ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ

radical30 voice
Tα Στερνά Τιμούν Τα Πρώτα

Η μοναξιά των Χριστουγένων




Μοναξιά!

Και θα ζήσουμε μεθαύριο Σάββατο την γέννηση του "Θεανθρώπου", την "Θεϊκή" υπόσχεση για την σωτηρία του ανθρώπινου γένους… Καθώς γύρω από το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι θα γευόμαστε τα ευλογημένα εδέσματα και τα πατροπαράδοτα γλυκίσματα, καθώς θα ανοίγουμε κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δένδρο τα δώρα μας, κάποιοι συνάνθρωποί μας, ίσως και μέσα στην ίδια μας την πολυκατοικία, θα βουλιάζουν πνιγμένοι στο βουβό, το ανελέητο αίσθημα της μοναξιάς τους… Kαι όλα αυτά, χωρίς να είμαστε καν εμείς οι ίδιοι χριστιανοί...

Μοναξιά!

Φέρνει η λέξη στο προσκήνιο το βουβό, ανελέητο δράμα συναθρώπων μας, που έπαψαν να υπάρχουν για μας: λησμονημένοι, τυλιγμένοι στον μανδύα της τραγικής πραγματικότητας της ΜΟΝΑΞΙΑΣ!…

Ποιός θα πίστευε, μερικές δεκαετίες πριν, ότι εδώ στην κάποτε «Ψωροκώσταινα», τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλλέας, της γειτονιάς των ονείρων και της γονεϊκής προτροπής του τύπου : «παιδάκι μου, καλύτερα να σου βγεί το μάτι παρά το όνομα», θα φτάναμε στο σημείο να μιλάμε για το φριχτό συναίσθημα της αποκοπής από την πραγματική ζωή: της απομόνωσης, της καταδίκης στον φριχρό κόσμο της…Μοναξιάς!


Μοναξιά!

Κατάρα ή ευλογία για το ανθρώπινο γένος συλλογικά και για εμάς τους νεο-'Ελληνες, ειδικά; Μέσα στα σύγχρονα, πολύβουα, πολυπρόσωπα και απρόσωπα αστικοβιομηχανικά κέντρα, η μοναξιά μας έχει διογκωθεί σε προβληματικά επίπεδα, έχει ενταθεί σε σημείο καθημερινά επαναλαμβανόμενης απελπισίας για πολλούς συνανθρώπους μας.

Ζούμε τώρα πιά σε κακόγουστες και πανάκριβες πολυκατοικίες και πέρα από τις εθιμοτυπικές φιλοφρονήσεις και τα μικροπρεπή κουτσομπολιά, αγνοούμε την ύπαρξη του συγκατοίκου μας, σε σημείο ώστε σήμερα και στην πατρίδα μας, να χρειάζεται να «μυρίσει» το πτώμα κάποιου συνταξιούχου, μοναχικού γείτονα ή γειτόνισσάς μας, για να συνειδητοποιήσουμε εμείς οι «ευτυχείς» υπόλοιποι, ότι έκλεισε πια για αυτόν ή αυτήν, η αναπόφευκτη για ΟΛΟΥΣ μας παρένθεση της ζωής!

Να το δούμε στις πρακτικές του διαστάσεις το φαινόμενο;

Αμέτρητοι οι συνοδοιπόροι μας στους πολυσύχναστουτς δρόμους της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, της Λάρισας του Ηράκλειου και όλων των άλλων μεγαλουπόλεων της πατρίδας μας.

Περιφέρουμε την πλήξη, την ανία, τα βιωματικά μας τραύματα, στα στενόχωρα κλουβιά που τα ονοματίσαμε γραφεία, μαγαζιά, εργοστάσια, σχολιά και πανεπιστημιακές αίθουσες, με άλλα λόγια στους κάθε λογής χώρους εργασίας, μόρφωσης ( και αναψυχής (!).

Μόνοι, ολομόναχοι, κατασιγάζοντας όπως-όπως τις έντονες διαμαρτυρίες του είναι μας, τη λαχτάρα μας να ξεφύγουμε από το ανελέητο μαρτύριο της απομόνωσης, της μοναξιάς!…


Εχει η μοναξιά δυό όψεις:

Η πρώτη, ταυτίζεται με την εκ των υστέρων διαπίστωση του καθένα μας, ότι είναι μόνος, από τη στιγμή που έρχεται στον κόσμο και κόβεται ο ομφάλιος λώρος.

Η δεύτερη, πηγάζει από την αποξένωση του ατόμου από τον ίδιο του τον εαυτό, την αποκοπή συναισθημάτων και ορθής σκέψης και την διαστρέβλωση κάποιας ανεπιθύμητης υποκειμενικής πραγματικότητας.

Το άγχος της μοναξιάς που διαπιστώνω εγώ, όπως υποθέτω και εσείς και σε καθημερινή βάση, ότι διακατέχει δηλαδή, τώρα πιά, πολλούς Ελληνες, Ελληνίδες και μαζί τα παιδιά μας, αποτελεί μια ακόμα πικρόγευστη ένδειξη, μια χειροπιαστή απόδειξη του γεγονότος ότι έχουμε χάση την όποια αυθεντικότητά μας… Ξεχάσαμε τι ήμασταν και τι είμαστε τώρα.

«Ο άνθρωπος φοβάται, τρέμει τη μοναξιά…Η κυρίαρχη σκέψη σε κάθε φυλακισμένο, κάθε απομονωμένο, κάθε λεπρό, κάθε ασθενή, κάθε αμαρτωλό, είναι να έχει κάποιον να μοιραστεί μαζί του τη μοίρα του, το πεπρωμένο του…» έγραψε ο Μπαλζάκ.

Θυμηθείτε, όσο και αν ακούγεται οξύμωρο, ότι ακόμη και για τον φυλακισμένο, αυτόν που η κοινωνία τον απομονώνει πίσω από τα σωφρονιστικά σίδερα, για να τον συνετίσει, όταν παραστρατήσει και μέσα στην «ψυρού», η πιο σκληρή τιμωρία είναι η απομόνωση από τους άλλους κρατούμενους, είναι ο αποκαλούμενος «θάλαμος απομόνωσης»!!!

Ο αμερικανός ψυχολόγος Ρόλο Μαίη, έχει γράψει πολύ εύστοχα ότι «ο αγώνας του ανθρώπου για την απόκτηση δύναμης φαίνεται ολοκάθαρα τώρα, καθώς γίνεται κοινή συνείδηση η αλλοτρίωσή μας από τη Φύση, η ανελέητη αλλοτρίωσή μας από τον ίδιο μας τον εαυτό…»

Η μοναξιά του δημιουργικού ατόμου, αυτή η θελημένη και σκόπιμη απομόνωση του καθένα και της καθεμιάς μας, που έχει κάτι σοβαρό να ξεδιαλύνει μέσα του, που έχει να γράψει, να συνθέσει, να ζωγραφίσει, να σμιλέψει, αναμφίβολα απέχει πολύ και διαφέρει καθοριστικά, από την καταδικαστική απομόνωση του μέσου Ελληνα, της μέσης Ελληνίδας.

Είμαστε, λοιπόν, εμείς οι σύγχρονοι Ελληνες, όπως όλοι οι άνθρωποι των οικονομικά αναπτυγμένων κοινωνιών του πλανήτη μας, καταδικασμένοι στην κατάσταση της απάνθρωπης ΜΟΝΑΞΙΑΣ;

Όχι βέβαια!

Στη μοίρα του καθένα μας, το μη εγωιστικό «δόσιμο» στον συνάθρωπό μας, αποτελούσε πάντοτε και μπορεί να συνεχίσει να αποτελε,ί ένα καθοριστικά σημαντικό παράγοντα ψυχικής ισορροπίας. Και με αυτή την έννοια, αυτό το «δόσιμο», μπορεί να ξεκινήσει μια ατέλειωτη σχεδόν σειρά από ενέργειες που μπορούν, αναμφίβολα, να μειώσουν το σοκ της συνειδητοποίησης της μοναξιάς του σύγχρονου ανθρώπου.

Ο συνάνθρωπός μας στην πολυκατοικία, στο γραφείο, στο εργοστάσιο, το πανεπιστήμιο ή το ΤΕΙ, για όλους εμάς που είμαστε οικονομικά ενεργοί, όπως και ο συνάνθρωπός μας στο ορφανοτροφείο, στο γηροκομείο και στη φυλακή, βασανίζεται κάθε λεπτό, κάθε ώρα κάθε μερόνυχτο, από το αίσθημα της μοναξιάς, από την απάνθρωπη καταδίκη στην απομόνωση.

Υπάρχει βέβαια, αλλά όχι σε όλους τους ανθρώπους, το εσώτερο μήνυμα της ΕΛΠΙΔΑΣ με την οποία μεγαλώσαμε και γαλουχηθήκαμε. Υπάρχει μπόλικο φιλότιμο, ατέλειωτο «κυμπαριλίκι» και μπέσσα. Ας το ανακαλύψουμε, ας το ξεθάψουμε, ας το ξαναθυμηθούμε, αν κάποτε το είχαμε...

Ναι αλλά

Οι σύγχρονες τάσεις της παγκοσμιοποίησης και της "μαρκετίστικης" αντίληψης για τις ανθρώπινες σχέσεις, οι εμμονές στη συσσώρευση αγαθών και δύναμης, είναι σίγουρα ΞΕΝΟΦΕΡΤΕΣ και έντονα απομονωτικές. Αλίμονο, βέβαια, αν με αυτά που λέω, κάποιοι πιστέψουν ότι εννοώ επιστροφή στη φτώχεια και την κακομοιριά…

Απέχουν όμως πολύ αυτές οι διαπιστώσεις μου, από την εσκεμμένα καλλιεργούμενη ψευδαίσθηση από τους οπαδούς της άκρατης, βάρβαρης
και ανελέητης φιλελεύθερης οικονομίας, ότι το ΚΕΡΔΟΣ και ΠΛΟΥΤΟΣ φέρνουν την ΕΥΤΥΧΙΑ…

Σίγουρα με τα λεφτά μπορείς να αγοράσεις πολλά πράγματα… Έφτασαν
οι πλούσιοι και επιτυχημένοι, να νοικιάζουν φίλους, για να ελαχιστοποιήσουν τη βασανιστική τους μοναξιά… Και ενώ ξέρουν πολλά, δεν γνωρίζουν ότι
"τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή, ΔΕΝ είναι πράγματα, ΔΕΝ αγοράζονται"!!

Ας βιώσουμε φέτος, χρονιά της τρόικα, συνειδητά την Ελπίδα γεφυρώνοντας την άβυσσο της ατομικής και συλλογικής μας μοναξιάς...


ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!
@radical30
Christmas 2010