ΣΚΕΨΕΙΣ και ΓΡΑΠΤΑ

Δέκα σοφές σκέψεις του Άλμπερτ Αϊνστάιν

https://youtu.be/N0fSoYb5DWw



=====================



Συνάντηση Διογένη Κυνικού μετά Μακεδόνος Βασιλέως Αλεξάνδρου
(the text was copied from wikipedia)

Σύντομο Ιστορικό της συνάντησης

Ο Διογένης είχε συλληφθεί αιχμάλωτος και κατάληξε στα δουλοπάζαρα
της Κορίνθου. Ο Ξενιάδης, πλούσιος, αριστοκράτης της εποχής, είδε τον Διογένη και θέλησε να τον αγοράσει. Συζήτησε με τον δουλέμπορο και
ο δουλέμπορος πλησίασε τον Διογένη και του είπε:

"Αυτός ενδιαφέρεται να σε αγοράσει, τι δουλειά ξέρεις να κάνεις να του πω;".
Ο Διογένης με λογοπαίγνιο απαντά "Ανθρώπων Άρχων".

Το λογοπαίγνιο αυτό, ενός δούλου, άρεσε στον Ξενιάδη που χαμογέλασε και τον αγόρασε, αφού αντιλήφθηκε τις δύο έννοιες που με οξυδέρκεια έθεσε ο Διογένης:

"Διοικώ τους ανθρώπους και διδάσκω στους ανθρώπους αρχές".

Ο Ξενιάδης ανάθεσε στον Διογένη τη διδασκαλία των παιδιών του και έτσι
ο Διογένης έμεινε στο Κράθειον, ένα προάστιο της Κορίνθου.

Ο Μέγας Αλέξανδρος είχε ένα εκπαιδευτή, τον Λεωνίδα, που ήταν μυημένος στην κυνική φιλοσοφία. Γνώστης της κυνικής φιλοσοφίας ο Αλέξανδρος γνώριζε για τον Διογένη, για τα διδάγματά του, το ύφος και το πνεύμα του. Όταν ο Αλέξανδρος ήταν στην Κόρινθο, ήθελε να τον γνωρίσει και έστειλε ένα υπασπιστή του να βρει τον Διογένη και να του τον παρουσιάσει.

Αφού ο υπασπιστής τον εντόπισε, του είπε:
"Σε ζητεί ο Βασιλεύς Αλέξανδρος να σε δει".

Ο Διογένης απάντησε:
"Εγώ δεν θέλω να τον δω. Εάν θέλει αυτός ας έρθει να με δει".

Πράγματι, ο Αλέξανδρος πήγε να δει τον Διογένη.

Η συνάντηση

Ο Αλέξανδρος πλησιάζει το φιλόσοφο και του λέει:
"Είμαι ο Βασιλεύς Αλέξανδρος".

Ο Διογένης ατάραχος απαντά:
"Και 'γώ είμαι ο Διογένης ο Κύων".

Ο Μέγας Αλέξανδρος απορεί και τον ρωτάει:
"Δε με φοβάσαι;"

Ο Διογένης απαντάει: "Και τι είσαι; Καλό ή κακό;".

Ο Αλέξανδρος μένει σκεπτικός. Δεν μπορεί ένας βασιλιάς να πει ότι είναι κακό, και άμα είναι καλό, γιατί κάποιος να φοβάται το καλό; Αντί να απαντήσει, ο Αλέξανδρος τον ερωτά εκ νέου:

"Τι χάρη θες να σου κάνω;"

Και ο Διογένης ξανά με λογοπαίγνιο απαντά:
"Αποσκότισόν με". Βγάλε με δηλαδή από το σκότος, τη λήθη, και δείξε μου την αλήθεια.

Με το έξυπνο λογοπαίγνιο του Διογένη, η απάντηση του μπορεί και να εννοηθεί έως: "Σταμάτα να μου κρύβεις τον ήλιο", καθώς οι κυνικοί πίστευαν πως η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκεται στη λιτότητα, στη ζεστασιά του ήλιου και δεν ζητεί τίποτα από τα υλικά πλούτη.

Μόλις το άκουσε αυτό ο Αλέξανδρος είπε το περίφημο:
"Εάν δεν ήμουν Αλέξανδρος, θα ήθελα να ήμουν Διογένης".

Ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Διογένης είχαν μια μακρά συζήτηση με μεγάλη σημασία, που σώθηκε από τον Δίονα τον Πλουσαραίο. Σε αυτή, ο Διογένης εξηγεί στον Αλέξανδρο πότε ένας βασιλέας είναι ωφέλιμος. Ο Διογένης αποδίδει την ωφελιμότητα ενός βασιλιά στο Εάν είναι ωφέλιμος στο λαό.
Για να δώσει ένταση σε αυτόν τον ισχυρισμό του λέει:

"Εάν κατακτήσεις όλη την Ευρώπη και δεν ωφελήσεις τον λαό, τότε δεν είσαι ωφέλιμος. Εάν κατακτήσεις όλη την Αφρική και την Ασία και δεν ωφελήσεις τον λαό, πάλι δεν είσαι ωφέλιμος. Ακόμα και εάν περάσεις τις στήλες του Ηρακλέους και διανύσεις όλο τον ωκεανό και κατακτήσεις αυτή την ήπειρο που είναι μεγαλύτερη της Ασίας και δεν ωφελήσεις τον λαό, πάλι δεν είσαι ωφέλιμος γιατί δεν ωφελείς το σύνολο".


Last Updated on Tuesday, 23 October 2012
Copyright © 2013 Hellenic Electronic Center. All




=========================



«Το Παράπονο»


Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Μούτρα! Ν’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα.

Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου!

Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ’ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.

Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος, που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.

Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.

Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.

Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.
Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.

Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα
χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη
φωτογραφία…

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα ’ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.


(από Το Παράπονο, του Οδ. Ελύτη)
Αντιγραφή: @radical30




==============================




Παλιά και χρήσιμα: Δέκα μικροί μύθοι για το 1821


«Το έθνος, πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό»
Διονύσιος Σολωμός

Επειδή υποθέτω πως όσα ακολουθούν είναι ενδεχόμενο να προκαλέσουν αντιδράσεις, σπεύδω να καταθέσω, ως εκ των προτέρων απάντηση, την πασίγνωστη ρήση του Σολωμού: «το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό».

Καλό θα είναι να τη θυμόμαστε αυτή τη φράση, κάθε φορά που η μισαλλοδοξία και ο φανατισμός, η εθνική τύφλωση και η μυθολογία οδηγούν σε απώλεια του κριτικού πνεύματος, ακρογωνιαίου λίθου του Διαφωτισμού αλλά και του δυτικού πολιτισμού γενικότερα, συκοφαντημένου από έναν τυφλό και στρεψόδικο αντιδυτικισμό, δεξιό και «αριστερό».

Δύση και δυτικός πολιτισμός δεν είναι μόνο ο Μπους, αλλά και η δυνατότητα που έχει ο Μάικλ Μουρ να εμφανίζεται στη σκηνή, κατά την απονομή των 'Οσκαρ, και να λέει στον Μπους «Ντροπή σας, κύριε πρόεδρε», υπό το (τηλεοπτικό) βλέμμα μερικών δισεκατομμυρίων κατοίκων του πλανήτη, δίχως κανείς να διανοείται ότι θα μπορούσε να τον συλλάβει, να τον εξορίσει, να τον στείλει σε «στρατόπεδο αναμόρφωσης» ή απλώς να του κλείσει το μικρόφωνο.

Σε ό,τι αφορά λοιπόν ορισμένους «πατριωτικούς» ή/και «αντιιμπεριαλιστικούς» μύθους που διακονούνται και διακινούνται συστηματικά στη χώρα μας, ιδού – δυστυχώς για όσους βολεύονται με αυτούς – ορισμένες «διορθωτικές επισημάνσεις».

1. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, δεν υπήρξαν βίαιοι εξισλαμισμοί στη μετέπειτα ελληνική επικράτεια. Οι Οθωμανοί, εφόσον οι υπόδουλοι λαοί κατέβαλλαν κανονικά τους φόρους που τους αναλογούσαν, δεν ασχολούνταν ιδιαίτερα με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους. Οι μαζικοί εξισλαμισμοί που παρατηρούνται στα Βαλκάνια (Βοσνία, Αλβανία κ.λπ.) έγιναν, κατά κανόνα, με τη θέληση εκείνων που αλλαξοπίστησαν, και ειδικότερα με σκοπό να έχουν καλύτερες σχέσεις με τον κατακτητή και να συμμετέχουν από καλύτερη θέση στη νομή και άσκηση της εξουσίας.

2. H επάνδρωση των Γενιτσάρων, από ένα χρονικό σημείο και έπειτα τουλάχιστον, δεν γινόταν βιαίως, μέσω «παιδομαζώματος». Αντίθετα μάλιστα, όσο το σώμα αυτό αποκτούσε εξέχουσα θέση στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αρκετοί γονείς προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν τη «σταδιοδρομία» των παιδιών τους μέσω της κατάταξής τους στους Γενίτσαρους.

3. Ουδέποτε κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας υπήρξε – ή συνέτρεχε λόγος να υπάρξει – «κρυφό σχολείο», όπως τουλάχιστον αυτό έχει καταγραφεί στο εθνικό συλλογικό ασυνείδητο. ‘Οποιος ήθελε μπορούσε να μάθει ελληνικά, σερβικά, βουλγαρικά κ.ο.κ. χωρίς να παρενοχλείται από τους κατακτητές, οι οποίοι – επαναλαμβάνω – ενδιαφέρονταν πρωτίστως, αν όχι σχεδόν αποκλειστικά, για την ομαλή καταβολή των κάθε είδους φόρων προς τον σουλτάνο.

4. Ο ρόλος της Εκκλησίας, καθ’ όλη αυτή την περίοδο, υπήρξε τουλάχιστον αμφιλεγόμενος, αν όχι και αρνητικός σε αρκετές περιπτώσεις (προσοχή: της Εκκλησίας, όχι της θρησκείας). Τα παραδείγματα, πολλά και γνωστά, ξεκινούν από τους ανθενωτικούς της εποχής της Άλωσης και φθάνουν ως τις παραμονές του 1821, με τον λυσσαλέο πόλεμο κατά των οπαδών του Διαφωτισμού, των Φιλικών κ.λπ.

5. H εξέγερση που άρχισε το 1821 είχε ουσιαστικά κατασταλεί (μόνο μικρές εστίες αντίστασης απέμεναν, οι οποίες ήταν θέμα χρόνου να σβήσουν και αυτές), όταν τον Ιούλιο του 1827 οι ‘Αγγλοι, οι Γάλλοι και οι Ρώσοι αποφάσισαν να δημιουργηθεί ελληνικό κράτος, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει λίγους μήνες μετά η Ναυμαχία του Ναυαρίνου.

6. Μπορεί αυτό να μην αρέσει διόλου σε ορισμένους και να μην ταιριάζει με την εθνική μας μυθολογία, αλλά στους «δόλιους», «αναξιόπιστους» κ.ο.κ. συμμάχους, οφείλει εν πολλοίς η Ελλάδα την ανεξαρτησία της και την κρατική της (προσοχή: όχι την εθνική) υπόσταση. Οι ίδιοι αυτοί σύμμαχοι, με την ίδια ή διευρυμένη «σύνθεση», ήταν επίσης εκείνοι που – και για δικούς τους βέβαια λόγους, αλλά το γεγονός παραμένει – προσέφεραν στην Ελλάδα τη Θεσσαλία το 1881, απέτρεψαν την προέλαση των Τούρκων προς την Αθήνα το 1897, έβαλαν την υπογραφή τους στη Συνθήκη των Σεβρών το 1920.

7. Στον ένοπλο αγώνα κατά των Τούρκων, μετείχαν ποικίλων εθνικών προελεύσεων κάτοικοι του ευρύτερου γεωγραφικού χώρου, των οποίων η εθνική συνείδηση βρισκόταν εν πολλοίς στο στάδιο της διαμόρφωσης. Τόσο ο «Θούριος» του Ρήγα, με τις αναφορές του στο πλήθος των υπόδουλων στους Οθωμανούς εθνοτήτων, όσο και η καταγωγή αρκετών πρωταγωνιστών της Επανάστασης (Αρβανίτες της ‘Υδρας και των Σπετσών, Σουλιώτες, Βλάχοι, σλαβόφωνοι κ.ά.) βεβαιώνουν «του λόγου το ασφαλές».

8. Και πάλι, όχι επειδή οι Σύμμαχοι είναι εξ ορισμού «φιλέλληνες» ή «μεγαλόψυχοι», αλλά επειδή η χώρα ευτύχησε να ακολουθήσει τότε πολιτική σωστών συμμαχιών και ανοιχτών οριζόντων (αντί να παίξει τον ρόλο της μικρής «ανάδελφης» που κάθεται και κλαίει), η Ελλάδα υπήρξε η μεγάλη ευνοημένη από τη «μοιρασιά» στα Βαλκάνια μεταξύ 1910 και 1920. ‘Ετσι η Θεσσαλονίκη έγινε «συμπρωτεύουσα» της Ελλάδας, αν και το 1912 ο πληθυσμός τής πόλης περιλάμβανε περίπου 40% Εβραίους, 25% Τούρκους, 20% 'Ελληνες και 15% άλλους.

9. 'Οταν μιλάμε συνεχώς και με τόση ευκολία για «χαμένες πατρίδες», καλό θα είναι να μην ξεχνάμε πως «χαμένες πατρίδες» υπάρχουν για όλους εκείνους τους οποίους αφορούσε η ανταλλαγή πληθυσμών, και όχι μόνο για τους ‘Ελληνες. Χρήσιμη, από αυτή την άποψη, θα ήταν και η παράθεση ορισμένων στοιχείων που συστηματικά αγνοούμε ή αποσιωπούμε, όπως π.χ., ότι στα τέλη του 19ου αιώνα στο Ρέθυμνο οι μουσουλμάνοι ήταν περισσότεροι από τους χριστιανούς, ότι τα Γιαννιτσά ήταν μία από τις ιερές πόλεις των Τούρκων ή ότι το 1913 ο ελληνικός πληθυσμός του Κιλκίς ήταν λιγότερο από 5%!

10. Τέλος, όταν γίνεται λόγος για την εκδίωξη των ελληνικών πληθυσμών από την «προαιώνια κοιτίδα» τους Μικρά Ασία, μπορεί το σχήμα αυτό να χαϊδεύει τα αφτιά των κάθε λογής «ελληνόψυχων» και «πατριδολάγνων», αλλά – δυστυχώς και πάλι γι’ αυτούς – η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Με εξαίρεση ορισμένους συμπαγείς ελληνικούς πληθυσμούς, κυρίως στον Πόντο και στην Καππαδοκία, οι περισσότεροι από τους ‘Ελληνες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν κάτω από δραματικές συνθήκες τη Μικρά Ασία το 1922-1923, ήταν οικογένειες που, αναζητώντας καλύτερη τύχη, είχαν μεταναστεύσει εκεί από την ηπειρωτική Ελλάδα και από τα νησιά του Αιγαίου κατά τον 19ο αιώνα.

Αυτά, και μην ξεχνάμε: κάθε φορά που ο πειρασμός, με το πρόσωπο ενός αγγελικού στην όψη αλλά ιδιαίτερα επικίνδυνου ψευδοπατριωτισμού, χτυπά την πόρτα, ας τον ξορκίζουμε… με τη φράση του Σολωμού.



ΑνδρέαςΠαππάς «Το Βήμα»

«Νευρωτικός ως Έλλην»

Πάντα προσπαθούσα να εξηγήσω την ψυχοσύνθεση και την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα. Πάντα με άφηνε άφωνο η μεταστροφή του στο αντίθετο. Δηλαδή, πώς μεταστρέφει την ενεργητικότητά του σε παθητικότητα.

Πώς μεταβιβάζει σε κάποιο άλλο πρόσωπο το πρόβλημα που δημιουργεί ο ίδιος. Πόσο επενδύει στην προσωπική του «αδυναμία» για να περισυλλέξει οίκτο, με σκοπό την αποκόμιση κέρδους.

Πώς κατορθώνει να γίνεται λογοκριτής των πάντων χωρίς να έχει την απαιτούμενη μόρφωση. Πώς καταδικάζει τις ίδιες του τις ορμές και επιθυμίες και τους στερεί την ικανοποίηση.

Πόσο εύκολα καταπιέζει το περιβάλλον του για να κατασκευάσει και να παρουσιάσει την αλήθεια που εκείνος πιστεύει χωρίς να έχει προσλαμβάνουσες.

Πώς διαχειρίζεται την «αμνησία του» σε συγκεκριμένες δραστηριότητες του στο παρελθόν που έχουν βλάψει τον ίδιο αλλά και το σύνολο.

Πόσο εύκολα διακατέχεται από την ορμή της καταστροφής που είναι ανάλογη με την ορμή του θανάτου.

Πώς απολαμβάνει την παρανοϊκή σχέση του με την πραγματικότητα, με συνέπεια να στρέφεται προς την κατάκτηση του μεγαλείου.

Γιατί καταδιώκεται από ερωτομανίες, που τον καθηλώνουν οριστικά σε ερωτικά αδιέξοδα.

Πόσα χρόνια θα βιώνει καταστάσεις πένθους μοιρολογώντας.
Γιατί η αμφιθυμία του (δηλαδή αγαπάει και μισεί ταυτόχρονα) τον εμποδίζουν να γευθεί πρωτογενή συναισθήματα.

Πόσο εύκολα προκαλεί και δημιουργεί τις νευρώσεις του που, ενώ έχουν αφετηρία προσωπική κακοδιαχείριση των συναισθημάτων του, πάντα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι φταίει η κρίση.

Αν, λοιπόν, αυτός ο συμπλεγματικός Έλλην δεν χρήζει ιατρικής βοηθείας, τότε ποιος; Ας φροντίζαμε στο παρελθόν να τον γυμνάζαμε καλύτερα. Να του δίναμε την γνώση που χρειάζεται κάθε υγιής πολίτης.

Τώρα το κακό έγινε και, βέβαια, θα θριαμβεύσει η ψυχανάλυση.
Go Φρόυντ, Go! We need you badly!


Βλαδίμηρος Κυριακίδης

---------------------


3 σχόλια στο “ Νευρωτικός ως Έλλην”

= Ο/Η Μ.κ λέει:
Προφανώς έχετε γνωρίσει λάθος Έλληνες κ. Κυριακίδη.. Δεν είναι όλοι ίδιοι…. Πολύ ωραίο το γραπτό σας, αλλά θα ήταν καλύτερα αν αναφερόσασταν σε «κάποιους» και όχι σε όλους… Και επίσης έτσι όπως περιγράφετε δεν είναι μόνο κάποιοι Έλληνες, αλλά και Αμερικάνοι, και Γάλλοι και Τούρκοι και Γερμανοί και .. και … και… Βραζιλιάνοι και και και…. και….και…. και γενικώς πολλοί άνθρωποι…. Ειδικά στις μέρες μας…. Και παρεπιπτόντως, η ψυχανάλυση δεν είναι ποτέ αρκετή όταν δεν υπάρχει θέληση…

= Ο/Η ΕΥΑ ΣΚΟΥΔΑΡΟΠΟΥΛΟΥ λέει:
Καλέ μου Βλαδίμηρε, τα είπες όλα. Και τώρα; Πώς ξεφεύγουμε από την προσωπική – εθνική μας σχιζοφρένεια;

=Ο/Η ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΡΔΑΒΑΣ λέει:
Aγαπητέ Βλαδίμηρε, σε συγχαίρω για το κουράγιο σου να πας κόντρα στο ρεύμα και να διατυπώσεις αυτές τις αναμφισβήτητες αλήθειες για το ποιόν των Ελλήνων, δηλαδή όλων μας. Και μπορεί ο/η φίλος Μ.κ. να μας θυμίζει σωστά, ότι δεν είναι ΟΛΟΙ οι έλληνες έτσι, αλλά ακριβώς οι εξαιρέσεις δεν είναι που επιβεβαιώνουν πάντα κάθε κανόνα;

Άλλωστε, δεν είμαστε μόνο οι σημερινοί έλληνες τόσο χαμηλής ποιότητας. Δείτε πως μας περιγράφει, με τον δικό του αριστουργηματκό στίχο, ένα διαλεχτός ‘Ελληνας πριν από καμιά διακοσαρία χρόνια….


ΕΛΛΗΝΕΣ…
Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά’χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;

Νά ’χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια,
κλέφτες χωρίς μια πήχυ γη και κλέφτες με παλάτια,
ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί
ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή.

Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Ο Έλληνας δυό δίκαια ασκεί πανελευθέρως,
συνέρχεσθαί τε και ουρείν εις όποιο θέλει μέρος.

Χαρά στους χασομέρηδες! χαρά στους αρλεκίνους!
σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

Γι’ αυτό το κράτος, που τιμά τα ξέστρωτα γαϊδούρια,
σικτίρ στα χρόνια τα παλιά, σικτίρ και στα καινούργια!

Και των σοφών οι λόγοι θαρρώ πως είναι ψώρα,
πιστός εις ό,τι λέγει κανένας δεν εφάνη…
αυτός ο πλάνος κόσμος και πάντοτε και τώρα,
δεν κάνει ό,τι λέγει, δεν λέγει ό,τι κάνει.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
με ύφος γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.

Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».

Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβεναγάς.
Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.

Στα δυό φορώντας τα πόδια που’χει
στο ’να λουστρίνι, στ’αλλο τσαρούχι.

Γεώργιος Σουρής (1853-1919)