Επιτέλους, πείτε ένα όχι!

Ο πρωθυπουργός είπε χθες, ότι επενδύσεις δεν γίνεται να έρθουν όσο έχουμε φορολογικούς συντελεστές μακράν μεγαλύτερους εκείνων των γειτονικών κρατών. Και έχει δίκιο. Που τη βλέπει λοιπόν την ανάκαμψη για την οποία την ίδια ώρα μιλά;

Ο αρχηγός του ΠαΣοΚ είπε χθες, ότι δεν μπορεί να ισχύει το «δόγμα Τραα», δεν έχουν να πληρώσουν, πάρτε τους τα όλα. Και έχει δίκιο. Μα ο ίδιος το στηρίζει στην πράξη.

Ο αρχηγός της ΔΗΜΑΡ, λέει συνέχεια, ότι οι κοινωνικές αντοχές στην Ελλάδα εξαντλήθηκαν πλήρως. Και έχει κι εκείνος δίκιο. Αλλά στην πράξη, ενεργεί στην αντίθετη κατεύθυνση.

Οι τρεις αρχηγοί που στηρίζουν την κυβέρνηση, τα λένε αυτά στις τηλεοράσεις και στα συνέδρια, αλλά για να τα ακούν ποιοι; Αυτοί που τα υφίστανται; Ας τα πουν επιτέλους κι εκεί που πρέπει: στους εκπροσώπους των δανειστών. Ας τους φωνάξουν όλοι μαζί στου Μαξίμου κι ας τους πουν επιτέλους: ως εδώ! Τι φαινόμενο αδιανόητο είναι να τα λένε δεξιά και αριστερά, ωσάν να είναι παρατηρητές και, στη συνέχεια, να κάνουν ακριβώς τα αντίθετα;

Επιτέλους, πρέπει να αποφασίσουν τι θέλουν: έχουν δεσμευθεί άπειρες φορές ότι θα τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους. Ε, οι δεσμεύσεις που ανέλαβαν, όλα αυτά που τώρα στηλιτεύουν, τα περιλαμβάνουν. Και αυτά και πολλά περισσότερα. Η κριτική σε αυτά που κάνουν, την ώρα που τα κάνουν, δυστυχώς, αν και έχει το ελαφρυντικό της απελπισίας, στερείται σοβαρότητος και προς τα μέσα και προς τα έξω…

Όμως, τα λένε όλα αυτά, διότι πλησιάζει το τέλος των ψευδαισθήσεων.
Η πολιτική της απόλυτης υποχώρησης της Ελλάδας στις γερμανικές απαιτήσεις, ιδίως από το καλοκαίρι και μετά, απέδωσε μία περίοδο τεχνητής αισιοδοξίας, αλλά έριξε τελικά τη χώρα ακόμα βαθύτερα στην κινούμενη άμμο.

Οι ψευδαισθήσεις τώρα κατέπεσαν, όχι μόνον για την πορεία της οικονομίας αλλά ακόμα και γι αυτή την ίδια τη δόση, που μόλις πριν από λίγες εβδομάδες χαρακτηριζόταν από τον ίδιο τον υπουργό Οικονομικών, μα και την κυβέρνηση συνολικά, με περισσή οίηση «σίγουρη». Αντιθέτως, η τρόικα απαιτεί τώρα η Ελλάδα να πετύχει στόχους νομοτελειακά ανέφικτους για να μην ενεργοποιήσει μέτρα που θα μας σπρώξουν ακόμα πιο βαθιά.

Γιατί να μην το κάνει; Εμείς δεν τους λέμε τόσους μήνες ότι θα «πετύχουμε τους στόχους μας»; Αυτό δεν διακηρύξαμε όλον τον προηγούμενο καιρό;

Εχει έρθει η ώρα η ελληνική ηγεσία να αφήσει στην άκρη τις αυταπάτες. Οφείλει να αντιδράσει και να προστατεύσει τη χώρα. Η Ελλάδα πρέπει να βάλει ένα φρένο. Αλλιώς, δεν θα μείνει τίποτα όρθιο όχι μόνον στο οικονομικό, αλλά και στο πολιτικό και, κυρίως, στο κοινωνικό πεδίο. Το χάος καραδοκεί και ουδείς γνωρίζει από πια σπίθα θα φουντώσει.

Το χάος αυτό έχει ως κύριο αίτιό του τους φόρους. Το πρώτο λοιπόν φρένο που πρέπει αμέσως να μπει στις καταστροφικές απαιτήσεις, αφορά κυρίως στα θέματα της παγκοσμίως πρωτοφανούς υπερφορολόγησης, οι οποίες έχουν μετατρέψει την Ελλάδα όχι απλώς σε σοβιέτ αλλά σε οθωμανική επαρχία του 19ου αιώνα. Ανίκανο συνολικά το πολιτικό σύστημα να κάνει οτιδήποτε άλλο, ακόμα και από αυτά που έπρεπε έτσι κι αλλιώς να έχει κάνει, όπως τη μείωση του κράτους, εξακολουθεί να πορεύεται στην εύκολη λύση: τους φόρους χωρίς προηγούμενο για δυτική δημοκρατία, οι οποίοι έχουν λάβει πια χαρακτήρα εξολόθρευσης.

Η ελληνική πολιτική τάξη έχει την πρώτη ευθύνη γι αυτή την πορεία: προστάτευσε ως τώρα την πελατεία της, είτε αυτή είναι διογκωμένο δημόσιο, είτε είναι «μεγάλο χρήμα». Ετσι, αν αντιδράσει στη νέα επερχόμενη μείωση εισοδημάτων και αύξηση φόρων, όχι μόνον δεν θα έχει επαρκή νομιμοποίηση απέναντι στους δανειστές που έχουν λάβει χιλιάδες «υποσχέσεις» από τέσσερις κυβερνήσεις, αλλά ασφαλώς θα προκαλέσει και την οργή της τρόικας.

Όμως, δεν γίνεται αλλιώς. Δεν μπορεί να διαχέουν άλλο τις αποτυχίες τους να διαπραγματευτούν, αφενός, και την ανικανότητά τους να κάνουν ότι υπόσχονται, αφετέρου, σε ολόκληρη την κοινωνία, την οποία έχουν πλέον εντελώς διαλύσει.

Ετσι, η απειλή αρνητικής έκθεσης και μη καταβολής της δόσης, αν η Ελλάδα αντιδράσει, πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Όμως αλλιώς δεν γίνεται. Πάμε κατευθείαν στο γκρεμό με ανεξέλεγκτες ταχύτητες και επιπτώσεις.

Ούτε θα πετύχουμε με νέες κουτοπονηριές του είδους «θα τα κάνουμε όλα όσα μας λέτε», οι οποίες και μας έφτασαν ως εδώ, ενώ ξέρουμε από την αρχή ότι αυτό το αδιανόητο σχέδιο δεν βγαίνει. Οσο για το επιχείρημα «μα δεν κάναμε τίποτα απ’ όσα μας είπαν», είναι πλέον κι αυτό ανυπόστατο.

Ναι, δεν έγιναν πολλά που έπρεπε να γίνουν έτσι κι αλλιώς, ακόμα και χωρίς την τρόικα. Η πολιτική τάξη έχει τεράστια ευθύνη και γι αυτό, αλλά και για πολλά περισσότερα: ψέματα έλεγε και πριν, ψέματα λέει και τώρα. Ψέματα προς τα μέσα, ψέματα και προς τα έξω, ψέματα επί τρία ολόκληρα χρόνια κρίσης. Όμως, τώρα πια, οι δυνατότητες της χώρας να κάνει το οτιδήποτε κάτω από αυτή την ολοκληρωτική εξάρθρωση, ουσιαστικά έχουν πια εκμηδενισθεί. Δεν υπάρχει χώρα…

Το μόνο που μένει λοιπόν, είναι μια ειλικρινής νέα εθνική θέση, από όλα αν είναι δυνατόν τα κόμματα, με μια πραγματική εθνική κόκκινη γραμμή.
Η Ελλάδα οφείλει να πάρει αυτό το ρίσκο. Και η στιγμή αυτή, με την έκταση που έχει λάβει το βάθεμα της κρίσης σε όλο το νότο, είναι πλέον η μόνη κατάλληλη. Η Ελλάδα πρέπει να πάρει τα ρίσκα της. Και πρέπει, αντί να κλαψουρίζει για οίκτο στους τροικανούς, να προετοιμαστεί εσωτερικά, όσο καλύτερα μπορεί, για την αντιμετώπιση των νέων κινδύνων.

Ας είμαστε όσο πιο έτοιμοι μπορούμε. Κι αν οι Γερμανοί απειλήσουν πάλι να μας διώξουν, ας πάρουν την ευθύνη να ξεσηκώσουν μια ευρωπαική και παγκόσμια θύελλα. Ας αναλάβουν να ανάψουν το φυτίλι του νότου, την ώρα που ένα εκατομμύριο Πορτογάλοι είναι στους δρόμους και που η Ιταλία βράζει – έτσι κι αλλιώς είναι αρκετά πιθανό να επιστρέψουν σύντομα οι ίδιοι σε αυτή την απειλή κατά της Ελλάδας, καθώς είναι αντικειμενικά αδύνατο να επιτευχθούν οι υποσχέσεις που δόθηκαν, με το μαχαίρι κυριολεκτικά στο λαιμό.

Αλλωστε, ουδείς γνωρίζει τι μπορεί να κάνουν οι Γερμανοί προκειμένου να «τρομάξουν» τους Ιταλούς, που σήμερα τους τρέμουν. Είναι πολύ πιθανό να επιχειρήσουν να σπείρουν ακόμα περισσότερο τον τρόμο στην Ελλάδα για να «νουθετήσουν» την Ιταλία.

'Οποιος πιστεύει ακόμα, ότι η πολιτική σε τέτοιες εποχές σεισμικών ιστορικών μεταβολών γίνεται χωρίς διακινδύνευση, όποιος θεωρεί ακόμα
ότι όλο αυτό είναι «αλληλεγγύη» και όχι ένας αδυσώπητος πόλεμος τον οποίο η Ελλάδα χάνει μέρα με τη μέρα, βρίσκεται πάρα πολύ μακριά από
την πραγματικότητα. Πόλεμος χωρίς ρίσκο, ουδέποτε υπήρξε αλλά και ουδέποτε κερδίθηκε.

Ας μαζέψουμε λοιπόν τις δυνάμεις μας, ας συνεννοηθούμε μεταξύ μας και, επιτέλους, ας τολμήσουμε. Είμαστε ακόμα, θέλουν δε θέλουν, μία θεσμικά ισότιμη ευρωπαική χώρα κι έχουμε όπλα που, μέχρι στιγμής, δεν τα αξιοποιήσαμε ποτέ.

Αυτά, ουδείς μπορεί να μας τα στερήσει. Εχουμε πόλεμο. Και στον πόλεμο υπάρχει μεγάλος κίνδυνος και υψηλή αβεβαιότητα. Αλλά αφού τον έχουμε, πρέπει να πολεμήσουμε!!


Γιώργος Μαλούχος