση για την οποία έχει κι εκείνη, μεγάλες ιστορικές ευθύνες.

Τελικά, ο Παπανδρέου έφυγε και ήρθε ο Βενιζέλος, στα χέρια του οποίου «σκάει», αυτή τη στιγμή, το κόμμα. Εν τάξει, δεν είναι και τόσο μεγάλο πρόβλημα. Ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο κόμμα είναι που σβήνει στην ελληνική πολιτική ιστορία. Στο κάτω κάτω, έχει κάνει έναν τεράστιο κύκλο, μεγάλο τμήμα του οποίου συνδέεται και με τις ουσιαστικές ευθύνες του πώς φτάσαμε ως εδώ.

Κλαίνε πολλοί τώρα και οδύρονται για την τύχη του ΠαΣοΚ, αντί να κλαίνε και να οδύρονται για την τύχη της Ελλάδας. Γιατί όμως; Μήπως αυτό που συμβαίνει είναι «άδικο»; Μήπως είναι «λάθος»; Ή μήπως το σημερινό ΠαΣοΚ έχει κάτι να προσφέρει στη χώρα;

Πολλοί λυπούνται που το πάλαι ποτέ κόμμα που ταρακουνούσε και κυβερνούσε την Ελλάδα σβήνει τώρα έτσι. Μα πρόκειται περί αντίφασης: ουδέποτε ένα κόμμα «έφυγε» από το πολιτικό προσκήνιο σε «δόξα και τιμή»: αν τα είχε αυτά, δεν θα έφευγε. Ο κύκλος έκλεισε. Η ζωή προχωράει.

Ας μαθαίνουμε όλοι από τα σφάλματά μας κι ας προχωρούμε μπροστά.
Η Ελλάδα δεν πρόκειται να επηρεαστεί ούτε θετικά ούτε αρνητικά σε κάποιο σημαντικό βαθμό, από την αποδρομή του ΠαΣοΚ από το δημόσιο βίο της.
Για τον απλό λόγο ότι η πραγματικότητα την έχει ήδη προεξοφλήσει.

Υπάρχει βέβαια και μία ακόμη εκκρεμότητα: οι επίδοξοι «σωτήρες» που ξεπηδούν από τις αποσυντιθέμενες τάξεις του: ο ένας θα κάνει, λέει, κόμμα, ο άλλος σκέφτεται να πάει στον Σαμαρά – αν τον πάρουν – ο τρίτος καταγγέλλει τη σημερινή ηγεσία, αλλά και την προηγούμενη που τον «δημιούργησε» πολιτικά από το μηδέν.

Καλό θα ήταν όλοι αυτοί, αν επιθυμούν να προσφέρουν μια τελευταία «υπηρεσία» στους εαυτούς τους και, κυρίως, στον τόπο, να ακούσουν την προτροπή εκείνη του Καβάφη.

Κι ας πάνε, επιτέλους, σπίτι τους...


Γιώργος Μαλούχος
Το Βήμα

O Nίκος Μιχαλολιάκος στην TV!
της Βίλμα Παπασάββα

Ετικέτες: Χρυσή Αυγή


Κέρδισε ή έχασε σε δημοφιλία ο κ. Μιχαλολιάκος στη συνέντευξη που έδωσε στο ΣΚΑΙ; Μήπως ο παραληρηματικός, ασύνδετος, γκεμπελικός, ψευδοεπαναστατικός λόγος του αποκάλυψε την ιδεολογική πλατφόρμα της Χρυσής Αυγής, που παραδέχεται τη βία ως μέσον επίτευξης των στόχων της; Μήπως μάθαμε ποιοι είναι οι στόχοι της παράταξης; Το μόνο που πρότεινε ο κ. Μιχαλολιάκος είναι η εθνικοποίηση και η ενοποίηση όλων των ελληνικών τραπεζών, αλλά βιάστηκε να προσθέσει ότι αυτό είναι πολύπλοκο θέμα και δεν είναι ειδικός να το αναλύσει.

Ο κ. Μιχαλολιάκος κατάφερε να επιβάλλει το τέλος της λογικής, του δημοκρατικού διαλόγου και του στοιχειώδους σεβασμού στον συνομιλητή του. Έθεσε, με ανατριχιαστική άνεση, τη δική του ατζέντα.
Ο δημοσιογράφος, αντί να θέτει τα ερωτήματα σύρθηκε στο να απολογείται, αν το κανάλι στο οποίο εργάζεται χρωστά ή όχι στα ασφαλιστικά ταμεία, παρακολουθώντας με το ένα αυτί τον καλεσμένο και με το άλλο το κοντρόλ.

Το εκλογικό ακροατήριο του κ. Μιχαλολιάκου, σίγουρα θα χάρηκε πολύ: Επιτέλους! Να ένας άνθρωπος που μπορεί να τα βάλει με τα μεγάλα συμφέροντα, δεν φοβάται το σύστημα, η φωνή του είναι η φωνή των εξοστρακισμένων και των αδικημένων, αλλά καθαρών σε ένα κόσμο διαπλεκόμενων και διεφθαρμένων(sic).

«Ασφαλώς δεν εγκρίνουμε το Ολοκαύτωμα!» Θα ήταν βούτυρο στο ψωμί του δημοσιογράφου, αν ο κ. Μιχαλολιάκος απαντούσε διαφορετικά. Έτσι καθησύχασε και όσους ψηφοφόρους είχαν μέσα τους την αμφιβολία, μήπως η Χ.Α. είναι φιλοναζιστικό κόμμα. (sic) Όσο για τις σβάστικες στα εξώφυλλα του 1985 ή το 1993, τι νόημα έχει να τα συζητάμε; Περασμένα, ξεχασμένα.(sic)

«Δεν είμαστε ναζιστές. Είμαστε Έλληνες Εθνικιστές;» Τι σημαίνει αυτό;
Δεν ερωτήθηκε!

Όπως δεν ερωτήθηκε, ποια είναι η θέση του για τις δολοφονίες των μεταναστών που μένουν ανεξιχνίαστες, την τρομοκρατία, την αυτοδικία, την ιδεολογία του περιούσιου λαού, τον αποκλεισμό των ξένων από τα συσσίτια, και όπως φαίνεται (από την ερώτηση βουλευτή του κόμματος) και από τις φοιτητικές εστίες.

Βέβαια, ακόμη και αν ερωτάτο δεν θα απαντούσε. «Στο βασίλειο του ολοκληρωτικού κιτς, οι απαντήσεις δίνονται εκ των προτέρων και αποκλείουν κάθε καινούρια ερώτηση», έγραφε ο Κούντερα στην "Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι".

To ίδιο συμβαίνει και στην "αβάσταχτη ελαφρότητα της τηλεόρασης".
Στην τηλεόραση, όταν αντιπαρατίθεται το πυροτέχνημα με το λόγο, κερδίζει πάντα το πυροτέχνημα. Για αυτό η συζήτηση από την πλευρά των επιχειρημάτων είναι χαμένη από χέρι.

Οι Αμερικανοί επικοινωνιολόγοι το διδάσκουν στους επίδοξους διαχειριστές δημόσιου λόγου: “Keep it simple, keep it stupid”.


*Η Βίλμα Παπασάββα είναι δημοσιογράφος.
πηγή:protagon.gr

Χαμός στη ΔΗΜΑΡ


Σύμφωνα με ρεπορτάζ της «Καθημερινής» το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι σε διαλυτικό αναβρασμό...

Ακόμη και τριχοτομημένη μπορεί να εμφανιστεί η ΔΗΜΑΡ, στην αυριανή ψηφοφορία στη Βουλή, καθώς οι κ. Οδ. Βουδούρης και Π. Μουτσινάς δήλωσαν στην «Καθημερινή» ότι θα καταψηφίσουν το πολυνομοσχέδιο,
ενώ, στον αντίποδα, οι κ. Γρ. Ψαριανός και Βασ. Οικονόμου δεν απέκλεισαν ακόμη και το ενδεχόμενο να ψηφίσουν «ναι» στα μέτρα σε περίπτωση που κρίνουν ότι από την ψήφο τους θα κριθεί το αποτέλεσμα της κρίσιμης ψηφοφορίας.

Αγνωστο επίσης παραμένει τι θα πράξει η κ. Κατερίνα Μάρκου, η οποία φημολογείτο ότι θα ακολουθήσει τη «γραμμη» των κ. Μουτσινά και Βουδούρη καθώς αρνείτο να αποσαφηνίσει τις προθέσεις της στα ΜΜΕ.

Αντιθέτως ο κ. Γ.Πανούσης άφησε σαφώς να εννοηθεί, ότι θα ακολουθήσει την προεδρική εισήγηση του «παρών» στα μέτρα, παρά το γεγονός ότι στην προχθεσινή ΚΕ χαρακτήρισε οξύμωρη τη στάση της ΔΗΜΑΡ να νίψει τα χείρας της για το πολυνομοσχέδιο, προναγγέλλοντας όμως, ότι θα υπερψηφίσει την Κυριακή (στον προϋπολογισμό) την κυβέρνηση που θα κληθεί να το εφαρμόσει.

Κατόπιν τούτων, είναι προφανές ότι τα δύσκολα για τη ΔΗΜΑΡ έπονται, ακόμη και στην περίπτωση που τα μέτρα ψηφισθούν με οριακό τρόπο στην αυριανή ψηφοφορία. Εκ των πραγμάτων, η ΔΗΜΑΡ θα κληθεί στο εξής να υπερψηφίζει σχεδόν κάθε εβδομάδα τους νόμους οι οποίοι θα σχετίζονται άρρηκτα με τα μέτρα, τα οποία επί της ουσίας θα έχει αποδοκιμάσει στην αυριανή ψηφοφορία!!



Πηγή: Καθημερινή


============


Αρνητικός εμφανίστηκε ο πρόεδρος τη ΔΗΜΑΡ κ. Φώτης Κουβέλης, σε σχέση με το πακέτο των εργασιακών μέτρων που συμφωνήθηκε με την τρόικα.

Ο κ. Κουβέλης, λίγο πριν ξεκινήσει η συνεδρίαση της ΚΟ της ΔΗΜΑΡ, χαρακτήρισε το νέο πακέτο για τα εργασιακά «βελτιωτικό» σε σχέση με το πακέτο που προτεινόταν από την Τρόικα έως εχτές το βράδυ.

Ο κ. Κουβέλης, είχε ενημερωθεί για τις νέες προτάσεις αναλυτικά, από το στέλεχος της ΔΗΜΑΡ που διαπραγματεύεται με το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης κ. Δημήτρη Χατζησωκράτη.

Ωστόσο, παρά τις βελτιώσεις, ο κ. Κουβέλης είπε πως δεν μπορεί να κάνει δεκτό ούτε το νέο πακέτο για τα εργασιακά και για αυτό εμμένει στην άποψή του να το καταψηφίσει.

Επιπλέον, στελέχη της ΔΗΜΑΡ επεσήμαναν, πως αφενός, με αυτό το πακέτο θα υπάρξει κοινωνική κρίση και αφετέρου, πως βρίσκεται πέρα από το αξιακό σύστημα της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Επίσης, τα ίδια στελέχη αναφέρονταν στο ενδεχόμενο κυβερνητικής κρίσης, σε περίπτωση που το οικονομικό επιτελείο φέρει σε ένα άρθρο εργασιακά και δημοσιονομικά μέτρα.

Αναρωτιόντουσαν συγκεκριμένα: «Εμείς δεν θέλουμε να ρίξουμε την κυβέρνηση, δεν θέλουμε νέες εκλογές. Θέλουμε να συνεχίσει η κυβέρνηση το έργο της. Όμως γιατί ορισμένοι πιέζουν προς μια κυβερνητική κρίση;».

Τέλος, το ενδεχόμενο νέας σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών για σήμερα, μάλλον έχει αποκλειστεί.


πηγή: facebook

Ο Δημήτρης Καμπουράκης σκιαγραφεί τον πολιτικό του προσανατολισμό, μιλώντας γενικά και αόριστα για κάποιες κρητικοπολιτικές "μάζες". Αν τον αδικώ, σας παρακαλώ διαβάστε και κρίνετε εσείς...

@radical30
------------

"ΠασοκοΣυριζαίοι"
του Δημήτρη Καμπουράκη

Μου το είπε πρόσφατα ένα κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του:
- Εσύ που είσαι από την Κρήτη, μπορείς να μου εξηγήσεις κάτι; Κατέβηκα περιοδεία σε δύο νομούς του νησιού. Όλα είναι πολύ καλά για μας, είμαστε πρώτη δύναμη και ανεβαίνουμε συνεχώς, απλώς ο κόσμος που με πλησίαζε χρησιμοποιούσε μια φράση που μου ‘κανε μεγάλη εντύπωση. Δε μου έλεγε «σας ψηφίσαμε» όπως σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά «σας προτιμήσαμε». Γιατί το έλεγε έτσι;

Του απάντησα γελώντας:
- Αυτοί αγαπητέ μου, είναι οι λεγόμενοι ΠασοκοΣυριζαίοι. Δεν αναφέρομαι
σε πολιτικά προβεβλημένα πρόσωπα, σε βουλευτές, σε συνδικαλιστές, σε δημάρχους, σε συμβούλους ή σε συνεταιριστές, που η στάση τους μπορεί να έχει από τα αγνότερα μέχρι τα πιο υστερόβουλα προσωπικά κίνητρα. Αναφέρομαι στους απλούς ψηφοφόρους, στον καθημερινό κόσμο. Στην Κρήτη, επί τριάντα πέντε χρόνια το ΠΑΣΟΚ έπαιρνε από 50% μέχρι 60%, άρα αυτοί που σας «προτίμησαν» ήταν σχεδόν όλοι πρώην ΠΑΣΟΚοι.

Οι ΠασοκοΣυριζαίοι είναι μια ειδική πολιτική φυλή. Οι νότιοι ΠασοκοΣυριζαίοι, ακόμα πιο ειδική. Πολιτικά είναι αντι-δεξιοί, όμως δεν είναι αριστεροί, πόσο μάλλον ακροαριστεροί. Αυτό να το προσέξετε όλως ιδιαιτέρως. Έχουν μια σχεδόν μητρική σχέση με το πολιτικό κέντρο ή τον επονομαζόμενο μεσαίο χώρο. Δεν πρόκειται τόσο για ιδεολογική τοποθέτηση, όσο για τρόπο σκέψης και ζωής. Κατά καιρούς μπορεί να τσιλημπουρδίζουν δεξιά κι αριστερά, ποτέ όμως δεν παίρνουν διαζύγιο απ’ αυτό το χώρο. Ανάλογα με τη συγκυρία δέχονται λίγο τράβηγμα προς τις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος, αν όμως κάποιος προσπαθήσει να τους τραβήξει μόνιμα στα άκρα στυλώνουν τα πόδια.

Οι ΠασοκοΣυριζαίοι δεν είναι κακά παιδιά, είναι όμως τα πιο κακομαθημένα καλά παιδιά. Δεν πολυφταίνε, εδώ που τα λέμε. Ως τώρα, δεν βρέθηκε κανείς να τους πει «όχι». Δε θέλουν να τους κοροϊδεύεις κατάμουτρα, γιατί θίγεται η περηφάνια τους, δέχονται όμως με ευχαρίστηση το όμορφα σερβιρισμένο πολιτικό παραμύθι. Στα μάτια τους, η πολιτική χωρίς παραμύθι χάνει τη γοητεία της, όμως εκτιμούν τους αριστοτέχνες παραμυθάδες, όχι τους χοντροκομμένους. Οι τελευταίοι τους προσβάλλουν. Απαιτούν να τους μιλάς με ειλικρίνεια για τη γενική κατάσταση της χώρας, γίνονται όμως έξαλλοι αν τους μιλήσεις ειλικρινά για τους ίδιους ως πρόσωπα ή πολίτες.

Έχουν γαλουχηθεί να υποστηρίζουν κόμμα εξουσίας. \Mόλις μυριστούν γκρουπούσκουλο λακίζουν. Αυτά τα περίεργα δικά σας, με τις συνιστώσες και τις πολιτικές διαφορετικότητες, τα θεωρούν χαζά παιχνιδάκια στα χέρια παιδιών. Όσο δεν επηρεάζουν την προοπτική εξουσίας δεν τους δίνουν σημασία, όταν όμως αρχίσουν να δυσκολεύουν την κατάκτηση ή την άσκηση εξουσίας, θα τους εξαγριώσουν.

Έχουν βαφτιστεί στην πολιτική διαμεσολάβηση προς το κράτος και στο ρουσφέτι. Όποιος τα αρνείται μπορεί να επαινείται δημοσίως, όμως το βράδυ στο οικογενειακό τραπέζι κατατάσσεται στους εχθρούς. Η μεσαία φοροδιαφυγή και η μικρο-παραβατικότητα λογίζονται ως καπετανιλίκι.
Υπό προϋποθέσεις, αποδέχονται το δικαίωμα του κράτους να τσακώσει την μικροπαρανομία τους, δεν αποδέχονται όμως, επ’ ουδενί λόγο, την άρνηση του κόμματος τους ή του βουλευτή τους να τους διασώσει από το κράτος που τους έπιασε.

Έχουν μάθει σ’ ένα σχετικά υψηλό οικονομικό επίπεδο ζωής και τίποτα δε μπορεί να τους πείσει να χάσουν κάτι απ’ αυτό. Αν τους ζητήσεις να πολεμήσουν και να σκοτωθούν, θα το κάνουν μ’ ενθουσιασμό. Aν τους ζητήσεις το 10% της επιδότησης τους, θα σου σπάσουν το κεφάλι. Όχι από τσιγκουνιά –ίσα ίσα είναι πολύ large τύποι- αλλά γιατί δε γουστάρουν να τους δουλεύουν, με τον τρόπο που αυτοί αντιλαμβάνονται το δούλεμα.

Δεν αναγνωρίζουν σε κανένα κομμάτι του πολιτικού συστήματος, είτε το έχουν υποστηρίξει είτε όχι, το δικαίωμα να τους μειώσει το εισόδημα.
Το μόνο δικαίωμα, ή μάλλον υποχρέωση, που αναγνωρίζουν στο πολιτικό σύστημα, είναι να τους αυξάνει τα έσοδα. Άπαξ και απέκτησαν ένα είδος εισοδήματος, από το πιο νόμιμο ως το πλέον μαϊμού, αυτό δεν ξανακρίνεται. Μπαίνει στο ενεργητικό του προϋπολογισμού τους και κάθε απομείωση του ισοδυναμεί με υπεξαίρεση.

Αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν ότι θέλουν έναν δημοκράτη πολιτικό ηγέτη, που θα είναι πρώτος μεταξύ ίσων. Μπούρδες, μην τους πιστέψεις. Αρχηγό αναζητούν, αρχηγό με όλη την παλιά σημασία της λέξης. Η πολλή εσωτερική δημοκρατία τους μυρίζει αδυναμία και κακομοιριά. Θέλουν όμως αρχηγό που θα κολακεύει το ξεχωριστό καπετανιλίκι του καθενός τους, όχι που θα τους βάλει σε μια γραμμή για έναν κοινό στόχο. Εκτιμούν τη δύναμη που αποπνέει ο αρχηγός, αρκεί να μην πιέζει τους ίδιους.

Το ΠΑΣΟΚ στις καλές εποχές του κατάφερε να λύσει όλες αυτές τις δύσκολες εξισώσεις και να τους έχει στο πλευρό του. Βασικά διότι πέρασαν πολλά λεφτά στα χέρια του. Τώρα περιμένουν να δουν αν θα καταφέρετε να λύσετε κι εσείς επιτυχώς τις ίδιες εξισώσεις μέσα στους δύσκολους καιρούς μας. Σε περίπτωση που το πετύχετε, οι μάζες αυτές θα σας προσφέρουν στιγμές θριάμβου και δόξες που δεν φαντάζεστε. Όμως επί του παρόντος, είναι στο «σας προτιμήσαμε».

Που σημαίνει ότι σας άνοιξαν την πόρτα και τώρα έχουν στηθεί και σας παρατηρούν. Δεν βρίσκονται αυτοί στον προθάλαμο σας, εσείς είστε στον δικό τους. Δεν θα έρθουν αυτοί σε σας, εσείς πρέπει να πάτε σ’ αυτούς, με
τα χέρια σας γεμάτα δώρα. Μη βαυκαλίζεστε ότι θα τους πείσετε ή ότι θα τους διαπαιδαγωγήσετε. Τη μάζα αυτή, είτε την παίρνεις ως έχει είτε την αφήνεις…


protagon.gr

... αλλά ματαίως φυσικά. Εμείς διαθέτουμε Κωστάκηδες, Γιωργάκηδες και Αντωνάκηδες και η κατάθλιψη της κοινωνίας μας χτυπάει "κόκκινο"...

@radical30
------------

Ο δικός μας Ρούσβελτ;

Κάτι μας είπε το Bloomberg: ότι η κρίση που ζούμε συγκρίνεται με εκείνη μετά το ’29 στις ΗΠΑ, λες και δεν το ξέραμε. Εκείνο που δεν μας είπε, όμως, είναι το πώς βγήκαν από την κρίση οι ΗΠΑ: έπειτα από μία παρατεταμένη περίοδο αποτυχίας να δοθούν λύσεις από τον πρόεδρο Χούβερ, ήρθε ο Ρούσβελτ και το 1933 έκανε εκείνο που έπρεπε, το οποίο η ιστορία ονόμασε New Deal και η χώρα άρχισε να βρίσκει και πάλι τον δρόμο προς το τέλος της «Μεγάλης Κατάθλιψης» – γιατί έτσι ονόμασαν οι πραγματιστές Αμερικανοί την περίοδο μετά το '29, καθώς αυτό ακριβώς ήταν, αυτό που και εμείς βιώνουμε σήμερα.

Τι έκανε ο Ρούσβελτ; Μεταξύ πολλών άλλων, μεγάλη υποτίμηση στο δολάριο, τύπωσε πολύ χρήμα και έδωσε στην οικονομία της χώρας την ευκαιρία να ξεκινήσει από την αρχή.

Εμείς, φυσικά, όπως άλλωστε και άλλες χώρες στην ευρωζώνη, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα από όλα αυτά: είμαστε παντελώς άοπλοι: το «αφεντικό», η Γερμανία, δεν τα επιτρέπει, με το γελοίο ψευδοεπιχείρημα ότι της θυμίζουν τη Βαϊμάρη. Τρίχες: καλύτερα ας εξετάσουν στο Βερολίνο γιατί φτάσανε στη Βαϊμάρη και το πώς αυτή έπεσε σαν ώριμο φρούτο στα χέρια του Χίτλερ, του κόμματός του, των ταγμάτων και, κυρίως, των πολλών εκατομμυρίων ψηφοφόρων του…

Όμως ο Ρούσβελτ δεν είχε πίσω του κανέναν Σόιμπλε και καμία Μέρκελ. Είχε τη δυνατότητα να παλέψει για το καλό της χώρας του και των ανθρώπων της. Εν προκειμένω, δεν έχει τόση σημασία ότι ήταν ο ηγέτης ενός πολύ μεγάλου και πολύ ισχυρού κράτους. Σημασία έχει ότι ήταν ηγέτης και ότι είχε στα χέρια του κράτος.

Δυστυχώς, εμείς εδώ, πάσχουμε δραματικά και στα δύο. Και ψάχνουμε εναγωνίως να τα βρούμε…


Γιώργος Μαλούχος
ΤΟ ΒΗΜΑ

Θ. Πάγκαλος: Όλοι με τον Σαμαρά – Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος


Με θετικά λόγια για την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, εκφράζεται ο Θ. Πάγκαλος, λέγοντας χαρακτηριστικά «όλοι μαζί με τον Σαμαρά, διότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος»...

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην «Καθημερινή», σχολιάζει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα ως «συγκυριακό προϊόν».


Μερικά αποσπάσματα από τη συνέντευξη:

- Μετά τέσσερις μήνες ο κ. Σαμαράς πως σας φαίνεται ως πρωθυπουργός;

"Για μένα είναι έκπληξη. Διότι και για λόγους πολιτικής προέλευσης και με βάση τι είχε προηγηθεί, πίστευα ότι θα δυσκολευθεί πολύ να διαμορφώσει ένα συναινετικό κλίμα των κομμάτων που τον στηρίζουν. Μέχρι στιγμής, ωστόσο, δημιουργεί ελάχιστες αφορμές για κριτική. Με βάση λοιπόν το έργο που βλέπω ως τώρα, θα έλεγα «όλοι μαζί με τον Σαμαρά, διότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος».

- Η αίσθηση, ωστόσο, που υπάρχει είναι ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει και ότι είμαστε πειραματόζωο...

"Δεν είναι έτσι. Η Πορτογαλία και η Ιρλανδία εφήρμοσαν τα Μνημόνια και ήδη διεκδικούν σταθεροποίηση. Εμείς δεν εφαρμόσαμε ποτέ όσα μας ζητήθηκαν γιατί είμαστε ανίκανοι και γιατί συνεχίζει να υπάρχει το φαυλοκρατικό πελατειακό κράτος. Μπορούμε να απολύσουμε μερικές δεκάδες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους; Να κλείσουμε τους άχρηστους οργανισμούς; Να απελευθερώσουμε τα κλειστά επαγγέλματα αδιαφορώντας για τις πιέσεις των συντεχνιών;"

- Δυο χρόνια στην κυβέρνηση, γιατί δεν τα κάνατε;

"Μα γι' αυτό καταποντιστήκαμε στο 12% και τώρα πάμε για εξαφάνιση".

- Άρα δεν πιστεύετε στην ανάκαμψη του ΠΑΣΟΚ...

"Τα πράγματα είναι σαφώς χειρότερα απ΄ό,τι στις εκλογές. Η επιρροή του είναι μικρότερη, τα στελέχη του έχουν χάσει το μπούσουλα, ενώ ακούω από παντού ότι πόρτες του κόμματος είναι κλειστές. Πρώτη φορά ζω στο ΠΑΣΟΚ το δόγμα «όποιος δεν είναι με τον αρχηγό μας, είναι εναντίον μας». Και γι' αυτό είμαι πολύ απαισιόδοξος".

- Τους χειρισμούς του κόμματός σας στη λίστα Λαγκάρντ πώς τους κρίνετε;

"Η εξαγωγή κεφαλαίων είναι ελεύθερη στην Ελλάδα, όπως σε όλο τον οικονομικό ευρωπαϊκό χώρο. Επομένως, θα ήταν λάθος μια τέτοια λίστα να δημοσιευθεί. Διότι ο Τύπος θα έλεγε «να οι φοροκλέφτες και οι φοροφυγάδες» διαπομπεύοντας δικαίους και αδίκους.

Το μείζον λάθος όμως είνα,ι ότι δεν δόθηκε εντολή στο ΣΔΟΕ να αρχίσει την έρευνα όλων των αναγραφόμενων προσώπων και να διωχθούν αμέσως όσοι δεν είχαν δηλώσει στις εφορίες τα ποσά που εξήγαγαν".

- Άρα θεωρείτε εσφαλμένη την απόφαση του κ. Παπακωνσταντίνου να επιλέξει τα πρόσωπα που έδωσε στο ΣΔΟΕ;

"Ήταν ενέργεια εντελώς απαράδεκτη. Αν τον έβλεπα θα του έλεγα «ποιος είσαι εσύ για να επιλέξεις τα πρόσωπα και με τι κριτήρια εξαίρεσες κάποιους;».

- Σας είχε ενημερώσει ο κ. Παπακωνσταντίνου για τη λίστα;

"Όxi, ποτέ".

- Ούτε ο κ. Βενιζέλος ως συναντιπρόεδρός σας;

"Ποτέ. Και μου κάνει εντύπωση διότι, εκείνη την εποχή, εγώ ήμουν που πήγα ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης στην Ελβετία. Η πρόεδρος της χώρας μου είπε «εμείς ονόματα δεν σας δίνουμε, διότι δεν έχουμε δώσει ποτέ σε καμία χώρα».

"Πρόσθεσε όμως ότι «μπορούμε – αν εσείς μας υποδείξετε τα πρόσωπα που έχουν αποδεδειγμένα παρανομήσει – να τους πούμε είτε να πληρώσουν τους φόρους τους στην Ελλάδα είτε να υπερφορολογηθούν στην Ελβετία».

"Αν λοιπόν γνώριζα την ύπαρξη της λίστας Λαγκάρντ θα έκανα το αυτονόητο. Θα τους έδινα ένα αντίγραφο και θα τους έλεγα ότι «η ζωή δεν τα φέρνει πάντα όπως τα θέλετε», για να πετύχω την πιο επωφελή συμφωνία για την Ελλάδα".

"Ειλικρινά δεν έχω καταλάβει γιατί ακόμα και η πρόταση που μου έκαναν οι Ελβετοί δεν προχώρησε από την πλευρά μας. Και σημειώστε ότι ενημέρωσα τότε και τον κ. Βενιζέλο και τον Γ. Παπανδρέου, αλλά ουδέποτε έπραξαν κάτι ή έστω μου μίλησαν για την ύπαρξη της λίστας".

"Πολλοί πιστεύουν ότι ήρθε το τέλος όλων των κομμάτων της μεταπολίτευσης... Λόγω ηλικίας, πρόλαβα την Ένωση Κέντρου, την ΕΔΑ την ΕΡΕ, τον Συναγερμό, το Λαϊκό κόμμα. Τα έζησα όλα αυτά προ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Τα κόμματα παύουν να υπάρχουν όταν δεν εκφράζουν την κοινωνία. Είμαι πεπεισμένος όμως, πως οι δύο βασικές παρατάξεις, Κεντροαριστερά και Κεντροδεξιά, θα ξαναβρούν τον δρόμο τους, είτε από τα σημερινά κόμματα, είτε από νέα".

- Αποκλείετε την κεντροαριστερή θέση του ΠΑΣΟΚ να καταλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ;

"Ο κ. Τσίπρας είναι συγκυριακό «προϊόν». :no Εκφράζει μια συμμαχία αναρχικών και νεοκομμουνιστών και μια μερίδα του εκλογικού σώματος, η οποία είναι αγανακτισμένη, γιατί έχει χάσει ένα μέρος από τα κεκτημένα της. Τέτοια κόμματα δεν μπορούν να μακροημερεύσουν, όπως και το αντίστοιχο του γραφικού κ. Καμμένου".


protagon.gr

radical30

ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

Έχοντας γεννηθεί το 1930 είναι μάλλον προφανές, πως αν διέθετα λίγο περισσότερο μυαλό και ανάλογο συγγραφικό ταλέντο, θα μπορούσα να γράψω για μια κοσμοϊστορικά μεγάλη αλλά και κρίσιμη περίοδο της Ευρωπαϊκής σύγχρονης Ιστορίας.

Δεν χρειάζεται να ανατρέξω στην α' ή β' βιβλιογραφία για να υποστηρίξω αυτά που έχω εμπεδώσει μέσα μου σαν καταστάλαγμα των όσων βίωσα,
είδα ή άκουσα, στα εβδομήντα οκτώ χρόνια της ζωής μου. Εκείνο που με αποτρέπει από μια τέτοια φιλόδοξη ενέργεια, είναι η λογική σεμνότητα της ηλικίας. Σοβαρά!

Καλά λοιπόν, ας μη γράψω Ιστορία! Μπορώ όμως να μιλάω στο όνομά της, χωρίς φανατισμούς και δογματισμούς. Βλέπεις, δεν με άγγιξαν ποτέ τέτοιες βαριές ασθένειες. Ανήκα πάντα μόνο στον εαυτό μου, τη φαμίλια μου και τους ανθρώπους που αγάπησα και εκτίμησα.

Τη μεταπολίτευση, σε παγκόσμιο επίπεδο, την έχετε ζήσει κι εσείς που με διαβάζετε τώρα δα. Εννοώ τη περίοδο της κατάρρευσης του λεγόμενου "Σοσιαλιστικού Μοντέλου", που ξεκίνησε με τη πτώση του "Τοίχους του Αίσχους" στο Βερολίνο και συνέχισε με τη διάλυση της κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης.

Δεν συνέβη τίποτα τότε! Καμιά δραματική εξέλιξη δεν ακολούθησε αυτή την άρδην αλλαγή του παγκόσμιου πολιτικού σκηνικού. Λες και είχε καταρρεύσει η "παράγκα των Μητρόπουλων" και όχι ολόκληρο Ανατολικό Μπλόκ, που περιελάμβανε ακόμη και τη μισή σημερινή Μεγάλη Γερμανία! Υπήρξαν μάλιστα, τότε, φωνές ανακούφισης πολύ περισσότερες από κατακραυγής.

Πολύ λίγοι πολίτες (γιατί εμείς δεν μιλάμε σαν πολιτικοί) στη πλευρά του λεγόμενου Δυτικού Κόσμου, είχαν αντιληφθεί τη φάκα. Όλοι έβλεπαν το τυρί: τη πτώση του "κόκκινου" Φασισμού. Η φάκα, βέβαια, ήταν η ολοκληρωτική επιβολή του Καπιταλισμού, με τα "χρώματα" της Ίριδας αυτός
και με σημαία την Αμερικάνικη. Ναι! Χάθηκε, εξαφανίστηκε, έτσι στο "ντούκου", η πράγματι κακόηχη αλλά πολύτιμη, για τα μη προνομιούχα Έθνη, "Ισορροπία του Τρόμου"...

Ακολούθησε, με ταχύτητα και ακρίβεια πυραύλου, η αποκαλούμενη "Παγκοσμιοποίηση", ο φερετζές, σαν να λέμε, του σημερινού Αμερικανικού Ιμπεριαλισμού. Δηλαδή, για να θυμηθώ τη γιαγιά μου, τη Δήμητρα, η επικράτηση του Σατανά και της Βασιλείας του Χρήματος των Ωβραίων, όπως με δίδασκε εκείνη τότε, πριν 70 τόσα χρόνια.

Σήμερα, μια δεκαετία περίπου μετά τα παραπάνω συγκλονιστικά γεγονότα, νέα δεινά για την ανθρωπότητα φαίνονται στον ορίζοντα. Αυτή τη φορά δεν πρόκειται για Ιδεολογική Σύγκρουση δύο εκ διαμέτρου αντίθετων παρατάξεων. Κανείς, αυτή τη φορά, δεν ομιλεί για ανταγωνισμό ανάμεσα
σε Έθνη, Κράτη, Πατρίδες, Δημοκρατίες και Σοσιαλισμούς.

Τώρα δεν υπάρχει Χώρα ή Λαός που θα πάρει τα δίκαια του ενός ή του άλλου, με ιδεολογικοπολιτικά κριτήρια. Τώρα, στις μέρες μας, οι αντίπαλοι όλων μας σαν άτομα, λαοί και κοινωνίες, είναι οι ίδιοι οι πολιτικοί και οικονομικοί μας Ταγοί. Είναι οι Κυβερνήσεις μας, οι Τράπεζες μας, τα Χρηματιστήρια μας, οι Πολυεθνικές μας, η ίδια η Οικονομία κάθε Χώρας, ξεχωριστά και όλες μαζί, που αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της κατάρρευσης και της χρεωκοπίας.

Ένα εφιαλτικό σενάριο, δηλαδή, όπου τουλάχιστον το 70% των πολιτών, ανεξαρτήτως χώρας, πολιτεύματος, κοινωνικής και οικονομικής τάξης και ιδεολογίας, κινδυνεύει να χάσει ένα μεγάλο μέρος της με κόπους και θυσίες αποκτηθείσης αποταμίευσης του, από τη μια μέρα στη άλλη.

Η ανεργία και η φτώχια θα εκτιναχθεί και η λεγόμενη Μεσαία Τάξη θα εξελιχθεί σε Τάξη Νεόπτωχων, του 21ου Αιώνα. Για την Εργατική Τάξη, τους φτωχούς μεροκαματιάρηδες και την Αγροτιά, ας μη γίνει λόγος, γιατί φοβάμαι πως...θα με πάρουν τα κλάματα!

Δεν ξέρω πως έφτασα σήμερα, να καταπιαστώ με ένα τόσο σκληρό, μακάβριο θα το χαρακτήριζα, θέμα. Αράδα στην αράδα, με μόνο εφόδιο το ένστικτο και το πολιτικό μου κριτήριο, γλίστρησα σε αναλύσεις που και ο ίδιος αμφιβάλω για το σωστό ή το λάθος τους. Αλλά θα κλείσω με μια δήλωση, που ορκίζομαι πως είμαι έτοιμος να την τηρήσω στο ακέραιο:

ΑΝ ΥΠΑΡΞΟΥΝ 1000 ΕΛΛΗΝΕΣ, ΝΕΩΤΕΡΟΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ , ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΙ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΝ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΑΜ, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΚΑΙ ΘΥΣΙΑ. ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΑ ΧΑΣΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΒΙΩΜΑ Η ΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΠΡΙΝ 60 ΟΛΑΚΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ:

"Στα έργα μιας ολόκληρης ζωής Τα Στερνά Τιμούν Τα Πρώτα".

radical30
Πόρτο Ράφτη
12 Οκτ.2008
05:30

Ο Στάθης στον eniko


Οι ψευτομαγκιές και οι τσαμπουκάδες της Χρυσής Αυγής αρχίζουν να την εκθέτουν στα μάτια πολλών από εκείνους που την ψήφισαν εις ένδειξιν διαμαρτυρίας. Όσον περνάει ο καιρός, όλο και πιο λίγοι θα ακολουθούν αυτό το μόρφωμα, ώσπου να του απομείνουν όσοι ταυτίζονται μαζί του, όσοι τo σκοτάδι μέσα στο μυαλό τους μπορεί να ’ναι ανάλογο με το σκοτάδι του θανάτου, τις νεκροκεφαλές των Ες Ες, τα μαύρα τι-σερτς (καρικατούρες των μεγαλοχιτώνων) και τα λοιπά αρρωστιάρικα γκάτζετ του χώρου των «εμπρηστών» και των «νεκρών ψυχών».

Πιστεύω ότι το σημείο καμπής για τη Χρυσή Αυγή ήταν η κοπάνα της από τις διαδηλώσεις εναντίον της Μέρκελ. Εκεί οι επίγονοι των ταγματασφαλιτών και των δωσιλόγων απέδειξαν ότι όσον κάνουν τον μάγκα στους αδυνάμους, άλλο τόσο στέκουν σούζα μπροστά στους Δυνατούς.

Απέδειξαν ότι μπορούν να ξυλοφορτώνουν ανυπεράσπιστες γυναίκες, αλλά μπροστά στην Καγκελάριο είναι κότες. Κότες με σιδηρούν σταυρόν στα καλσόν.

Το ίδιο παθαίνει τώρα η Χρυσή Αυγή και με τις απεργίες. Είναι πανταχού απούσα. Αποδεικνύοντας έτσι με ποια πλευρά πράγματι είναι. Αποδεικνύοντας έτσι ότι είναι η μακρυά μαύρη χειρ των αφεντικών, το παρακράτος του κράτους, αποδεικνύοντας ότι η μόνη σχέση που έχει η Χρυσή Αυγή με τους εργάτες κι όλους τους εργαζόμενους είναι να τους βαράει.

Πράγμα που θα κάνει, αν ποτέ κατεβεί στις διαδηλώσεις, θα κατεβεί για να τις διαλύσει.

Το ίδιο εξετέθη η Χρυσή Αυγή και με τους τραμπουκισμούς της στο Χυτήριο. Ενώ παραπονείται ότι τη λογοκρίνει το σύστημα, προσπαθεί να φιμώσει ό,τι δεν γουστάρει η ίδια - αυτόκλητη κριτής ως προς τα όρια των πραγμάτων. Γελοίο. Βεβαίως.

Αλλά εκείνο που θα εκθέσει ολοκληρωτικά τη Χρυσή Αυγή και θα την εξουθενώσει είναι οι αντιφάσεις της. Ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί και πετσοκόβουν τον πλησίον τους, φιμώνουν, προπηλακίζουν, βρίζουν - τέτοια ευρυχωρία! καταλλαγή! κι αγάπη! Ισχυρίζονται ότι είναι πατριώτες και ιδεολογικά προέρχονται και πρόσκεινται σε αυτούς που διαμέλισαν την Ελλάδα όσο την είχαν κάτω απ’ τα νύχια τους.

Αλλά οι αντιφάσεις τους δεν περιορίζονται σε αυτό που δηλώνουν, φερ’ ειπείν Χριστιανοί, και σε αυτό που είναι πράττοντας τα αντίθετα, αλλά και στην
ίδια τους τη σύνθεση - επίσης αντιφατική, όπου συνυπάρχουν θρησκόληπτοι, παγανιστές, εθνικιστές, ψυχωτικοί, μυστικιστές, εθνικοσοσιαλιστές, αμόρφωτοι, μιλιταριστές, λούμπεν, μπράβοι - όλα τα σάπια μήλα σε ένα καλάθι.

Τόσο σάπια που κυρίως να είναι θρασύδειλα.

Αρνούνται ότι είναι ναζί, αρνούνται τη σβάστικα (και της ανάβουν κρυφά κεράκι), αρνούνται ότι δέρνουν (έπεσε ο πάγκος μόνος του, κυρ νωματάρχη) αρνούνται τους συντρόφους τους (ποια; την κυρά που χαιρετά ναζιστικά; δεν την γνωρίζω, κυρ δημοσιογράφε μου) - δηλώνουν ότι βαδίζουν με βάση τον νόμο και τον υποκαθιστούν. Κι όχι μόνον τον υποκαθιστούν, αλλά παρανομούν - πάντα όμως μισοκακόμοιρα, χωρίς καμμιά λεβεντιά, χωρίς να αναλαμβάνουν τις ευθύνες των πράξεών τους, αλλά πάντα στρεψόδικα να δικαιολογούνται, με τις εξυπνάδες που χρησιμοποιεί ο υπόκοσμος, ο γλίτσας υπόκοσμος, όχι ο λεβέντης, αυτός που έχει έναν κώδικα δικής του, έστω, τιμής

Αλλά εκείνο που θα τελειώσει τη Χρυσή Αυγή οριστικώς είναι ο Φόνος. Φόνος εν Μέση Οδώ και ντάλα μεσημέρι. Η συμπεριφορά των στελεχών της -όσων βγαίνουν στην τηλεόραση- το λεξιλόγιο, η γλώσσα του σώματος, η επιθετικότητα, το απόλυτο ανερμάτιστο, η κτηνώδης αμορφωσιά, η θρασύδειλη ευελιξία, όλα προειδοποιούν και μαρτυρούν για τον Φόνο που ελαύνει κι έρχεται.

Δεν θα ευχηθώ να βγω ψεύτης (θα το ήθελα) διότι δεν γίνεται να βγω ψεύτης. Αυτοί που μαχαιρώνουν, γρονθοκοπούν και απειλούν μέσα στις νύχτες θα το κάνουν κάποια στιγμή και μέρα μεσημέρι.

Για την ώρα το μόρφωμα αυτό μοιράζει παιχνίδι στις οργανώσεις του, σε στρατόκαυλα, ανεγκέφαλα πιτσιρίκια που γουστάρουν να εκτελούν διαταγές (τόσο τους κόβει), νομίζοντας ότι έτσι αποκτούν «ταυτότητα». Μάλιστα ελληνική! - ότι πιο ανελλήνιστο.

Για την ώρα η Χρυσή Αυγή απευθύνεται σε ένα μέρος του εκλογικού σώματος που χωρίζεται κι αυτό με τη σειρά του σε δύο μέρη: σε αυτούς που σχετίζονται λίγο η πολύ με τον "καθημερινό" φασισμό του καφενέ (δεν έχουν περί πολλού τις γυναίκες, απεχθάνονται τους «τοιούτους», έχουν σε περιωπή τον εαυτόν τους κι άλλα νουνεχή και ηθικά παρόμοια) και σε εκείνους που έχουν οργισθεί κι απελπισθεί, παραμένοντας όμως παγιδευμένοι στα κλισέ μιας ζωής του τύπου «όλοι ίδιοι είναι», «τίποτα δεν γίνεται», «ωχ αδερφέ», «εγώ θα βγάλω το φίδι απ’ την τρύπα», «κι ο Στάλιν έκανε εγκλήματα» κι άλλα τέτοια ευφυή, που υπονομεύουν τη δημοκρατία κάνοντάς την χρήσιμη στους λίγους κι άχρηστη στους πολλούς - είναι το ποσοστό εκείνο που τα «ξέρει όλα» (και συνεπώς δεν μαθαίνει τίποτα), που γηράσκει χωρίς να διδάσκεται, που απέχει (νομίζοντας ότι είναι υπεράνω κι έτσι αφήνει το γήπεδο σε αυτούς που το βάζουν κάτω και του αλλάζουν τα φώτα).

Τα παρήγορον είναι ότι τα φασιστικά κινήματα, αν δεν πάρουν την εξουσία εγκαίρως για αυτά (Μουσολίνι, Χίτλερ, Φράνκο), περιθωριοποιούνται εκ νέου η ενσωματώνονται στο αστικό σύστημα - στο οποίον άλλωστε ανήκουν (Λεπέν, Λίγκα του Βορρά, Αυστριακή ακροδεξιά κι άλλα). Το επικίνδυνο όμως υπερτερεί του παρήγορου, διότι ο φασισμός, ακόμα κι αν κλείσει έναν κύκλο και συρρικνωθεί ξανά, χωρίς να προλάβει στο μεταξύ να πάρει την εξουσία, λουφάζει, έστω σε μικρά πάλι σχήματα, και περιμένει την επόμενη ευκαιρία.

Επίσης, όσον κάνει τον κύκλο του, όπως τώρα η Χρυσή Αυγή, και πριν πάλι να συρρικνωθεί, έχει ήδη πιέσει το εργατικό κίνημα, έχει ήδη προσφέρει χρυσές υπηρεσίες στον καθωσπρέπει φασισμό της εξουσίας! Των πολυεθνικών, των τραπεζών και των πάσης φύσεως νεοφιλελεύθερων ακροδεξιών.

Οπως αυτών που τώρα κόβουν μισθούς και συντάξεις, πουλάνε γη και ύδωρ - ή μήπως αυτή η πολιτική δεν είναι φασιστική; Επειδή δεν κυβερνάει ο κ. Μιχαλολιάκος και κυβερνάει η Τρόικα είναι μικρότερος ο εκφασισμός της Δημοκρατίας; Ο εξανδραποδισμός του λαού; Η κολόβωση της πατρίδας;

Οταν τρώνε άνθρωποι απ’ τα σκουπίδια, όταν τρέχουν για ληγμένα τρόφιμα και γενόσημα φάρμακα, όταν τους παίρνουν οι τράπεζες (και πάντως όχι οι κομουνιστές) τα σπίτια, όταν πεινάνε παιδιά, «οι άνθρωποι απλώς προσαρμόζονται», όπως ξετσίπωτα δήλωσε ο αναίσχυντος κ. Αρης Σπηλιωτόπουλος, ή ξεπέφτουνσε ανδράποδα μιας πλουτοκρατίας που συνεχίζει να πλουτίζει απ’ τον πόνο τους;



Ας μην ξεχνάμε! οι Δημοκρατίες που έπεσαν στα χέρια του φασισμού είχαν πρώτα εξαθλιώσει τον λαό τους οι ίδιες (όπως η Δημοκρατία της Βαϋμάρης), είχαν ήδη μετατραπεί σε ολιγαρχικές τυραννίες (όπως είναι σήμερα οι πιο πολλές απ’ τις δημοκρατίες στις αναπτυγμένες χώρες)...

ΥΓ.: Γερμανοί χρυσαυγίτες (δηλαδή νεοναζί) έκαψαν το αυτοκίνητο του Ελληνα στρατιωτικού ακόλουθου στο Βερολίνο. Κιχ η Χρυσή Αυγή...

Αλ. Αλαβάνος: Η παραμονή στην Ευρωζώνη κατάλυση της Δημοκρατίας


Σε δύο άξονες κινήθηκε η ομιλία του επικεφαλής του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής Αλέκου Αλαβάνου, στη διάρκεια εκδήλωσης
για το «Σχέδιο Β», δηλαδή την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.

Ο κ. Αλαβάνος υπογράμμισε ότι πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη και πως αυτό πρέπει να γίνει ταχύτατα. Παράλληλα, εξέφρασε την εκτίμηση ότι η πολιτική ζωή της χώρας χαρακτηρίζεται από την πιο ακραία κατάλυση της Δημοκρατίας και πως αντί για τον λαό και το κοινοβούλιο αποφασίζουν το Βερολίνο, οι Βρυξέλλες, το Παρίσι και η Νέα Υόρκη.

Ειδικότερα, ο κ. Αλαβάνος είπε ότι υπάρχει και ένα πρόβλημα χρόνου σε σχέση με τις αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν στην Ελλάδα, εκφράζοντας ανησυχία για το ενδεχόμενο να εκδηλωθεί έκρηξη οργής από τον ελληνικό λαό που θα είναι τυφλή, αν δεν υπάρξει άμεση και πειστική διέξοδος από την κρίση.

Ο κ. Αλαβάνος είπε χαρακτηριστικά: «Υπάρχει το θέμα του χρόνου. Η παύση πληρωμών για το δημόσιο χρέος και η αποχώρηση από το ευρώ, το "Σχέδιο Β", είναι κατεπείγοντα. Και είναι ένα δυσεπίλυτο αίνιγμα πώς και θα γίνει ταχύτατα και θα είμαστε στοιχειωδώς έτοιμοι γι αυτό.

»Με πάνω από το 25% επίσημη ανεργία, με πάνω από το 50% ανεργία στο άνθος του τόπου, τη νεολαία, με τη μισή Ελλάδα στη φτώχεια, με τα μισά μαγαζιά και επιχειρήσεις κλειστά, σε σχέση με πριν τρία χρόνια δεν μπορούμε να τους λέμε: "Περιμένετε θα αποφασισθούν τα ευρωομόλογα", "Περιμένετε θα έρθει ο Ολάντ", "Περιμένετε θα διαπραγματευθούμε καλύτερα", "Περιμένετε θα ζητήσουμε να εφαρμοσθούν τα μέτρα για τις τράπεζες της Ισπανίας και στις δικές μας".

»Ο λαός έχει απόλυτο δικαίωμα να μη περιμένει καθόλου, ούτε στιγμή και ας συνειδητοποιήσουμε ότι η έκρηξη της οργής του θα είναι "τυφλή" αν δεν υπάρξει άμεση και πειστική διέξοδος».

Ο κ. Αλαβάνος έθεσε επίσης θέμα λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος, τονίζοντας ότι δεν είναι ο ελληνικός λαός και το κοινοβούλιο της χώρας που παίρνουν τις αποφάσεις αλλά το Βερολίνο, το Παρίσι, οι Βρυξέλλες και η Νέα Υόρκη, καθώς και «δεύτερης κλάσης υπάλληλοι που υπαγορεύουν στους υπουργούς και τη Βουλή κείμενα στα εγγλέζικα ».

Ο Αλ. Αλαβάνος είπε ότι στον εντελώς αντίθετο πόλο πρέπει να κινηθεί το «Σχέδιο Β», δηλαδή, μέσα από τη συζήτηση, μέσα από την αξιοποίηση του επιστημονικού δυναμικού να ανοίξουν άφοβα οι δημοκρατικές διαδικασίες και να επιβεβαιώνεται η αστείρευτη δύναμη της λαϊκής κυριαρχίας.

Σχετικά με τη στάση της Αριστεράς στο θέμα της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, ο κ. Αλαβάνος είπε ότι «όσοι στην Αριστερά έχουμε την άποψη για την αποχώρηση από την Ευρωζώνη έπρεπε να είχαμε δουλέψει περισσότερο σε αυτή την κατεύθυνση. Κι όχι μόνον ιδεολογικά ή σε μια γενική προσέγγιση».

Το «Σχέδιο Β», είπε ο κ. Αλαβάνος, δεν είναι επιστροφή στο παρελθόν, κλείσιμο στον εαυτό μας, εσωστρέφεια, αυτάρκεια, βαλκανικός επαρχιωτισμός και πρόσθεσε: «Είναι μια τολμηρή κίνηση θετικού μετασχηματισμού της συμμετοχής μας στον παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας. Αυτή την έχουν στρεβλώσει πλήρως οι Βρυξέλλες καταδικάζοντάς μας στη μόνιμη θέση του φτωχού, του οφειλέτη, του επαίτη και μας παρουσιάζουν κι από πάνω σαν ρεμάλια.

»Ανάμεσα στις ίδιες τις ευρωπαϊκές καπιταλιστικές χώρες βλέπουμε να έχουν προφυλαχθεί καλύτερα από τη διεθνή κρίση αυτές που έχουν εθνικό νόμισμα, η Σουηδία από την Ισπανία, η Δανία από την Πορτογαλία, η Πολωνία από τη Σλοβακία. Γι' αυτό και η τομή που υποστηρίζει το "Σχέδιο Β" δεν είναι νοσταλγία για τη δραχμή της ΕΡΕ και της Ένωσης Κέντρου, αλλά ανοικτή πρόταση για μια νέα ισότιμη ευρωπαϊκή οικονομική -και νομισματική- συνεργασία ».


πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ

''Αχάριστε Ρωμιέ!''
του Τάκη Μίχα

Αν επισκεφθεί κανείς τα γραφεία της Αστυνομικής Διεύθυνσης στην Μπανγκόγκ, δύσκολα να χάσει μία μεγάλη φωτογραφία πού στολίζει το γραφείο του διευθυντή. Στη φωτογραφία εικονίζεται ο γενικός διοικητής της Μητροπολιτικής Αστυνομίας, Χαμανροβίτ Θουπκραγιάνγκ, μαζί με τον τέως πρωθυπουργό Θαξίν. Κάτω από την φωτογραφία υπάρχει η λεζάντα: « Ότι είμαι σήμερα αυτό το οφείλω σε εσένα αδελφέ».

Προσωπικά όταν είδα την φωτογραφία έμεινα άφωνος. Ήταν πρώτη φορά πού έβλεπα μια τόσο άμεση αναγνώριση εκ μέρους ευεργετημένου, για τον ρόλο πού έπαιξε ο πολιτικός στην επαγγελματική του εξέλιξη. Πρώτη φορά επίσης έβλεπα τον ευεργετημένο του πελατειακού συστήματος, να δημοσιοποιεί με τέτοιο τρόπο την ευγνωμοσύνη προς τον πολιτικό του πάτρωνα.

Πόσο διαφορετικά από την Ελλάδα! Υπάρχει άραγε ΔΕΚΟ ή δημόσια υπηρεσία, όπου στο γραφείο του διευθυντή θα βρείτε ανηρτημένη την φωτογραφία των Παπανδρέου (πατέρα και γιό) η του Μητσοτάκη η του Σημίτη ή των δύο Καραμανλή (θείο και ανηψιό) με την λεζάντα: «Ότι είμαι σήμερα το οφείλω σε εσένα αδελφέ»;

Όχι μόνο δεν υπάρχει, αλλά είμαι σίγουρος ότι ούτε ένας από τους 1,5 εκατομμύρια δημόσιους υπάλληλους δεν θα παραδεχθεί ποτέ, ότι ο διορισμός του οφείλεται στο μακρύ χέρι του προστάτη του. Ο αργόμισθος στον ΟΣΕ πού έπαιρνε 5000 τον μήνα –περισσότερα από ότι βγάζει ένας μικροπωλητής στο Ανόι με δεκαπλάσια παραγωγικότητα όλο τον χρόνο-
ο συνδικαλιστής της ΔΕΗ που «τακτοποιήθηκε» σε αυτή την θέση για να μην κουράζεται , ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ πού διορίσθηκε στο διπλωματικό ρεπορτάζ χωρίς να ξέρει ξένη γλώσσα -κανείς τους δεν πρόκειται ποτέ να παραδεχτεί ότι δεν οφείλουν την θέση και την επαγγελματική τους ανέλιξη αποκλειστικά και μόνο στις ικανότητες, τις γνώσεις και ταλέντο τους.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό το σημείο που διαφοροποιεί το μίζερο ελληνικό πελατειακό σύστημα από τα μεγαλοπρεπή πελατειακά συστήματα της Άπω Ανατολής. Ένα άλλο διαφοροποιητικό στοιχείο αφορά και την συμπεριφορά πού αναμένεται να επιδείξει ο ευεργετημένος, σε περίπτωση που ο "φού γιάι" του (πάτρωνας) αντιμετωπίζει προβλήματα.

Στην Ασία το ιδεώδες (πού ομολογουμένως δεν τηρείται πάντοτε ) είναι, ότι ο ευεργετημένος θα πρέπει να προσφέρει τα πάντα, ακόμα και την ζωή του, για να βοηθήσει τον "φου γιάι" του. Η εικόνα του "μπάο" (υπηρέτη) πού πέφτει στο σπαθί για να σώσει την ζωή του "νάι" (αφεντικού), είναι το ιδεώδες μοντέλο κάθε πελατειακής σχέσης στην Ασία.

Όταν πρόσφατα ο 27χρονος κληρονόμος της αυτοκρατορίας Red Bull, Βοριαούθ «Μπός» Γιουβιδιχια, παρέσυρε ένα αστυνομικό με την κόκκινη Φεράρι του, ο οδηγός της οικογένειας έσπευσε αμέσως να αναλάβει την ευθύνη, ισχυριζόμενος ότι αυτός οδηγούσε εκείνη την στιγμή.

Στην Ελλάδα ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Μόλις το αφεντικό φαίνεται να έχει προβλήματα, οι ωφελημένοι, όχι απλά σπεύδουν να τον εγκαταλείψουν αλλά και να τον κατασπαράξουν. Μόλις ένοιωσαν να εξασθενεί το αφεντικό, οι μάζες των ευεργετημένων, φορώντας την μάσκα του «αγανακτισμένου», γέμισαν δρόμους και πλατείες. Μόλις είδαν τον "φου γιάι'' τους να παραπατά έσπευσαν να αναζητήσουν νέους "φου γιάι" στον Τσίπρα ή στον Μιχαλολιάκο.

Τέτοια αχαριστία θα θεωρείτο το άκρων άωτο της αγένειας στην Άπω Ανατολή. Στην Ελλάδα οι πολιτικοί σχολιαστές το ονομάζουν «πολιτική χειραφέτηση» και απελευθέρωση από «τα δεσμά του δικομματισμού».
Στην Άπω Ανατολή θα το χαρακτήριζαν απλά «αγένεια»και «αχαριστία».
------- ----------


Σχόλιο:

Ό δημοσιογράφος κ. Τάκης Μίχας δικαιούται, όσο ίσως κανείς άλλος, να εκφράζει τέτοιες απόψεις περί αχαριστείας. Είναι ένα "κομματόσκυλο του κερατά'" και υπηρετεί τους πάτρονές του της Νέας Δημοκρατίας με συνέπεια και φανατισμό. Όχι η Ελλάδα να καταστραφεί, όχι οι εγκληματικές πράξεις της
τροϊκανής κυβέρνησης Σαμαρά να βλάπτουν, πέραν του κλαμπ των ευεργετημένων που περιγράφει, αλλά το 90% των ελλήνων πολιτών, εκείνος θα κρατάει ψηλά το φλάμπουρο της αμαρτωλής παράταξης που υπηρετεί, σαν πιστό σκυλί. Μόνο που τα γαυγίσματά του δεν αποδεικνύουν ίχνος εντιμότητας. Απλά γαυγίζει με μπουκομένο στόμα, εκεί που έτρωγε και εξακολουθεί να τρώει με τη όρεξη ενός αρπακτικού (ζώου)...

@radical3o

«Δεν είμαι και τόσο επικίνδυνος»

«Το ελληνικό πρόγραμμα δε βγαίνει» επανέλαβε ο Αλέξης Τσίπρας από το Αμβούργο στη διάρκεια ομιλίας του σε συνέδριο της εφημερίδας «Die Zeit» και πρόσθεσε ότι τα προωθούμενα μέτρα είναι πρωτοφανή σε σκληρότητα.

«Θα βυθίσουν την Ελλάδα σε ακόμα πιο μεγάλη ύφεση και φτώχεια. Και δεν έχουν κανένα αντίδοτο. Ούτε, φυσικά, την επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής κατά δύο έτη. Γιατί δεν αποτελεί αντίδοτο η παράταση στο λάθος», ανέφερε χαρακτηριστικά.

«Ελπίζω να διαπιστώσετε ότι δεν είμαι και τόσο επικίνδυνος όσο λένε κάποια ευρωπαικά ΜΜΕ», δήλωσε αστειευόμενος στην αρχή της ομιλίας του ο κ. Τσίπρας και, απευθυνόμενος στον Γερμανό εργαζόμενο, εξέφρασε τον σεβασμό του και τόνισε ότι πρέπει να γνωρίζει ότι το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων που δίνει για την Ελλάδα δεν φθάνει στον ελληνικό λαό, αλλά πηγαίνει για την σωτηρία των "χρεοκοπημένων τραπεζών" της Ελλάδας και της Ευρώπης.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης εκτίμησε ότι είναι αναπόφευκτο το τρίτο κούρεμα του χρέους, συμπληρώνοντας ότι αυτό που πρέπει να συζητείται είναι «το πώς θα αποφύγουμε το τέταρτο».

Σημείωσε ακόμη ότι το Μνημόνιο έχει ήδη αποτύχει, κάτι που, όπως είπε, παραδέχονται όλοι ιδιωτικά και δημόσια. «Γι' αυτό», συνέχισε, «και δεν μας λένε εφαρμόστε τη λιτότητα γιατί πέτυχε, αλλά γιατί είναι υποχρέωσή σας. Και δεν απέτυχε η λιτότητα επειδή δεν εφαρμόστηκε. Απέτυχε ακριβώς επειδή εφαρμόστηκε. Οι περικοπές των μισθών, των συντάξεων, των κοινωνικών επιδομάτων και δικαιωμάτων έχουν τηρηθεί στο ακέραιο. Και συνεχίζονται».

Παράλληλα, ο κ. Τσίπρας τάχθηκε κατά όσων «καλλιεργούν ανασφάλεια» σε σχέση με τη θέση της Ελλάδας στο ευρώ εντός και εκτός συνόρων, τονίζοντας ότι πρόκειται για μία επιλογή επικίνδυνη και αποσταθεροποιητική τόσο για την ίδια τη χώρα όσο και για την Ευρώπη.

Επιμέλεια: Φίλιππος Καραμέτος
zougla.gr

Ο τραμπουκισμός του λευκού κολάρου.


Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι αν γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταλυθεί το πολίτευμα;
Υπάρχει κανείς που να ΜΗΝ πιστεύει ότι αν γίνει κυβέρνηση η Χρυσή Αυγή θα καταργηθεί η δημοκρατία;

Είναι άγονη η συζήτηση που έχει φουντώσει το τελευταίο διάστημα σχετικά με το αν η Χρυσή Αυγή και ο ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος σκοπίμως μπερδεύεται με τους αντιεξουσιαστές) είναι δύο όψεις του ίδιου φαινομένου. Όμως, η συζήτηση συνεχίζεται και θα συνεχίζεται γιατί υπάρχει μίσος εναντίον της Αριστεράς που δεν κυβέρνησε ποτέ αυτόν τον τόπο, υπάρχουν και Πάγκαλοι.

«Αν ο κύριος Μιχαλολιάκος και οι μαυροφορεμένοι του είναι τα SS, τότε ο κύριος Τσίπρας και τα παρδαλά στίφη του είναι τα SA με όρους Βαϊμάρης».

Ο Θόδωρος Πάγκαλος (με άρθρο του στο Βήμα της Κυριακής) επιχειρεί να ταυτίσει τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή, φέρνοντας ως παράδειγμα τις αποδοκιμασίες που υπέστη ο ίδιος σε δημόσιες εμφανίσεις του από “ατημέλητους και χλωμούς”, όπως του φάνηκαν, νεαρούς. Δηλαδή, ο καθόλου ατημέλητος, πόσο μάλλον χλωμός, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Παπανδρέου, βρίσκει αναλογίες ανάμεσα στο γιουχάισμα (πολιτικών) και στο μαχαίρωμα (μεταναστών).

Ο κ. Πάγκαλος δεν πρωτοτυπεί, απλώς κλιμακώνει τη συστηματική προσπάθεια ταύτισης της Χρυσής Αυγής με τον ΣΥΡΙΖΑ, που βρίσκεται σε εξέλιξη το τελευταίο διάστημα. Το επιχείρημα που κυρίως χρησιμοποιείται είναι ότι αξιοποιούνται οι ίδιες μέθοδοι (βία, τραμπουκισμοί, εξτρεμισμοί) για να υπηρετηθεί ο ίδιος σκοπός (αμφισβήτηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας).

Με βάση αυτήν την προσέγγιση, αυτός που κυνηγά με το στιλέτο τον αλλοδαπό, δεν διαφέρει από εκείνον που μετέχει π.χ. σε ένα κίνημα “δεν πληρώνω” ή σε κατάληψη δημόσιου χώρου. Σύμφωνα με αυτήν την ανάλυση, πρόκειται για τα δύο άκρα που είναι το ίδιο κακά, το ίδιο βάρβαρα και το ίδιο υπονομευτικά για τη δημοκρατία. Και η ιστορική ανάγνωση που στηρίζει τη σχετική προπαγάνδα είναι ότι οι ναζί έκαναν ολοκαυτώματα και οι κομμουνιστές έστηναν Γκουλάγκ, συνεπώς βαρύνονται με ισοδύναμες εγκληματικές ευθύνες.

Η θεωρία αυτή, εκτός από επικίνδυνη, είναι και βαθιά ανήθικη, γιατί προσβάλλει βάναυσα την ιστορία της Αριστεράς, που έδωσε μεγαλειώδεις αγώνες εναντίον του φασισμού. Ειδικά στην Ελλάδα, χάθηκαν γενιές αριστερών στον αντικατοχικό αγώνα, στον εμφύλιο που ακολούθησε, στις διώξεις από τη δεξιά και στον αντιδικτατορικό αγώνα. Δεν υπήρξαν αριστεροί δωσίλογοι και συνεργάτες της χούντας.

Αντίθετα, υπήρξαν πολλοί ακροδεξιοί που δεν τιμωρήθηκαν ποτέ και ξεπλύθηκαν στα νάματα της λεγόμενης εθνικής συμφιλίωσης, που στην πραγματικότητα ήταν το κλείσιμο των λογαριασμών μεταξύ νικητών και ηττημένων, με συνοπτικές διαδικασίες, δηλαδή με τους όρους των δυνάμεων που επικράτησαν.

Η αλφαβήτα λέει τα εξής: Η Χρυσή Αυγή κηρύττει το μίσος εναντίον των ξένων και υποστηρίζει τη φυσική τους εξόντωση. Η οργάνωση αυτή τρομοκρατεί τους αντιπάλους της, η βία αποτελεί ταυτόχρονα ιδεολογία και καθημερινή πρακτική. Είναι δηλαδή μακελάρηδες, οι οποίοι συμπεριφέρονται όπως ο υπόκοσμος του κοινού ποινικού δικαίου, στοχοποιώντας σήμερα τους μετανάστες, αύριο μπορεί και κάποια άλλη μειοψηφία, σίγουρα, όταν μπορέσουν, τους κομμουνιστές.

Θαυμάζουν τον Χίτλερ, θέλουν να αναστηλώσουν το άγαλμα του δικτάτορα Μεταξά στην Κεφαλονιά, θεωρούν την εξέγερση του Πολυτεχνείου παραμύθι, δοξάζουν τους ταγματασφαλίτες του Μελιγαλά. Μπαίνουν σε σπίτια που κοιμούνται μετανάστες και επιχειρούν να τους κάψουν, τους ξεκοιλιάζουν, τους εκφοβίζουν.

Αυτού του είδους η ιδεολογία και δράση δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τον ακτιβισμό της αριστεράς, η οποία -σε καμία της εκδοχή, ακόμη και στην πιο ακραία- δεν καταδιώκει ομάδες και δεν σκοτώνει. Υπάρχει κάποιος που δεν μπορεί να καταλάβει τη διαφορά ανάμεσα σε μια διαδήλωση, σε έναν αποκλεισμό κτιρίου, ακόμη και της Ακρόπολης, σε μια μαχητική κινητοποίηση, στις αποδοκιμασίες πολιτικών προσώπων και στη δολοφονία ή την απόπειρα δολοφονίας; Προφανώς, όχι. Όσο ανόητος ή δεξιός και να είναι κανείς, δεν γίνεται παρά να αντιλαμβάνεται την απόσταση μεταξύ ενός (υποκειμενικά) λάθους και ενός (αντικειμενικά) εγκλήματος.

Όσοι επιχειρούν την ταύτιση της Χρυσής Αυγής με τον ΣΥΡΙΖΑ, σκοπίμως θολώνουν τα νερά, μπερδεύουν αντιεξουσιαστές με συνιστώστες και τρομοκράτες με αριστερούς, για να αποδείξουν ότι όλα είναι ένα: Οι μολότοφ, η Κερατέα, η πάνω πλατεία, η κάτω πλατεία, ο χουλιγκανισμός, η βία στα πανεπιστήμια, το πογκρόμ εναντίον αλλοεθνών, ο φασισμός και ο έξαλλος αντιμνημονιακός ακτιβισμός, είναι συμπτώματα της ίδιας αρρώστιας. Πρόκειται για την επίθεση των δύο άκρων του πολιτικού φάσματος εναντίον της αστικής δημοκρατίας, στο όνομα της οποίας καθυβρίζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Θόδωρος Πάγκαλος.

Θα ήταν μια αστεία απλούστευση, αν δεν επρόκειτο για μία συστηματική και συστημική προπαγάνδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αξιωματική αντιπολίτευση και μπορεί, αργότερα ή γρηγορότερα, να γίνει κυβέρνηση. Αντί να γίνει η δύσκολη κριτική για τη σοβαρή εναλλακτική πρόταση που δεν έχει (πώς θα μείνουμε στο ευρώ χωρίς μνημόνιο), για την ανοχή του απέναντι σε χαλασμένα ΠΑΣΟΚικά κοινά, για τη διολίσθησή του στο λαϊκισμό, για την αδυναμία του να συνδέσει τον οικονομικό πραγματισμό με την κοινωνική ευαισθησία, επιλέγεται η εύκολη λύση της συκοφάντησης.

Η ελληνική Αριστερά, στους αγώνες της οποίας οφείλουμε σε πολύ μεγάλο βαθμό την ελευθερία και τη δημοκρατία που έχουμε σήμερα, καλείται να απολογηθεί ως δύναμη ενθαρρυντική της Χρυσής Αυγής. Είναι τόσο εξωφρενικό και τόσο ανυπόφορο, που θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς μήπως ο Θόδωρος Πάγκαλος έχει κρυφή ατζέντα και θέλει να μας στείλει όλους στον ΣΥΡΙΖΑ…

Πηγή: Μεταρρύθμιση

«Αρχηγός» της Χρυσής Αυγής, με τα δύο πρόσωπα


Ο «Αρχηγός», όπως θέλουν να τον αποκαλούν, της Χρυσής Αυγής κ. Ν. Μιχαλολιάκος, άρχισε μεθοδικά να χαράζει μια στρατηγική φαινομενικής μετάλλαξης του κόμματός του από τραμπούκικο περιθωριακό, φασιστικό κόμμα σε κόμμα που συνδιαλέγεται πλέον με την εξουσία.

Φυσικά για να το κάνει αυτό θα πρέπει πρώτα να πείσει τους ομοϊδεάτες του ότι παραμένει «επαναστατικό» κόμμα της Ακρα Δεξιάς, ότι διατηρεί «τάγματα εφόδου», ότι εξακολουθεί να κυνηγά μετανάστες, ότι δεν θα πάρουν τα μυαλά του αέρα επειδή κάποια μίντια χαϊδεύουν το κόμμα του. Αυτή η διπλή τακτική, δηλαδή της προσέγγισής του προς το σύστημα και της διατήρησης της σούπερ εθνικιστικής ιδεολογίας, τον αναγκάζει σε παλινωδίες, να μοιάζει όλο και περισσότερο με τον Ιανό, τον θεό με τα δύο πρόσωπα.

Ισως αυτός να είναι και ο λόγος που ο «Αρχηγός» συχνά επαναλαμβάνει: «Θέλω να πω σε όσους λένε ότι η Χρυσή Αυγή έγινε συστημική, πως εμείς είμαστε αμετανόητοι».

Τα δύο πρόσωπα του Ιανού: το πεζοδρόμιο και το Κοινοβούλιο, η αρβύλα και η ένταξη στα άκρα έστω του συστήματος. Το παρελθόν, όπως βεβαιώνουν παλιά στελέχη του, διδάσκει. Τα φαιοκόκκινα τάγματα του Ρεμ και ο αποδεκτός από τα αστικά σαλόνια Αδόλφος Χίτλερ. Με αναφορές στον εθνικισμό «πέραν της Δεξιάς και της Αριστεράς» κλείνει το μάτι στους αγανακτισμένους γιατί τους ως τώρα (εκτός παιχνιδιού) ακροδεξιούς τους έχει στο τσεπάκι ,του με το Βίτσι και τον Μελιγαλά, κι ας αποφεύγει να ονοματίζει τώρα τον «συμμοριτοπόλεμο» μέσα στη Βουλή, και ας τον λέει «πολεμικές επιχειρήσεις 1946-1949»!

Οι τακτικισμοί του μέσα στη Βουλή αποβλέπουν στο να εμφανισθεί η Χρυσή Αυγή ως ένα εθνικιστικό κόμμα, ίσως το πιο αυθεντικό, μετά τη μετάλλαξη, όπως θεωρεί, του κόμματος της ΝΔ και την αλλαγή της στάσης της κυρίως έναντι του μνημονίου. Λένε σήμερα πολλά από τα στελέχη του ότι, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ «ρούφηξε» την Αριστερά βασιζόμενος στην πολιτική του έναντι του μνημονίου και στην ηγετική προσωπικότητα του κ. Τσίπρα, όπως η Χρυσή Αυγή «ρούφηξε» σε μερικούς μήνες τον ΛΑΟΣ του κ. Γ. Καρατζαφέρη, έτσι ετοιμάζεται να «ρουφήξει» και το κόμμα του κ. Π. Καμμένου. Χρησιμοποιεί όλο και συχνότερα στις φράσεις του και στους λόγους του χουντική ιδεολογία, ξεθάβει «αρετές» χουντικών και τις παρουσιάζει ως παραδείγματα ακόμη και μέσα στη Βουλή.

Δεν είναι τυχαίο ότι συχνά χρησιμοποιεί στις εσωκομματικές ομιλίες του τη φράση «ούτε Μαρξ ούτε Ροκφέλερ» (ένα σύνθημα που ξέθαψε από τα παλιά της δεκαετίας του '90, τότε που ήταν κόμμα του 0,4%), θέλοντας να δείξει ότι παραμένει ένα κόμμα ενάντια στο σύστημα, χωρίς να είναι ούτε με την εργατική τάξη ούτε με την πλουτοκρατία. Αποφεύγει να επιτεθεί στο κεφάλαιο, παραδοσιακό σύμμαχο της Δεξιάς, αλλά εξαπολύει επιθέσεις εναντίον των συμφερόντων, χωρίς ποτέ να τα κατονομάσει.

Ο κ. Μιχαλολιάκος επιχειρεί να πολιορκήσει τη Δεξιά αλλά δεν θέλει να έχει καμία σχέση με τους σημερινούς και πρώην βουλευτές της Δεξιάς. Τους επιτίθεται συνεχώς, τους θεωρεί ξεγραμμένους, φθαρμένους από την κοινωνία, τους κατηγορεί ότι ξεπουλούν την πατρίδα, ότι είναι ριψάσπιδες,
ότι ορισμένοι από αυτούς που του βγαίνουν από τα δεξιά για τη σημαία και την πατρίδα δεν έχουν υπηρετήσει καν τη στρατιωτική θητεία τους, τους καλεί να μην ψηφίσουν το μνημόνιο και ας χάσουν τη βουλευτική τους έδρα.

Ακόμη, βάζει τους βουλευτές του να ξεκόψουν κάθε σχέση με τους νεοδημοκράτες βουλευτές. Οπως συνέβη τις προάλλες, όταν ο αποκαλούμενος θεωρητικός βουλευτής του «Συνδέσμου» κ. Χρ. Παπάς είπε από το βήμα της Βουλής ότι «όλα αυτά που γίνονταν ως τώρα με τους νεοδημοκράτες βουλευτές που ψιθύριζαν στους διαδρόμους της Βουλής ότι είναι μαζί μας και ότι στηρίζουν τις θέσεις μας από εδώ και πέρα κομμένα».

Στις κλειστές συσκέψεις στα γραφεία τους στη Βουλή γίνεται πλέον ανοιχτά λόγος για τον «ανηφορικό δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η Χρυσή Αυγή για να φθάσει πιο ψηλά». Πόσο άραγε ψηλά βάζει τον πήχη ο «Αρχηγός» της; Λένε ότι ήρθαν στο πολιτικό σύστημα για να μείνουν, ότι είναι σύντομος ο βίος (όταν «περάσουν» τα μέτρα) της τρικομματικής κυβέρνησης, ότι η επόμενη κυβέρνηση που θα καταλάβει την εξουσία θα έχει εκ των πραγμάτων και αυτή σύντομο πολιτικό βίο και ότι πολύ σύντομα θα έρθει η ώρα τους.

Αλλωστε ο κ. Μιχαλολιάκος θεωρεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μεταχειρίστηκε «φθηνά κόλπα» για την εκλογική άνοδό του (το είπε στην ομιλία του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα) και ότι δεν πρόκειται να αντέξει για πολύ, υπό την πίεση της κοινωνικής έκρηξης, όταν αναλάβει η Αριστερά την εξουσία. Και όσον αφορά την πολεμική εναντίον του μνημονίου δεν φαίνεται να την αφήνει να τη διαχειρίζεται μόνο η Αριστερά αλλά και η δική του, όπως λέει, Δεξιά.

Οσο για τις προσπάθειες, όπως λέει, που γίνονται για να τεθεί - με όλα αυτά τα έκνομα που έπραξε το κόμμα του - εκτός νόμου, απαντά ειρωνικά: «Γιατί, υπάρχει νόμος για να μας θέσουν εκτός νόμου;».


πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ

Φθονώντας τους Ισλανδούς,
του Αλέξανδρου Ι. Κατσανεβάκη

Θα πρέπει, ίσως, να διευκρινιστεί, σε εποχές που οι λέξεις έχουν χάσει πια τη σημασία τους, ότι πτωχευτική είναι η διαδικασία που εξασφαλίζει πρωτίστως την αξιοπρεπή επιβίωση του πτωχού χρεώστη και δευτερευόντως την εξασφάλιση του δανειστή. Αυτό επιτάσσει ο νομικός μας πολιτισμός, που, όπως θεωρητικά τουλάχιστον συμφωνούμε όλοι, έχει αφήσει πίσω την εποχή του σαικσπηρικού Σάιλοκ.

Θεωρώ απαραίτητη αυτή τη διευκρίνιση, γιατί ο πρώην Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Παπαδήμου, κι εταίρος της σημερινής συγκυβέρνησης, κ. Βενιζέλος, μας έφερε από την εσπερία, όχι πολύ παλιά, τον όρο “selective default”, που σημαίνει στα ελληνικά, μας εξήγησε, επιλεκτική χρεοκοπία. Η πραγματικότητα των τελευταίων μηνών απέδειξε ότι πίσω από αυτόν τον νεολογισμό κρυβόταν το «κούρεμα» των δημόσιων χρηματικών πόρων και η αποσάθρωση των κοινωνικών δομών, η απογύμνωση των δημόσιων πανεπιστημίων, των νοσοκομείων, των λιμενικών ταμείων και, κυρίως, των ασφαλιστικών οργανισμών, από τα αποθεματικά τους. Όπως πρόσφατα ομολογήθηκε αναιδώς και ρητά, η διαδικασία της επιλεκτικής χρεοκοπίας, ήταν η χαριστική βολή και για την δημοσίου συμφέροντος Αγροτική Τράπεζα.

Αυτή η επιλεκτική χρεοκοπία, ή με άλλα σωστότερα λόγια, αυτή η καταλήστευση, εξασφάλισε τα συμφέροντα κάποιων ιδιωτών επενδυτών εις βάρος του ελληνικού δημοσίου συμφέροντος. Έτσι αποδείχθηκε από τα πράγματα και από την εξέλιξη των χρηματοοικονομικών μεγεθών, ότι αυτή η επιλεκτική χρεοκοπία, και το περιβόητο «Πι-εσ-άι» που τη συνόδευσε, ήταν ένα οργανωμένο σχέδιο κάλυψης των εκτεθειμένων «θεσμικών» δανειστών στο ελληνικό δημόσιο χρέος, εις βάρος του ελληνικού κράτους, αφού το άχθος, πρωτίστως, περνάει τούτες τις ώρες, στις πλάτες του ελληνικού λαού, και προσπαθούμε τώρα άναυδοι,οριζοντίως, σαν κοινωνικό σύνολο, να καταλάβομε τι είναι τελικά αυτό που μας συμβαίνει κι από που μας ήρθε.

To ασύδοτο πάρτι των περιβόητων «αγορών» δημιούργησε κέρδη στην άλλη μεριά της ζυγαριάς με αντίβαρο, στην αποδώ μεριά, την κατάρρευση των δημόσιων υποδομών, την ανεργία, την αύξηση της παραβατικότητας, την ενοχική κατάθλιψη ότι «όλοι μαζί τα τρώμε» και τις ατέρμονες εξαγγελίες ανάπτυξης κι ίδρυσης, ανά την επικράτεια, ιπποφορβείων «πράσινων αλόγων».

Από σήμερα, λοιπόν, που αρχίζουν να εξειδικεύονται τα μέτρα εξοικονόμησης των έντεκα, τόσων δισεκατομμυρίων, θα καταδειχθεί προφανώς, ότι θεμελιώδης αρχές δικαίου έχουν παραβιαστεί.

Η ελληνική πολιτική τάξη, με τη συμπολίτευση ή την «αντιπολίτευσή» της, εξασφαλίζει μόνο προστασία στον κρατικοδίαιτο παρασιτισμό και παράγει γραφειοκρατία, ανεργία, αποεπένδυση κι υποδούλωση. Αυτά είναι νομοτελειακά, τα αποτελέσματα της σημερινής διακυβέρνησης και της –χωρίς σθένος ή σοβαρές προτάσεις- «αντιμνημονιακής» αντιπολίτευσης.

Αλλά παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζουν οι λαοί σε ολόκληρο τον κόσμο, όχι μόνο στην καταθλιμμένη Ελλάδα. Οι Ισπανοί και οι Ιρλανδοί, όπως κι εμείς οι Έλληνες, παραδομένοι, με σκυμἐνο το κεφάλι. Την ίδια ώρα η ανεργία στη Γαλλία, όπως κι εδώ, σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, στην Ιταλία επανεμφανίζεται δυναμικά το φαινόμενο που έχει αποκληθεί «μπερλουσκονισμός», παντού ένα καζάνι που, λίγο πριν αρχίσει να βράζει με εμάς μέσα, σιγόκαιει με καύσιμο ανθρώπινες ζωές κι όνειρα για δικαιοσύνη κι αξιοπρέπεια,.

Στην καλύτερη εκδοχή, θα φορτωθούν ένα μέρος της «χασούρας» κι οι υπόλοιποι ευρωπαίοι φορολογούμενοι, πριν υποχρεωθεί η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα να τυπώσει φρέσκο χρήμα και να περάσομε σε εποχές μεγαλύτερου πληθωρισμού και υψηλότερων ονομαστικών επιτοκίων.

Αλλά ξέρομε ότι χαμένος είναι πάντα ο γονατισμένος. Κι αλίμονο σ’ αυτόν που θα πέσει εφτά φορές και δε θα σηκωθεί οχτώ, γιατί, πέραν κάθε αμφισβήτησης, όλα αυτά τα πρωτόγνωρα που ζούμε, γίνανε για συνομολογημένα δάνεια αμφίβολης νομιμότητας και σκοπιμότητας. Δάνειοι πόροι που καταναλώθηκαν διοχετευόμενοι σε προμήθειες εξοπλισμών και υπηρεσιών, πολλές φορές αμφίβολης χρησιμότητας και συχνά υπερδιογκωμένου κόστους, που de facto καθιστούσε αδύνατη την αποπληρωμή τους.

Έχει ευθύνη -σύμφωνα με τις αρχές δικαίου που διέπουν τον πολιτισμό μας- και ο δανειστής σε εκέινες τις περιπτώσεις, που δανείζει ξέροντας ότι δε θα μπορέσει να αποπληρωθεί. Αυτό που θα πρέπει να ζητήσομε σαν Έλληνες, ευρωπαίοι πολίτες -που ούτε περισσότερο τεμπέληδες, ούτε λιγότερο έντιμοι είμαστε, από τους άλλους λαούς- είναι το δικαίωμα στην δικαιοκρισία.

Την χειρότερη στιγμή, βρέθηκαν στο προσκήνιο οι χειρότεροι άνθρωποι, οι ανικανότεροι και, ίσως, οι πιο δουλικοί στη νεότερη ελληνική ιστορία, αν σκεφτεί κανείς ότι ακόμα κι ο Ιωάννης Μεταξάς, που θεωρείται μία από τις πιο σκοτεινές προσωπικότητες της ιστορίας μας, αντιλήφθηκε την κρίσιμη στιγμή ότι δεν μπορούσε να μην πει «όχι».

Κατά αυτήν την έννοια, στο όνομα του ευρωπαϊκού κεκτημένου, τα γερμανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, αντί να στολίζουν τα εξώφυλλά τους με ρατσιστικά εφευρήματα απαξίωσης των Ελλήνων, θα έπρεπε αυτές τις ώρες να πιέζουν την κυβέρνησή τους να εκδώσει στην Ελλάδα τον φυγόδικό κ. Χριστοφοράκο μαζί με τον πλήρη φάκελο που έχει σχηματίσει η γερμανική δικαιοσύνη για τις εμπορικές πρακτικές της Siemens στην Ελλάδα, αφού οι δικοί μας κυβερνώντες, ύποπτοι, άβουλοι και μοιραίοι, δεν τολμούν να υπερασπιστούν το δικαίωμα αυτό.
.
Κατά την ίδια έννοια, πάλι στο όνομα του ευρωπαϊκού κεκτημένου, o σοσιαλιστής Γάλλος Πρόεδρος, αντί να διατυπώνει λόγια συμπάθειας, θα έπρεπε να έχει ήδη ζητήσει ένα ενημερωτικό σημείωμα σχετικά με τις πωλήσεις των γαλλικών οπλικών συστημάτων στην Ελλάδα και να επισπεύδει ήδη, την ενεργοποίηση των ανταποδοτικών υποχρεώσεων από την πώληση αυτών των οπλικών συστημάτων, αφού οι δικοί μας κυβερνώντες, ύποπτοι, άβουλοι και μοιραίοι, δεν τολμούν να υπερασπιστούν ούτε αυτό το δικαίωμα.

Οι Ισλανδοί, με τη στάση τους απέναντι στην ασυδοσία των περιφερόμενων ανά τον κόσμο επενδυτικών κεφαλαίων, έδειξαν τον δρόμο της αξιοπρέπειας.

Απαλλαγμένοι από στερεότυπα των περασμένων αλλά, δυστυχώς, όχι ξεχασμένων εποχών με τα μπλε και τα πράσινα καφενεία -και των όψιμων παραφυάδων τους-, πρέπει, εμείς οι Έλληνες, να βρούμε τον τρόπο να ομονοήσουμε και να ακολουθήσομε το λαμπρό ισλανδικό παράδειγμα.


TVXS

Ψυχάρης Σταύρος Π.



Τα κόμματα θρηνούν επισήμως και πανηγυρίζουν από μέσα τους όταν ένα άλλο κόμμα πνέει τα λοίσθια. Είναι προφανές ότι οι επιζώντες της καταστροφής ευελπιστούν να κληρονομήσουν τον γείτονα.

Θα εμφανισθούν πολλοί ως κληρονόμοι. Εστω και αν πρόκειται για κόμμα, υπάρχει νωπή ακόμη και καταγεγραμμένη η φράση του Ανδρέα Παπανδρέου ότι το ΠαΣοΚ δεν κληρονομείται κ.λπ. κ.λπ.

Το ΠαΣοΚ κληρονομήθηκε, όπως προηγουμένως είχε κληρονομηθεί η Ενωση Κέντρου. Κληρονόμοι ασφαλώς υπάρχουν και τώρα. Κληρονομητέον υπάρχει;

Αν κρίνει κανείς από τις αντιδράσεις που έχουν ήδη εκδηλωθεί μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ προκύπτει ότι υπάρχει κληρονομιά, μέρος της οποίας βγήκε ήδη στη γύρα αναζητώντας άλλες αγκαλιές! Απόδειξη ότι άρχισαν κιόλας οι πρώτες διενέξεις μέσα στην αξιωματική αντιπολίτευση, στελέχη της οποίας ξεσηκώθηκαν αρνούμενα να δώσουν στέγη στα παιδιά του γείτονα.

Ο αγώνας προβλέπεται σκληρός. Και πολλοί προεξοφλούν εσωκομματικό θρίαμβο του κ. Τσίπρα, ο οποίος σε ρόλο Α. Παπανδρέου θα δημιουργήσει το νέο ΠαΣοΚ, λεηλατώντας το κόμμα που θεωρείται ότι απορρόφησε σχεδόν ολόκληρη την Ενωση Κέντρου και μέρος της ΕΔΑ.

Οι συζητήσεις αυτές μαρτυρούν ότι το σημερινό πολιτικό σκηνικό είναι και προσωρινό και μεταβατικό.

Θα επεκταθεί περαιτέρω προς το Κέντρο η Νέα Δημοκρατία αγνοώντας τα από δεξιά βέλη; Θα κινηθεί προς το Κέντρο ο κ. Τσίπρας που ήδη έχει φθάσει στα όριά του προς την Αριστερά;

Τόσο απλά είναι τα πράγματα!


ΤΟ ΒΗΜΑ

3 του Σεπτέμβρη να περνάς.
Του Σπύρου Σεραφείμ


Ακόμα και να μην είσαι καλός στα μαθηματικά, δεν είναι δύσκολο να υπολογίσεις ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κυβερνά τη χώρα περισσότερα από τα μισά χρόνια της ιστορίας του, που μετρά 38 χρόνια. Αν έχεις περάσει τα σαράντα σου, η στιγμή της διακήρυξης είναι καρφωμένη στο μυαλό σου. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. - είτε το ψήφισες κάποτε, σήμερα, είτε όχι - αποτελείται από πολλές λέξεις, συχνά μπερδεμένες μεταξύ τους, με ατάκες-σλόγκαν που άφησαν εποχή και σηματοδότησαν μια ολόκληρη εποχή, που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.


Τι να πωτοθυμηθείς;

1974, Καστρί, ΝΑΤΟ, ζιβάγκο, «Βυθίσατε το Χόρα», «Τσοβόλα, δώστα όλα», «Οι Έλληνες έχουμε μόνο μια δυνατότητα: Να πετύχουμε», Μπιρσίμ-συγκεντρώσεις, εγκαίνια, Τοπικές Οργανώσεις, κλαδικές, Μαργαρίτα;

Συνέδρια, ομιλίες, ένταξη της αποκλεισμένης κοινωνίας στους θεσμούς, εκσυγχρονισμός, Χαριλάου Τρικούπη, Ευρωζώνη, Βαλκάνια, Αραφάτ, Ίμια, Καντάφι, Δήμητρα-Εκάλη-ροζ σκάνδαλο, Ειδικό Δικαστήριο, Μένιος, ο Άκης, Αγγλία-Ωνάσειο, Μεσόγειος, Κύπρος, οικουμενική κυβέρνηση, Χρηματιστήριο, Σημίτης, Γιωργάκης;

Το μυαλό πάει μπρος-πίσω, ανακατεύοντας την τράπουλα της ιστορίας που έχει γραφεί και έχει αποφανθεί, συνάμα. Ή και όχι. Πολλά ονόματα ξεχνάς, κάποια άλλα θες και τα ξεχνάς. Πολλά τα «ναι», άλλα τόσα τα «όχι» της ιστορίας προς το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Έτσι, όμως, δεν είναι και όλοι οι απολογισμοί που σέβονται τον εαυτό τους;

Τα «ναι» και τα «όχι» του κόμματος αυτού, ανέκαθεν σχηματοποιούνταν και από τις αντίρροπες δυνάμεις που βρίσκονταν στους κόλπους του. Αν μιλήσετε με παλιά στελέχη του, θα σας πουν ότι θεωρούν πως ό,τι συνέβη ήταν το αποτέλεσμα των δύο «ψυχών» του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κόμματος: Της λαϊκής και της εκσυγχρονιστικής ψυχής.

Έτσι, μπορεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να «αγκάλιαζε» ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, αλλά επειδή ακριβώς δεν υπήρχε συνεργασία μεταξύ των δύο αυτών «ψυχών», δεν μπόρεσε να περάσει μεταρρυθμίσεις στην κοινωνία, η οποία παρέμεινε στάσιμη. Παρέμεινε μια κοινωνία που λειτουργούσε όσο δανειζόταν και, τελικά, έκανε ελλείμματα και χρέος.

Μέσα στην κοινωνία αναπτύχθηκαν συντεχνίες, ελλειμματικό κράτος - που ήταν και είναι αφερέγγυο, με ατόφια κομμάτια λαϊκισμού. Ο κρατισμός και οι πελατειακές σχέσεις, βασίλευαν και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν έκανε τίποτε για να το αλλάξει. Αλλά ποια κυβέρνηση στην Ελλάδα μπόρεσε, θα μου πείτε.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., όμως, ήταν και ωραίες στιγμές. Ανώφελες. Ανέφελες. Εποχές που πολύς κόσμος έφαγε με χρυσά κουτάλια, ασχέτως εάν έπρεπε να φάει. Αλλά ποιος μπορούσε να μαντέψει τα όσα επακολούθησαν στο κόμμα αυτό; Πολλές φορές έχω την απορία: στην περίπτωση που ο Ανδρέας μπορούσε να δει τα όσα επακολούθησαν μετά το θάνατό του, τι θα έλεγε; Ποιο θα ήταν το σχόλιό του;

Κάτι πολύ έξυπνο θα έλεγε, είμαι βέβαιος. Ο πατέρας και του Γιώργου έτσι κι αλλιώς ήταν τόσο έξυπνος, που έφτιαξε αυτό το κόμμα επειδή ήταν σίγουρος ότι θα κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή μέσα στα επόμενα χρόνια. Και είναι σίγουρο ότι το πέτυχε. Το αν μέσα σε όλη αυτή την επιτυχία ελλοχεύουν και πολλά συμπαρομαρτούντα αποτυχίας, είναι δεδομένο. Άλλωστε, ο ίδιος ο Ανδρέας έλεγε ότι «αλάνθαστος είναι αυτός που δεν κάνει τίποτε».

Έτσι, λοιπόν, κάθε χρόνο, 3 του Σεπτέμβρη, το μυαλό σου θα χάνεται πίσω στην ιστορία του ΠΑ.ΣΟ.Κ., αναζητώντας τα σωστά και τα λάθος του. Για κάποιους, δεν είναι καθόλου δύσκολο. Πολλοί έχουν αποφανθεί, δημοσίως, για το αν το κόμμα αυτό περισσότερο έβλαψε ή περισσότερο ωφέλησε την πορεία της Ελλάδας.

Όπως, ακόμα και σήμερα, πολλοί είναι εκείνοι που τρέμουν να κάνουν την αφαίρεση για το αν έκανε περισσότερα σωστά ή περισσότερα λάθη. Το βέβαιο είναι ότι το αγάπησαν πολλοί και το μίσησαν άλλοι τόσοι. Αδιάφορο δεν ήταν ποτέ, κανένας δεν έπληξε ποτέ, δεν βαρέθηκε ποτέ.

Σχεδόν όλοι, όμως, συμφωνούν ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει πολιτική ελπίδα να γίνει ξανά κόμμα εξουσίας και όχι τρίτο κόμμα, στην περίπτωση που γίνει σοσιαλδημοκρατικό, στην απόλυτη απόδοση της λέξης.

Μέχρι τότε, η σημερινή επέτειος εκεί στην Ιπποκράτους, η 3η του Σεπτέμβρη, θα παραμένει μια γκρίζα γιορτή, μια μελαγχολική θύμηση.



Πηγή: Protagon.gr

Ακούσαμε τον υπερήφανο Πάνο Παναγιωτόπουλο, να μιλάει από την Κύπρο:
«Είμαι εδώ ως υπουργός Άμυνας για να στείλω ένα μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση. Η Ελλάδα εγγυάται την ασφάλεια της Κύπρου».

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, με το που το άκουσε ο Ερντογάν, άρχισε να σκάβει λαγούμι για να κρυφτεί. Πράγματι. Η Ελλάδα που δεν μπορεί να εγγυηθεί μισθούς και συντάξεις. Που δεν έχει λεφτά για να πληρώσει αυτά που χρωστάει στους φαρμακοποιούς. Η Ελλάδα, που ζητιανεύει τη μία δόση μετά την άλλη, μπορεί να εγγυηθεί την ανεξαρτησία της Κύπρου.

Κι αφού το λέει αυτό ένας Πάνος Παναγιωτόπουλος, έτσι ακριβώς θα είναι. Δεν έχει σημασία που είναι κοντός. Ο Μέγας Ναπολέων δηλαδή ψηλός ήτανε; Δεν έχει σημασία που βάφει τα μαλλιά του και με βαφή Νο 2 μάλιστα. Σε ποιον θα άρεσε, δηλαδή, ένας γηρασμένος ασπρομάλλης υπουργός Εθνικής Αμυνας;

Είδαμε και τα χαΐρια του Ακη Τσοχατζόπουλου. Το καλοβαμμένο μέχρι τη ρίζα κορακί μαλλί του Πάνου Παναγιωτόπουλου, αποπνέει τον δυναμισμό και τη μαχητικότητα που πρέπει να διακρίνουν και να χαρακτηρίζουν έναν υπουργό Εθνικής Αμυνας.

Κλείνω με τη νέα κόντρα ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί οι ανιστόρητοι ΣΥΡΙΖΑίοι προγραμμάτισαν συγκέντρωση για την 3η Σεπτεμβρίου. Ημερομηνία που ανήκει στο ΠΑΣΟΚ.
Το λέει και το τραγούδι μάλιστα: «Τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς».
Από πού κι ως πού να θέλουν να την καπηλευθούν; Ο καθείς έχει τις δικές του ημερομηνίες:
Η 21η Απριλίου ανήκει στους εθνικόφρονες.
Ο Δεκαπενταύγουστος στην Παναγία.
Δεν μπορεί να κάνει πανηγύρι ο Αγιος Δημήτριος ή ο Αγιος Αθανάσιος. Δικαιωματικά, λοιπόν, η 3η Σεπτέμβρη ανήκει στο ΠΑΣΟΚ.
Οπως η Καθαρά Δευτέρα στις λαγάνες και στην ταραμοσαλάτα. Αυτά.

"Τα μεταξωτά βρακιά"
του Νίκου Μπίστη


Η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να οργανώσει στις 3 Σεπτεμβρίου εκδήλωση με ομιλητές πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ, είναι η πιο απτή απόδειξη της απροκάλυπτης προσπάθειας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να γίνει ΠΑΣΟΚ στην θέση του ΠΑΣΟΚ. Νομίζει ότι επειδή η κυρία Σακοράφα και οι κύριοι Κουρουπλής, Μητρόπουλος, Πάντζας και άλλοι πολλοί από το πιο βαθύ ΠΑΣΟΚ βρίσκονται σήμερα στις γραμμές του, απέκτησε το δικαίωμα να τσαλαβουτάει χωρίς κανένα ενδοιασμό στην ιστορία ενός κόμματος που συνεχίζει την πορεία του και στις 3 Σεπτεμβρίου τιμά την ίδρυση του και είθισται να αποτιμά την διαδρομή του.

Ιστορία και διαδρομή αντιφατική χωρίς αμφιβολία, αλλά που πάντως του ανήκει. Δεν πρόκειται για οργάνωση μιας εκδήλωσης αποτίμησης της ιστορίας του κόμματος που κυβέρνησε τόσα χρόνια την χώρα - που πάλι το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να έχει την πρωτοβουλία - αλλά για " ψάρεμα "στα θολά νερά του λαϊκισμού. Στην συγκεκριμένη περίπτωση η Ιστορία δεν θα επαναληφθεί ούτε ως φάρσα ούτε ως τραγωδία. Απλώς δεν θα επαναληφτεί. Γιατί όπως λένε "τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και αντίστοιχες επιδεξιότητες" που είχε ο Ανδρέας Παπανδρέου και δεν υπάρχουν στο νούμερο του Τσίπρα.

Όμως πέρα από την πολιτική απρέπεια, υπάρχει και άλλο πρόβλημα που είναι και το ουσιαστικότερο. Δεν έχουμε να κάνουμε με μεταξωτά βρακιά αλλά με πολυφορεμένες γεροντικές πυτζάμες. Ότι επιλέγει να προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ από την διαδρομή του ΠΑΣΟΚ, είναι ταυτισμένο με τις πιο αναχρονιστικές περιόδους της πολυκύμαντης πορείας ενός κόμματος που σφράγισε με τον ένα η τον άλλο τρόπο την ιστορία της μεταπολίτευσης.

Δεν είναι για παράδειγμα καθόλου τυχαίο, ότι οι ομιλητές της εκδήλωσης όπως εξ άλλου και όλοι οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα πράγμα ομονόησαν κατά την δικη τους πορεία: στην λυσσώδη αντίδραση τους στον Κώστα Σημίτη και τον εκσυγχρονισμό. Πρωτοπαλλήκαρα όλοι της τότε εσωκομματικής δήθεν αριστερής αντιπολίτευσης, στην πρώτη γραμμή για να μην περάσει η μεταρρύθμιση Γιαννίτση για το ασφαλιστικό, αντίθετοι σε κάθε βήμα εκσυγχρονισμού, υπερασπιστές ενός υπερτροφικού δημόσιου τομέα, με την βελόνα της πυξίδας τους κολλημένη στην πρώτη περίοδο του Ανδρέα Παπανδρέου.

Σε εκείνη την περίοδο και την αντίστοιχη συνθηματολογία νομίζει ότι μπορεί να ξαναγυρίσει την Αριστερά και την Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ. Για αυτό και τα συνθήματα στην αφίσα της εκδήλωσης: Εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική απελευθέρωση. Θα ήταν και το «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» αν δεν το είχε καπαρώσει η Χρυσή Αυγή, αποδεικνύοντας ότι έξω από τον χρόνο και την συγκυρία, ένα προοδευτικό αίτημα/σύνθημα όχι μόνο χάνει το νόημα του, αλλά μπορεί να αναποδογυρίσει και γίνει κήρυγμα μίσους.

Το ίδιο κατ' αναλογία συμβαίνει, όταν η εθνική ανεξαρτησία και η λαϊκή κυριαρχία συνδέονται με τον αντιευρωπαϊσμό, την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή στην δραχμή. Παράγουν συντηρητική πρόσκληση προς τους πολίτες, τους καλούν, στην πράξη να αγωνιστούν για μια Ελλάδα αποξενωμένη από την ΕΕ, αδύναμη και με τους πολίτες της εξουθενωμένους.

Και αυτά στο όνομα της εθνικής κυριαρχίας, που ανεπαίσθητα μεταλλάσσεται στο αντίθετο της, στην πιο ανελέητη υποδούλωση στην ένδεια και τον φόβο. Και δεν θα κουραστώ να το λέω: από την ένδεια και τον φόβο δεν ενισχύεται η Αριστερά αλλά η Ακροδεξιά. Δραπετεύοντας από την λογική και την συγκυρία, εγκαταλείποντας και τα τελευταία απομεινάρια από την κληρονομιά της ανανεωτικής Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ αναπόφευκτα αναζητά ιδεολογική και προγραμματική ομπρέλα στο πασοκικό κακό παρελθόν.

Και βγάζει από το σεντούκι την παλιά πυτζάμα με τον κουρασμένο ήλιο πάνω της.

protagon.gr

---------------


Ax, πόσο θα 'θελε ο Νίκος Μπίστης, να ήταν η ΔΗΜΑΡ και ο Φώτης Κουβέλης, στη θέση εκκίνησης που βρίσκεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας. Μέχρι και κώλο θα έδινε!

Τα "μεταξωτά βρακία" ενός χαρισματικού ηγέτη σαν τον Ανδρέα, πέφτουν μπόλικα σε κάθε έλληνα πολιτικό αυτής της, μετά τον θανατό του, ταραγμένης εποχής. Και κάνει μεγάλο πολιτικό λάθος, να στηρίζει τα όποια επιχειρήματά του, σε πρόσωπα (πολιτικών) που έφυγαν από το ΠαΣοΚ και τους μάζεψε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Και ο Μπίστης "πασοκτζής" ήταν. Εκεί έκανε την όποια πολιτική καριέρα έχει δικαίωμα να αναφέρει στο βιογραφικό του. Και εκείνος, παρόντος του Ανδρέα, μια πορδή ήταν μέσα στο κόμμα. Και μια πορδή είναι και τώρα στο κόμμα που υπηρετεί. Με άρχηγό ένα Φώτη, αντί Ανδρέα, πάλι είναι μια πορδή.
Τον ακουλήθησε κανένας οπαδός του στην επιλογή αυτή; Ούτε βουλευτής δεν βγήκε με τη ΔΗΜΑΡ...

Μακάρι όλοι οι οπαδοί ή ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ (και του σημερινού), να στηρίξουν τον Τσίπρα. Δεν το λέω επειδή ψήφισα (για πρώτη φορά) ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί ο Τσίπρας είναι ο μόνος έλληνας πολιτικός που ο κόσμος, οι πολίτες, αναφέρονται σ' αυτόν με το μικρό του όνομα, όχι υποτιμητικά - όπως Κωστάκης, Γιωργάκης ή Αντωνάκης, αλλά απλά Αλέξης και όλοι καταλαβαίνουμε.

Δηλαδή, όπως λέγαμε κάποτε Χαρίλαος ή Αντρέας και συνεννοούμαστε.
Αυτό πρέπει να του αναγνωριστεί.

Αλλά δεν είμαι εγώ εκείνος που θα αποφασίσει γι' αυτό, κύριε Νίκο Μπίστη. Είναι οι έλληνες πολίτες αρμόδιοι γι αυτό... δυστυχώς για εσάς.

@radical30

ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ |
Πέτρος Παπακωνσταντίνου

"Το σύντομο καλοκαίρι της ολιγαρχίας"


“Άλλη μια τέτοια νίκη και χαθήκαμε”, είπε ο Πύρρος μετά τη δύσκολη επικράτηση του αποδεκατισμένου στρατού του επί των Ρωμαίων, το 281 π.Χ. Παρόμοια συναισθήματα συνόδευαν, το βράδυ της περασμένης Κυριακής, τον βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης των αστικών επιτελείων, για τη σημαντική επιτυχία τους να αποτρέψουν τον σχηματισμό της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στον Δυτικό κόσμο, μετά την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου υπό τον Λεόν Μπλουμ, στη Γαλλία του 1936.

Η Νέα Δημοκρατία και το υπόλειμμα του ΠΑΣΟΚ γνωρίζουν ότι οι ψηφοφόροι τους ψήφισαν με κλειστή τη μύτη, υπό το κράτος του τρόμου που είχαν διαχύσει στην κοινωνία οι ωμές, άνευ προηγουμένου παρεμβάσεις των ξένων δυνάμεων και τα συγκροτήματα της κατ' ευφημισμόν “ενημέρωσης”.

Ο Τσίπρας δεν είχε να αντιμετωπίσει σ' αυτή τη μάχη τον Σαμαρά και το Βενιζέλο, αλλά τη Μέρκελ, τον Ολάντ και τον Ομπάμα, που έκαναν μέχρι την τελευταία στιγμή προεκλογική εκστρατεία από τα δελτία των οκτώ. Παρόλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύθηκε μέσα σε ένα μήνα από το 4.5% στο 27%, ενώ στο σύνολό της η Αριστερά (συμπεριλαμβάνοντας το ΚΚΕ και τις εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις) ψηφίστηκε από το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος, πολύ περισσότερο από το ιστορικό 24% της ΕΔΑ, το 1958.

Όσοι, μικρόψυχοι ή λιπόψυχοι, σπεύδουν να μιλήσουν για ευκαιριακή, εκλογική φούσκα, που μοιραία θα συρρικνωθεί με την ίδια ταχύτητα που διογκώθηκε, παραγνωρίζουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του αποτελέσματος και τον εκρηκτικό χαρακτήρα της συγκυρίας. Ο διπολισμός Δεξιά- Αριστερά που εκδηλώθηκε στο πολιτικό επίπεδο είχε σαφέστατο κοινωνικό περιεχόμενο.

Η ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμάτων κατά γεωγραφική περιοχή και κοινωνική κατηγορία, αναδεικνύει κυριολεκτικά τη σύγκρουση δύο κόσμων. Η Νέα Δημοκρατία συσπείρωσε τη μεγάλη, μεσαία και μικρή αστική τάξη, την πλειονότητα των εκτός παραγωγής στρωμάτων, συνταξιούχων και νοικοκυρών, της υπαίθρου που έχει πληγεί λιγότερο από την κρίση και των μεγάλων ηλικιών, όπου ο φόβος κυριαρχεί ευκολότερα έναντι της ελπίδας.

Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ (και ως ένα βαθμό το ΚΚΕ) κυριάρχησε στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα (την κοινωνική κατηγορία όπου είχε την πιο θεαματική εκτόξευση μεταξύ των δύο εκλογών), τους ανέργους, τους μισθωτούς του δημόσιου τομέα, τους εργατικούς Δήμους της Β' Αθήνα, της Β' Πειραιά, της Α' Θεσσαλονίκης και τη νεολαία- τα πιο δυναμικά, στην παραγωγή και στον αγώνα, τμήματα της ελληνικής κοινωνίας.

Δύο εκατομμύρια Έλληνες που στήριξαν την Αριστερά, αψήφισαν την τρομοκρατική υστερία των συστημικών περί επιστροφής στη Λίθινη Εποχή από την “αναπόφευκτη”, σε περίπτωση σχηματισμού αριστερής κυβέρνησης, έξοδο από το ευρώ.

Αυτό ισχύει όχι μόνο για το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που πρόβαλαν χωρίς ταλαντεύσεις μια γραμμή εξόδου από την ευρωζώνη, αλλά και για τον ΣΥΡΙΖΑ, που υποστήριζε μεν ότι η έξοδος από το ευρώ δεν ήταν επιλογή του, κατέστησε όμως σαφές τις τελευταίες ημέρες- ιδιαίτερα με τις τοποθετήσεις του Αλέξη Τσίπρα- ότι το ευρώ δεν αποτελεί φετίχ και ότι η πραγματική κόκκινη γραμμή είναι η ακύρωση του μνημονίου και η επιβίωση του εργαζόμενου έθνους.

Με δυο λόγια, η τρομοκρατική εκστρατεία του συστήματος, που είχε ως πολιορκητικό κριό το ευρώ, ναι μεν κατάφερε να αποτρέψει τη νίκη της Αριστεράς σ' αυτή τη φάση, αλλά είχε ως τίμημα μια ορισμένη ριζοσπαστικοποίηση των ευρύτατων στρωμάτων που μετατοπίστηκαν από τα κόμματα του κατεστημένου (κυρίως το ΠΑΣΟΚ) προς την Αριστερά.
Αυτός ο κόσμος έχει αναπτύξει πλέον κάποια πολιτικά αντισώματα απέναντι στους νέους εκβιασμούς του μέλλοντος. Θα τον βρουν μπροστά τους!

Τίποτα δεν εγγυάται ότι η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά, που ανακοινώθηκε σήμερα, θα έχει καλύτερη τύχη από τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου. Παντελώς απαξιωμένος στον ελληνικό λαό, με τις ταπεινωτικές κωλοτούμπες του κάτω από τα προστάγματα των Γερμανών, ο νέος πρωθυπουργός έχει καταντήσει ξένος μέσα στο ίδιο του το κόμμα, όμηρος των Μητσοτακικών εσωκομματικών αντιπάλων του, αναγκαστικός συνεταίρος με το κατεξευτελισμένο ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου.

Γνωρίζοντας ότι Σαμαράς και Βενιζέλος δεν έχουν καμία λαϊκή νομιμοποίηση, τα αστικά κέντρα επέβαλαν στην πρόθυμη για όλα ΔΗΜΑΡ να συμμετάσχει στην κυβερνητική πλειοψηφία εν είδει φερετζέ, διακινδυνεύοντας να κάψουν μια από τις τελευταίες πολιτικές εφεδρείες του συστήματος. Προκαλεί θλίψη να βλέπει κανείς ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί, να καλούν προεκλογικά τον κόσμο να τους ψηφίσει ως κόμμα- “μπαλαντέρ”, που θα “κολλήσει” σ' όποιον παίχτη χρειάζεται ένα ακόμα φύλλο για να κλείσει κυβέρνηση, κι ύστερα από τις εκλογές να παίζουν ασμένως το ρόλο που έπαιζε το ΛΑΟΣ στην προηγούμενη τρικομματική κυβέρνηση.

Όσο για την επιλογή της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ να στηρίξουν την κυβέρνηση χωρίς να πάρουν υπουργεία, πέραν της πολιτικής δειλίας και μιας κάποιας ντροπής που προδίδει, παραπέμπει στον αντιήρωα του Μπέρτολτ Μπρεχτ, ο οποίος, αν και είχε βουτηχτεί μέχρι το λαιμό στα βρωμόνερα, αγωνιούσε να σώσει τη χωρίστρα του.

Δεν εννοούμε με όλα αυτά ότι η νέα κυβέρνηση είναι σάπιο μήλο, έτοιμο να πέσει όπου νάναι από μόνο του. Αντίθετα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα στηριχτεί αποφασιστικά από το σύνολο της αστικής τάξης, με όλη τη δύναμη πυρός των μέσων μαζικής πλύσης εγκεφάλου- κανάλια, εφημερίδες, εταιρείες δημοσκοπήσεων. Τα πρώτα δείγματα γραφής είναι αποκαλυπτικά:

Οι ίδιοι άνθρωποι που ανακάλυψαν ξαφνικά, στις 7 Μαίου, ότι αδειάζουν τα ταμεία, δεν υπάρχουν φάρμακα, καταρρέουν οι τράπεζες, τέλειωσαν τα λεφτά για τις συντάξεις, οργιάζει η εγκληματικότητα, διαλύεται το σύμπαν και πάει λέγοντας, από την Κυριακή το βράδυ τα έκαναν όλα γαργάρα, λες και με τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας η τάξη, η ασφάλεια και η αισιοδοξία επέστρεψαν στη χώρα όπου ανθεί φαιδρά η πορτοκαλέα.

Ωστόσο, η κατάσταση παραμένει εξαιρετικά ασταθής και απρόβλεπτη, με τις συστημικές δυνάμεις υποχρεωμένες να ασκούν μια ευάλωτη “κυριαρχία χωρίς ηγεμονία”. Η τρικομματική κυβέρνηση θα μπορέσει να σταθεροποιηθεί για κάποιο διάστημα μόνο αν οι κυρίαρχες δυνάμεις της Ε.Ε.- και κυρίως η Γερμανία- ανακρούσουν πρύμναν από τη γραμμή της ακραίας λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης, κάτι που δεν φαίνεται για την ώρα, ούτε καν ως πιθανότητα, στον ορίζοντα.

Το μόνο που φαίνονται διατεθειμένοι να “προσφέρουν” στη νέα κυβέρνηση είναι η επιμήκυνση του μνημονίου, χωρίς καμία υπαναχώρηση από τις ουσιαστικές δεσμεύσεις. Σ' αυτή την περίπτωση, θα πρόκειται για καθαρό εξευτελισμό των τριών εταίρων, οι οποίοι προεκλογικά υπόσχονταν “σταδιακή απαγκίστρωση” από το μνημόνιο και μετεκλογικά θα κληθούν να το... επιμηκύνουν!

Το μόνο που μπορούμε να περιμένουμε από την κυβέρνηση Σαμαρά, έστω με τους δωρητές σώματος της “υπεύθυνης Κεντροαριστεράς”, είναι ένα απολυταρχικό κράτος εκτάκτου ανάγκης, για το οποίο μας έχει ήδη προετοιμάσει ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας με την πιο αντικομμουνιστική, ξενοφοβική, αυταρχική προεκλογική εκστρατεία της Δεξιάς ύστερα από τη μεταπολίτευση.

Πέρα από κάποιες, κυρίως διακοσμητικές “διορθώσεις”, το βάρος θα πέσει στην επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, τις απολύσεις- εφεδρεία δημοσίων υπαλλήλων, τις νέες περικοπές στις συντάξεις και τις κοινωνικές ασφαλίσεις, εν ολίγοις στη συνέχιση της εσωτερικής υποτίμησης με άλλα μέσα.

Επομένως, ένας νέος γύρος σύγκρουσης με τα λαϊκά στρώματα είναι απλώς θέμα χρόνου. Εδώ θα κληθεί να παίξει το ρόλο της και η Χρυσή Αυγή, η οποία, ακολουθώντας το ναζιστικό της αρχέτυπο, πολύ εύκολα θα μεταμορφωθεί από “αντισυστημική, λαϊκή” δύναμη σε εταιρεία σεκιούριτι του συστήματος εναντίον των κοινωνικών αγωνιστών. Άλλωστε, αυτός ο ρόλος είναι εγγεγραμμένος στα κοινωνικά γονίδια της ακροδεξιάς συμμορίας, εκφραστή της κατεστραμένης μικροαστικής τάξης που παθαίνει αμόκ και των πιο λούμπεν, καθυστερημένων εργατικών στρωμάτων.

Είναι αυτός ο υπόκοσμος των θρασύδειλων, που στέκονται σούζα απέναντι στο κεφάλαιο όταν δεν στελεχώνουν τους κρατικούς και παρακρατικούς, κατασταλτικούς μηχανισμούς του, για να βγάλουν όλη την “παλικαριά” τους απέναντι στους αδύνατους, όταν μαχαιρώνουν μετανάστες ή χαστουκίζουν γυναίκες- σαν τον θρασύδειλο λοχία που τρέμει μπροστά στον λοχαγό και κάνει καψόνια στους νεοσύλλεκτους μέχρι να βρει το δάσκαλό του και να μαζευτεί στα αβγά του.

Στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται, η χάραξη στρατηγικής από την πλευρά της μαχόμενης Αριστεράς απαιτεί μια σωστή εκτίμηση των συσχετισμών και του πολιτικού χρόνου. Δύο λάθη πρέπει, πιστεύουμε, να αποφευχθούν:
Πρώτον, η αίσθηση ότι έχουμε να κάνουμε με έναν αγώνα σπριντ, ότι απέχουμε ελάχιστα από την κατάκτηση της εξουσίας κι ότι με μια υπερένταση προσπαθειών θα το καταφέρουμε σύντομα- κάτι που θα οδηγήσει είτε σε τυχοδιωκτισμούς, είτε, το πιθανότερο, σε δεξιόστροφες λογικές “γρήγορης, περαιτέρω διεύρυνσης με την υιοθέτηση μιας πιο υπεύθυνης, μετριοπαθούς αντιπολιτευτικής στάσης”.
Και δεύτερον, η αδικαιολόγητη αίσθηση της συντριβής, του “όλα ξεκινάνε από την αρχή”, που είναι ισχυρή, μετά το εκλογικό σοκ, στην πέραν του ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά και ωθεί σε μια μακρόχρονη ενδοσκόπηση, με απόσυρση από την καυτή πολιτική συγκυρία.

Η μαχόμενη Αριστερά στο σύνολό της- και κάθε πολιτική της δύναμη με το δικό της τρόπο- οφείλει, κατά τη γνώμη μας, να προετοιμαστεί για έναν “αγώνα δρόμου ημιαντοχής” με στόχο όχι μόνο την κυβερνητική, αλλά και την πραγματική εξουσία σε ορίζοντα αρκετών μηνών ή λίγων χρόνων.

Το άμεσο ζητούμενο δεν είναι επικοινωνιακού τύπου πρωτοβουλίες “διεύρυνσης” (ή πολύ περισσότερο δεξιόστροφες μετατοπίσεις που θα φέρουν αναπόφευκτα τη διάσπαση και την αποθάρρυνση), αλλά η πολιτική και οργανωτική εμπέδωση αυτού που έχει προσωρινά κατακτηθεί στο εκλογικό και το κινηματικό επίπεδο.

Το εκλογικό αποτέλεσμα και ο σχηματισμός μνημονιακής κυβέρνησης θα φέρουν ένα προσωρινό μούδιασμα σε μερίδα του κόσμου που μετατοπίστηκε προς την Αριστερά χωρίς να ταυτίζεται ιδεολογικά με κάποιο από τα κόμματά της. Αυτό είναι αναπόφευκτο, αλλά και ανατρέψιμο. Αρκεί να αξιοποιήσουμε τον- λίγο, ίσως μόνο μέχρι το φθινόπωρο- χρόνο που μας προσφέρεται για τον αναγκαίο στρατηγικό επανεξοπλισμό, κάνοντας κάμποσα βήματα πίσω ώστε να πάρουμε φόρα και την επόμενη φορά να πηδήσουμε μακρύτερα.

Στη σημερινή συγκυρία, η πρώτη ευθύνη για την πολιτική και οργανωτική άρθρωση της σκόρπιας, εκλογικής Αριστεράς μοιραία πέφτει στον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο λόγω εκλογικής δύναμης, αλλά και γιατί αποτελεί τη λιγότερο πολιτικά συνεκτική, κινηματικά ισχυρή και οργανωτικά αρθρωμένη- επομένως ευάλωττη- πτέρυγα της Αριστεράς.

Ήδη, οι λυσσαλέες επιθέσεις που δέχτηκαν οι εκπρόσωποι των πιο αριστερών απόψεων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ (Λαφαζάνης, Στρατούλης κ.α.) στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου και η προκλητική προβολή των δεξιότερων, έδειξαν καθαρά τις προθέσεις των συστημικών δυνάμεων και τις αντιφάσεις του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ.

Άλλο τόσο είναι αλήθεια, όμως, ότι στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε έναν ηγέτη ο οποίος όχι μόνο δεν ελέγχεται από το σύστημα (όπως δεν ελεγχόταν και ο προκάτοχός του Αλέκος Αλαβάνος, πληρώνοντας το σχετικό τίμημα), αλλά και έχει αποκτήσει σταθερό βάδισμα και ευρύτερο κύρος, που θα του επιτρέψουν, αν το επιλέξει, να πάρει θαρραλέες πρωτοβουλίες ανασυγκρότησης του ευρύτερου αριστερού, λαϊκού, δημοκρατικού χώρου.

Ακόμη κι αν αυτές οι πρωτοβουλίες προκαλέσουν αποχωρήσεις κάποιων στελεχών ή ευκαιριακών συνοδοιπόρων (κάτι που συνέβη σε όλα τα δυναμικά ανερχόμενα πολιτικά ρεύματα), το προσωρινό κόστος θα είναι διαχειρίσιμο και το στρατηγικό όφελος πολύ μεγαλύτερο.

Οι πρωτοβουλίες για τις οποίες κάνουμε λόγο δεν μπορεί να αφορούν μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ και τη διαχείριση των “συνιστωσών” του. Κυρίως αναφέρονται στην ανάγκη να συγκροτηθεί ενιαίο λαϊκό μέτωπο, με πρωτοβουλία των δυνάμεων της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς, αλλά όχι περιορισμένο στα στενά πολιτικά της όρια.

Ένα μέτωπο που δεν θα αποτελεί συνεύρεση “πολιτικών γραφείων”, αλλά θα οικοδομηθεί κυρίως στη βάση, με τη συγκρότηση ενός δικτύου επιτροπών κοινωνικής αλληλεγγύης, που θα δίνουν καθημερινά τη μάχη της επιβίωσης, της αλληλοβοήθειας, της αγωνιστικής διεκδίκησης και της λαϊκής αυτοάμυνας (με πολιτικούς όρους και όχι με όρους βεντέτας) απέναντι σε εγκληματικές και φασιστικές συμμορίες.

Παράλληλα, θα ήταν χρήσιμο οι αριστερές δυνάμεις, υπερβαίνοντας λογικές τυφλής διάσπασης, να πάρουν άμεσα συντονισμένες πρωτοβουλίες για ανατροπή των συμβιβασμένων ηγεσιών στα συνδικάτα με έκτακτα συνέδρια, αξιοποιώντας την κοινωνική δυναμική των εκλογικών αποτελεσμάτων.

Τελευταίο στη σειρά, αλλά όχι και σε σημασία ζητούμενο της στιγμής, είναι, πιστεύουμε, η άμεση ανάληψη πρωτοβουλιών για να σπάσει το μονοπώλιο των μνημονιακών δυνάμεων στην ενημέρωση. Το μέγεθος των προκλήσεων που έχει να αντιμετωπίσει η Αριστερά καθιστά απολύτως αναγκαία τη δημιουργία μιας μαζικής κυκλοφορίας, ημερήσιας εφημερίδας και ενός έστω μικρού προϋπολογισμού ενημερωτικού, τηλεοπτικού καναλιού.

Είναι βέβαιο ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος των πολιτών, που νοιώθει παντελώς αποξενωμένο από τα υπάρχοντα μέσα ενημέρωσης, θα αγκάλιαζε πολύ γρήγορα παρόμοιες πρωτοβουλίες.



Πέτρος Παπακωνσταντίνου

ThePressProject.gr |

Ή νέο κόμμα στην αντιπολίτευση ή νέος ηγέτης στη συμπολίτευση



Αν, λοιπόν, μπορεί να δημιουργηθεί κάτι, θα έλεγα ότι μπορεί να δημιουργηθεί μόνον ως απάντηση στο εξής δίλλημα: Ή η κυβέρνηση, θα γεννήσει έναν άλλον ηγέτη, που θα μπορεί να αναμετρηθεί με το ανάστημα του Τσίπρα, ή η αντιπολίτευση – ο Τσίπρας δηλαδή- θα γεννήσει ένα άλλο κόμμα. Μόνο σε αυτές τις δύο περιπτώσεις μπορούμε να ελπίζουμε σωτηρία".

Ο Καθηγητής Φιλοσοφίας Χρήστος Γιανναράς, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη, σχολιάζοντας την νέα πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, αμέσως μετά τα αποτελέσματα της 17ης Ιουνίου, συμμετέχοντας στον δημόσιο διάλογο του tvxs.



Ό,τι προδιαγράφεται για το σχηματισμό Κυβέρνησης με την συνεργασία των τριών κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ), δίνει την εντύπωση ότι θα είναι βραχύβιο – δηλαδή, θα αντέξει πολύ λίγους μήνες. Κι αυτό, για έναν και μόνο λόγο –κατά τη γνώμη μου: Διότι, αυτή η συνεργασία, των τριών κομμάτων, μοιάζει να είναι καθαρά χρηστική.

Δηλαδή, είναι μια «συνταγή» για να... βολέψουμε - να βάλουμε ένα πρόχειρο κατάπλασμα στα προβλήματά μας, χωρίς να έχουν -αυτοί οι οποίοι συγκροτούν την Κυβέρνηση- ένα κοινό όραμα κοινωνίας σχέσεων, μια κοινή θέα, του τι θέλουμε για την Ελλάδα στο μέλλον.

Όμως, δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική διαχείριση σε ώρες οξύτατης κρίσης, εάν οι άνθρωποι που την διαχειρίζονται, δεν πιστεύουν σε κάτι! Και αυτά τα τρία κόμματα, δίνουν -σε εμένα τουλάχιστον- την εντύπωση, ότι δεν πιστεύουν σε τίποτα!

Αντίθετα, βασίζονται μόνον σε ικανότητες διαχείρισης της κρίσεως, δηλαδή, κυρίως σε μία τεχνοκρατική αντιμετώπιση, με στελέχη όπου και μόνον από τα πιθανά ονόματά τους που συζητούνται , βεβαιώνεται, ότι πάλι ανακατεύουμε την ίδια σούπα.

Διότι, στην Ελλάδα, όταν μιλάμε για προσωπικότητες και Κυβέρνηση προσωπικοτήτων, εννοούμε και πάλι τσιράκια των κομμάτων.

Από την άλλη μεριά, υπάρχει μια αντιπολίτευση με έναν αρχηγό, ο οποίος έχει το ταλέντο να δείχνει ότι πιστεύει σε κάτι. Είναι μια έκπληξη ο κύριος Τσίπρας, των δύο τελευταίων εκλογών. Διότι, πράγματι, έχει κατορθώσει να μιλάει διαφορετική γλώσσα από κάθε άλλον πολιτικό ηγέτη.

Έχει ένα λόγο στιβαρό, τετράγωνο, πατάει πολύ γερά εκεί που επιλέγει να πατήσει, για να δώσει μια κοινωνική δυναμική –θα έλεγα- στην πολιτική που χαράζει. Δυστυχώς, όμως, ο κύριος Τσίπρας, ενώ εμφανίζεται ξαφνικά με αυτό το έκτακτο και σπάνιο ταλέντο, δεν έχει από πίσω του τίποτα…

Αυτό το κόμμα, για την ακρίβεια αυτό το σύμφυρμα των συνιστωσών που τον ανέδειξε ηγέτη, είναι ότι πιο ασύνδετο και σεχταριστικό έχει γνωρίσει, ποτέ, ο πολιτικός βίος της χώρας.

Άνθρωποι πολύ χαμηλού επιπέδου και βεληνεκούς, τους οποίους, επιτέλους, ξέρουμε και από μία διαδρομή των τελευταίων 40 ετών, ότι κάλυψαν έναν χώρο δήθεν αριστεράς και ουσιαστικά, καριερίστικο - εφόσον γνωρίζουμε πως είτε στα Πανεπιστήμια, είτε στο χώρο της τέχνης και στον πολιτισμό, αν δεν προερχόσουν από τον Συνασπισμό δεν έβλεπες άσπρη μέρα. Αυτοί οι άνθρωποι, με λίγα λόγια, έχουν ένα παρελθόν εντελώς αρνητικό.

Σήμερα, δε, και από τότε που αποχώρησε από το κόμμα τους ο Κουβέλης - επιλέγοντας να καταστεί ο νέος Καρατζαφέρης, μοιάζουν να είναι απλώς ένα σινάφι χωρίς τίποτα θετικό ως πρόταση Αριστεράς.

Σημειωτέον, πως έχουμε ξεχάσει πια στην Ελλάδα, από χρόνια, ότι Αριστερά σημαίνει: κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες, ότι Σοσιαλισμός θα πει προτεραιότητα της κοινωνίας των σχέσεων και όχι του ατομικού κέρδους και του ατομικού συμφέροντος.

Βέβαια, και το λεγόμενο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος και η Ευρωπαϊκή Αριστερά, έχουν χαρακτήρα άκρως συντεχνιακό, αφού έχουν φτάσει να υποστηρίζουν τα συνδικάτα των υψηλών ρετιρέ και εκεί να εξαντλείται η αριστερή τους ιδιότητα.

Κατά τούτο, το τοπίο είναι πάρα πολύ απαισιόδοξο!

Εάν, λοιπόν, καταρρεύσει το κυβερνητικό σχήμα, που έφτιαξαν συμβατικά και επί του προχείρου, αυτή τη στιγμή οι τρεις αρχηγοί, τότε θα είναι η ώρα του Τσίπρα, και όπως φαντάζομαι αυτή η ώρα, θα έρθει πολύ σύντομα.

Αλλά τότε, θα επέλθει μεγαλύτερο χάος, διότι, όπως είπα, οι δυνάμεις που τον στηρίζουν, το δήθεν κόμμα που τον ανέδειξε αρχηγό, δεν έχει να προσφέρει τίποτα σήμερα. Μένει ένα παιδί... με ένα μεγάλο πολιτικό ταλέντο.

Αν, λοιπόν, μπορεί να δημιουργηθεί κάτι, θα έλεγα ότι μπορεί να δημιουργηθεί μόνον ως απάντηση στο εξής δίλλημα:

Ή η κυβέρνηση, θα γεννήσει έναν άλλον ηγέτη, που θα μπορεί να αναμετρηθεί με το ανάστημα του Τσίπρα, ή η αντιπολίτευση – ο Τσίπρας δηλαδή- θα γεννήσει ένα άλλο κόμμα. Μόνο σε αυτές τις δύο περιπτώσεις μπορούμε να ελπίζουμε σωτηρία.

Ή καινούργιο κόμμα στην αντιπολίτευση, ή καινούργιος ηγέτης στην συμπολίτευση.

- Κρ.Π.: Και σε σχέση με τα αυξανόμενα φαινόμενα της βίας που έχουν κάνει την εμφάνισή τους, τι έχετε να πείτε;

Εάν δεν λειτουργήσει κράτος, οποιαδήποτε γνώμη για τη χυδαία αυτή βία, που έφτασε μέχρι τα βουλευτικά έδρανα, είναι περιττή και κενή περιεχομένου.

Πρέπει να στηθεί κράτος και να λειτουργήσει κράτος. Για να στηθεί, όμως, και να λειτουργήσει το κράτος, δεν αρκούν οι χρησιμοθηρικές συνταγές. Θέλει όραμα… Θέλει, να πιστέψει και ο ηγέτης και η κοινωνία σε στόχους. Σε πολύ σύγχρονους στόχους ποιότητας της ζωής.

Εδώ και 40 χρόνια, η κοινωνία έχει φτάσει στο έσχατο σημείο της εξαθλίωσης, επειδή μοναδικός στόχος ήταν η καταναλωτική ευχέρεια. Και όταν λέμε στόχος, δεν εννοούμε ιδεολογήματα, αλλά τη χαρά της ζωής. Τι δίνει χαρά ζωής σε έναν Έλληνα σήμερα; Μόνον η καταναλωτική ευχέρεια!

Μόλις στερήθηκε ο Έλληνας την καταναλωτική ευχέρεια, τα πάντα διαλύθηκαν. Δεν έχει κανένα κίνητρο παραγωγικότητας, κανένα κίνητρο προόδου ή ποιότητας της ζωής.

Οπότε, εάν δεν υπάρξει όραμα και στόχος, που να ξαναδώσει στον Έλληνα αίσθημα αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας, τότε θα παραμείνουμε... ζήτουλες για αύξηση της καταναλωτικής μας ευχέρειας.


tvxs.gr

... ο νεότερης έκδοσης Ελληνικός Διχασμός.
@radical30


.


Ας μη γελιόμαστε, ο νέος ελληνικός διχασμός έχει συντελεστεί πλέον. Είναι φανερό σε κάθε είδηση, μεγάλη ή μικρή, σε κάθε γεγονός σημαντικό ή ασήμαντο. Τα νεύρα είναι τεντωμένα τσίτα και η κατάσταση εκρηκτική.
Μόνο που ο νέος Διχασμός, έχει ένα πολύ διαφορετικό κεντρικό χαρακτηριστικό, σε σχέση με τους προηγούμενους.

Παλιά υπήρχαν συγκεκριμένα ξεκάθαρα στρατόπεδα, γύρω από πρόσωπα ή κόμματα, τα οποία και πλακώνονταν μεταξύ τους με σκοπό την κατάληψη
της εξουσίας, από τον έναν ή τον άλλον πόλο:
- Κλεφταρματωλοί- Φαναριώτες
- Αρχαϊστές- Δημοτικιστές
- Τρικουπικοί- Δηλιγιαννικοί
- Βενιζελικοί- Αντιβενιζελικοί
- Βασιλικοί- Αντιβασιλικοί
- Αριστεροί- Δεξιοί

Οι μεν πρέσβευαν άσπρο, οι δε μαύρο. Ξεκάθαρα πράγματα για
όλους. Από τον πιο ενήμερο ως το μεγαλύτερο τούβλο. Τα όρια
ήταν σαφή, οι έννοιες μαύρο-άσπρο και η επιλογή της μιας ή της
άλλης παράταξης, από οικογενειακή παράδωση, θρησκευτικά
πιστεύω ή άρνηση τους, ρουσφέτια και δεσμεύσεις, νιτερέσα, φιλίες,
ενοχές, ακόμη και εγκλήματα...

Τώρα πια το πράγμα έχει ξεφύγει προς άλλα μονοπάτια.
Δεν τσακώνονται κάποιοι με κάποιους, για κάτι συγκεκριμένο.
Αλλά οι μισοί με τους άλλους μισούς, για οτιδήποτε.

Και πάνω σ' αυτό το οτιδήποτε, χτίζονται ευκαιριακές συμμαχίες.
Και σχηματίζονται πάλι τα στρατόπεδα, από διαφορετικούς κάθε φορά. Βλέπεις καθαρά ότι, για κάθε ζήτημα η τράπουλα ανακατεύεται και
αλλάζουν οι εκάστοτε "μισοί", της μίας και της άλλης πλευράς.

Υπάρχουν πάντα δυο στρατόπεδα: Οι "από 'δω" κι οι "από κει".
Οτιδήποτε κι αν συμβαίνει. Συμβαίνει Μνημόνιο;

Οι μισοί το βρίσκουν από αναγκαίο κακό έως και ευλογία, ενώ οι άλλοι
μισοί από απλώς άδικο έως το εργαλείο της απόλυτης καταστροφής.

Οι πρώτοι μισοί, κατηγορούν τους δεύτερους ότι υποστηρίζουν κερδοσκοπικά συμφέροντα, συντεχνίες, συνωμοσιολόγους και
δημαγωγούς.

Οι δεύτεροι, κατηγορούν τους πρώτους ότι υποστηρίζουν πιστοποιημένα λαμόγια, εθελόδουλους γλείφτες, κλέφτες, απατεώνες και προδότες.

Στο μυαλό και των δύο: "η Κόλαση είναι οι άλλοι".

Συμβαίνει Μεταναστευτικό;
Συμβαίνει Χαλυβουργική;
Συμβαίνουν οι λαδιές στο Δημόσιο;

Το τι λέγεται και ακούγεται ανάμεσα στους μεν και στους δεν περιγράφεται, αλλά είναι προφανές. Κάνετε μια βόλτα σε οποιοδήποτε σάιτ έχει αναφορά στα πιο πάνω ζητήματα που τυχαία επέλεξα και θα δείτε τι προσπαπτουν οι μεν στους δε. "Φασίστες" οι μεν, "Προδότες" οι δε.

Συμβαίνει χαστούκι Κασιδιάρη; Ζημιές σε διαδηλώσεις; Αστυνομική βία;
Ευρώ ή Δραχμή; Εκλογές; Παρελάσεις; Σκάνδαλο πολιτικό η οικονομικό;

Συνεχώς και εναλλακτικά, οι δύο πλευρές αλληλοκατηγορούνται για τα έσχατα και τους ενόχους των αδικημάτων. Άσκεπτα και αναπόδεικτα τις
πιο πολλές φορές. Και πάντα, η Κόλαση είναι οι άλλοι!

Το χειρότερο, όμως, ξέρετε ποιο είναι; Ότι σ' αυτούς τους διαχωρισμούς συμμετέχουμε όλοι μας, σχεδόν χωρίς εξαίρεση!! Παίρνουμε τη μία θέση ή την άλλη, τις πιο πολλές φορές χωρίς επαρκή στοιχεία. Λόγω μιας μόνιμης αγανάκτησής για όσα βιώνουμε και με τα νεύρα μας τσατάλια, καταλήγουμε να ανταλλάσσουμε βαριές εκφράσεις με τους υποστηρικτές της άλλης άποψης.

Όχι, δεν υποκρίνομαι τον "ψύχραιμο". Τελικά διαπιστώνω ότι, αν και αναγνωρίζω και προσπαθώ να αναλύσω την παγίδα, τελικά πέφτω και ο
ίδιος σ' αυτήν!!

Αυτός ο ιδιότυπος θεματικός διχασμός, είχε δείξει τα πρώτα του δόντια τον καιρό τωνταυτοτήτων του Χριστόδουλου, αλλά μετά, λόγω της γελοιότητας του θέματος, σίγησε και νομίσαμε πως ξεμπερδέψαμε.

Στα χρόνια της Χρεωκοπίας.όμως, βγαίνουν στην επιφάνεια όλα όσα θάβαμε τόσα χρόνια, όσα πάντοτε -ως φαίνεται- μας χώριζαν, αλλά υπό το καθεστώς της όποιας καλοπέρασης, κρύβονταν καλά κάτω απ' το χαλί.

Ο εθνικός διχασμός, φοβάμαι ότι έχει ήδη συντελεστεί και, τώρα πια, είναι θέμαχρόνου να αφήσει πίσω του τις λεκτικές αντιδικίες (φυσικές ή διαδικτυακές) και να εκφραστεί εμπράκτως.

Μια σπίθα αρκεί για να ξεσπάσει η φωτιά.
Ή το κατάλληλο θέμα που θα μας βγάλει στα κάγκελα.
Τα μαχαίρια είναι στα δόντια.
Απ' τη μια οι "από 'δω" κι απ' την άλλη οι "από 'κει".
Θα το αφήσουμε να φθάσει στα ΑΚΡΑ;

Τόσο γελοία κατάντησε, λοιπόν, η σύγχρονη Ελληνική Κοινωνία, που κολλακεύεται να θυμίζει σε όσους μας μισούν ή μας οικτήρουν, ότι είμαστε
οι απόγονοι ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ που δημιούργησαν τον ΕυρωπαΙκό Πολιτισμό;

Οι ψηφοφόροι είναι όλοι ενεργοί πολίτες;
Tου Περικλή Κοροβέση


Oταν εδραιώθηκε το σταλινικό μοντέλο κόμματος στην πρώην ΕΣΣΔ, μέσω της Διεθνούς κλωνοποιήθηκε παγκοσμίως. Όλα τα Κ. Κ. του κόσμου είχαν την ίδια δομή και λειτουργία. Τα στελέχη που είχαν προοπτική καριέρας και ανόδου, πήγαιναν για ανώτερες κομματικές σπουδές στη Μόσχα, οι περίφημοι κούτβηδες, και γύριζαν στην ουσία αντιπρόσωποι της Μόσχας.

Όλα τα ιδεολογικά και πολιτικά προϊόντα ήταν εισαγωγής, τυποποιημένα και στερεότυπα. Ο μεγάλος εχθρός ήταν οι «αριστερές αιρέσεις», αναρχικοί, τροτσκιστές και αργότερα οι μαοϊκοί. Να μην μιλήσουμε για τους σοσιαλδημοκράτες. Με άλλα λόγια, ό,τι δεν βρισκόταν κάτω από τον απόλυτο έλεγχο και την καθοδήγηση ενός Κ. Κ., ήταν εχθρικό.

Από τον σταλινισμό στις σημερινές ανάγκες

Όσο μικρό και να ήταν ένα Κ. Κ. πίστευε πως είναι αναπόσπαστο μέρος της εργατικής τάξης (κόμμα και τάξη ταυτιζόταν) και δικαιωματικά ήταν η πρωτοπορία του εργατικού κινήματος και κατ’ επέκταση όλου του λαού.

Στην ιστορία του σταλινικού κομμουνισμού υπήρχαν κόμματα που έμεινα για πάντα στο περιθώριο. Αυτό δεν δημιούργησε καμία σκέψη. Πάντα έφταιγε κάποιος, συνήθως η ντόπια αντίδραση και ο ιμπεριαλισμός, που ήταν τόσο πανούργοι, διέθεταν όλα τα μέσα και έτσι μπορούσαν να πνίξουν τη δίκαια φωνή του. Ποιος εξουσιοδοτεί ένα Κ. Κ. να έχει τέτοια ιδέα για τον εαυτό του και πάνω σε αυτό να στηρίξει όλη την προπαγάνδα του;

Είναι οι νόμοι της Ιστορίας. Πώς επικοινωνούν με την Ιστορία; Με τον ιστορικό υλισμό. Ποιοι επικοινωνούν με την Ιστορία; Η κεντρική επιτροπή και το πολιτικό γραφείο. Ποιος τους εκπροσωπεί όλους; Ο γενικός γραμματέας.

Αν αντικαταστήσουμε τη λέξη Ιστορία με τη λέξη Θεός, τον ιστορικό υλισμό με τη θρησκεία, την κεντρική επιτροπή με παπάδες, το πολιτικό γραφείο με Ιερά Σύνοδο και το γενικό γραμματέα με αρχιεπίσκοπο, τότε έχουμε να κάνουμε με ένα νέο μονοθεϊσμό, που αντί για συγκεκριμένες αναλύσεις για τη χάραξη μιας πολιτικής, έχει μόνο μεταφυσικές αλήθειες και η επαφή με την πραγματικότητα χάνεται. Αφορά μόνο τους πιστούς.

Αυτά τα έχει αναλύσει καλά ο Κορνήλιος Καστοριάδης, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο η Αριστερά τον έχει μελετήσει. Να σημειώσουμε, για την ιστορία, πως ο μεγάλος αυτός φιλόσοφος, κλήθηκε μία και μοναδική φορά να διδάξει στην Ελλάδα, από το «Ιωνικό Κέντρο». Όλα τα πανεπιστήμια τον αγνόησαν.

Υπάρχει και η εκδοχή του ευρωκομμουνισμού ή της ανανέωσης που δεν μακροημέρευσε. Στην ουσία δεν ήρθαν ποτέ σε ρήξη με τη σταλινική σκέψη και κατάλαβαν πως όσο πιο δεξιά πας, τόσο πιο πολύ ανανεώνεσαι. Σε προσωπικό επίπεδο αυτό γίνεται με μεταγραφές. Σε πολιτικό με κυβερνητισμό. Κυβέρνηση να είναι και ό,τι θέλει ας είναι. Και οι κάμερες θα πέφτουν σύννεφο.

Οι σκέψεις αυτές μου δημιουργήθηκαν από τα πολλά κείμενα που διάβασα τον τελευταίο καιρό για τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, τα περισσότερα είχαν «οδηγίες προς ναυτιλομένους» γεμάτα στερεότυπα κλισέ, παρμένα από το πάνθεον του σταλινικού λόγου. Και αυτό έχει την εξήγησή του. Το ΚΚΕ ήταν ο μεγάλος διαπαιδαγωγητής του αριστερού λόγου.

Σχεδόν το σύνολο της Αριστεράς πέρασε μια εποχή από το ΚΚΕ και εκεί διαμόρφωσε τη σκέψη του. Μια αριστερή διανόηση που αναπτυσσόταν μέσα από τις γραμμές του κόμματος, μόλις κατώρθωνε να διατυπώσει μια κριτική σκέψη ή ένα άλλο προβληματισμό, ριχνόταν στον καιάδα. Και αυτό συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Η σκέψη έπαιρνε διαζύγιο από το κόμμα που έμενε στα χέρια των γραφειοκρατών, που δημιουργούσαν επετηρίδα για να πάρουν σειρά και να βγουν βουλευτές.

Και αυτό γίνεται το ανώτατο στάδιο της πολιτικής. Ουδέποτε αυτή η στήλη υποτίμησε την κοινοβουλευτική δουλειά. Αλλά, πάλι, πρέπει να βλέπουμε και τα όρια της.

Τι κόμμα θα γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Ο ΣΥΡΙΖΑ δρομολογεί τον εαυτό του για ενιαίο κόμμα. Τι είδους όμως κόμμα; Σταλινικού τύπου αποκλείεται. Τι άλλο υπάρχει στην υπαρκτή πολιτική; Το αρχηγικό κόμμα. Και αυτό αποκλείεται, αλλά θεωρητικά όμως μπορεί να εξελιχθεί σε τέτοιο, αν το κόμμα δεν είναι στέρεα συγκροτημένο σε σύγχρονες δημοκρατικές δομές. Αλλά ας κάνουμε μια μικρή ακτινογραφία στον ΣΥΡΙΖΑ, για να δούμε το υλικό που πρέπει να ανασχηματισθεί.

Χοντρικά μπορούμε να δούμε δύο κατηγορίες. Τους ενταγμένους και τους ανένταχτους. Ο ακριβής αριθμός τους δεν είναι γνωστός. Όπως δεν είναι γνωστός ο αριθμός των ενεργών μελών της κάθε συνιστώσας που χρηματοδοτείται από τα κρατικά λεφτά του ΣΥΡΙΖΑ.

Π.χ., πόσα ενεργά μέλη έχει ο ΣΥΝ, που είναι η μεγαλύτερη συνιστώσα, και πόσα η ΚΕΔΑ ή οι Ενεργοί Πολίτες, που δεν παρουσιάζονται σαν υπερδυνάμεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ηγεσία ή απλά είναι ένα συμβούλιο δημογερόντων, που δια της μεθόδου του «πάρε-δώσε» εξισορροπούν μεταξύ τους; Τους υποψήφιους βουλευτές ποιο όργανο τους επέλεξε; Η σκιώδης κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με ποια διαδικασία προέκυψε; Και στο βαθμό που δεν έχουμε απαντήσεις, σημαίνει πως δεν λειτουργούμε δημοκρατικά.

Να φέρουμε τα πάνω κάτω

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν πραγματικά θέλει να κάνει μια τομή στην ελληνική πολιτική, πρέπει να φέρει τα πάνω κάτω. Και όλη η εξουσία να δοθεί στη βάση του, που θα λειτουργεί με τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας. Όπου υπάρχει οργάνωση είτε κατά θέμα, είτε σε τόπους δουλειάς, είτε σε γειτονιά κλπ. όλες οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται με συνελεύσεις. Και όπου χρειάζεται κατά περιφέρεια ή πανελλαδικά να αντιμετωπιστεί ένα πρόβλημα, να βρίσκονται αντιπρόσωποι, να καταλήγουν σε μια απόφαση, που θα γυρίζει πίσω στη βάση για επικύρωση.

Θα χρειαστούν ενδιάμεσα όργανα και κεντρικά, που δεν θα είναι η «πεφωτισμένη ηγεσία» αλλά εκτελεστικά όργανα, που θα είναι ανακλητά και για μια συγκεκριμένη περίοδο.

Και για να μην φανεί πως είμαι υπέρ ενός άκριτου ισοπεδισμού, ο ρόλος της προσωπικότητας στην Ιστορία είναι εξαιρετικά σημαντικός και όχι σπάνια επιταχύνει διαδικασίες, όταν ευνοεί γρήγορες αποφάσεις που είναι στη λογική της συλλογικότητας. Ακόμα, αξιοποιεί το χάρισμα της επικοινωνίας και μπορεί να πείσει κόσμο εκτός των συνόρων. Αλλά αυτές οι προσωπικότητες αναδεικνύονται. Δεν καθιερώνονται με τη γραφειοκρατία.

Σε μερικά θέματα θα χρειαστούμε δημοψηφίσματα, που να οργανώνονται είτε με συλλογές υπογραφών, είτε με κάλπη στις πλατείες, είτε μέσω Ίντερνετ και της σύγχρονης τεχνολογίας. Αλλά όλα αυτά για να εφαρμοστούν χρειάζονται λεπτομερή επεξεργασία, που θα στηρίζεται στην πραγματικότητα του ΣΥΡΙΖΑ και της ελληνικής κοινωνίας.

Και εδώ πρέπει να αποφευχθεί μια παγίδα. Ο τακτικισμός. Δηλαδή «αυτό το λέμε, αυτό δεν το λέμε» ή «αυτό μας συμφέρει και το κάνουμε, αυτό δεν μας συμφέρει και το αποφεύγουμε». Αυτή είναι η τακτική του ΚΚΕ. Ό,τι συμφέρει την κοινωνία συμφέρει και μας. Και όχι το αντίστροφο.

Προσοχή στη νοοτροπία ΠΑΣΟΚ

Τα οργανωτικά προβλήματα δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι πάντα σε συνάρτηση με την ιδεολογία, την πολιτική και την κοινωνική δραστηριότητα ενός κόμματος. Πόσο καλά είναι επεξεργασμένη η ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ, όταν σημερινοί σύντροφοι μέχρι χθες ήταν στελέχη του ΠΑΣΟΚ και αυτή τη νοοτροπία μεταφέρουν στον ΣΥΡΙΖΑ;

Άγιο Πνεύμα της Αριστεράς δεν υπάρχει για να γίνουν θαύματα. Το κεντρικό προεκλογικό σύνθημα για κυβέρνηση της Αριστεράς πόσο ρεαλιστικό ήταν και πόσο δημαγωγικό; Η δημαγωγία κατά κανόνα φέρνει οφέλη στη δημαγωγό, αλλά φέρνει καταστροφή στην κοινωνία.

Η εμπειρία του ΠΑΣΟΚ είναι πρόσφατη. Και δεν πρέπει να συγχέουμε την πολιτική με τη δημαγωγία.
- Η πολιτική αφορά την κοινωνία και της προτείνει άμεσες και ρεαλιστικές λύσεις για τα τρέχοντα προβλήματα, χωρίς αυτά να είναι ξεκομμένα από το μεγάλα οράματα για την αλλαγή της κοινωνίας.
- Η δημαγωγία είναι να πείσεις με κάθε τρόπο, είτε σαν πολιτικός, είτε σαν κόμμα, πως αγωνίζεται για το καλό της κοινωνίας και όταν έρθεις στην εξουσία, να επεξεργαστείς τη μεγαλύτερη δυνατή καταστροφή των ανθρώπων. Είναι αυτό που κάνει η Τρόικα Εσωτερικού.

Ενεργό πολιτικό υποκείμενο

Και ένα τελευταίο ερώτημα. Οι 1.650.000 που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και που δικαιολογημένα προκάλεσαν τόσο ενθουσιασμό, έδωσαν έδαφος για ποικίλες αναλύσεις κατά πόσο είναι ενεργοί πολίτες.

Πιο απλά: ψηφοφόρος και ενεργός πολίτης είναι το ίδιο; Και τότε τι σημαίνει η αποχή που πήρε 3,35 εκ. ψήφους και ήρθε πρώτο κόμμα; Αυτοί είναι ανενεργοί πολίτες; Και πώς εξηγείται οι άνθρωποι που αύριο μπορεί να πηδήξουν από το μπαλκόνι, οι άνεργοι, οι άστεγοι, αυτοί που ζουν στην απόλυτη ένδεια να βγάλουν κυβέρνηση αυτούς ακριβώς που τους εξαθλίωσαν;

Ας μην ξεχνάμε πως η Νέα Δημοκρατία μέσα σε ένα μήνα πήρε 633.555 νέους ψηφοφόρους. Γιατί πλειοψηφία δεν μπορούν να δώσουν οι πλούσιοι. Αυτή τη δίνουν οι πολλοί, που είναι φτωχοί.

Για μένα ο «απλός ψηφοφόρος» είναι ένας αδρανοποιημένος συντηρητικός πολίτης, που δεν έχει καμία σχέση με τα κοινά. Όλοι ζούμε σε αυτήν την κοινωνία. Αυτοί που ασχολούνται με τα κοινά, είναι τόσο λίγοι που δεν θα χώραγαν σε κανένα στατιστικό δείγμα. Και αν οι πολίτες δεν ήταν τόσο αδρανείς και ήταν ενεργοί πολίτες, δεν θα φτάναμε στη σημερινή συμφορά.

Εκτός λοιπόν από μέλη στον ΣΥΡΙΖΑ, ας δούμε πώς αυτή η αδρανής μάζα μπορεί να μετασχηματιστεί σε ενεργό πολιτικό υποκείμενο. Και τότε θα έχουμε κάνει ένα βήμα προς την άμεση δημοκρατία.

Περικλής Κοροβέσης
perkoz29@gmail.com

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην: http://www.epohi.gr

ΠΟΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ;
Και που βίσκεται άραγε;

Του Σταύρου Κωνσταντακόπουλου


Σχεδόν όλοι θα συμφωνούσαν ότι ο χώρος της Αριστεράς χαρακτηρίστηκε τα τελευταία προ-μνημονιακά χρόνια από φαινόμενα απομαζικοποίησης. Υπήρξαν, βεβαίως, σύντομες περίοδοι που αυτή η απομαζικοποίηση έμοιαζε να μην είναι τόσο έντονη και η ερημία των ανθρώπων της Αριστεράς να αναιρείται. Μόνο που επρόκειτο ακριβώς για σύντομες περιόδους και συνήθως η προσέλευση του μεγάλου αριθμού αφορούσε συγκεκριμένους στόχους.

Από τη στιγμή που οι στόχοι αυτοί έπαυαν να υπάρχουν, έχοντας εκπληρωθεί ή διαψευσθεί, τα πράγματα επανέρχονταν στην παλιά τους ροή και οι άνθρωποι της Αριστεράς ξαναγίνονταν σχετικά λίγοι. Οι αιτίες που προτάθηκαν για να εξηγήσουν το παραπάνω φαινόμενο ήσαν αρκετές.

Μία από αυτές ήταν πολιτική. Η κρίση της Αριστεράς, που σοβούσε για πολλές δεκαετίες και απομάκρυνε τους ανθρώπους από αυτήν, θα επικυρωνόταν το ’89 με την κατάρρευση του υπαρκτού-ανυπάρκτου σοσιαλισμού. Του λοιπού, οι ανησυχίες για το μέλλον των κοινωνιών με την Αριστερά στην εξουσία, έδειξαν να γίνονται βεβαιότητες για το ότι δεν υπάρχει μέλλον, τουλάχιστον με αυτή την Αριστερά. Το αποτέλεσμα δεν ήταν άλλο από την απίσχναση της.

Μια δεύτερη αιτία ήταν κοινωνιολογικού χαρακτήρα. Ο ευδαιμονισμός και η κοινωνία της κατανάλωσης έχουν ως προϋπόθεση την αποκλειστική ενασχόληση του καθενός με τις ιδιωτικές του υποθέσεις. Όταν η διάκριση ανάμεσα στους ανθρώπους, μια διάκριση που οι κυρίαρχες κοινωνικές αξίες επιβάλλουν, περνάει σχεδόν αποκλειστικά μέσα από την κτήση υλικών αγαθών -μεγαλύτερο αυτοκίνητο από τον άλλο, πολυπλοκότερο κινητό, ομορφότερο ρούχο- τότε χρειάζονται χρήματα. Μόνον που τα χρήματα δεν είναι δεδομένα. Απαιτείται τεράστια προσπάθεια για την απόκτησή τους, και τότε ο χρόνος αρχίζει να λιγοστεύει. Οι άνθρωποι δεν σκέφτονται ή δεν έχουν καιρό για να ασχοληθούν με το δημόσιο χώρο, ώστε να έχουν έμπρακτα την έγνοια του άλλου. Με άλλα λόγια, στους ανθρώπους έλειπε το ενδιαφέρον ή/και ο χρόνος για να ασχοληθούν με την Αριστερά.

Στο κατά κυριολεξία τελευταίο του βιβλίο, Τα δεινά που μαστίζουν τη χώρα, ο Τόνι Τζαντ (Tony Judt) μας προσφέρει μια τρίτη ερμηνεία τού γιατί οι άνθρωποι έπαψαν σε μεγάλο βαθμό να ασχολούνται με την Αριστερά, νοούμενη ως συλλογικό διακύβευμα. Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε αυτήν την ερμηνεία ιδεολογική.

Σύμφωνα με τον Τζαντ, στα μέσα της δεκαετίας του ’60 αναπτύχθηκε μια νέα Αριστερά, που απέρριπτε τον παραδοσιακό κολλεκτιβισμό της προκατόχου της. Αυτή η νέα Αριστερά έθετε ως προτεραιότητα τη «μεγιστοποίηση της ιδιωτικής ελευθερίας» και την «απεριόριστη ελευθερία έκφρασης αυτόνομων επιθυμιών». Το σύνθημα, που εξέφραζε το βαθύτερο πιστεύω της, ήταν: «το προσωπικό είναι πολιτικό». Όπως γραφότανε σε τοίχους της Αθήνας, «εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά». Σε αυτήν την περίπτωση, το «άτομο ανεβαίνει στο θρονί», όχι ως συνέπεια κάποιων κοινωνιολογικών αναγκαιοτήτων αλλά ως μια ελεύθερη ιδεολογική επιλογή.

Όμως, όπως γράφει ο Τζαντ, όσο «θεμιτές κι αν είναι οι διεκδικήσεις των ατόμων και όση η σημασία των δικαιωμάτων τους, όταν δίνεται έμφαση σε αυτές, μοιραία μαραίνεται το αίσθημα ότι υπάρχουν κοινοί στόχοι. Μια φορά κι έναν καιρό αντλούσε κανείς το κανονιστικό του λεξιλόγιο από την κοινωνία – ή την τάξη, ή την κοινότητα: ό,τι ήταν καλό για όλους ήταν εξ ορισμού καλό και για τον καθέναν. Το αντίστροφο, όμως, δεν ισχύει».

Σήμερα, που η οικονομική κρίση αλλάζει εκ βάθρων τις συντεταγμένες της πορείας μας, οφείλουμε να ξανασκεφτούμε ότι, αν η αυτο-πραγμάτωση είναι «πολύ μεγάλο πράμα», ακόμα μεγαλύτερο είναι η επιβίωση των πολλών. Μαζί λοιπόν με τα φάρμακα που θα «γιατρέψουν» πολιτικά την Αριστερά, μαζί με την εγκατάλειψη του υλικού ευδαιμονισμού –εν πολλοίς αναγκαστική-, πρέπει να ξανάβρουμε την κοινή προσπάθεια.

Πηγή: Αναγνώσεις της Κυριακάτικης Αυγής

Κωβαίος Αγγελος

"Η συνισταμένη του... Αλέξη"

Ο κ. Τσίπρας θέλει να δημιουργήσει ένα ενιαίο κόμμα και να απευθυνθεί σε όσο το δυνατόν ευρύ κοινό. Η επιχείρηση μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ενιαίο κόμμα, αποτελεί το μεγάλο στοίχημα του κ. Τσίπρα



Το εγχείρημα της κατά το δυνατόν ομαλής – αν και αναγκαστικής – προσγείωσης στον ρεαλισμό του 27% που συγκέντρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ στις 17 Ιουνίου βρίσκεται σε εξέλιξη στην Κουμουνδούρου και στις συναντήσεις μεταξύ των συνιστωσών του ιδιόμορφου πολιτικού σχηματισμού. Η προσπάθεια συνιστά σε κάθε περίπτωση το μεγάλο στοίχημα για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά για τον κ. Αλ. Τσίπρα.

Μέχρι στιγμής αυτό είναι το πρόσωπο που πιστώνεται την εκλογική επιτυχία και την εκτίναξη από τα μονοψήφια ποσοστά – τα οποία σε κάθε εκλογική αναμέτρηση συνοδεύονταν από αγωνία για την είσοδο στη Βουλή – στα επίπεδα που προμηνύουν μια προοπτική αυτοδυναμίας, ή τουλάχιστον πολιτικής κυριαρχίας σε επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Παρά ταύτα, το εγχείρημα μόνο εύκολο δεν είναι. Η μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ από μια «πολιτική μπάμπουσκα» και ένα συνονθύλευμα συνιστωσών, σε έναν ενιαίο σχηματισμό με διαφορετική δομή, διάρθρωση και ενιαία πολιτική έκφραση, αναγνωρίζεται στην Κουμουνδούρου ως πορεία σε άγνωστα μονοπάτια – αλλά πάντως αναπόφευκτη.

Με το βλέμμα στραμμένο στον κ. Τσίπρα, κάποιοι λένε χαριτολογώντας ότι ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ στην ουσία επιχειρεί αυτή τη στιγμή να μετατρέψει τον Συνασπισμό σε μια «συνιστώσα Τσίπρα».

Αυτή την περίοδο φαίνεται ότι έχει στα χέρια του όλα τα χαρτιά• με κυριότερο εξ αυτών το εκλογικό ποσοστό που δεν δίνει σε κανέναν «πάτημα» για να τον αμφισβητήσει κάποιος ή να αντιταχθεί στη διαδικασία μετασχηματισμού.

Ως προς το τι επιχειρείται, σε σχηματικό επίπεδο ακούγεται αρκετά απλό: ο κ. Τσίπρας επιδιώκει από τη μία πλευρά να υπερβεί τα σχήματα του παρελθόντος και να αναδειχθεί ο ίδιος ως ηγέτης ενός ενιαίου πολιτικού οργανισμού, με δομές που μοιραία θα θυμίζουν τα γνωστά κόμματα εξουσίας (κεντρική επιτροπή, εκτελεστικό γραφείο, πιθανόν γραμματέας κ.λπ.).

Από την άλλη - και σε παράλληλη πορεία - επιχειρεί να απευθυνθεί σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο. Εξ ου και τονίζει πλέον με κάθε ευκαιρία ότι «δεν απευθυνόμαστε μόνο σε αριστερούς», στα πρότυπα της τακτικής που είχε ακολουθήσει το ΠαΣοΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και εκτινάχθηκε σε διάστημα επτά ετών από το 13% στο 48%.

Ο ΣΥΝ και το Αριστερό Ρεύμα

Τι προϋποθέτει αυτή η διαδικασία; Σύμφωνα με μερικά από τα παλαιότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, κατ' αρχάς απαιτείται η προσαρμογή στις νέες συνθήκες του ίδιου του ΣΥΝ, ως κυρίαρχης συνιστώσας για τη λήψη αποφάσεων στην Κουμουνδούρου.

Ο κ. Τσίπρας απέφυγε προσφάτως να απαντήσει στην ευθεία ερώτηση αν ο ΣΥΝ θα διαλυθεί στην πορεία προς τη δημιουργία ενός ενιαίου κόμματος. Στελέχη περί τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης όμως εκτιμούν ότι η διαδικασία αυτή βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. «Εχουμε πλέον περάσει, και πιθανόν ανεπιστρεπτί, την εποχή όπου το Αριστερό Ρεύμα καθόριζε τα πάντα στο εσωτερικό του ΣΥΝ και έτσι επηρέαζε τη ρητορική και την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ» εκτιμούν κάποιοι εξ αυτών και για τον λόγο αυτόν παραπέμπουν ακόμη και στις πρόσφατες τοποθετήσεις του κορυφαίου στελέχους του Αριστερού Ρεύματος κ. Π. Λαφαζάνη. Με δεδομένη την καθαρή θέση του περί του αδιεξόδου της πορείας εντός ΟΝΕ και ΕΕ, ο κ. Λαφαζάνης έχει κατορθώσει να επηρεάσει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ως προς την επιμονή στο καθοριστικής σημασίας, όπως αποδείχθηκε, «πολιτικό τρικ» της συμπαράταξης των δυνάμεων της Αριστεράς. Ο κ. Τσίπρας επέμεινε σε αυτό προεκλογικά και με τον τρόπο αυτόν κατόρθωσε εν πολλοίς να απονευρώσει το ΚΚΕ που έσπευσε να απαντήσει αρνητικά.

Την ίδια στιγμή ο κ. Λαφαζάνης έχει μετριάσει τη ρητορική του ως προς την ανάγκη ηγεμονίας του Αριστερού Ρεύματος εντός του ΣΥΝ και συνεπώς του ΣΥΡΙΖΑ και επισημαίνει πλέον στις παρεμβάσεις του: «Να κάνουμε το μεγάλο άλμα, αλλά όχι στο κενό», με την προσθήκη: «Να διαψεύσουμε την παράδοση που θέλει τις αριστερές δυνάμεις που προχωρούν σε μετασχηματισμούς των κομμάτων τους να οδηγούνται σε συντηρητικές μετατοπίσεις».

Αλλαγή στάσης από τις συνιστώσες

Την ίδια στιγμή, υπάρχουν συνιστώσες και πρόσωπα που εμφανίζονται με επιφυλάξεις ή και αντιρρήσεις ως προς τον στόχο της «αποσυνιστοποίησης». Μεταξύ αυτών ο κ. Εμμ. Γλέζος, με τη λογική ότι αυτό το σχήμα έδωσε τη μεγάλη ώθηση στον ΣΥΡΙΖΑ και έτσι θα πρέπει να συνεχίσει.

Παρά ταύτα, φαίνεται ότι αυτή η λογική δύσκολα θα επικρατήσει, καθώς ακόμη και κάποιοι από τους πλέον μαχητικούς επικεφαλής συνιστωσών έχουν διακηρύξει τη μεταστροφή τους.

Μεταξύ αυτών ο κ. Ρούντι Ρινάλντι της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας (ΚΟΕ), ο οποίος μετά το αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου και την εκλογή πέντε μελών της συνιστώσας στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειψε τις παροτρύνσεις περί εξόδου από το ευρώ και έστρεψε το ενδιαφέρον του στην ανάγκη «υπευθυνοποίησης» του ΣΥΡΙΖΑ.

«Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αυτός που ήταν. Ο μετασχηματισμός του σε μια μαζική λαϊκή δημοκρατική παράταξη της Αριστεράς είναι πλέον απαραίτητος» έγραφε στις 21 Ιουνίου και υπογράμμιζε: «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να παραμείνει ένα σχήμα συσχετισμών, ισορροπιών ανάμεσα σε συνιστώσες και χωρίς οργανωμένη βάση. Οι οργανώσεις και τα κόμματα που στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να μπορούν να διατηρήσουν την ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική αυτονομία τους, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί πια να είναι το άθροισμα των υπαρκτών δυνάμεων που ως σήμερα τον συναποτελούσαν».

Κατέληγε μάλιστα στο ότι «είναι αναγκαία μια μεγαλύτερη "υπευθυνοποίηση" του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή δεν σημαίνει να στρογγυλέψει τις απόψεις του, να κρύψει αιχμές, να μεταμφιεστεί σε κάτι που δεν είναι. Σημαίνει να πάρει υπόψη του τις ανάγκες, τα προβλήματα, τις αγωνίες μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας, της κοινωνικής πλειοψηφίας. Να προσπαθήσει να ανταποκριθεί, να απαντήσει, να δώσει διέξοδο, πέρα από τη γενική συνθηματολογία και καταγγελία. Αυτή είναι η πραγματική πρόκληση».

Οι αλλαγές - Οι «πασοκογενείς» σε πρώτο πλάνο

Η τακτική που ακολουθεί ο κ. Τσίπρας είναι ήδη ορατή. Τη στιγμή που στο «κάδρο» του ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να εμφανίζονται σχεδόν όλοι, ο επικεφαλής τού υπό αναμόρφωση σχηματισμού διατηρεί κοντά του κάποια πρόσωπα με μακρά πορεία στον χώρο της Αριστεράς, όμως φέρνει στο πρώτο πλάνο ένα στέλεχος όπως η κυρία Σοφία Σακοράφα που προέρχεται, ως γνωστόν, από το ΠαΣοΚ και της αναθέτει μάλιστα την ευθύνη για την Οργανωτική Επιτροπή που θα αναλάβει την πορεία ως τη Συνδιάσκεψη του φθινοπώρου και το Συνέδριο του επόμενου έτους.

Η σκοπιμότητα μιας τέτοιας κίνησης είναι ξεκάθαρη. Ο κ. Τσίπρας επιλέγει ένα από τα εκτός ΣΥΡΙΖΑ πρόσωπα, που συνδέεται περισσότερο με τον ίδιο και την επιλογή του να την εντάξει στους συνδυασμούς του κόμματος, τόσο για να αποφύγει απόπειρες ελέγχου των διαδικασιών από συνιστώσες και παρακλάδια τους, όσο και για να εδραιώσει την εντύπωση ότι σε εξέλιξη βρίσκεται μια διαδικασία γενικότερης διεύρυνσης.

Το μεγάλο ερώτημα για τους περισσότερους είναι, κατόπιν όλων αυτών, ο χρόνος. Το αν «θα προλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ να μετασχηματιστεί ή θα τον προλάβουν οι εξελίξεις», μιας π.χ. γενικότερης αποσταθεροποίησης, δεν βρίσκει κατηγορηματική απάντηση μεταξύ στελεχών του.

Το ενδιαφέρον είναι πάντως ότι στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχεί η εκτίμηση πως η κυβέρνηση Σαμαρά δεν είναι έτοιμη να καταρρεύσει, παρά τα όσα κάποιοι θέλουν να δηλώνουν. Υπό την έννοια αυτή, η προσγείωση στην πραγματικότητα φαίνεται ότι συνοδεύεται και από την υιοθέτηση της λογικής του «ώριμου φρούτου»…


ΤΟ ΒΗΜΑ

ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΕΠΕΣΑΝ -
του Μιχαήλ Πατσίκα
Θεσσαλονίκη 13/07/2012

Σε μια Βουλή που εκπροσωπείται μόνο το 55% του Ελληνικού Λαού, η Τροϊκανική Συγκυβέρνηση προσπαθεί να διασφαλίσει την αυριανή της ύπαρξη, ενώ κάποιοι ποντάρουν στην κεφαλαιοποίηση της κοινωνικής εξαθλίωσης και κάποιοι άλλοι, αφού αποτέλεσαν "ανάχωμα της ανεξέλεγκτης Λαϊκής Οργής", κλείνουν πλέον το μάτι στο Σύστημα, προσπαθώντας να εδραιωθούν ώστε να είναι μια ακόμη εφεδρεία του.

Αφού τρομοκράτησαν και εξαπάτησαν τους Έλληνες με την αμέριστη συνδρομή των καναλαρχών-μεγαλοεκδοτών και των υποτακτικών τους, ντόπιων και ξένων, κατασκεύασαν μια νέα συναίνεση και νομιμοποιήθηκαν ως Κυβερνητική πλειοψηφία, ώστε να συνεχίσουν το ξεπούλημα της Πατρίδας μας.

Κατάφεραν να ανατρέψουν το ΟΧΙ της 6ης Μαϊου σε ΝΑΙ στις 17 Ιουνίου.
Οι μάσκες πλέον έπεσαν.

Είναι προφανές ότι για αυτούς η Εθνική Κυριαρχία δεν έχει καμία αξία, αφού έχουν ήδη υποκλιθεί στην κυριαρχία της Ευρώπης των Τραπεζών και των control freaks.

Έτσι, με μπαμπούλα την οικονομική κατάρρευση τρέχουν να προλάβουν να ξεπουλήσουν, γιατί ξέρουν ότι οι μέρες τους είναι μετρημένες.

Πρέπει άλλωστε να ξεπληρώσουν τις επιταγές στο Σύστημα, που κίνησε "γη και ουρανό" προκειμένου να τους κρατήσει στην ζωή, ώστε να αποκομίσει τα μέγιστα οφέλη πριν τους εξαφανίσει ενεργοποιώντας τις νέες εφεδρείες.

Τα γεγονότα που ακολούθησαν τον σχηματισμό της Κυβέρνησης παρωδίας επιβεβαιώνουν τα παραπάνω.

Ζήσαμε το φιάσκο της Συνόδου κορυφής, με την εκπροσώπηση από τον Παπούλια, όπου η ουσιαστική απουσία της Ελληνικής Κυβέρνησης, μας στέρησε την δυνατότητα κάθε διαπραγμάτευσης.

Μία εκπροσώπηση που δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα για την χώρα μας, γιατί πολύ απλά δεν πήγαμε για να ζητήσουμε τίποτε.

Σε αντίθεση με τους άλλους ηγέτες, που έστω και επικοινωνιακά απαίτησαν κάτι για την χώρα τους και δεν έφυγαν με "άδεια χέρια".

Είχε προνοήσει ο Πρωθυπουργός βέβαια και είχε στείλει επιστολή όπου διαβεβαίωνε τους δανειστές μας ή εταίρους, όπως του αρέσει να τους λέει, ότι θα τηρήσει τις δεσμεύσεις που υπαγορεύει το Μνημόνιο και η υπογραφή του.

Εδώ να τονίσουμε ότι τα Μνημόνια και οι Δανειακές συμβάσεις που υπέγραψαν για την Ελλάδα, δεν διαπραγματεύονται αλλά καταργούνται και καταγγέλλονται ως άκυρα και αντίθετα με το Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο.

Τα εξοντωτικά μέτρα που πρέπει να παρθούν ήδη οδήγησαν σε αρκετές παραιτήσεις υπουργών, πριν ακόμη αυτοί προλάβουν να παραγάγουν έργο και στην σκληρή ενδοκυβερνητική κριτική.

Είναι φανερό ότι οι αρχηγοί των κομμάτων της συγκυβέρνησης δεν θα αφήσουν την ευκαιρία να πάει χαμένη, "τραβώντας το χαλί" κάτω από τα πόδια του Πρωθυπουργού.

Από την άλλη ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κυνικά πλέον ισχυρίστηκε ότι "ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε το ανάχωμα της ανεξέλεγκτης οργής του λαϊκού κινήματος".

Ένα λαϊκό Κίνημα που δημιουργήθηκε τα τελευταία 2 χρόνια, ξεκινώντας από την Ιδρυτική Διακήρυξη του Κ.Α.Π.-Σπίθα την 1/12/2010 από τον Μίκη Θεοδωράκη και συνεχίστηκε στις πλατείες όλης της Ελλάδος και στην δημιουργία δεκάδων κινημάτων.

Ένα λαϊκό κίνημα που θα μπορούσε και μπορεί ακόμη να μετεξελιχθεί, σε ένα νέο Ε.Α.Μ. στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ενάντια στην νέα κατοχή.

Kάτι που οραματίσθηκε ο Μίκης Θεοδωράκης, όταν πρότεινε την δημιουργία του μετώπου ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α., όπου θα μπορούσαν να συνυπάρξουν και να συσπειρωθούν όλες οι Πατριωτικές δυνάμεις, από την Πατριωτική δεξιά έως την Πατριωτική αριστερά σε ένα Παλλαϊκό Μέτωπο πέρα και πάνω από την κομματοκρατία.

Τελικά, από ό,τι φάνηκε λίγες μέρες πριν τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε να κυβερνήσει, παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις και το κάλεσμα στον Ελληνικό λαό να τον στηρίξει.

Κάλεσμα στο οποίο ο λαός ανταποκρίθηκε οδηγώντας τον ΣΥΡΙΖΑ από το 4,5% στο 27%.

Παρά τις δηλώσεις για άνοιγμα στην λαϊκή βάση, ποτέ δεν το έκανε πράξη.
Είναι κάτι που το λένε ανοιχτά πλέον τα στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις συνελεύσεις που διοργανώνουν στις γειτονιές, «καλύτερα που δεν κερδίσαμε τις εκλογές γιατί δεν ήμασταν έτοιμοι να κυβερνήσουμε».

Από την ελάσσονα αντιπολίτευση, το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων μπορεί να έχει αμείωτη την πατριωτική ρητορική του και να προκαλεί το σύστημα με προτάσεις νόμου για άμεση ανακήρυξη της Α.Ο.Ζ., όμως το κοινοβουλευτικό του μέγεθος του επιτρέπει προς το παρόν να λειτουργεί σαν ασφαλιστική δικλείδα εκτόνωσης της λαϊκής - πατριωτικής δυσαρέσκειας.

Αν και ο πρόεδρός του Πάνος Καμμένος ήταν από τους πρώτους που επισκέφθηκαν τον Μίκη Θεοδωράκη, ζητώντας του να ηγηθεί μιας ενωτικής προσπάθειας όλου του αντιμνημονιακού χώρου, ωστόσο το ξέχασε γρήγορα όταν κατάφερε να δημιουργήσει κοινοβουλευτική ομάδα στην προηγούμενη βουλή, με τους βουλευτές που αποχωρούσαν από την Ν.Δ.

Περιορίστηκε μόνο στο να πάρει κομμάτια της Ιδρυτικής Διακήρυξης του Κ.Α.Π.-Σπίθα και ορισμένα μέλη του Κινήματος μας.

Το ΚΚΕ, με την "ταξική εμμονή" αλλά κυρίως εγκλωβισμένο στον Κομματικό Δογματισμό, αδυνατεί να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει το λαϊκό-πατριωτικό κίνημα το οποίο και πολλάκις λοιδορεί (όπως έκανε πρόσφατα με το Κίνημα της πατάτας).

Έτσι, η «λάθος ψήφος» του Ελληνικού λαού το έστειλε σχεδόν στα όρια της εισόδου στην Βουλή.

Η Χρυσή Αυγή, γνήσιο τέκνο της Προδοτικής Κομματοκρατίας, με την πατριωτική προβιά που φορά, προσπαθεί να πείσει ότι είναι αντισυστημική, καταφέρνοντας να υφαρπάξει την ψήφο αρκετών χιλιάδων Ελλήνων, οι οποίοι μέσα στην σύγχυση, από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα του Συστήματος έψαχναν να βρουν έναν «τιμωρό» του συστήματος εξουσίας.

Είναι αδύνατο να πιστέψει κανείς ότι ξαφνικά οι χιλιάδες ψηφοφόροι της Χ.Α. έγιναν Φασίστες και Νεοναζί.

Τελικά, στο επικοινωνιακό παιχνίδι των αριστερών κομμάτων αλλά και του κόμματος των Αν.Ελ. συμμετέχουν και οι βουλευτές της Χ.Α., όπου τα μεν αποχωρούν από την Βουλή όταν ανεβαίνει στο βήμα ο Μιχαλολιάκος, οι δε, αποχωρούν όταν ανεβαίνει ο Τσίπρας, η Παπαρήγα ή ο Κουβέλης.

Να θυμίσουμε όμως ότι όλοι αυτοί οι αρχηγοί κομμάτων και οι βουλευτές τους, δεν αποχώρησαν από την Βουλή όταν εκατοντάδες χιλιάδες λαού είχαν συγκεντρωθεί έξω από το Κοινοβούλιο, πλημμυρίζοντας την πλατεία Συντάγματος και τους γύρω δρόμους, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α., στις 12 Φεβρουαρίου, στο κάλεσμα του Μίκη Θεοδωράκη, του Μανώλη Γλέζου και του Γιώργου Κασσιμάτη.

- Δεν επέλεξαν να φύγουν από την Βουλή και να ενωθούν με τον λαό στην κορύφωση του αγώνα ενάντια στα Μνημόνια και στην υποδούλωση, ενάντια στην παραχώρηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας.
- Δεν επέλεξαν την λύση που προτείναμε για την έξοδο από την κρίση, δηλαδή την Αντίσταση στους Ξένους και το Σύστημα, αλλά επέλεξαν να παραμείνουν στο τραίνο του Συστήματος της Εξάρτησης, απλά αλλάζοντας θέσεις στα βαγόνια.

Τώρα μπήκαμε σε πιο ανηφορικό δρόμο και γι'αυτό χρειάζεται μεγαλύτερη πίστη, αυταπάρνηση, υπομονή, επιμονή και προ παντός Σιδερένια Βούληση.

Το Κ.Α.Π. που έγκαιρα ανίχνευσε τα πραγματικά διακυβεύματα της «οικονομικής κρίσης» θα συνεχίσει να αγωνίζεται για Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία -Πατριωτική Αναγέννηση με Αντίσταση και Ανυπακοή στην κομματοκρατία και το Παγκόσμιο Σύστημα Εξουσίας και με Αλληλεγγύη μέσα στον λαό μας.

Η μόνη Εθνική, Πατριωτική, Λαϊκή, Ριζοσπαστική, Δημοκρατική λύση έξω από συστημικούς συσχετισμούς και εξαρτήσεις που θα μετουσιώσει την δύναμη του Λαού σε μια καθαρτήρια φωτιά, είναι εδώ. Η φλόγα που ανάψαμε δυναμώνει. Έχουμε να επιλέξουμε ή να είμαστε ήσυχοι ή Ελεύθεροι.

Πατσίκας Μιχαήλ
Γ.Γραμματέας Κ.Α.Π.-Σπίθα

ΣΥΡΙΖΑ: Επιστροφή στα προ μνημονίου εργασιακά δεδομένα και
προκαλεί τη ΔΗΜΑΡ να ξεκαθαρίσει τη θέση της

«Πρεμιέρα» με την κατάθεση μίας πρότασης νόμου για την κατάργηση των μέτρων του 2ου μνημονίου που ανέτρεψαν τα εργασιακά δεδομένα και κατήργησαν τους Οργανισμούς Εργατικής Εστίας και Εργατικής Κατοικίας, έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ την Τρίτη.


Η απόφαση ελήφθη έπειτα από συνάντηση της ειδικής ομάδας παρακολούθησης του Μνημονίου και παραγωγής νομοθετικού έργου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, στην οποία μετέχουν η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου και οι κκ. Αλ. Μητρόπουλος, Ι. Δραγασάκης και Δ. Στρατούλης, παρουσία και του προέδρου της ΚΟ κ. Αλ. Τσίπρα.

Με την πρόταση νόμου, η οποία κατατίθεται και με το βλέμμα στραμμένο στην στάση που θα ακολουθήσουν οι δυνάμεις της Αριστεράς (και κυρίως η ΔΗΜΑΡ), ο ΣΥΡΙΖΑ φιλοδοξεί να καταλάβει επίκαιρη κοινοβουλευτική θέση και να φέρει προς συζήτηση μία αντιμνημονιακή πρόταση (ασχέτως αν οι πιθανότητες υπερψήφισης είναι μηδαμινές), σε μία περίοδο που η κυβέρνηση θα καλείται να δώσει εξετάσεις στην τήρηση των υπεσχημένων προς την τρόικα.

Θέλουν έτσι να δείξουν στη Κουμουνδούρου ότι εντός τους καλοκαιριού θα εξαντλήσουν κάθε αντιπολιτευτική δυνατότητα εντός και εκτός κοινοβουλίου, όπως σημειώνει με κάθε ευκαιρία ο κ. Τσίπρας.

Το βλέμμα βεβαίως όλων είναι πάντοτε στραμμένο κυρίως στην αντιπαράθεση με την ΔΗΜ.ΑΡ, καθώς το μέτωπο με την ΝΔ και το ΠαΣοΚ είναι ούτως ή άλλως δεδομένο.

Χαρακτηριστικό είναι ότι από τον ΣΥΡΙΖΑ απευθύνονται σχεδόν ευθέως προς τα αριστερά κόμματα, καθώς σε σχετική ανακοίνωση επισημαίνεται:

«Καλούμε τις άλλες πολιτικές δυνάμεις να ξεκαθαρίσουν εάν θα στηρίξουν ή όχι αυτή την πρόταση νόμου που αποκαθιστά βασικά και στοιχειώδη μισθολογικά, εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων αποδεικνύοντας στον ελληνικό λαό αν σέβονται ή όχι τις προεκλογικές δεσμεύσεις τους και κυρίως οι τρεις κυβερνητικοί συνέταιροι την προγραμματική συμφωνία τους».

Παράλληλα, αφήνονται και υπόνοιες για κινητοποιήσεις εκτός κοινοβουλίου (πιθανώς με απεργιακές κινητοποιήσεις και άλλου τύπου εκδηλώσεις), καθώς στην ίδια ανακοίνωση γίνεται σαφής παρότρυνση προς το «εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και στους εργαζόμενους», οι οποίοι καλούνται «να κάνουν δική τους υπόθεση και διεκδίκηση την υπερψήφιση αυτής της πρότασης νόμου».

Οπως σημειώνουν πηγές του ΣΥΡΙΖΑ, με την πρόταση νόμου που κατατέθηκε, προτείνεται

• επαναφορά του κατώτερου εγγυημένου μισθού ανεξαρτήτως ηλικίας στα 751 ευρώ μηνιαίως, συμπαρασύροντας και τα επιδόματα ανεργίας, ασθενείας, μητρότητας, τις συντάξιμες αποδοχές, τις αποζημιώσεις για υπερωριακή απασχόληση κλπ.
• επαναφορά σε ισχύ των διατάξεων του νόμου 1876/90 (περί συλλογικών διαπραγματεύσεων) σχετικά με την ισχύ, τη διάρκεια και το περιεχόμενο της μετενέργειας των συλλογικών συμβάσεων, καθώς επίσης και ζητήματα λειτουργίας και αρμοδιοτήτων του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας.
• επαναφορά του καθεστώτος για τις συμβάσεις εργασίας των εργαζομένων σε ΔΕΚΟ και τράπεζες.
• επαναφορά στα πλαίσια συλλογικών συμφωνιών, με τις οποίες προβλέπονταν αυξήσεις στις αποδοχές ή μισθολογικές ωριμάνσεις (επίδομα πολυετίας κλπ) των εργαζομένων.


Παράλληλα, ο ΣΥΡΙΖΑ αναμένεται ότι θα επανέλθει με νέα στα πρότασης νόμου στην επανόρθωση και των ανατροπών που επήλθαν στα δικαιώματα των εργαζομένων (π.χ. με προτάσεις για επαναφορά του δικαιώματος μονομερούς προσφυγής των συνδικάτων στη διαιτησία, όλων των καταργημένων αρμοδιοτήτων του ΟΜΕΔ, της επεκτασιμότητας των κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών συμβάσεων εργασίας και της αρχής της ευνοϊκότερης ρύθμισης σε περίπτωση συρροής συλλογικών συμβάσεων εργασίας διαφόρων επιπέδων κλπ).


Με την πρόταση νόμου της Τρίτης ζητείται επίσης επανασύσταση των Οργανισμών Εργατικής Κατοικίας και Εστίας.


ΤΟ ΒΗΜΑ

... και με τα μάτια κάτω, μπουρδολογεί. Δείτε το ΕΔΩ https://youtu.be/mKfq3dauB28

... τρέξε κόσμε, τσάμπα πράμα. Να μείνει τουλάχισον σε ελληνικά χέρια,
μη μας προλάβουν ευρωπαίοι, τουρκαλάδες, σεϊχηδες, τεξανοί ή κινέζοι...

https://youtu.be/-9r3iU28tmk

"Στη Βουλή ο φάκελος Λιάπη για τον ΟΣΕ"
Ρεπορτάζ: Πέτρος Κουσουλός

Επάνω στο όνομα του πρώην υπουργού Μεταφορών, Μιχάλη Λιάπη, «σκόνταψε» η έρευνα της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών σχετικά με το «φαγοπότι» που συντελέστηκε στον Οργανισμό Σιδηροδρόμων Ελλάδος τη διετία 2005-2007.

Η αρμόδια εισαγγελέας που χειρίζεται την υπόθεση, κυρία Πόπη Παπανδρέου, απέστειλε τη δικογραφία στον Άρειο Πάγο, ο οποίος με τη σειρά του θα τη διαβιβάσει αμελλητί στη Βουλή, προκειμένου να διερευνηθούν οι τυχόν ποινικές ευθύνες του πρώην υπουργού.

Παράλληλα, η ποινική προκαταρκτική έρευνα συνεχίζεται σε ό, τι αφορά τα φυσικά πρόσωπα της υπόθεσης, καθώς εντός των προσεχών ημερών αναμένεται να κληθούν περίπου 20 στελέχη του Σιδηροδρομικού Οργανισμού, προκειμένου να εξεταστούν ως ύποπτοι.

Η μεγάλη «λεηλασία»

Όπως είχε αποκαλύψει σε παλαιότερο δημοσίευμα η zougla.gr, η εισαγγελική έρευνα στον ΟΣΕ είχε ξεκινήσει με αφορμή δημοσιεύματα του Τύπου που αποκάλυπταν τον τρόπο διασπάθισης του δημοσίου χρήματος αλλά και τις καταγγελίες του Ντίνου Ρόβλια.

Οι Αρχές άνοιξαν τον φάκελο που αφορούσε στην πρωτοφανή διασπάθιση δημοσίου χρήματος επί ημερών του πρώην υπουργού Μεταφορών, Μιχάλη Λιάπη, που εκτροχίασε τον Οργανισμό, όπως τα εκατομμύρια ευρώ που δαπανήθηκαν για άχρηστο τροχαίο υλικό, τα υπέρογκα ποσά που δόθηκαν για τρένα που παρέχονταν… δωρεάν, αλλά και τις σκοτεινές διαδρομές που ακολουθήθηκαν προκειμένου να εξυπηρετηθούν εταιρείες «ημετέρων».

Επιπλέον, ανέσυραν από το αρχείο την υπόθεση των αυτοκινηταμαξών προαστιακού τύπου DESIRO CLASSIC VT 642, ενώ ήλεγξαν και τις αγαστές σχέσεις που υπήρχαν μεταξύ πολιτικών προσώπων και επιχειρηματιών και δη τον ρόλο που διαδραμάτισε σύζυγος πρώην υπουργικού στελέχους που φέρεται να μεσολάβησε για να δοθεί έργο σε φιλικό της πρόσωπο.

Τι έψαξαν οι εισαγγελείς

Στο μικροσκόπιο της έρευνας μπήκαν τα εξής θέματα:
α) η αλλαγή των προδιαγραφών για την προμήθεια τροχαίου υλικού του ΟΣΕ
β) η εγκατάλειψη από τη Διοίκηση του ΟΣΕ της συντήρησης της γραμμής και του τροχαίου υλικού και το κατά πόσο συνδέεται αυτή με την ύπαρξη ατυχημάτων
γ) η αδικαιολόγητη καθυστέρηση παράδοσης από τον ανάδοχο του ολοκληρωμένου πληροφοριακού συστήματος διαχείρισης επιβατικών μεταφορών του ΟΣΕ
δ) η σκανδαλώδης ενοικίαση από τον ΟΣΕ οκτώ συρμών τύπου Desiro και
ε) ο διαγωνισμός για την παροχή υπηρεσιών φύλαξης με ανθρώπινο δυναμικό των εγκαταστάσεων του ΟΣΕ για χρονικό διάστημα δύο ετών, αξίας 6.098.400 ευρώ.

«Δωρεάν» τρένα επί… πληρωμή

Από τις πλέον σκανδαλώδεις χαρακτηρίζεται η υπόθεση μίσθωσης οκτώ ντιζελοκίνητων αυτοκινηταμαξών προαστιακού τύπου DESIRO CLASSIC VT 642, η οποία είχε μπει στο αρχείο. Για άγνωστους ή μάλλον εύκολα εννοούμενους λόγους, ο Οργανισμός αποφάσισε να καταβάλει (το 2007) για τη μίσθωσή τους αντίτιμο ενός εκατομμυρίου ευρώ τον μήνα, ενώ τα ίδια τρένα τού είχαν παραχωρηθεί δωρεάν! Για την ακρίβεια, το 2007, ο Οργανισμός κατέβαλε 16 εκατ. ευρώ για να μισθώσει για 16 μήνες τις οκτώ αυτοκινητάμαξες, οι οποίες ωστόσο είχαν παραχωρηθεί δωρεάν (!) στον ΟΣΕ από την κοινοπραξία Siemens-Ελληνικά Ναυπηγεία, από τον Ιανουάριο του 2004 μέχρι και τον Απρίλιο του 2007, ως ρήτρα για τη μη έγκαιρη παράδοση του καινούργιου τροχαίου υλικού.

Το υπόλοιπο των ρητρών που εξακολουθούσε να χρωστά η κοινοπραξία Siemens- Ελληνικά Ναυπηγεία προς τον ΟΣΕ ανερχόταν στο ποσό των 8,3 εκατομμυρίων ευρώ. Από την έρευνα, μάλιστα, προκύπτει ότι με το συγκεκριμένο ποσό τα οκτώ τρένα όχι μόνο θα μπορούσαν να παραμείνουν χωρίς καμία επιβάρυνση στη διάθεση του Οργανισμού για άλλους 78 μήνες, δηλαδή 6,5 χρόνια, αλλά το μίσθωμα το οποίο εν τέλει κατέβαλε ο ΟΣΕ αντιστοιχεί σχεδόν στην αξία της αγοράς τους.

Το άχρηστο, τροχαίο υλικό

Έτερο, υπό διερεύνηση, σκάνδαλο που φέρεται να ζημίωσε τον ΟΣΕ με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ είναι και εκείνο της προμήθειας τροχαίου υλικού, συνολικού κόστους 3,2 δισεκατομμυρίων ευρώ. Τον Ιούλιο του 2006, η αρμόδια διακομματική επιτροπή της Βουλής ενέκρινε -και μάλιστα ομόφωνα- το πρόγραμμα προμήθειας τροχαίου υλικού του Οργανισμού. Ωστόσο, στη συνέχεια διαπιστώθηκε καθυστέρηση στην έναρξη των διαγωνιστικών διαδικασιών.

Ο λόγος; Δημιουργήθηκε ανάγκη ( για «αλλαγή των προδιαγραφών» του προς προμήθεια τροχαίου υλικού, παρά το γεγονός ότι οι αρχικές προδιαγραφές είχαν ήδη εγκριθεί ομόφωνα από την αρμόδια επιτροπή της Βουλής για την προμήθεια αγαθών σημαντικής οικονομικής ή τεχνολογικής αξίας. Δηλαδή, ο Οργανισμός προσπάθησε, χωρίς ουσιαστική τεκμηρίωση, να τροποποιήσει τις ήδη εγκεκριμένες προδιαγραφές των ντιζελοηλεκτραμαξών πορείας κανονικής γραμμής, μειώνοντας τη μέγιστη ταχύτητά τους.

Οι «μεθοδεύσεις» του, όμως, απερρίφθησαν από τη διακομματική επιτροπή της Βουλής και έτσι το Διοικητικό Συμβούλιο του Οργανισμού επινόησε άλλο τρόπο. Αποφάσισε να προμηθευτεί -σύμφωνα με τους καταγγέλλοντες- άχρηστο τροχαίο υλικό και συγκεκριμένα 50 ντιζελοκίνητες μηχανές που προορίζονται για έλξη εμπορικών αμαξοστοιχιών, μέγιστης ταχύτητας 120 χλμ. την ώρα, τη στιγμή που οι μέχρι τότε ομόφωνες αποφάσεις αφορούσαν σε μηχανές μικτής χρήσης (για εμπορικές και επιβατικές μεταφορές), μέγιστης ταχύτητας 180 χιλιομέτρων την ώρα.

Οι καταγγελίες συνδέουν το εν λόγω σκάνδαλο με συγκεκριμένα συμφέροντα, τα οποία προωθούσαν στον ΟΣΕ αυτές τις ντιζελοκίνητες μηχανές μικρής ταχύτητας. Αποτέλεσμα; H μη πραγματοποίηση της προμήθειας του επίμαχου τροχαίου υλικού μέχρι και σήμερα, με τεράστια υστέρηση εσόδων για τον Οργανισμό.





Στη Βουλή ο φάκελος Λιάπη για τον ΟΣΕ

Πρώτη καταχώρηση: Τετάρτη, 14 Μαρτίου 2012, 13:56







Ρεπορτάζ: Πέτρος Κουσουλός

Επάνω στο όνομα του πρώην υπουργού Μεταφορών, Μιχάλη Λιάπη, «σκόνταψε» η έρευνα της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών σχετικά με το «φαγοπότι» που συντελέστηκε στον Οργανισμό Σιδηροδρόμων Ελλάδος τη διετία 2005-2007.

Η αρμόδια εισαγγελέας που χειρίζεται την υπόθεση, κυρία Πόπη Παπανδρέου, απέστειλε τη δικογραφία στον Άρειο Πάγο, ο οποίος με τη σειρά του θα τη διαβιβάσει αμελλητί στη Βουλή, προκειμένου να διερευνηθούν οι τυχόν ποινικές ευθύνες του πρώην υπουργού.

Παράλληλα, η ποινική προκαταρκτική έρευνα συνεχίζεται σε ό, τι αφορά τα φυσικά πρόσωπα της υπόθεσης, καθώς εντός των προσεχών ημερών αναμένεται να κληθούν περίπου 20 στελέχη του Σιδηροδρομικού Οργανισμού, προκειμένου να εξεταστούν ως ύποπτοι.

Η μεγάλη «λεηλασία»

Όπως είχε αποκαλύψει σε παλαιότερο δημοσίευμα η zougla.gr, η εισαγγελική έρευνα στον ΟΣΕ είχε ξεκινήσει με αφορμή δημοσιεύματα του Τύπου που αποκάλυπταν τον τρόπο διασπάθισης του δημοσίου χρήματος αλλά και τις καταγγελίες του Ντίνου Ρόβλια.

Οι Αρχές άνοιξαν τον φάκελο που αφορούσε στην πρωτοφανή διασπάθιση δημοσίου χρήματος επί ημερών του πρώην υπουργού Μεταφορών, Μιχάλη Λιάπη, που εκτροχίασε τον Οργανισμό, όπως τα εκατομμύρια ευρώ που δαπανήθηκαν για άχρηστο τροχαίο υλικό, τα υπέρογκα ποσά που δόθηκαν για τρένα που παρέχονταν… δωρεάν, αλλά και τις σκοτεινές διαδρομές που ακολουθήθηκαν προκειμένου να εξυπηρετηθούν εταιρείες «ημετέρων».

Επιπλέον, ανέσυραν από το αρχείο την υπόθεση των αυτοκινηταμαξών προαστιακού τύπου DESIRO CLASSIC VT 642, ενώ ήλεγξαν και τις αγαστές σχέσεις που υπήρχαν μεταξύ πολιτικών προσώπων και επιχειρηματιών και δη τον ρόλο που διαδραμάτισε σύζυγος πρώην υπουργικού στελέχους που φέρεται να μεσολάβησε για να δοθεί έργο σε φιλικό της πρόσωπο.

Τι έψαξαν οι εισαγγελείς

Στο μικροσκόπιο της έρευνας μπήκαν τα εξής θέματα:
α) η αλλαγή των προδιαγραφών για την προμήθεια τροχαίου υλικού του ΟΣΕ
β) η εγκατάλειψη από τη Διοίκηση του ΟΣΕ της συντήρησης της γραμμής και του τροχαίου υλικού και το κατά πόσο συνδέεται αυτή με την ύπαρξη ατυχημάτων
γ) η αδικαιολόγητη καθυστέρηση παράδοσης από τον ανάδοχο του ολοκληρωμένου πληροφοριακού συστήματος διαχείρισης επιβατικών μεταφορών του ΟΣΕ
δ) η σκανδαλώδης ενοικίαση από τον ΟΣΕ οκτώ συρμών τύπου Desiro και
ε) ο διαγωνισμός για την παροχή υπηρεσιών φύλαξης με ανθρώπινο δυναμικό των εγκαταστάσεων του ΟΣΕ για χρονικό διάστημα δύο ετών, αξίας 6.098.400 ευρώ.

«Δωρεάν» τρένα επί… πληρωμή

Από τις πλέον σκανδαλώδεις χαρακτηρίζεται η υπόθεση μίσθωσης οκτώ ντιζελοκίνητων αυτοκινηταμαξών προαστιακού τύπου DESIRO CLASSIC VT 642, η οποία είχε μπει στο αρχείο. Για άγνωστους ή μάλλον εύκολα εννοούμενους λόγους, ο Οργανισμός αποφάσισε να καταβάλει (το 2007) για τη μίσθωσή τους αντίτιμο ενός εκατομμυρίου ευρώ τον μήνα, ενώ τα ίδια τρένα τού είχαν παραχωρηθεί δωρεάν! Για την ακρίβεια, το 2007, ο Οργανισμός κατέβαλε 16 εκατ. ευρώ για να μισθώσει για 16 μήνες τις οκτώ αυτοκινητάμαξες, οι οποίες ωστόσο είχαν παραχωρηθεί δωρεάν (!) στον ΟΣΕ από την κοινοπραξία Siemens-Ελληνικά Ναυπηγεία, από τον Ιανουάριο του 2004 μέχρι και τον Απρίλιο του 2007, ως ρήτρα για τη μη έγκαιρη παράδοση του καινούργιου τροχαίου υλικού.

Το υπόλοιπο των ρητρών που εξακολουθούσε να χρωστά η κοινοπραξία Siemens- Ελληνικά Ναυπηγεία προς τον ΟΣΕ ανερχόταν στο ποσό των 8,3 εκατομμυρίων ευρώ. Από την έρευνα, μάλιστα, προκύπτει ότι με το συγκεκριμένο ποσό τα οκτώ τρένα όχι μόνο θα μπορούσαν να παραμείνουν χωρίς καμία επιβάρυνση στη διάθεση του Οργανισμού για άλλους 78 μήνες, δηλαδή 6,5 χρόνια, αλλά το μίσθωμα το οποίο εν τέλει κατέβαλε ο ΟΣΕ αντιστοιχεί σχεδόν στην αξία της αγοράς τους.

Το άχρηστο, τροχαίο υλικό

Έτερο, υπό διερεύνηση, σκάνδαλο που φέρεται να ζημίωσε τον ΟΣΕ με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ είναι και εκείνο της προμήθειας τροχαίου υλικού, συνολικού κόστους 3,2 δισεκατομμυρίων ευρώ. Τον Ιούλιο του 2006, η αρμόδια διακομματική επιτροπή της Βουλής ενέκρινε -και μάλιστα ομόφωνα- το πρόγραμμα προμήθειας τροχαίου υλικού του Οργανισμού. Ωστόσο, στη συνέχεια διαπιστώθηκε καθυστέρηση στην έναρξη των διαγωνιστικών διαδικασιών.

Ο λόγος; Δημιουργήθηκε ανάγκη ( για «αλλαγή των προδιαγραφών» του προς προμήθεια τροχαίου υλικού, παρά το γεγονός ότι οι αρχικές προδιαγραφές είχαν ήδη εγκριθεί ομόφωνα από την αρμόδια επιτροπή της Βουλής για την προμήθεια αγαθών σημαντικής οικονομικής ή τεχνολογικής αξίας. Δηλαδή, ο Οργανισμός προσπάθησε, χωρίς ουσιαστική τεκμηρίωση, να τροποποιήσει τις ήδη εγκεκριμένες προδιαγραφές των ντιζελοηλεκτραμαξών πορείας κανονικής γραμμής, μειώνοντας τη μέγιστη ταχύτητά τους.

Οι «μεθοδεύσεις» του, όμως, απερρίφθησαν από τη διακομματική επιτροπή της Βουλής και έτσι το Διοικητικό Συμβούλιο του Οργανισμού επινόησε άλλο τρόπο. Αποφάσισε να προμηθευτεί -σύμφωνα με τους καταγγέλλοντες- άχρηστο τροχαίο υλικό και συγκεκριμένα 50 ντιζελοκίνητες μηχανές που προορίζονται για έλξη εμπορικών αμαξοστοιχιών, μέγιστης ταχύτητας 120 χλμ. την ώρα, τη στιγμή που οι μέχρι τότε ομόφωνες αποφάσεις αφορούσαν σε μηχανές μικτής χρήσης (για εμπορικές και επιβατικές μεταφορές), μέγιστης ταχύτητας 180 χιλιομέτρων την ώρα.

Οι καταγγελίες συνδέουν το εν λόγω σκάνδαλο με συγκεκριμένα συμφέροντα, τα οποία προωθούσαν στον ΟΣΕ αυτές τις ντιζελοκίνητες μηχανές μικρής ταχύτητας. Αποτέλεσμα; H μη πραγματοποίηση της προμήθειας του επίμαχου τροχαίου υλικού μέχρι και σήμερα, με τεράστια υστέρηση εσόδων για τον Οργανισμό.


Τελευταία ενημέρωση: Τετάρτη, 14 Μαρτίου 2012, 13:59

(ΔΕΝ) ΕΙΝΑΙ ΤΕΡΑΤΑ
02/07/2012
του Δημήτρη Καμπουράκη


Προβληματίστηκα πολύ αν έπρεπε να δημοσιεύσω αυτό το mail που έλαβα από τον κ. Βασίλη Κ. για τους βουλευτές Ζησιμόπουλο και Κασιδιάρη της Χρυσής Αυγής. Ομολογώ ότι με γοήτευσε η απλότητα που βλέπει τα πρόσωπα και τα πράγματα, καθώς και η βαθιά εκφραστικότητα του ακατέργαστου κειμένου του.
Επειδή όμως πολλοί σκέφτονται ακριβώς έτσι, θεώρησα επιβεβλημένη την αναδημοσίευση του mail, χωρίς να αλλοιώσω τίποτα απ’ αυτό. Ούτε καν τα δυσκολοδιάβαστα κεφαλαία γράμματα του και τις παράξενες εναλλαγές τους με τα μικρά. Διόρθωσα μόνο τα ορθογραφικά λάθη, διότι δε θέλω να απαξιωθεί η ουσία του κειμένου μέσα από μια εύκολη λοιδορία του συγγραφέα του.
Δεν ξέρω αν ο κ. Βασίλης Κ. είναι απολύτως ειλικρινής σε όλα όσα γράφει ή αν κάνει έξυπνη προπαγάνδα, πάντως το mail εστάλη σε μένα προσωπικά δίχως παράκληση ή απαίτηση δημοσίευσης του. Ένα τόσο μεγάλο κείμενο για να κάνει προπαγάνδα αποκλειστικά σε μένα, το βρίσκω δύσκολο. Με ξένισε πάντως η έντεχνη επικέντρωση του στο μπουγκέλωμα της Δούρου κι όχι στο ξύλο κατά της Κανέλλη.
Στην ανθρωποκεντρική( πάντως οπτική που έχει ο κ. Βασίλης Κ. για τα πολιτικά πράγματα, αντιτείνω απλώς ότι ο μεγαλύτερος βασανιστής ενός στρατοπέδου μπορεί κάλλιστα να είναι ο πιο τρυφερός πατέρας όταν επιστρέφει σπίτι του. ‘Όπως αντίστοιχα, ο πιο ευγενικός και δημοκρατικός στη δημόσια εικόνα του άνθρωπος, μπορεί όταν κλείνει την πόρτα του σπιτιού του να κακοποιεί απάνθρωπα τα μέλη της οικογένειας του. Άρα, ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου δεν αρκεί για να κριθούν οι ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις του και τα αποτελέσματα τους.

-------------------------------------------------


« ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ Κ. ΔΗΜΗΤΡΗ,

ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΑΣ ΑΝΑΦΕΡΩ ΚΑΤΙ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΕΝΑΝ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΤΕΡΑΤΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΒΑΦΤΙΣΑΝΕ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΠΙΑΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΣΦΑΛΙΑΡΙΖΟΥΝ ΟΠΩΣ ΜΕΡΙΚΟΙ - ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΙ - **ΝΟΜΙΖΟΥΝ** ΟΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ 18 ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΑΚΡΑΙΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ. (Μεταξύ μας, κάποιοι το ελπίζουν αυτό, και είναι έτοιμοι σαν εξωκοινοβουλευτικοί Παυλόπουλοι να κάτσουν να βλέπουν από απόσταση.)

ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΚΑΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΑΛΗΘΙΝΑ ΛΑΪΚΟΙ. ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΑ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΑΥΤΟ. ΑΛΛΑ ΧΑΡΗΚΑ ΠΟΛΥ ΓΙΑ 1 ΑΤΟΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗ, ΠΟΥ ΤΟΝ ΜΕΝ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΣΑ, ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΚΑΛΑ ΠΡΙΝ 10-12 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟΝ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΩΣ ΣΥΜΦΟΙΤΗΤΗ ΦΙΛΟΥ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΓΕΩΠΟΝΙΚΗ. ΔΕΝ ΦΑΝΤΑΖΟΜΟΥΝ ΠΟΤΕ ΑΥΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥΣ.

ΥΠΗΡΕΤΗΣΑ ΤΟ 2001-2003 ΓΙΑ 18 ΜΗΝΕΣ, ΣΤΙΣ ΕΙΔΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ, Μ. ΠΕΥΚΟ, ΧΙΟ, ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΤΗΝ ΧΙΟ ΞΑΝΑ. ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΝΕΟΣΥΛΛΕΚΤΩΝ ΣΤΟ ΠΕΥΚΟ, Ο ΛΟΧΑΓΟΣ ΤΟΥ ΔΙΠΛΑΝΟΥ ΔΙΚΟΥ ΜΑΣ ΛΟΧΟΥ ΝΕΟΣΥΛΛΕΚΤΩΝ, ΗΤΑΝ Ο ΥΠΟΛΟΧΑΓΟΣ ΤΟΤΕ, 32-33χρονος ΟΧΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, ΖΗΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ ΠΟΛΥΒΙΟΣ. (Εκλέχτηκε στην Β΄ Θεσσαλονίκης με τους έξω από δω.)

ΨΑΡΩΤΙΚΟΣ, ΦΩΝΑΚΛΑΣ, ΑΠΟΜΑΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΣΥΛΛΕΚΤΟΥΣ. ΑΛΛΑ ΕΤΣΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ. ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΜΥΘΟΣ ΟΠΩΣ ΚΑΘΕ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ, ΜΟΝΙΜΟΣ ΑΡΧΙΛΟΧΙΑΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΚΑΘΕ ΠΑΛΑΙΟΥΡΑΣ ΕΦΕΔΡΟΣ ΛΟΧΙΑΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΓΙΑ 20-25 ΝΕΟΥΔΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΘΑΛΑΜΟ. ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΅ΣΚΟΤΩΝΕΤΑΙ΅ ΑΠΟ ΑΥΤΟ. ΑΠΛΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΝΑ ΙΔΙΟΤΥΠΟ ΞΕΣΚΑΡΤΑΡΙΣΜΑ.

ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΕΥΚΟ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΝ ΠΑΝΤΟΥ Ο ΖΗΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ, ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ 3 ΛΟΧΑΓΟΥΣ ΤΩΝ 4 ΛΟΧΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΔΙΚΗΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΟΜΩΣ. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΑΨΩΝΑΡΕ ΧΩΡΙΣ ΑΙΤΙΑ. ΗΤΑΝ ΜΑΛΙΣΤΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΟΣ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΦΩΝΑΖΕ ΅ ΠΕΣΤΕ ΓΙΑ ΚΑΜΨΕΙΣ ΡΕΕΕ΅

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΕ ΣΤΗΝ ΒΡΑΔΙΝΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΝΑ ΠΕΙ : ΅ΨΑΡΑΚΕΣ ΝΑ ΠΑΡΕΤΕ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΡΤΟΤΗΛΕΦΩΝΟ ΝΑ ΠΕΙΤΕ ΌΤΙ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ, ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΥΠΝΟ ΑΜΕΣΩΣ΅. ΗΤΑΝ ΑΣΤΕΙΟΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ, ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΓΕΛΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΑΦΟΡΑ, ΟΧΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΛΑ ΨΑΡΩΜΕΝΟΙ..

ΗΤΑΝ ΓΡΑΦΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ ΠΑΝΤΩΣ Ο ΖΗΣΙΜΟ. ΜΕ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΠΕΡΠΑΤΗΜΑ, ΥΠΕΡΜΕΓΕΘΗ ΜΠΕΡΕ, ΛΙΓΟ ΚΑΜΠΟΥΡΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΣΩΜΑΤΩΔΗΣ… ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΩΝ ΔΙΑΒΙΒΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΟΥ ΠΕΖΙΚΟΥ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΣΤΙΣ ΕΙΔΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ. ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΑ ΠΟΤΕ ΝΑ ΛΕΝΕ ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΟΥ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΗΣ, ΝΑΖΙΣΤΗΣ, ΤΡΕΛΟΣ, ΚΥΝΗΓΟΣ ΞΕΝΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ...

ΜΕΤΑ ΑΠΟ 9-10 ΜΗΝΕΣ ΗΡΘΕ ΜΕ ΜΕΤΑΘΕΣΗ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΕΓΩ ΠΛΕΟΝ ΅ΠΑΛΙΟΣ΅ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ...ΣΤΗΝ ΧΙΟ. ΜΠΗΚΕ ΣΤΟΝ ΛΟΧΟ ΔΙΟΙΚΗΣΕΩΣ, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗ ΔΙΟΙΚΗΤΗ, ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΙΡΑ ΑΜΦΙΒΙΩΝ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ.

ΕΚΕΙ, ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ ΤΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΛΟΣ ΗΤΑΝ. ΕΜΕΙΣ, ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΙ, ΟΙ ΞΕΨΑΡΩΜΕΝΟΙ ΠΛΕΟΝ ΠΟΥ ΘΕΛΑΜΕ ΑΛΛΟΥΣ 5-8 ΜΗΝΕΣ ΝΑ ΑΠΟΛΥΘΟΥΜΕ, ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟ ΩΣ ΠΡΟΙΣΤΑΜΕΝΟ ΣΕ ΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΣΑΝ ΑΥΤΗΝ ΠΟΥ ΑΛΛΟΙ ΕΙΧΑΜΕ ΑΠΟ ΠΡΙΝ, ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ...ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΤΙ ΚΑΛΟ ΚΛΙΜΑ ΥΠΗΡΧΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΙΡΑ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΗΣΑ ΕΓΩ, ΣΤΑ ΣΥΝΕΡΓΕΙΑ ΤΩΝ ΦΟΡΤΗΓΩΝ, ΣΤΑ ΜΑΓΕΙΡΙΑ, ΣΤΙΣ ΑΠΟΘΗΚΕΣ. ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΗΜΑΣΤΑΝ ΚΑΛΟΙ, ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ, ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΕΝΟΣ ...ΑΟΡΑΤΟΥ ΑΦΕΝΤΙΚΟΥ, ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ (ΝΑΥΤΙΚΟΥ, ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ αντίστοιχα) που είχε ΒΑΛΕΙ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΜΑΝΑΤΖΕΡΣ..ΤΟΥΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΕΦΕΔΡΟΥΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΟΝΙΜΟΥΣ ΥΠΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥΣ.. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΩΝΑΚΛΑΔΕΣ, ΑΔΙΚΟΙ, ΣΠΑΣΤΙΚΟΙ, ΜΑΛ…ΕΣ ΠΡΟΙΣΤΑΜΕΝΟΙ. ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ, ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ/ΕΤΑΙΡΙΑ/ΥΠΗΡΕΣΙΑ/ΕΡΓΑΣΙΑ.

ΤΑ ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΑ ΤΟΝ ΒΛΕΠΑΜΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΑΛΛΑ ΣΤΕΛΕΧΗ (νομίζω ήταν ανύπαντρος) ΣΤΑ ΠΑΡΑΛΙΑΚΑ ΚΑΦΕ ΤΗΣ ΧΙΟΥ ΚΑΙ ΜΑΣ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΣΕ, ΜΑΣ ΚΕΡΝΑΓΕ, ΜΑΣ ΠΕΙΡΑΖΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΡΟΣΦΩΝΟΥΣΕ ΟΛΟΥΣ ΨΑΡΑΚΕΣ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΑΝ 20ημ. ΝΑ ΑΠΟΛΥΘΟΥΜΕ.

ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ -ΣΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟΥ - ΤΑ ΔΕΧΕΤΑΙ ΑΥΤΑ. ΔΕΝ ΠΑΡΕΞΗΓΕΙΤΑΙ. ΞΕΡΕΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ, ΟΤΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΣΗ ΤΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΨΑΡΑΚΑΣ ΤΗΣ *ΑΛΗΘΙΝΗΣ* ΖΩΗΣ. ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΣΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ, ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙ. ΘΑ ΒΑΡΑΕΙ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΠΕΛΕΞΕ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙ ΟΝΤΑΣ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ...ΠΟΙΟ ΨΑΡΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΙΣ ΛΟΧΑΓΟΥΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΙΧΕ ΕΠΙΛΕΞΕΙ .. (Συμβαίνει μ’ εμένα… αλλά το βλέπω ευχάριστα).

Ο ΖΗΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΑΝΑΜΙΛΗΣΑ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΞΑΝΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ, ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΑΠΟΣΤΡΑΤΟΣ ΤΩΡΑ ΠΕΡΙΠΟΥ 42-43 ΕΤΩΝ, ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ ΨΑΡΑΚΑΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ. ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΚΑΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΓΙΑ ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΒΟΥΛΗΣ.

ΑΛΛΑ ΘΑ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΚΑΛΑ -ΑΝ ΤΟΝ ΨΗΦΙΖΑΝ - ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΔΙΟΙΚΗΣΕΙ ΛΟΧΟ (και πιθανόν Μοίρα στα τελευταία του), ΜΕ ΜΟΝΙΜΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΝ ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ, ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΑΝΤΙΠΑΘΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΕΠΙΒΑΛΕΙ, ΤΟΝ ΕΧΟΥΝ ΒΡΙΣΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΒΑΤΖΕΣ Ή ΤΑ ¨ΜΠΙΦΤΕΚΙΑ΅ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΡΙΞΕΙ κ.α. κ.α. ΕΧΕΙ ΣΠΟΥΔΑΣΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΜΑΣ, ΣΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ. ΔΕΝ ΣΠΟΥΔΑΣΕ ΣΤΟ TUFTS, ΣΤΟ LSE ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΣΟΡΒΟΝΗ ΙΙΙ....ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ.

Ο ΑΛΛΟΣ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΅ΓΝΩΡΙΣΕΙ΅ ΗΤΑΝ Ο ΚΑΣΙΔΙΑΡΗΣ, ΟΤΑΝ ΦΟΙΤΟΥΣΕ ΣΤΗΝ ΓΕΩΠΟΝΙΚΗ. ΤΟΝ ΕΙΧΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΠΑΡΕΑ ΕΝΟΣ ΣΥΜΜΑΘΗΤΗ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΣΤΗΝ ΓΕΩΠΟΝΙΚΗ...

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ, ΕΚ' ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ, ΅ΡΕ ΤΟΝ ΘΥΜΑΣΑΙ ΤΟ ΤΑΔΕ, ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΤΟΤΕ ΠΑΡΤΥ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ.. ΗΜΑΣΤΑΝ ΙΔΙΟ ΕΤΟΣ ΜΕ ΤΟ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗ ΡΕ! ΅ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ 23χρονος.

ΓΡΑΨΑΝΕ ΟΤΙ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΧΟΡΕΥΤΗΣ ... ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΛΕΝΕ ΕΙΡΩΝΙΚΑ, ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΝΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΟΜΩΣ. ΟΛΟΙ ΕΙΧΑΜΕ ΟΝΕΙΡΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΙ, ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ, ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ. ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΔΩΣΑΜΕ κ. Καμπουράκη . ΑΛΛΟΣ ΤΑ ΠΡΟΔΩΣΕ ΜΠΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΚΑΒΟΥΚΙ ΤΟΥ, ΑΛΛΟΣ ΒΓΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΑΚΗ ΝΑ ΤΟΥ ΛΕΝΕ ΘΑ ΦΕΡΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΒΡΑΖΕΙ ΕΠΙ 10ΛΕΠΤΑ ΖΩΝΤΑΝΑ ΣΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ. (Ένα νεράκι θα το έτρωγε κ. Καμπουράκη απο 4-5εκ. Έλληνες η Δούρου, όχι μόνο από μένα και τον Κασιδιάρη. Και όλοι αυτοί δεν θα ψήφιζαν Χρυσή Αυγή.. )

ΓΙΑΤΙ;; ΞΕΡΕΤΕ. ΔΙΟΤΙ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΛΑΙΚΟΙ ΜΟΝΟ ΣΤΙΣ ΤΑΒΕΡΝΕΣ ΠΟΥ ΤΡΩΝΕ ΤΑ ΠΑΪΔΑΚΙΑ ΤΟΥΣ -ΠΑΓΚΑΛΟΣ- ΚΑΙ ΤΑ ΟΥΙΣΚΙΑ ΤΟΥΣ -ΚΩΣΤΑΚΗΣ-. ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ, ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΣΑΝ, ΚΑΤΑ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥΣ **ΤΟ ΤΟΝΙΖΩ**, ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΔΥΣΚΟΛΑ, ΝΑ ΨΗΘΟΥΝ, ΝΑ ΧΛΕΥΑΣΤΟΥΝ, ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΨΩΝΑΡΟΥΝ, ΝΑ ΦΑΝΕ ΠΟΡΤΑ, ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΟΙΤΑΞΟΥΝ ΥΠΟΤΙΜΗΤΙΚΑ.

ΕΠΕΛΕΞΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΖΕΝ ΠΡΕΜΙΕ, ΜΕ ΠΛΟΥΣΙΑ ΠΕΘΕΡΙΚΑ, ΜΕΧΡΙ ΤΑ 32 ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ, ΕΙΔΙΚΟΙ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ Ή ΣΤΙΣ ΕΣΠΕΡΙΔΕΣ ΤΗΣ ΔΑΠ, ΤΑ ΠΑΡΤΙ ΤΟΥ ΣΥΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΝΕ.

Ή ΚΑΤΙ ΑΛΛΟΙ, ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΝ ΜΠΕΙ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ ΠΟΤΕ. ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΠΑΤΗΣΕΙ 100μ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΛΙΟΣΙΩΝ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ, ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΓΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΠΟΤΕ.

ΔΕΝ ΥΠΟΝΟΩ ΟΤΙ ΑΝ ΤΑ ΕΧΕΙΣ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΑ, ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙΣ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΛΟΓΟ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ..

ΕΝΝΟΩ, ΟΤΙ ΔΕΝ ΧΟΡΤΑΣΑΜΕ ΤΕΛΙΚΑ, ΞΥΛΙΝΗ ΓΛΩΣΣΑ ΑΚΟΜΑ. ΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΛΛΑ 25 ΧΡΟΝΙΑ.
ΕΕΕ, ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ.

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗΣ ΜΟΥ ΠΑΝΤΩΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΙΣΗΣ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ.. , ΑΝ ΚΡΙΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΖΗΣΙΜΟΠΟΥΛΟ, ΤΑ ΝΕΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ΕΧΟΥΝ ΑΡΚΕΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΑ. ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΕΡΑΤΑ, ΟΠΩΣ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ.

ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ, ΒΑΣΙΛΗΣ Κ..


protagon.gr