ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ

"Ανήκομεν εις την Δύσιν"

https://youtu.be/-51DbXntglI


=========================


«Η δημοκρατία σήμερον επροδόθη εις την Βουλήν»

Πέμπτη, 10 Σεπτεμβρίου 2009, 06:33
Πάνος Γιαννάκαινας


«Η Νέα Δημοκρατία είναι η πολιτική παράταξη που ταυτίζει το έθνος με το λαό, την πατρίδα με τους ανθρώπους της, την πολιτεία με τους πολίτες της, την εθνική ανεξαρτησία με τη λαϊκή κυριαρχία, την πρόοδο με το κοινό αγαθό, την πολιτική ελευθερία με την έννομη τάξη και την κοινωνική δικαιοσύνη.»

Πρόκειται για τον ευσεβέστερο, ίσως, πόθο του ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας (ΝΔ), Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή, κι έτσι ακριβώς κατεγράφη στην ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος στις 4 Οκτωβρίου 1974.

Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής,
ο «γεννήτωρ» της ΕΡΕ και αργότερα της Νέας Δημοκρατίας

---------------------------------


Η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια. Το ίδιο κόμμα, κατά την ίδια ακριβώς ημερομηνία αλλά 35 χρόνια μετά, ύστερα από πέντε έτη συνεχούς διακυβέρνησης υπό τον συνονόματο ανεψιό του «γεννήτορος» του κόμματος , Κωνσταντίνο Α. Καραμανλή, η ΝΔ προκηρύσσει βουλευτικές εκλογές.

---------------------------------


Οι εποχές, ωστόσο, είναι διαφορετικές. Διαφορετικά και τα πολιτικά οράματα, οι κοινωνικές ανάγκες, τα εθνικά προβλήματα, τα οικονομικά δεδομένα και οι διεθνείς συγκυρίες. Συνάμα δε και οι άνθρωποι, ο τρόπος σκέψης, οι καθημερινές ανάγκες.

Οι εφαρμοσμένες κυβερνητικές πολιτικές τού κατ’ εξοχήν κόμματος της νεότερης Δεξιάς, του χαρακτηριζόμενου και ως κόμματος της φιλελεύθερης οικονομίας, αλλά και οι πρακτικές άσκησης του ελεγκτικού του έργου από την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στην διάρκεια αυτών των 35 ετών, διαμόρφωσαν καίρια το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό status της σύγχρονης Ελλάδας, προκαλώντας στους πολίτες αυτού του τόπου άλλοτε ρίγη συγκίνησης και εθνικής υπερηφάνειας, κι άλλοτε αγανάκτηση, οργή και αποτροπιασμό.

Ένα είναι βέβαιο: χωρίς το κόμμα του άσημου κάποτε δικηγόρου των Σερρών, του γιου του δασκάλου και Μακεδονομάχου, ο πολιτικός χάρτης της Ελλάδας σήμερα θα ήταν σαφέστατα εντελώς διαφορετικός.

«Βάπτισμα του πυρός» στην πολιτική

Ο Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής εκλέχθηκε βουλευτής (Σερρών) για πρώτη φορά το 1935, σε ηλικία μόλις 28 ετών. Ένα χρόνο αργότερα, στις τελευταίες εκλογές πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (εκείνες του 1936), επανεξελέγη, πάντα με την σημαία του Λαϊκού Κόμματος -του κυριότερου αντιβενιζελικού και ταυτόχρονα φιλομοναρχικού και συντηρητικού πολιτικού φορέα της εποχής του Μεσοπολέμου.

Ήταν αυτό το κόμμα, που στις εκλογές μετά το πραξικόπημα του 1935 και την παλινόρθωση της Μοναρχίας, αναδείχθηκε μεν πρώτο, δίχως ωστόσο να μπορέσει να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Το Λαϊκό Κόμμα, δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης στις κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Δεμερτζή και, στην συνέχεια, του Ιωάννη Μεταξά, συνετέλεσε στην επιτάχυνση των γεγονότων που οδήγησαν στο καθεστώς της 4ης Αυγούστου, οπότε και ανεστάλη η λειτουργία του.

------------------------------------

Ο ακάματος υπουργός

Μετά τον πόλεμο, ο Καραμανλής σταδιακά αναδείχθηκε ως ένας από τους πρωταγωνιστές της ελληνικής πολιτικής σκηνής, αρχικά από την θέση του υπουργού Δημοσίων Έργων στην κυβέρνηση του στρατάρχη Αλέξανδρου Παπάγου, το κόμμα του οποίου (Ελληνικός Συναγερμός) στις εκλογές της 16ης Νοεμβρίου 1952 επικράτησε σαρωτικά με ποσοστό 49,22% (240 έδρες). Επρόκειτο για ένα κόμμα «χτισμένο» στα πρότυπα του «Συναγερμού» του Γάλλου στρατάρχη Ντε Γκωλ, με σαφή φιλοαμερικανικό προσανατολισμό, το πρώτο της μεταπολεμικής περιόδου που πέτυχε να εξασφαλίσει στην Βουλή απόλυτη πλειοψηφία.

Στην κυβέρνηση εκείνη, ως προς την απόδοση του έργου τους, ιδιαίτερα διακρίθηκαν αφενός ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στον τομέα των δημοσίων έργων και έργων υποδομής σε όλη την επικράτεια, αφετέρου δε ο υπουργός Συντονισμού Σπυρίδων Μαρκεζίνης, ως «απόλυτος άρχων» στα θέματα της εθνικής μας οικονομίας. Η εισήγηση του τελευταίου για υποτίμηση κατά 50% της δραχμής έναντι του αμερικανικού δολαρίου (ώστε η ισοτιμία της να συνδεθεί με τα διεθνή νομίσματα, στο πνεύμα των όρων της συμφωνίας Bretton Woods της 22ης Ιουλίας 1944) οδήγησε στην σταθεροποίηση και μερική ανάκαμψη των οικονομικών της Ελλάδας στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια.

Πρώτη φορά πρωθυπουργός

Ο ακάματος υπουργός Καραμανλής, αμέσως μετά τον θάνατο του Παπάγου
(4 Οκτωβρίου 1955), προτάθηκε από τον βασιλιά Παύλο στην θέση του πρωθυπουργού, παρακάμπτοντας δύο έμπειρους πολιτικούς: τον Στέφανο Στεφανόπουλο και τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, οι οποίοι θεωρούνταν ως οι πλέον επικρατέστεροι διάδοχοι στον πρωθυπουργικό θώκο. Το μεσημέρι της 5ης Οκτωβρίου Ο Καραμανλής καλείται στα ανάκτορα, με προτροπή και της βασίλισσας Φρειδερίκης, προκειμένου να του ανατεθεί ο σχηματισμός νέας κυβέρνησης, πριν ακόμη προλάβει να παραιτηθεί ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός Στεφανόπουλος. Το παρασκήνιο και οι ίντριγκες στο παλάτι οργιάζουν. Στις 8.30 το βράδυ της ίδιας μέρας ο Κ. Καραμανλής καλείται και πάλι στα ανάκτορα, όπου του ανατίθεται και επίσημα από τους βασιλείς η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Αυτός αποδέχεται.

Όλοι καταλαμβάνονται εξ απήνης, ομάδα βουλευτών προσπαθεί να συγκεντρώσει υπογραφές σε ένα πρωτόκολλο αποδοκιμασίας του Καραμανλή υπέρ του Στεφανόπουλου, ο οποίος συγκαλεί την επομένη την κοινοβουλευτική ομάδα. Προσέρχονται 125 βουλευτές, ανάμεσα στους οποίους και ο Γ. Ράλλης, συνεργός της βασιλικής πρωτοβουλίας, που υπεραμύνεται της λύσης «Καραμανλή». Το κλίμα έντασης που δημιουργείται ευνοεί την απόφαση της δημιουργίας μιας «πενταρχίας» με συλλογική ευθύνη επί της κομματικής ηγεσίας των Στεαφανόπουλου, Κανελλόπουλου, Τσουδερού, Ροδόπουλου και Καραμανλή. Ο ξένος Τύπος συνηγορεί και η νίκη των Ανακτόρων παγιώνεται, παρά την έντονη αντίδραση των άλλων κομμάτων, που πλέον απερίφραστα ομιλούν για πραξικόπημα. Τελικά, στις 11 το πρωί της 8ης Οκτωβρίου 1955, ο Καραμανλής ορκίζεται για πρώτη φορά πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Λίγες μέρες αργότερα η Φρειδερίκη εξηγούσε στον Αμερικανό στρατηγό Μάρσαλ, μέσω επιστολής της, τους λόγους για τους οποίους προτιμήθηκε η λύση «του νέου αυτοδημιούργητου άνδρα από την Μακεδονία», του Καραμανλή, που ξέρει «να αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του καθώς και των σφαλμάτων του» και χαίρει επίσης της εκτίμησης των Ενόπλων Δυνάμεων, καθώς ο σύζυγός της και η ίδια βρέθηκαν «στη μέση ενός πολιτικού ψυχιατρείου»!

ΕΡΕ: Κ. Καραμανλής, διάδοχος του Μ. Αλεξάνδρου!

Η νέα χρονιά που ακολουθεί (1956) βρίσκει την χώρα σε προεκλογικό αναβρασμό και κομματικές ανακατατάξεις. Ο πρωθυπουργός, με την διορατικότητα που τον χαρακτηρίζει, παρατηρώντας την εμφάνιση στο πολιτικό προσκήνιο μαχητικών στελεχών του παράνομου ακόμη κομμουνιστικού χώρου και την συνεργασία της
ΕΔΑ με τους κεντρώους στο Δημοτικό Συμβούλιο Αθηνών, σπεύδει να συσπειρώσει την Δεξιά κατά του «επαπειλούμενου λαϊκού κομουνιστικούμετώπου»!!!.

Στις 4 Ιανουαρίου εξαγγέλλει την ίδρυση νέου κόμματος, υπό την ηγεσία του, με παράλληλη προσχώρηση σε αυτό των περισσοτέρων βουλευτών του Ελληνικού Συναγερμού. Το όνομα αυτού: Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (ΕΡΕ). Στις 10 Ιανουαρίου διαλύεται η Βουλή και προκηρύσσονται εκλογές για τις 19 Φεβρουαρίου. Στις 17 τρέχοντος δημοσιοποιείται η συμφωνία Κέντρου – Αριστεράς και στις 24 του μηνός ανακοινώνεται η ίδρυση της Δημοκρατικής Ένωσης. Η προεκλογική εκστρατεία του Κ. Καραμανλή ξεκινά από την Θεσσαλονίκη, όπου αποθεώνεται από τους οπαδούς του με την εμφάνιση πλακάτ με το σύνθημα: «Κ. Καραμανλής, διάδοχος του Μ. Αλεξάνδρου»!

Στις επικείμενες εκλογές της 19ης Φεβρουαρίου, η ΕΡΕ κερδίζει τελικά την απόλυτη πλειοψηφία, παρότι λαμβάνει το 47,3% των ψήφων, έναντι 49,15% της Δημοκρατικής Ένωσης. Την ανάδειξή της ως κυβερνών κόμμα την οφείλει στο λεγόμενο «τριφασικό» εκλογικό σύστημα, σύμφωνα με το οποίο για τις μεν εκλογικές περιφέρειες, όπου η ΕΡΕ επικρατούσε, ίσχυε ο συνδυασμός πλειοψηφίας και ενισχυμένης αναλογικής, για τις δε υπόλοιπες η απλή αναλογική, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται για την ΕΡΕ ο μέγιστος αριθμός εδρών.

Η Φρειδερίκη, σε νέα επιστολή της προς τον στρατηγό Μάρσαλ, εξομολογείται: «Οι εκλογές αυτές ήταν ικανές να σπάσουν τα νεύρα των ανθρώπων... Το αποτέλεσμά τους θα ήταν, είτε μια ουδετερότης υπό κομμουνιστικό έλεγχο είτε η συνέχισις της εκ παραδόσεως φιλοδυτικής πολιτικής... Ο σύζυγός μου κι εγώ γνωρίζαμε πολύ καλά ποια ήσαν τα προβλήματα και υπέρ ποιας καταστροφής θα ήταν δυνατόν να ψηφίσει ελεύθερα και απερίσκεπτα ο λαός μας. Αλλά δεν το έπραξε. Η πλειοψηφία είναι μικρή, αλλά ο Καραμανλής είναι άνδρας ισχυρός...»


1958: Η ΕΔΑ «πονοκέφαλος» για την Δεξιά

Στις εκλογές της 11ης Μαΐου 1958, το πολιτικό κλίμα μάλλον φαντάζει ήπιο. Η ΕΡΕ του Καραμανλή, προσπαθεί μάταια να «στριμώξει» την συνασπισμένη αριστερά «στην γωνία», που τώρα συμμετέχει στην εκλογική αναμέτρηση εκπροσωπούμενη από την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ). Τα αποτελέσματα αποδεικνύονται σωστή έκπληξη, όχι τόσο για την ΕΡΕ, η οποία ως αναμενόταν κατέκτησε το 41,16% των ψήφων σχηματίζοντας αυτοδύναμη κυβέρνηση απόλυτης πλειοψηφίας με 171 έδρες, όσο για την ΕΔΑ, που με το 24,42 των ψήφων και 79 έδρες αναδεικνύεται σε κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης.


Ο «γέρος της Δημοκρατίας» Γεώργιος Α. Παπανδρέου

Σύμφωνα με τον τότε ισχύοντα εκλογικό νόμο (ενισχυμένη αναλογική), που η υπηρεσιακή κυβέρνηση του Κ. Γεωργακόπουλου είχε ψηφίσει κατόπιν συμφωνίας μεταξύ ΕΡΕ και Φιλελευθέρων, προβλεπόταν «πριμ» εδρών για τα δύο πρώτα κόμματα της αναμέτρησης σε βάρος των υπολοίπων, με σκοπό βεβαίως να πληγεί κυρίως η ΕΔΑ. Ωστόσο, ο νόμος λειτούργησε ως μπούμερανγκ, από την στιγμή που οι αριστεροί ήλθαν δεύτεροι (με τρίτους του Φιλελεύθερους) και επωφελήθηκαν αναλόγως. Ήταν και παρέμεινε η μοναδική φορά στα χρονικά των εκλογικών αναμετρήσεων στην Ελλάδα, που αριστερό κόμμα καταλάμβανε αυτήν την θέση.


Κι ενώ πριν την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης (17 Μαΐου) κυκλοφορούν φήμες «περί προθέσεως» του Καραμανλή να νομιμοποιήσει το ΚΚΕ, η εμφάνιση του Ε. Καλαντζή ως υφυπουργού Εσωτερικών διασκέδασε την σχετική ελπίδα. Η ΕΡΕ σπεύδει να αποσαφηνίσει ότι θα λάβει «κάθε απαραίτητο μέτρο κατά της δράσεως του ΚΚΕ». Η Δεξιά εμφανίζεται σαφώς αγανακτισμένη με την ενισχυμένη Αριστερά.

Η αντίδραση αρχικά εκδηλώνεται στις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων και των παρακρατικών οργανώσεων της Δεξιάς, με την επανενεργοποίηση του «σχεδίου Περικλής» -δημιούργημα της Κρατικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΚΥΠ), κατά το 1955, με τις ευλογίες των ξένων μυστικών υπηρεσιών, και με σκοπό την ενεργό ανάμειξη στρατού και αστυνομίας στα πολιτικά πράγματα της χώρας-, και σε δεύτερη φάση μέσω της δημιουργίας πυρήνων «εθνικοφρόνων» πολιτών, διάθεσης προπαγανδιστικού «διαφωτιστικού» υλικού κ.ά. Τα «ξερονήσια» και οι εξορίες δραστηριοποιούνται εκ νέου.

Μολαταύτα, ο Καραμανλής εξαγγέλλει (1959) το πενταετές οικονομικό του πρόγραμμα προς βελτίωση της αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής, εστιάζοντας ταυτοχρόνως στην βελτίωση των πολιτικών για τον τουρισμό και στην κατασκευή έργων υποδομής. Το μεταρρυθμιστικό έργο αποδίδει καρπούς, τόσο στο εσωτερικό της χώρας (σταθεροποίηση του πληθωρισμού στο 2%, πτώση του ποσοστού ανεργίας στο 4,5%, αύξηση του ΑΕΠ με ρυθμό 6,2% κατ΄έτος, παρά την πληθυσμιακή αύξηση κατά 7%, μέχρι το 1963) όσο και στο εξωτερικό (συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου, τον Φεβρουάριο του 1959, οπότε αναγνωρίζεται η ανεξαρτησία της Κύπρου από την αγγλική επικυριαρχία).

1961: Εκλογές βίας και νοθείας

Στις 29 Οκτωβρίου 1961, υπό την υπηρεσιακή κυβέρνηση του «αυλικού» στρατηγού Κ. Δόβα και σε κλίμα βίας, τρομοκρατίας και προπηλακισμών κατά των Κεντρώων και των Αριστερών, πραγματοποιούνται οι βουλευτικές εκλογές που έμελλε να μείνουν στην Ιστορία ως εκλογές «βίας και νοθείας». Ιδίως στην επαρχία, η ψυχολογική βία που ασκείται στους πολίτες από τις δυνάμεις ασφαλείας και τον στρατό είναι σκανδαλώδης. Συγκεντρώσεις της ΕΔΑ (που συμμετέχει στις εκλογές ως Πανδημοκρατικό Αγροτικό Μέτωπο Ελλάδας - ΠΑΜΕ) παρεμποδίζονται, προεκλογικό υλικό κατάσχεται, ακόμη και προκατασκευασμένα επεισόδια προκαλούνται από «εθνικόφρονες», προκειμένου να δικαιολογηθούν αυτές οι απαράδεκτες και εγκληματικές συμπεριφορές της ακραιφνούς Δεξιάς. Υπάρχουν συλλήψεις, ακόμη και νεκροί! Και, βεβαίως, οι κεντρώοι πολιτικοί παράγοντες υπό το νεοϊδρυθέν κόμμα της Ένωσης Κέντρου (ΕΚ) και την στιβαρή ηγεσία του Γ. Παπανδρέου, δέχονται αντίστοιχη ανέντιμη πολεμική.

Πριν αλλά και μετά το πέρας της εκλογικής διαδικασίας (που χαρίζει στην ΕΡΕ απόλυτη πλειοψηφία με 176 βουλευτικές έδρες και στην ΕΚ τον τίτλο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης με 100 έδρες), χειμαρρωδώς καταφθάνουν οι καταγγελίες για διπλοψηφίες και ψευδείς εγγραφές στους εκλογικούς καταλόγους εκ μέρους των Δεξιών. Επί παραδείγματι, αποκαλύπτεται πως 218 χωροφύλακες βρέθηκαν να δηλώνουν την ίδια διεύθυνση κατοικίας, στην οποία υπήρχε μόνο μια απλή διώροφη μονοκατοικία!


Μάταια ο Καραμανλής προσπαθεί τώρα να επιρρίψει τις ευθύνες στο Παλάτι (την εύνοια του οποίου σταδιακά παύει να απολαμβάνει) και τον Παπανδρέου, επικαλούμενος μυστική τάχα συμφωνία τους, για ισοκαταμερισμό των υπεξαιρεθέντων ψήφων. Η πληγωμένη Αριστερά συνθλίβεται υπό το άχθος των δύο μεγάλων αστικών κομμάτων (το ΠΑΜΕ λαμβάνει μόνο 24 έδρες), και αυτοπεριορίζει την δράση της σε όφελος της ΕΚ, την οποία και επιθυμεί να χρησιμοποιήσει ως «άρμα» για την ανέλιξή της στην εξουσία.

Ωστόσο, ο Παπανδρέου, συνεπικουρούμενος και από τον Σοφοκλή Βενιζέλο (που εντείνει τις σχέσεις του με τα ανάκτορα), κηρύττει ενώπιον του λαού και του άνακτος, τον «ανένδοτο αγώνα» του κατά της νοθείας και του δεξιού κράτους και παρακράτους. Οργανώνονται πορείες διαμαρτυρίας σε όλη την χώρα και η πολιτική κρίση οξύνεται επικίνδυνα. Με το όλο πνεύμα συντάσσεται η πλειοψηφία των πολιτικών ανταποκριτών, δηλώνοντας ότι το εκλογικό αποτέλεσμα «πολύ λίγο εκφράζει την βούληση του ελληνικού λαού». Η ΕΔΑ, ο μεγάλος ηττημένος αυτών των εκλογών, προσανατολίζει την στάση της ανάλογα. Όταν στις 4 Δεκεμβρίου συνήλθε η Βουλή, απέχουν οι βουλευτές της, όπως και αυτοί της ΕΚ.

«Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;»

Το όργιο του παρακράτους της Δεξιάς, που με τις ευλογίες των Ανακτόρων και την υποδαύλιση της κυβέρνησης, επιδίδεται ανεξέλεγκτα σε συλλήψεις, βασανισμούς, εκτεταμένες διώξεις και εκτοπίσεις αριστερών, οδηγεί την χώρα σε παρατεταμένη περίοδο πολιτικής αστάθειας. Η αντικομμουνιστική δράση των δυνάμεων ασφαλείας λαμβάνει επικίνδυνες διαστάσεις, με κορύφωση την δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη τον Μάιο του 1963.

Σύσσωμη η Ελλάδα παρακολουθεί το τραγικό συμβάν, ο κόσμος κατακλύζει πλατείες και δρόμους και η ατμόσφαιρα διακατέχεται από άκρατο επαναστατικό πνεύμα. Πλην όμως, «ουδεμία περαιτέρω ενέργεια...» Ο Καραμανλής, που τώρα πλέον κατηγορείται ανοικτά ότι ο ίδιος «ανέχθηκε ή και εξέθρεψε αυτό το παρακράτος», αρνείται κάθε ανάμειξή του στην δολοφονία: «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;» είναι το μόνο που τολμά να διερωτηθεί...

Η διαφωνία του με το Παλάτι τον οδηγεί σε παραίτηση. Αρνούμενος να παραλάβει τον «Μεγαλόσταυρο του Σωτήρος» από τον βασιλέα, δίχως να γίνει αντιληπτός εγκαταλείπει την Αθήνα και φθάνει αεροπορικώς στην Ζυρίχη, με απώτερο σκοπό το Λονδίνο. Την διοίκηση της ΕΡΕ, καθ΄υπόδειξή του, αναλαμβάνει η τριανδρία Π. Κανελλόπουλος – Κ. Ροδόπουλος – Π. Παπαληγούρας.


Στις 27 Σεπτεμβρίου 1963, υπό την υπηρεσιακή κυβέρνηση του Σ. Μαυρομιχάλη, προκηρύσσονται εκλογές για τις 3 Νοεμβρίου. Χαρακτηριστικό τους, η έλλειψη συνεργασιών μεταξύ των κομμάτων, η οποία και θα συντελέσει στην σαφέστερη από ποτέ καταγραφή των πολιτικών δυνάμεων και συνιστωσών του τόπου. Η κάλπη αναδεικνύει την ΕΚ πρώτο κόμμα, χωρίς όμως την απαιτούμενη απόλυτη πλειοψηφία. Το μεσημέρι της 8ης Νοεμβρίου ο Γ. Παπανδρέου ορκίζεται πρόεδρος της (μειοψηφικής) κυβέρνησης, για να παραιτηθεί στις 30 Δεκεμβρίου «εν τω μέσω μιας πολύ επικινδύνου κρίσεως εις την Κύπρον», μην επιθυμώντας την εξάρτησή του από την ΕΔΑ.

Ο βασιλιάς Παύλος διορίζει υπηρεσιακή κυβέρνηση, με επικεφαλής τον υποδιοικητή της Εθνικής Τράπεζας, Ι. Παρασκευόπουλο, και οι εκλογές προκηρύσσονται για τις 16 Φεβρουαρίου 1964. Στο μεταξύ, στις 7 εκείνου του μήνα, πεθαίνει ο Σοφοκλής Βενιζέλος. Ο θάνατός του, εκτός από το δυσαναπλήρωτο κενό που αφήνει στις τάξεις της ΕΚ, ενδυναμώνει τον ρόλο του Γ. Παπανδρέου ως μοναδικού και αδιαμφισβήτητου ηγέτη της παράταξης. Η κάλπη δίνει νίκη της ΕΚ με συγκέντρωση 52,8% των ψήφων (171 έδρες), έναντι της ουσιαστικά ακέφαλης ΕΡΕ τού ισχνού 35,2% (107 έδρες).

«Η δημοκρατία σήμερον επροδόθη εις την Βουλήν»

Στις 18 Μαρτίου, κατά την εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη του προέδρου της Βουλής, μια εσωκομματική «ανταρσία» (αποκύημα της έλλειψης συνοχής του πολιτικού χώρου που ο Γ. Παπανδρέου εξέφραζε) έρχεται να ταράξει την ΕΚ, με πρωτοστάτες κορυφαία στελέχη της, όπως οι Η. Τσιριμώκος, Σ. Παπαπολίτης, ο Κ. Μητσοτάκης και Ι. Παπαγεωργίου. Ο πρωθυπουργός ομολογεί την επομένη με απογοήτευση: «Η δημοκρατία σήμερον επροδόθη εις την Βουλήν.»

Όταν έναν χρόνο μετά, η ρήξη του Γ. Παπανδρέου με τα Ανάκτορα οριστικοποιείται, ο πρωθυπουργός αναγκάζεται σε παραίτηση, στις 15 Ιουλίου 1965. Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Β΄ δίνει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Γ. Αθανασιάδη – Νόβα, τον οποίο στηρίζουν οι αποστάτες βουλευτές της ΕΚ. Αυτός αποτυγχάνει, όπως εν συνεχεία και ο Τσιριμώκος, να σχηματίσει κυβέρνηση. Έρχεται η σειρά, επιτυχώς, του Σ. Στεφανόπουλου, ο οποίος λαμβάνει ψήφο εμπιστοσύνης. Η θητεία της «κυβέρνησης των αποστατών», όπως έμεινε να αποκαλείται, διήρκεσε μέχρι τις 20 Δεκεμβρίου 1966. Την πτώση της επιτάχυναν οι συντονισμένες προσπάθειες της ΕΡΕ, υπό τον Π. Κανελλόπουλο, και της ΕΚ του Γ. Παπανδρέου.

Ο Ι. Παρασκευόπουλος αναλαμβάνει πάλι να ηγηθεί υπηρεσιακής κυβέρνησης. Ακολουθούν ζυμώσεις και παρασκηνιακές διαβουλεύσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών του πολιτικού χώρου –κοινοβουλευτικού και «Στέμματος».            Σε κλίμα αντιξοοτήτων και αλληλοκατηγοριών, οι νέες εκλογές ορίζονται για τις 31 Μαΐου 1967. Προλαβαίνει όμως το πραξικόπημα των «Συνταγματαρχών» της 21ης Απριλίου και η χώρα «μπαίνει στον γύψο» για μια θλιβερή 7ετία.

 
Την 1η Νοεμβρίου 1968 πεθαίνει ο Γ. Παπανδρέου. Η κηδεία του, με εκατοντάδες χιλιάδες λαού να διαδηλώνουν στους δρόμους, μετατρέπεται σε πανεθνική αντίδραση κατά της δικτατορίας.


------------------------------------


Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας

Η πτώση της χούντας (του Γ. Παπαδόπουλου και, εν συνεχεία, του «αόρατου δικτάτορα» Δ. Ιωαννίδη) σηματοδοτεί την σταδιακή επαναφορά της συνταγματικότητας και της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Ο Κ. Καραμανλής, που σε όλο αυτό το διάστημα διέμενε στο Παρίσι, δέχεται πρόσκληση για σχηματισμό κυβέρνησης «εθνικής ενότητας». Στις 24 Ιουλίου 1974 καταφθάνει στην Αθήνα με το αεροπλάνο της γαλλικής προεδρίας, το οποίο θέτει στη διάθεση του ο Γάλλος πρόεδρος και στενότατος φίλος του, Ζισκάρ ντ’ Εστέν. Ο ελληνικός λαός τον υποδέχεται μέσα σε ατμόσφαιρα σωστού παραληρήματος.

Ο Κ. Γ. Καραμανλής ως πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας

Δύο μέρες νωρίτερα η μαρτυρική Κερύνεια είχε πέσει στα χέρια των Τούρκων. Επρόκειτο για εθνική συμφορά...

Στις 17 Νοεμβρίου 1974, το νεοϊδρυθέν κόμμα του Μακεδόνα πολιτικού (ΝΔ) κυριολεκτικά σαρώνει κατακτώντας την απόλυτη πλειοψηφία (54,37%) -το υψηλότερο ποσοστό ψήφων για ένα κόμμα που έχει σημειωθεί σε ελληνικές βουλευτικές εκλογές, εξασφαλίζοντας 219 βουλευτικές έδρες. Δεύτεροι έρχονται οι Κεντρώοι υπό τον Γ. Μαύρο και τρίτοι οι Σοσιαλιστές του νεοϊδρυθέντος (3 Σεπτεμβρίου 1974) Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος (ΠΑΣΟΚ) του Ανδρέα Γ. Παπανδρέου. Τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς λύνεται οριστικά και το πολιτειακό ζήτημα, με δημοψήφισμα.

Ο θεσμός της Βασιλείας καταργείται διαπαντός, υπέρ της Αβασίλευτης Προεδρευομένης Δημοκρατίας, ικανοποιώντας έτσι έναν διακαή πόθο ετών της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Επίσης, μετά από 27 χρόνια συνεχούς παρανομίας, με την κατάργηση του νόμου 509, το ΚΚΕ παύει και επίσημα να είναι εκτός νόμου (βέβαια, είχε ήδη νομιμοποιηθεί εν τοις πράγμασι). Στις 25 Σεπτεμβρίου, μάλιστα, κυκλοφορεί και το πρώτο νόμιμο φύλλο του Ριζοσπάστη.

Κυριότερο μέλημα της νέας κυβέρνησης, η ανόρθωση των εξαθλιωμένων από την επταετή χούντα οικονομικών της χώρας, η θωράκισή της από τους εξωτερικούς κινδύνους, στους οποίους την είχε υποβάλει το καθεστώς της πολιτικής και διοικητικής αστάθειας της χούντας, και σαφώς η συμμετοχή της σε υπερεθνικούς οργανισμούς. Παρά την αντίθετη άποψη της ευρύτερης Αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ, η είσοδος της Ελλάδας στην ΕΟΚ (τον προκάτοχο της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης) αναπτερώνει την οικονομική της ανάπτυξη και σηματοδοτεί μια νέα ελπιδοφόρα πορεία.


Οι «Εφιάλτες» του παρελθόντος επιστρέφουν

Οι εκλογές της 20ης Νοεμβρίου 1977, που διεξάγονται βάσει του Ν. 626/1977 (ο οποίος προβλέπει σύστημα ενισχυμένης αναλογικής) επαναφέρουν στο πολιτικό προσκήνιο αρκετούς από τους αποστάτες του ’65, όπως ο Σ. Στεφανόπουλος και ο Κ. Μητσοτάκης. Η ΝΔ λαμβάνει 41,8% των ψήφων (171 έδρες) και το ΠΑΣΟΚ 25,3% (93 έδρες). Τρίτο κόμμα αναδεικνύεται η Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου (ΕΔΗΚ) του Γ. Μαύρου με 12% (16 έδρες), και τέταρτο το ΚΚΕ με 9,4% (11 έδρες).

Κ. Μητσοτάκης (αριστερά) - Α. Παπανδρέου (δεξιά):
 προφανώς ο φωτογραφικός φακός είχε κέφια!


Ο Κ. Μητσοτάκης, που δεν είχε συμπεριληφθεί στην κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» (είχε κατέλθει στις εκλογές εκείνες ως ανεξάρτητος στον Νομό Χανίων, χωρίς να εκλεγεί τελικά βουλευτής), στις 6 Σεπτεμβρίου 1977 ιδρύει το βραχύβιο Κόμμα των Νεοφιλελεύθερων, το οποίο καταφέρνει να αποσπάσει δύο βουλευτικές έδρες. Σε λιγότερο από την συμπλήρωση έτους, προσχωρεί στην ΝΔ, αποδεχόμενος το Υπουργείο Συντονισμού και στην συνέχεια (1980) το Υπουργείο Εξωτερικών στην κυβέρνηση του Γ. Ράλλη, έως το 1981.


Τα αποτελέσματα των εκλογών του 1977, ενδεικτικά της ολοένα ενισχυόμενης τάσης της κοινωνίας προς την απαλλαγή της από σύνδρομα του παρελθόντος (ιδίως από την στιγμή που η κοινωνία αυτή σταδιακά θεράπευε τα τραύματα που της δημιούργησαν οι αλλεπάλληλες δικτατορίες), αλλά και αποκαλυπτικά του ψυχολογικού ρόλου που μπορεί να διαδραματίσει κάποτε η έλευση μιας ισχυρής προσωπικότητας στα πολιτικά πράγματα, αποτελούν προάγγελο των όσων θα ακολουθήσουν. Αναμφίβολα, η ΝΔ δεν καταφέρνει στο διάστημα αυτό της μεταπολίτευσης να εκτιμήσει σωστά την δυναμική που αναπτυσσόταν στην κοινωνία, ούτε και να αντιμετωπίσει σθεναρά τα τρέχοντα προβλήματά της.


Τον Απρίλιο του 1979 πραγματοποιείται το Α' Συνέδριο του κόμματος στην Χαλκιδική, όπου ο Κ. Καραμανλής εισηγείται τις ιδεολογικές αρχές του κόμματος, βασισμένες στον λεγόμενο ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό (ελεύθερη λειτουργία της αγοράς, με ρυθμιστική κρατική παρέμβαση όποτε κρίνεται αναγκαίο, για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης). Ήταν το πρώτο συνέδριο κόμματος με συμμετοχή αιρετών, από τα μέλη, συνέδρων. Όλα αυτά, όμως, εδραιωμένα σε ένα θεωρητικό πλαίσιο και πολύ απέχοντας από την πρακτική τους εφαρμογή, ελάχιστα βελτίωσαν την καθημερινότητα των πολιτών.

Κουρασμένο από τις αλλεπάλληλες ανεκπλήρωτες κυβερνητικές εξαγγελίες και διαβεβαιώσεις, σχετικά με τα σοβαρά θέματα της ασφάλισης των εργαζομένων, του εισοδήματος, της παιδείας και του ευρύτερου εκδημοκρατισμού των θεσμών και της Δημόσιας διοίκησης, μεγάλο ποσοστό του ελληνικού λαού στράφηκε προς ό,τι ευαγγελίζονταν οι σοσιαλιστές: εθνική ανεξαρτησία από τις υπερδυνάμεις (ΗΠΑ), λαϊκή κυριαρχία και ισονομία, κοινωνική απελευθέρωση, δημοκρατικές διαφανείς διαδικασίες και αξιοκρατία.


--------------------------------

Σοσιαλιστική «αλλαγή» και αλλεπάλληλες ήττες

Α. Παπανδρέου: Ο θριαμβευτής των εκλογών του 1981


Υπό τις συνθήκες αυτές, τον Οκτώβριο του 1981, το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου με κεντρικό σύνθημα «Αλλαγή» υπερτερεί με 48% των ψήφων (172 έδρες), έναντι του 35,8% (115 έδρες) της ΝΔ του Γ. Ράλλη (ο Κ. Καραμανλής από τον Μάιο του 1980 είχε αναλάβει την Προεδρία της Δημοκρατίας, παραδίδοντας στον Ράλλη την κομματική αρχηγία). Το ΚΚΕ έρχεται τρίτο με 10,9% (13 έδρες). Το εκλογικό σύστημα, βέβαια, παραμένει η ενισχυμένη αναλογική (Π.Δ. 895/1981).

Η εκλογική ήττα θέτει «ζήτημα Ράλλη». Πρόεδρος της ΝΔ από τον Δεκέμβριο αναλαμβάνει ο Ευάγγελος Αβέρωφ. Τον Ιούνιο του 1984 μια νέα ήττα έρχεται να προστεθεί στο ιστορικό της Δεξιάς –αυτή των ευρωεκλογών. Ο Ε. Αβέρωφ παραιτείται τον Αύγουστο, για να αναλάβει τα ηνία του κόμματος ο Κ. Μητσοτάκης, ως ο καταλληλότερος να αντιμετωπίσει τον Α. Παπανδρέου. Η εκ νέου ήττα της ΝΔ στις εκλογές του Ιουνίου του 1985 δίνει την αφορμή της αποχώρησης του Κ. Στεφανόπουλου και άλλων εννέα βουλευτών από τις τάξεις του κόμματος, προκειμένου να ιδρύσουν στις 6 Σεπτεμβρίου την Δημοκρατική Ανανέωση (ΔΗΑΝΑ).

Εν ώρα εργασίας...

Κατά το Β΄Συνέδριο της ΝΔ, που εγκαινιάζεται στις 13 Φεβρουαρίου 1986 στην Θεσσαλονίκη, προάγεται η ιδέα τού ακόμη πιο ενισχυμένου φιλελευθερισμού και αποφασίζονται αλλαγές στον κανονισμό λειτουργίας των κομματικών οργανώσεων. Οι νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές του 1986 πολιτικοποιούνται εντόνως, με αποτέλεσμα η ΝΔ να επικρατήσει στους τρεις μεγαλύτερους δήμους της χώρας: Αθηνών, Πειραιώς και Θεσσαλονίκης. Κάποια σημάδια ανάκαμψης: Η ΝΔ κερδίζει τις ευρωεκλογές του 1989 (40,4%), έναντι του ΠΑΣΟΚ (35,9%).

«Κάθαρση», αλλά όχι... αιμοκάθαρση

Με ηγέτη τον Κ. Μητσοτάκη και βασικό σύνθημα «κάθαρση», για τα σκάνδαλα για τα οποία κατηγορείτο το ΠΑΣΟΚ και προσωπικά ο Α. Παπανδρέου, η ΝΔ κατέρχεται στις βουλευτικές εκλογές της 18ης Ιουνίου, που την βρίσκουν νικήτρια με 44,2% των ψήφων (145 έδρες), ενώ το ΠΑΣΟΚ περνάει στον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης με 39,1% (125 έδρες). Ωστόσο, ο εκλογικός νόμος (1847/89 -μια παραλλαγή του συστήματος της απλής αναλογικής που είχε ψηφίσει ο Α. Παπανδρέου) δεν επιτρέπει αυτοδυναμία στην Βουλή, αναγκάζοντας ΝΔ και Συνασπισμό της Αριστεράς σε «κυβέρνηση συνεργασίας» υπό τον Τζαννή Τζαννετάκη. Πρόκειται αναμφίβολα για πρωτοφανή Ιστορικό συμβιβασμό. Στις εκλογές της 5ης Νοεμβρίου του ίδιου έτους, που διεξάγονται υπό την υπηρεσιακή κυβέρνηση του προέδρου του Αρείου Πάγου, Ιωάννη Γρίβα, η νικήτρια ΝΔ και πάλι δεν μπορεί να εξασφαλίσει αυτοδυναμία. Προκρίνεται η λύση της «Οικουμενικής Κυβέρνησης» του Ξενοφώντα Ζολώτα, με τις «ευλογίες» του 98% (περίπου) του ελληνικού λαού.

                                 
-----------------------------------------


Στις εκλογές του Απριλίου του 1990 ο Κ. Μητσοτάκης κερδίζει το 46,9% των ψήφων (150 έδρες), συγκροτώντας έτσι μια ασταθέστατη κυβέρνηση. Η αποχώρηση του Α. Σαμαρά και κάποιων βουλευτών από την ΝΔ, τον Ιούνιο του 1993, οδηγεί την χώρα στις εκλογές της 10ης Οκτωβρίου, όπου νικητής αναδεικνύεται το ΠΑΣΟΚ με ηγέτη τον Α. Παπανδρέου, που συγκεντρώνει το 46,9% των ψήφων (170 έδρες), έναντι του 39,3% (111 έδρες) της ΝΔ. Τον Μητσοτάκη διαδέχεται ο Μ. Έβερτ. Ο τελευταίος παραιτείται μετά την ήττα του στις εκλογές της 22ας Σεπτεμβρίου 1996, που διεξάγονται σύμφωνα με τον εκλογικό νόμο 1907/90 (ενισχυμένη αναλογική με ρήτρες του +1 και 3%, όπως στις εκλογές του 1993). Το ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη (ο οποίος διαδέχθηκε στις 22 Ιανουαρίου εκείνης της χρονιάς τον ασθενή Α. Παπανδρέου) κερδίζει με 41,5% (162 έδρες), έναντι 38,1% (108 έδρες) της ΝΔ. Ο Έβερτ υπερτερεί του Γ. Σουφλιά στις διαδικασίες ανάδειξης νέου προέδρου του κόμματος.

-----------------------------

Στις 9 Απριλίου 2000, το ΠΑΣΟΚ, υπό τον Κ. Σημίτη, επιμένει νικηφόρα συγκεντρώνοντας 43,8% (158 έδρες), έναντι 42,7 (125 έδρες) της ΝΔ, της οποίας ηγείται από το 1997 ο ανιψιός του ιδρυτή της, Κ. Α. Καραμανλής, ως διάδοχος του ηττημένου κατά το 1996 Έβερτ. Αντίστοιχα, από τις 8 Φεβρουαρίου 2004, την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ αναλαμβάνει ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου, ευαγγελιζόμενος νέο πολιτικό ήθος.

Η αλλαγή της... Αλλαγής

Φινάλε της 11χρονης αδιάλειπτης κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, με τις νικηφόρες για την ΝΔ εκλογές της 7ης Μαρτίου 2004. Οι 165 έδρες και το 45,4% των ψήφων της, έναντι των 117 εδρών και του 40,5% του ΠΑΣΟΚ, στάθηκαν αρκετά για να αναδείξουν τον Κ. Α. Καραμανλή ως πρωθυπουργό. Βασικό του σύνθημα η διαλεύκανση των «πράσινων σκανδάλων», ιδίως του Χρηματιστηρίου.


----------------------------

Γεώργιος Α. Παπανδρέου:

Με προδιάθεση να ριχτεί στην δουλειά ή ακόμη ένα επικοινωνιακό τρικ των ειδικών συμβούλων;


Στις 16 Σεπτεμβρίου 2007 η νίκη επαναλαμβάνεται για την ΝΔ –όχι όμως και ο θρίαμβος: με 41,8% (152 έδρες) μοιάζει περισσότερο με παραπαίουσα πολιτική δύναμη, παρά με ισχυρή και αυτοδύναμη κυβέρνηση. Λίγες εβδομάδες πριν, η Ελλάδα ταλανιζόταν από τις πρωτοφανείς πυρκαγιές που κατέκαψαν χιλιάδες στρέμματα, σπίτια, καλλιέργειες και εν τέλει ανθρώπους.

Μέσα σε κλίμα απέραντης και ασύστολης σκανδαλολογίας (αλλά και αληθούς σκανδαλοπραξίας), εσωκομματικών σπαραγμών ή, έστω, αντιδράσεων από φατρίες και πολιτικά «τζάκια», με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα και την θεσιθήρα πρόθεση των περισσοτέρων που διατείνονται ότι υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, η περίοδος της μεταπολίτευσης τείνει να αναδείξει την κενότητα της σύγχρονης εποχής μας. Πολύ λίγα θεραπεύθηκαν, ελάχιστα διορθώθηκαν, προβλήματα προστέθηκαν.



----------------------------

 Κωνσταντίνος Α. Καραμανλής:

Κάθε άλλο παρά αισιόδοξος για το μέλλον... με προδιάθεση ελαφρού life styling, ανασηκωμένων μανικιών και χαλαρωμένων γραβατών από την μεριά των διεκδικητών, και με σύνθημα την «δεβαριοσύνη» εκ μέρους του εκλογικού σώματος, προβλέπεται δυστυχώς να διενεργηθούν σε πνεύμα απόλυτης απαξίωσης για τα κοινά και τα πολιτικά δρώμενα του τόπου.

Η Ελλάδα, άραγε, παραμένει «αδιαπραγμάτευτη» –και ως πότε; Σίγουρο είναι πως, εάν δεν φροντίσουμε να διορθώσουμε τον μεγάλο εκλιπόντα πολιτικό, στον οποίο και αποδίδεται η συγκεκριμένη ρήση, εάν δεν αντικαταστήσουμε το λανθασμένο «αδιαπραγμάτευτη» με το ορθό «μη διαπραγματεύσιμη», τότε σε λίγο η πατρίδα μας θα γράφεται με μικρό αρχικό «Ε».

Πολλά τα ερωτήματα, πολλές οι δικαιολογίες. Και για να θυμηθούμε και την ρήση του άλλου μεγάλου πολιτικού μας (αποδίδοντας έτσι «δικαιοσύνη» σε τούτο το χρονικό πέρασμα), σήμερα, 35 χρόνια μετά την ίδρυση της Νέας Δημοκρατίας, οδεύοντας προς τις κάλπες της 4ης Οκτωβρίου 2009, το ερώτημα του ιδρυτή της αναδύεται στεντόρειο και αειθαλές όσο ποτέ άλλοτε: «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;»


zougla.gr
21 Οκτωβρίου 2009,




==================================


«Ο ξεχωριστός» Καραμανλής..


Συγγνώμη που δεν θα συμμετάσχουμε σε αυτό το «μεθύσι της γενικής συναδέλφωσης» και στο φεστιβάλ του «πολιτικού καθωσπρεπισμού».
Που δεν θα ανέβουμε στην πασαρέλα του χαμαιλεοντισμού.    

                                                                       Του Ν. Μπογιόπουλου


Μας συγχωρείτε, επίσης, που δεν θα πιούμε από το «νερό της πολιτικής και ιστορικής λήθης» που σερβίρεται στα Μέγαρα Μουσικής και από τα Μέγαρα της «ενημέρωσης». Ως εκ τούτου:

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής, ο «συντηρητικός ριζοσπάστης», ο «εθνάρχης», είναι ο Καραμανλής της «βίας και νοθείας». Του ανελέητου αντικομμουνισμού. Των εξοριών. Των πιστοποιητικών «κοινωνικών φρονημάτων». Του «φακελώματος». Του αδυσώπητου κυνηγητού των αριστερών, των δημοκρατών. Της υποκρισίας του«ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;», όταν στη χώρα που ο ίδιος κυβερνούσε, αλώνιζαν τα «τρίκυκλα» και οι «Γκοτζαμάνηδες» που δολοφονούσαν τον Γρηγόρη Λαμπράκη, οι πρωταγωνιστές της «Καρφίτσας» και οι επιφορτισμένοι να ψηφίζουν δυο και τρεις φορές στις εκλογές του '61.

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής εμφανίζεται το 1935 ως βουλευτής του Λαϊκού Κόμματος. Σε ένα χρόνο στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε η δικτατορία του Μεταξά. Οταν ο λαός στέναζε στις φυλακές και τις εξορίες, όταν με το ρετσινόλαδο, την καυτερή πιπεριά, τα βασανιστήρια, τις δολοφονίες, προσπαθούσαν να τσακίσουν τη λαϊκή αντίσταση, όταν ο Μεταξάς υμνούσε τον Χίτλερ και τη νέα τάξη του φασισμού, ο «νεαρός βουλευτής Σερρών», ο «ιδρυτής και αποκαταστάτης της Δημοκρατίας» προτίμησε το δρόμο της σιωπής.

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν ένας εκ των απόντων από τις μεγάλες δοκιμασίες αυτής της χώρας, όπως την περίοδο της Κατοχής (σ.σ.:
«ο Καραμανλής δεν παρασύρθηκε στα βουνά», λέει η Ελένη Βλάχου στα απομνημονεύματά της, απευθύνοντας... έπαινο στον τεθνεώτα).

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν αυτός που όταν αργότερα έγινε πρωθυπουργός, τίμησε στους υπουργικούς θώκους άτομα σαν τον
Θεμελή, που την Κατοχή, ως διορισμένος νομάρχης από τους χιτλερι-   κούς, διακήρυττε: «Πας λαμβάνων τα όπλα κατά των Γερμανών δεν
είναι Ελλην»...

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν πρωθυπουργός της χώρας που εξασφάλισε «ετεροδικία» και ατιμωρησία στον Αμερικανό λοχία, που σκότωσε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ και κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της
τότε ΕΔΑ, τον στρατηγό Στέφανο Σαράφη, στις 31 Μάη 1957.

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής είναι ο Καραμανλής της εποχής δυσωδών υποθέσεων, όπως του τραμ και της πλατείας Ομονοίας. Των «περίφημων» συμφωνιών της Ζυρίχης και του Λονδίνου για το Κυπριακό και των δηλώσεων: «Η Κύπρος είναι μακριά»! Της «τσιμεντοποίησης» μιας ολόκληρης χώρας που η πλειοψηφία του λαού της θάφτηκε στα κοινωνικά γκέτο της «αντιπαροχής». Της αιμορραγίας της μετανάστευσης. Των μηχανορραφιών του Παλατιού. Της βαθύτατης πρόσδεσης της Ελλάδας
στο «ευρωατλαντικό άρμα».

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν που έφυγε σαν«Τριανταφυλλίδης»,
αλλά από το Παρίσι, όταν πια είχε ξαναγίνει «Καραμανλής», να τι έγραφε, υμνολογώντας τη χούντα δύο μήνες μετά το αμερικανόπνευστο πραξικόπημα των συνταγματαρχών, απευθυνόμενος στον χουντικό «πρωθυπουργό», Κ. Κόλλια:

«Με ικανοποίησιν έλαβον γνώσιν των τελευταίων δηλώσεών σας προς
την Επιτροπήν Αναθεωρήσεως του Συντάγματος. Επιβεβαιώνουν την θέλησιν της Κυβερνήσεως όπως αποκαταστήση την ομαλότητα και μάλιστα επί υγιεστέρων βάσεων, διά του εκσυγχρονισμού του πολιτεύματος της χώρας (...) Δεν αμφιβάλλω ότι οι πρωτοστατήσαντες εις την εκτροπήν εκινήθησαν με αγαθάς προθέσεις (το αν, καλώς ή κακώς, εξετίμησαν τους κινδύνους οι οποίοι κατά τη γνώμη τους ηπείλουν το Εθνος, θα κριθεί από την Ιστορίαν)... Δεν γνωρίζω ούτε τας προθέσεις ούτε τας δυνατότητας τηςεπαναστατικής Κυβερνήσεως. Εύχομαι να έχει συλλάβει ορθώς την αποστολήν της και να έχει την ικανότητα να την φέρη εις πέρας. Εάν όμως, δι' οιονδήποτε λόγον, υστερή είτε εις το πρώτον είτε εις το δεύτερον, τότε οφείλει να αφήσει την πρωτοβουλίαν εις τον Ρυθμιστήν του Πολιτεύματος, προσφέρουσα εις Αυτόν και την συμπαράστασίν της».

Στο σημείο αυτό, τα σχόλια για τον «ξεχωριστό» Καραμανλή περιττεύουν...

Οσο για τον «άλλον», για τον μετά το 1974 Καραμανλή, λίγη σοβαρότητα δε βλάπτει. Με ποια λογική, δηλαδή, μετά από τόσα χρόνια και - κυρίως - μετά από τόσες εξελίξεις και σε μια φάση που η άρχουσα τάξη είχε να λύσει σχεδόν εντελώς καινούρια προβλήματα, ο Καραμανλής θα έπρεπε να είναι
ο ίδιος με τις δεκαετίες του '50 και του '60;

Σε τελευταία ανάλυση, αν είχε παραμείνει ίδιος, αν δεν είχε την «ικανότητα να αλλάζει», εκείνοι που τον καθιέρωσαν στην πολιτική ηγεσία, που τον διόρισαν πρωθυπουργό το '55, θα τον είχαν αποστρατεύσει από εκείνη κιόλας την περίοδο.

Πάντως, για όσους (βυθισμένοι στον οπορτουνισμό τους κάνουν ότι) δεν έχουν καταλάβει πως:

«"Ο Καραμανλής είναι ένας. Αν δεν το καταλάβατε εσείς οι αριστεροί, το φταίξιμο είναι δικό σας". Αυτά είπε ο Κ. Καραμανλής στον Λ. Κύρκο, όταν
ο τελευταίος του μίλησε κάποτε "για τον Καραμανλή των δύο φάσεων"» («Ρ», 25/4/1998), έχουμε να επισημάνουμε:

Επί του «άλλου» Καραμανλή (σ.σ.: του πιο... «ξεχωριστού») ήταν που ο Κουμής και η Κανελλοπούλου δολοφονήθηκαν από το ίδιο κράτος, που υποτίθεται ότι 6 χρόνια μετά την έλευση Καραμανλή από το Παρίσι είχε... εκδημοκρατιστεί.

Επί του «άλλου» Καραμανλή, στη θέση της ξεπερασμένης για τις ανάγκες του αστικού πολιτικού συστήματος βασιλείας, ήρθε να εδραιωθεί ο «εκσυγχρονισμός» του δικομματισμού.

Επί του «άλλου» Καραμανλή ο αρχικός αναγκαίος ελιγμός της αποχώρησης από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ λόγω της προδοσίας της Κύπρου επελέγη για να μετατραπεί σε πλήρη επαναπροσχώρηση στο ΝΑΤΟ, σε ενταφιασμό του φακέλου της Κύπρου και για να βαθύνει, τελικά, εκείνο το στεντορείως δηλωθέν: «Ανήκομεν εις την Δύσιν».

Επί του «άλλου» Καραμανλή συντελέστηκε η... «κατάργηση της πάλης
των τάξεων» και ψηφίστηκε ένα από τα πιο αντεργατικά νομοθετήματα
που γνώρισε ποτέ ο τόπος, ο περιβόητος «Νόμος 330 περί εργατικών οργανώσεων και συνδικαλιστικών ελευθεριών», που (εδώ και 35 χρόνια, πριν όλα αυτά τα ξανασκεφτούν ο Σαμαράς, ο Βρούτσης και η τρόικα) περιόριζε δραστικά το δικαίωμα της απεργίας, κατοχύρωνε την ανταπεργία των εργοδοτών (λοκ άουτ), νομιμοποιούσε τη συγκρότηση απεργοσπαστικών μηχανισμών και, κυρίως, απαγόρευε την «πολιτική απεργία».

Επί του «άλλου» Καραμανλή επεκτάθηκε επί το κοινοβουλευτικότερον
όλο το χουντικό νομοθέτημα για τη φοροασυλία των εφοπλιστών.

Επί του «άλλου» Καραμανλή, με την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1975, επανήλθε το μετεμφυλιακό Σύνταγμα του '52, με τις πρόνοιες του οποίου, μεταξύ άλλων, οι κομμουνιστές στέλνονταν στις εξορίες και στις φυλακές...

Επί του «άλλου» Καραμανλή, στήθηκαν τα πανηγύρια για τον «παράδεισο της ΕΟΚ» που εξ αρχής μετατράπηκε σε χωματερές, αργότερα σε «θυσίες» για το ευρώ και την ΟΝΕ και σήμερα έγινε «τρόικα». Μια ένταξη που, όπως ο ίδιος είχ