La Tribune: Μάθημα στρατηγικής για τους Ευρωπαίους η σθεναρή αντίσταση Τσίπρα

Στην στρατηγική του Αλέξη Τσίπρα να παραμείνει σταθερός στις «κόκκινες γραμμές» και να αντιστέκεται στην «παράλογη στρατηγική της θηλιάς» των πιστωτών, δείχνοντας έτσι το παράδειγμα στους Ευρωπαίους, αναφέρεται ο αρχισυντάκτης της οικονομικής «Λα Τριμπύν», Ρομαρίκ Γκοντέν.

Αναλύοντας τις θέσεις του Έλληνα πρωθυπουργού, όπως ξεκάθαρα διατυπώνονται με το άρθρο του στην εφημερίδα «Le Monde», ο Ρ. Γκοντέν καταλήγει:

Πραγματικά ο Αλέξης Τσίπρας, μόλις έδωσε ένα ωραίο μάθημα στρατηγικής σε όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ότι: είναι δυνατό να αντισταθεί κανείς στην Άγγελα Μέρκελ. Για ορισμένους, όπως για τον Φρανσουά Ολάντ, το μάθημα είναι σίγουρα σκληρό...».

Το δημοσίευμα έχει τίτλο: «Ο Αλέξης Τσίπρας υπογράφει την αποτυχία της θηλιάς», με αναφορά στη «στρατηγική της θηλιάς», όπως ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε χαρακτηρίσει τον Μάρτιο σε συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό Spiegel, τη στρατηγική των θεσμών απέναντι στην Ελλάδα.

Οι πιστωτές ήλπιζαν, λέει ο συντάκτης, ότι «ότι όσο θα έσφιγγε η θηλιά και θα μεγάλωνε η οικονομική ασφυξία, τόσο η ελληνική αντίσταση θα μειωνόταν. Να όμως που συνέβη το αντίθετο.

Με το άρθρο του ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει αποφασιστικός: Ξεκινάει καταγγέλλοντας το αδιέξοδο των πολιτικών των προηγούμενων κυβερνήσεων που επιβλήθηκαν από την τρόικα, αναφέρει τις υποχωρήσεις που αποδέχθηκε να κάνει η κυβέρνησή του και καταλήγει λέγοντας ξεκάθαρα, ότι διατηρεί τις "κόκκινες γραμμές"».

Με τη στάση του αυτή ο Αλέξης Τσίπρας «έχει εντελώς ανατρέψει την κατάσταση» εκτιμά ο Ρ. Γκοντέν. «Δεν είναι η Ελλάδα που θα πρέπει «να ζητιανέψει» μια συμφωνία (...) αλλά θα πρέπει αυτοί (οι πιστωτές) να συνειδητοποιήσουν την πραγματικότητα των ελληνικών υποχωρήσεων και την πραγματικότητα μιας οικονομίας που «έχει ματώσει από το δικό τους μπλοκάρισμα».

(...) Αυτή η κίνηση τακτικής του Αλέξη Τσίπρα είναι ιδιαίτερα έξυπνη. Από εδώ και στο εξής, είναι αυτός που βάζει τους κανόνες του παιγνιδιού και δείχνει αποφασισμένος να παραμείνει σταθερά στις θέσεις του όπως και εάν έχουν τα πράγματα. Ο χρόνος τώρα λειτουργεί κατά των πιστωτών που υποχρεούνται να επιλέξουν και που έτσι κι αλλιώς έχουν χάσει: Μια υποχώρηση μπρος στην Αθήνα θα είναι μια πολιτική ήττα και αυτό παρά τις ελληνικές υποχωρήσεις, μια ώθηση προς ένα Grexit θα είναι καταστροφή».

Ο συντάκτης τεκμηριώνει τη θέση του αυτή θεωρώντας ότι τα συστήματα προστασίας της ευρωζώνης είναι «αδοκίμαστα» και δύσκολα οι Ευρωπαίοι θα ρισκάρουν θέτοντας σε κίνδυνο «τη μη αναστρεψιμότητα» του ευρώ».

Για τον αρχισυντάκτη της «Λα Τριμπύν», το άρθρο του Αλέξη Τσίπρα είναι ένα κατευθείαν κάλεσμα προς την Άγγελα Μέρκελ:

«Η κριτική για την αδιαλλαξία των πιστωτών είναι στην πραγματικότητα μια κριτική κατά του υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος δεν έκρυψε ποτέ την προτίμησή του για Grexit», λέει ο συντάκτης και προσθέτει:

Το μήνυμα του Αλέξη Τσίπρα προς το Βερολίνο είναι: «Ο Β. Σόιμπλε μπορεί να κερδίσει, μπορεί να πετύχει τους στόχους του εάν δεν τον σταματήσει η καγκελάριος, διότι η Ελλάδα δεν θα υποχωρήσει στον εκβιασμό. Δεν μπορεί επομένως να χρησιμοποιηθεί (ο Σόιμπλε) ως μια απλή απειλή προς εκφοβισμό. Εξ ου και το αίτημα του Αλέξη Τσίπρα να δοθεί λύση στο ελληνικό πρόβλημα σε επίπεδο αρχηγών κυβερνήσεων.

Εάν η Άγγελα Μέρκελ δεν αναλάβει το θέμα, εάν αφήσει τον Σόιμπλε να αποφασίσει, τότε θα θέσει σε κίνδυνο το ευρωπαϊκό σχέδιο (όραμα), πράγμα που ο Έλληνας πρωθυπουργός γνωρίζει ότι η καγκελάριος δεν θέλει» καταλήγει το δημοσίευμα.

Ο Τσίπρας στη Le Monde: Δεν οφείλεται σε μας η μη επίτευξη συμφωνίας

«Η μη επίτευξη συμφωνίας, μέχρι στιγμής, δεν οφείλεται σε μια υποτιθέμενη άτεγκτη, αδιάλλακτη και ακατανόητη στάση της Ελλάδας. Αλλά στην επιμονή ορισμένων θεσμικών παραγόντων να καταθέτουν προτάσεις παράλογες και να δείχνουν παντελή αδιαφορία τόσο στην πρόσφατη δημοκρατική επιλογή του ελληνικού λαού, όσο και στη δημόσια παραδοχή και των τριών θεσμών ότι θα υπάρξει η αναγκαία ευελιξία, ώστε να γίνει σεβαστή η λαϊκή ετυμηγορία», τονίζει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας σε άρθρο του στη γαλλική εφημερίδα Le Monde.

Ο κ. Τσίπρας επισημαίνει ότι το ζήτημα της Ελλάδας δεν αφορά αποκλειστικά την Ελλάδα, αλλά αποτελεί το επίκεντρο της σύγκρουσης δύο εκ διαμέτρου αντίθετων στρατηγικών για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

«Η πρώτη στρατηγική», τονίζει, «επιδιώκει την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης σε ένα πλαίσιο ισότητας και αλληλεγγύης μεταξύ των λαών και των πολιτών της. Οι υπέρμαχοι αυτής της στρατηγικής ξεκινούν από το δεδομένο ότι δεν είναι δυνατόν να ζητείται από την νέα ελληνική κυβέρνηση να κάνει τα ίδια με την προηγούμενη –η οποία, δεν πρέπει να ξεχνάμε, απέτυχε παταγωδώς. Και ξεκινούν από αυτό το δεδομένο, γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να καταργήσουμε τις εκλογές σε όσες χώρες βρίσκονται σε πρόγραμμα. Να αποδεχτούμε, δηλαδή, να διορίζονται οι υπουργοί και οι πρωθυπουργοί από τους θεσμούς και οι πολίτες να αποστερούνται από το δικαίωμα του εκλέγειν μέχρι την ολοκλήρωση του προγράμματος.

Καταλαβαίνουν ότι κάτι τέτοιο σημαίνει την ολοκληρωτική κατάργηση της δημοκρατίας στην Ευρώπη, το τέλος κάθε προσχήματος και την αρχή μιας διάσπασης και ενός απαράδεκτου διχασμού της Ενωμένης Ευρώπης. Σημαίνει εν τέλει την αρχή για την δημιουργία ενός τεχνοκρατικού τερατουργήματος, που θα οδηγήσει σε μια Ευρώπη εντελώς ξένη προς τις ιδρυτικές της αξίες.

Η δεύτερη στρατηγική επιδιώκει ακριβώς αυτό: Τη διάσπαση και τον διχασμό της Ευρωζώνης και συνακόλουθα της Ε.Ε.

Πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η δημιουργία μιας Ευρωζώνης δύο ταχυτήτων, όπου ο σκληρός πυρήνας θα θέτει σκληρούς κανόνες λιτότητας και προσαρμογής και θα διορίζει έναν Υπερυπουργό Οικονομικών της Ευρωζώνης με απεριόριστη εξουσία, με τη δυνατότητα δηλαδή να απορρίπτει ακόμη και προϋπολογισμούς κυρίαρχων κρατών που δεν ευθυγραμμίζονται με τα δόγματα του ακραίου νεοφιλελευθερισμού.

Για όσες χώρες δε, αρνούνται να υποκύψουν στην νέα εξουσία η λύση θα είναι απλή: Σκληρή τιμωρία. Υποχρεωτική λιτότητα. Και, ακόμη περισσότερο, περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, πειθαρχικές κυρώσεις, πρόστιμα, ακόμη και παράλληλο νόμισμα. Έτσι οικοδομείται η νέα ευρωπαϊκή εξουσία με πρώτο θύμα την Ελλάδα η οποία στο μυαλό αρκετών αποτελεί χρυσή ευκαιρία παραδειγματισμού για όλους τους υποψήφιους απείθαρχους.

Το πρόβλημα, όμως, που δεν φαίνεται να λαμβάνει υπόψη της η δεύτερη αυτή στρατηγική είναι το υψηλό ρίσκο που επωμίζεται και τους τεράστιους κινδύνους που εγκυμονεί. Διότι όχι μόνο διακινδυνεύει να αποτελέσει την αρχή του τέλους για το εγχείρημα της ενωμένης Ευρώπης, μετατρέποντας την ευρωζώνη από νομισματική ένωση σε ζώνη συναλλαγματικών ισοτιμιών, αλλά επίσης πυροδοτεί και μια διαδικασία οικονομικής και πολιτικής αβεβαιότητας που είναι πολύ πιθανό να μετασχηματίσει πλήρως τις οικονομικές και πολιτικές ισορροπίες σε ολόκληρη τη Δύση.

Η Ευρώπη, λοιπόν, βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Μετά από τις σοβαρές παραχωρήσεις της ελληνικής κυβέρνησης η απόφαση είναι στα χέρια όχι των θεσμών που άλλωστε -με εξαίρεση την Ευρωπαϊκή Επιτροπή- δεν εκλέγονται και δεν λογοδοτούν στους λαούς, αλλά στα χέρια των ηγετών της Ευρώπης.

Ποια στρατηγική θα επικρατήσει; Εκείνη του ρεαλισμού για μια Ευρώπη της αλληλεγγύης, της ισότητας και της δημοκρατίας ή η στρατηγική της ρήξης και της διχοτόμησης;

Αν κάποιοι, πάντως, νομίζουν ή, θέλουν να πιστεύουν, ότι η απόφαση αυτή αφορά αποκλειστικά και μόνο την Ελλάδα διαπράττουν μεγάλος λάθος. Θα τους πρότεινα απλώς να ξαναδιαβάσουν το αριστούργημα του Χέμινγουεϊ: "Για ποιον χτυπά η καμπάνα;"».