Οι άθλιοι των Αθηνών...

radical30 Πεμ 17 Φεβ 2011, 00:16

Οι άθλιοι των Αθηνών
Τσιπούρας Δ.

Η ανθρώπινη ουρά είχε σχηματιστεί από τις δύο το μεσημέρι. Ρημαγμένα πρόσωπα. Μάτια απλανή. Η προσοχή στα δύο τραπεζάκια που στήνονταν κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της σοφής θεάς Αθηνάς, που προστατεύει την πρωτεύουσα των κολασμένων. Οι μερίδες με το λιτό φαγητό, συνοδεία και μήλου, ήταν τοποθετημένες σε πλαστικά δοχεία. Καθένας έπαιρνε τη δική του σακούλα και έτρεχε στη μάντρα του Πεδίου του Άρεως για να χορτάσει την πείνα του.
Η κοινωνική αλληλεγγύη -πετώντας τον μανδύα της ελεημοσύνης- στη θέση της απούσας πολιτείας. Οι σύγχρονοι άθλιοι των Αθηνών, κάθε πόλης. Κλοσάρ, άστεγοι, ξεπεσμένοι, Έλληνες και ξένοι, νεαροί και ηλικιωμένοι, γυναίκες και άντρες, περιθωριοποιημένοι -ταπεινοί και καταφρονεμένοι θα ξανάγραφε ο Ντοστογιέφσκι-, πληθύνονται θεαματικά και σε λίγο καιρό δεκάδες χιλιάδες άνεργοι, απελπισμένοι θα τριγυρνούν σαν φαντάσματα στους δρόμους.
Ο οδοστρωτήρας του Μνημονίου δεν κάνει διακρίσεις, όταν η κυβέρνηση επιλέγει να σπρώξει στον όλεθρο τους πολίτες της, επειδή εξυπηρετεί ανάλγητα και ξεδιάντροπα τα συμφέροντα των αφεντικών της αναλγησίας. «Αφού δεν τους πήραμε ακόμα με τις πέτρες, να περιμένουμε τη σειρά μας για ένα πιάτο φαγητό» φωνάζει ένας περαστικός που παρακολουθεί αμήχανα την σκηνή. Σε λίγο αρχίζει η διανομή των ρούχων που έχουν συγκεντρώσει με φιλότιμες προσπάθειες οι φίλοι των αστέγων του Πεδίου του Άρεως. Πρόκειται για τους τυχερούς - άτυχους που δεν ψάχνουν ακόμα στα σκουπίδια.

Επόμενη σκηνή. Τετάρτη απόγευμα. Η λαϊκή αγορά έχει τελειώσει. Μια ηλικιωμένη σκύβει με το βάρος των χρόνων της να μαζέψει από τον δρόμο λίγα μαραμένα λαχανικά. Απέναντι στο πεζοδρόμιο δύο άλλοι βάζουν πυρετωδώς σε πλαστικές σακούλες όσα προλαβαίνουν. Λιωμένες ντομάτες, πεταμένα πορτοκάλια, μήλα, πατάτες, κρεμμύδια. Προτού καταφθάσουν τα συνεργεία του δήμου και πολτοποιήσουν το φαγητό της ημέρας.

Εικόνες αποκάλυψης, αλλά πέρα για πέρα αληθινές. Κάποιοι ψιθυρίζουν ότι στην πλατεία Κυψέλης άνθρωποι στήνουν καρτέρι για να πιάσουν και να μαγειρέψουν περιστέρια. Στην Κατοχή από τους Γερμανούς λένε πως είχαν εξαφανιστεί σκυλιά και γάτες. Επειδή γινόντουσαν τροφή για τους απελπισμένους!

Φλας μπακ. Μια μέρα πριν, στην αίθουσα “Θάλεια” πολυτελούς ξενοδοχείου της Αθήνας, οι τροϊκανοί δίνουν συνέντευξη Τύπου. Έκπληκτοι οι δημοσιογράφοι διαπιστώνουν ότι οι μονόλογοί τους και οι ερωτήσεις πρέπει να γίνονται μόνο στην αγγλική γλώσσα. Χωρίς διερμηνεία. Επικυρίαρχοι σε ύψιστο βαθμό. Αργότερα ο υπουργός Οικονομικών δέχτηκε, στη δική του εκδοχή εξειδίκευσης των προσταγών της τρόικας, ερωτήσεις και στα ελληνικά!

Η ανάγνωση και των δύο ανακοινωθέντων περικλείει πολλά συμπεράσματα και περισσότερους φόβους, που συμπυκνώνονται στο εξής: Η Ελλάδα βρίσκεται με το ένα πόδι στην πτώχευση, αλλά οι πιστωτές θέλουν να πάρουν από το πτώμα της όσα περισσότερα μπορέσουν.

Θα χρωστάμε στους επόμενους αιώνες
Σύμφωνα λοιπόν με στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών:
Στα επόμενα πέντε χρόνια πρέπει να πληρώσουμε δάνεια 186 δισ. ευρώ, ενώ το ελληνικό χρέος στο τέλος Σεπτεμβρίου έφθασε τα 337 δισ. ευρώ και σε τρεις μήνες, από Ιούλιο μέχρι Σεπτέμβριο, αυξήθηκε κατά 20 δισ.: από τα 316,954 στα 336,807.
Ακόμα δεν έχει καταγραφεί επίσημα, αλλά στις επόμενες εβδομάδες θα πιστοποιηθεί ότι το δημόσιο χρέος θα διαμορφωθεί στο 148% του ΑΕΠ από 127% που ήταν ο στόχος του Μνημονίου! Με το έλλειμμα να προσεγγίζει ιλιγγιωδώς το 12% του ΑΕΠ, τον πληθωρισμό να έχει καθηλωθεί σε επίπεδα πάνω από το 5% και την επίσημη ανεργία να εκτοπίζει από την αγορά το 12,2% του ενεργού πληθυσμού (υπάρχουν περιοχές της χώρας, που βρίσκεται ήδη στο 30%) και πάνω από τους μισούς νέους, η κοινωνική έκρηξη βρίσκεται προ των πυλών.

Το ερώτημα ποιος θα πληρώσει και αυτή τη φορά είναι ρητορικό. Οι συνήθεις ύποπτοι μισθωτοί και μικρομεσαίοι, πρεσβεύει η κυβέρνηση. Μα οι περισσότεροι θα κλείσουν τα μαγαζιά τους, αφού και εκατοντάδες χιλιάδες θα πυκνώσουν τις στρατιές των ανέργων ή θα υποστούν βίαιη περικοπή της αγοραστική τους δύναμης. Γιατί να μην πληρώσουν οι πραγματικοί φοροφυγάδες; Μα αυτοί κρατούν τον πλούτο τους μήπως και κάνουν επενδύσεις!

πηγή: Αυγή on line

radical30 Τρι 18 Ιαν 2011, 20:58

Ο διακεκριμένος μαρξιστής ανθρωπολόγος, γεωγράφος και οικονομολόγος αναφέρεται στις κεντρικές ιδέες του τελευταίου βιβλίου του The Enigma of Capital (Το Αίνιγμα του Κεφαλαίου), επιχειρεί μια μαρξιστική ανάλυση της κρίσης και θίγει στρατηγικής σημασίας ζητήματα του διεθνούς εργατικού κινήματος.

Συνέντευξη του Ντέιβιντ Χάρβεϊ στο περιοδικό International Socialist Review. Αναδημοσίευση από την Αυγή.

* Στο Αίνιγμα του Κεφαλαίου επιτίθεστε στους οικονομολόγους του κατεστημένου γιατί απέτυχαν να προβλέψουν την κρίση. Μπορείτε να μας πείτε γιατί οι αστοί οικονομολόγοι δεν είδαν την επερχόμενη κρίση, την οποία προέβλεπαν πολλοί μαρξιστές; Πόσο υπερέχει ο μαρξισμός έναντι της αστικής οικονομικής επιστήμης, απ' αυτή την άποψη;

Θεωρώ ότι κεντρική θέση στον μαρξισμό κατέχει η ιδέα της αντίφασης, ότι το καπιταλιστικό σύστημα θεωρείται πως εμπεριέχει μια σειρά θεμελιωδών αντιφάσεων που συγκρούονται και συνεπώς παράγουν μια κοινωνία που διατρέχεται διαρκώς από διαφόρων ειδών εντάσεις. Για παράδειγμα, η ένταση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία είναι μια εμφανής κατάσταση στην οποία κάθε μαρξιστής θα όφειλε να στρέψει την προσοχή του - στον χαρακτήρα δηλαδή του ταξικού αγώνα.

Υπάρχουν, όμως, και άλλες εντάσεις, ανάμεσα στην παραγωγή και στην κατανάλωση, στην αξία χρήσης και στην ανταλλακτική αξία. Όλες αυτές οι εντάσεις υπάρχουν. Τι είναι ένα σπίτι; Είναι μια αξία χρήσης, εκεί που οι άνθρωποι κατοικούν, ή είναι μια ανταλλακτική αξία; Εκείνο που διαπιστώσαμε στην πρόσφατη κρίση είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτή η ένταση ανάμεσα στην αξία χρήσης και στην ανταλλακτική αξία μιας κατοικίας ξεσπάει με τη μορφή μιας μακρο-κρίσης. Συνεπώς, από μαρξιστικής σκοπιάς, πάντα υπάρχουν εντάσεις. Έτσι το μόνο ενδιαφέρον ερώτημα, από τη σκοπιά του μαρξισμού, είναι το πότε ξεσπούν αυτές οι εντάσεις και λαμβάνουν τη μορφή μιας μεγάλης κρίσης αστάθειας και, άρα, πρέπει να ξεπεραστούν με την εμφάνιση ενός διαφορετικού σχηματισμού καπιταλιστικών δυνάμεων, στην περίπτωση που η κρίση λύνεται μέσα στον καπιταλισμό.

Υπάρχει ένα ανέκδοτο για τους μαρξιστές, λέγεται ότι προέβλεψαν σωστά τις τελευταίες δώδεκα από τις τελευταίες τρεις κρίσεις. Συνεπώς, πρέπει να είναι κανείς προσεκτικός όταν λέει πως μια αντίφαση πρόκειται να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις κρίσης ή ότι αυτή η κρίση πρόκειται να είναι η τελειωτική. Η μαρξιστική θεωρία, όμως, μάς λέει ότι δεν υπάρχει σταθερό καπιταλιστικό σύστημα. Έτσι, επί παραδείγματι, όταν οικονομολόγοι από τον Μπεν Μπερνάνκι [νυν διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ] μέχρι τον Πολ Κρούγκμαν αρχίζουν να μιλούν για τη δεκαετία του 1990 ως μια περίοδο "μεγάλης αυτοσυγκράτησης" και όταν λένε ότι οι κρισιακές τάσεις έχουν ξεπεραστεί, γνωρίζει κανείς, αν δει τα πράγματα από μαρξιστική σκοπιά, ότι δεν υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο. Πολύ πρόσφατα, το 2004-2005, πριν ακόμη αναλάβει ως διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας, ο Μπερνάνκι υποστήριζε ότι οι τάσεις προς την αστάθεια έχουν αμβλυνθεί και δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας.

Οι συμβατικοί οικονομολόγοι διατηρούν μια αντίληψη για την κοινωνία που συνοψίζεται σ΄ αυτό που θα θεωρούσαν ροπή προς την ισορροπία, δηλαδή πιστεύουν πως όταν η αγορά λειτουργεί σωστά, εντός του ορθού θεσμικού πλαισίου -το οποίο περιλαμβάνει κάποιο βαθμό ρύθμισης των συμβολαίων και των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων--, πρέπει να παράγει μια κατάσταση ισορροπίας. Έτσι, τα συμβατικά οικονομικά πάντα μιλούν για την τάση προς σύγκλιση, προς ισορροπία, και ότι η ισορροπία είναι δυνατή υπό τον όρο ότι υπάρχει σωστό μείγμα πολιτικής και δεν σημειώνεται κάτι εξωγενές που να δημιουργεί αναταράξεις στο όλο σύστημα. Εξωγενή προβλήματα θα μπορούσαν να αποκληθούν οι φυσικές καταστροφές, οι πόλεμοι, οι γεωπολιτικές συγκρούσεις και ο προστατευτισμός. Κρίση θα μπορούσε να υπάρξει λόγω αυτών των εξωγενών παραγόντων [υποστηρίζουν οι συμβατικοί οικονομολόγοι], η οποία θα ξεστράτιζε το σύστημα από το μονοπάτι της ισορροπίας, όμως η ισορροπία είναι πάντα κάτι το εφικτό.

Από μαρξιστικής σκοπιάς, η ισορροπία είναι ασυνήθης κατάσταση. Υπάρχουν πάντα δυνάμεις που μας απομακρύνουν, δυνάμεις εσωτερικές στη δυναμική του συστήματος. Έτσι, η μαρξιστική αντίληψη θα εξέταζε αυτό το ζήτημα με πολύ διαφορετικό τρόπο. Και πάλι, όμως, επανέρχομαι σ΄ αυτό που είπα προηγουμένως, πάντα πρέπει να είναι κανείς προσεκτικός, όταν εξετάζει από τη μαρξιστική σκοπιά το θέμα αυτό, και να μη λέει "Ιδού η επόμενη κρίση και αυτή θα είναι η τελειωτική". Αυτό που επιχειρώ στο Αίνιγμα του Κεφαλαίου είναι να μιλήσουμε πολύ συγκεκριμένα για το ποια είναι η φύση των εσωτερικών αντιφάσεων του καπιταλισμού και γιατί η λύση της κρίσης της δεκαετίας του 1970 δημιούργησε μια δομή που εμπεριείχε την πιθανότητα δημιουργίας κρίσης του είδους που είδαμε να ξεσπάει γύρω μας τα τελευταία δυο-τρία χρόνια. Αυτό οδηγεί στο μέγα ερώτημα: Τι είδους προσαρμογές είναι πιθανόν να συντελούνται στην καπιταλιστική δυναμική, οι οποίες μπορούν να δημιουργήσουν τα θεμέλια μιας νέας κρίσης στο μέλλον;

* Πιστεύετε ότι η τρέχουσα οικονομική κρίση αποτελεί επίσης κρίση της αστικής νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας;

Αναμφίβολα, η νομιμοποίηση της νεοφιλελεύθερης θεωρίας αμφισβητείται. Πολλοί, που κάποτε ήταν ακλόνητοι υποστηρικτές της υπόθεσης των αποτελεσματικών αγορών, σήμερα αναγνωρίζουν το λάθος τους. Πολλοί οικονομολόγοι φαίνεται να συναινούν στο ότι, όντως, απαιτούνται πιο δυναμικές μορφές παρέμβασης στην οικονομία, προκειμένου να τερματιστεί η κρίση και να σταθεροποιηθεί το σύστημα. Τα συνήθη νεοφιλελεύθερα επιχειρήματα, τα οποία προβάλλονταν στις δεκαετίες του 1970 και 1980 ως ο τρόπος εξόδου από την κρίση, δεν μπορούν πλέον να χρησιμοποιηθούν - συμπεριλαμβανομένου, βεβαίως, του επιχειρήματος ότι η κρίση οφείλεται στα αρπακτικά συνδικάτα, στους άπληστους εργάτες και συνεπώς η εργασία δεν πρέπει να αμείβεται πολύ. Στην εποχή μας, δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει αυτό το επιχείρημα. Στην πραγματικότητα, το μόνο επιχείρημα που στέκει, ως προς αυτό, είναι πως οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε αδυναμία, στις παρούσες περιστάσεις.

Βεβαίως, ιδεολογικά είναι εξαιρετικά δύσκολο να πει το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ή η δεξιά πτέρυγα του Δημοκρατικού ότι η απάντηση είναι να ενισχυθούν και πάλι οι εργαζόμενοι στις παρούσες συνθήκες. Ένα μέρος όπου αρχίζουμε να βλέπουμε σημάδια του τι συμβαίνει είναι ασφαλώς η Κίνα. Για πρώτη φορά επέτρεψε η κεντρική κινεζική κυβέρνηση να εξελιχθεί μια μεγάλη απεργία που δεν είχε οργανωθεί από τα συνδικάτα που καθοδηγεί το Κομμουνιστικό Κόμμα, αλλά ήταν αυθόρμητη. Είδαμε την απεργία στην εταιρεία Honda, που είχε ως αποτέλεσμα να αυξηθούν οι μισθοί κατά 30-40%. Στην εταιρεία Foxconn έγινε σύγκρουση, η οποία οδήγησε στον διπλασιασμό των μισθών. Φαίνεται πως τώρα η κινεζική κυβέρνηση ενισχύει τα δικαιώματα των εργατών, κάτι που δεν βλέπουμε σε όλον τον υπόλοιπο αναπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο, όπως στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ.

* Με βάση την πρακτική των κυβερνήσεων και των οικονομολόγων του κατεστημένου, τι αντικαθιστά τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία;

Υπάρχει μια θεωρία του νεοφιλελευθερισμού που στην πραγματικότητα ουδέποτε λειτούργησε. Η Μάργκαρετ Θάτσερ επιχείρησε να την εφαρμόσει και απέτυχε μέσα σε τρία-τέσσερα χρόνια. Υπάρχει επίσης μια πραγματιστική μορφή νεοφιλελευθερισμού, η οποία μονίμως υπερασπίζεται τις ελεύθερες αγορές και την παύση της κρατικής παρέμβασης στην οικονομία. Στην πράξη, όμως, αυτό σήμαινε υποστήριξη προς τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Στη μεξικανική κρίση χρέους π.χ., το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ και το αναζωογονημένο ΔΝΤ έσωσαν το Μεξικό, προκειμένου να σώσουν τους τραπεζίτες της Νέας Υόρκης. Εκείνο που συνέβη λοιπόν ήταν η εισαγωγή του ηθικού κινδύνου στο σύστημα. Το βασικό στοιχείο αυτού του τελευταίου είναι ότι σε κάθε περίπτωση αποφασίζεται να διασώζονται τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα με κάθε κόστος. Αυτό δεν είναι διόλου συμβατό με τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία. Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, η καθαρή ιδεολογία, θα έλεγε: "Όπως έστρωσες, θα κοιμηθείς. Αν κάνεις μια κακή επένδυση και χρεωκοπήσεις, τόσο το χειρότερο". Αυτή τη στιγμή εκείνο που βλέπουμε είναι πως η επίσημη ιδεολογία, που θέλει να κρατήσει το κράτος μακριά από οτιδήποτε, έχει πρόβλημα, εφόσον η πολιτική εξουσία υιοθετεί ανοιχτά την απαίτηση να σωθούν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα εις βάρος του πληθυσμού. Φαίνεται ότι διεξάγεται κάποια πάλη γύρω απ΄ αυτό το ζήτημα, επειδή τόσο στα δεξιά όσο και στα αριστερά του πολιτικού φάσματος υπάρχουν άνθρωποι που δεν συμφωνούν μ΄ αυτό.

Όπως το βλέπω αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει η πρόθεση οποιασδήποτε αλλαγής αυτής της θέσης, δηλαδή ότι αυτό είναι που πρέπει να γίνει. Όμως, το πρόβλημα που προκύπτει είναι ότι έτσι μετατοπίζουν την κρίση. Και πάλι, μία από τις θέσεις, που για μένα είναι πολύ σημαντικές, στο "Αίνιγμα του Κεφαλαίου" αφορά το ότι το κεφάλαιο δεν ξεπερνά τις κρισιακές τάσεις του, αλλά τις ανακυκλώνει. Δόθηκε μεν κάποια λύση στο θέμα της τραπεζικής κρίσης, αλλά τώρα προέκυψε η κρίση των κρατικών χρεών, των οικονομικών των κρατών. Το βλέπετε αυτό βεβαίως στη Νότια Ευρώπη, στην Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία. Δημοσιονομική κρίση υπάρχει και στο εσωτερικό των ΗΠΑ, με τη σοβαρή δυσκολία που έχει η Καλιφόρνια π.χ., η οποία διατηρεί έναν από τους μεγαλύτερους κρατικούς προϋπολογισμούς στον κόσμο. Έτσι, η κρίση μετατοπίστηκε από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στα δημόσια οικονομικά. Υπάρχει λοιπόν ένα μεγάλο ερώτημα, πώς θα αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση, και αυτό είναι το κύριο ζήτημα της ημερήσιας διάταξης τούτη τη στιγμή. Ενώ το περασμένο έτος το ζήτημα ήταν πώς θα σταθεροποιηθούν οι τράπεζες, τώρα είναι πώς θα σταθεροποιηθούν τα δημόσια οικονομικά και αυτό είναι ένα πρόβλημα που δεν πρόκειται να λυθεί εύκολα. Θα απασχολεί τα επόμενα δέκα ή δεκαπέντε χρόνια.

Παράλληλα μ΄ αυτό, όσο επιχειρούν να σταθεροποιήσουν τα δημόσια οικονομικά μέσω της λιτότητας θα διατηρούν υψηλή ανεργία. Αυτό είναι το ζήτημα που εμφανίζεται τώρα, μετατόπισαν την κρίση από τις τράπεζες στα δημόσια οικονομικά και στη συνέχεια στον λαό με τη μορφή της λιτότητας και της ανεργίας. Συνεπώς, το μείζον ερώτημα είναι, πώς θα αντιδράσει ο λαός; Βλέπουμε την αντίδρασή του σε κάποιο βαθμό με τις απεργίες στην Ελλάδα και στην Ισπανία, καθώς και με τον αναβρασμό που υπάρχει στα πανεπιστήμια της Καλιφόρνιας, όπου αρχίζει να οικοδομείται λαϊκή αντίσταση εναντίον του τρόπου με τον οποίο σταθεροποιούνται τα δημόσια οικονομικά εις βάρος του λαού. Βεβαίως, τα δημόσια οικονομικά περιήλθαν σε χαοτική κατάσταση, επειδή σταθεροποίησαν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, ένα είδος αλυσιδωτού φαινομένου. Συνεπώς, το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα εξαρτάται κατά τη γνώμη μου από το πώς θα εξελιχθεί ο ταξικός αγώνας. Θα είναι ένας ταξικός αγώνας έναντι ενός κρατικού μηχανισμού και μιας κρατικής εξουσίας που λένε, "Εσείς πρέπει να πληρώσετε το κόστος της κρίσης", ενώ πολλοί άνθρωποι λένε "Όχι δεν πρέπει να πληρώσουμε εμείς το κόστος της κρίσης. Πρέπει να το πληρώσουν οι τραπεζίτες, οι χρηματιστές και οι ανώτερες τάξεις", οι περισσότεροι -κάποιοι βέβαια έχουν πληγεί-- από τους οποίους βγήκαν, μέχρι στιγμής, αλώβητοι από την κρίση. Έτσι θα δούμε να εξελίσσεται αυτή η δυναμική του ταξικού αγώνα.

* Όπως αναφέρατε, εδώ, στις ΗΠΑ, και στην Ευρώπη εφαρμόζονται μέτρα λιτότητας. Πιστεύετε ότι αυτά τα μέτρα θα δώσουν λύση στην κρίση;

Τα μέτρα λιτότητας θα μπορούσαν να βοηθήσουν στο ξεπέρασμα της δημοσιονομικής κρίσης του κράτους, αλλά θα επαναληφθεί αυτό που έγινε με τη δημοσιονομική κρίση που προέκυψε από τη λύση της κρίσης των τραπεζών. Το ερώτημα είναι λοιπόν: Τι είδους κρίση θα προκληθεί απ΄ αυτά τα μέτρα; Κρίση ανεργίας, βεβαίως. Εάν τα κράτη εφαρμόσουν μέτρα λιτότητας -όπως ο Κάμερον στη Βρετανία που μιλά για μεγάλες περικοπές-- αυτά θα προκαλέσουν μεγάλη ανεργία. Στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης το θέμα συζήτησης είναι οι μεγάλες περικοπές του προϋπολογισμού και η μαζική ανεργία που θα προκληθεί στον δημόσιο τομέα. Θα εξαπολυθεί στη συνέχεια ένας μεγάλος αγώνας μεταξύ του κράτους και των συνδικάτων του δημόσιου τομέα ιδίως . Έτσι είναι πιθανόν να δούμε, όπως είδαμε στην Ελλάδα και στην Ισπανία, έναν εκτεταμένο αγώνα, επειδή η κρίση μεταφέρεται σε άλλο χώρο, και αυτό μας επαναφέρει στη θέση μου ότι οι κρίσεις δεν λύνονται, απλά μετατοπίζονται από τη μια σφαίρα στην άλλη.

* Πώς βλέπετε την αντίδραση της αριστεράς στις περικοπές του προϋπολογισμού και ποιο δρόμο πιστεύετε ότι θα έπρεπε να ακολουθήσει η αριστερά για να προχωρήσει μπροστά;

Εξαρτάται από το τι αποκαλείτε αριστερά. Υπάρχουν πολλές ομαδοποιήσεις στην Αριστερά που δυσανασχετούν μ' αυτή την κατάσταση, αλλά δεν βλέπω μια ενιαία ανάλυση της αριστεράς σχετικά με τη φύση του προβλήματος. Βλέπω πολλά είδη λύσεων και διαφορετικές διατάξεις οργάνωσης. Έτσι νομίζω ότι η αριστερά δεν αντιδρά με ενιαίο τρόπο. Πιστεύω ότι τώρα, στον βαθμό που η κρίση μετατοπίζεται προς τα συνδικάτα του δημόσιου τομέα, είναι πιθανόν να δούμε πιο κλασικές μορφές ταξικού αγώνα ως αντίδραση έναντι της κατάστασης από ό,τι συνέβη όταν η κρίση έδρευε στο τραπεζικό σύστημα. Αυτό θα οδηγήσει στη σύγκλιση πολλών δυνάμεων της αριστεράς γύρω από την ιδέα ότι πρέπει να προστατεύσουμε τον πληθυσμό γενικά έναντι των μέτρων λιτότητας που προέρχονται από το κράτος.

Θεωρώ ότι οι αντικειμενικές συνθήκες υπό τις οποίες εξελίσσεται η κρίση είναι πιθανόν να οδηγήσουν σε πιο ενοποιημένη πολιτική μέσα στην αριστερά, ωστόσο υπάρχουν πολλές διαφορετικές ομαδοποιήσεις. Μερικές φορές μπλέκω σε μπελάδες που το λέω αυτό, αλλά επί παραδείγματι ο αναρχικός αυτονομιστικός χώρος δεν θέλει να πάρει την κρατική εξουσία και δεν πιστεύει στην κατάληψη της κρατικής εξουσίας, αν και τώρα σημειώνονται κάποιες μετατοπίσεις μεταξύ των σημαντικών θεωρητικών αυτού του χώρου. Θεώρησα ενδιαφέρον στοιχείο το ότι στο τελευταίο βιβλίο τους οι Χαρντ και Νέγκρι δεν εξέφρασαν αντίθεση στην κατάληψη της κρατικής εξουσίας, κάτι πολύ ασυνήθιστο γι΄ αυτό το χώρο, έτσι ίσως αυτή η ιδέα μπορεί να μεταβληθεί. Πιστεύω ότι οι κλασικοί αριστεροί σχηματισμοί, και δεν μιλώ για τη σοσιαλδημοκρατία, μιλώ κυρίως για τους μαρξιστικούς και κομμουνιστικούς σχηματισμούς, έχουν πρόβλημα. Θα το παρουσιάσω εδώ χονδροειδώς. Δεν πιστεύω ότι φέρνει αποτελέσματα η ιδέα τους για τον εργοστασιακό εργάτη ως τον πρωτοπόρο προλετάριο που θα κάνει την επανάσταση. Δεν πιστεύω πραγματικά ότι αυτή η ιδέα απέδωσε ποτέ πολύ καλά αποτελέσματα. Πρέπει κανείς να διαμορφώσει μια ευρύτερη έννοια συμμαχίας δυνάμεων εντός της οποίας το συμβατικό προλεταριάτο αποτελεί σημαντικό στοιχείο, αλλά όχι αναγκαία ένα στοιχείο που παίζει ρόλο ηγεσίας.

Μια δομή ηγεσίας πρέπει να αναπτυχθεί γύρω από όλους τους ανθρώπους που συμμετέχουν. Επί παραδείγματι, ένας από τομείς ενδιαφερόντων μου θα ήταν εκείνοι οι άνθρωποι που εμπλέκονται στη δημιουργία της αστικοποίησης, οι άνθρωποι που δημιουργούν πόλεις και οι άνθρωποι που παράγουν τη ζωή της πόλης. Τούτη τη στιγμή, στον βαθμό που ο αγώνας θα διεξαχθεί πιθανώς ανάμεσα στους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα και στον κρατικό μηχανισμό, θα είναι μια ειδική μορφή αγώνα που δεν βασίζεται στα εργοστάσια. Τα συνδικάτα των καθηγητών και αυτού του είδους οι ομάδες πιθανώς θα ωθηθούν να αναλάβουν έναν πιο πρωτοποριακό ρόλο. Νομίζω λοιπόν ότι οι αριστερές οργανώσεις χρειάζεται να αναρωτηθούν ποιοι θα παίξουν, πιθανώς, τον ρόλο της πρωτοπορίας στην τρέχουσα κατάσταση και τι πολιτική θα έπρεπε να διαμορφωθεί σε σχέση με τις κυβερνήσεις των Πολιτειών, όπως και με τις εταιρείες.

* Ο μαρξισμός πάντα είχε να κάνει τόσο με την εξήγηση όσο και με την αλλαγή της κοινωνίας. Ποιος, κατά τη γνώμη σας, είναι ο ρόλος που πρέπει να παίξει ο μαρξισμός στην οικοδόμηση μιας νέας αντίστασης με στόχο το μετασχηματισμό της κοινωνίας;

Θεωρώ ότι παίζει βασικό ρόλο. Από τη δική μου οπτική γωνία, η αποτυχία των άλλων μορφών κατανόησης της πολιτικής οικονομίας είναι πλέον τόσο φανερή που υπάρχει σήμερα η δυνατότητα να προωθηθεί πραγματικά σθεναρά μια πιο σαφής μαρξική αντίληψη για το πώς λειτουργεί η πολιτική οικονομία, συνεπώς θεωρώ ότι σ΄ αυτό το επίπεδο κριτικής ο μαρξισμός έχει να παίξει πολύ σημαντικό ρόλο. Πιστεύω επίσης ότι η ιστορία του μαρξισμού και η εποικοδομητική πλευρά του αποτελούν συλλογική μνήμη που μπορεί να ανασυρθεί πολιτικά, και πρέπει να το πούμε ευθέως: ο βαθμός του βιοτικού επιπέδου που είχαμε επιτύχει τη δεκαετία του 1970 σχετιζόταν με τη δυναμική του ταξικού αγώνα όπως εξελίχθηκε μετά το 1917, ακόμη και σ΄ αυτή τη χώρα [τις ΗΠΑ] κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930. Λέγεται από κάποιους ότι ο μαρξισμός απέτυχε - ε, λοιπόν, δεν απέτυχε. Στην πραγματικότητα έπαιξε πολύ εποικοδομητικό ρόλο. Ταυτόχρονα, όσοι κινούμαστε στο πλαίσιο του μαρξισμού οφείλουμε επίσης να κοιτάξουμε πίσω και να είμαστε πολύ επικριτικοί σε αυτές που θεωρούμε πολύ συντηρητικές, μάλλον δογματικές αντιλήψεις για τον κόσμο.

Επί παραδείγματι, δεν μπορούμε να ανατρέχουμε και να παραθέτουμε τον Λένιν σαν να είναι αυτό μια λύση, κατά κάποιον τρόπο. Ο καλός μαρξιστής αυτό που κάνει είναι να εξετάζει τη συμβατική κατάσταση και να την αναλύει συνεχώς, δοθείσης της μεθόδου του Μαρξ [που τον προτρέπει] να προσπαθεί και να κατανοεί τη δυναμική της κατάστασης και συνεπώς να παρεμβαίνει με τρόπο που να οδηγεί την κοινωνία σε πιο δημοκρατικές και εξισωτικές λύσεις και τελικά σε λύσεις που είναι εντελώς αντικαπιταλιστικές. Πιστεύω ότι ο μαρξισμός ως επαναστατική θεωρία και ως επαναστατική πράξη έχει να διδάξει πολλά. Υπάρχει μια θαυμάσια ιστορική καταγραφή, αλλά πρέπει να προσεγγίσουμε με κριτικό τρόπο το τι κάναμε λάθος και τι σωστά, και γι΄ αυτό πιστεύω ότι τούτη η στιγμή είναι εξαιρετική για να παρουσιάσουμε ξανά, αν θέλετε, τη μαρξική επιχειρηματολογία, νομίζω μάλιστα ότι πολύ περισσότερος κόσμος είναι πρόθυμος να ακούσει. Υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα δημοσκόπηση του Pew Research Center που αναφέρει ότι μόνο το 43% των ανθρώπων της χώρας πιστεύει πραγματικά ότι ο καπιταλισμός είναι καλός και νομίζω ότι ειδικά ανάμεσα στη νεότερη ηλικιακά ομάδα των 18-30 ετών, το 43% πιστεύει ότι ο σοσιαλισμός ήταν καλύτερος. Έτσι, ακόμη και σ΄ αυτή τη χώρα, οι όμοιοι του Γκλεν Μπεκ [δεξιός θρησκευόμενος λαϊκιστής, επιχειρηματίας των MME, που τον έχει φέρει στον κοινωνικό αφρό το ακραία συντηρητικό κίνημα του Tea Party] έχουν αναστατωθεί ακριβώς εξαιτίας μιας αθόρυβης, αλλά δραστικής μεταβολής στον τρόπο του σκέπτεσθαι, μιας μεταβολής που βρίσκεται υπό εξέλιξη, και αυτό μπορούμε να το υποστηρίξουμε με επιχειρήματα. Η δική μου συμβολή ήταν να γράψω το "Αίνιγμα του Κεφαλαίου" που είναι προσιτό στον κόσμο, έτσι ώστε μπορεί να σχηματίσει μια αντίληψη για το ποια είναι η μαρξική επιχειρηματολογία, χωρίς να είναι πολύ δογματικό ή αλαζονικό σχετικά μ΄ αυτή. Αυτή πιστεύω ότι είναι η κατάστασή μας τούτη τη συγκεκριμένη στιγμή.
[/size]
Αρχική πήγη: Αριστερό Βήμα.

Σημείωση:
Για τυχόν απορίες ή αναγκαίες διευκρινίσεις καλέστε:
dimivard@gmail.com

radical30 Σαβ 20 Νοε 2010, 01:02

Σχόλιο:
Aν τα αναφερόμενα πιο κάτω συνιστούν λειτουργία και αποφάσεις ενός σύγχρονου Ευρωπαϊκού Δημοκρατικού Κράτους, τότε τι πρέπει να συμβαίνει σε μια χώρα ώστε το πολίτευμά της να θεωρηθεί φασιστικό; Φυλακίσεις. εξωρίες ή εκτελέσεις; Mα όπου να είναι θα τα δούμε και αυτά....
radical30

από την ηλεκτρονική Έκδοση enet.gr,
Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Ζητάει να απορριφθούν οι προσφυγές ΔΣΑ, ΑΔΕΔΥ και άλλων φορέων.
Αναφανδόν υπέρ του Μνημονίου η εισηγήτρια του ΣτΕ.
Δεν βλέπει κανένα περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας!!!

Τα επιχειρήματα που κατατέθηκαν από το Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, την ΑΔΕΔΥ την Ομοσπονδία Συνταξιούχων και άλλους φορείς κατά των επαχθών όρων του Μνημονίου, που υπέγραψε η κυβέρνηση με την τρόικα, απορρίπτει η εισηγήτρια του ΣτΕ Μαίρη Σαρπ.

Στην πρόταση, 97 σελίδων, που κατέθεσε στην Ολομέλεια του ΣτΕ, ενόψει της εκδίκασης της προσφυγής την προσεχή Τρίτη, η Μαίρη Σαρπ αποκρούει τις αιτιάσεις αντισυνταγματικότητας των ρυθμίσεων για τις περικοπές μισθών και επιδομάτων σε δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους.

"Το μειονέκτημα της μερικής απώλειας αποδοχών ή συνταξιοδοτικών παροχών, ως μέρος των μέτρων που επέτρεψαν στην Ελλάδα να ενταχθεί στο μηχανισμό στήριξης, αντισταθμίζεται από το πλεονέκτημα της αποφυγής της χρεοκοπίας της χώρας και της συνέχισης καταβολής μισθών και συντάξεων", τονίζει η Μαίρη Σαρπ.

Μάλιστα, η εισηγήτρια του ΣτΕ υποστηρίζει ότι τα μέτρα δικαιολογούνται από σοβαρούς λόγους δημοσίου συμφέροντος που ανάγονται στην ανάγκη μείωσης του υπερβολικού δημοσιονομικού ελλείμματος και του εξωτερικού χρέους της χώρας, ενόψει και των υποχρεώσεων που έχει αναλάβει η Ελλάδα στα πλαίσια της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης.

Σύμφωνα με την ίδια, οι περικοπές δεν παραβιάζουν τις συνταγματικές αρχές της αναλογικότητας, της ισότητας, της προστασίας της ανθρώπινης αξίας αλλά ούτε και το δικαίωμα της περιουσίας που κατοχυρώνεται στο άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης.

Αν και αναγνωρίζει ότι επέρχεται επέμβαση σε περιουσιακά δικαιώματα, υποστηρίζει οτι λαμβάνεται πρόνοια με τους νόμους 3833 και 3845/2010, ώστε οι μειωμένες αποδοχές και συντάξεις να διατηρούνται σε βιώσιμα επίπεδα και ότι εξασφαλίζεται δίκαιη ισορροπία ανάμεσα στις απαιτήσεις του γενικού συμφέροντος και την ανάγκη προστασίας των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου.

Ακόμη, στην εισήγησή, σημειώνει ότι οι περικοπές δεν συνεπάγονται ουσιώδη απομείωση των συνολικών αποδοχών των εργαζομένων και των συνταξιούχων, διότι εξαιρούνται από την περικοπή πολυάριθμες κατηγορίες ιδιαιτέρως σημαντικών επιδομάτων (οικογενειακά, χρόνου υπηρεσίας, επικίνδυνης εργασίας κλπ.), καθώς και ευπαθείς ομάδες (συνταξιούχοι λόγω αναπηρίας κλπ).

Η κ. Σαρπ δεν κάνει δεκτό και τον ισχυρισμό ότι οι νομοθετικές ρυθμίσεις είναι άκυρες επειδή δεν ψηφίστηκαν από τα 3/5 του συνόλου των βουλευτών.

Η ίδια δέχεται ότι το Μνημόνιο δεν αποτελεί διεθνή σύμβαση, δεν περιέχει κανόνες δικαίου και δεν έχει έννομες συνέπειες ώστε να απαιτείται αυξημένη πλειοψηφία. Όπως αναφέρει, αυτό συνάγεται και από το γεγονός ότι μετά τη δημοσίευση του ν.3845/2010 εκδόθηκε η απόφαση του 2010/320/ΕΕ του Συμβουλίου, με την οποία προσδιορίστηκαν τα δημοσιονομικά και οικονομικά μέτρα που υποχρεούται να λάβει η Ελλάδα για να περιορίσει το υπερβολικό έλλειμμα.

Σημειώνει δε ότι από την απόφαση αυτή δεν δημιουργούνται υποχρεώσεις της Ελληνικής Δημοκρατίας σε σχέση με την πραγματοποίηση των μέτρων αυτών. Η σύμβουλος του ΣτΕ αποφαίνεται ότι με τον επίμαχο νόμο δεν αναγνωρίζονται εξουσίες σε όργανα διεθνών οργανισμών που να περιορίζουν την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας.

Τέλος, η κ. Σαρπ επισημαίνει ότι τόσο ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών όσο και οποιοσδήποτε άλλος επιστημονικός και συνδικαλιστικός φορέας (ΑΔΕΔΥ, ΕΣΗΕΑ, ΤΕΕ κλπ.) δεν έχει έννομο συμφέρον να προσβάλλει τις υπουργικές αποφάσεις. Τέτοιο, δικαίωμα, η σύμβουλος αναγνωρίζει μόνο στην Ομοσπονδία Εργατικών Στελεχών Ελλάδας.
=======
Την εισήγηση της κ. Σαρπ σχολίασε ο πρόεδρος του ΔΣΑ Δημ. Παξινός:

"Επιτελέσαμε το θεσμικό μας ρόλο, όπως προβλέπεται από την κείμενη νομοθεσία. Το ίδιο και οι υπόλοιποι φορείς. Η εισηγήτρια του ΣτΕ αμφισβητεί τον ρόλο αυτό, όπως αμφισβητεί τον τρόπο λειτουργίας μέχρι τώρα του Κράτους Δικαίου, στο όνομα του εκάστοτε δημοσίου συμφέροντος. Είναι μια εισήγηση, σεβαστή βεβαίως, όμως περισσότερο κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου, ταυτιζόμενη απολύτως με τις απόψεις του υπουργείου Οικονομικών.

Ουσιαστικά με την εισήγησή της αποτρέπει την περαιτέρω προσφυγή των πολιτών στα δικαστήρια για θέματα μείζονος σημασίας, αρνούμενη τον δικαστικό έλεγχο της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας. Και αυτό είναι λυπηρό. Τον λόγο έχει η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας η οποία συνεδριάζει σε πλήρη σύνθεση, επειδή κρίθηκε το θέμα ως μείζονος σημασίας".

radical30 Τετ 17 Νοε 2010, 01:07

Κάτι αντίθετο απ’ την απάτη

Η Κυριακή ήταν ηλιόλουστη αλλά ο ήλιος έδυσε νωρίς. Το ΠΑΣΟΚ δεν συνετρίβη, οι ψηφοφόροι του δεν το φέρανε σε δύσκολη θέση. Βέβαια η αποχή ήταν τεράστια και η διαφορά ανάμεσα στα δύο, ταλαίπωρα, μέχρι πρότινος «πρωταγωνιστικά» κόμματα, δεν είναι πια 11%, είναι λιγότερο από ένα ισχνό 2%-με 3%. Και τα δύο μαζί καθεστωτικά και ληστρικά κόμματα, δεν πιάνουν πια ούτε το 50%, ποσοστό που μέχρι πριν λίγα χρόνια, εύκολα, είχανε ξεπεράσει, σε κάποιες εκλογικές μάχες, το καθένα χωριστά. Το Κ.Κ.Ε βγήκε σοβαρά ενισχυμένο, προς τιμήν του.

Τα ποσοστά που προσέφεραν πάντως οι ψηφοφόροι του στον Γ.Α.Π, έδωσαν στον πρωθυπουργό όλη τη ευχέρεια «να πάει» ή να «μην πάει» σε Εθνικές εκλογές. Τον είδαμε να μπαίνει με την Αντα στου Μαξίμου για να συσκεφθεί με τους πολύ «δικούς του» και να αποφασίσει. Οι πληροφορίες στα κανάλια λέγανε πως το κλίμα ήταν βαρύ στην σύσκεψη και ότι όλοι οι συνεργάτες του πρωθυπουργού ήταν κατά της προσφυγής σε Κοινοβουλευτικές εκλογές.

Κοντός ψαλμός Αλληλούια, όπως είπε και ο Μπουτάρης στον Ανθιμο. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος. Ο Γ.Α.Π. αποφάσισε πως ο λαός του έδωσε στην ουσία το ΟΚ, αν και με βαριά καρδιά, να προχωρήσει. Νέα μέτρα, απολύσεις, περικοπές, συμμάζεμα, τακτοποίηση, πάνω απ΄ όλα όμως ένα άλλο πνεύμα, αγωνιστικό και έντιμο – αυτό ζητάει ο κόσμος. Και δηλώνει είτε διακριτικά, απέχοντας από τις κάλπες, είτε με σκυμμένο το κεφάλι αλλά αποφασιστικά, ότι θέλει η Ελλάδα να αλλάξει.

Μακάρι να μπορέσει να την αλλάξει την Ελλάδα ο Γιώργος Ανδρέου Παπανδρέου. Ο ίδιος μοιάζει να το θέλει, δεν ήταν όμως σίγουρος αν ο κόσμος ήταν πολύ ή λίγο θυμωμένος μαζί του. Απεδείχθη πως ο κόσμος είναι μεν θυμωμένος, στεναχωρημένος, μαζεμένος – αλλά ότι δεν χρεώνει ειδικά στον Γ.Α.Π όλη αυτή την φριχτή αποτυχία της μεταπολίτευσης. Αντίθετα, μοιάζει να φοβάται πως αν το τιμόνι το πάρει κάποιος άλλος από τους υπάρχοντες πολιτικούς, τα πράγματα θα χειροτερέψουνε ακόμα περισσότερο.

Με λίγα λόγια ο κόσμος, διακριτικά, ήσυχα, αποφασιστικά, είπε ένα συναινετικό, λίγο σαν αναπόφευκτο, «ναι» σε πολλά ερωτήματα στα οποία πολλοί περιμέναμε να απαντήσει με ένα δυναμικό «όχι». Δεν πιστεύει πια κανείς ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε την Ν.Δ (και αυτό ελπίζω να το διέκρινε πια καθαρά και ο κ. Σαμαράς). Αυτό το ισχνό, ήρεμο, ψύχραιμο, «Ο.Κ, προχώρα», το είπε (με κατεβασμένο το κεφάλι, το ξαναλέω) στον Γ.Α.Π προσωπικά γιατί για κάποιον λόγο διακρίνει ότι μάλλον αυτός δεν τον κοροϊδεύει.

Ο Δημαράς, ο Αμυράς και άλλοι σε άλλες περιοχές ανοίξανε άλλου είδους μονοπάτια που σύντομα θα μας φανούν πολύ χρήσιμα, και στον ίδιον τον Γ.Α.Π πιθανότατα. Καθόλου δεν το αποκλείω, αν οι προθέσεις του είναι αυτές που εξέπεμπε η αύρα και η γλώσσα του σώματός του, καθώς και οι κουβέντες του, την ώρα που μας μίλησε μετά το αποτέλεσμα, αυτοί οι άνθρωποι να «του σταθούνε» πολύ πιο δυναμικά από το «παλιό ΠΑΣΟΚ» με τις λαδωμένες από την απλυσιά εμφυτεύσεις στη φαλάκρα και τα , ασορτί, γυαλιστερά, λουστρίνια-ξιφία.

Οι atenistas , ο Αμυράς, ο Ψαριανός, ο Δημαράς, ο Μπουτάρης και πολλοί άλλοι «δικοί μας άνθρωποι», είναι εδω και διεκδικούν πια το μερίδιό τους στην ομορφιά, την αναδόμηση, την αθωότητα και την ελπίδα. Και ο Γ.Α.Π, αφού διέψευσε όσους από μας βιαστήκαμε να τον κατηγορήσουμε για «ρίψασπι», αφού ανέλαβε στο ακέραιο τις ευθύνες του κοιτάζοντάς μας στα μάτια, συγγενεύει πια πολύ περισσότερο με αυτούς τους ουσιαστικά «κερδισμένους» που αναφέρω σ’ αυτή την παράγραφο – και τους ομοίους τους - παρά με τη μούχλα του ΠΑΣΟΚ και των άλλων «παραδοσιακών» κομμάτων.

ΥΓ : Αυτό το τραγούδι θέλω να συνοδεύει αυτό το κείμενο. Νίκος Αντύπας, Λίνα Νικολακόπουλου και, βέβαια, Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Κάντε ένα κλικ και ακούστε το : «Εμείς οι δυό πιο δυνατοί, εμείς οι δυό ρωτάμε τι, εμείς οι δυό τόσο κουτοί σταθερά, θα φχαριστιόμαστε που γινόμαστε κάτι αντίθετο απ΄την απάτη – κι αυτό είναι κάτι, κι αυτό είναι κάτι...»

του Άρη Δαβαράκη - πηγή: tvxs

radical30 Τετ 17 Νοε 2010, 01:04

Το ΠΑΣΟΚ είναι ο αδιαφιλονίκητος νικητής του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών. Χωρίς φυσικά να αναιρούνται τα πολιτικά συμπεράσματα του πρώτου γύρου και η απώλεια περίπου δέκα εκατοστιαίων μονάδων από το ποσοστό που είχε πάρει το κυβερνών κόμμα στις βουλευτικές εκλογές, το ΠΑΣΟΚ κέρδισε κατά κράτος τη μάχη των εντυπώσεων χθες. Κορωνίδα της επιτυχίας του φυσικά η κατάκτηση του Δήμου Αθηναίων, ο οποίος από... αμνημονεύτων χρόνων βρισκόταν στα χέρια της Δεξιάς - άνω της εικοσαετίας!

Η επικράτηση του άγνωστου Γιώργου Καμίνη επί του αποκλειστικά ασχολούμενου με τις δημόσιες σχέσεις Νικήτα Κακλαμάνη καθιστά ακόμη μεγαλύτερη τη σημασία αυτής της αξιοσημείωτης πολιτικής αλλαγής. Η αλήθεια βεβαίως είναι ότι ενώ μέσω της ήττας Κακλαμάνη η ΝΔ δέχθηκε χθες το ισχυρότερο πλήγμα, ο αρχηγός της, Αντώνης Σαμαράς είναι σίγουρα πολύ ικανοποιημένος για την απαλλαγή του από τον Ν. Κακλαμάνη, ο οποίος είναι γνωστό πως είναι στενός πολιτικός φίλος της Ντόρας Μπακογιάννη. Η απομάκρυνσή του από τη δημαρχία της Αθήνας συνιστά σαφώς σοβαρότερο πλήγμα για την Ντόρα Μπακογιάννη, ιδίως τώρα που ετοιμάζεται να ανακοινώσει την ίδρυση του κόμματός της, παρά για τον Α. Σαμαρά, ο οποίος όμως παρ’ όλα αυτά χρεώνεται τις πολιτικές συνέπειες της απώλειας για τη ΝΔ του Δήμου της Αθήνας. Την ώρα που το άρθρο αυτό έπρεπε να πάει στο τυπογραφείο, δεν είχε κριθεί η έκβαση της αναμέτρησης για τον Δήμο της Θεσσαλονίκης, ούτε είχε οριστικοποιηθεί αν η ΝΔ θα έπαιρνε 4 ή 5 από τις 13 περιφέρειες. Σίγουρα π.χ. το 8-5 στις περιφέρειες είναι καλύτερο από το θεωρητικό 13-0 των περσινών βουλευτικών εκλογών, αλλά προφανώς δεν συνιστά ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων.

Αν μάλιστα συνυπολογιστεί η πολύ δυσκολότερη του αναμενόμενου νίκη του Π. Ψωμιάδη στην περιφέρεια της Κ. Μακεδονίας, η ήττα της ΝΔ στην Πελοπόννησο, η μάχη μέχρις εσχάτων Γκιουλέκα - Μπουτάρη, η αισθητή συρρίκνωση της υπεροχής της ΝΔ σε σχέση με τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου κ.λπ., τότε οδηγούμαστε σε ένα πολύ σημαντικό συμπέρασμα: μόλις η ΝΔ βρέθηκε σε απευθείας αντιπαράθεση με το ΠΑΣΟΚ, μόνοι τους οι δυο τους, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν άντεξε, ηττήθηκε σχεδόν παντού. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί σημαίνει ότι στη συνείδηση των ψηφοφόρων η ΝΔ δεν θεωρείται έτοιμη και ικανή να διεκδικήσει την επάνοδό της στην εξουσία.

Κατ’ ουσίαν, δηλαδή, χθες αναιρέθηκε σε ικανό βαθμό το ψυχολογικό πλεονέκτημα που είχε κερδίσει την περασμένη Κυριακή η ΝΔ με τη συρρίκνωση σε μόλις δύο μονάδες της υστέρησής της από το ΠΑΣΟΚ, το οποίο έπεφτε ραγδαία, ενώ η ΝΔ υποχωρούσε ελαφρά και ουσιαστικά έμενε στάσιμη. Βεβαίως η ΝΔ έχασε με αξιοπρεπή ποσοστά, απέσπασε τον Δήμο Πειραιά από το ΠΑΣΟΚ, ενώ το κυβερνών κόμμα έχασε και το προπύργιό του, την Πάτρα, από έναν άλλο Γιάννη Δημαρά, ο οποίος σε αντίθεση με τον εν Αττική δικαίωσε τις προσδοκίες που υπήρχαν στο πρόσωπό του. Τα στοιχεία αυτά περιορίζουν την έκταση της ήττας της ΝΔ από το ΠΑΣΟΚ, δεν την αναιρούν όμως.

Το ποσοστό της αποχής στην Αθήνα, στον Πειραιά, στα μεγάλα αστικά κέντρα υπερέβη κάθε προηγούμενο. Πέραν της αυτοτελούς σημασίας της, μια σοβαρή πτυχή του φαινομένου της αποχής σε αυτόν τον γύρο είναι ότι αποκάλυψε την παντελή αδυναμία τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ να βρουν πολιτικούς συμμάχους. Να βρουν δηλαδή ψηφοφόρους που δεν τους είχαν ψηφίσει στον πρώτο γύρο και οι οποίοι να προσέλθουν στον δεύτερο γύρο για να ψηφίσουν το έναν ή τον άλλο υποψήφιο. Η αποξένωση σε τέτοια έκταση των υποψηφίων των δύο κομμάτων εξουσίας ξεπέρασε όντως κάθε εκτίμηση. Οταν π.χ. στην Αθήνα προσέρχεται να ψηφίσει για δήμαρχο μόλις ένας στους τρεις ψηφοφόρους και σχεδόν το ένα τρίτο από αυτούς ψηφίζει άκυρο ή λευκό, με αποτέλεσμα μόλις το... 25% (!) των ψηφοφόρων να εκφέρει γνώμη αν θέλει για δήμαρχο τον Γ. Καμίνη ή τον Ν. Κακλαμάνη, το γεγονός είναι σίγουρα αξιοπρόσεκτο.

Φυσικά, από αύριο όλοι θα ξέρουμε ότι δήμαρχος Αθηναίων είναι ο Γ. Καμίνης και ουδείς θα συζητά ή θα σκέπτεται ότι εξελέγη με το 13% των ψήφων, ούτε αυτό θα έχει κάποια επίπτωση στην πολιτική που θα ακολουθήσει.

Κυβέρνηση: Πιο εύκολα τώρα τα σκληρά μέτρα
Διευκολύνουν την κυβέρνηση Παπανδρέου τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών στην εφαρμογή μιας ακόμη σκληρότερης αντιλαϊκής πολιτικής λιτότητας, με τη λήψη σκληρότερων μέτρων κατ’ εντολήν της τρόικας, αλλά και πέρα από τις απαιτήσεις της ΕΕ και του ΔΝΤ. Οι κυβερνήσεις δεν φοβούνται τις λαϊκές αντιδράσεις παρά μόνο στον βαθμό που αυτές συμπυκνώνονται πολιτικά στην υποστήριξη κάποιου κόμματος που μπορεί να πάρει την εξουσία. Δικαίως από τη σκοπιά του ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι έχει πλέον στη διάθεσή του μια ολόκληρη τριετία για να ολοκληρώσει το πρόγραμμα του μνημονίου, από τη στιγμή που οι εκλογές κατέδειξαν τη ΝΔ ως ανίκανη να διεκδικήσει τώρα την εξουσία.

Από τον ΓΙ. Δελαστκ - tvxs

radical30 Τετ 17 Νοε 2010, 00:51

ΑΝΥΠΑΚΟΗ
Άρθρο του ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Τα αποτελέσματα από τις τελευταίες εκλογές θέτουν σοβαρά προβλήματα σε σχέση με κείνο το ποσοστό των ψηφοφόρων που νομιμοποιεί μια κυβέρνηση και το κυβερνόν κόμμα να ισχυρίζονται ότι διαθέτουν την πλειοψηφία ενός λαού και επομένως το δικαιούται να ασκούν την εξουσία.

Ήδη το γεγονός ότι οι ποικίλες αλχημείες -απαραίτητες για να λειτουργήσει δήθεν το σύστημα- επιτρέπουν να αναδειχθούν κυβερνήσεις ουσιαστικής μειοψηφίας κάτω του 50% και να λαμβάνουν αποφάσεις και μέτρα που είναι δυνατόν ακόμα και να αντίκεινται στα συμφέροντα της πραγματικής πλειοψηφίας, έχει ως αποτέλεσμα να υποσκάπτεται η ενότητα του λαού που μονάχα μια ουσιαστική πλειοψηφία μπορεί να εξασφαλίσει και επομένως η εθνική σύμπνοια που θα πρέπει να αποτελεί το ΑΛΦΑ και το ΩΜΕΓΑ τόσο για την ομαλότητα όσο και για την πρόοδο του συνόλου μιας κοινωνίας.

Τι γίνεται όμως όταν η μεγάλη αποχή και η ύπαρξη πολλών κομμάτων κατεβάζει τον πήχυ της κυβερνητικής πλειοψηφίας στο ένα τρίτο του συνόλου των ψηφοφόρων; Δεν πρόκειται πλέον για ένα ποσοστό περιορισμένης μειοψηφίας όπως πριν αλλά για ένα αποτέλεσμα μιας ελάχιστης μειοψηφίας, που επομένως είναι απαράδεκο να μπορεί να εκπροσωπήσει το σύνολο του λαού και μάλιστα σε μια περίοδο εθνικής κρίσεως.

Από τις αλχημείες των συνταγματολόγων του ισχύοντος κοινοβουλευτικού μας συστήματος εκπέσαμε στην καρικατούρα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που επιτρέπει σε μια ασήμαντη για κοινοβουλευτικά σταθμά μειοψηφία να ασκεί την εξουσία εν ονόματι αλλά εάν το επιθυμεί και εις βάρος της πραγματικής πλειοψηφίας του λαού.

Το γεγονός αυτό κατά τη γνώμη ενός απλού πολίτη όπως εγώ αποτελεί εκτροπή από την δημοκρατική νομιμότητα κατά την οποία η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει. Γιατί σήμερα η μεν μειοψηφία κυβερνά η δε πλειοψηφία είναι καταδικασμένη να υφίσταται παθητικά τις αποφάσεις της. Γεγονός που κατά την γνώμη μου νομιμοποιεί την ανυπακοή και την καθιστά όργανο άμυνας των πολλών απέναντι σε μια έωλη και ουσιαστικά αντιδημοκρατική νομιμοποίηση των ολίγων.

Στον πρώτο γύρο των εκλογών για τον Καλλικράτη το ΠΑΣΟΚ απώλεσε ένα εκατομμύριο των ψηφοφόρων του. Αυτό σημαίνει ότι με τον α ή τον β τρόπο οι οπαδοί του κυβερνώντος κόμματος διαφώνησαν με την πολιτική του. Πώς καταγράφεται λοιπόν αυτή η αποδοκιμασία του κυβερνητικού προγράμματος από τους ίδιους τους οπαδούς του σε συνταγματικό επίπεδο ουσίας και όχι τύπων; Και κυρίως ποιες είναι στο επίπεδο πραγματικής δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος; Και με ποιες επιπτώσεις στην πορεία της χώρας; Και με ποιο ουσιαστικό και όχι τυπικό και διάτρητο κύρος όπως τώρα θα εξακολουθεί να έχει το μονοπώλιο των αποφάσεων στη Βουλή για την ψήφιση νόμων και μέτρων χάρη στην κυβερνητική πλειοψηφία;

Πρόκειται για ένα συνταγματικό αδιέξοδο, που βαρύνει, αλλοιώνει και βλάπτει την χρηστή διακυβέρνηση της χώρας οδηγώντας σε μια ουσιαστική κατάχρηση εξουσίας και μετατρέπει τη Βουλή σε ένα άλλοθι για μια κατ’ουσίαν δικτατορική επιβολή μιας μειοψηφίας επί της πλειοψηφίας. Με άλλα λόγια οδηγεί στην καταπάτηση της Δημοκρατίας ως συστήματος που διασφαλίζει ίσα δικαιώματα σε όλους τους πολίτες.

Υποθέτω ότι μετά την μετατροπή του Πολιτεύματος από Προεδρικό σε Πρωθυπουργοκεντρικό, ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας που είναι κατά το Σύνταγμα «ρυθμιστής του Πολιτεύματος» παραμένει παθητικός. Τι δέον γενέσθαι; Το ιδεώδες θα ήταν, η ίδια η Κυβέρνηση να αποκτούσε συναίσθηση της θέσης της και να αναζητούσε μέσα κι έξω από την Βουλή την ευρύτερη δυνατή συναίνεση επιδιώκοντας οι όποιες αποφάσεις να έχουν την έγκριση της ουσιαστικής πλειοψηφίας του λαού παύοντας να οχυρώνεται αλαζονικά σε μια συνταγματική νομιμότητα που μοιάζει με το «άδειο πουκάμισο» του Γιώργου Σεφέρη.

Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι ο Βασιλιάς είναι γυμνός, δηλαδή ιστορικά και εθνικά ακατάλληλος να υποστηρίξει τα δικαιώματα του λαού του.

Στο μεταξύ και έως ότου η πολιτική εξουσία επιλύσει τα προβλήματά της εμείς η συντριπτική πλειοψηφία των ανεξάρτητων πολιτών έχουμε ηθικό, εθνικό και δημοκρατικό χρέος να θεωρούμε τις αποφάσεις αυτής της ουσιαστικής μειοψηφίας σε μια εποχή μάλιστα που έχει παραδώσει τις τύχες της χώρας μας στους ξένους, ως ηθικά, εθνικά και δημοκρατικά παράνομες, αντιτάσσοντας το όπλο της ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ στις ηθικά, εθνικά, δημοκρατικά και ιστορικά παράνομες αποφάσεις της.

Ανυπακοή ατομική και συλλογική σε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα, που παίρνονται μάλιστα κατ’επιταγήν των ξένων επιτηρητών μας και που θίγουν εκτός από τα συμφέροντα του Λαού και της χώρας, την προσωπική, λαϊκή και εθνική μας αξιοπρέπεια.

Στην ιστορία των δημοκρατιών η πολιτική ανυπακοή υπήρξε το μέσο μη βίαιης και διαφανούς αντίστασης του συνειδητού πολίτη απέναντι στις αποφάσεις μιας Κυβέρνησης που παραβιάζει τους θεμελιώδεις κανόνες της κοινωνικής συμβίωσης. Η πολιτική ανυπακοή δεν είναι μια αυθαίρετη έννοια. Είναι μια ολόκληρη θεωρία της πολιτικής επιστήμης και του συνταγματικού δικαίου και κεκτημένο του πολιτικού και συνταγματικού μας πολιτισμού. Ας μην ξεχνάμε την ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματός μας: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων».

από το ΒΗΜΑ 14/11/2010

radical30 Σαβ 17 Ιουλ 2010, 10:02

Αποψεις - Στοιχεια για την κριση κ.α. Andrea11

Τα λεφτά στο Λαό
του Δημήτρη Καμπουράκη από το protagon.gr 17/7/10

Λίαν προσφάτως έμαθα το περιεχόμενο μιας σύντομης συνομιλίας που είχε ο Ανδρέας Παπανδρέου στα μέσα της δεκαετίας του '80 με τον τότε υπουργό οικονομικών του Δημήτρη Κουλουριάνο. Την μεταφέρω με την επιφύλαξη ότι πρόκειται για μαρτυρία τρίτου που υποστηρίζει ότι ήταν μπροστά όταν έγινε. Δεν έχω πάντως λόγο να αμφισβητήσω την φιλαλήθεια του συνομιλητή μου.

(Ο Δημήτρης Κουλουριάνος ήταν ένας πολύ σοβαρός οικονομολόγος, που ελάχιστη σχέση είχε με το ΠΑΣΟΚικό “μερακλαντάν” τής πρώτης κυβέρνησης της “Αλλαγής”, η οποία μόλις άρχιζε το πάρτυ των “φιλολαϊκών” πολιτικών που θα εκτόξευαν το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος. Προσπαθούσε ο άνθρωπος να τους πει μερικά πράγματα, πλην οι τότε μυστακοφόροι σοσιαλιστάδες δεν έπαιρναν χαμπάρι. Γι' αυτό δεν τον χώνεψαν ποτέ. Πολύ χαρακτηριστική ήταν η αντίδραση που είχε στο Υπουργικό Συμβούλιο, στο οποίο ο συγχωρεμένος ο Γεννηματάς είχε πρωτοπαρουσιάσει το σχέδιο νόμου για το ΕΣΥ. Το σχέδιο ήταν υπερφιλόδοξο. Καινούρια νοσοκομεία, δεκάδες κέντρα υγείας, όλοι οι γιατροί στο κράτος, όλοι οι πολίτες με πλήρη περίθαλψη, γενναίοι μισθοί, όλα τσάμπα. Οι παριστάμενοι υπουργοί είχαν ξεσπάσει σε διθυράμβους (του πρωθυπουργού περιλαμβανομένου) για την “τεράστια αλλαγή που κατοχύρωνε την υγεία του λαού” και το ενέκριναν καταχαρούμενοι και δια βοής. Και τότε, μέσα στα αλληλοσυγχαρητήρια, είχε ακουστεί μια απλή ερώτηση του Κουλουριάνου: Κύριε Πρόεδρε, βρήκαμε πετρέλαιο κάπου στην Ελλάδα και μου διέφυγε;”)

Επανέρχομαι: Ο Ανδρέας Παπανδρέου ως γνωστόν, τα πρώτα χρόνια της πρωθυπουργίας του είχε σταθερό προσανατολισμό να δίνει συνεχώς υψηλές αυξήσεις, επιδόματα και κάθε είδους παροχές “προς τον λαό”. Σύμφωνα με τον συνομιλητή μου, κάθε τόσο έδινε τις αντίστοιχες εντολές στον υπουργό Oικονομικών, ο οποίος με ευγενικό τρόπο δυσανασχετούσε. Σε μια απ' αυτές τις συνομιλίες που είχαν στο Καστρί, ο Ανδρέας τού είχε πει πάλι να ικανοποιήσει κάποιο συνδικαλιστικό αίτημα. Αυτή τη φορά ο Κουλουριάνος αντέδρασε έντονα, λέγοντας: “Ας μη μοιράζουμε τόσο εύκολα χρήματα κύριε Πρόεδρε. Χρειάζεται και λίγη οικονομία αυτό το κράτος.” Και τότε, ο Ανδρέας Παπανδρέου, χωρίς να θυμώσει αλλά με ύφος δασκάλου που μιλούσε στον ανυποψίαστο μαθητή του, είχε δώσει την ακόλουθη μνημειώδη απάντηση:
“Δημήτρη μου, εσύ είσαι σκέτος οικονομολόγος. Κι εγώ είμαι οικονομολόγος, αλλά πάνω απ' όλα είμαι πολιτικός και ξέρω πολύ καλά τι γίνεται. Αυτοί εκεί έξω μάς παρακολουθούν. Ξέρουν τι κάνουμε. Μόλις λοιπόν δούνε ότι έχουμε μαζέψει λεφτά στα ταμεία, θα μας στήσουν ένα επεισόδιο στο Αιγαίο με τους Τούρκους. Έτσι θα μας εξαναγκάσουν ν' αγοράσουμε τα αεροπλάνα και τα καράβια τους, οπότε πάνε τα λεφτά. Προκειμένου λοιπόν να τα μαζέψουμε για να τα φάνε οι Αμερικάνοι, καλύτερα να τα δώσουμε στον κοσμάκη να τα φάει αυτός.” (!)

Σας είπα, δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω τη συγκεκριμένη μαρτυρία. Την εκλαμβάνω ως ακριβή. Τώρα... τα πίστευε αυτά ο Ανδρέας; Σκεφτόταν μ' αυτό τον τρόπο; Λειτουργούσε ως απλός ρουσφετολόγος και σέρβιρε φούμαρα στους υπουργούς του; Ήταν έτσι οι εποχές; Θα σας γελάσω. Ό,τι κι αν συνέβαινε πάντως, έτσι αρχίσαμε για να καταλήξουμε στο σημερινό χάλι.

radical30 Σαβ 17 Ιουλ 2010, 09:46

> Η φτώχεια και η κρίση
του Γιάννη Βαρουφάκη από το protagon.gr 16/7/10

Απόσπασμα από το πιο πάνω άρθρο:
Περίληψη Πορισμάτων για την Φτώχεια στην Ελλάδα
• Το 2007 η Ελλάδα κατέγραψε το υψηλότερο επίσημο ποσοστό φτώχειας (20,1%) στην ΕΕ-15 και ένα από τα υψηλότερα μεταξύ των χωρών της ΕΕ-27.

• Το επίσημο ποσοστό φτώχειας στην Ελλάδα παραμένει ουσιαστικά το ίδιο από τις αρχές της δεκαετίας του ’80.

• Πάνω από το 20% των παιδιών στην Ελλάδα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.

• Οι περισσότεροι έλληνες φτωχοί (42,5%) είναι αγρότες ή μερικώς απασχολούμενοι.

• Οι περισσότεροι από τους φτωχούς (το 58,3%) δεν είναι άνεργοι και κάποιοι από αυτούς (23,4%) είναι μισθωτοί.

• Η συντριπτική πλειοψηφία των φτωχών (84,2%) στην Ελλάδα ανήκουν σε νοικοκυριά με υπεύθυνο εργαζόμενο ή συνταξιούχο.

• Σε όρους Δανίας, 4 στους 10 έλληνες θα θεωρούνταν ότι βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας.

• Η φτώχεια και οι ανισότητες αυξήθηκαν στη Γερμανία στην περίοδο 2005-7.

• Στην Ελλάδα, οι κρατικές μεταβιβάσεις (π.χ. επιδόματα) στους φτωχούς (πλην συντάξεων) μείωσαν την φτώχεια μόλις 6,3%.

• Την μεγαλύτερη μείωση της φτώχειας στην Ελλάδα επιφέρουν οι συντάξεις. Άρα η μείωσή τους θα έχει και τον μεγαλύτερο αρνητικό αντίκτυπο στην φτώχεια.

• Η ύφεση βαθαίνει την φτώχεια αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η ανάπτυξη την μειώνει.

• Η μείωση της ανεργίας δεν μειώνει αναγκαστικά και την φτώχεια.

• Το να είναι κάποιος φτωχός σήμερα αυξάνει την πιθανότητα να είναι φτωχός και αύριο, ακόμα κι όταν όλοι οι υπόλοιποι παράγοντες (π.χ. παιδεία, κατοικία) παραμένουν σταθεροί.

• Το μεγαλύτερο μέρος της συνολικής ανισότητας οφείλεται στην ανισότητα που υπάρχει εντός των κοινωνικών ομάδων.

• Οι κοινωνικές δαπάνες ερμηνεύουν σε σημαντικό βαθμό τις διαφορές στα ποσοστά φτώχειας μεταξύ των χωρών της ΕΕ-15.

• Οι εργαζόμενοι μερικής απασχόλησης εμφανίζουν παρόμοια ποσοστά φτώχειας με αυτά των ανέργων.

radical30 Σαβ 03 Ιουλ 2010, 08:43

Να επιτέλους στη πράξη ένα δείγμα πραγματικού ανοικτού δημοκρατικού διάλογου. Αν αυτή η συνέντευξη -γιατί περί αυτού πρόκειτα κατ' εμέ- μας "δίνονταν" σε μορφή βίντεο, τίποτα δεν θα μείωνε από την αλήθεια ή μη αλήθεια των απαντήσεων ενός ειδικού, σε ένα κατά δήλωσή του "σκράπα".
Όμως όλοι εμείς οι πραγματικοί σκράπες αλλά και απόλυτα ενδιαφερόμενοι, θα "κρατάγαμε" στο μυαλό μας μια περίληψη των όσων είχαμε ακούσει, διδαχθεί και ίσως κατανοήσει. Τα γραπτά όμως μένουν και αυτή είναι μια διαδικασία που έχει ξανασυμβεί στη γραπτή δημοσιογραφία, αλλά πολύ σπάνια στο στιλ αυτής εδώ, που διοχετεύεται άμεσα σε εκατομύρια αναγνωστών, λόγω Ιντερνετ και που αποθηκεύεται άμεσα με ένα "κλικ", για τον ίδιο λόγο.
Επί της ουσίας, όποιος κατάλαβε, ό,τι κατάλαβε. Πάντως το δικό μου συμπέρασμα είναι ότι ακόμη και οι δύο ειδικοί -ο καθένας στο είδος του- συμπέρασμα δεν έβγαλαν, τουλάχιστον προς το παρόν.
Γι' αυτό και μπαφιασμένοι, αποφάσισαν να "πάνε για κανά τσίπουρο"....

radical30

radical30 Σαβ 03 Ιουλ 2010, 08:41

Αλέκος Λασκαράτος: Γιάνη, διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον τα (περισσότερα) άρθρα σου στο protagon (γράφεις και ασταμάτητα...). Ειδικότερα το πρόσφατο άρθρο σου με τίτλο Και τώρα τι; Έχω μία απορία και μια παρατήρηση. Ξεκινώ με την απορία. Στο άρθρο σου μιλάς διεξοδικά για το τι πρέπει να κάνουμε για να βγούμε από την κρίση. Έστω λοιπόν ότι η ΕΕ σε ακούει και διοργανώνει, όπως προτείνεις, μια Μεγάλη Διαπραγμάτευση με στόχο την συνολική διαχείριση του δημόσιου χρέους, των ιδιωτικών ζημιών, των δημόσιων δαπανών και των επενδύσεων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Έστω ότι, έτσι, καταφέρνουμε να βγούμε από την τωρινή κρίση. Αρχίζει λοιπόν η μηχανή και περιστρέφεται και είμαστε όλοι (ας πούμε) ευχαριστημένοι. Σιγά-σιγά οι στροφές αυξάνουν όλο και περισσότερο, κάτι που αν δεν κάνω λάθος, είναι στο γονίδιο της ελεύθερης οικονομίας. Αν οι στροφές αυξηθούν πολύ κινδυνεύει η μηχανή να καεί (συγχώρεσέ μου τους όρους που χρησιμοποιώ αλλά από οικονομία είμαι σκράπας...). Σε βάθος χρόνου, μιας, δύο, τριών δεκαετιών δεν κινδυνεύουμε να πάθουμε τα ίδια που πάθαμε και τώρα; Ολοένα και μεγαλύτερα κέρδη αυτών που κινούν τα νήματα της οικονομίας, αυξημένη κατανάλωση, για να φτάσουμε στα υπερκέρδη και την υπερκατανάλωση χωρίς αντίστοιχη παραγωγική βάση, δηλαδή να φτάσουμε στον αέρα τον κοπανιστό που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια. Η ερώτησή μου είναι: Υπάρχουν μηχανισμοί, και πού, που να λειτουργούν σαν αρνητική ανάδραση (negative feedback) και όταν το σύστημα πάει να περιστραφεί τρελλά να το φρενάρουν. Που βρίσκονται (ή που πρέπει να βρίσκονται) αυτοί οι μηχανισμοί; Στη κρατική μηχανή, στην κοινωνία την ίδια;

Γιάνης Βαρουφάκης: Μακάρι Αλέκο οι οικονομολόγοι να ήταν τόσο 'σκράπες' όσο εσύ. Πήγες κατ' ευθείαν στην καρδιά του προβλήματος. Ένας ιταλός μαθηματικός, ο Volterra, παρατήρησε στην δεκαετία του 1920 το εξής ενδιαφέρον κυκλικό φαινόμενο στην Αδριατική: Τα μεγάλα ψάρια ευημερούσαν καταβροχθίζοντας τα μικρότερα, ο αριθμός των οποίων μειωνόταν τόσο που τα μεγάλα ψάρια, κάποια στιγμή, άρχισαν να εξαφανίζονται λόγω έλλειψης τροφής. Έτσι, αφού τα μεγάλα ψάρια σχεδόν εξαφανίστηκαν, ο πληθυσμός των μικρότερων ανέκαμψε. Όταν όμως ανέκαμψε αρκετά, τα μεγάλα ψάρια που επιβίωσαν άρχισαν να ευημερούν ξανά (τρώγοντας τα μικρότερα) και ο αριθμός τους να αυξάνεται εις βάρος των μικρότερων. Μέχρι που, άλλη μια φορά, τα μεγάλα πείνασαν. Και φτου κι από την αρχή.

Το ίδιο κυκλικό φαινόμενο παρατηρείται στον καπιταλισμό, με αρκετές διαφορετικές μορφές. Θα αναφέρω δύο. Σε περίοδο ανάπτυξης ο ανταγωνισμός υποχρεώνει τις επιχειρήσεις σε επενδύσεις και τεχνολογικές βελτιώσεις με σκοπό την βελτίωση των αγαθών και την μείωση του κόστους. Οι επενδύσεις αυξάνουν το συνολικό εισόδημα, την απασχόληση, τα εισοδήματα αλλά, παράλληλα (λόγω έντονου ανταγωνισμού) μειώνεται η κερδοφορία. Όταν η κερδοφορία πέσει κάτω από ένα επίπεδο, κάποιες επιχειρήσεις (οι ασθενέστερες) έχουν ζημίες και αναγκάζονται να απολύσουν προσωπικό ή και να κλείσουν. Οι απολυμένοι περιορίζουν τις αγορές τους, η συνολική ζήτηση μειώνεται και αυτό περιορίζει ακόμα περισσότερο την κερδοφορία. Κι άλλες επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο και η οικονομία μπαίνει σε καθοδική, υφεσιακή πορεία.

Μια παρόμοια δυναμική χαρακτηρίζει τον κόσμο του χρήματος. Σε περιόδους σταθερότητας και ανάπτυξης, τα επιτόκια μειώνονται και οι κίνδυνοι πτώχευσης είναι λίγοι. Οι έχοντες πολύ χρήμα ψάχνουν να βρουν τρόπους να το κάνουν να αυγατέψει, καθώς οι έντοκοι τραπεζικοί λογαριασμοί αποδίδουν ψίχουλα. Συνεπώς, ωθούμενοι από την αισιοδοξία που δημιουργεί η σπανιότητα πτωχεύσεων, παίρνουν όλο και μεγαλύτερα ρίσκα, τοποθετώντας τα χρήματά τους σε όλο και πιο επισφαλή δάνεια ή τραπεζικά 'προϊόντα'-φούσκες. Με άλλα λόγια, η έλλειψη κινδύνων ωθεί τους έχοντες σε επικίνδυνες επενδύσεις. Όταν η φούσκα σκάσει, αρχίζουν να αποφεύγουν τον κίνδυνο όπως ο διάολος το λιβάνι. Έτσι, έχουμε μια νέα περίοδο χαμηλών κινδύνων που εγκυμονεί μια νέα έκρηξη επικίνδυνων τοποθετήσεων. Κ.ο.κ.

Και τώρα στο ερώτημά σου: Υπάρχει κάποιος μηχανισμός εντός του συστήματος της αγοράς που να μπορεί να βάλει φρένο σε αυτή την διαδικασία αναπαραγωγής των κρίσεων; Η απάντηση είναι απλή: Όχι, δεν έχει. Όπου παρεμβαίνει η αποκεντρωμένη, άναρχη ανθρώπινη δραστηριότητα, η ιδιωτική πρωτοβουλία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κρίση. Οπότε έχεις απόλυτο δίκιο. Η υπέρβαση της κρίσης από μόνη της δεν εξασφαλίζει σε καμία περίπτωση ότι δεν θα δημιουργηθούν οι συνθήκες για την επόμενη. Το αντίθετο μάλιστα. Τίποτα δεν μπορεί να καταργήσει τις κρίσεις του καπιταλισμού. Αυτό που μπορεί να γίνει στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι να περιορίζουμε το μέγεθος μιας κρίσης και να αποσοβούμε την μετατροπή μιας ύφεσης σε καταστροφική κατάρρευση.

Χωρίς έναν μηχανισμό διαχείρισης τόσο της κρίσης όσο και της ανάκαμψης, είναι βέβαιη η επανάληψη του προβλήματος. Όμως, η Μεγάλη Διαπραγμάτευση που πρότεινα για την έξοδο από την κρίση μπορεί να αποτελέσει την βάση για έναν τέτοιο μόνιμο μηχανισμό συνολικής διαχείρισης της οικονομικής δραστηριότητας σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.

Πόσο βαθειά θα μπει στο πρόβλημα εξαρτάται από την πολιτική συγκυρία και βούληση. Κατ' ελάχιστον, θα πρέπει, αφού αντιμετωπίσει την κοινή κρίση των ιδιωτικών τραπεζών και του δημόσιου χρέους, να δημιουργήσει μακροπρόθεσμες 'συνέργειες' μεταξύ των εμπορικών πλεονασμάτων του Ευρωπαϊκού 'Βορρά' και των ελλειμμάτων του 'Νότου' ανακυκλώνοντας τα πρώτα υπό την μορφή επικερδών επενδύσεων στον 'Νότο'. Θα ήταν μια αρχή που μπορεί να οδηγήσει σε έναν αποτελεσματικό ρυθμιστικό ελεγκτικό μηχανισμό με σκοπό αυτό που δεν μπορούν οι αγορές: Την μείωση της συχνότητας και του μεγέθους των κρίσεων. Αν μάλιστα ο μηχανισμός αυτός επεκταθεί και στην υποστήριξη νέων μορφών οικονομικής δραστηριότητας (όπου το ιδιωτικό κέρδος δεν είναι αυτοσκοπός) τότε ίσως γίνει εφικτή η κατάργηση των κρίσεων.

ΑΛ: Ωραία, την απορία μου την απάντησες. (Βλέπω ξέρεις και πέντε πράγματα από ωκεανογραφία) Ας έρθω τώρα στην παρατήρηση: Πουθενά δεν αναφέρεσαι στην άλλη κρίση, την οικολογική κρίση που χωρίς την αλλαγή νοοτροπίας από μας τους ίδιους, όσο κυνηγάμε το όνειρο του 4Χ4 για να κάνουμε βόλτες στο Κολωνάκι ή την παραλιακή, ποτέ δεν θα περάσει. Ούτε και στην πράσινη ανάπτυξη ή την πράσινη οικονομία αναφέρεσαι. Στον όρο αυτόν (Η πράσινη Ανάπτυξη θα μας βγάλει από την κριση Wink

έχουν αναφερθεί διεθνείς οργανισμοί (ΟΗΕ, ΟΟΣΑ) αλλά και πολιτικοί (Ομπάμα, Γ. Παπανδρέου). Εσύ γιατί όχι;

ΓΒ: Έχεις πολύ δίκιο Αλέκο. Κάποιοι ίσως δικαιολογούνταν λέγοντας ότι την ώρα που η οικονομία καταρρέει, προέχουν άλλα ζητήματα. Ότι το περιβάλλον μπορεί να περιμένει. Δεν θα επικαλεστώ μια τέτοια δικαιολογία. Η οικολογική κρίση δεν μπορεί να περιμένει. Είναι πλέον σίγουρο ότι οι καταστροφικές μας επιπτώσεις στην δυνατότητα του πλανήτη να αναπαράγει τις συνθήκες της δικής μας επιβίωσης έγιναν μη αναστρέψιμες εδώ και μια δεκαετία. Επιπρόσθετα, η κρίση της οικονομίας έχει την ίδια υφή και ουσία με την κρίση της οικολογίας. Και οι δύο κρίσεις οφείλονται στην μη συντονισμένη, αποκεντρωμένη, ανθρώπινη οικονομική δραστηριότητα στο σύνολό της. Όπως στην Αδριατική (θυμήσου τον Volterra παραπάνω) τα μεγάλα ψάρια, ακολουθώντας αυτό που καταλαβαίνουν ως δικό τους συμφέρον, δημιουργούν τις συνθήκες της επόμενης λιμοκτονίας τους, έτσι κι εμείς, καθώς ο καθένας πασχίζει για το προσωπικό του όφελος, δημιουργούμε τις συνθήκες της μελλοντικής μας δυστυχίας - τόσο όσον αφορά την οικονομία όσο και την τάση μας να μετατρέπουμε τον πλανήτη σε 'καμένη γη'. Η οικονομική κρίση και η κλιματική αλλαγή αποτελούν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος: του αντίτιμου που καταβάλουμε ως ανθρωπότητα από την επικράτηση του ιδεολογήματος ότι οι 'αγορές ξέρουν'.

Όμως δεν απάντησα στο ερώτημά σου: Γιατί δεν έχω πει κουβέντα για αυτά έως τώρα μέσα από τις σελίδες του protagon; Δύο οι λόγοι. Ο πρώτος ότι ίσως κι εγώ παρασύρθηκα από τον ρου του δημόσιου διαλόγου για τα περί δημόσιου χρέους, ΔΝΤ, οικονομικής πολιτικής κλπ. Υπάρχει όμως και δεύτερος λόγος: Με θυμώνει η συνεχής χρήση σημαντικών όρων όπως 'πράσινη ανάπτυξη' που όμως απαξιώνονται από το γεγονός ότι οι χρήστες τους δεν έχουν κάτι παραπάνω να πουν - κάτι που να υπερβαίνει την χρήση του όρου ως πιασάδικο σλόγκαν βασικά προεκλογικής αξίας... Το έχω ξανανιώσει στο παρελθόν, τότε που μιλάγαμε για 'συμμετοχική δημοκρατία' με τέτοιο ενθουσιασμό που... την ξεχάσαμε. Η 'πράσινη οικονομία', η 'πράσινη ανάπτυξη' είναι πολύ σημαντική για να έχει την ίδια κατάληξη.

Κλείνω με μια διασύνδεση των δύο προβλημάτων: της διαχείρισης της οικονομικής ζωής και την οικολογική διαχείριση. Αναφέρθηκες στην 'πράσινη επιχειρηματικότητα'. Ε, λοιπόν αυτή δεν μπορεί να θυμίζει σε τίποτα την 'καφέ επιχειρηματικότητα' - εκείνη στην οποία στηρίχτηκε ο καπιταλισμός από γεννησιμιού του. Ο λόγος απλός: Ο καπιταλισμός δεν είναι τίποτα άλλο από μια συνεχής διαδικασία εμπορευματοποίησης των αγαθών. Τα τελευταία 300 χρόνια, πράγματα αξίας μετατράπηκαν σε εμπορεύματα. Π.χ. η γη, η εργασία, η γνώση αιώνων, ακόμα και το γενετικό υλικό. Η 'επιχειρηματικότητα' αυτό σήμαινε:

Καινοτόμους τρόπους να πάρεις κάτι που δεν ανήκει σε κανέναν αλλά που έχει μεγάλη αξία, να το ιδιοποιηθείς και στο τέλος να το πουλήσεις με κέρδος. Αυτό δεν μπορεί ποτέ να ισχύει με την 'πράσινη επιχειρηματικότητα' όπου το ζητούμενο είναι να δοθεί αρνητική αξία σε πράγματα που κανείς δεν θέλει (π.χ. καυσαέρια) και να αμείβεται όποιος τα καταστρέφει. Καμία αγορά ποτέ, από μόνη της, δεν πρόκειται να πετύχει κάτι τέτοιο, ό,τι και να λένε οι φανατικοί των αγορών.

Με άλλα λόγια, όπως η υπέρβαση της τωρινής οικονομικής κρίσης απαιτεί μια Μεγάλη Διαπραγμάτευση σαν αυτή που πρότεινα στο άρθρο που ανέφερες (που στόχο θα έχει την διαχείριση του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους), έτσι και η υπέρβαση της οικολογικής κρίσης απαιτεί μια αντίστοιχη Μεγάλη Οικουμενική Διαπραγμάτευση για την δημιουργία ενός μη αγοραίου μηχανισμού (που ίσως να συν-εργάζεται με τις αγορές) ο οποίος θα ρυθμίζει τις δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος μας στον πλανήτη.

ΑΛ. Νομίζω ότι ξεκαθαρίσαμε κάποια πράγματα και ήταν καλό που τα είπαμε. Μου έχει μείνει όμως ακόμα η απορία για το πώς αλλάζεις τη νοοτροπία των πολιτών πρός μία λιγώτερο καταναλωτική συμπεριφορά, χωρίς την οποία ό,τι μέτρα και να παρθούν όποια διαπραγμάτευση και να γίνει δεν θα φέρει αποτέλεσμα σε βάθος χρόνου. Ας αφήσουμε όμως και κάτι για μιά επόμενη φορά συμφωνείς; Τώρα όμως δίψασα... Είσαι για κάνα τσίπουρο;

ΓΒ. Καλή ιδέα...

radical30 Δευ 24 Μάης 2010, 06:26

Φταίμε όλοι!
Τoυ Γιώργου Χρ. Παπαχρήστου

Να ΄μαστε πάλι στην αρχή. Εκεί απ΄ όπου ξεκινήσαμε. Πες εσύ τώρα ότι έχεις έρθει εδώ από άλλη γη κι άλλα μέρη, δεν σου λένε τίποτε για το τι έχει συμβεί πριν από 7 μήνες και είσαι υποχρεωμένος να καταλάβεις τι γίνεται διαβάζοντας εφημερίδες, ακούγοντας ραδιόφωνα και βλέποντας τηλεοράσεις. Θα καταλάβεις; Εγώ λέω πως όχι. Σκάνδαλα και ξανά σκάνδαλα. Διαδηλώσεις και πάλι διαδηλώσεις. Κόντρες και ξανά κόντρες στα «παράθυρα», σε υψηλούς τόνους και πολλά ντεσιμπέλ. Και απογοήτευση. Διάχυτη. Ανάκατη με μιζέρια, γκρίνια, κατάθλιψη- ό,τι μπορεί να σε οδηγήσει μια ώρα νωρίτερα στο αεροδρόμιο να φύγεις. Να φύγεις μακριά: Τι θέλω εγώ εδώ; Επιστρέφω εκεί απ΄ όπου ήρθα, «σ΄ άλλη γη και σ΄ άλλα μέρη/ λίγη χαρά για να βρούμε» (από τραγούδι μού φαίνεται πως είναι αυτό). Κι εσύ μεν θα φύγεις, εμείς είναι που θα μείνουμε πίσω.
Να κλαίμε τη μαύρη μας τη μοίρα και να αναρωτιόμαστε πώς φτάσαμε ώς εδώ, στον πάτο του βαρελιού. Απ΄ όπου δεν υπάρχει διαφυγή, μόνο να κοιτάς προς τα πάνω μπορείς. Για να βλέπεις το φως από το στρογγυλό άνοιγμα και να στενοχωριέσαι ακόμη περισσότερο. Γαμώτο, πώς φτάσαμε ώς εδώ;

Τροφοδοτούν τον πιο ακραίο λαϊκισμό...
Το ξέρεις καλά πώς φτάσαμε, δεν χρειάζεται να σου το επαναλάβω. Είναι κουραστικό. Μη σου πω και ανιαρό πια. Μοιραίοι άνθρωποι βρέθηκαν να κυβερνάνε αυτή τη χώρα. Μοιραίοι, άβουλοι και κυρίως ανίκανοι. Οταν έπρεπε να κάνουν κάτι, δεν έκαναν τίποτε. Κι όταν δεν έπρεπε, έκαναν ό,τι θα μπορούσε να επιταχύνει την καταστροφή. Γνωστά πράγματα. Ιστορικώς καταγεγραμμένα. Και αποδεκτά από όλους, ακόμη κι αυτούς που τυφλωμένοι από τον κομματικό πατριωτισμό κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Αλλά είναι η αλήθεια. Που δεν μπορεί κανείς να την παραβλέψει.
Γι΄ αυτό εγώ νομίζω ότι αν πρέπει να αρχίσει τώρα η προσπάθεια για την ανασυγκρότηση της χώρας, πρέπει να αρχίσει με στέρεες βάσεις. Με παραδοχές. Σοβαρές παραδοχές, όχι της πλάκας. Του είδους ναι, φταίνε τα δυο κόμματα εξουσίας που κυβερνούν τον τόπο 36 χρόνια. Αλλά φταίνε και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Που τροφοδότησαν (και εξακολουθούν να τροφοδοτούν) τον πιο ακραίο λαϊκισμό και την κατάρα των «κεκτημένων»- αυτών που επιτρέπουν στον καθηγητή να εργάζεται 16 ώρες την εβδομάδα, οκτώ μήνες τον χρόνο, τον γιατρό που κάνει εφημερία από το σπίτι του, τον εφοριακό που παίρνει τα τριπλάσια λεφτά μισθό απ΄ ότι ένας οποιοσδήποτε άλλος δημόσιος υπάλληλος, τον... τον...

Φωνάζουμε για τους άλλους. Οχι για μας.
Αμα τα παραδεχτούμε αυτά μέσα μας πρώτα, ίσως κάτι να γίνει. Γιατί από μας θα πρέπει πρώτα να αρχίσει η προσπάθεια. Από τον καθένα μας χωριστά, για να μπορέσουμε στη συνέχεια να πάμε όλοι μαζί προς τον κοινό σκοπό. Αλλά εγώ απ΄ ότι έχω καταλάβει, εμείς είμαστε στη φάση τα μεν κόμματα να λένε «δεν φταίω εγώ, φταίει αυτός» και να δείχνουν τον απέναντι, οι δε πολίτες, εμείς δηλαδή, να φωνάζουμε ότι «ναι, πράγματι, κάτι πρέπει να γίνει ρε παιδιά, αλλά για τους άλλους. Οχι για μας».
Εξάλλου, αυτός είναι ο Ελληνας. Μέτρα; Ναι. Αλλά για τους άλλους. Φόροι; Δεν το συζητάμε. Αλλά για τους άλλους φυσικά. Σκληρή λιτότητα; Απαραίτητη. Αλλά όχι για μας, για τους άλλους. Που είναι έτσι, που είναι αλλιώς, που είναι γιουβέτσι! Τα παίρνω άσχημα. Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Μεγάλε, εσύ ας πούμε που βρίζεις τώρα τον Τόλη για τα πάρε- δώσε με την Εφορία, και αλαλάζεις εκστασιασμένος γύρω από το κομμένο κεφάλι της Αντζελας, πες μου, υπέβαλες ποτέ ειλικρινή δήλωση στην Εφορία; Κι αν υπέβαλες ασφαλώς θα το έκανες επειδή δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς, εντάξει; Μη μου λες παραμύθια. Και κυρίως μη μου κάνεις τον τιμητή. Φτάσαμε ώς εδώ γιατί όλοι μας δουλέψαμε εντατικά για να συμβεί αυτό. Ολοι, μηδενός εξαιρουμένου....

Φτάσαμε το 1,1 εκατομμύριο δημοσίους υπαλλήλους
Τέλος πάντων, βαριέμαι να λέω τα ίδια και τα ίδια. Θα καταντήσω γραφικός στο τέλος. Αλλά να μην έχουμε αυταπάτες και να μη ρίχνουμε πέτρες στους πολιτικούς. Το ξαναείπα, φταίνε και αυτοί, αλλά όχι μόνο αυτοί. Φταίμε όλοι, από αυτόν που δεν πληρώνει φόρους μέχρι εκείνον που κλέβει την Εφορία κατακρατώντας τον ΦΠΑ, και τον άλλον που χρωστάει στο ΙΚΑ, και τον άλλο που έγλειφε τον βουλευτή να τον χώσει στο αραλίκι του Δημοσίου (και φτάσαμε το 1,1 εκατομμύριο δημοσίους υπαλλήλους). Κι από τον άλλον που λαδώνει ώς τον άλλον που λαδώνεται, μέχρι αυτόν που του κόβουν κλήση κι έχει το κόλπο να μην την πληρώνει. Φταίμε. Τέλος. Και δεν επεκτείνω τη συζήτηση, γιατί θα πω πράγματα που θα στενοχωρήσουν κόσμο.
Σταματώ λοιπόν. Και στέκομαι μόνο στο εξής: ενώ όλοι καταλαβαίνουμε πια πως πρέπει να αλλάξουμε, μερικοί (δικοί μου, κυρίως) επιμένουν ότι πρέπει να σερνόμαστε στη λάσπη. Οτι τίποτε δεν έχει αλλάξει, τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει και πως έτσι θα (ή πρέπει να) συνεχίσουμε. Γιατί το κάνουν; Α, υπάρχει ποικιλία. Αλλοι από βαθύ αντιπασοκισμό. Αλλοι επειδή δεν γουστάρουν τον Γιώργο. Κάποιοι τρίτοι γιατί τους κινητοποιούν (συμφέροντα) και κάποιοι άλλοι, γραφικοί, γιατί πιστεύουν ότι άμα καταρρεύσει ο Γιώργος, θα επανέλθει στην εξουσία η Νέα Δημοκρατία!

Επενδύουν στην καταστροφή
Το ξέρω, αυτό το τελευταίο ακούγεται ως εφιάλτης, αλλά τι να κάνουμε, αφού το πιστεύουν αυτοί, εμείς θα τους το απαγορεύσουμε; Εδώ ολόκληρος Σαμαράς δεν βλέπει ότι το κόμμα διολισθαίνει συνεχώς- ήδη στις δημοσκοπήσεις καταγράφει ποσοστά της τάξης του 16%- και σου λέει, στο σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου δεν υπάρχει ευθύνη των υπουργών μας, αλλά ένας μόνο φταίει, κι αυτός λέγεται Παπακωνσταντίνου και είναι του ΠΑΣΟΚ.
Γελοιότητες, το ξέρω, αλλά αν αυτό είναι το επίπεδο της αντιπολίτευσης, τότε είναι σαν να ζητάς καλλιγραφία από τον.... ποπό της μαϊμούς. ΄Η οι άλλοι, της Αριστεράς. Το ΚΚΕ εξακολουθεί να στέλνει το ΠΑΜΕ να κάνει καταλήψεις- τελευταίο «επίτευγμα» η κατάληψη του αφύλακτου υπουργείου Εργασίας προχτές, προφανώς γιατί μας τέλειωσαν τα κρουαζιερόπλοια και οι αμερικάνες γριές τουρίστριες. Ο δε δημοφιλής Αλέξης ο «πίσω από τις λέξεις» απείλησε λέει την κυβέρνηση ότι αν δεν πάρει τα μέτρα πίσω, θα φύγει νύχτα! Ο Αλέξης- και οι σταλινικοί που τον περιστοιχίζουν και που έφαγαν νύχτα τον Φώτη Κουβέλη - απειλεί. Μάλιστα, εκεί έχουμε φτάσει.
Ολοι αυτοί λοιπόν πιστεύουν ότι αν υπονομεύσουν κάθε προσπάθεια για να σταθεί στα πόδια του ο τόπος, και μαζί υπονομεύσουν και τον Γιώργο, θα έχουν κομματικά οφέλη. Λυπάμαι που θα τους απογοητεύσω, αλλά αν αποτύχει ο Γιώργος θα σαρωθεί ολόκληρο το υπάρχον πολιτικό προσωπικό κι αυτοί μαζί! Το ξέρω, το έχω ξαναπεί. Αλλά δυστυχώς αυτοί που πρέπει να το καταλάβουν, δεν καταλαβαίνουν Χριστό. Δυστυχώς...

πηγή:

radical30 Κυρ 16 Μάης 2010, 03:17

Αυτοτέλεια και συμπύκνωση...
του Παναγιώτη Δ. Παναγιώτου (πανπαν) από το Ethnos online - 17/5/10

Είναι μεγάλο λάθος να πιστεύει κανείς ότι ο «θυμός» που εκφράζει η κοινή γνώμη, για τα σκληρά οικονομικά μέτρα (μείωση μισθών και συντάξεων), μπορεί να «εξισορροπηθεί» με το άνοιγμα των «φακέλων της διαφθοράς» ή από μια επιχείρηση «καθαρά χέρια».
Ο κόσμος ζητάει την «τιμωρία» όλων εκείνων των πολιτικών προσώπων, που έχουν την ευθύνη για το σημερινό μας «χάλι» και την «τιμωρία» για τα φαινόμενα «διαφθοράς» και «σπατάλης» δημοσίου χρήματος, όχι σαν «συμψηφισμό» ή «αντιπερισπασμό» στα «σκληρά μέτρα» που βιώνει.
Αλλά σαν πράξη στοιχειώδους δικαιοσύνης και (έστω καθυστερημένης) επιβεβαίωσης λειτουργίας (επανα-νομιμοποίησης) των θεσμών. Επικοινωνιακοί χειρισμοί αν επιχειρηθούν, θα γίνουν «μπούμερανγκ» και θα συγκεντρώσουν την αποδοκιμασία, τελικά, των πολιτών. Οσοι σκέφτονται ότι η επιβεβλημένη απόδοση ευθυνών θα κάνει τάχατες τα «μέτρα» πιο «ήπια και αγώγιμα» για τους πολίτες δεν κάνουν «σωστές σκέψεις»...

Υπάρχουν τρία διαφορετικά ζητήματα, που πρέπει και τα τρία να υπηρετηθούν αυτοτελώς (παρότι συνδέονται) για να μπορέσει το πολιτικό σύστημα να ανακτήσει τη «χαμένη αξιοπιστία του» ανεξαρτήτως επιμερισμού ευθυνών.
Πρώτον, η απόδοση ευθυνών (τιμωρία).
Δεύτερον, οι νέες ρυθμίσεις για την εξυγίανση του πολιτικού συστήματος (πόθεν έσχες, ασυλία βουλευτών, νόμος περί ευθύνης υπουργών, λειτουργία και κόστος της Βουλής, νέο εκλογικό σύστημα, χρηματοδότηση των κομμάτων κλπ.).
Και τρίτον, η επιτυχία της προσπάθειας αντιμετώπισης της κρίσης και της ανασυγκρότησης της χώρας, σε νέες βάσεις, οικονομικές, κοινωνικές και ιδεολογικές.

Η αναγκαία εκκαθάριση του παρελθόντος που, εν πολλοίς, γίνεται καθυστερημένα δεν είναι πρακτικά εύκολη υπόθεση (νομικά και άλλα προβλήματα θα προκύψουν). Κυρίως όμως (με βάση τις καχυποψίες, τους λαϊκισμούς, τις αμφισβητήσεις και τις άγονες εντάσεις) δύσκολα θα διεκδικήσει τον τίτλο μιας «αδιαμφισβήτητης κάθαρσης». Και δύσκολα το λαϊκό αίσθημα δικαιοσύνης δεν θα «δηλητηριάζεται» από μια γεύση αμφισβήτησης... Παρόλα αυτά, το χειρότερο θα ήταν να μη γίνει τίποτα!

Οσο για τις «νέες ρυθμίσεις» για την εξυγίανση του πολιτικού συστήματος θα λειτουργήσουν θετικά υπό δύο προϋποθέσεις: Αν είναι πειστικές και αν τελικά δει ο κόσμος πραγματική διάθεση εφαρμογής τους...

Καταλύτης βέβαια των εξελίξεων θα είναι η επιτυχία ή όχι της αντιμετώπισης της κρίσης. Εδώ θα κριθούν όλα «συμπυκνωμένα». Επίσης και η τύχη του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού. Οποια κι αν είναι η έκβαση του «εγχειρήματος», ανατροπές και αλλαγές αποκλείεται να μη γίνουν. Απλά, εάν το «εγχείρημα πετύχει, οι αλλαγές και οι ανατροπές θα ακολουθήσουν πιο «συντεταγμένους δρόμους». Διαφορετικά, θα εμφανιστούν φαινόμενα «κατάρρευσης» με ό,τι θα σημαίνει αυτό...
Γι΄ αυτό η επιτυχία της μεγάλης προσπάθειας που κάνει η κυβέρνηση είναι σχεδόν υποχρεωτική!

radical30 Τρι 11 Μάης 2010, 05:27

«Τραγικές οι εξελίξεις στην ευρωζώνη»

«Το σχέδιο ΕΕ-ΔΝΤ για τον μηχανισμό στήριξης της ευρωζώνης, που εγκρίθηκε σήμερα τα ξημερώματα από τους υπουργούς Οικονομίας της Ε.Ε., γενικεύει την καταστροφική συνταγή που εφαρμόζεται στην Ελλάδα σε όλη την ευρωζώνη και συνιστά τον τέλειο μηχανισμό επιστροφής της ηπείρου σε ένα βαθύ κοινωνικό και εργασιακό μεσαίωνα» δήλωσε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Παναγιώτης Λαφαζάνης, σχολιάζοντας την απόφαση των υπουργών Οικονομίας της ΕΕ για τον μηχανισμό στήριξης της ευρωζώνης, ύψους 720 δισ. ευρώ.

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ μίλησε για «τραγικές ιστορικές εξελίξεις στην ευρωζώνη, οι οποίες έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι οι κυβερνήσεις της Ε.Ε. έχουν μετατραπεί σε άβουλα πιόνια της ''δικτατορίας'' που έχουν επιβάλει οι κεφαλαιαγορές και σε δρεπανηφόρα άρματα, πρώτα απ’ όλα του χρηματιστικού κεφαλαίου, για την κοινωνική και εργασιακή διάλυση. Σε αυτόν τον καταστροφικό δρόμο η κυβέρνηση του κ. Γ. Παπνδρέου διεκδικεί επάξια το πρωτείο».

Καταλήγοντας ο κ. Λαφαζάνης, τόνισε ότι «αυτή την ώρα η Ελλάδα επιβάλλεται να αποχωρήσει άμεσα από τον μηχανισμό χρηματοδότησης Ε.Ε.-ΔΝΤ και να προχωρήσει τάχιστα στην επαναδιαπραγμάτευση για μια νέα ευνοϊκή ρύθμιση του δημόσιου χρέους, πρώτα απ’ όλα του εξωτερικού, ως άμεσο μέτρο ενός γενικότερου προοδευτικού και ανορθωτικού προγράμματος, σε σύγκρουση με το νεοφιλελεύθερο μονεταριστικό πλαίσιο της ΟΝΕ και τους αγοραίους κανόνες της ΕΕ».

πηγή: zougla.gr

radical30 Τρι 11 Μάης 2010, 05:25

Κακώς πήρε τα μέτρα ο Γιώργος!
του Γιώργου Δελαστίκ από το Ethnos.gr 11/5/2010

Θεαματική στροφή 180 μοιρών πραγματοποίησε στην πολιτική της η ηγεσία της Ευρωζώνης υπό το κράτος των απειλούμενων κερδοσκοπικών επιθέσεων εναντίον των χωρών-μελών της, που αναμφισβήτητα θα έθεταν σε κίνδυνο την ίδια την επιβίωση του ευρώ. Κατ’ εντολήν των ηγετών, οι υπουργοί Οικονομικών αποφάσισαν κυριολεκτικά εν μια νυκτί όλα εκείνα τα μέτρα που θα έπρεπε να είχε ήδη ζητήσει η κυβέρνηση Παπανδρέου, αλλά δεν είχε το πολιτικό θάρρος ούτε καν να τα προτείνει, καθώς ήταν αυτοπαγιδευμένη στη λανθασμένη εκτίμησή της ότι δήθεν ήταν απολύτως αδύνατον να γίνουν δεκτά!
Να όμως που η ζωή απέδειξε ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες τα αποφάσισαν μόνοι τους και μάλιστα λίγοι μόνο ημέρες αφότου ο πρωθυπουργός αποδέχτηκε τους εφιαλτικούς όρους που του επέβαλε το ΔΝΤ, προκαλώντας ρήξη στις σχέσεις της κυβέρνησής του με τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους και οδηγώντας την ελληνική κοινωνία στα πρόθυρα της έκρηξης, μετά τις σφαγιαστικές περικοπές μισθών και συντάξεων.

Μήνες ολόκληρους παρουσιάζουμε αδιαμφισβήτητα επίσημα στοιχεία που αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι το δημόσιο χρέος καλπάζει σε όλη την Ευρώπη, όπως και στις ΗΠΑ και στην Ιαπωνία, επιμένοντας ότι αποτελεί καθολικό πρόβλημα του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος σήμερα, άρα θα αντιμετωπιστεί με συνολικά μέτρα, στα οποία θα έπρεπε να ενταχθεί και η ελληνική περίπτωση Πραγματικά, οι Ευρωπαίοι ηγέτες υποχρεώθηκαν να δώσουν εντολή στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να κάνει το αυτονόητο, το οποίο κάνουν όλες οι κεντρικές τράπεζες του κόσμου και το οποίο η κυβέρνηση Παπανδρέου θεωρούσε «αδύνατο»: να αγοράζει η ΕΚΤ κρατικά ομόλογα απευθείας από τις ώρες της Ευρωζώνης!

Αυτή είναι η μοναδική πραγματική και αποτελεσματική λύση στο πρόβλημα του χρέους, η οποία κόβει την όρεξη κάθε κερδοσκόπου, όπως άλλωστε φάνηκε και από τις αντιδράσεις τους χθες. Επιπροσθέτως, η ΕΚΤ συνέστησε στις χώρες της Ευρωζώνης να προχωρούν στην έκδοση «λαϊκών ομολόγων», όποτε το κρίνουν αναγκαίο. Και αυτό είχε προταθεί μετ’ επιτάσεως στην κυβέρνηση Παπανδρέου από πολλές πλευρές, αλλά παρόλο που δεν απαγορευόταν από καμιά συνθήκη ή οδηγία της ΕΕ, η κυβέρνηση δεν το είχε αποτολμήσει ούτε καν στις φάσεις παροξυσμού των κερδοσκοπικών επιθέσεων εναντίον της χώρας μας.Τώρα αποδεικνύεται επίσης πόσο έωλες ήταν οι ιδιοτελείς φήμες που είχαν θέσει σε κυκλοφορία κυβερνητικοί κύκλοι αμφιλεγόμενων διασυνδέσεων, ισχυριζόμενοι ότι θα... κατέρρεε δήθεν το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, αν η κυβέρνηση εξέδιδε κρατικά ομόλογα απευθυνόμενα στον κάθε καταθέτη!
Σιγά μην κατέρρεαν οι τράπεζες, αν 5 ή 10 ή και 15 δισεκατομμύρια ευρώ από τα περίπου 250 δισεκατομμύρια των καταθέσεων στις ελληνικές τράπεζες κατευθύνονταν σε κρατικά ομόλογα προκειμένου να βοηθηθεί η χώρα να αποκρούσει μια οξεία κερδοσκοπική επίθεση!
Είναι καλύτερα τώρα που 25 με 30 δισεκατομμύρια ευρώ έχουν ήδη φύγει στο εξωτερικό εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής που αντικειμενικά ενθάρρυνε τις κερδοσκοπικές επιθέσεις;

Πέρα όμως από το λογικότατο επιχείρημα, υπάρχει άνθρωπος στην Ευρώπη ολόκληρη που νομίζει ότι η ΕΚΤ, συνιστώντας την κατά περίπτωση έκδοση «λαϊκών ομολόγων», αποσκοπεί στην... κατάρρευση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος; Προφανώς, κανένας.
Το τελικό συμπέρασμα από όλα αυτά όμως είναι ότι πέρα από την πολιτική ανεπάρκεια και έλλειψη διορατικότητας της κυβέρνησης, η ουσία είναι πως κακώς, κάκιστα πήρε ο Γιώργος Παπανδρέου τις αποφάσεις περικοπής των μισθών και των συντάξεων μισθωτών του Δημοσίου και συνταξιούχων πάσης φύσεως ως δήθεν αναγκαίων μέτρων για να μπορέσει να δανειστεί η χώρα και να μη χρεοκοπήσει. Αυτό δεν ισχύει, οι συνθήκες άλλαξαν. Πρέπει να αλλάξει επομένως και η κυβερνητική πολιτική στο θέμα αυτό. Αμέσως, έστω και τώρα.
Αποδοχές
Να ακυρωθούν οι περικοπές. Αναθεώρηση των κυβερνητικών μέτρων απαιτείται εδώ και τώρα, μετά τις αποφάσεις της Ευρωζώνης και της ΕΚΤ.
Ο πρωθυπουργός πρέπει να πάρει αμέσως πίσω όλα τα μέτρα περικοπών στους μισθούς και στις συντάξεις που θα κάνουν τους ανθρώπους να δυστυχήσουν και θα στραγγαλίσουν την πραγματική οικονομία, βυθίζοντας την Ελλάδα σε ύφεση για μία δεκαετία σχεδόν.
Να συνεχίσει το ηράκλειο έργο της δραστικής μείωσης του υπερδιογκωμένου από πολιτικά ρουσφέτια δημόσιου τομέα, της πάταξης της τεράστιας έκτασης φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής κ.λπ., στόχους στους οποίους έχει την απόλυτη στήριξη του κόσμου.
Να εγκαταλείψει αμέσως όμως την πολιτική λεηλασίας των μισθών και των συντάξεων, η οποία υπηρετεί άλλους, σκοτεινούς στόχους.

radical30 Παρ 07 Μάης 2010, 03:52

Radical30 από που είναι το κομμάτι που έβαλες πιο κάτω?

Επειδή πολλοί ρωτάτε τι θα γίνει αν η Ελλάδα δεν έπαιρνε τα μέτρα του ΔΝΤ και κήρυττε πτώχευση να εξηγήσουμε απλά ότι:
Κάνει στάση πληρωμών που σημαίνει ότι όπου χρωστάει ξανακάνει διαπραγμάτευση. Καλό ακούγεται αλλά μετά για 1 αιώνα και βάλε δεν πρόκειται να μας εμπιστευθεί κανένας να μας δανείσει.

Σε περιόδους κρίσης το κράτος κλείνει τις τράπεζες ή ... βάζει όριο στις αναλήψεις χρημάτων ή απαγορεύει με φυλάκιση οποιαδήποτε κατοχή χρυσού. Γενικώς το κράτος έχει οποιαδήποτε εξουσία πάνω στα περιουσιακά στοιχεία.
Οι καταθέσεις που έχει κάποιος γίνονται λιγότερες αυτομάτως και αν μπούμε στην δραχμή γίνεται υποτίμηση και το χρήμα χάνει
την αξία του!
Ακόμα μπορεί η κυβέρνηση να πει ότι όποιος έχει ποσά στις τράπεζες τα μισά τα δίνει ως φόρο στο κράτος.

Και άλλα πολλά μπορούν να γίνουν αλλά μένουμε σε αυτά. Ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα και μακάρι να μην ζήσουμε ποτέ την πτώχευση. Το χειρότερο σενάριο ήταν να μπούμε στο ΔΝΤ γιατί θα παρθούν μέτρα αλλά υπήρχε και άλλο ένα σενάριο πιο εφιαλτικό. Να κηρύξουμε πτώχευση. Ίσως αυτό που κάναμε ως χώρα να ήταν το καλύτερο. Όμως το λέμε γιατί μας έφθασαν μέχρι το γκρεμό και μας είπαν ή κάθεστε για χρόνια εκεί ή πηδάτε. Αλλά αυτοί που μας έφθασαν εκεί πρέπει να μπούνε φυλακή.

radical30 Τρι 04 Μάης 2010, 09:12

Τι πιστεύει ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ για το… ΔΝΤ;
του Σωτήρη Σκουλούδη από το zougla.gr

Από το Υπουργείο Οικονομίας της δεκαετίας του 1980, στα έδρανα της ευρωπαϊκής Βουλής και πρόεδρος μιας σειράς διεθνών επιτροπών, ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης διορίστηκε πρόσφατα ως αναπληρωτής εκτελεστικός διευθυντής και εκπρόσωπος της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Μία θέση ιδιαίτερα νευραλγική και κρίσιμη για το μέλλον της χώρας την περίοδο που διανύεται, ενώ η σκέψη, ότι ο ίδιος θεωρεί πως
«η εφαρμογή των προγραμμάτων διαρθρωτικής προσαρμογής του ΔΝΤ στις αναπτυσσόμενες χώρες, προκειμένου να αντιμετωπίσουν την κρίση του εξωτερικού χρέους οδήγησε, στις περισσότερες περιπτώσεις, σε όξυνση ανισοτήτων, ελλείμματα του ισοζυγίου πληρωμών, ανατιμήσεις προϊόντων καιυπηρεσιών και κοινωνική αναταραχή», σίγουρα δεν είναι διόλου ανακουφιστική για τον ήδη υπερ-αγχωμένο (και υπερ-χρεωμένο) Έλληνα πολίτη.

Από την άλλη, το γεγονός, ότι ο ίδιος είναι καλός γνώστης τόσο των μηχανισμών όσο και των τρωτών σημείων των πολιτικών του ΔΝΤ, μας επιτρέπει να αισιοδοξούμε ότι οι χειρισμοί του θα είναι οι κατάλληλοι, ώστε τουλάχιστον να… αποφύγουμε τις κακοτοπιές που συνοδεύουν τον Οργανισμό στα 50 και πλέον έτη λειτουργίας του.
Για όσο τουλάχιστον περνάει από το χέρι του. Τι πιστεύει, όμως, ο οικονομολόγος για τον θεσμό στον οποίο εκπροσωπεί τη χώρα μας;

Το πρόσφατο διάστημα, μέχρι τις αρχές του 2010, οπότε και ανέλαβε το νέο του πόστο, ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης δίδασκε σε μεταπτυχιακά προγράμματα του τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Θαυμαστής ο ίδιος του οικονομολόγου, πρώην υψηλόβαθμου στελέχους της Παγκόσμιας
Τράπεζας και Νομπελίστα, Τζόζεφ Στίγκλιτζ, παρέδιδε στους φοιτητές που κατέκλυζαν τα έδρανα το βιβλίο του «Η Μεγάλη Αυταπάτη», που αποτελεί την πιο αξιόπιστη και εμπεριστατωμένη ανάλυση και κριτική από κάποιον ο οποίος έχει ζήσει τα πράγματα επί σειρά ετών μέσα από τα κέντρα των αποφάσεων. Ο συγγραφέας, στο βιβλίο του που συζητήθηκε παγκοσμίως, αναδεικνύει τις τεράστιες αποτυχίες του ΔΝΤ από την απαρχή της ίδρυσής του, τόσο στο να εκπληρώσει την αρχική του αποστολή όσο και στο να ανακουφίσει πραγματικά τις ταραγμένες οικονομίες των χωρών από τις οποίες «προσκλήθηκε».

«Κόλαφος» για το ΔΝΤ οι μαρτυρίες πρώην στελέχους του
Αξίζει να δούμε ορισμένα αποσπάσματα από τα βασικά συμπεράσματα που αναφέρει ο Στίγκλιτζ στο βιβλίο του, δεδομένου ότι οι καταστάσεις που περιγράφονται παρακάτω ίσως και να «χτυπούν» πλέον και τη δική μας πόρτα.

Μισό αιώνα μετά την ίδρυσή του, είναι φανερό πως το ΔΝΤ απέτυχε στην αποστολή του. Το ΔΝΤ, αντί να προωθεί το φιλελευθερισμό του εμπορίου, θα ήταν καλύτερα να επικεντρωθεί στην επίτευξη της παγκόσμιας οικονομικής σταθερότητας. Το χειρότερο είναι, ότι πολλές από τις πολιτικές που προώθησε το ΔΝΤ συνέβαλαν στην παγκόσμια αστάθεια.
Στην πλειονότητά τους οι πολιτικές διαρθρωτικής προσαρμογής του ΔΝΤ προκάλεσαν πείνα και ταραχές σε πολλές χώρες όπου εφαρμόστηκαν. Και όταν ακόμα τα αποτελέσματα κατάφεραν να επιτύχουν βραχύβια οικονομική μεγέθυνση, συχνά τα οφέλη ήταν δυσανάλογα περισσότερα για τους πιο εύπορους, ενώ εκείνοι που βρίσκονταν στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα αντιμετώπιζαν ακόμη μεγαλύτερη φτώχεια.

Το ΔΝΤ διέπραξε σφάλματα σε όλους τους τομείς όπου ενεπλάκη. Σε πολλές χώρες τα σφάλματα ως προς τη διαδοχική εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων και το ρυθμό οδήγησαν σε άνοδο της ανεργίας και αύξηση της φτώχειας. Η δυστυχία και ο πόνος έγιναν μέρη της διαδικασίας απολύτρωσης, ενδείξεις ότι η χώρα βρισκόταν στο σωστό δρόμο. Δίχως άλλο ο πόνος είναι έως έναν βαθμό απαραίτητος. Η ένταση του πόνου που γνώρισαν οι αναπτυσσόμενες χώρες με τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης και της ανάπτυξης, έτσι όπως αυτές καθοδηγήθηκαν από το ΔΝΤ, ήταν πολύ μεγαλύτερη από ότι χρειαζόταν.

Οι αποφάσεις στο ΔΝΤ λαμβάνονταν με βάση ένα μάλλον περίεργο μείγμα ιδεολογίας και κακών οικονομικών, ένα δόγμα που μερικές φορές έμοιαζε μόλις να συγκαλύπτει κάποια ιδιαίτερα συμφέροντα. Οι πολιτικές των διεθνών οικονομικών οργανισμών συχνότατα ευθυγραμμίζονται με εμπορικά και χρηματοπιστωτικά συμφέροντα εκείνων που βρίσκονται στις προηγμένες βιομηχανικά χώρες. Τις περισσότερες φορές, ο τρόπος που το ΔΝΤ προσεγγίζει τις αναπτυσσόμενες χώρες έδινε την αίσθηση ενός αποικιοκράτη κυβερνήτη.

Και μόνο η ιδέα (του ΔΝΤ) ότι θα μπορούσε κάποιος να ξεχωρίσει την οικονομία από την πολιτική, ή μια ευρύτερη αντίληψη για την κοινωνία, φανέρωνε στενότητα προοπτικών. Εάν οι πολιτικές που επιβάλλουν οι δανειστές οδηγούν σε διαδηλώσεις τότε οι οικονομικές συνθήκες επιδεινώνονται, καθώς τα κεφάλαια εξέρχονται από τη χώρα και οι εταιρείες φοβούνται ότι ίσως χρειαστεί να επενδύσουν περισσότερα από τα χρήματά τους. Τέτοιες πολιτικές δεν αποτελούν συνταγή ούτε για επιτυχημένη ανάπτυξη ούτε για οικονομική σταθερότητα. Μερικές φορές, το πρόγραμμα του ΔΝΤ άφηνε τη χώρα το ίδιο φτωχή, αλλά με περισσότερα χρέη και μια ακόμα πιο πλούσια ελίτ να την κυβερνά.

Αν είχαν ακολουθήσει τις συμβουλές του ΔΝΤ, οι ΗΠΑ δεν θα είχαν γνωρίσει την έκρηξη που σημειώθηκε στην αμερικάνικη οικονομία κατά τη δεκαετία του 1990 –έκρηξη που επέφερε μια άνευ προηγουμένου ευημερία και επέτρεψε στη χώρα να αντιστρέψει το τεράστιο δημοσιονομικό της έλλειμμα και να το μετατρέψει σε σημαντικό πλεόνασμα. Η χαμηλότερη ανεργία είχε επίσης βαθύτατες κοινωνικές συνέπειες –ζητήματα τα οποία ελάχιστα έλκουν την προσοχή του ΔΝΤ οπουδήποτε στον κόσμο.

Το ΔΝΤ σε πολλές χώρες έκανε χειρότερα τα πράγματα επειδή τα προγράμματα λιτότητας που εφάρμοζε συχνά συνεπάγονταν τόσο υψηλά επιτόκια ώστε η δημιουργία θέσεων εργασίας και επιχειρήσεων θα ήταν αδύνατη ακόμα και σε ένα καλό οικονομικό περιβάλλον όπως αυτό των ΗΠΑ. Το γεγονός ότι το ΔΝΤ εστιάζει στους χρηματοπιστωτικούς δείκτες και όχι στη μέτρηση των πραγματικών μισθών, της ανεργίας, του ΑΕΠ ή ευρύτερων δεικτών ευημερία, λέει πολλά από μόνο του.
Εάν οι στρατηγικές του ΔΝΤ δεν είχαν απλώς καταφέρει να επιτύχουν πλήρως όλες τις δυνατότητες της ανάπτυξης, αυτό θα ήταν από μόνο του αρκετά κακό. Αλλά οι αποτυχίες σε πολλά μέρη ανέστρεψαν το πρόγραμμα της ανάπτυξης διαβρώνοντας, χωρίς κάτι τέτοιο να είναι αναγκαίο, τον ίδιο τον κοινωνικό ιστό. Στους υπολογισμούς της μακροοικονομικής πολιτικής του ΔΝΤ, οι οποίοι έχουν το χρώμα του χρήματος, συχνά δεν υπάρχει χώρος για τέτοιες ανησυχίες.

Όσο σκληρά πολέμησαν οι εργαζόμενοι για αξιοπρεπείς δουλειές, το ίδιο σκληρά πολέμησε και το ΔΝΤ για αυτό που κατ’ ευφημισμό αποκαλεί «ευελιξία της αγοράς εργασίας», το οποίο ακούγεται κάπως καλύτερο από «βελτίωση της λειτουργίας της αγοράς εργασίας», αλλά, όπως εφαρμόστηκε, δεν ήταν παρά μια κωδική ονομασία για χαμηλότερους μισθούς και μικρότερη προστασία της εργασίας.Οι χαμηλότεροι μισθοί (που επέβαλλε το ΔΝΤ) ίσως να οδηγούσαν κάποιες
εταιρείες στην πρόσληψη κάποιων επιπλέον υπαλλήλων. Όμως ο αριθμός των νεοπροσληφθέντων εργαζομένων μπορεί να είναι σχετικά μικρός, ενώ η
εξαθλίωση που προκαλούν οι χαμηλότεροι μισθοί σε όλους τους άλλους εργαζομένους μπορεί να είναι πολύ σοβαρή.
Τα προγράμματα του ΔΝΤ χορηγούν κατ’ επανάληψη κεφάλαια στις κυβερνήσεις προκειμένου να διασώσουν τους δυτικούς πιστωτές. Οι πιστωτές, που προσδοκούν μια διάσωση από το ΔΝΤ, αποδυναμώνουν τα κίνητρα που εξασφαλίζουν ότι οι οφειλέτες θα είναι σε θέση να εξοφλήσουν.

Αναγκαίο κακό;
Φέρνοντας με τον τρόπο αυτό -με τη διδασκαλία δηλαδή του βιβλίου «Η Μεγάλη Αυταπάτη»- ο Έλληνας ακαδημαϊκός τους φοιτητές-μελλοντικούς οικονομολόγους σε μια θέση αυστηρής επίκρισης τόσο για την αποτελεσματικότητα όσο και για τα κίνητρα του ΔΝΤ, ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης εκφράζει δημόσια τη γνώμη του για τον διεθνή θεσμό στο βιβλίο του «Προς έναν Πολιπολικό Κόσμο» (δείτε το link από την παρουσίασή του στη zougla.gr εδώ).Επικαλούμενος και εδώ τον Στίγκλιτζ, ο Ρουμελιώτης θεωρεί αναγκαία την ύπαρξη του Οργανισμού, εφόσον, όμως, αλλάξουν κάποια δομικά στοιχεία της λειτουργίας του, ενώ προτείνει και ορισμένες λύσεις για αυτό.
Στο κεφάλαιο με θέμα τον ρόλο του ΔΝΤ, λοιπόν, αφού ισχυρίζεται ότι η αντιμετώπιση των χρηματοπιστωτικών κρίσεων οφείλουν να λαμβάνουν πλέον παγκόσμιο χαρακτήρα και αποδέχεται μια αποτελεσματική διεθνή αρχή που να εγγυάται την οικονομική και νομισματική σταθερότητα, θεωρεί τελικά ότι «το ΔΝΤ προσφέρεται, εφόσον μεταρρυθμιστεί και ενισχυθεί η χρηματοδοτική του ισχύς, να διαδραματίσει έναν ουσιαστικό ρόλο στο αυριανό διεθνές εποπτικό και τραπεζικό οικοδόμημα», αρκεί «να αυξηθούν τα χρηματοδοτικά του μέσα».

Ο ίδιος θεωρεί ότι τα αρνητικά λειτουργικά αποτελέσματα του ΔΝΤ, τα οποία ανέκυψαν εξαιτίας της μείωσης των εσόδων του, θα επανακάμψουν χάρη στα νέα δάνεια που θα συνάψει με χώρες που έχουν πληγεί από την κρίση. Άλλωστε, μετά την κριτική που ασκήθηκε για την πολιτική του ΔΝΤ και άρα τις αποτυχίες του στην αντιμετώπιση των κρίσεων στη Νοτιοανατολική Ασία (1997), στη Ρωσία (1998) και στην Αργεντινή (2001), «το ΔΝΤ αναγκάστηκε να δημιουργήσει ένα ανεξάρτητο γραφείο αξιολόγησης των πολιτικών του και της αποτελεσματικότητας της δανειακής στήριξης σε χώρες που αντιμετωπίζουν κρίσεις».

Για την ανάγκη επέμβασης του ΔΝΤ τονίζει ότι «η εκτίμηση της δυνατότητας χρηματοδότησης του οικονομικού προγράμματος μιας χώρας από το ΔΝΤ θα πρέπει να προσανατολίζεται αφενός προς την κατεύθυνση του ισοζυγίου πληρωμών της και αφετέρου προς τις ανάγκες δημιουργίας πρόσθετης οικονομικής ικανότητας μέσω του σχηματισμού κεφαλαίου, ώστε να εξασφαλίζεται η μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα της χώρας».

Τέλος, ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης διαπιστώνει πλέον ότι «το ΔΝΤ οδηγήθηκε σταδιακά στην ελαστικοποίηση των όρων δανειοδότησης των αναπτυσσόμενων χωρών και τώρα συνδυάζει μια πολιτική σταθεροποίησης με την ανάγκη καταπολέμησης της φτώχειας και αφήνει περιθώρια ευελιξίας στις χώρες αυτές όσον αφορά το χρονοδιάγραμμα εφαρμογής των σχετικών προγραμμάτων και στηρίζει προγράμματα για την καταπολέμηση της διαφθοράς», ενώ καταλήγει ότι «με τις πρόσφατες αποφάσεις της G20 ο ρόλος του ΔΝΤ αναβαθμίζεται, οι πόροι του θα τριπλασιαστούν και η μεταρρύθμισή του θα επιταχυνθεί».

Μια νέα εποχή για το ΔΝΤ;
Άλλωστε, το γεγονός, ότι η αρνητική κατάσταση σχετικά με τις πολιτικές και την αποτελεσματικότητα του ΔΝΤ έχει αλλάξει τα τελευαία χρόνια, «βλέπει» πλέον και ο σφοδρός επικριτής του που αναφέραμε, ο Νομπελίστας Τζόζεφ Στίγκλιτζ. Αν και όπως αναφέρει καθαρά στο βιβλίο του «δεν αισιοδοξώ ότι οι θεμελιώδεις μεταρρυθμίσεις στην επίσημη διακυβέρνηση του ΔΝΤ θα επέλθουν σύντομα», (υπενθυμίζουμε ότι «Η Μεγάλη Αυταπάτη» εκδόθηκε το 2003), και συμπληρώνει ότι «το ΔΝΤ ποτέ δεν επιθυμεί να συζητεί τις αβεβαιότητες που σχετίζονται με τις πολιτικές που προτείνει αλλά θέλει να προβάλλει την εικόνα ως αλάθητου, ακολουθεί μια στάση και μια νοοτροπία που δεν το αφήνουν να μάθει από τα λάθη του παρελθόντος –πώς μπορεί να μάθει από αυτά εάν δεν μπορεί να τα
παραδεχτεί;», σε πρόσφατη συνέντευξή του στην «Καθημερινή» δηλώνει ότι «οι χώρες που αντιμετωπίζουν επιθέσεις κερδοσκόπων, ίσως βοηθηθούν από το ΔΝΤ, το οποίο έχει παίξει μερικές φορές κάποιο ρόλο σε αυτό», ενώ παραδέχεται ότι «Έχω υπάρξει ιδιαίτερα επικριτικός για το ΔΝΤ στο παρελθόν. Το ΔΝΤ όμως σήμερα έχει αλλάξει δραματικά. Ο Ντομινίκ Στρος Καν έχει υπάρξει πολύ ξεκάθαρος αναφορικά με την ανάγκη να υπάρξει μια κατάλληλη δημοσιονομική αρχή. Πολλά από τα προγράμματα είναι τα κατάλληλα», και σχετικά με την εμπλοκή του Ταμείου στην Ελλάδα σχολιάζει ότι «καταλαβαίνω ότι υπάρχει κάποιο άγχος. Η ζωή έχει πάντα ρίσκα, αλλά αυτό που θα έλεγα είναι ότι πριν από πέντε χρόνια ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα είχατε πρόβλημα με την οικονομική πολιτική
του ΔΝΤ. Πλέον όμως υπάρχει το περιθώριο για να δημιουργηθεί ένα κατάλληλο πρόγραμμα».

Έχουν, πράγματι, αλλάξει αρκετά πράγματα μέσα στα πέντε αυτά χρόνια, ώστε το ΔΝΤ να καθίσταται ως η κατάλληλη λύση σε περιπτώσεις οικονομικών κρίσεων, με μακροπρόθεσμα αποτελέσματα; Έχει συμβεί, όντως, η «μεταρρύθμιση», την οποία αναφέρει ο εκπρόσωπός μας σε αυτό ως απόλυτα αναγκαία, προκειμένου να ξεφύγει ο οργανισμός από το «αμαρτωλό» παρελθόν του; Η απάντηση, σε λίγα χρόνια, από την Ελλάδα.

radical30 Τρι 04 Μάης 2010, 05:47

Παλλαϊκή αξίωση

ΕΝΑ σμήνος φαντασμάτων πλανάται πάνω από την ελληνική κοινωνία: είναι τα φαντάσματα εκείνων που έχτισαν την προσωπική τους ευημερία με τους πόρους που προορίζονταν για την ευημερία του ελληνικού λαού.
ΕΙΝΑΙ μεγάλο σμήνος. Κατά σύστημα φοροφυγάδες που στερούν έσοδα από τα κρατικά ταμεία. Επιχειρηματίες που εξασφάλισαν αμαρτωλές προσβάσεις στα κοινοτικά και εθνικά κονδύλια.
Επίορκοι δημόσιοι λειτουργοί που τους διευκολύνουν με το αζημίωτο. Και, δυστυχώς, πολιτικά πρόσωπα που αξιοποίησαν την εξουσία που τους ανέθεσε ο λαός για προσωπικό όφελος. Η διαφθορά εξαπλώνεται από τα ανώτερα πεδία της πολιτικής μέχρι το καθημερινό μπαξίσι που απαιτείο υπάλληλος για να κάνει απλώς τη δουλειά του.

ΟΛΟΙ τους συνιστούν μια αποκρουστική συνομοταξία λωποδυσίας. Αυτή η μεγάλη κατηγορία τρωκτικών στηρίζεται στην ατιμωρησία και την αμνήστευσητης ανομίας τους.

ΑΠΟ τον νόμο περί ευθύνης υπουργών και τη βουλευτική ασυλία που θεσπίζει ειδικό καθεστώς- μη- απόδοσης ευθυνών στους πολιτικούς. Μέχρι τα παραθυράκια της γραφειοκρατίας που χρησιμοποιούνται για απαλλακτικές μεθοδεύσεις.
Αλλά και δικαστικές αποφάσεις που καθιστούν τις έννοιες «απόδοση δικαιοσύνης» και «κάθαρση» άνευ περιεχομένου.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, τέλος. ΕΙΝΑΙ παλλαϊκή αξίωση- ιδίως τώρα που οι πολλοί καλούνται να πληρώσουν για αμαρτίες άλλων.
Και χθες, διά στόματος του Προέδρου της Δημοκρατίας, αυτή η αξίωση πήρε μορφή προϋπόθεσης για την κοινωνική συνοχή και ανοχή.

Ο Κάρολος Παπούλιας έκλεισε σε λίγες λέξεις τη συλλογική βούληση: «Να παταχθούν όλοι αυτοί που πλούτισαν εις βάρος του ελληνικού λαού».

Το χρέος της οργανωμένης πολιτείας είναι να δικαιώσει το περί δικαίου αίσθημα της κοινωνίας.

Το χρέος του πολιτικού συστήματος είναι να επιβάλει την τήρηση του νόμου. Για όλους.

πηγή: TA NEA on-line

radical30 Σαβ 01 Μάης 2010, 11:43

Με τη σιγουριά του υπνοβάτη
του Δημήτρη Καμπουράκη από το protagon.gr

Να πω μια απλή σκέψη; Ελπίζει ο Παπανδρέου να επανεκλεγεί μετά από όλα τούτα; Αν το ελπίζει, τότε θα ανησυχήσω πραγματικά για την επαφή του με την πραγματικότητα. Επειδή όμως φρονώ ότι μια στάλα λογική την διαθέτει ακόμα, θα έχει ήδη συνειδητοποιήσει ότι η μανία του κόσμου θα επιπέσει επί της κεφαλής του. (Κατά τη γνώμη μου, η μανία αυτή θα διαλύσει όλο το υπάρχον πολιτικό σύστημα, αλλά τώρα το θέμα μου είναι ο Γιώργος.)

Αφού λοιπόν δεν έχει καμία ελπίδα να διασωθεί όταν θα γίνουν εκλογές, ας κυβερνήσει τα τριάμισι χρόνια που έχει μπροστά του με την αψηφισιά του πολιτικά μελλοθάνατου. Ας μην αναλωθεί σε ανάξια λόγου τερτίπια και σαχλές επικοινωνιακές κινήσεις, που (δήθεν) στόχο θα έχουν να τον κρατήσουν μέσα στο παιχνίδι. Δεν θα μείνει και το ξέρει βαθιά μέσα του. Ας του λένε οι γύρω του ότι όλα παίζονται στην πολιτική. Αυτό που μας συμβαίνει, απλώς δεν παίζεται. Μαζί με τους μισθούς, τα επιδόματα και τις συλλογικές συμβάσεις που θα εξαϋλωθούν, θα κονιορτοποιηθεί και ο ίδιος ο Γιώργος.

Ας εφαρμόσει λοιπόν την μεταρρυθμιστική πολιτική που έχει στο μυαλό του, χωρίς να νιώθει καμιά δέσμευση επανεκλογής του. Ας διορθώσει όσο πιο πολλά στραβά μπορεί σ’ αυτή τη χώρα, ας τη βάλει σ’ έναν δρόμο που μέσα από τις σημερινές στάχτες θα μας οδηγήσει κάπου καλύτερα στο μέλλον. Ας μάθει τους Έλληνες να μην φοροκλέβουν, ας μειώσει τους βουλευτές, ας υποχρεώσει τους δημοσίους υπαλλήλους να δουλεύουν, ας μειώσει το υδροκέφαλο κράτος, ας συγκρουστεί με την γραφειοκρατία, ας διευκολύνει την επιχειρηματικότητα, ας βάλει κανόνες στα διαπλεκόμενα. Καμένος για καμένος είναι, τι έχει να χάσει; Και αν με ρωτήσετε πως ξέρω ότι η πολιτική τού μυαλού του είναι η σωστή, θα απαντήσω ότι δεν το ξέρω. Επειδή όμως, στη ρημαγμένη χώρα μας υπάρχουν σήμερα τόσες πολιτικές συνταγές όσοι είναι οι κάτοικοι της, δεν υπάρχει καμιά ελπίδα κοινά αποδεκτής πολιτικής πλατφόρμας.

Προτιμώ λοιπόν την εφαρμογή οποιασδήποτε πολιτικής με στόχο, από την ανυπαρξία πολιτικής ή την αέναη διαβούλευση δέκα εκατομμυρίων αντιτιθέμενων απόψεων που καταλήγουν στην αδράνεια. Ας βαδίσει ο πρωθυπουργός με τη σιγουριά ενός υπνοβάτη στην άκρη μιας ταράτσας χωρίς προστατευτικό κάγκελο. Μπορεί κάπου να μας βγάλει. Ούτως ή άλλως, και άλλη πολιτική να ζητήσουμε, δεν υπάρχει κανένας να την εφαρμόσει. Και να θέλει να τα παρατήσει ο Γιώργος, κανένας σήμερα δε θέλει να τον αντικαταστήσει. Ας νιώσει συνεπώς τα χέρια του λυμένα κι ας τα χρησιμοποιήσει για να κάνει τη βρώμικη δουλειά που κανένας προκάτοχος του δεν τόλμησε εξ’ αιτίας του πολιτικού κόστους. Κι όταν έρθει το τέλος της θητείας του, ας κρεμάσει με τα ίδια χέρια του τα κουδούνια τού αποδιοπομπαίου τράγου στον λαιμό του κι ας κινήσει με δική του πρωτοβουλία για την έρημο.

Όσο μεγαλόθυμα του φέρθηκε η ιστορία επιλέγοντας τον ως γιό και εγγονό πρωθυπουργού που βρήκε ανοικτούς τους δρόμους για την κορυφή, τόσο εξαγριωμένη τον περίμενε την ώρα του τελικού θριάμβου του. Τι να κάνουμε, η Νέμεσις (Θεά της ισορροπίας ήταν, όχι της εκδίκησης). Ας αποδεχτεί το αναπόφευκτο και ας παίξει τουλάχιστον τον ρόλο που τού επιφύλαξε…

radical30 Σαβ 01 Μάης 2010, 11:18

Η μοιραία διαπραγμάτευση και το δικό μας χρέος
του Γιάννη Βαρουχάκη από το protagon.gr

Αυτές τις ώρες κρίνεται το μέλλον της χώρας στο πλαίσιο μιας διαπραγμάτευσης χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Οι όροι της συμφωνίας αυτής θα προσδιορίσουν το μέλλον μας για μια γενιά τουλάχιστον. Περαιτέρω, θα προσδιορίσουν το μέλλον της Ευρώπης και θα επηρεάσουν ακόμα και τις παγκόσμιες εξελίξεις σε έναν κόσμο που πασχίζει να βγει από την Κρίση του 2008.

Η απλή λογική λέει ότι αν δεν μπορείς να διανοηθείς την πιθανότητα να αποχωρήσεις από μια διαπραγμάτευση, είναι προτιμότερο να μην προσέλθεις σε αυτήν. Αν πράγματι είναι κοινώς γνωστό ότι θα αποδεχθείς ό,τι σου προσφέρουν, η διαπραγματευτική σου ισχύς είναι μηδενική. Σε αυτή την περίπτωση καλύτερα να κάτσεις σπίτι σου και να σου στείλει η «άλλη πλευρά» τις απαιτήσεις της με email (τώρα που τα fax ξεπεράστηκαν).
Ο λόγος που η κυβέρνηση πρέπει να διαπραγματευτεί σκληρά, έστω και την ύστατη στιγμή, δεν είναι επειδή οι προτάσεις της τρόικας είναι σκληρές και θα μας πονέσουν. Τον πόνο τον αντέχουμε. Το πρόβλημα είναι ότι η τρόικα μας προτείνει μια «θεραπεία» που, από όσα γνωρίζω, δεν είναι απλώς επίπονη αλλά είναι και χειρότερη από την «ασθένεια» - μια «θεραπεία» που σε ορίζοντα δεκαετίας θα την αναλογιζόμαστε ως το Μέγα Σφάλμα. Κι όχι μόνο εμείς αλλά ολόκληρη η Ευρώπη.

Γιατί αυτό; Επειδή η τρόικα τελεί κι εκείνη, όπως κι εμείς, υπό πανικό. Και σε αυτή την κατάστασή της, με δεδομένο το πολιτικό πρόβλημα της Ευρώπης από την μία και τις υπαρξιακές αγωνίες του ΔΝΤ από την άλλη, τείνει στις εύκολες λύσεις - στην στρατηγική που θα ελαχιστοποιήσει βραχυπρόθεσμα τις αντιδράσεις (στις Βρυξέλλες, στην Φραγκφούρτη, στο Παρίσι, στα γραφεία του ΔΝΤ στην Ουάσινγκτον κλπ). Όμως αυτή η πολιτική μπορεί κάλλιστα να μεγιστοποιήσει τα προβλήματα όλων μας (Ελλήνων, Ευρωπαίων αλλά ακόμα και Ιαπώνων) σε δύο, τρία, πέντε χρόνια.

Δεν θα είναι άλλωστε η πρώτη φορά που οι ισχυροί έχουν κάνει κακό στο εαυτό τους επιβάλλοντας στους ασθενέστερους συμφωνίες καταστροφικές για όλους, π.χ. η Συνθήκη των Βερσαλλιών μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Μερικές φορές, λοιπόν, ο κλήρος πέφτει στον αδύνατο να πει όχι σε μια συμφωνία βλαπτική όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για τον (φαινομενικά) ισχυρότερο. Για να μπορεί όμως να το πει, είναι αναγκαίο ο ίδιος να πιστέψει ότι η κατάρρευση της διαπραγμάτευσης δεν είναι το χειρότερο αποτέλεσμα - ότι το χειρότερο αποτέλεσμα είναι μία συμφωνία που μας οδηγεί πιο βαθειά στην μαύρη τρύπα, συμπαρασύροντας μαζί μας και τους άλλους. Η Γερμανία δεν είχε αυτή την δυνατότητα αποχώρησης την 28η Ιουνίου του 1919. Η ελληνική κυβέρνηση σήμερα, για μερικές ακόμα ώρες, την έχει. Ας την χρησιμοποιήσει.

Όσο για εμάς τους απ' έξω, που παρακολουθούμε την ώρα που οι εκπρόσωποί μας μπαίνουν στο ρινγκ των διαπραγματεύσεων, έχουμε ιερή υποχρέωση να τους εμψυχώνουμε. Να τους εμψυχώνουμε λέγοντας ακριβώς το αντίθετο αυτών που ακούγονται από την πλειοψηφία των σχολιαστών (οικονομικών συντακτών, δημοσιογράφων, πολιτικών, τέως πολιτικών, πανεπιστημιακών κλπ), ότι δηλαδή η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να αποδεχθεί τους όρους που της προτείνουν. Όχι, δεν είναι. Μπορεί και πρέπει να διαπραγματευτεί. Μπορεί και πρέπει να είναι έτοιμη να αποχωρήσει. Με τι ατού; Με το ατού του κοινού νου που υπαγορεύει αυτή την στιγμή αναδόμηση του δημόσιου χρέους.

radical30 Παρ 30 Απρ 2010, 05:17

Mέχρι τώρα ΟΛΑ τα μέτρα που πήρε αυτοτελώς η Κυβέρνηση του ΠαΣοΚ, αλλά και τα άλλα που επιβλήθηκαν από τους νέους ευρωπαίους "αγαπητικούς" που απέκτησε η χώρα- σαν κοινή πουτάνα που την καταντήσαμε όλοι μαζί, είχαν σαν αποκλειστικό στόχο τα γνωστά μόνιμα θύματα: μισθωτούς και συνταξιούχους. Οι έχοντες και κατέχοντες πολύ λίγο, έως καθόλου, πλήτονται απ' αυτά.
Και στο τέλος τέλος, είναι άλλο πράγμα να σου μειώνουν σε κάποιο ποσοστό τα κέρδη, που σίγουρα θα εξακολουθείς να έχεις και στο νέο οικονομικό περιβάλλον και τελείως διαφορετικό να σου παίρνουν από το υστέρημά σου.
Δηλαδή το μόνιμο σενάριο: οι πτωχοί πτωχότεροι και οι άλλοι αραχτοί.
Μέσα σ' αυτό το σκηνικό, η πρόταση των "νταβατζήδων" και όχι της "πουτάνας", για την σύσταση αυτής της ειδικής Εφορίας VIP, δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί σαν απαραίτητης πρωτεραιότητας. Και όμως στοιχηματίζω ότι δεν πρόκειται να υλοποιηθεί!!!
Μήπως δέχεται κανείς σας τη πρόκληση ενός συμβολικού στοιχήματος έστω και πέντε (5) ευρώ.

Ειδική εφορία για VIP
του Τάσου Τέλλογλου από το protagon.gr 30/4/2010
Kαι φορολογικά δικαστήρια εξπρές προτείνουν από κοινού οι Γερμανοί με το ΔΝΤ. Στόχος oι έχοντες, κατέχοντες, άνθρωποι με καλές κοινωνικές σχέσεις και υψηλά κονέ στην εξουσία και πολλά λεφτά για δικηγόρους. Αυτούς δεν μπορεί να τους πιάσει η εφορία με τα εργαλεία που διαθέτει. Άρα χρειάζεται ένα ειδικό φορολογικό σώμα. Που να μπορεί να ακολουθεί το χρήμα στους διάφορους φορολογικούς παραδείσους, να ανοίγει λογαριασμούς σε τράπεζες χωρίς να περιμένει μήνες (κατάργηση του τραπεζικού απορρήτου) και κυρίως να εισπράττει μετά τους καταλογισμούς με διαδικασίες εξπρές χωρίς να έχουν οι διάδικοι δυνατότητα να «γλυτώνουν» τα χρήματά τους με εφέσεις και άλλες μακρόχρονες διαδικασίες. Και το «δικαίωμα» να μην πληρώνει κάποιος μέχρι να καταδικαστεί τελεσίδικα (σε 8 χρόνια δηλαδή!); «Πάρτε του πρώτα τα χρήματα και αν κερδίσει την έφεση δώστε τα πίσω» λένε οι ελεγκτές.

radical30 Πεμ 29 Απρ 2010, 11:00

Χρήστος Μαχαιρας από το: ethnos.gr 26/4/10

ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ στο ΔΝΤ;
Το ερώτημα δεν απασχολεί πλέον μόνο πολιτικούς, οικονομολόγους και αναλυτές. Από την Παρασκευή το μεσημέρι, η αγωνία για το αύριο της χώρας και των ανθρώπων της χτυπάει πλέον υπαρξιακές χορδές.

Πώς θα είναι, άραγε, η Ελλάδα της τριετίας που έρχεται;
Φτωχότερη, σίγουρα. Αλλά πόσο; Πού θα φτάσει η ανεργία; Και το επίπεδο ζωής; Είναι υπερβολικοί, άραγε, όσοι στοιχηματίζουν ότι γυρνάμε στη δεκαετία του '80 ή μήπως, μπορεί να μας προκύψουν και χειρότερα;

ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ! Η προσφυγή της Ελλάδας στον μηχανισμό ΕΕ - ΔΝΤ είναι σαφές πως κλείνει έναν κύκλο και ανοίγει έναν καινούργιο. Ορίζει το τέλος της μεταπολίτευσης και βάζει τη χώρα στην αφετηρία ενός μαραθώνιου μετ' εμποδίων, με άγνωστη διάρκεια και άδηλες διακυμάνσεις. Το πώς φθάσαμε
μέχρι εδώ είναι σε γενικές γραμμές γνωστό: Η κυβέρνηση των "γαλάζιων" μάγων -το παραδέχονται άλλωστε πλέον από τα έδρανα της αντιπολίτευσης τα ίδια τα στελέχη της- κατάφερε να προκαλέσει και κρίση ελλείμματος και κρίση χρέους. Αρα, στην καθομιλουμένη, προετοίμασε και την κρίση δανεισμού, για την οποία κατηγορεί σήμερα το ΠΑΣΟΚ και έφερε τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.

ΤΟ ΘΕΜΑ δεν είναι, συνεπώς, αν το ΠΑΣΟΚ καθυστέρησε να προσφύγει, αν υποτίμησε τον διεθνή κλοιό ή αν εγκλωβίστηκε στην αυταπάτη μιας πολιτικής διαπραγμάτευσης, αλλά το ότι η χώρα είχε μπει στη τροχιά του ΔΝΤ πολύ πριν ο Καραμανλής πεισθεί πως χρειαζόταν κάλπες για να διαφύγει. Οσα συνέβησαν στη συνέχεια (διεθνής διασυρμός, κερδοσκοπικές πιέσεις, έκρηξη των spreads), δεν ήταν παρά η αναμενόμενη κατάληξη μιας πορείας που οδηγούσε, όπως και έγινε, με μαθητική ακρίβεια στον γκρεμό.

Η ΧΩΡΑ ΚΑΛΕΙΤΑΙ, λοιπόν, να ζήσει αλλιώς. Αλλά για να τα καταφέρει, πέρα από τις προσαρμογές που δεν έγιναν "εν καιρώ ειρήνης" και πρέπει πλέον να προωθηθούν υπό καθεστώς ασφυκτικής επιτήρησης, χρειάζεται κινήσεις που θα εγγυηθούν την κοινωνική συνοχή. Η κυβέρνηση έχει την ιστορική ευθύνη να αντιμετωπίσει μια κρίση πρωτοφανή, που τραβάει την κοινωνία στον βυθό. Το χρέος της είναι να μην αφήσει τους ανθρώπους στο περιθώριο των αριθμών.

radical30 Τετ 28 Απρ 2010, 13:55

του Γιάνη Βαρουφάκη - πηγή:protagon.gr

Για μέρες τώρα βαραίνουμε τις ψυχές μας με μια μόνιμη αγωνία: Θα χρεοκοπήσει το κράτος μας; Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να αγκαλιάσουμε αυτό που φοβόμαστε. Αν οι φίλοι μας οι Γερμανοί δεν έχουν πρόβλημα να χρεοκοπήσουμε, καιρός είναι να το κάνουμε. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Όχι ως διαπραγματευτική μπλόφα και ούτε μόνο γιατί το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να χρεοκοπήσουμε σε ένα χρόνο (βλ. το προηγούμενο άρθρο μου Το Πρώτο Τάνγκο στην Ευρωζώνη) αλλά επειδή ήρθε η ώρα να στρέψουμε το βλέμμα στην αισιόδοξη πλευρά της χρεοκοπίας.

Υπάρχει τέτοια πλευρά; Και βέβαια υπάρχει. Σε σχέση με χώρες όπως η γνωστή τρόικα Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία, αλλά και η Βρετανία και το Βέλγιο, το σύνολο του δικού μας χρέους μ (δημοσίου και ιδιωτικού) είναι το μικρότερο. Πως αυτό; Επειδή οι έλληνες, ως άτομα αλλά και ως ιδιωτικός τομέας, χρωστάμε πολύ λιγότερα εκείνων. Ακόμα και οι αντιπαθέστατες τράπεζές μας έχουν ένα μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα: Πάνω από 150 δις πραγματικών καταθέσεων!

Μιλάμε για άνω του μισού ΑΕΠ σε καταθέσεις, κάτι για το οποίο οι περισσότεροι εταίροι μας θα σκότωναν να το έχουν, που λέει ο λόγος. Αν μάλιστα προσθέσετε και όλα τα χρήματα ελλήνων που βρίσκονται στο εξωτερικό, θα δείτε ότι οι έλληνες δεν είμαστε και τόσο φτωχοί κατά μέσον όρο, κι ας έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στην Ευρώπη (με εξαίρεση την Λεττονία).

Ως πολίτες είμαστε ελάχιστα χρεωμένοι σε σχέση με πολλούς από τους επικριτές μας στις Λόνδρες, στα Παρίσια και στις Νέες Υόρκες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είμαστε λευκέςπεριστερές. Για δεκαετίες φορτώναμε το δημόσιο με τόσο μεγάλο χρέος που το βλέπουμε πλέον να βουλιάζει μπροστά στα μάτια μας. Εδώ όμως που φτάσαμε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ακόμα και να αποφασίσουμε σύσσωμοι (ΣΕΒ και ΓΣΕΕ, γιάπηδες και στελέχη του ΠΑΜΕ, αστοί των βορείων προαστίων και αναρχικοί της Πλατείας Εξαρχείων) να δώσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε στο κράτος, δεν αρκεί. Αν μάλιστα το παρακάνουμε στην αλληλεγγύη προς το δημόσιο, η ''γενναιοδωρία'' μας αυτή θα στεγνώσει την κυκλική ροή του πλούτου από το οποίο εξαρτάται το δημόσιο για τα έσοδά του το 2011, το 2012 κ.ο.κ.

Ποια είναι λοιπόν τα χαρμόσυνα νέα; Ότι μια πτώχευση θα αποδειχθεί σχετικά ανώδυνη. Ο λόγος διττός: Πρώτον, δεν είμαστε κατά μέσον όρο ούτεοι φτωχότεροι ούτε οι πιο υπερχρεωμένοι. Δεύτερον, όσον αφορά τα χρέη του δημοσίου, αυτά βαραίνουν εμάς, ως άτομα, πολύ λιγότερο από όσο βαραίνουν τους ξένους.

Κάντε την σύγκριση με την Ιαπωνία, το χρέος της οποίας ανήκει σε Ιάπωνεςσε ποσοστό 95%. Αν το Ιαπωνικό κράτος αναγκαστεί στην πτώχευση, η καταστροφή της χώρας θα είναι ολική. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για εμάς, καθώς μας ανήκει (δηλαδή στις δικές μας τράπεζες) μόνο το 25% του δημόσιου χρέους μας. Έτσι λοιπόν, δεδομένου ότι η πτώχευση του δημοσίου διαγράφεται ως αναπόφευκτη (εκτός αν πανικοβληθούν οι εταίροι μας αρκετά και το συνδράμουν για χρόνια πολλά, οπότε έχει καλώς), το κόστος της στάσης πληρωμών δεν θα το υποστούμε μόνοι μας.

Μα αν το δημόσιο κηρύξει στάση πληρωμών, τι θα γίνει την επόμενη μέρα; Πως θα ξανα-δανειστεί; Πράγματι, το κράτος θα στριμωχθεί. Για κάμποσο καιρό το δημόσιο θα πρέπει απλώς να ξοδεύει όσα μαζεύει από φόρους. Και γιατί είναι κακό αυτό; Να μάθει επί τέλους, αφού θα έχει ανακουφιστεί από το νταλκά των τοκοχρεολυσίων, να ζει με αυτά που εισπράττει. Π.χ. να καταγγείλει όλες τις εξοπλιστικές συμβάσεις, να συμπιέσει τους ανώτερους μισθούς (τον δικό μου συμπεριλαμβανομένου) τόσο που να καλύπτει τις δαπάνες του από τους φόρους που εισπράττει κλπ.

Οι τράπεζές μας; Θα υποφέρουν, είναι αλήθεια - δεδομένου ότι ακόμα και το 25% του δημόσιου χρέους που διαθέτουν θα παγώσει. Ναι, αλλά μην ξεχνάμε ότι το έχουν ήδη διαθέσει στην ΕΚΤ ως ενέχυρο για ζεστό χρήμα που έχουν ήδη πάρει. Και ότι έχουν πρόσβαση στις τεράστιες, κατά κεφαλήν, αποταμιεύσεις μας. Για να μην προσθέσω ότι απολαμβάνουν εγκληματικά υψηλά ποσοστά κέρδους τόσα χρόνια. Όπως το κράτος μας, έτσι κι αυτές να μάθουν να ζουν λιτά και με σύνεση όπως κάνουν χρόνια τώρα οι εργαζόμενοι των 700 ευρώ.

Επί πλέον, ο αποκλεισμός του κράτους μας από τις χρηματαγορές δεν θα διαρκέσει πολύ. Αν κηρύξει στάση πληρωμών, και ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του, δεν θα περάσει πολύ καιρός που παλιοί δανειστές θα αποδεχθούν νέους όρους αποπληρωμής ενός ποσοστού των περασμένων δανεικών και νέοι υποψήφιοι δανειστές (μπορεί και οι ίδιοι με τους παλιούς) θα σχηματίσουν ουρά έξω από το Υπουργείο Οικονομίας να το δανείσουν ξανά!

Βλέπετε, το χρέος μας θα έχει μειωθεί τόσο που θα αποτελούμε εξαιρετική επένδυση. Έτσι είναι το κεφάλαιο - όταν οσφραίνεται ένα επικερδές deal δεν σέβεται ούτε τον εαυτό του.

Σε τελική ανάλυση, είναι λάθος μας να φοβόμαστε τόσο πολύ την στάση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου. Άλλοι πρέπει να φοβούνται μια τέτοια εξέλιξη περισσότερο από εμάς:
• η κυβέρνηση της κας Μέρκελ η οποία θα πρέπει να διασώσει τις Γερμανικές τράπεζες που θα κλονιστούν από μια δική μας στάση πληρωμών
• η Ευρωπαϊκή Επιτροπή που θα πρέπει να δει τι θα κάνει με μία χώρα-μέλος την οποία δεν μπορεί να αποβάλει από την ΕΕ αλλά η οποία τελεί υπό πτώχευση
• οι κυβερνήσεις όλων των άλλων χωρών (πλην ίσως της Ολλανδίας και της Αυστρίας) που θα τρέμουν για το ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος των αγορών (των οποίων η όρεξη θα έχει ανοίξει από την ''επιτυχημένη'' επίθεσηστο χρέος της Ελλάδας)
• οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας (χωρών με συνολικό χρέος πάνωαπό 400%)
• όλοι όσοι έχουν επενδύσει στο ευρώ, είτε σε περιουσιακά στοιχεία είτε ως μέσο συναλλαγής.

Στάση πληρωμών λοιπόν! Τώρα! Με χαμόγελο και αισιοδοξία!

(Και ξέρετε ποιο είναι το ωραίο; Ότι αν πειθόμασταν να απελευθερωθούμε από τον φόβο της πτώχευσης, οι φίλοι μας οι Γερμανοί θα έσπευδαν την ίδια στιγμή να την αποσοβήσουν...)

*Ο Γιάνης Βαρουφάκης διδάσκει οικονομική θεωρία και πολιτική οικονομία στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών.

radical30 Τετ 28 Απρ 2010, 03:04

Ανοιχή επιστολή του Δ. Ιατρόπουλου

Συγκλονιστική και αφοπλιστικά αποκαλυπτική ανοιχτή επιστολή του ποιητή Δημήτρη Ιατρόπουλου, στους Έλληνες τραπεζίτες, μεγαλοεπιχειρηματίες, εφοπλιστές κι αρχοντοδεσπότες.

«Κυρίες και Κύριοι, αδελφοί Συνέλληνες. Τώρα που πέσανε πια όλες οι μάσκες, τώρα που η χώρα αυτή, για άλλους Πατρίδα, για άλλους χώρος επιχειρήσεων και για άλλους κερδοσκοπικός παράδεισος, κινδυνεύει όχι πλέον να πτωχεύσει αλλά να σβηστεί απ τον παγκόσμιο χάρτη κυριολεκτικά, σε ελάχιστα μονάχα χρόνια, τώρα λοιπόν που οι κατεργάρηδες μέσα κι έξω απ τον τόπο, είναι τόσοι πολλοί ώστε να μην υπάρχουν πάγκοι για να καθίσουν, ας κοιταχτούμε στα μάτια, στα ίσα, κι ας κουβεντιάσουμε σταράτα και κάθετα.
Γνωριζόμαστε όλοι σ' αυτό τον τόπο. Εννοώ κι εσάς τους 10.000 -δεν είσαστε περισσότεροι- κι εμάς που παροικούμε την Ιερουσαλήμ της Ενημέρωσης ως ένοικοι του Δημόσιου Βήματος αυτής εδώ της τραυματισμένης Δημοκρατίας.
Δεν ωφελεί κανέναν μας πια, η Οπισθοδακτυλοκρυψία, το Συναξάρισμα, η Επαγγελματική Υποκρισία και το Αλληλοπαραμύθιασμα. Η Ελλάδα έγινε Μπατεσκυλαλεσταρία. Απευθύνομαι σ' εσάς, -με ξέρετε όλοι, περνάτε καλά μαζί μου όταν «τα χώνω» από τηλεοράσεως, έχετε διασκεδάσει με τα τραγούδια μου, κοντά μισόν αιώνα τώρα, και σε κάποιες εξαιρέσεις σας μάλιστα, έχετε επικοινωνήσει και με τον καθαρό ποιητικό μου λόγο, κλπ.

Απευθύνομαι σ εσάς, διότι εσείς κυβερνάτε εδώ και πολλά χρόνια τον τόπο. Αγοράζετε και εξαγοράζετε επίορκους, ανίκανους και φτωχομπινέδες πολιτικούς, -οι εξαιρέσεις, πασίγνωστες και φωτεινές δεν αρκούν να τουμπάρουν τη ζυγαριά- φτιάχνετε νόμους και καθιερώνετε διατάξεις σύμφωνα με τα κλειστά δικά σας συμφέροντα, γράφοντας στα παλιά σας τα παπούτσια το λαό αυτής της χώρας. Τον οποίο συχνά πυκνά φωνάζετε να σκύψει κι άλλο και να βγάλει απ τη μύγα το ξύγκι να το καταθέσει στις ατέλειωτες τεράστιες δεξαμενές χρημάτων που είτε κληρονομικά, είτε με τη δικιά σας μαεστρία και ικανότητα, έχετε αποθηκεύσει για πολλές-πολλές γενιές των οικογενειών σας.

Απευθύνομαι σ' εσάς γιατί δεν είσαστε όλοι παλιοτόμαρα, η συντριπτική σας πλειοψηφία έχει σπουδάσει, συνήθως στο εξωτερικό, έχετε λάβει και ελληνική παιδεία, ξέρετε γλώσσες αλλά μιλάτε και την ελληνική πολύ καλά. Έχετε διαβάσει ιστορία και μετέχετε των παραδόσεων στο βαθμό που οι τελετές τους σας εξασφαλίζουν ένα μίνιμουμ ψυχικής ευφορίας. Πολλοί από σας είσαστε και αληθινά φιλοπάτριδες. Και βοηθάτε μακριά από τη δημοσιότητα με συγκεκριμένο φιλανθρωπικό έργο. Κανείς δεν δικαιούται να σας βάλει σ' ένα καζάνι όλους μαζί, έτσι απλουστευτικά και αφελώς.

Απευθύνομαι λοιπόν σ εσάς, γιατί ετούτες τις μέρες η Ιστορία μας η Ελληνική, μας χτυπάει τα τζάμια των παραθύρων, έρχεται τη νύχτα στον ύπνο μας, κυκλοφορεί αμεταμφίεστη πλέον στους δρόμους μας, τη βλέπετε βουρκωμένη να κρεμιέται σαν την πρώτη τυχούσα πουτάνα στα περίπτερα...
Κατ αρχήν, εσείς οι τραπεζίτες μας. Όπως η ίδια η Τράπεζα της Ελλάδας ομολογεί, το ενεργητικό σας είναι 580 δισεκατομμύρια Ευρώ. Τα τελευταία χρόνια μονάχα, κερδίσατε 350 δις!
Κι εσείς οι επιχειρηματίες μας. Τα «Νέα» γράφανε το Μάη του 09, αυτό που αποκαλύπτει το παγκόσμιο Δίκτυο Φορολογικής Δικαιοσύνης, ότι έχετε 10.000 οφ- σορ εταιρίες δικές σας και κάνετε κάθε χρόνο τζίρο, 500 δις!
6.000 από σας χρωστάτε 15 δις ευρώ στο κράτος! Αλλά τα ρέπος σας, γίνανε τα τελευταία χρόνια 277 δις ευρώ! Και οι προθεσμιακές σας καταθέσεις στις τράπεζες είναι άλλα 136 δις!
Και το επίσημο Ενεργητικό των επιχειρήσεών σας, (τα λέει η ICAP αυτά) έχει φτάσει στα 700 δις! Την ίδια ώρα αυτή η κυβέρνηση, έχει κιόλας ανακοινώσει τη χρηματοδότησή σας με 10 δις ευρώ μέσω του ΕΣΠΑ, με άλλα 7,2 δις ευρώ μέσω του Επενδυτικού Νόμου, με άλλα 6 δις μέσω των «Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα», ενώ άλλα 4 δις ευρώ σας τα χαρίζει για τις πληρωμές των ασφαλιστικών εισφορών που οφείλετε!

Τι άλλο θέλετε πια; ΄Ελεος!
> Εσείς οι εφοπλιστές μας, πάλι, το έλλειμμα των 30 δις ευρώ για το οποίο πάμε να βουλιάξουμε έναν ολόκληρο λαό στη μιζέρια, ισοδυναμεί, Καθημερινή» (8/9/2009)), με μια και μόνο παραγγελία σας για τη ναυπήγηση των νέων 777 ποντοπόρων πλοίων σας εντός του 2009!
> Όσο για σας αρχοντοδεσπότες, με την αμύθητη περιουσία που δεν μπορεί να μετρηθεί καν, τι να πει κανείς, οι αριθμοί χλομιάζουν! Δισεκατομμύρια ευρώ, τεράστια φιλέτα της χώρας, χιλιάδες ακίνητα, κτήρια, μέγαρα, καταθέσεις, μετοχές, ΜΚΟ μαϊμούδες, λιβάδια, κοπάδια...
Λοιπόν; Τι θα κάνουμε Κύριοι; Βλέπετε ένα λαό στη συντριπτική του πλειοψηφία ολιγογράμματο, μαστουρωμένο απ τον μπανιστηρτζίδικο λαϊκισμό, και πανικόβλητο. Έχετε κι εσείς, -ξέρετε ποιοι- ευθύνη γι αυτή την κατάντια.
Βλέπετε αναρίθμητους προβοκάτορες να καταστρέφουν τα πάντα, να καίνε τη χώρα βάσει σχεδίου, να βομβαρδίζουν την όποια εναπομείνασα εθνική φυσιογνωμία, να διαλύουν τον κοινωνικό ιστό.
Βλέπετε μια νεολαία ζαλισμένη, και με το δίκιο της. Βλέπετε την ξευτίλα, την υποτέλεια, την υποταγή, η Ελλάδα κινδυνεύει για πρώτη φορά μετά από την ΄Αλωση της Πόλης με μια καινούργια Άλωση.
Θα το επιτρέψετε; Τι σόι αίμα κυλάει στις φλέβες σας; Πόσο νομίζετε ότι θα ζήσετε; Μια μπριζόλα χωράει η κοιλιά σας κι αυτή μετά από άδεια του γιατρού. Για τους απογόνους σας φροντίσατε δεν κινδυνεύουν για πολλές γενιές, τα είπαμε.

Δεν υπάρχει ανάμεσα σας ένας Έλληνας μωρέ, μια αληθινή Ελληνίδα, να βουρκώσει επιτέλους, γαμώ τα λεφτά σας, γαμώ;
Η πατρίδα κυλιέται σαν τσούλα στα πεζοδρόμια, οι κωλοσύμμαχοι βγάζουνε όλα τους τα κόμπλεξ, οι ανθέλληνες περιμένουν σαν κοράκια να μοιράσουν τις σάρκες μας, κι εσείς μετράτε τι ακόμα θα κερδίστε απ' αυτό το σαρακοφαγωμένο «νεοελληνικό» κρανίο, που πάνε να του αφαιρέσουν εντελώς τη φαιά ουσία απ την κρανιακή κάψα;
Τα παιδιά μας μισογραμματιζούμενα, οι γέροι μας πανικόβλητοι, οι ψυχές μας πεταγμένες στα πεζοδρόμια, τα όνειρά μας σκέτοι εφιάλτες, ηγέτες δεν έχουμε, πολιτικούς δεν έχουμε, πνευματικούς ανθρώπους δεν έχουμε, μαλάκες οι περισσότεροι, τελεία ο τόπος και πάμε για την παύλα.

ΥΣΤΕΡΟΛΟΓΙΟΝ:
Ε, όχι λοιπόν, όχι! Εσείς κυβερνάτε! Κάντε κάτι. Τη σκόνη μονάχα να δώσετε, σώθηκε η πατρίδα. ΄Εχετε και τον τρόπο και τη δύναμη.
Κρατείστε την Ελλάδα, γιατί φεύγει! Και δεν το θέλετε ούτε εσείς, που διαβάζετε την ιστορία, να σας σκατοψυχάνε οι μεταγενέστεροι! Δώσετε στην Ελλάδα τη σκόνη από τα αμύθητα πλούτη σας, για να μην διαλυθεί η σκόνη της μνήμης σας κάποτε, στους πέντε ανέμους. Κάντε αυτό που πρέπει. Τώρα. Εσείς, και αμέσως!

c/o Nikos Vardavas

βραχόκηπος Τρι 27 Απρ 2010, 09:13

Admin έγραψε:Δεν αντέχουμε άλλο να βλέπουμε να ρημάζετε τις ζωές μας
του Ελευθέριου Ανευλαβή από το zougla.gr 26/4/2010 -------------------- «Απ’ τα τσακάλια, δε γλυτώνεις μ’ εφκές ή παρακάλια» (Κ. Βάρναλης).
Δεν μας κλέψατε μονό τον ισχνό μισθό μας, που με δικά μας έξοδα μας δίνατε.
Μας ΚΛΕΨΑΤΕ τους πιο ακριβούς θησαυρούς μας, που μέσα στην παλιά κασέλα κρύβαμε:
» (Ο. Ελύτης).

Πρέπει ν αντέξουμε, γιατί πρέπει να πολεμήσουμε!

βραχόκηπος Τρι 27 Απρ 2010, 09:09

[color=black]radical30 έγραψε:[/color]c/o Maria Sgoura
Ρίξτε μια ματιά στα σατιρικά ποιήματα που ακολουθούν... Τα δυο πρώτα είναι του Γεωργίου Σουρή που φανταστείτε ότι άφησε τον κόσμο μας το 1919.. Το τρίτο του Λασκαράτου που αποδήμησε ακόμη νωρίτερα (1901).
Αν υπάρχει κάτι ακόμα πιο επίκαιρο το προσθέτετε εσείς... 'Ενας ολόκληρος αιώνας πολιτιστικής κληρονομιάς και πολιτικής συνείδησης που κουβαλάμε μέσα μας καθημερινά... Απολαύστε τα!

Ποιός είδε κράτος λιγοστό σ' όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς, νά'χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα και δόξης τόσα μνήματα;
Νά'χει κλητήρες για φρουρά και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε τον κλέφτη να γυρεύουνε;
(Γ. Σουρής)

Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια,
κλέφτες χωρίς μια πήχυ γη και κλέφτες με παλάτια,
ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί
ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή.
(Γ. Σουρής)

Το πολιτικό μεθύσι μ'έζησε και θα με ζήσει,
θέλω να'χω κ'εξουσία πήτε τήνε και μανία...
Να με ιδεί εξουσιαστη η Πατρίδα κι ας χαθεί!
Λυτρωτή της να με κράξει και, στο διάολο, ας βουλιάξει.
Εμέ η δόξα μου να ζήσει, και το Έθνος ας ψοφήσει!
(Ανδρέας Λασκαράτος)

Ο μεγάλος Σουρής και ο "των κατεργαρέων γάτος" Λασκαράτος λείπουν από την κατεστραμένη Ελλάδα του 2010.
Γι αυτό ίσως και να έχει καταστραφεί, επειδή δεν υπάρχουν τέτοιοι άντρες σήμερα.
Σήμερα έχουμε Καραμανλή και Giorgos Papandreou, και πάμε στον φούντο....

radical30 Τρι 27 Απρ 2010, 05:30

c/o Maria Sgoura
Ρίξτε μια ματιά στα σατιρικά ποιήματα που ακολουθούν... Τα δυο πρώτα είναι του Γεωργίου Σουρή που φανταστείτε ότι άφησε τον κόσμο μας το 1919.. Το τρίτο του Λασκαράτου που αποδήμησε ακόμη νωρίτερα (1901).
Αν υπάρχει κάτι ακόμα πιο επίκαιρο το προσθέτετε εσείς... 'Ενας ολόκληρος αιώνας πολιτιστικής κληρονομιάς και πολιτικής συνείδησης που κουβαλάμε μέσα μας καθημερινά... Απολαύστε τα!

Ποιός είδε κράτος λιγοστό σ' όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς, νά'χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα και δόξης τόσα μνήματα;
Νά'χει κλητήρες για φρουρά και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε τον κλέφτη να γυρεύουνε;
(Γ. Σουρής)

Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια,
κλέφτες χωρίς μια πήχυ γη και κλέφτες με παλάτια,
ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί
ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή.
(Γ. Σουρής)

Το πολιτικό μεθύσι μ'έζησε και θα με ζήσει,
θέλω να'χω κ'εξουσία πήτε τήνε και μανία...
Να με ιδεί εξουσιαστη η Πατρίδα κι ας χαθεί!
Λυτρωτή της να με κράξει και, στο διάολο, ας βουλιάξει.
Εμέ η δόξα μου να ζήσει, και το Έθνος ας ψοφήσει!
(Ανδρέας Λασκαράτος)

radical30 Δευ 26 Απρ 2010, 10:44

ΕΛΛΗΝΕΣ
Γεώργιος Σουρής (1853-1919)

Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά’χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά ’χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
*******
Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια,
κλέφτες χωρίς μια πήχυ γη και κλέφτες με παλάτια,
ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί
ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή.
*******
Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
*******
Ο Έλληνας δυό δίκαια ασκεί πανελευθέρως,
συνέρχεσθαί τε και ουρείν εις όποιο θέλει μέρος.
*******
Χαρά στους χασομέρηδες! χαρά στους αρλεκίνους!
σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.
*******
Γι’ αυτό το κράτος, που τιμά τα ξέστρωτα γαϊδούρια,
σικτίρ στα χρόνια τα παλιά, σικτίρ και στα καινούργια!
*******
Και των σοφών οι λόγοι θαρρώ πως είναι ψώρα,
πιστός εις ό,τι λέγει κανένας δεν εφάνη...
αυτός ο πλάνος κόσμος και πάντοτε και τώρα,
δεν κάνει ό,τι λέγει, δεν λέγει ό,τι κάνει.
*******
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβεναγάς.
Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που’χει
στο ’να λουστρίνι, στ’αλλο τσαρούχι.

radical30 Δευ 26 Απρ 2010, 03:30

Συνουσιαστήκαμε, συνουσιαστήκαμε, ε μετά μας γα..σανε!!!
(με το συμπάθιο) Radical30
============
Σοκ σε συντάξεις - μισθούς

Ασφυκτικό πρέσινγκ για αλλαγές εδώ και τώρα στις εργασιακές σχέσεις και στο ασφαλιστικό σύστημα δέχεται η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας από τους εκπροσώπους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Στο στόχαστρο βρίσκονται οι συντάξεις, τα όρια ηλικίας, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ο 14ος μισθός, ακόμη και το επίμαχο θέμα των απολύσεων.
Η... επίσκεψη των εκπροσώπων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στο υπουργείο Εργασίας την Παρασκευή ήταν ενδεικτική του τι μέλλει γενέσθαι. Οι ελεγκτές εισηγούνται επώδυνα μέτρα τόσο στην αγορά εργασίας όσο και στο Ασφαλιστικό, ενώ πιέζουν για ασφυκτικό χρονοδιάγραμμα υλοποίησής τους. Δύο μήνες νωρίτερα θα τεθεί σε ισχύ ο νέος ΛΑΦΚΑ (συνταξιούχοι)

Την ίδια στιγμή το υπουργείο Εργασίας έχει να «αντιμετωπίσει» και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία θα αξιολογήσει το ασφαλιστικό νομοσχέδιο.
Σε περίπτωση που οι προωθούμενες ρυθμίσεις περάσουν τις... εξετάσεις και δεν απαιτηθούν από τους κοινοτικούς ακόμα σκληρότερα μέτρα, το νομοσχέδιο θα πάρει τον δρόμο για τη Βουλή.

Ουσιαστικά όλα τα θέματα έχουν πλέον ανοίξει και η «μάχη» δίνεται τόσο για τη διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων όσο και για τις συντάξεις. Είναι χαρακτηριστικό πως οι ελεγκτές του ΔΝΤ έθεσαν επί τάπητος το θέμα των συλλογικών συμβάσεων (κυρίως μέσα από την κατάργηση του ΟΜΕΔ), το όριο των απολύσεων και το ύψος των αποζημιώσεων, ακόμα και τον 14ο μισθό.
Ταυτόχρονα, η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας δέχεται... έξωθεν πιέσεις για επίσπευση των αλλαγών στο ασφαλιστικό σύστημα και για δραστικό περιορισμό της χρηματοδότησης στα ελλειμματικά ταμεία. Στο πλαίσιο αυτό φαίνεται πως εντάσσεται και επίσπευση κατά δύο μήνες της επιβολής ειδικής εισφοράς στις συντάξεις άνω των 1.400 ευρώ.

Τέλος, οι πιέσεις παραμένουν και για το «καυτό» θέμα της αύξησης του γενικού ορίου ηλικίας για τη συνταξιοδότηση από τα 65 στα 67 έτη. Με ένα τέτοιο ενδεχόμενο διαφωνούν ο υπουργός Αν. Λοβέρδος και ο υφυπουργός Γ. Κουτρουμάνης, που εστιάζουν το ενδιαφέρον τους στην αύξηση της μέσης ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 61,5 στα 63,5 έτη.

AΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ
Σε επίσπευση των αλλαγών στις συντάξεις αλλά και στη λήψη πρόσθετων μέτρων για τον περιορισμό των δαπανών προχωρά το υπουργείο Εργασίας. Υπό την πίεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής γίνονται αλλαγές της τελευταίας στιγμής στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο και ενδεικτικά αναφέρεται πως:
1. Η επιβολή της ειδικής εισφοράς στις υψηλές συντάξεις, όπως ανακοίνωσε ο Ανδρέας Λοβέρδος, θα τεθεί σε ισχύ τον Σεπτέμβριο (δηλαδή δύο μήνες νωρίτερα από ό,τι είχε αρχικά υπολογιστεί). Ο νέος ΛΑΦΚΑ θα αφορά συντάξεις άνω των 1.400 ευρώ και τα χρήματα θα πηγαίνουν για τη στήριξη των ελλειμματικών Ταμείων.
Σημειώνεται πως, με βάση τη νέα πρόταση, το ύψος της εισφοράς θα είναι 5%, 7% και 9% (ή εναλλακτικά θα κυμαίνεται από 4% έως 10%). Πρόκειται για μία σημαντική αλλαγή -ενδεικτική και της προσπάθειας εξεύρεσης ρευστού-, καθώς αρχικά προβλεπόταν εισφορά από 1% έως 5%.
2. Η διάταξη που προβλέπει πως οι ανύπαντρες γυναίκες παίρνουν τη σύνταξη του πατέρα τους, εφόσον δούλευε στο Δημόσιο, καταργείται.
Υπολογίζεται πως 7.000 γυναίκες έχουν προλάβει να πάρουν τη σύνταξη, ενώ εκτιμάται πως εκκρεμούν περίπου 15.000 αιτήσεις.
3. Οι συντελεστές για τον υπολογισμό των συντάξεων θα πέσουν στο 2% στο σύνολο των Ταμείων. Το αρχικό σενάριο προέβλεπε πως ο συντελεστής θα πέσει από το 3% με 3.5% που είναι σήμερα στο 2% στον Οργανισμό Ασφάλισης Ελευθέρων Επαγγελματιών (μείωση συντάξεων 10%).
Ωστόσο, φαίνεται πως τελικά η ρύθμιση αυτή θα καλύψει το σύνολο των ασφαλιστικών φορέων (π.χ. τα Ταμεία Τύπου, των επιστημόνων).
Πρόκειται δηλαδή για εφαρμογή του «μοντέλου» ΙΚΑ -όπου ήδη ισχύει το 2%- στους συντελεστές όλων των Ταμείων.
Με βάση τον αρχικό σχεδιασμό του υπουργείου Εργασίας, η συγκεκριμένη ρύθμιση επρόκειτο να τρέξει το 2013 και να έχει μεταβατικό χαρακτήρα μέχρι και το 2017.
Ωστόσο φαίνεται πως θα υπάρξει επίσπευση του μέτρου, αρχής γενομένης από τον ΟΑΕΕ, όπου η μαύρη τρύπα είναι 600 εκατομμύρια ευρώ.

Αλλαγές
Νέες αλλαγές προγραμματίζονται για το 2018, οπότε θα υπάρξει ενιαίος τρόπος υπολογισμού των συντάξεων στο σύνολο των Ταμείων. Οι αλλαγές αυτές, σύμφωνα με τους συνδικαλιστές, οδηγούν σε μείωση των συντάξεων έως και 30%.
Είναι χαρακτηριστικό πως ακόμα και με 35 έτη δουλειάς σε ηλικία 65 ετών η κύρια σύνταξη -βασική και αναλογική- θα διαμορφώνεται στο 60% του συντάξιμου μισθού. Οσον αφορά τις επικουρικές συντάξεις, με βάση τον νόμο Πετραλιά (ο οποίος θα εφαρμοστεί κανονικά), δεν θα ξεπερνούν το 20%.

Εργασιακά: Και απελευθέρωση απολύσεων
Στο τραπέζι 14ος μισθός, συμβάσεις
Σαρωτικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις ζητεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με τις συλλογικές συμβάσεις, το όριο των απολύσεων και τον 14ο μισθό να βρίσκονται στο «στόχαστρο». Η... μάχη αναμένεται να είναι σκληρή, καθώς ασκούνται έντονες πιέσεις για ακόμη μεγαλύτερη ευελιξία στην ελληνική αγορά εργασίας.
Τρία είναι τα «καυτά» θέματα που έχουν μπει στο τραπέζι των συζητήσεων:
1. Η ανατροπή των κλαδικών συμβάσεων εργασίας και η αντικατάστασή τους με επιχειρησιακές ή ακόμα και ατομικές συμφωνίες. Ενδεικτικό του κλίματος που επικρατεί είναι και το ότι ο κοινοτικός επίτροπος Ολι Ρεν έχει μιλήσει για περικοπή 10% των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, με βάση και το μοντέλο που εφαρμόστηκε στο Δημόσιο. Κερκόπορτα για την κατάργηση των συμβάσεων μπορεί να αποτελέσει η κατάργηση του δικαιώματος των συνδικάτων για μονομερή προσφυγή στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ).
Σήμερα, σε περίπτωση που δεν υπάρξει συμφωνία για το ύψος των αυξήσεων, τα συνδικάτα μπορούν να προσφύγουν στον Οργανισμό αρχικά για μεσολάβηση και στη συνέχεια για διαιτησία (η οποία έχει υποχρεωτικό χαρακτήρα).
Ωστόσο, αν καταργηθεί ο ΟΜΕΔ, τα συνδικάτα για να βρουν το δίκιο τους θα πρέπει να προχωρούν σε απεργιακές κινητοποιήσεις (κάτι ιδιαίτερα δύσκολο με δεδομένη και την οικονομική συγκυρία).
Επομένως, ελλοχεύει ο κίνδυνος σε πολλούς κλάδους να «παγώσουν» οι αυξήσεις λόγω της μη επίτευξης συμφωνίας για την υπογραφή συλλογικής σύμβασης. Μία τέτοια αρνητική εξέλιξη θα οδηγήσει σε μείωση του πραγματικού εισοδήματος των εργαζομένων.
Μέσα σε αυτή τη δυσμενή συγκυρία, η ΓΣΕΕ καλείται να συζητήσει με τις εργοδοτικές οργανώσεις για τη νέα Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Ακόμα δεν έχει υπάρξει πρόοδος στο θέμα αυτό, ωστόσο συγκρατημένη αισιοδοξία προκαλούν οι δηλώσεις εμπόρων και επαγγελματοβιοτεχνών για χορήγηση έστω και οριακών αυξήσεων στους μισθούς.
2. Η απελευθέρωση του ποσοστού των απολύσεων και η περικοπή του ύψους των αποζημιώσεων. Σήμερα, οι επιχειρήσεις με προσωπικό από 20 έως 200 άτομα μπορούν να κάνουν τέσσερις απολύσεις, ενώ πάνω από αυτό το όριο ισχύει ποσοστό 2%. Το υπουργείο Εργασίας δέχεται πιέσεις για απελευθέρωση -ή εναλλακτικά... αναπροσαρμογή- του ορίου των απολύσεων, θέμα που βρίσκει κατηγορηματικά αντίθετο το συνδικαλιστικό κίνημα.

Οι εκπρόσωποι των εργαζομένων επισημαίνουν πως μία τέτοια κίνηση θα απορρυθμίσει την αγορά εργασίας και θα αυξήσει τα ήδη υψηλά ποσοστά ανεργίας.
«Σε μία περίοδο που έτσι και αλλιώς οι απολύσεις είναι ουσιαστικά ανεξέλεγκτες, μία τέτοια απόφαση θα χρησιμοποιηθεί από τους εργοδότες -είτε έχουν είτε δεν έχουν πρόβλημα- ως άλλοθι για μαζικές απολύσεις», τονίζει χαρακτηριστικά ο γραμματέας Τύπου της ΓΣΕΕ, Στάθης Ανέστης. Σημειώνεται πως, με βάση έρευνα που έγινε για λογαριασμό της Συνομοσπονδίας, ο μέσος χρόνος που οι άνεργοι ψάχνουν δουλειά φτάνει πλέον τους 19 μήνες.

3. Η κατάργηση ή εναλλακτικά η περικοπή του 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα. Η πρόταση αυτή προκαλεί την έντονη αντίδραση τόσο του υπουργού, Αν. Λοβέρδου, όσο και του υφυπουργού, Γ. Κουτρουμάνη, καθώς θα οδηγήσει στην οικονομική αιμορραγία των ασφαλιστικών ταμείων.
Ενδεικτικά αναφέρεται πως τυχόν κατάργηση των δώρων και του επιδόματος αδείας θα μείωνε τα έσοδα του ασφαλιστικού συστήματος κατά δύο δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΚΚΑΛΙΑΡΗ από το Έθνος online

radical30 Κυρ 25 Απρ 2010, 05:24

Προμηθείς και επιμηθείς... του Δημ. Καμπουράκη από το protagon.gr

Την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Η ιστορία των νικητών δεν είναι συμπαγής. Μέσα από τις αόρατες ρωγμές της, αναδύονται στην επιφάνεια οι οιμωγές των ηττημένων. Τα κλαψουρίσματα των χαμένων δεν είναι ιστορία. Είναι η ιστορία των προσχημάτων τους.

Στο διάβα των αιώνων, νικητές αναδεικνύονται οι προμηθείς. Οι επιμηθείς είναι καταδικασμένοι να εφευρίσκουν εκ’ των υστέρων δικαιολογίες.
Η ιστορία παρασημοφορεί τους νικητές και χλευάζει τους αλχημιστές προσχημάτων.

Μερικοί σκεπτικιστές νικητές και νικημένοι, αναρωτιούνται αν έχει πραγματική αξία το δίλημμα «ιστορική επιβράβευση ή ιστορικός εξοβελισμός». Η ιστορία αδιαφορεί για τούς βαθύτερους προβληματισμούς των ανθρώπων και των κοινωνιών τους. Δεν έχει χρόνο για ψυχανάλυση. Έθνη συνωθούνται στην εξώπορτα της. Άλλα ζητούν μια ευκαιρία να εισβάλλουν στο παλάτι της κι άλλα εκλιπαρούν να τους επιτρέψει την παραμονή τους σ’ αυτό.

Ένα έθνος (που οι πρόγονοι του φρόντισαν να νοικιάσουν διαμέρισμα μέσα στο μέγαρο), μπορεί κάλλιστα να μεταβληθεί από κοινωνία προμηθέων σε άθυρμα επιμηθέων. Αν συμβεί αυτό, έρχεται η ώρα της έξωσης του. Πότε συμβαίνει; Όταν από στράτευμα σκληραγωγημένων πεζοπόρων, μεταλλαχθεί σιγά-σιγά σε κουστωδία καλοπερασμένων καβαλάρηδων.

Την ευθύνη τού στρατεύματος την έχουν οι άρχοντες. Οι υπήκοοι, μιμούνται, δοξάζουν, γλύφουν και ψευτοκλέβουν τους άρχοντές τους. Όταν οι άρχοντες ανέβουν (καταχρηστικά) πάνω σε λευκά άτια και παραχωρήσουν (για να εξασφαλίσουν την ησυχία τους) στους υπηκόους ψωριάρικα γαϊδούρια, το έθνος παίρνει το μονοπάτι της ήττας. Η ήττα βρίσκεται προ των πυλών, διότι το βάθος της στέπας εμφανίζεται ήδη η σκόνη νέων εθνών που μόλις ξεκίνησαν την πεζοπορία τους.

Όταν ξεσπάσει η οχλοβοή της τελικής μάχης, οι λεπτεπίλεπτοι ουρανίσκοι αντιλαμβάνονται με φρίκη ότι είναι ανήμποροι μπροστά στα χνώτα που ζέχνουν ωμό κρεμμύδι. Είναι πια πολύ αργά. Η ιστορία δεν κάνει διάκριση ανάμεσα σε ανίκανους χρυσοστολισμένους στρατηγούς και λιπόψυχους ανεκπαίδευτους οπλίτες.

Δεν φταίνε ισόποσα, καταδικάζονται όμως σε θάνατο όλοι αδιακρίτως.Οι αλληλοκατηγορίες τους για τα αίτια της ήττας, προσφέρονται ως λάφυρο ψυχαγωγίας στους νικητές. Ξεπουληθήκαμε στο Γιουσουρούμ, για ένα κοστούμ, για ένα κοστούμ... (Ο ιστορικός Δαρβινισμός ανταλλάσει απόψεις με την ποίηση του Νικόλα Άσημου)

Αν όσοι ηττημένοι απομείνουν, ξανακατέβουν στο χώμα κι από την άκρη του ορίζοντα που εξοβελίστηκαν, αρχίσουν πάλι την πεζοπορία τους προς το παλάτι της ιστορίας, αποκτούν δεύτερη ευκαιρία. Απ’ αυτούς εξαρτάται, καθότι οι νικητές τους καλοβλέπουν ήδη τα άλογα που κέρδισαν και ετοιμάζονται να τα καβαλήσουν.
Αν συνεχίσουν τους οικτιρμούς ή τις αλληλοκατηγορίες, απλώς θα αποδείξουν ότι ο εκφυλισμός τους είναι ολοκληρωτικός και η μοίρα τους αυτό-προδιαγεγραμμένη.

Αν (και όσο) θα εμπιστεύονται τα πόδια τους, θα πλησιάζουν ξανά το παλάτι που έχασαν. Αν (και όσο) συνεχίσουν να κρύβονται πίσω από verba (λόγια), θα μεταβάλλονται σε μια κουκίδα που θα σβήνει στον ορίζοντα της ιστορίας.Η επιστροφή στην γη της επαγγελίας προϋποθέτει σαράντα χρόνια περιπλάνησης στην έρημο. Εκεί, το ηττημένο έθνος θα κάνει ό,τι νομίζει για να επιβιώσει, μακριά από αλληλέγγυα βλέμματα.

Και θα επιβιώσει αν ξαναβρεί την ψυχή του. Θα την ξαναβρεί μόνο με δική του συνταγή, που θα γράψει με φωτιά στην πέτρα της ερήμου του. Τι θα κάνουν οι εξόριστοι για ν’ ανάψουν και να θρέψουν αυτή την καθαρτήρια φωτιά; Δική τους επιλογή.

Θα κλάψουν; Θα μετανιώσουν; Θα σκύψουν βαθιά μέσα τους; Θα σκεφτούν; Θα αναθεωρήσουν; Θα οργιστούν; Θα μισήσουν; Θα προσευχηθούν; Θα στραφούν στο λυτρωτικό προγονικό παρελθόν τους; Θα ξεχάσουν το χθες και θα προσηλωθούν στο μέλλον; Θα θυσιάσουν τους ηττημένους γέροντες για να ανδρωθούν οι νεαροί τους; Θα θυσιάσουν τα μικρά παιδιά τους, για να ζήσουν λίγα παραπάνω χρόνια οι ψοφοδεείς παππούδες τους;

Θα σκληραγωγήσουν τα χέρια και τα πόδια τους; Θα ακονίσουν απ’ την αρχή το μυαλό τους; Ίσως τα μαχαίρια τους; Θα εμπιστευτούν τον ίδιο Μωϋσή να τους οδηγήσει στις κακοτοπιές; Θα τον εκτελέσουν δημοσίως ως υπεύθυνο της εξόδου και θα βάλουν άλλον στη θέση του; Ό,τι κι αν κάνει εκεί έξω το ερημικό έθνος, είναι δική του δουλειά. Οι λεπτομέρειες τής περιπλάνησης αφήνουν παγερά αδιάφορη την ιστορία.

Θα καταδεχτεί να του ξαναρίξει τη ματιά της, μόνο αν το στράτευμα του, κραταιό πάλι και με σκονισμένους αστραγάλους, επανεμφανιστεί μπροστά στα τείχη τής Ιεριχούς, με τις σάλπιγγες έτοιμες να σημάνουν έφοδο. Πίσω από τα τείχη, θα περιμένει πάντα η γη της επαγγελίας. Κι ο ήλιος από πάνω θα είναι πάντα έτοιμος να δεχτεί τη διαταγή να παραμείνει ακίνητος στο στερέωμα, ώσπου να ολοκληρωθεί η κατάληψη της πόλης.

Απλώς οι ήλιοι, κατ’ εντολήν της ιστορίας, δέχονται διαταγές μόνο απ’αυτούς που πιστεύουν βαθιά μέσα τους ότι θα νικήσουν…

radical30 Παρ 23 Απρ 2010, 08:02

Γιώργος Προβόπουλος: στατιστική και πολιτική

«Τα επόμενα χρόνια, υπάρχει κίνδυνος να μεγαλώσει το χρέος αντί να μειωθεί, γιατί η δυναμική του είναι υψηλή».
Υπογραφή: Γιώργος Προβόπουλος.

Η δήλωση έγινε μετά τη συνάντηση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια. Αυτό προσθέτει κάτι περισσότερο σ’ αυτό που θέλει να υπογραμμίσει ο άνθρωπος που σε ανύποπτο χρόνο ενημέρωσε τους μονομάχους της 4ης για την αρνητική δυναμική των πραγμάτων. Θα πρέπει να πέρασε δύσκολες μέρες προεκλογικά, καθώς τους άκουγε να πλειοδοτούν. Φυσικά ούτε λόγος να εισακουστεί εκείνη την περίοδο.

Από την προηγούμενη κυβέρνηση ο Προβόπουλος είχε συμπεριληφθεί σε ένα οικονομικό επιτελείο στο οποίο κανείς άλλος εκτός από αυτόν δεν ήταν οικονομολόγος! Πήγε την πρώτη φορά και όσα άκουσε τον έκαναν να μην ξαναπάει. Η σημερινή κυβέρνηση τον αντιμετωπίζει με περισσότερο σεβασμό και εμπιστοσύνη, παρ’ ότι δεν τοποθετήθηκε επί των ημερών της. Άλλωστε και οι πέτρες γνωρίζουν πόσο σωτήρια ήταν τις τελευταίες εβδομάδες η απόφαση του Τρισέ να ανακαλέσει το εμπάργκο που ο ίδιος είχε επιβάλει προ μηνών στα ομόλογα που ενεχυρίαζαν στην Φρανκφούρτη οι Έλληνες τραπεζίτες. Κάτω από τις πέτρες υπάρχει πολύς Προβόπουλος.

Ωστόσο οι επισημάνσεις και τις παροτρύνσεις του εξακολουθούν να προσκρούουν στις αγκυλώσεις που θεμελίωσαν εντός των κομμάτων τα ιδεολογήματα της Μεταπολίτευσης. Το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του -ακόμη και μετά την ΟΝΕ- εκπαίδευσε την κοινή γνώμη να αγνοεί -η και να... υποπτεύεται!- όσα έλεγε ο κεντρικός τραπεζίτης. Μ' αυτόν τον τρόπο κόμματα και συνδικάτα εξοβέλισαν τις έννοιες «παραγωγικότητα», «ανταγωνιστικότητα» και «αξιοπιστία έναντι τρίτων». Και τώρα δεν μπορούν καν να τις επικαλεστούν.

Εδώ και μήνες το τελευταίο αυτοκίνητο που βγαίνει τα βράδια από το γκαράζ της Τράπεζας που βλέπει στην οδό Ομήρου, είναι του διοικητή. Κινείται διακριτικά για να κλείσουν κερκόπορτες, όπως η απόδραση καταθέσεων σε ξένες τράπεζες. Εκ της θέσεως του εξακολουθεί να προμηθεύει το πολιτικό σύστημα με στατιστικές. Το κακό είναι ότι για τους πολιτικούς ισχύει αυτό που έλεγε ο σκοτσέζος συγγραφέας Άντρiου Λανγκ: «Χρησιμοποιούν τις στατιστικές όπως οι μεθυσμένοι τα φανάρια. Περισσότερο για να στηρίζονται παρά για να βλέπουν».

Αποψεις - Στοιχεια για την κριση κ.α.

Οι άθλιοι των Αθηνών...

"Το αίνιγμα του κεφαλαίου"

Είναι αυτό Δημοκρατία;

Πολιτικά συμπεράσματα (β) ...

Πολιτικά συμπεράσματα (α) ...

Υπακοή ή Αντίσταση;

Τα λεφτά στο Λαό, όχι στις ... ΗΠΑ

Οι Νεόπτωχοι ...

Πως θα βγούμε από την κρίση?

Πως θα βγούμε από την κρίση?

Φταίμε όλοι ...

Ο Θυμός ...

Θα μας τρελάνουν (2)

Θα μας τρελάνουν

ΔΝΤ ή Πτώχευση ?

Απ: Αποψεις - Στοιχεια για την κριση κ.α.

Για την κάθαρση

Με τη σιγουριά του υπνοβάτη

Την ύστατη στιγμή ...

Επιτέλους κάτι ...

Υπάρχει ζωή στο ΔΝΤ?

Ρε μήπως έχει δίκιο ?

Ανοιχτή επιστολή ...

Πρέπει ν αντέξουμε!

Σήμερα είναι η εποχή των Λαμόγιων

Ελληνική πολιτική ... κληρονομιά

Έλληνες !!!

Απ: Αποψεις - Στοιχεια για την κριση κ.α.

Προμηθείς και επιμηθείς...

Απ: Αποψεις - Στοιχεια για την κριση κ.α.

Δευ	Τρι	Τετ	Πεμ	Παρ	Σαβ	Κυρ
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30