Για μια νέα Ελλάδα

Για μια νέα Ελλάδα (2)

Γράφει ο Οδυσσέας Βουδούρης


Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια προσπάθεια πραξικοπήματος, με το χρηματοπιστωτικό όπλο, για να πέσει η δημοκρατικά εκλεγμένη Ελληνική κυβέρνηση και να απομακρυνθεί ο επικεφαλής της. Ομολογώ ότι δεν έχω πλήρη εικόνα των παραμέτρων αυτής της κατάστασης, και αυτό βέβαια με προβληματίζει βασανιστικά.

Έχω όμως εμπειρία από δραματικά επείγουσες καταστάσεις, τόσο από την επαγγελματική ιδιότητα του χειρουργού, όσο και από τις συνθήκες που κλήθηκα να την ασκήσω σε εμπόλεμες περιοχές. Σε αυτές τις καταστάσεις πρέπει να αποφασίσεις γρήγορα και να βασιστείς, όχι σε μια ατέλειωτη ανάλυση, αλλά σε αντανακλαστικά που έχουν διαμορφωθεί από την εμπειρία σου. Βλέπω ξεκάθαρα ότι οι «εταίροι-αντίπαλοί» μας θέλουν να τιμωρήσουν την Ελλάδα. Για να το πετύχουν πρέπει να ρίξουν τον εμβληματικό της ηγέτη, γνωρίζοντας ότι αν πέσει ο Τσίπρας… πέφτει η Ελλάδα.
Το αντανακλαστικό μου είναι ξεκάθαρο: ΣΤΗΡΙΖΩ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ.

Πως όμως να ενσωματώσω αυτή τη στήριξη στη συνθηκολόγηση που σηματοδοτεί η αποδοχή της συμφωνίας; Η ανάλυση των αιτιών και ευθυνών θα γίνει, αλλά όχι σήμερα. Σήμερα πρέπει να κατανοήσουμε και να εμπεδώσουμε ότι χάσαμε μια μάχη, αλλά ο πόλεμος δεν κρίθηκε. Έχουμε ακόμα ελπίδα να τον κερδίσουμε;

Για να δώσω μια απάντηση, επιτρέψτε μου μια αναφορά στον θεωρητικό του πολέμου, Carl von Clausewitz - διότι περί πολέμου πρόκειται - όχι πλέον με πυροβόλα αλλά με χρηματοπιστωτικά και μιντιακά όπλα. Μέχρι τον Clausewitz, η θεωρία του πολέμου περιοριζόταν στον τρόπο διεξαγωγής των μαχών. Η οργάνωση του στρατεύματος, η αλληλοϋποστήριξη πεζικού, πυροβολικού και ιππικού, η διάταξη των δυνάμεων στο πεδίο μάχης, ο εξοπλισμός και ο ανεφοδιασμός, αποτελούσαν τα αποκλειστικά ζητήματα της θεωρίας του πολέμου.

Ο Clausewitz συνέλαβε ότι η συμβολή μιας μάχης, στο πλαίσιο ενός πολέμου, δεν κρίνεται μόνο από την έκβασή της, την χρονική στιγμή που διεξάγεται. Κρίνεται από όλες τις συνέπειες στο σύνολο των επιχειρήσεων του πολέμου, σε βάθος χρόνου, δηλαδή των οικονομικών, πολιτικών, διπλωματικών, ακόμα και ψυχολογικών επιπτώσεων. Στον πόλεμο ανεξαρτησίας της Αλγερίας πχ (1954-1962), οι Γάλλοι κέρδισαν όλες τις μάχες κατά των ανταρτών, αιχμαλώτισαν την ηγεσία τους και… έχασαν τον πόλεμο! Διότι αυτός δεν κρίθηκε σε στρατιωτικό επίπεδο, αλλά σε πολιτικό και διεθνές.

Παρότι ο Clausewitz ήταν Γερμανός, οι Ναζί, για κακή τους τύχη (και καλή δική μας), δεν εμπνεύστηκαν από την θεωρία του. Εμπνεύστηκαν όμως οι Ρώσοι αντίπαλοί τους! Οι Γερμανοί θεωρούσαν ότι η νίκη στον πόλεμο ανήκει σε όποιον μεθοδικά κερδίζει τις μάχες την μία μετά την άλλη, ως αυτοτελή γεγονότα. Η αντίληψή τους ήταν μηχανιστική και συνεπώς εστίαζαν στην άψογη οργάνωση και στην εξοπλιστική υπεροχή, όπου πράγματι υπερτερούσαν κατά κράτος. Από την πλευρά τους, οι Ρώσοι θεωρητικοί του πολέμου, εμπνευσμένοι από τον Clausewitz, είχαν διαμορφώσει μια γεωστρατηγική αντίληψη ενός Γερμανό-Ρωσικού πολέμου. Είχαν καταλάβει πως ήττες σε ορισμένες μάχες, μπορεί να καταγραφούν ως επώδυνοι τακτικοί ελιγμοί, όταν σου επιτρέπουν να επιζήσεις και οδηγούν σε μια κατάσταση στρατηγικά πλεονεκτική. Όπερ και εγένετο.

Ζητώ συγνώμη για αυτή την μακροσκελή εισαγωγή, αλλά την θεωρώ απαραίτητη για να εκτιμήσουμε τη συμφωνία.

Προφανώς το ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ της αποτελεί υποχώρηση. Ας συνειδητοποιήσουμε, όμως, ότι αυτή η συμφωνία είναι ΜΟΝΟ η πρώτη μάχη, η οποία διεξάχθηκε υπό τις εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες, που ηθελημένα δημιούργησε η προηγούμενη κυβέρνηση εν όψει της προβλεπόμενης ήττας της.

Δεν κρίνει την υλοποίηση του προγράμματός μας σε βάθος τετραετίας. Κρίνει, όμως, τον τερματισμό της ελπίδας των αντιπάλων μας περί «αριστερής παρένθεσης» και αποτρέπει τις επικίνδυνες προσπάθειες ορισμένων να δημιουργήσουν ένα νέο «εθνικό διχασμό». Επίσης, αυτή η συμφωνία ανοίγει τη συζήτηση για την αναδιάρθρωση του χρέους και επιφέρει τα πρώτα ρήγματα στον διευθυντικό πυρήνα της ΕΕ. Είναι, πάνω απ’ όλα, η ανάσα για να προετοιμάσουμε την επόμενη μάχη.

Σε ιστορική κλίμακα, η συμφωνία αυτή δεν θα κριθεί «αυτή καθεαυτή», αλλά από την επόμενη κίνηση της Κυβέρνησης: από το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης για το χρέος και κυρίως από τις μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό, που αφορούν Υγεία, Παιδεία, Δικαιοσύνη, Δημόσιο και Πολιτικό σύστημα.

Αν αυτά δεν επιτευχθούν, η συμφωνία θα καταγραφεί στην Ιστορία ως μια σημαδιακή ήττα. Αν όμως επιτευχθούν, θα έχει αποτελέσει έναν χρήσιμο τακτικό ελιγμό, που θα πιστωθεί στο σθένος και στην διορατικότητα του Πρωθυπουργού.

Η δύναμη της Κυβέρνησης είναι μία: η στήριξη από την κοινωνία, από τους μικρομεσαίους και τους μη-προνομιούχους, δηλαδή από την μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Αυτή η στήριξη πρέπει να εκφραστεί με κάθε τρόπο, στους τόπους εργασίας, στους δρόμους, στις κάλπες. Αλίμονο, αν ο κόσμος της εργασίας κάνει την τραγική σύγχυση μεταξύ του αντιπάλου του και του υπερασπιστή του, επειδή ο τελευταίος αναγκάζεται σε τακτική αναδίπλωση. Ουαί και αλίμονο αν μπερδέψει Σόιμπλε με Τσίπρα!

Εθνικό και κοινωνικό χρέος είναι να στηρίξουμε τον Πρωθυπουργό, διότι σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας, με την ειλικρίνειά του, την πίστη του στην αγωνιώδη μάχη που δίνει μέρα-νύχτα για την Ελλάδα, την ψυχραιμία και την σεμνότητά του, εκπροσωπεί και συμβολικά τη νέα Ελλάδα. Η εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του, αποτελεί καθοριστικό στοιχείο της συλλογικής μας τελικής επιτυχίας.



* Ο Οδυσσέας Βουδούρης είναι Ιατρός Χειρουργός, μέλος του Συντονιστικού της «Κοινωνίας Πρώτα»



=================================================================================



Για μια νέα Ελλάδα (1)

Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος


Η χθεσινοβραδινή ψηφοφορία στη βουλή σηματοδοτεί δυο πράγματα. Το πρώτο είναι πως έγινε το πρώτο βήμα ώστε να αρχίσει η πορεία προς την ομαλότητα. Να αποφευχθούν τα χειρότερα, να αποκατασταθεί η χρηματοδότηση προς τις τράπεζες και να εξυπηρετηθούν οι άμεσες χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας. Το δεύτερο αφορά στις πολιτικές εξελίξεις που θα τρέξουν από δω και πέρα, με πρώτο σταθμό τον ευρύ ανασχηματισμό που θα πρέπει να αναμένεται μέσα στα επόμενα 24ωρα.

Όταν όλοι ενόψει του δημοψηφίσματος έβλεπαν «ρήξη»,  είχα γράψει πως με το «ΟΧΙ» ο Τσίπρας εννοεί «ΝΑΙ». Αυτό επιβεβαιώθηκε μέχρι κεραίας και οι εξελίξεις που θα δρομολογηθούν από δω και πέρα,  μπορούν υπό προϋποθέσεις να αποτελέσουν την αφετηρία για να γίνει πραγματικά μια «νέα αρχή» στη χώρα. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα πλέον για τον Αλέξη Τσίπρα και θα πρέπει να είναι η «πυξίδα» που θα προσανατολίζει τις αποφάσεις του και τις πρωτοβουλίες του.

Το πρώτο δείγμα πολιτικής προς αυτή την κατεύθυνση είναι ο ανασχηματισμός. Το εύρος των αντικαταστάσεων που θα γίνουν δικαιολογεί αυτό που λέμε σαρωτικό ανασχηματισμό. Αλλά το ζητούμενο δεν είναι η ποσότητα, είναι η ποιότητα. Ζητούμενο είναι να βρεθούν οι σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις.

Με μια πρώτη επιπόλαιη ματιά κάποιος θα έλεγε πως ο Τσίπρας αντιμετωπίζει εσωκομματική κρίση. Μια δεύτερη και πιο διεισδυτική ματιά λέει πως ο Τσίπρας έχει τη μεγάλη ευκαιρία. Με την κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ο πρωθυπουργός έχει λυμένα τα χέρια του προκειμένου να επιλέξει πρόσωπα με γνώσεις και ικανότητες και όχι με αφοσίωση στην κομματική ή ιδεολογική στράτευση. Αυτά προσδιόρισαν τη διακυβέρνηση του πρώτου εξαμήνου, η οποία στην ουσία ήταν μη διακυβέρνηση, εφόσον τα πάντα περιστρέφονταν γύρω από την κατάληξη της διαπραγμάτευσης. Σήμερα το τοπίο είναι διαφορετικό. Σήμερα στα υπουργεία πρέπει να βρεθούν άνθρωποι που θα μιλούν πολύ λιγότερο και θα δουλεύουν πολύ περισσότερο προκειμένου να δώσουν το στίγμα της «νέας αρχής», της συγκροτημένης προσπάθειας για μια «Νέα Ελλάδα». Δεν έχει σημασία από πού θα προέρχονται κομματικά ή ιδεολογικά. Σημασία έχει να έχουν τη διάθεση και την ικανότητα να βάλουν πλάτη.

Ο πρωθυπουργός δήλωσε και σωστά πως προτεραιότητά του είναι η ολοκλήρωση της συμφωνίας. Δεν φτάνει  όμως να συμφωνηθεί η «γέφυρα». Το κυρίως «μενού» είναι αυτό που έχει σημασία και κυρίως οι προβλέψεις για την τύχη του χρέους. Το θέμα έχει τεθεί επί τάπητος και οι Ευρωπαίοι πλέον δεν μπορούν να σφυρίζουν αδιάφορα. Όταν η πρόβλεψη είναι για εκτίναξη του χρέους στο 200% μέσα στην επόμενη διετία, αυτό σημαίνει πως η πραγματική μάχη για τον Αλέξη Τσίπρα είναι όχι το αν θα πάει το όριο συνταξιοδότησης στα 67  ή πόσο θα είναι ο ΦΠΑ στη Μύκονο και τη Σαντορίνη αλλά το πώς και πότε θα γίνει η αναδιάρθρωσή του. Με αυτό το χρέος η χώρα και η νέα γενιά δεν έχει απολύτως κανένα μέλλον.

Συνεπώς πιστεύω πως το κλειδί για την τελική συμφωνία είναι η διαχείριση του χρέους. Η Ελλάδα σε αυτή την προσπάθεια έχει συμμάχους και δεν είναι μόνη. Κορυφαίος σύμμαχός της  σε αυτή την κατεύθυνση είναι οι ΗΠΑ. Κι αυτό έχει μεγάλη αξία όπως ήδη αποδείχθηκε στην αποτροπή του Grexit, αρκεί ασφαλώς η συμμαχία αυτή να αξιοποιηθεί παραγωγικά και όχι καιροσκοπικά.

Μια καλή συμφωνία για την τύχη του χρέους θα επιτρέψει στον Αλέξη Τσίπρα να πάει σε εκλογές τον Σεπτέμβρη και να τη θέσει στην κρίση του ελληνικού λαού. Κι αυτή τη φορά να πάρει το μεγάλο, θετικό «ΝΑΙ» που θα αποτελέσει τη βάση για την πλήρη αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος και την αλλαγή σελίδας στην ιστορία της χώρας. Είναι ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος στην πολιτική ζωή της χώρας, διαθέτει το ηθικό πλεονέκτημα έναντι όλων των υπολοίπων, έχει απόθεμα πολιτικής εμπιστοσύνης και το τελευταίο που θα πρέπει να κάνει είναι να διαπραγματεύεται με την εσωτερική του αντιπολίτευση.

Τι να κάνει; Εκλογές, φυγή προς τα εμπρός και «Νέα Ελλάδα». Ένα νέο σοσιαλδημοκρατικό φορέα υπό την ηγεσία του. Τα κόμματα γεννιούνται είτε από ιδεολογικές αρχές ή από ανάγκες ρεαλιστικής διαχείρισης της πραγματικότητας. Εδώ έχουμε να κάνουμε με το δεύτερο. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός είπε πως οι όποιες λύσεις πρέπει να βρεθούν μέσα στην Ευρώπη ως έχει σήμερα και όχι όπως ίσως θέλουν να τη φαντάζονται κάποιοι. Στη σημερινή Ευρώπη έχει να περιμένει μόνον τη στήριξη των Ευρωπαίων Σοσιαλδημοκρατών, όπως και έγινε άλλωστε. Κατά συνέπεια,  μόνο μέσα από μια μεγάλης κλίμακας συλλογική προσπάθεια μιας ανανεωμένης  ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας μπορεί να αλλάξει η Ευρώπη. Σε αυτή την κατεύθυνση ο Αλέξης Τσίπρας έχει να προσφέρει πολλά και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

ΥΓ: Φυσικά και δεν πέρασε απαρατήρητο το γενναίο «ευχαριστώ» του Γιάννη Δραγασάκη προς τον Πρόεδρο Ομπάμα και την αμερικανική κυβέρνηση.


RIZOPOULOS/POST.GR