ΝΙΚΟΣ ΜΠΙΣΤΗΣ

!
Αρχική [Μια αριστεροποντιακή διαδικτυακή κολεχτίβα]

-Νίκος Μπίστης: γελοίος ρατσιστής ή απλώς… μ@λ@κ@ς ;
Περιφρονήστε τους ρατσιστές αρνητές της Γενοκτονίας
.

Με έκπληξη διαβάσαμε το δημοσίευμα στο καλό περιοδικό “Άμαστρις” για τις θέσεις του Νίκου Μπίστη. Τον θυμάστε τον κύριο; Στυλοβάτης του σημιτισμού στην εποχή των μεγάλων σκανδάλων, των λαμογιών και των μιζών!

Με εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πολιτική πορεία, που ξεκίνησε από την κομμουνιστική Αριστερά, δημιούργησε τη ροζ ΑΕΚΑ την οποία και τελικά αντάλλαξε έναντι υπουργικού θώκου και έτσι κατέληξε στη νεοφιλελεύθερη σημιτική σοσιαλδημοκρατία. (Και είναι μέχρι σήμερα απολογητής εκείνης της σημιτικής αθλιότητας -πρόγονος της καραμανλικής τοιαύτης- που βίωσε αυτός ο τόπος.)

Αποτελεί τυπικό δήγμα μέτριου, ημιμαθούς, φανατικού Νεοέλληνα, που την τυχαία αντίληψη και τη συγκυριακή ιδεοληψία τη μετατρέπει σε σημαία, ορκίζεται σ’ αυτήν και στιγματίζει όσους διαφωνούν με τις προκαταλήψεις του…

Γλοιώδης πολιτικός, που σερνόταν κατά τις προεκλογικές περιόδους πίσω από τους Πόντιους πρόσφυγες από την πρώην ΕΣΣΔ, πετώντας κανένα κοκαλάκι στους ”δυνητικούς ψηφοφόρους” του, μπας και εισπράξει καμιά ψήφο τους… Και αυτή η ημιμάθεια, μαζί με ρατσισμό και θράσος, διατυπώνεται με σαφήνεια στις θέσεις του που αναδημοσιεύονται παρακάτω…



Ο Ν. Μπίστης υπήρξε ένας από εκείνους τους αντιπρόσφυγες ρατσιστές, που επιφύλαξαν στον προσφυγικό ελληνισμό τη μέγιστη προσβολή με την προσπάθεια που καταβλήθηκε το 2001, να αλλάξει πραξικοπηματικά η ομόφωνη απόφαση (1998) της Βουλής των Ελλήνων και να απαλειφθεί ο όρος “Γενοκτονία”, για να μην ενοχληθούν οι εθνικιστές φίλοι της γείτονος.

Και το χειρότερο δεν ήταν αυτό, αλλά ότι και Ο ΙΔΙΟΣ ΑΠΟΔΕΧΟΤΑΝ ΤΙΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΤΟΥ ΘΥΤΗ. Γι αυτό υπήρξε βασιλικώτερος του βασιλέως και εθνικιστικότερος του Τούρκου εθνικιστή. Και γι αυτό επέλεξε να προσβάλλει με τον άθλιο τρόπο του τα θύματα του τουρκικού εθνικισμού.

Για να καταλάβετε τι συνέβη τότε με τον Μπίστη και όλη την αναθεωρητική συμμορία, διαβάστε ένα κείμενο του 2001 απ’ την “Καθημερινή” με τίτλο: "Νέο ατόπημα κατά του μικρασιατικού ελληνισμού"…

Πριν αναδημοσιεύσουμε το απόσπασμα από το “Άμαστρις”, με τις αθλιότητες του σημιτάνθρωπου Νίκου Μπίστη, ας φιλοξενήσουμε και πάλι, το απόσπασμα εκείνο του αληθινού αριστερού Τούρκου ιστορικού Halil Berktay. O Berktay δεν αποδέχεται ότι έγιναν πολλές ξεχωριστές γενοκτονίες απ’ τους Νεότουρκους, αλλά ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ, αυτή δηλαδή που αμφισβητεί ο Μπίστης και οι αντιπρόσφυγες όμοιοί του.

Δηλαδή, ο Berktay υποστηρίζει ότι οι Νεότουρκοι, οι Τούρκοι εθνικιστές δηλαδή, αποφάσισαν και πραγματοποίησαν ΜΙΑ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ εις βάρος των μη μουσουλμανικών λαών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας :

«Πιστεύω ότι υπήρχε μόνο μία Γενοκτονία και δεν εννοώ ότι αυτό που συνέβη στον Πόντο δεν ήταν Γενοκτονία. Αντίθετα, λέω ότι οι Ενωτικοί, δηλαδή η ηγεσία της επιτροπής Ένωσης και Προόδου, κυρίως δε ο Ταλάτ, είχαν ένα μαζικό σχέδιο για τον εκτουρκισμό της Ανατολίας. Και αυτό εφαρμόστηκε στους Αρμενίους, τους Ποντίους και τους Ασσυρίους. Προτιμώ να το βλέπω ως ένα ενιαίο σχέδιο, που και το κάνει και πιο εύκολα συζητήσιμο και κατανοητό» υπογραμμίζει…»


Ας δούμε το κείμενο απ’ το ‘Αμαστρις“, που κι αυτό μπερδεύει το νόμο του ’98 - που αφορούσε τη Γενοκτονία στο σύνολο της Μικράς Ασίας και καθιέρωνε ως ημέρα Μνήμης τη 14η Σεπτεμβρίου - με τον προγενέστερο νόμο του ’94, που αφορούσε μόνο την ποντιακή υποπερίπτωση.

Αλλά μάλλον στο μπέρδεμα αυτό τους έσπρωξε η ημιμάθεια και η ασχετοσύνη του ίδιου του Μπίστη ( Που διετέλεσε και υπουργός ο άσχετος, και μας πρόσφερε τη δυνατότητα της εύκολης απάντησης στο ερώτημα: τί έφταιξε και φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση!) :


Μία δυσάρεστη έκπληξη περίμενε όσους Πόντιους έτυχε να διαβάσουν το βιβλίο του πρώην υφυπουργού κ. Νίκου Μπίστη «Προχωρώντας και αναθεωρώντας», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Πόλις».

Περιγράφοντας τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, στην προσπάθειά του να προσεγγίσει τις διάφορες εθνοτοπικές ομάδες της Β΄ Αθήνας, στην οποία ήταν υποψήφιος κατά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, ο γνωστός από
τη συμμετοχή του σε πάσης φύσεως τηλεοπτικά παράθυρα πολιτικός του κυβερνώντος κόμματος. φτάνει στην ανοιχτή αμφισβήτηση -για πρώτη φορά από Έλληνα πολιτικό- της ίδιας της ύπαρξης της γενοκτονίας ως ιστορικού γεγονότος!

Ο κ. Μπίστης αφιερώνει δύο ολόκληρες σελίδες, του ενδιαφέροντος κατά τα άλλα πονήματός του, σε ένα προκλητικής εμπάθειας αντιποντιακό παραλήρημα, με το οποίο κατηγορεί ανοιχτά το χώρο των ποντιακών οργανώσεων για φασισμό και υποστηρίζει ότι, το αίτημα για την αναγνώριση της Γενοκτονίας χρησιμοποιείται σκόπιμα από διάφορους «επαγγελματίες ποντιοπατέρες», ως εμπόδιο για τη βελτίωση των Ελληνοτουρκικών σχέσεων και του Κυπριακού!

Δεν αρκείται όμως μόνο στην έκφραση των «πολιτικών» του θέσεων επί του θέματος, ο κ. Μπίστης, αλλά υπεισέρχεται -και μάλιστα με αυτοπεποίθηση ιστορικού ολκής- στην ουσία, υποστηρίζοντας ότι «στα σαντζάκια, όπου οι Πόντιοι δεν ξεσηκώθηκαν για να ενισχύσουν τους Ρώσους κατά των Τούρκων, δεν τους πείραξαν».

Ακριβώς δηλαδή αυτό που έλεγε και το επίσημο κείμενο του τουρκικού ΥΠΕΞ για τη Γενοκτονία των Ποντίων, που μεταφράσαμε και δημοσιεύσαμε σε παλαιότερο τεύχος μας.

Και βέβαια μη σπεύσετε να αναρωτηθείτε, από που αντλεί ο κ. Μπίστης τόση βεβαιότητα για το ατράνταχτο ιστορικό επιχείρημα που επικαλείται, διότι στις επόμενες σελίδες του βιβλίου του παρουσιάζει επαρκείς αποδείξεις του σεβασμού που τρέφει προς την επιστήμη της ιστορίας, αναφερόμενος επανειλημμένως στη εκτίμηση που τρέφει προς το πρόσωπο της κυρίας Ρεπούση (της γνωστής «μοντέρνας» ιστορικού, που έγραψε και τύπωσε με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων τα γνωστά φληναφήματα περί «συνωστισμού» στην προκυμαία της Σμύρνης), αλλά και στον αποτροπιασμό του για την άδικη επίθεση που αυτή δέχθηκε από διάφορους αγράμματους υπερπατριώτες!

Κι αφού λοιπόν δικαιολογημένα οι Τούρκοι έκαναν όσα έκαναν «στα σαντζάκια όπου οι Πόντιοι δεν ξεσηκώθηκαν για να ενισχύσουν τους Ρώσους», ο βαθύς γνώστης των διεθνών σχέσεων (και επί σειράν ετών εκπρόσωπος για θέματα εξωτερικής πολιτικής κόμματος του Ελληνικού Κοινοβουλίου) κ. Μπίστης αποδίδει εύσημα στον ΟΗΕ, διότι «έχει πολύ αυστηρά κριτήρια για την αναγνώριση γενοκτονιών -διαφορετικά, η ούτως ή άλλως ταλαιπωρημένη από πολέμους, σφαγές, βιασμούς και εθνοκαθάρσεις ανθρωπότητα, θα έμπαινε σε νέες περιπέτειες, και μάλιστα αναδρομικά, για το χατίρι προέδρων και ενώσεων αποστράτων» (ενώ η μη αναγνώριση παρόμοιων γενοκτονιών, προφανώς είναι, κατά τον κ. Μπίστη, άσχετη με τα διεθνή συμφέροντα και τους διεθνοπολιτικούς συσχετισμούς!).

Βέβαια κάθε άποψη έχει τη σημασία και την αξιοπιστία της αναλόγως του προσώπου που την εκφράζει. Και ο κ. Μπίστης κάθε άλλο παρά τυχαίο πρόσωπο μπορεί να θεωρηθεί.

Υπήρξε μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου -αλήθεια, αυτή η έρμη η συμμετοχή στο Πολυτεχνείο, για πόσες ακόμη ατυχείς επιλογές και για πόσα ακόμη μεταπολιτευτικά πολιτικά αμαρτήματα, των νεαρών τότε πρωταγωνιστών του, θα χρησιμεύει ως άλλοθι;- ενώ κατανάλωσε τα υπόλοιπα τριάντα χρόνια της πολιτικής του διαδρομής σε μία πρωτοφανή για την ελληνική πολιτική ιστορία προσπάθεια περάσματος απ’ όσο το δυνατόν περισσότερα κόμματα του αριστερού τμήματος του πολιτικού φάσματος.

Αρχίστε λοιπόν να κρατάτε λογαριασμό: μεταπολιτευτικά εντάχθηκε στο ΚΚΕ, από το οποίο διαγράφτηκε το 1983. Εν συνεχεία προσχώρησε στο ΚΚΕ εσωτερικού. Το 1986 με τη διάσπαση του ΚΚΕ εσωτερικού, ακολούθησε το Γιάννη Μπανιά στο ΚΚΕ εσωτερικού-Ανανεωτική Αριστερά. Το 1989 προσχώρησε στον ενιαίο Συνασπισμό και με τη διάσπαση του τελευταίου το 1993 εντάχθηκε στο νέο Συνασπισμό της κας Δαμανάκη.

Αφού παρέμεινε σε αυτόν για μερικά χρόνια, τασσόμενος πάντα στην πλευρά των ανεξαρτήτως προέδρου «προεδρικών», αποχώρησε από το Συνασπισμό και ηγήθηκε της αλήστου μνήμης ΑΕΚΑ (Κίνησης Ανανεωτικής και Εκσυγχρονιστικής Αριστεράς), την οποία διέλυσε λίγο αργότερα, όταν αποφάσισε να ενταχθεί στο ΠΑΣΟΚ και να αναλάβει υφυπουργός Εσωτερικών στη βραχύβια τελευταία κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Σημίτη.

Ζητάμε ειλικρινά συγνώμη, αν λησμονήσαμε να αναφέρουμε κάποιον σημαντικό σταθμό της πολυκύμαντης πολιτικής του διαδρομής, αλλά δυστυχώς η παρακολούθησή της μάλλον υπερβαίνει τις δυνατότητές μας!

Από όλη πάντως αυτή την ιστορία των ανοησιών που έγραψε ο κ. Μπίστης (χολωμένος πιθανότατα και από τη μόνιμη εκλογική του αποτυχία, αφού μέχρι σήμερα εξελέγη βουλευτής μόνο μία φορά κι αυτή με το ψηφοδέλτιο Επικρατείας), βγαίνουν αβίαστα τρία συμπεράσματα.

Το πρώτο, το θετικό, είναι ότι παρά την πολυετή περιηγητική του δραστηριότητα, ο κ. Μπίστης βρήκε το χρόνο να ασχοληθεί με εμάς τους Πόντιους και την άγνοιά μας περί της ιστορίας μας, που τείνει κατά τη γνώμη του να χαλιναγωγεί επικίνδυνα την Ελληνική εξωτερική πολιτική!

Το δεύτερο, το αρνητικό, είναι ότι απόψεις σαν του κ. Μπίστη εξακολουθούν απ’ ότι φαίνεται να συγκινούν ένα κομμάτι του πολιτικού μας προσωπικού, που συνεχίζει να εμπνέεται ακόμη από τις «υγιείς» αντεθνικιστικές ιδεοληψίες του πάλαι ποτέ διαλάμψαντος «εκσυγχρονιστικού» εγχειρήματος.

Συμπέρασμα τρίτον, και ίσως ουσιαστικότερο από τα τρία: η ανθρώπινη βλακεία, δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της εκάστοτε ακροδεξιάς, αλλά δυνητικά ανήκει εξ ίσου σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα.

Επίλογος: έχουν περάσει ήδη αρκετές εβδομάδες, αν όχι μήνες, από την κυκλοφορία του βιβλίου του κ. Μπίστη, χωρίς ωστόσο να σημειωθεί η παραμικρή δημόσια αντίδραση εκ μέρους του οργανωμένου ποντιακού χώρου. Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: είτε οι Πόντιοι δεν είναι τελικά τόσο φασίστες, όσο υποστηρίζει ο κ. Μπίστης, είτε οι εκπρόσωποι των οργανώσεών τους θα πρέπει να επισκέπτονται λίγο συχνότερα τα κεντρικά βιβλιοπωλεία….



Γράφει ο κ. Μπίστης:

“… Διάφοροι πρόεδροι Ποντιακών Ομοσπονδιών, που έφτασαν στα χέρια και τα δικαστήρια για το παγκάρι της Παναγίας Σουμελά, είχαν στόχο ζωής να αναγνωριστεί η «γενοκτονία των Ποντίων». Από κοντά, σύσσωμη η Δεξιά, το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, με την Αριστερά να σφυρίζει αδιάφορα, σαν να μην ήθελε να καταλάβει τι κρυβόταν πίσω από το «αθώο» αίτημα.

Επειδή όμως ο ΟΗΕ έχει πολύ αυστηρά κριτήρια για την αναγνώριση γενοκτονιών -διαφορετικά, η ούτως ή άλλως ταλαιπωρημένη από πολέμους, σφαγές, βιασμούς και εθνοκαθάρσεις ανθρωπότητα θα έμπαινε σε νέες περιπέτειες, και μάλιστα αναδρομικά, για το χατίρι προέδρων και ενώσεων αποστράτων-, περιόρισαν, τελικά, τις φιλοδοξίες τους στην αναγνώριση της «γενοκτονίας» από τη Βουλή των Ελλήνων και το ελληνικό κράτος.

Κατά σατανική σύμπτωση, κάθε φορά που γινόταν -ή φοβούνταν ότι θα γίνει- μισό βήμα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό, οι επαγγελματίες ποντιοπατέρες, συνεπικουρούμενοι από ιστορικούς πέμπτης διαλογής και βουλευτές της Β΄ Αθήνας και της Βόρειας Ελλάδας όπου αφθονεί το ποντιακό στοιχείο, έριχναν λάδι στη φωτιά της αμάθειας και του φόβου.

Τέτοια ήταν η πίεση, που την τελευταία στιγμή ο Σημίτης μετέτρεψε την «ημέρα της γενοκτονίας» σε «ημέρα μνήμης». Αλλά αυτό δεν τους πτόησε. Άρχισαν να γιορτάζουν την «ημέρα μνήμης» για τη γενοκτονία των Ποντίων, όπως συμπλήρωναν.

Μια ομάδα κανονικών ιστορικών, και η μικρή ΑΕΚΑ από όλο το πολιτικό προσωπικό, στάθηκαν όρθιοι απέναντι στο κύμα της εθνοπρεπούς παραπληροφόρησης. Ως επικεφαλής της ΑΕΚΑ έπρεπε, μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο του τηλεοπτικού χρόνου, να αναδείξω λεπτές αποχρώσεις, έχοντας απέναντί μου, κατά κανόνα, τον τηλεπαρουσιαστή που είναι πάντα με τους πολλούς για να εξασφαλίσει το παντεσπάνι του, έναν αγανακτισμένο Πόντιο, έναν κατά δήλωσή του ιστορικό, και ενίοτε τον ηθοποιό-ταγό της εθνικοφροσύνης και ίνδαλμα του Τζέημς Πάρις, τον Κώστα Πρέκα.

«Πείτε το σφαγή», τους έλεγα, «πείτε το ξεριζωμό, έγκλημα, αλλά όχι γενοκτονία, γιατί στα σαντζάκια όπου οι Πόντιοι δεν ξεσηκώθηκαν για να ενισχύσουν τους Ρώσους κατά των Τούρκων, δεν τους πείραξαν. Δεν είναι λοιπόν καθολική, συστηματική εξόντωση, βάση σχεδίου, που απαιτείται για τη γενοκτονία».

Ψύλλοι στ’ άχυρα. Ο ιστορικός επιτρέπεται, ίσως, να τα λέει αυτά. Ο πολιτικός όμως, που θέλει μάλιστα σταυρό στη Β΄ Αθήνας, πρέπει να συμπεριφέρεται όπως οι παλιοί μου σύντροφοι στην Αριστερά και οι μελλοντικοί μου στο ΠΑΣΟΚ: σιωπή και νηστεία από τις κακοτοπιές.

Τι κι αν μ’ αυτό τον τρόπο στραβώνονται γενιές ολόκληρες και γίνονται βοά ενός φαιού εθνικισμού. Αυτοί θα βγάλουν το φίδι από την τρύπα; (Σε αυτό το φίδι θα επανέλθω). Κοιτώντας σήμερα πίσω, επιμένω ότι, παρά το πολιτικό κόστος, πολύ καλά κάναμε και πήγαμε κόντρα στο ρεύμα, και σε εκείνη και σε παρόμοιες περιπτώσεις. Αλλιώς δεν έχει νόημα -και οπωσδήποτε δεν έχει γούστο- να ασχολείσαι με την πολιτική.

Οι καλοπροαίρετοι κάποτε θα καταλάβουν. Για τους άλλους, δεν έχει σημασία, μια χαρά περνάνε παρέα με το φίδι μέσα στην τρύπα. Δεν ήταν, λοιπόν, μόνο τα ξινισμένα μούτρα μου από το μαρτύριο της λύρας, που αποθάρρυναν τους Πόντιους δυνητικούς ψηφοφόρους μου. Είχαν και καλύτερους λόγους.

Ο φίλος μου ο Γιώργος Καρυπίδης, φυσιολογικός Πόντιος αριστερός, που ζει στη Θεσσαλονίκη, ισχυρίζεται ότι η πλειοψηφία των Ποντίων δεν τα πιστεύει αυτά. Μακάρι, παρότι οι πλειοψηφίες αρέσκονται στα στερεότυπα. Αν πάντως έχει δίκιο, καλό είναι αυτή η σιωπηλή πλειοψηφία να βρει τη λαλιά της, γιατί μόνο η μειοψηφία ακούγεται…”

Παρασκευή, 6 Ιουλίου 2012

ΝΙΚΟΣ ΜΠΙΣΤΗΣ:
Ο Φλωράκης, η Μάργκαρετ και άλλες ιστορίες..
Οι αναµνήσεις από την ΚΝΕ στο ΠΑΣΟΚ µέσω Κύρκου...

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4606331

<<Πώς βάζεις στα 60 σου χρόνια τη ζωή του σε 690 σελίδες;
Πώς γράφεις ένα βιβλίο για την πολιτική διαδροµή σου, τη στιγµή που οι επιλογές σου δείχνουν να έχουν φτάσει σε αδιέξοδο>>;


Την απάντηση έδωσε, εδώ και πολλά χρόνια, ένας αµερικανός συγγραφέας.
«Κάθεσαι µπροστά στη γραφοµηχανή και ανοίγεις µια φλέβα».
Αυτό ακριβώς έκανε ο Νίκος Μπίστης.

Το αποτέλεσµα βρίσκεται στις Εκδόσεις Πόλις, µε τον εντυπωσιακό τίτλο
«Προχωρώντας και αναθεωρώντας».

Αν και µε αυτό το «αναθεωρώντας», οι παλιοί του σύντροφοι στην ΚΝΕ θα σχολίαζαν: το χούι βγαίνει τελευταίο

Ο Μπίστης είναι τυπικός και ταυτόχρονα κορυφαίος εκπρόσωπος της γενιάς του Πολυτεχνείου. Το 1973 οργάνωσε την Κατάληψη της Νοµικής, µε τον Τζουµάκα, τον Βερνίκο, την Τρέµη, τους Αλαβάνους, τη Βαλαβάνη, τον Ματζουράνη και πολλούς ακόµη.

Εκτοτε ακολούθησε τη διαδροµή της γενιάς του, που µπήκε στα κόµµατα και συγκρότησε πόλους ρήξης και ανατροπής, αλλά γενιά εξουσίας δεν έγινε ποτέ. Ο ίδιος φαίνεται να το κατάλαβε, αφού ντύθηκε το κουστούµι της εξουσίας ως υφυπουργός του Σηµίτη.

Τώρα, µ’ αυτό το καλογραµµένο βιβλίο, µε τις εντυπωσιακές αποκαλύψεις, από το παρασκήνιο πολλών περιόδων, αφηγείται τη δηµόσια ζωή του.
Σαν παραµύθι;
Σαν ιστορική µαρτυρία;
Ή σαν αφήγηµα, για να το ακούσει ο ίδιος;


Μπορεί και σαν απολογία στους συντρόφους του, από τους πολιτικούς χώρους που θήτευε. Εκανε σλάλοµ στο κοµµατικό τοπίο της Αριστεράς.

Αλλά πάντα, µε τη γονιµότητα των ιδεών του, την ακεραιότητα του προσωπικού βίου του, τον πληθωρικό λόγο του και το ακατάβλητο χιούµορ του: Αν είσαι µαζί του, το απολαµβάνεις. Αν είσαι απέναντι, µπορεί να σου τσακίσει τα νεύρα.

Φυσικά, µε πολλά σηµεία του βιβλίου θα διαφωνήσουν αρκετοί, και ιδίως µε το ελιτίστικο ύφος κάποιων προσεγγίσεων....


"Τα χρόνια της χούντας"

Αυτό το βιβλίο-απολογισµός, που διαβάζεται απνευστί από τις πρώτες σελίδες, µε τις οικογενειακές εικόνες,, το κολέγιο, την αγάπη για το βόλεϊ, µέχρι τις ηρωικές περιόδους µε την κατάληψη της Νοµικής και το Πολυτεχνείο.

Ο χώρος των «ΝΕΩΝ» αναφέρεται συχνά και είναι οικείος εκείνα τα χρόνια στον συγγραφέα. Φυσικά λόγω του Μηνά Παπάζογλου.

«Από το µικρό γραφειάκι του Μηνά, στην οδό Χρήστου Λαδά, πέρασε όλο το φοιτητικό κίνηµα και η στήλη του ήταν η φωνή µας και το µοναδικό παράθυρο στον κόσµο.
Εκεί µέσα γράφτηκε, κυριολεκτικά και µεταφορικά, ένα κοµµάτι Ιστορίας της χώρας και το τι οφείλει η ελληνική δηµοκρατία στον σεµνό αυτόν άνθρωπο,
δεν το έχει υπολογίσει ακόµα.

Ο Μηνάς για προστασία δικιά µας, δική του και της εφηµερίδας, είχε έναν κανόνα: στο γραφείο του θα µπαίναµε και θα κουβεντιάζαµε µαζί του ένας ένας, ποτέ δύο µαζί. ∆εν ήθελε µάρτυρες στις συζητήσεις».

"Η συµβουλή της µάνας"

Αλλά το πολιτικό ενδιαφέρον κορυφώνεται, όταν αρχίζει να αφηγείται την ενήλικη κοµµατική διαδροµή του από το ΚΚΕ ως το ΠΑΣΟΚ, τις θέσεις τους για το Κυπριακό, την Αριστερά, τον εκσυγχρονισµό κ.λπ.

«Ο τίτλος είναι η απάντηση που έδωσα σε κάποιον, που µε ρώτησε πώς και άλλαξα τόσα κόµµατα. «Προχωρώντας και αναθεωρώντας» του είπα.
Αυτή είναι η διαδροµή µου. ∆εν την προτείνω ως υπόδειγµα, είναι όµως δική µου και δεν την αλλάζω µε τίποτα».

Υπάρχει ένα κεφάλαιο που αποδίδει αυτή τη διαδροµή από τη σκοπιά της µητέρας του. Στην αρχή είχε προγράψει το βόλεϊ. Μόλις όµως αντιλήφθηκε ότι το αντικατέστησα µε ένα πιο επικίνδυνο σπορ, την πολιτική, άλλαξε τροπάριο:

«Αγόρι µου, τι θέλειςκαι µπλέκεις, εσύ θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα;
Γιατί δεν αρχίζεις και πάλι το βόλεϊ που τόσο σ’ αρέσει; Σταµάτησες να γυµνάζεσαι και βάζεις κιλά».

Μετά σου λένε ότι οι πολιτικοί είναι που κάνουν το άσπρο, µαύρο.
Οταν διαπίστωσε ότι η βλάβη είναι ανήκεστος, προσπάθησε να την περιορίσει:
«Αγόρι µου, τι θες µε τον Φλωράκη, που έχει βουτηγµένα τα χέρια του στο αίµα; Γιατί δεν πας µε τον Πεσµαζόγλου που είναι κύριος και µιλάει και τόσο ωραία ξένες γλώσσες;».


Όταν αργότερα διαφώνησα µε το ΚΚΕ και πήγα στο ΚΚΕ Εσωτερικού,
αντέδρασε µε αξιοσηµείωτο ρεαλισµό:
«Κοίτα, αγόρι µου, αυτός ο Φλωράκης έχει τουλάχιστον ένα δέκα τοις εκατό ακατέβατο. Ο Κύρκος µία µπαίνει στη Βουλή, µία βγαίνει».

Οταν πήγα µε τον Μπανιά την έπιασε απελπισία:
«Βρε αγόρι µου, τουλάχιστον ο Κύρκος ήταν ρήτορας. Αυτός ο Μπανιάς µιλάει και κοιµάµαι».

Μετά τον Φλωράκη και την αριστερή περιπλάνηση, το ΠΑΣΟΚ θα της φαινόταν σαν επιστροφή από το νυκτερινό, στο κολέγιο».


"Η διαγραφή από το ΚΚΕ"


Η διαγραφή του Νίκου Μπίστη από το ΚΚΕ, ήταν µια υπόθεση που και οι δυο πλευρές ήθελαν από καιρό και απλώς περίµεναν την κατάλληλη στιγµή. Ηρθε όταν συνάντησε χωρίς κοµµατική άδεια τον Λεωνίδα Κύρκο και ο Κώστας Τσολάκης τον κάλεσε σε απολογία.


"Ανέγνωσε το κατηγορητήριο".

«Χτες συναντήθηκες σπίτι σου µε τον Κύρκο. Υπάρχουν µάρτυρες, δεν υπάρχει λόγος να το αρνηθείς. Πες µου ποιοι άλλοι ήταν στη συνάντηση»».
Ο Μπίστης απάντησε:
«∆εν έχω να αρνηθώ τίποτε. Εχω πάρει τις αποφάσεις µου κι αυτές δεν έχουν σχέση µε τον Κύρκο. Οι διαφωνίες µου πλέον είναι περισσότερες από τις συµφωνίες. Το ποιοι ήταν στη συνάντηση να σας το πει αυτός που σας ενηµέρωσε», του απάντησα και σηκώθηκα να φύγω.

Ακριβώς πίσω του στον τοίχο, ήταν ένας πολιτικός χάρτης της Ευρώπης.
Γύρισε, ακούµπησε τα χέρια του στο σηµείο που ο χάρτης έδειχνε ΕΣΣ∆ και µου είπε: «Αυτό δεν θα σας αφήσουµε να το καταστρέψετε».
Ο Τσολάκης δεν ήταν φιλοσοβιετικός, ήταν σοβιετικός.


Μετά τις διαδοχικές αποχωρήσεις από τα δύο κόµµατα της Αριστεράς και τη συγκρότηση της ΑΕΚΑ, ο Νίκος Μπίστης χτύπησε την πόρτα του ΠΑΣΟΚ – ή το αντίθετο.

Στο βιβλίο αναδεικνύεται ποικιλοτρόπως, γιατί δεν θα πήγαινε ποτέ στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Αντίθετα είχε γοητευτεί από το ΠΑΣΟΚ του Σηµίτη, ή µάλλον από τον Σηµίτη χωρίς το ΠΑΣΟΚ.
Κάπου εκεί άρχισε και παρτίδες µε τον Γιώργο. Οχι µε δική του πρωτοβουλία.


«Την επόµενη µέρα της Συµφωνίας της Μαδρίτης, έκανα δηλώσεις εκ µέρους του ΣΥΝ. Το απόγευµα στο κινητό µου βρήκα ένα µήνυµα:


«Είµαι ο Γιώργος Παπανδρέου και θέλω να σε ευχαριστήσω για τη βοήθειά σου». Μου άρεσε η κίνηση. Προσωπική σχέση δεν είχαµε ποτέ.

Μια φορά µόνο στη διάρκεια της κρίσης µε τις ταυτότητες, ο Νίκος Κοτζιάς έφερε µια πρόσκληση. «Κανόνισα στην τάδε του µηνός να φάτε το βράδυ µε τον Παπανδρέου. Θα είναι η Άντα. Φέρε και την Κατερίνα».
Για εκείνη την ηµεροµηνία είχε προγραµµατιστεί εκδήλωση της ΑΕΚΑ.
«Μια άλλη φορά», του είπα. ∆εν υπήρξε άλλη φορά».


Το πρόσωπο αναφοράς στο ΠΑΣΟΚ για τον Νίκο Μπίστη ήταν πάντα ο Κώστας Σηµίτης. Αν και θέλει να διαλύσει την εντύπωση ότι ήταν όλη την ηµέρα µαζί.


«Μια φορά όταν δειπνήσαµε στο σπίτι του Γιάννη Μεϊµάρογλου, µαζί µε µια παρέα στενών φίλων. Και άλλη µια ήρθε σε εκδήλωση της ΑΕΚΑ στη Σφεντόνα. Επειδή η Σφεντόνα δεν είναι Λυρική, ούτε ο Χρίστος Νικολόπουλος Παβαρότι, το γεγονός έκανε εντύπωση.

Τόση ώστε ο "Μικροπολιτικός" στα "ΝΕΑ" αφιέρωσε όλητ η σελίδα στο γεγονός µε τίτλο "Ο Σηµίτης στα µπουζούκια"...

Η τρίτη φορά ήταν µέσα στο 2003, σε µια εκδήλωση του ΠΑΣΟΚ στον πολυχώρο της Αθηναΐδας. "Με συγχωρείτε", είπε στους συνοµιλητές του και µε πήρε παράµερα.

- Θέλω να σας ευχαριστήσω για τη βοήθεια που δίνει η ΑΕΚΑ.
Παρακολουθώ την αρθρογραφία σας, πήρα και το τρισέλιδο κείµενό σας, κ. Μπίστη,µε τις παρατηρήσεις σας και θέλωνα σας πω τα εξής.

Το πρόβληµα µε αυτά που γράφετε και την κριτική που ασκείτε για καθυστερήσεις κυρίως στο κόµµα, δεν είναι αν είναι σωστά ή λάθος. Είναι ότι δεν µπορούν ναγίνουν όλα µε µιας.
Πρέπει να κάνουµε πάντα ιεραρχήσεις και να µπαίνουν προτεραιότητες.
Και να µην ξεχνάτε ποτέ το κρίσιµο θέµα: µε ποιους και πόσους θα φέρουµε σε πέρας αυτή την υπόθεση. ∆εν σας το λέω για να σταµατήσετε την κριτική σας, αλλά σκεφτείτε τα.

- Θα τα σκεφτώ, κ. πρόεδρε, είπα λίγο αµήχανα.

Σε λίγες µέρες έστειλε χαιρετιστήριο στοΣυνέδριο τηςΑΕΚΑ και σε τρεις µήνες
µε κάλεσε στη κυβέρνηση.

Τη ∆ευτέρα30 Ιουνίου του 2003,χτύπησε νωρίς το τηλέφωνό µου.
Ηταν ο Νίκος Θέµελης. "Νίκο µου, θα µπεις στην κυβέρνηση; Ο πρόεδρος µου είπε να σε ρωτήσω. ∆εν είναι ακόµα απόφαση, γι’ αυτό, σε παρακαλώ, µην το πεις πουθενά". Μου ήρθε ταµπλάς».


Ανάλογο σεβασµό δείχνει για τον Χαρίλαο Φλωράκη, πέρα από τις σχέσεις του µε τοΚΚΕ και το ιερατείο του Περισσού.


"Το ραντεβού µε τη Μαργαρίτα"


Στο βιβλίο ο Μπίστης ξεκαθαρίζει και κάποιες φήµες για τις επαφές του µε τους Παπανδρέου.
«Ζήτησε να µε δει στοσπίτι της η Μαργαρίτα Παπανδρέου. Η Φωτεινή Σιάνου, φίλη από τα χρόνια του ΚΚΕ και στέλεχος της ΑΕΚΑ, εκτελούσε χρέη γραµµατέα της.
Μέσω της Φωτεινής, η Μαργαρίτα είχε έρθει σε δύο γλέντια της ΑΕΚΑ και µια φορά, στο Χάραµα, έριξε και µια όµορφη ζεµπεκιά. Μέχρι εκείνο το πρωί αυτή ήταν η σχέση µας.
Με περίµενε και πήραµε µαζί πρωινό. Αφορµή ήταν η υποψηφιότητα Καραχασάν... Ηταν θυµωµένη από την έλλειψη στήριξης στην Καραχασάν.

- Πώς θα πάει; µε ρώτησε.
- Φοβάµαι, όχι καλά… ∆είχνουµε ενοχική αντιµετώπιση.
- Συµφωνώ κι είναι κρίµα. ∆εν µου λες, Νίκο, ανεβαίνεις πάνω για είκοσι µέρες να αναλάβεις τον εκλογικό αγώνα και να είσαι δίπλα στην Καραχασάν;
- Εσείς, θα µε στείλετε; ρώτησα µαλακά».


"Η µάχη του 2007"


'Εχει σχέση µε τους Παπανδρέου, αλλά στην εσωκοµµατική αναµέτρηση του 2007 υποστήριξε τον Βενιζέλο.
«Τον στήριξα χωρίς να επιδιώξω να συναντηθώ µαζί του και χωρίς να είµαι στην οµάδα στήριξης που ανέλαβε τον εκλογικό αγώνα».

Πάντως δεν παραλείπει να υπενθυµίσει το λάθος που έκανε ο Βενιζέλος, να ζητήσει την άδεια του Γ. Παπανδρέου για τον Όµιλο που ετοίµαζε στις αρχές του 2008.
«Αν δεν θέλεις, όταν µπορείς, όταν θέλεις, δεν θα µπορείς».
Σιγά σιγά οι σχέσεις µας αραίωσαν».

Θα πει όµως κάτι αξιοσηµείωτο, για εκείνη την αναµέτρηση.

«Ο Παπανδρέου χρωστάει πολλά στον Τζουµάκα. ∆εν είναι υπερβολή, αυτός κέρδισε τον Βενιζέλο. Με τη σωρευµένη από την εποχή του φοιτητικού κινήµατος εµπειρία, κατανόησε πρώτος ότι χρειάζονται αδρές, σαφείς, ευκολοχώνευτες διαχωριστικές γραµµές, ακόµα κι αν δεν έχουν σχέση µε την πραγµατικότητα.

Κατασκεύασε, λοιπόν µία, και την παρέδωσε στον Παπανδρέου προς χρήση.
Από εδώ, είπε, είναι αυτοί που αντιµάχονται τα µεγάλα συµφέροντα,
αυτοί που στηρίζονται στο λαϊκό κίνηµα, οι αριστεροί µε επικεφαλής τον Γιώργο.


Γιώργος Λακόπουλος

===============


Εδώ αξίζει να διαβάσετε, όλα τα παραπάνω, σε μια πιο λιτή και σύντομη περιγραφή, που μας παραθέτει ο ordertheattack.



"Περί Μπίστη"

"Πρώτα ήμουν ΚΚΕ. Μετά, ΚΚΕ Εσωτερικού.
Στη διάσπαση του '86 δεν πήγα με τον Κύρκο αλλά με τον Μπανιά
(μερικά χρόνια αργότερα αποκαλούσα τον Λ. Κύρκο, μέντορά μου).
Εγκαίρως κατάλαβα ότι στο (τότε) ΚΚΕ Εσωτ. - Ανανεωτική Αριστερά δεν είχα μέλλον και προσχώρησα στον ΣΥΝ.

Σαν "μάστορας" που είμαι κατάφερα και τοποθετήθηκα στην "προεδρική τάση".
Κάποιοι έλεγαν ότι ανήκω στην "προεδρική φρουρά" του Ν.Κωνσταντόπουλου. Εγώ όμως είχα το λόγο μου. Ήθελα να γίνω ευρωβουλευτής.

Ο...αχάριστος Κωνσταντόπουλος, αντί να με βάλει πρωτοδεύτερο στο ευρωψηφοδέλτιο, μου είπε ότι δεν μπορούσε να αδειάσει το δίδυμο Αλαβάνου - Παπαγιαννάκη και διέπραξε το... ατόπημα να κάνει εσωκομματικές εκλογές.
Αυτοί που ψήφισαν διέπραξαν -επίσης- το ατόπημα να με βγάλουν 5ο!
Τί κόσμος!

Αποφάσισα κι εγώ να κάνω το επόμενο βήμα μου:
Ίδρυσα την ΑΕΚΑ!
Κάποιοι του ΣΥΝ άρχισαν να μου τα χώνουν, αλλά εγώ συνέχισα απτόητος.
Η ΑΕΚΑ ήταν, άλλωστε, ο πιο σύντομος δρόμος για να πάω στο ΠΑΣΟΚ.

Ο τρισμέγιστος (εις πολλά τα έτη του) Κώστας Σημίτης εκτίμησε την πορεία μου, την προσωπικότητά μου, την συνεπή και αταλάντευτη πολιτική μου παρουσία και με έκανε υπουργό.
Αλλά μετά, παρέδωσε το κλειδί σ' αυτόν από τον οποίο το είχε παραλάβει:
Στον Γιώργο Παπανδρέου.
Περίμενα καρτερικά την αξιοποίησή μου. Αλλά ο Γιώργος είχε τους δικούς του. Τους Γερουλάνους, τους Δρούτσες και τις Μπιρμπίλες.

Εγώ περίμενα, τηρώντας την κομματική νομιμότητα. Αλλά, από ένα σημείο και μετά, δεν πήγαινε άλλο.

Στο μεταξύ, έβλεπα τον καλό μου φίλο από τα παλιά, τον Φώτη Κουβέλη,
παρέα με πλειάδα εκλεκτών στελεχών (μεταξύ αυτών και κάποια ιερά τέρατα της σύγχρονης πολιτικής σκέψης, όπως ο μέγας διανοητής Γρηγόρης Ψαριανός) να ακολουθεί την πορεία μου.

Κάναμε λοιπόν μια έντιμη πολιτική συμφωνία:
Εκείνος να με δεχθεί στους κόλπους της ΔΗΜΑΡ κι εγώ να εξαντλήσω την επιρροή μου, ώστε να με ακολουθήσουν λαμπροί πολιτικοί άνδρες του κλίματος Σημίτη, όπως οι Μανίκας, Νεονάκης, Χριστοδουλάκης, ο εκλεκτός της Μιμής (και αργότερα του Μπόμπολα) Παν Παν, καθώς και ο αγωνιστής της Αριστεράς, μέγας δημοσιογράφος και...μέντορας της Πετρούλας, Σταμάτης Μαλέλης.

Πλέον, ο σχεδιασμός μου έλαβε -επιτέλους- σάρκα και οστά.
Η κυβερνώσα Αριστερά, η Αριστερά της ευθύνης είναι εδώ!
Κυβερνά!

Και ας μην στέκεται κανείς σε λεπτομέρειες για συγκυβέρνηση με το πάλαι ποτέ "Δίκτυο 21" και άλλα τέτοια φαιδρά.

Ο αγώνας μου τώρα (ξανα)δικαιώνεται! Δοξάστε με!
Ο Νίκος σας".



Και για την αντιγραφή ordertheattack
Αναρτήθηκε από Kirki στις 10:32 μ.μ.