ΣΚΕΨΕΙΣ και ΓΡΑΠΤΑ

.
Δεν υπάρχει πιο άγρια μορφή θανάτωσης απ’ αυτή του λιθοβολισμού.
Ο άνθρωπος , πρέπει να ξεφύγει από κάθε φραγμό και ν’ αγγίξει τη λύσσα ή την τρέλα, για να συμμετέχει σε λιθοβολισμό.

Αν ο Χριστός καταδικαζόταν σε ποινή θανάτου με λιθοβολισμό, δε θα υπήρχε περίπτωση θανάτωσής Του.



Καινή διαθήκη

Η κοινωνία, η σκληρή και βίαιη στην οποία έζησε ο Χριστός και περιγράφεται στο Ευαγγέλιο, κάθε φορά που απειλείται, είναι αδίστακτη. Αυτή η βίαιη συμπεριφορά, φτάνει στο αποκορύφωμά της με τη Σταύρωση του Χριστού, ενός ανθρώπου, που με το Λόγο Του απειλεί το εκκλησιατικό κατεστημένο,
της σκλαβομένης από τους Ρωμαιους πατρίδας του.

Αν όμως σταθεί κάποιος με μεγαλύτερη προσοχή στα φαινόμενα που περιγράφονται μέσα στο Ευαγγέλιο, θα διαπιστώσει κι ορισμένες άλλες, εξίσου βίαιες εκδηλώσεις αυτής της κοινωνίας.

Η γυναίκα μοιχαλίδα, όπως περιγράφεται μέσα στο Ευαγγέλιο, βρίσκεται κι αυτή πολύ κοντά στο θάνατο. Η αγριότητα της κοινωνίας φαίνεται στη μέθοδο με την οποία εκδηλώνεται. Δεν υπάρχει πιο άγρια μορφή θανάτωσης απ’ αυτή του λιθοβολισμού.

Η σταύρωση είναι ποινή θανάτου, που εφαρμόζεται από επαγγελματίες σταυρωτές, που είναι απρόσωποι κι εκτελούν διαταγές. Ο πόνος έχει σχέση με τα καρφιά, που τρυπούν το σώμα κι εκεί εστιάζεται το μαρτύριο για κάποιον που παρακολουθεί την εκτέλεση της ποινής.

Από την άλλη, ο λιθοβολισμός είναι η πιο απάνθρωπη μορφή θανάτωσης. Συμμέτοχος σ’ αυτόν είναι ο κόσμος και κάθε λίθος αντιπροσωπεύει το μίσος και το πάθος αυτού, που τον ρίχνει.

Λυσσαλέο πρέπει να είναι το μίσος κάποιου, που συμμετέχει σε λιθοβολισμό. Ένας φυσιολογικός άνθρωπος, δεν μπορεί να συνθλίψει με πέτρες ούτε το δολοφόνο της ίδιας του της μητέρας. Η ανθρώπινη συνείδηση ενός φυσιολογικού ατόμου δεν αντέχει τη θέα του αίματος και της παραμόρφωσης του ανθρώπινου σώματος. Ο άνθρωπος πρέπει να ξεφύγει από κάθε φραγμό και ν’ αγγίξει τη λύσσα ή την τρέλα, για να συμμετέχει σε λιθοβολισμό.

Αν ο Χριστός καταδικαζόταν σε ποινή θανάτου με λιθοβολισμό, δε θα υπήρχε περίπτωση θανάτωσής Του.

Οι άνθρωποι έγιναν όχλος και απαίτησαν μία ποινή, στην εκτέλεση της οποίας όμως, δε θα ήταν κι οι ίδιοι συμμέτοχοι. Ήταν σφάλμα, κι αυτό αποδίδεται στην έλλειψη παιδείας. Λίγα λεπτά μετά τον παροξυσμό του όχλου, υπήρξαν άνθρωποι που πραγματικά μετάνιωσαν και απόρησαν πώς ήταν δυνατό να μπήκαν στη λογική του όχλου.

Στην περίπτωση όμως του λιθοβολισμού δεν υπάρχει ενδοιασμός, δεν υπάρχει έλεος. Οι άνθρωποι μετατρέπονται σε κτήνη, σ’ ανθρωπόμορφα τέρατα. Ξεδιψούν τα πάθη τους με αίμα. Η πιο άγρια κοινωνία που προστατεύει τη δομή της, έδειξε το αβυσσαλέο μίσος και πάθος της μόνο
σ’ εκείνη την περίπτωση.

Γιατί άραγε απειλείται η κοινωνία —εφόσον αυτό δείχνει η συμπεριφορά της— από μία γυναίκα που συνελήφθη για μοιχεία;

Ο Χριστός απείλησε ανοιχτά το παπαδαριό του Ισραήλ και η στάση της Εκκλησίας θα μπορούσε να θεωρηθεί φυσιολογική, αφού υπήρχε ένας άνθρωπος που την πολεμούσε.

Πώς όμως απειλεί η μοιχαλίδα την κοινωνία;

Τι ήταν αυτό που ξύπνησε την οργή και το πάθος των Ιουδαίων;
Ο αρχιερέας Καϊάφας τεκμηρίωσε την άποψή του για την καταδίκη
του Χριστού, με τη λογική ότι συμφέρει ένας άνθρωπος να πεθάνει
υπέρ του λαού, παρά να χαθεί ένα ολόκληρο έθνος.

Η μοιχαλίδα όμως δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να καταδικάστηκε μ’
αυτήν τη λογική. Μία απλή γυναίκα χωρίς γνώση, χωρίς καν να εναντιωθεί στο σύστημα, έρχεται αντιμέτωπη με τον πιο άγριο τρόπο θανάτωσης.
Η πανίσχυρη Βαβυλώνα τρέμει κυριολεκτικά τη μοιχαλίδα και αυτό που
πρέπει να κάνουμε εμείς, είναι να βρούμε το γιατί.

Οι Ιουδαίοι ισχυρίζονται ότι έχουν πάρει γνώση από τον Ίδιο το Θεό,
μέσω των10 Εντολών. Μέσα στις Εντολές υπάρχει σαφέστατα η εντολή:
“ού μοιχεύσεις”.
Για το Θεό η μοιχεία είναι αμαρτία και ο μοιχός ή η μοιχαλίδα αμαρτωλοί;
Να τον χαίρεστε αυτόν τον Θεό σας!!

Στις Δέκα Εντολές όμως, που δόθηκαν από το Θεό στους Ιουδαίους,
συμπεριλαμβάνονται κι άλλες Εντολές, των οποίων η παράβαση θεωρείται αμαρτία. Δε βλέπουμε όμως να λιθοβολείται κανένας προδότης ή κλέφτης, ούτε καν ο φονιάς, οι δε ψευδομάρτυρες υπάρχουν παντού και βεβαιώνουν οτιδήποτε βολεύει τους κρατούντες. Καμία παράβαση δεν τιμωρείται με τόσο μίσος και τόσο πάθος.

Τι είναι αυτό λοιπόν, που κάνει την παράβαση αυτής της εντολής, αιτία τόσο τρομερής τιμωρίας, με λιθοβολισμό;


@radical30
http://radicalworld.fopumotion.net/forum.htm

Διαβάζοντας κανείς την ερωτική επιστολή της Σιμόν ντε Μπωβουάρ στον Ζαν Πολ Σαρτρ, ίσως παραξενευτεί. Κι αυτό γιατί πολλοί έχουν την εντύπωση ότι η Μπωβουάρ ήταν μια χειραφετημένη και ανεξάρτητη γυναίκα που δεν αφέθηκε ποτέ στον έρωτα και τις εντάσεις του.

Ωστόσο η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Ναι, η Σιμόν ντε Μπωβουάρ πίστευε όσα έγραφε, αλλά στην προσωπική της ζωή ήταν και εκείνη μια γυναίκα που είχε ανάγκη από έρωτα και αγάπη, όπως όλοι μας.

Η ερωτική επιστολή της Μπωβουάρ που παραθέτουμε εδώ είναι γραμμένη όταν εκείνη ήταν στο Παρίσι και ο Σαρτρ στην Αμερική. Τον παρακαλά να γυρίσει κοντά της, και εκείνος δέχεται. Της λέει ξανά ότι την λατρεύει. Κι η Μπωβουάρ –μία ερωτευμένη γυναίκα που είχε πληγωθεί πολύ εξ’ αιτίας της απουσίας του νιώθει πάλι χαρούμενη. Και του γράφει:



«Αγάπη μου .. μου είχες πει κάποτε ότι μ’ αγαπάς επειδή με κάνεις ευτυχισμένη (ίσως να μην το θυμάσαι, λες τόσα πολλά ανόητα πράγματα) λοιπόν αυτή την στιγμή θα πρέπει να μ’ αγαπάς πολύ, γιατί μ’ έκανες ακόμη πιο ευτυχισμένη. Υπερκέρασες ακόμη και το πόσο δυστυχισμένο έκανα τον εαυτό μου εξ’ αιτίας σου.

Σ’ ευχαριστώ, είναι τόσο γλυκό να σ’ αγαπάει κανείς, σήκωσες ένα βάρος από την καρδιά μου και τώρα αρχίζω πάλι να ταξιδεύω προς το μέρος σου αργά αλλά σταθερά. Η σκέψη να νοικιάσουμε ένα εξοχικό σπίτι μ’ αρέσει πάρα πολύ.

Θα είμαι τόσο ευγενική και καλή, θα δεις, θα σφουγγαρίζω το πάτωμα, θα σου μαγειρεύω όλα τα γεύματα, θα γράφω το βιβλίο σου μαζί με το δικό μου, θα σου κάνω έρωτα δέκα φορές κάθε νύχτα κι άλλες τόσες κάθε μέρα, ακόμη κι αν αισθάνομαι λίγο κουρασμένη. Αγάπη μου.. είμαι σίγουρη ότι ποτέ δεν έκανες κάποιον τόσο ευτυχισμένο όσο έκανες εμένα.

Μπορείς να είσαι περήφανος. Φαίνεσαι πια τόσο κοντά, αν γυρίσω το κεφάλι μου θα σε δω αναπαυτικά ξαπλωμένο στο κρεβάτι μου, μισοκοιμισμένο και ζεστό, μου φαίνεται ότι μπορώ όποτε θέλω, να πάω να ξαπλώσω δίπλα σ’ αυτό το ζεστό και δυνατό σώμα. Το λαχταρώ.

Αγαπημένε μου, που είναι τόσο γλυκό να σ’ αγαπώ».

ANAMNHΣΕΙΣ ΚΑΙ ΖΩΗ

“Τι απομένει σε μια μακροχρόνια και δοκιμασμένη σχέση, όταν οι κοινές μνήμες των εραστών αρχίζουν να στερεύουν; Δυστυχώς, μόνο το μακρόσυρτο και πικρό φιλί του αποχαιρετισμού. Άραγε, δεν υπάρχει λύτρωση; ‘Iσως, ο θάνατος….”



Δεν υπάρχει, πράγματι, μεγαλύτερη κατάρα στη ζωή δύο εραστών, από το να έχουν ζήσει μαζί μια ολόκληρη ζωή, να έχουν βιώσει κοινές χαρές και λύπες και όταν έρχεται το γήρας, να βλέπουν να ξηλώνονται σταθερά όλες οι κοινές τους μνήμες. Είναι ακόμη δίπλα δίπλα, αλλά έχουν πάψει να είναι μαζί.
Και ας υπάρχει ακόμη αγάπη και πόνος και φροντίδα. Δεν προχωρούν πια χέρι χέρι, άρα ζουν χωριστά. Κρίμα!

Ακράδαντα πιστεύω, ότι στην ουσία, το πια ήταν η ζωή μας το λένε οι αναμνήσεις μας. Ας μου επιτραπεί η παράφραση: “Πες μου τις αναμνήσεις σου, να σου διηγηθώ τη ζωή σου”. Το πιστεύω αυτό γατί το βιώνω.

Τι είναι αυτό που με κάνει να αντέχω τις όποιες σημερινές γεροντικές αδυναμίες μου; Πού θα ψάξω για στηρίγματα στη ματαιότητα της άπραγης ζωής μου; Μα που αλλού, στη σύντροφό μου! Και αν αυτή είναι
πια ωσεί παρόν, χωρίς κοινά πλέον ενδιαφέροντα με σένα, τι κάνεις, πως αντιδράς; Κλείνεσαι στον εαυτόσου! Όχι επιθετικά, ούτε από εγωιστική αντίδραση. Αλλά σαν άτομο με λιγουλάκι μυαλό, νοιώθεις στο πετσί
σου την απόλυτη ανάγκη να συνεχίσεις να ζεις με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό, κάνοντας κάτι, να μη τα παρατάς.

Να σκέπτεσαι. Να την η λέξη κλειδί!!

Και τι έχεις να σκέπτεσαι; Μήπως τις λίρες και τα ομόλογα ή τα ταξίδια που δεν πρόκειται να κάνεις; Να ονειρεύεσαι δεν στο επιτρέπουν τα χρόνια σου, ούτε σχέδια να κάνεις μπορείς. Το ξέρεις καλά αυτό, ότι ζεις μια ζωή σε αναμονή. ‘Ενα μέλλον που δεν είναι απλά αόρατο, όπως ήταν πάντα, αλλά σχεδόν ανύπαρκτο.

Μεροδούλι μεροφάι η ζωή σου. Ευχή σου μόνιμη, το "καλό ξημέρωμα".
Τι σου μένει; Μα οι αναμνήσεις! Όλοι οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι έχουν αναμνήσεις και μάλιστα αρκετές. Όλοι, χωρίς εξαίρεση.

Και εδώ αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι των αναμνήσεων. Χωρίς τη πολυτέλεια όμως ενός “θυμάσαι μάτια μου, αυτό, τότε, εκεί, που, όταν…”, μιας και οι κοινές μνήμες έχουν χαθεί ή δεν έχουν την ίδια έκταση στο μυαλό των εραστών. Τότε ο ποιητής λέει ότι “έρχεται η ώρα του αποχωρισμού”.
Και σε προειδοποιεί, ότι η μόνη διαφορετική λύτρωση, μιας δεν χάθηκαν μαζί με τις μνήμες η αγάπη και ο πόνος, είναι ο Θάνατος. Δεκτό και παραχρήμα!
Αλλά, μέχρι τότε, τι κάνεις περιμένοντας;

Σκέπτεσαι, θυμάσαι, αναπολείς. Ταξιδεύεις όπου τραβάει η καρδούλα σου. Δεν είναι όνειρα, είναι οι σκέψεις σου. Είναι αλήθειες, είναι ώρες, μέρες, χρόνια, εποχές, είναι άνθρωποι, είναι σχέσεις, πράξεις, παραλήψεις, λάθη. χαρές λύπες. επιτυχίες, ήττες, είναι η ίδια η ζωή σου! Είναι τα πάντα, είναι Εσύ…
.
Πες μου τις αναμνήσεις σου και θα σου πω τι είδους ζωή έζησες! Αν είσαι άτυχος, αν είσαι γεμάτος αναμνήσεις που δεν αξίζουν ούτε να τις σκέπτεσαι, ούτε να τις λες, τότε διαπιστώνεις πως έζησες μια“τσάμπα ζωή.” Ήλθες, είδες, φεύγεις, τέλειωσες. Κρίμα το κόπο σου! Και δεν μιλάμε εδώ για ευτυχίες, πλούτη, δόξες και τέτοια. Κάλλιστα όλα αυτά, αλλά δεν αποκλείουν το να έζησες μια τσάμπα ζωή.

Αν είσαι (γιατί αν δεν είσαι μένεις έξω απ’ αυτή τη συζήτηση) αληθινός, ατόφιος, σπαθάτος, απέναντι στους άλλους αλλά και κυρίως στον ίδιο σου το εαυτό, τότε κάτι έχεις να θυμάσαι, να πεις, να γράψεις, να διηγηθείς. Και μιλώντας, καταγράφοντας , έστω και σκόρπια, άναρχα, μπρός πίσω, κάτι μένει στο τέλος. Πάνω απ’ όλα όμως, μέσα από αυτού του είδους την ενδοσκόπηση, ίσως καταλήξεις να μάθεις, κατά κάποιο τρόπο, και ποιός ήσουν εσύ. Και τι ζωή έζησες.

Αν και νομίζω ότι, όση αλήθεια και να ενυπάρχει στο σημερινό μου παραλήρημα, η πραγματική μας εικόνα είναι αυτή που έχουν οι άλλοι για εμάς, εκείνοι που μας γνώρισαν σε παράλληλες διαδρομές.

Κλείνω με δύο αγαπημένες μου ατάκες:

“Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις μύχιες σκέψεις σου. Βρες το θάρρος να μιλήσεις, πες αυτά που σκέπτεσαι αρκεί να είσαι ειλικρινής”.

“Πρόσεχε τις ιδέες σου, γίνονται σκέψεις.
Πρόσεξε τις σκέψεις σου, γίνονται λόγια.
Πρόσεχε τα λόγια σου, γίνονται πράξεις.
Πρόσεχε τις πράξεις σου,
φτιάχνουν τον χαρακτήρα σου.
Πρόσεξε το χαρακτήρα σου, θα ορίσει τη μοίρα σου”.


@radical30

ΣΑΝ ΚΑΡΑΜΕΛΕΣ...


Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα ότι έχω ξοδέψει, σχεδόν, όλο το χρόνο ζωής μου. Απ' ό,τι έχω ζήσει έως τώρα, δεν βρίσκω τίποτα που να με κάνει να νιώθω δικαιωμένος...

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες:
τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε ότι του
απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται αργά και με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συνάξεις, όπου συζητούνται τα πάντα, γνωρίζοντας ότι όποιες λύσεις και να βρεθούν θα είναι για κάποιο ειδικό πρόβλημα και μέχρι εκεί. Και την επόμενη μέρα ή βδομάδα, ένα καινούργιο πρόβλημα θα σκάσει μύτη και... μπλα μπλα μπλα. Έτσι είναι η ζωή.

Δεν διαθέτω πια χρόνο, για να τον παταλάω με ανθρώπους, που παρά την ηλικία τους παραμένουν παιδιά στο μυαλό, μην έχοντας κατανοήσει τι σημαίνει ζωή. Τίποτα, στην ουσία. Ούτε από τα δικά τους λάθη. Γιατί, τις περισσότερες φορές, είναι τα δικά μας λάθη, παραλήψεις ή επιλογές, που καθορίζουν την προσωπική μας ζωή και επηρεάζουν και τη ζωή των δικών μας ανθρώπων.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε ένα κύκλο φιλικών συγκεντρώσεων, όπου παρελαύνουν τύποι που διαθέτουν παραφουσκωμένο εγωισμό, ασορτί με τον τραπεζικό τους λογαριασμό. Και ας είναι αυτό το ζητούμενο, για όλους
αυτούς.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους. Με ενοχλεί αφάνταστα ο φθόνος και οι τακτικές, όσων προσπαθούν να διαβάλλουν τους ικανότερους, για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, όλους αυτούς που υποκύπτουν σε κάθε μορφής ανομία, που γεννά η "μάχη" που δίνεται από φιλοδοξία και μόνο, για ένα πόστο, θέση, οφίτσιο ή
και μεγαλοπρεπές αξίωμα. Δεν δέχομαι ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο...μετά βίας για την επικεφαλίδα. Δεν συζητούν για ιδανικά, φιλία, αγάπη, αλληλεγγύη, συμπόνια. Συζητούν κυρίως για πράγματα: χρήματα, σπίτια, αμάξια, λούσα...

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους και τις επικεφαλίδες.
Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται... Μου μένουν πια λίγες καραμέλες στη σακούλα για να διαχειριστώ και πρέπει να μη πάει καμία στράφι.

Θέλω να ζήσω, και ζω, δίπλα σε πρόσωπο αληθινό, με ανθρωπιά και αγάπη.

Που αυτοσαρκάζονται για τα λάθη τους και νιώθουν τύψεις γι αυτά.
Που δεν επαίρονται για την επιτυχία ή το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, χωρίς καμιά επιβαβαίωση έξωθεν.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους ή τους κινδύνους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, υπηρετώντας την οι ίδιοι. Που βαδίζουν με κριτήριο την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Που αποδέχονται και τιμούν την αρετή: Συνέπεια Λόγων και Πράξεων

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά
των ανθρώπων... Άνθρωποι που τα σκληρά χτυπήματα της ζωής, τους δίδαξαν ότι μεγαλώνει κανείς, μόνο με απαλά αγγίγματα στην Ψυχή του.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω και με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να μας χαρίσει. Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από
τις λιγοστές καραμέλες που μου απομένουν...

Εύχομαι να φτάσω ως το τέλος δυνατός και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου. Και ότι, στη πορεία, πριν το τέλος, ίσως συγχωρηθώ. Ήμουν ένας αμαρτωλός.

Εύχομαι ο δικός σου δρόμος να είναι πιο εύκολος και πιο σωστός, γιατί είτε έτσι είτε αλλιώς, ΕΔΩ θα φτάσεις κι εσύ...

https://youtu.be/voNPM8Cukz0
@radical30
21.08.2012
Porto Rafti (02:15)

ΣΚΕΨΕΙΣ και ΓΡΑΠΤΑ...

Τα λόγια, όλοι το γνωρίζουμε, χάνονται στο χρόνο. Είτε ξεχνιούντα, μη εκφράζοντας κάτι σημαντικό, είτε χάνονται μαζί μ΄εκείνους που τα εξέφρασαν. Τα γραπτά όμως μένουν, όσο θα υπάρχουν αναγνώστες.

Έγραψαν λοιπόν:

@ Κ.Καβάφης:
"Γιατί σπάσαμε τα αγάλματά τους;
Γιατί τους διώξαμε από τους Ναούς τους;
Διόλου δεν πέθαναν, εξ αυτού, οι Θεοί μας".

@ Ο.Ελύτης:
"Το κενό στη ψυχή μας πάντα θα υπάρχει,
όσο δεν πέφτουμε οι ίδιοι μέσα του".

@ radical30:
"Οι Δέκα Εντολές του Ευαγγελίου, πρέπει να ήταν η αρχαία
εκδοχή των σημερινών multiple choice".

@ Εμμ.Γ.Βαρδαβάς:
"Στα έργα της Ζωής μας Τα Στερνά Τιμούν τα Πρώτα".

@ Εμμ.Γ.Βαρδαβάς:
"Ας μη σου δώσει ο Θεός όσα μπορείς ν΄αντέξεις".

@ Δ.Καναβίδης:
"Το μοναδικό πράγμα που μπορείς δώσεις χωρίς
και να το αποχωριστείς... είναι ο λόγος σου".

@ radical30:
"Η πιο απαίσια ασθένεια για κάθε άνθρωπο, είναι
η πνευματική οκνηρία".

@ Εμμ.Γ.Βαρδαβάς:
"Το μυστικό της ευτυχίας στη Ζωή μας, εξαρτάται
από τη ποιότητα των σκέψεών μας".

@ radical30:
"Αν θέλεις να δεις κάποια όνειρά σου να γίνωνται
πραγματικότητα, φρόντισε να.. κοιμάσαι λιγότερο".

@ radical30
"Aν δεν έχεις το θάρρος να ξεκινήσεις κάποια
προσπάθεια, τότε είναι σαν να την έχεις ήδη ..τελειώσει".

@ radical30:
"Aφού κανείς δεν σε βεβαιώνει ότι θα ζήσεις μια άνετη ζωή,
φρόντισε ν΄αξίζει ο τρόπος που την έζησες".

@ Γ.Σαίξπηρ:
"Ο μεγαλύτερος ψεύτης, είναι αυτός που ψεύδεται
ακόμη και στον εαυτό του".

@ Γ.Σαίξπηρ:
"Μερικοί ανεβαίνουν αμαρτάνωντας και κάποιοι πέφτουν
...λόγω αρετής".

@ Τζον Ρήντ:
"Μισώ την αμαρτία αλλά αγαπώ τον αμαρτωλό".

@ radical30:
"Aμαρτωλοί του κόσμου τούτου ενωθείται! Έτσι κι αλλιώς
η αρετή έχει χαθεί".

@ Γ.Σαίξπηρ:
"Τα παλιά αμαρτήματα είναι οι νεώτεροι τρόποι ζωής".

@ Άγνωστος:
"Πολλοί αγάπησαν τη προδοσία. Τον προδότη κανείς".

@ Άγνωστος:
"θεέ μου, προστατεψέ με από τους φίλους μου!
Τους εχθρούς μου τους γνωρίζω".

@ Μποντελέρ:
"Οι άνδρες επέλεξαν το πιο ακατάλληλο σημείο στο σώμα
της γυναίκας, να αποθέσουν τη Τιμή τους: το Αιδείο της".

@ radical30:
"Η ικανότητα και η αντίληψη είναι πολύτιμα εργαλεία για
κάθε άνθρωπο. Το τελέντο είναι ο Φάρος που τον οδηγεί".

@ radical30:
"Ο προδομένος άνδρας είναι ένας κατάπτυστος κερατάς!
Η απατημένη γυναίκα είναι μια.. "πονεμένη" καρδιά".

@ radical30:
"Αν θέλεις να κάνεις κάποιο πρόσωπο να σ΄ αγαπήσει,
άφισέ το να σε...ευεργετήσει".

@ radical30:
"Συμπόνια: ευγενικό, ανθρώπινο αλλά και πολύ επικίνδυνο
συναίσθημα...γι' αυτόν που την νοιώθει".

@ radical30:
"Καλοσύνη: υπέροχη λέξη και έννοια! Όμως,πολλές φορές,
καλύπτει αδυναμίες, στο χαρακτήρα ενός ανθρώπου, όπως:
ειλικρίνεια, ευθύτητα, κρίση, λογική, τόλμη, γνώση της ζωής..."

@ radical30:
"Φιλανθρωπεία: μια λέξη απόλυτα πομπώδης αλλά
και μάλλον προσβλητική, αφού εκφράζεται από άνθρωπο
για συνάνθρωπο. Ελεημοσύνη, ναί!"

@ radical30"
" Oταν δεν ξέρεις που θέλεις να φτάσεις, μην ανησυχείς.
Είναι σαν να είσαι ήδη.. εκεί".

@ radical30:
" Οι Θεοί εδημιούργησαν τις Θρησκείες ή οι Θρησκείες
τους Θεούς".

@ radical30:
" Aγαπώ και πιστεύω την ανθρώπινη φύση και την διδασκαλία
του Χριστού. Κάθε άλλη εκδοχή, περί "κρίνου, θαυμάτων και
Ανάστασης, με απωθεί, γιατί προσβάλει κυρίως το έργο του.

@ radical30:
"Προδοσία, απιστία, πουστιά, αμαρτία, μοναξιά, ψευτιά, ατιμία,
πρέζα, κοκαϊνη, εξάρτηση, δειλία, ήττα, εγκατάληψη. Είναι άραγε
τυχαίο που όλες αυτές οι λέξεις είναι γέννους θηλυκού

@ Φιντέλ Κάτρο:
"Αυτό που αυθονεί περισσότερο στον υποψήφιο για την
Προεδρία των ΗΠΑ, Γερουσιαστή Μακέιν, είναι...τα χρόνια του".

@ Φιντελ Κάστρο:
"Θεωρώ ότι αποτελεί ένα σύγχρονο Θαύμα το ότι δεν έχει
δολοφονηθεί ακόμη, ο Αριστερός, για τις ΗΠΑ, αλλά και "αράπης"
Μπαράκ Ομπάμα"

@radical30
"H αγάπη των ανθρώπων για τα κατοικίδια είναι, μερικές φορές,
πλασματική. ΄0πως και να 'χει, όμως, τα ζώα την ανταποδίδουν
πραγμαατικά"

@ radical30:
"Exω το Χάρο Δίπλα μου, το Θάνατο Κοντά μου"
λέει σ΄ ένα του τραγούδι ο Δημ. Μητροπάνος.

Κι εγώ συμπληρώνω:
"Εγώ στα μάτια το κοιτώ κι αν θέλει ας κοπιάσει".

@ radical30:
"Θέλουμε να πιστεύουμε πως εμείς οι ίδιοι κάνουμε
κουμάντο στη ζωή μας. Πόσο λάθος σκεπτώμαστε,
το ανακαλύπτουμε πολύ αργά".

@ radical30:
"Στα τελειώματα της ζωής μου, όχι από φόβο για
μένα, αλλά σαν παράκληση για τους αγαπημένους
μου, ζητάω βοήθεια στη προσευχή. Ξεμώρανα;".

@ radical30:
"Οταν η εξυπνάδα αυτοπροβάλεται, καταλήγει σε
επίδειξη ανοησίας".

@ Τάσος Λειβαδίτης:
"Δεν είμαστε πια κάποιοι ποιητές, παρά μονάχα
σύντροφοι με μεγάλες πληγές και μεγαλύτερα όνειρα".

@ radical30:
"Κανείς δεν αξίζει το κλάμα σου. Όσοι αξίζουν τα
δάκρυά σου, δεν θα σ΄έκαναν ποτέ να κλάψεις".

@ radical30:
"Ο σκληρότερος τρόπος να χάσεις κάποιον που αγαπάς
είναι να μένεις δίπλα του, κοντά του, αλλά αυτός
να μην είναι εκεί".

@ Gabriel Garcia Marquez:
"Απλά να θυμάσαι: όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο".

@ M.K.Fisher:
"Πότε θα ζήσουμε, αν όχι σήμερα, αν όχι τώρα".

@ Jhon Barrymore:
"Μπορείς να είσαι τόσο καλός, όσο κακός τολμάς να γίνεσαι;"

@ John Giblin:
"Nα είσαι ο εαυτός σου. Ποιός άλλος μπορεί να το κάνει αυτό;"

@ Will Rogers:
"Αν περιμένεις μέχρι να είσαι έτοιμος, θα περιμένεις για πάντα".

@ J.N.Moffit:
"Xάνουμε πολλά διστάζοντας να δοκιμάσουμε"

.@ Peter Fransisco:
"Αν συνεχίσεις να κάνεις αυτό που έκανες πάντα, θα συνεχίσεις να
παίρνεις αυτό που έπαιρνες πάντα"

@ Frank Scully:
"Γιατί να μη φτάσεις ως την άκρη του κλαδιού; Εκεί δεν βρίσκεται
πάντα ο καρπός;"

M.B.Rosermberg:
"Οσο πιο ξεκάθαρα λέμε τι περιμένουμε ανταπόδωση, τόσο πιθανότερο
είναι να τη λάβουμε".

@ Thomas Edison:
"Αν κάναμε όσα είμαστε ικανοί να κάνουμε, θα εκπλήσαμε τον εαυτό μας".

.

Δεν με ενδιαφέρει ποιον ξέρεις ή πώς έφτασες μέχρι εδώ.
Θέλω να ξέρω αν θα σταθείς στη μέση της φωτιάς μαζί μου, χωρίς να ζαρώσεις προς τα πίσω και να καείς.

Δεν με ενδιαφέρει πού, τι ή με ποιον έχεις σπουδάσει.
Θέλω να ξέρω τι σε στηρίζει από μέσα, ακόμη κι όταν όλα τ’ άλλα φαίνονται να καταρρέουν. Και να μένεις όρθιος, Εσύ.

Θέλω να ξέρω αν μπορείς να μείνεις μόνος με τον εαυτό σου,
και αν στ’ αλήθεια σου αρέσει η συντροφιά που κρατάς μαζί του,
ακόμη και στις πιο άδειες στιγμές της μοναξιάς σου.

https://youtu.be/voNPM8Cukz0
@radical30
11.08.2012

ΟΙ ΧΩΡΕΣ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΑ

Στην Ελλάδα οι δρόμοι, οι πλατείες και οι παρέες είχαν, μια φορά κι έναν καιρό, τις δικές τους ιστορίες: της καθημερινότητας. Που μάλιστα, περιγράφτηκαν με κάποιος υπέροχους στίχους του Μάνου Λοϊζου και έγιναν ένα διαχρονικά μεγάλο τραγούδι, με την ερμηνεία της Χαρούλας Αλεξίου.

Σήμερα όλα περιστρέφονται γύρω από μιαν άλλη ιστορία- αυτή της ισοπεδοτικής οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Και οι περισσότεροι από εμάς, αδυνατούν να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει
με τις ατέλειωτες παρελάσεις και αναλύσεις δισεκατομμυρίων ευρώ πάνω
από μια πτωχευμένη χώρα. Και βέβαια ανησυχούν για το τι άλλο ακόμη
τους περιμένει, καθώς η κρίση δεν λέει να κάνει ούτε ένα βήμα υποχώρησης.

Όσοι συναισθάνονται και είναι οι περισσότεροι, τον σχεδόν ανύπαρκτο παλμό της κοινωνίας, μέσα σ' αυτό το αδιέξοδο πεδίο μάχης που χαροπαλεύει τόσα χρόνια η χώρα μας ανησυχούν. Διότι η δική τους μεμονωμένη και αμελητέα αντίδραση, είναι απειροελάχιστη μπροστά στη δύναμη εκείνων που κρατούν την τύχη της χώρας στα χέρια τους, των κρατούντων δηλαδή κάθε επιπέδου. Ανησυχούμε, γιατί βλέπουμε ότι η πορεία της χώρας κάνει βόλτες γύρω από τις αδυναμίες της και τα προβλήματά της, χωρίς να κάνει ούτε ένα μικρό βήμα μπροστά. Σαν τα ζώα που κυνηγάνε την ουρά τους, μέχρι που να κουραστούν.

Γι' αυτό ανησυχώ κι εγώ, όπως ο κάθε υπεύθυνος πολίτης. Διότι δεν γίνεται τίποτα περισσότερο από το να περιμένουμε μοιρολατρικά τα εκβιαστικά παραγγέλματα της Τρόικας- για το αν θα σηκώσουμε, δηλαδή, το δεξί ή το αριστερό πόδι. Περιμένουμε και ανεχόμαστε το πρόσταγμα από της φράου Μέρκελ, της Τρόικας των υπάλληλων και του ΔΝΤ, χωρίς να κάνουμε τίποτα το ουσιαστικό από μόνοι μας για να αλλάξουμε κάτι.

Λες και δεν τα γνωρίζουμε. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούμε, ως χώρα, να αντιμετωπίζουμε και δεν χρειάζεται κανένα παράγγελμα από κανέναν γερμανό, ολλανδό, φινλανδό ή αυστριακό «γυμναστή».

Ανησυχώ αλλά και οργίζομαι, με αυτά που βλέπω να συμβαίνουν ή και να μη συμβαίνουν, στους κόλπους της Ελληνικής Δικαιοσύνης. Διότι π.χ. ακούω συχνά ότι το ΣΔΟΕ (Σώμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος) αποκαλύπτει κάθε λίγο και λιγάκι κάποιο μέγα σκάνδαλο φοροδιαφυγής από τον τάδε ή τον δείνα κραταιό επιχειρηματία. Ε και; Την επόμενη αυτός είναι ελεύθερος και το δημόσιο ταμείο παραμένει όπως ήταν: άδειο.
Φταίει, λένε, ο νόμος. Μα τότε, γιατί δεν τον αλλάζουν τόσο καιρό;
Αυτό δεν μ' αρέσει, όπως και σε κανέναν σκεπτόμενο και έντιμο Έλληνα.

Δεν θέλουν, υποστηρίζουν πολλοί, ενοχλημένοι μ' αυτή την απαράδεκτη κατάσταση. Απλά κάνουν τη διαπίστωση ή την καταγγελία, και μένουν εκεί. Αυτό με εξοργίζει ακόμη περισσότερο. Μα τόση υποταγή; Τόσος φόβος; Γιατί;

Ανησυχώ και τρομάζω ακόμα περισσότερο, όταν οι «κυβερνήτες» μας δεν μπορούν να σκεφτούν και να κάνουν κάτι απλό. Υπάρχουν και ακούγονται διάφορες, ακόμη και ανεύθυνες ή κάθετα αντικρουόμενες και ισοπεδωτικές, κομματικές πολιτικές.

Όμως όλα αυτά, είναι δουλειές και υποχρεώσεις της τρικομματικής κυβέρνησης ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ. Ας κάνουν αυτοί το σωστό και όλοι θα λουφάξουν. Τώρα μάλιστα. Την κάτσαμε τη βάρκα! Αλλά θα συνεχίσω…

Αν λοιπόν, δεν θέλουν ή "δεν τολμούν" να κάνουν τίποτα με τον ΣΔΟΕ και τους επιχειρηματίες, μήπως να ρωτήσω τι γίνεται με το ΙΚΑ και την Εφορία;

Ούτε και αυτοί οι φορείς θέλουν, τολμούν ή μπορούν να δράσουν αποτελεσματικά και να ελέγξουν πρόσωπα και πράγματα, ώστε να πάρουν πίσω τα παρανόμως εισπραχθέντα από τις συντάξεις χιλιάδων αετονύχηδων που λυμαίνονται τόσα χρόνια το Δημόσιο; Είναι κάτι το ανέφικτο, το υπερβολικά δύσκολο και τόσοι πολλοί οι εμπλεκόμενοι;

Όχι ασφαλώς! Απλά έχουν μάθει να συνεργάζονται και να διαπλέκονται τα λαμόγια των Δημοσίων Υπηρεσιών ή με τα λαμόγια της Ελεύθερης Αγοράς και το αποτέλεσμα είναι ένα και μόνο: η Ελληνική Μάφια! Μια πραγματική συμμορία που την αποτελούν ιεραρχικά:

- Οικονομικοί παράγοντες, μεγάλου μεγέθους.
- Πολιτικοί, όχι όλοι αλλά όλων των κομμάτων.
- Δικαστές όλων των βαθμίδων, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
- Αστυνομία και Μυστικές Υπηρεσίες.
-Κληρικοί (αλλά αυτούς… ποιος τους χέζει

Μα θα μου πείτε, αν πράγματι στέκουν αυτά που καταγγέλω εδώ, βγάζοντας τα σώψυχά μου, πώς πορευόμαστε σ' αυτόν τον τόπο; Μήπως τελειώσαμε και δεν μας το έχουν πει; Δεν ξέρω. Ένας απλός πολίτης 83 ετών είμαι, πρώην ταξιδιωτικός πράκτωρ, με σύζυγο, δύο παιδιά και δύο εγγόνια.

Αυτά γνωρίζω, γράμματα ξέρω, αμαρτίαν ουκ έχω, αλλά δεν ορκίζομαι, διότι δεν έχω σε ποιόν να ορκιστώ…

Ανησυχώ, αμφιβάλω και διερωτώμαι: δεν θέλουν ή δεν μπορούν; Μήπως διότι αυτοί που θα κληθούν να πληρώσουν τις παρανομίες τους είναι οι ψηφοφόροι τους; Σίγουρα είναι ψηφοφόροι των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων (από συμφέρον κυρίως) σαν μαφιόζοι συνέταιροι.

Και λοιπόν; Μα δικαίωμα ψήφου έχουν και οι έντιμοι πολίτες, που δεν την διαπραγματεύονται. Τώρα ποιούς θα καλύψουν; Και ποιους θ’ αφήσουν για άλλη μια φορά στη τύχη τους; Θα επιβεβαιώσουν όσα τους καταμαρτυρώ; Αν ισχύσει κάτι τέτοιο, τότε πράγματι δεν υπάρχει ελπίδα.

Δεν είναι μόνο οι πτωχοί, που πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Τώρα είναι το 80% του λαού που βλέπει το πρόσωπό της οικονομικής δυσκολίας, αύριο θα έχει να κάνει με την "ανέχεια" και σε λίγο, καθώς φαίνεται, το αποτρόπαιο πρόσωπο της φτώχιας. Και τότε θα εκραγεί…

Όσοι, και όποιοι κι αν είναι αυτοί, που εξακολουθούν να συμβάλλουν στην παραμονή της κοινωνίας στην εντατική μονάδα, περιμένοντας να ψοφήσει, πρέπει ελεγχθούν (δεν γίνεται διαφορετικά) από αυτά τα υπάρχοντα, αμαρτωλά αλλά συντεταγμένα, όργανα της Πολιτείας.

Αν δεν το πράξουν το ταχύτερο δυνατόν, θα οδηγήσουν την Πατρίδα μας σε ένα νέο Εμφύλιο, γιατί θα υπάρξει μεγάλος ξεσηκωμός… Και τότε, γαία πυρί μηχθείτω! 'Η στο λαϊκότερο: Κλάφτα Χαράλαμπε...


@radical30
23.07.2012

Τη μέρα που κατούρησε ο Χρηστός
Γιώργος Σκούρτης


[Λοιπόν, οι εκλογές τελείωσαν με την μαλακισμένη ψήφο σας να κάνει κυβέρνηση η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, οι ά λ λ ο ι ντρέπονται! – στον λαιμό να σας καθίσει αυτή η ψήφος, το «σαμάρι» που φορτώσετε και σ΄όλους εμάς (τι φταίμε, γαμώτο! ) θα σας κόψει και την πλάτη και τα ποδάρια σας. Εγώ δεν πρόκειται να ψηφίσω ξανά. ΠΟΤΕ! Πέτρα θα ρίξω, όχι ψήφο…Θα το φάτε βαθιά το κωλοδάχτυλο από δω και πέρα και θα΄ναι κι από κάκτο. Καλά να πάθεις «εσύ λαέ μαλακισμένε».]

Σας έδωσα μέχρι τώρα κάποια τολμηρά πολιτικά κείμενα σε φόρμα θεατρικού μονόλογου - δε βαριέσαι, εγώ τα γράφω εγώ τα διαβάζω – στο εξής θα γράφω πάλι μονολόγους, αλλά με άλλα θέματα. Υπάρχει κι η φιλία, βρε αδερφέ, υπάρχει και ο έρωτας, το πάθος, η περιπέτεια, οι διαπροσωπικές μας σχέσεις που κι αυτές πάνε κατά διαόλου μαζί με τα υπόλοιπα.

Κι αρχίζω με τον μονόλογο που μου είπε μια νύχτα στην μπάρα ένας φίλος.
Κουλάρετε και απολαύστε…Πάρτε καφέ ή ποτό, ανάψτε κάτι να ρουφάτε και αφεθείτε στην ανάγνωση.

………………………………………………………..

"Τη μέρα που κατούρησε ο Χριστός"


Μουγκαμάρα στην μπάρα. Είμαι με τον Φίλο μου τον Ποιητή. Πίνουμε, καπνίζουμε, αλλά εγώ δεν είμαι στη φάση να πω τίποτα, γιατί η πείρα μου λέει, άμα δεν έχεις να πεις τίποτα συγκλονιστικό, καλύτερα να μη μιλάς. Και δεν μιλάμε. Βλέπω όμως πλάγια τον Φίλο να με κοιτάει, σημάδι για μένα ότι θέλει κάτι να μου πει. Εγώ τίποτα…Και, κάποια στιγμή, ο Φίλος μου λέει « αφού εσύ δε μιλάς, θα σου πω εγώ μια ιστορία μου, που δεν την λέω, τρεις άνθρωποι την ξέρουνε, η πρώτη ήτανε και είναι η Γεωργία».

«Πες μου», του λέω.

Κι αρχίζει ο Φίλος να μου διηγείται αυτήν την απλή, απλούστατη ιστορία, έρωτα και πάθους και θανάτου..

«΄Ακου», μου λέει, «πώς ακριβώς έγιναν τα πράγματα.»

- Εγώ του δίνω το σήμα ότι ακούω, και όχι μόνο, του δίνω να καταλάβει ότι γουστάρω να μου πει ό,τι θέλει, είμαι στη φάση ν΄ακούσω μια συγκλονιστική ιστορία. Και τέτοια, και έτσι ήταν η ιστορία που μου αφηγήθηκε ο φίλος συμπότης και συμπορευτής στη νύχτα , για έναν μεγάλο έρωτα που τον έχει φωλιάσει στη ψυχούλα του σαν πουλάκι πληγωμένο και ποτέ αυτές οι στιγμές δεν λυτρώνουν κανέναν, τις κουβαλάμε όλοι σαν πληγές και σαν φαρμάκια θεραπείας. Του παραγγέλνω καινούργιο ποτό και είμαι έτοιμος να ακούσω την συγκλονιστική του ιστορία για ένα μεγάλο έρωτα και , ως συμβαίνει, έναν υπέροχο θάνατο , με την έννοια όταν πεθαίνει ο έρωτας πεθαίνει κι η ζωή.

Συνεχίζει ο Φίλος – συνεπαρμένος από τις αναμνήσεις του.

""Ήμουνα στα Γιάννενα , φοιτητής του Μαθηματικού, εμένα στ΄αρχίδια μου τα μαθηματικά, απλώς τα ήθελα για να πάρω αναβολή απ΄το στρατό. Αυτό… Κι έχω πάει στα Γιάννενα, για να δώσω ένα μάθημα. Έτσι, για να κρατάω την αναβολή. Εγώ τότε δεν ήξερα τι θέλω να κάνω, αλλά σίγουρα έπρεπε να δώσω το μάθημα, να γραφτώ ότι το έδωσα και να κρατήσω την αναβολή απ΄το στρατό. Αυτό.

Έτσι που πήγαινα αραιά και πού, δεν είχα σπίτι, είχα κάτι φιλαράκια που είχαν κάνει κατάληψη ενός άχρηστου αρχοντικού, το είχαν πολύ ωραία περιποιηθεί και φτιάξει μια ωραία κατάσταση για περιφερόμενους άστεγους φοιτητές, όπως εγώ και όπως άλλα ωραία φιλαράκια μου.

Και το πρώτο βράδυ σκάω στο σπίτι, μου είχε πει πριν ο κολλητός μου να μείνουμε μαζί, πάω στο δωμάτιο και βλέπω μια θεά, θεά σου λέω, γυμνόστηθη πάνω στο κρεβάτι, άνετη εντελώς στην παρουσία μου. Θεά σου λέω, άνετη, γαμώ…αυτό.

Της λέω απλά και κάπως κομπλαρισμένα , ότι ήρθα για τον φίλο μου, με κάλεσε να κοιμηθώ εδώ…συγγνώμη αν έκανα λάθος , αλλά η γυμνόστηθη θεά μού λέει πως λείπει ο φίλος, θα έρθει, αλλά κι εγώ μπορώ να βρω μια θέση να κοιμηθώ.

Θεά η γκόμενα, έχω πάθει τη πλάκα μου εγώ. Βρίσκω μια γωνιά και κουλουριάζομαι, αλλά στο μυαλό μου, τα « μ΄συις ,ου, οι ερωτικ΄ρε μου οτ΄ρξριε ρίχασν αυτηλβ ωε ρπίκρντρο αξολόθρεθδηε τηε οτμητικήε λιμπιντό μου…»

Ακαταλαβίστικα όλ΄ αυτά, αλλά εκφράζανε το πόσο πολύ την γούσταρα από την πρώτη στιγμή. Και είδα και το δικό της μάτι. Με μέτρησε σε δέκατα του δευτερολέπτου. Αυτό…

Έφυγα, πήγα για ύπνο σε άλλο δωμάτιο, παρέα με τα φιλαράκια που ήξερα, παρόλο που η γκόμενα επέμενε να μείνω εκεί, υπήρχε χώρος. Το φιλαράκι μου θα ερχόταν αργότερα, αλλά μου έδειξε με την θεϊκή της παρουσία ότι θα μπορούσα κι εγώ μα μείνω εκεί, στο ίδιο δωμάτιο, στο ίδιο κρεβάτι, στην ίδια δική μας αγκαλιά. . Δεν άντεξα την πρόκληση και καληνύχτισα ευγενικά.


Το πρωί, στον ομαδικό καφέ, δεν έβγαζε τα μάτια της από πάνω μου. Μαζί της και το φιλαράκι μου. Αυτή καρφωμένη σε μένα. Εντάξει. Μου άρεσε, αλλά ήταν κολλητή του κολλητού μου, ούτε σκέψη να κάνω κάτι επιθετικά ερωτικό ή , το χειρότερο, να μπορέσω, το πλέον δύσκολο , να συμπεριφερθώ εγώ ότι φλερτάρω τη γκόμενά του.

Κι επειδή εμένα μου άρεσε πάντα η εξιχνίαση των εγκλημάτων, άρχισα να αναρωτιέμαι ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα συναμεταξύ μας. Και επειδή δε βρήκα άκρη τα παράτησα.

Τώρα δε θυμάμαι ακριβώς πώς και πότε έγινε αυτή η κουβέντα, αλλά κάποια στιγμή της λέω ότι ναι μεν εγώ ήρθα για αρκετές μέρες, αλλά αύριο θα δώσω το μάθημα και θα την κάνω για Αθήνα. Αυτό εντελώς, τίποτ΄άλλο.
Και την ακούω. «Θα΄ρθω κι εγώ μαζί σου.» Τα παίρνω εγώ. Της λέω «κι ο φίλος σου;» Και την ακούω να μου λέει. «Ο φίλος μου φίλος μου είναι, ερωτευμένος με μια φίλη μου και με φιλοξενεί, πού πήγε το μυαλό σου;»

Πού πήγε εμένα το δικό μου το μυαλό; Μ΄έπιασε τρέμολο. Τι να της πω και πώς να τη φιλήσω, σου μιλάω για θεά τώρα, αν ο Χίτλερ την έβλεπε θα την έβαζε να τη γαμήσουν όλα τα ΕΣ-ΕΣ για να άρχιζε η δημιουργία της αμόλυντης Αρίας φυλής.

«Θα΄ρθω μαζί σου στην Αθήνα», μου λέει, «αλλά πρώτα πρέπει να πάμε στην Πάργα για να πάρω τις βαλίτσες μου, γιατί εκεί ήμουνα με τη φίλη μου που ερωτεύτηκε ο φίλος σου κι εγώ που δεν είχα πού να μείνω αρχίζοντας το ταξίδι της επιστροφής μου στο Βερολίνο, ήρθα εδώ που με συνάντησες γυμνόστηθη και σου άρεσα»

Εγώ δεν έρχομαι Πάργα, της είπα, εγώ δίνω το μάθημα αύριο και σκαπετάω για Εξάρχεια. Δεν είχα σπίτι, δεν ήξερα τι διεύθυνση να της αφήσω, κοιμόμουν σε όποιον φίλο ή φίλη εύρισκα, κι αν τα΄βρισκα σκούρα πήγαινα στους γονιούς μου στην Σαμοθράκη. Και της άφησα τη διεύθυνση μιας φίλης στα Εξάρχεια, κοιμόμουν εκεί κάποιες φορές. Το άλλο πρωί την έκανα από τα Γιάννενα, ούτε το μάθημα έδωσα, πήρα το ΚΤΕΛ και όπου φύγει φύγει, με είχε τρελάνει η γκόμενα, είχε σακατέψει την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, εγώ πάντα έκανα αυτό που ήθελα, εντελώς παρορμητικά και στη συνέχεια, λάου λάου, έφτιαχνα και κάποιο σχέδιο, εδώ, μ΄αυτήν τη θεά θα έφτανα σε παραλήρημα χαράς κι ευδαιμονίας, δηλαδή κάτι παρασάγγες από την κόλαση. Αυτό…

Κι έρχομαι Αθήνα, ψάχνω να βρω τα φιλαράκια μου και πού θα κοιμηθώ τη νύχτα , πάω στο σπίτι της Μαρίας που την είχα καβάντζα για τον ερχομό της θεάς, μια χαρά ήταν, μόνο που θα ερχόταν σε λίγο ο δικός της και δεν με έπαιρνε να κοιμηθώ εκεί, οπότε έφυγα να βρω έναν άλλο φίλο και λέω στη Μαρία «δεν νομίζω ότι θα΄ρθει, αλλά ίσως αύριο το βράδυ έρθει ζητώντας με μια φίλη Γερμανίδα, μάλλον δεν θα έρθει-σιγά τώρα! – αλλά εάν έρθει, στείλε τήν μου στον Τάσο.» Έτσι, απλά.

Και την επομένη, εννιά το βράδυ, ακριβώς μετά το δρομολόγιο του ΚΤΕΛ Ιωάννινα-Αθήνα, σκάει μύτη η πελώρια θεά. «Ήρθα για να μείνω», μου λέει και μπαίνει με μια μικρή βαλίτσα και μια άλλη τεράστια, ασήκωτη κι όμως τη σήκωνε άνετα, κι εγώ τι να κάνω τώρα που μένω σε φιλαράκι, τι να του πω «πάρε τον πούλο απόψε ήρθε η θεά;»

Της λέω πως δε μπορούμε να μείνουμε εδώ, πρέπει να πάμε σε ξενοδοχείο, αλλά εγώ λεφτά δεν είχα. «Έχω εγώ», μου λέει. Και την κάναμε για το ξενοδοχείο. Κοιμηθήκαμε μάλλον όπως ο Ντε Σαντ με τη Ζυστίν, περάσαμε μια εκπληκτική ερωτική νύχτα, χαιρόμαστε σαν παιδάκια στον γιαλό και λαχανιάζαμε σαν διψασμένοι ταξιδιώτες που σκύβουνε στο ποτάμι να ρουφήξουνε όλο το νερό.

Κι εγώ τότε ακόμη πιτσιρικάς, δεν είχα ακόμα καταλάβει τι είναι ηδονή και πώς τη βρίσκεις και πώς την απολαμβάνεις ολόσωμα κι ολόψυχα.


Την άλλη μέρα, την πήγα στη Σαμοθράκη, στον πατέρα μου και στη μητέρα μου, να έχουμε να κοιμηθούμε και να τρώμε τα ψάρια που έφτιαχνε η μάνα μου. Τους σύστησα, η μάνα μου απλώς έσφιξε το χέρι, δεν ήξερε γρι γερμανικά ή άλλη γλώσσα – και πάντα απορούσα πώς κατάφερε να μάθει την πιο δύσκολη γλώσσα, τα Ελληνικά- και πήγε να μαγειρέψει.

Ο πατέρας μου όμως με κούφανε. Άρχισε ένα άνετο μπλα μπλα με τη θεά στα γερμανικά! Και εκείνο το βράδυ, εκείνες τις στιγμές έμαθα για πρώτη φορά, ότι ο πατέρας μου είχε κάνει αυτοεξόριστος δέκα χρόνια στη Γερμανία, εδώ πέρα τον κυνηγούσανε – αντάρτης ήτανε, σε λακκούβες κρυβόταν και σε αγκαλιές κοιμόταν. Τόσα χρόνια δεν είχε γίνει ποτέ θέμα τέτοιο μέσα στο σπίτι, ούτε εγώ ούτε η αδερφή μου είχαμε ακούσει ποτέ τον πατέρα μου να μιλάει για την Γερμανία. Πρώτη φορά τότε το άκουσα, στα είκοσί μου.

Ήταν και το άλλο το καταπληκτικό: η θεά ήξερε να στρίβει το τσιγάρο με το ένα χέρι. Εγώ μάθαινα τότε, αλλά ακόμη ούτε με τα δυο δεν τα κατάφερνα. Την ίδια όμως μαεστρία είχε κι ο πατέρας μου, κι αυτός με το ένα τα έστριβε. Και να τσιγάρα και να κουβεντούλα στα Γερμανικά. Ωραία περνούσανε κι οι δυο, φαινότανε στα πρόσωπά τους και στη γλώσσα του σώματος.

Να μη στα πολυλογώ – είμαστε και στη μπάρα, μη σου τα ζαλίζω- πέρασα με αυτή τη γυναίκα είκοσι μέρες πανδαιμόνιο. Ανακατώθηκαν όλα μέσα μου. Το σώμα μου αγρίεψε, έγινε σαν αρπακτικό. Το μυαλό μου πληγώθηκε από τις ανατροπές της σκέψης μου και τα συναισθήματά μου πότε γινόντουσαν αγκάθια μέσα μου και με τρυπούσαν και πότε ξαπλωμένος ήρεμος στην αγκαλιά της, σαν να ήμουν στην επιφάνεια ήρεμης θάλασσας, τα ένιωθα σαν αεράκι δροσιστικό από τα μέρη του Ολύμπου, που φύσαγε ο Διόνυσος και ο Απόλλωνας και η Αφροδίτη, για να με κάνουν εμένα, έναν θνητό, να μοιάζω ημίθεος.

Οι μέρες περνούν όμως και η Μαργκερίτε – δε θυμάμαι αν ήδη σου έχω πει το όνομά της, Μαργκερίτε τη λέγανε – έπρεπε να φύγει, σπούδαζε σε πανεπιστήμιο φιλοσοφία κι έπρεπε να γυρίσει να δώσει μαθήματα. Είχα πάθει πλάκα μια μέρα που βρήκα τη μεγάλη της βαλίτσα μισάνοιχτη, έψαξα λίγο κι ήταν γεμάτη με βιβλία του Χέγκελ, του Χαϊντεγκερ, των δικών μας αρχαίων, του Λεβί Στρως και τέτοια. Κι ακόμη ποιήματα Καβάφη, Ρεμπώ, Ελλιοτ. Καρούζο. Στα ελληνικά όλους και στα αγγλικά και στα γερμανικά. Ήτανε η πιο εκλεπτυσμένα έξυπνη γυναίκα που είχα γνωρίσει, φιλική, όμορφη, ερωτική, σεξουαλική και θεά!

Δεν ήτανε καθόλου τυχαίο που εγώ έγινα ποιητής. Η Μαργκερίτε με οδήγησε, σαν άλλη Αριάδνη, να βρω την έξοδο στον λαβύρινθο της αβέβαιης, ακόμα, πνευματικής και σεξουαλικής υπόστασής μου.

Έπρεπε όμως να φύγει. Δύσκολο; Τι νόημα έχει το δύσκολο, κανένα νόημα δεν έχει το δύσκολο, όταν είσαι με τη θεά και πρέπει να το πάρεις απόφαση πως θα την αποχαιρετήσεις για πάντα και να την ακούς να σου λέει και η ίδια πως δεν θέλει να φύγει, όμως πρέπει, είμαστε είκοσι χρονών παιδιά, εκείνη κάτι παραπάνω, τι θα κάναμε δηλαδή, θα παντρευόμαστε; Όχι. Έπρεπε να φύγει. Κι έφυγε…

Κι όταν έμεινα μόνος μου μια ώρα δύο ώρες, μια δυο νύχτες και πέντε μέρες, ένιωσα σαν να μου είχαν σφάξει το κεφάλι και να το είχανε πετάξει στις ράγιες του τρένου που πήρε τη Μαργκερίτε μακριά. Και πολλές φορές από τότε, είχα τη φαντασίωση ότι πήγα κρυφά και κόλλησα κάτω από το βαγόνι που μέσα του καθόταν η Μαργκερίτε κι έκλαιγε απαρηγόρητα, κι έτρεχε το τρένο κι εγώ από κάτω να κρατιέμαι δυνατά, σαν να κρατούσα στην αγκαλιά μου τη θεά.

Και δεν άντεξα. Την πήρα τηλέφωνο στο Βερολίνο. Κι απάντησε ο πατέρας της, καθηγητής φιλοσοφίας στο ίδιο πανεπιστήμιο με την κόρη του. Μιλήσαμε στα Αγγλικά. Μου τα έσουρε. «Μη ξαναπάρεις τηλέφωνο αλήτη, η κόρη μου είναι τρελαμένη, άφησέ την ήσυχη!» Τέτοια πράγματα. Εγώ το χαβά μου. Τηλεφωνούσα συνέχεια και το έκλεινα. Ήθελα να την ακούσω. Και μια στιγμή απάντησε η ίδια. Βάλαμε κι οι δυο τα κλάματα. Λέγαμε σκόρπιες λέξεις, μουσκεμένες, ακούγαμε το στεναγμό μας σαν να ακούγαμε υγρή μουσική στην έρημο.

«Φτιάχνω και ξεφτιάχνω τις βαλίτσες μου», λέει, «το πρωί είμαι έτοιμη να φύγω, μετά τις ανοίγω και τις αδειάζω, ο πατέρας μου κι η μάνα μου με κοιτάζουν έντρομοι, μπορεί να φύγω ξαφνικά, μπορεί να μη φύγω ποτέ, μπορεί να μην ξαναιδωθούμε, τρελαίνομαι, θέλω να έρθω, δε ξέρω αν μπορέσω, δε ξέρω αν θα μπορέσω, όμως αυτό είναι που θέλω πιο πολύ στη ζωή μου τώρα, εσύ;»

Τι με ρωτούσε! Τι ήθελα εγώ; Να ήμουνα Δίας ήθελα και να μεταμορφωνόμουνα σε χρυσοβροχή και να πήγαινα να την μουσκέψω.

Κι αυτό είναι μεγάλη τυραννία, δε ξέρω αν σου έχει συμβεί, να φύγει η αγαπημένη σου και μετά να μιλάτε ώρες στο τηλέφωνο, ξέροντας πως
«Ποτέ πια», όπως μουρμούριζε το Κοράκι του Πόε στον έρημο κι απεγνωσμένο που περίμενε να έρθει η αγαπημένη του Ελεονόρα.
Μαρτυρικό μαρτύριο, σου λέω. Και αποφασίσαμε από κοινού να μη τηλεφωνηθούμε ξανά, να μη γράψουμε άλλα λαχταρισμένα γράμματα, να λησμονήσουμε, να φύγουμε μπροστά…""



- Έκανε μια παύση. Εγώ δε μιλούσα, δε ρώταγα, άκουγα μόνο. Πίναμε, καπνίζαμε, στρίψαμε κι ένα τσιγαράκι, δώρο φίλου που βρέθηκε στα ξαφνικά να πίνει στο διπλανό σκαμπό, έκανε μεγάλη σιωπή, λέω θα τέλειωσε μάλλον, τι συνέχεια να έχει, εντάξει, τρελαθήκανε απ΄την αγάπη τους, αλλά όταν κάτι τελειώνει ή ψυχοπαθής θα γίνεις ή δολοφόνος αν δεν στοχαστείς πάνω στο χρόνο και πάνω στις υπαρξιακές σου ανάγκες, δεν περνάνε εύκολα αυτά, πολλοί φεύγουν όλο και πιο μακριά όλο και πιο ψηλά, όμως καλό είναι εσύ να συνεχίσεις μόνος σου, και πριν συναντηθούνε μόνοι τους ήταν, και να μη συναντιόντουσαν πάλι μόνοι τους θα ήταν, πάντα με την ελπίδα να συναντηθούν, κάποια μέρα που θα κατουρήσει ο Χριστός πάνω στο λαμπερό τους εφηβαίο.

Αφού κάπνισε όλο το τσιγάρο κι άναψε συνέχεια το άλλο, ήπιε μια καλή γουλιά και συνέχισε.


""Περνάνε δέκα χρόνια. Εγώ έχω καταφέρει να κάνω αυτό που γουστάρω, να γίνω συγγραφέας, ποιητής έγινα κι έχω την πρώτη μου πρόσκληση να κάνω ανάγνωση της ποίησής μου στο Βερολίνο. Το φαντάζεσαι; Μετά από δέκα χρόνια θα πάω στον τόπο της, μια ανάσα ίσως από κει που μένει; Και πώς να μένει άραγε; Και πριν απ΄όλα, ζει ακόμη; Και πώς ζει; Έκανε τις σπουδές της ή μήπως έγινε καμιά γκαρσόνα ή στριπτιζού ή πορνοστάρ; Θεά ήτανε κι οι θεές είναι περιζήτητες…

Την παίρνω τηλέφωνο, απαντάει πάλι ο πατέρας της, του λέω ποιος είμαι και πριν αρχίσει να βρίζει του λέω πως βρίσκομαι στο Βερολίνο προσκεκλημένος ενός Ινστιτούτου γερμανικού, θα ήθελα να μιλήσω και στη Μαργκερίτε.

Του άρεσε ότι ο παλιός αλήτης γκόμενος της κόρης του ήταν καλεσμένος ποιητής στη χώρα του, μου μίλησε με σεβασμό. Βεβαίως, μου λέει, να σας δώσω το τηλέφωνό της, η Μαρκερίτε μένει σε άλλη πόλη, εκεί που είναι το πανεπιστήμιο που διδάσκει, ξέρετε ότι πλέον είναι καθηγήτρια γλωσσολογίας, είναι και παντρεμένη με τρία παιδιά;

Κλείνω ευγενικά κι αμέσως παίρνω τον αριθμό της.

Έχεις νιώσει ποτέ να πάει να σκάσει η καρδιά σου, όχι από φόβο ή έμφραγμα, αλλά από την επικείμενη να σου συμβεί ευτυχία; Απ΄αυτήν την ευτυχία που δέκα χρόνια δεν την είχες ζευγαρώσει με άλλη, δεν ταίριαζε με καμία, μόνη της φτερούγιζε στα σωθικά μου. Στο τρίτο κουδούνισμα απάντησε η θεά μου.

Ναι, ποιος; ρώτησε στα γερμανικά. Εγώ μίλησα απλά ελληνικά. «Ο Φίλος είμαι…» της λέω…Και μείναμε κι οι δυο αμίλητοι για πάνω από δυο λεπτά.

Και για να μη στα ζαλίζω τέτοια στιγμή, της λέω να έρθει στο Βερολίνο να παραβρεθεί στην τιμητική για μένα ποιητική βραδιά. Της ήταν εντελώς αδύνατον. Σύζυγος, τρία παιδία και καθημερινά μαθήματα στο πανεπιστήμιο. Της λέω «θέλεις να έρθω εγώ εκεί;» Την ένιωσα να τρέμει. Λαχταρούσε να πάω. Της λέω «το βράδυ θα διαβάσω τα ποιήματά μου και θα σε σκέφτομαι, κι αύριο έρχομαι.»

Έγινε η βραδιά, πήγε πάρα πολύ καλά, ενθουσιασμένος ο κόσμος και οι επαΐοντες, όλη νύχτα πίναμε και περνούσαμε ωραία, εγώ τότε ήμουνα παντρεμένος με τη Γεωργία το μέντιουμ που όλα τα ήξερε και όλα μου τα έλεγε, είμαστε πολύ ωραία, μου είχε πει η Γεωργία – που ήξερε την ιστορία με την Μαργκερίτε – «να πας να την δεις οπωσδήποτε.»

Εφτακόσια χιλιόμετρα απόσταση, πέντε ώρες με το τρένο, φισέκι πάνε αυτά. Το δικό μου αναχωρούσε στις 7.46 ακριβώς, πάω στο σταθμό στην ώρα μου, βλέπω ένα τρένο στην αποβάθρα που έπρεπε να είμαι, πάει η ώρα 7.40, μπαίνω μέσα και 7.45 φύγαμε. Έλα όμως που εκεί όταν λένε «ακριβώς» το εννοούνε και το δικό μου τρένο ήταν το επόμενο, στις 7.46! Το κατάλαβα από τις χειρονομίες του πρώτου ελεγκτή.

Γαμώ τη πουτάνα μου, λέω, λάθος τρένο πήρα, χεστήκαμε τώρα. Με λίγα Αγγλικά μου εξήγησε ο ελεγκτής ότι ήμουνα τυχερός – μες στη μαλακία μου – μια και αν κατέβαινα στον επόμενο σταθμό- στο Αννόβερο - θα προλάβαινα ένα άλλο τρένο, από άλλη διαδρομή, αλλά που κι αυτό πήγαινε στον σταθμό της πόλης που πήγαινα κι εγώ, δηλαδή εκεί που θα συναντούσα τη θεά μου, τη Μαργκερίτε. Και να σκεφτείς ότι σε αυτά τα ίδια τα μέρη είχε κάνει αυτοεξόριστος ο πατέρας μου, κάτι που είχα μάθει για πρώτη φορά, όταν ήμουνα είκοσι, μ΄ εκείνη την επίσκεψη με τη Μαργκερίτε στη Σαμοθράκη. Τέλος πάντων, αυτό. Έτσι κι έγινε. Τα κατάφερα!

Και δε μπορώ τώρα, διέκοψε ο Φίλος, να σου πω πώς αισθανόμουν, μόνος ανάμεσα σε ξένους με τη σκέψη μου στην πρώτη συνάντησή μου με την Μαργκερίτε, μετά από δέκα χρόνια. Όσο το θυμάμαι τόσο έχω την αίσθηση και τη φαντασίωση ότι καθόμουν στο μπροστινό προφυλακτήρα του τρένου κι έτρεχα πρώτος πρώτος.

Θα έχεις δει αυτήν την καταπληκτική ταινία «Το τρένο της μεγάλης φυγής», θυμάσαι τι ευτυχία έδειχναν πάνω στο τρένο που έτρεχε με 150 την ώρα κι αυτοί να έχουν βγάλει έξω το κεφάλι τους και να τους χαστουκίζει ο αέρας. Τέτοια χαστούκια ένιωθα. Τέτοια χαρά. Κι όλο πήγαινα στο μπαρ του τρένου, έπινα ένα ουίσκι, ξαναγύρναγα στον διάδρομο να βλέπω απ΄το τζάμι τα δέντρα και τις πεδιάδες να περνούν φισέκι από μπροστά μου κι όλο η ψυχή μου φτερούγιζε.

Και δεν είχα κοιμηθεί καθόλου, ε; Μετά το άγχος όλης της μέρας, πριν απ΄την ανάγνωση της ποίησής μου, η αγωνία στη διάρκειά της, μετά τα σωρό μπαρ που πήγαμε, ίσα που πρόλαβα να κάνω ένα μπάνιο, να φιλήσω τη Γεωργία και να φύγω για τον σταθμό. Και μέσα μου φώναζα σαν μαγεμένος αετός «έρχομαι, Μαργκερίτε, έρχομαι!»

Και φτάνω που λες μετά από πέντε ευτυχισμένες, αλλά και κολασμένες μαζί, ώρες , στον σταθμό, και να έχει αρχίσει μια καταιγίδα φοβερή, βρέχει, αστράφτει, κάτι κεραυνοί θα έπεσαν σίγουρα και το τρένο μπαίνει στο σταθμό. Εγώ στο παράθυρο ώσπου να σταματήσει, ψάχνω να δω ένα πρόσωπο, ένα σχήμα που να περιμένει εμένα…Κατέβηκα. Κατέβηκαν κι άλλοι τρεις επιβάτες, το τρένο έφυγε, η αποβάθρα άδειασε εντελώς. Κανείς δεν με περίμενε!

Και να ακούω την καταιγίδα να χτυπάει αδυσώπητα τη στέγη του παλιού σταθμού, φτιαγμένος πριν από εκατό χρόνια, απ΄αυτούς τους σταθμούς που σε κάνουν να σκέφτεσαι «καλά υπήρχαν άνθρωποι πριν από τόσα χρόνια, και πώς το έφτιαξαν αυτό το αριστούργημα», κι ο νους σου να μην πηγαίνει στον Παρθενώνα…αυτό""

.

- Σταμάτησε, για να ανάψει τσιγάρο. Είναι όπως όλοι μας ο Φίλος. Μπορεί να συμπεριφερόμαστε ξενέρωτα και άπιωτα, αλλά όταν έρχονται οι παθιασμένες στιγμές μπορούμε να πιούμε τον άμπακο και να καπνίσουμε τον αγγλέορα. Είχε όμως και το ξεχωριστό του ο Φίλος. Αυτό που πάντα κάνει τους ανθρώπους να ξεχωρίζουν, όπως τα δακτυλικά μας αποτυπώματα, είχε τη δική του γλώσσα του σώματος τις στιγμές της αφήγησης, κι αυτό με συνέπαιρνε και τον άκουγα χωρίς καμία διακοπή, και κάποιες φορές τη σιωπή μου την έπαιρνε ότι εγώ βαριόμουν, ότι, τάχα, του έδειχνα πλαστή κατάσταση επαφής και μπαρόβιας επικοινωνίας.



"" Μόνος κι έρημος κι απελπισμένος και με χίλιες σπαραγμένες σκέψεις για το τι να έχει συμβεί, γιατί δεν ήρθε, τι θα κάνω τώρα, ακόμα δεν υπήρχανε τα κινητά, είχα μια τηλεκάρτα και τον αριθμό της, κοίταξα πέρα δώθε την έρημη αποβάθρα, δεν είδα κουβούκλιο τηλεφώνου, και να πέφτουν αστραπές και να βλέπω την άγρια γερμανική βροχή να σφυροκοπάει τις ράγιες, είχε σχεδόν σουρουπώσει από τα μαύρα σύννεφα…και ξαφνικά ακούω κάτι γρήγορα πατήματα!

Κάποιος έτρεχε, δεν καταλάβαινα πού, τα άκουγα όλο και πιο δυνατά στο πλακόστρωτο του σταθμού και, ξαφνικά, ορμάει στην αποβάθρα από μέσα αυτή, η Μαργκερίτε, η θεά μου, με βλέπει με μια ματιά κι αρχίζει πάλι να τρέχει με τα χέρια ανοιχτά, κι εγώ να την βλέπω και να μη μπορώ να κουνηθώ, τα πόδια μου έτρεμαν, με ζυγώνει, κόβει το τρέξιμο, έρχεται αργά αργά, με γέλια και με δάκρυα…κι αγκαλιαστήκαμε, βουβοί κι οι δύο, μόνο τα μπουμπουνητά βογκούσαν ασταμάτητα, κι εγώ σκεφτόμουν «να΄τηνε η μέρα που κατούρησε ο Χριστός»"".



- Έβαλε ένα παγάκι στο ουίσκι του, ήπιε δυο γουλιές, άναψε κι άλλο τσιγάρο. Εγώ δεν είπα τίποτα, τι να έλεγα, αυτός έκανε τις σπονδές του κι αυτός μουρμούριζε τις προσευχές του και τα μοιρολόγια του.


"" Μ΄έπιασε απ΄το μπράτσο, βγήκαμε έξω και μπήκαμε στο αυτοκίνητό της. Ακουμπήσαμε πίσω και κοιταχτήκαμε βαθιά και χαμογελαστά. Της σκούπισα κάτι σταγόνες από τα βρόχινα δάκριά της κι αυτή μου πήρε το χέρι και το φίλησε. «Θα πάμε σπίτι μου, ε;» την άκουσα, κι έγνεψα κάτι σαν «πάμε όπου θέλεις κι εδώ να μείνουμε μέχρι που θα ξανάρθω στο σταθμό δε με νοιάζει.» Και πού αλλού να πηγαίναμε; Δεν υπήρχε το αλλού. Δε φαινόταν πουθενά αλλού.

Και πήγαμε σπίτι της, μια μονοκατοικία, γερμανική κωμόπολη, Ανατολική Γερμανία, είχε πέσει το τείχος, αλλά ακόμη ήταν η Ανατολική, στα ίδια εκείνα μέρη που γυρόφερνε ο πατέρας μου. Δε θυμάμαι αν είπαμε τίποτα, δεν θυμάμαι αν μιλήσαμε καν. Με σύστησε στον άντρα της, σαν Γερμανός καθηγητής φιλοσοφίας, δέκα χρόνια μεγαλύτερός της, γνώρισα και τα παιδιά της, με σέρβιραν παγωμένη βότκα, είχε μαγειρέψει, φάγαμε, με ρώτησαν για την ποίησή μου, εγώ άκουγα ό,τι μου έλεγαν για τα δικά τους, ωραία τα παιδάκια της, με κοίταζαν με στυλωμένα μάτια, ποιος να ήμουν άραγε και γιατί η μητέρα τους φαινόταν τόσο ευτυχισμένη κι ο πατέρας τους όπως τον ήξεραν.

Έμεινα κάπου δυο ώρες. Το τρένο της επιστροφής έφευγε στις 14. 11 ακριβώς. Αποχαιρέτησα τους δικούς της, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και με πήγε στο σταθμό. Βγήκαμε στην αποβάθρα. Δε λέγαμε κουβέντα. Μόνο είχε κολλήσει πάνω μου και με κοιτούσε με βλέμμα χαμογελαστό και γεμάτο σπάραγμα. Ήρθε το τρένο. Αγκαλιαστήκαμε σφιχτά για κάμποσα λεπτά, άκουσα τον σταθμάρχη να σφυρίζει, την αφήνω απότομα κι ανέβηκα.

Το τρένο ξεκίνησε αργά αργά. Κοιτάζω από το παράθυρο και τη βλέπω να πηδάει να πιαστεί από τη σκάλα και ν΄ανέβει, το τρένο ανέπτυξε ταχύτητα και την πέταξε στην έρημη αποβάθρα. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που τη θυμάμαι. Πεσμένη στην αποβάθρα. Κι η καταιγίδα δεν είχε σταματήσει ούτε στιγμή. Ίσως να έπεσε κι ένας κεραυνός…αυτό, τίποτ΄άλλο"".



- Είχε χαμηλώσει η φωνή του, μιλούσε γερμένος μπροστά, ο ντιτζέϊ έβαζε μουσικές που του άρεσαν, ήπιε την τελευταία του γουλιά, φώναξε τον μπάρμαν, παρήγγειλε άλλο ένα ποτό, έβρεξε τα χείλη του κι απότομα πήρε πάλι φόρα.


""Κι άκου τώρα εσύ την μελό μου ιστορία, πώς πέρασα σ΄εκείνο το ταξίδι της επιστροφής στο Βερολίνο, δεν είχα κοιμηθεί καθόλου, στο ξανάπα…Ήμουνα μόνος μου μέσα στο κουπέ, νύχτα πια, η βροχή έπεφτε πάνω στο παράθυρο, το τρένο έτρεχε προς τη «μεγάλη φυγή» κι εμένα ξαφνικά πλημμύρισαν οι λυγμοί μου κι άρχισα να κλαίω με αναφιλητά, σκιζόταν ο λαιμός μου, το στήθος μου ξερνούσε την απελπισία μου, έκλαιγα γαμώτο μου, έκλαιγα σου λέω…κι ήθελα ένα ποτό, ήθελα πολύ ένα ποτό.

Και να η σύμπτωση, το τρένο σταματάει σ΄ένα σταθμό, στου διαόλου το πουθενά, ανοίγω το παράθυρο και κοιτάζω την ώρα αναχώρησης, θα έφευγε σε δέκα λεπτά, τρέχω κάτω, πάω στο κυλικείο, γυρεύω ένα ποτό οποιοδήποτε, δεν είχαν, μόνο ξενέρωτες γερμανικούς καφέδες και αναψυκτικά, ρωτάω πού μπορώ να βρω ένα ποτό, μου λένε παρακάτω, έξω απ΄το σταθμό υπάρχει ένα μπαρ…και τρέχω να το βρω, ρισκάροντας να φύγει το τρένο, τρέχω μέσα στη βροχή, ναι το βρίσκω το μπαρ, ορμάω μέσα, είχε κάτι ηλικιωμένες κυρίες που τα΄πιναν μόνες τους, ζητάω ουίσκι δεν είχανε, μόνο βότκα, λέω βάλτε μου μια βότκα, αλλά η μερίδα ήτανε γερμανικιά, του λέω βάλτο διπλό, μετά του λέω γέμισέ το το γαμημένο το ψηλό νεροπότηρο, το γεμίζει, πληρώνω, τ΄αρπάζω και τρέχω στο σταθμό, τρέχω στο τρένο, ανεβαίνω, ξεκινάει.

Μπαίνω στο κουπέ μου, ανασαίνω, πίνω αρκετό μονορούφι…και να πάλι τα κλάματα, δεν μπορώ να συγκρατηθώ, άλλωστε γι αυτό ήθελα να πιω, και κλαίω κλαίω…και μπαίνει μια κοπέλα στο κουπέ, κάθεται απέναντί μου και στην άκρη, με κοιτάζει, εγώ δεν μπορώ να σταματήσω, ψάχνω να βρω τσιγάρα και δεν είχα τσιγάρα, καταλαβαίνεις, είχα ξεχάσει να πάρω τσιγάρα, και κλαίω ασταμάτητα, κι αυτό το κορίτσι βγάζει και στρίβει ένα τσιγάρο, το ανάβει και μου το βάζει στο στόμα λέγοντάς μου «κουλ κουλ», καταλαβαίνεις, έστειλε η θεά μου τον άγγελό της να μου δώσει τσιγάρο, ρουφάω τον καπνό, πίνω βότκα, μπαίνει ο ελεγκτής, του δίνω το εισιτήριο σκασμένος στα κλάματα, δεν μπορώ να σταματήσω, αυτός με κοιτάζει που καπνίζω, δε μου λέει τίποτα, μου επιστρέφει το εισιτήριο, ρίχνει μια ματιά στο κορίτσι και βγαίνει…κι εμένα ξαφνικά μου ήρθε η μεγάλη σκέψη, πως όχι, τώρα ήταν που κατούρησε ο Χριστός, μέσα από την ψυχή μου, και δεν ήταν μέρα, ήταν νύχτα, καταλαβαίνεις;

Τι άλλο θέλεις να σου πω; Έφτασα στο Βερολίνο, πήγα στο ξενοδοχείο, λέω στη Γεωργία «αύριο θα στα πω, τώρα θέλω να κοιμηθώ.» Είχε πλέον μπει αυτόματα η φραγή στο κλάμα.

Γράψε τώρα εσύ μια μελό ιστορία…Αυτό, τίποτ΄άλλο…αυτό…αυτό""




Και συνεχίσαμε να πίνουμε σιωπηλοί.....

Γιώργος Σκούρτης
Ιούνιος 2012

Αν περπατήσει κανείς στους δρόμους, εκεί που μένει και σ' όλη τη
χώρα, διαπιστώνει πως οι Έλληνες έχουν παραδοθεί. Ότι η κρίση πια
είναι κομμάτι τους και το βιώνουν με έναν άγαρμπο και σκληρό τρόπο.
Σαν ένα τσουνάμι που στο πέρασμά του καταστρέφει ότι βρεθεί στο
δρόμο του.

Εκείνοι που απέκτησαν ένα σπίτι το χρυσοπληρώνουν ή το χάνουν.
Εκείνοι που δούλεψαν χρόνια ολόκληρα, βλέπουν τις συντάξεις τους να πετσοκόβονται. Εκείνοι που είχαν μια δουλίτσα μετατράπηκαν σε άεργους από τη μια μέρα στη άλλη. Και οι μικρομεσαίοι καταστηματάρχες κατεβάζουν ο ένας μετά τον άλλο τα ρολά.

Παράλληλα βλέπουν τους υπουργούς να μην θέλουν να κόψουν από τον προϋπολογισμό τους ούτε το εμφιαλωμένο νερό που πίνουν. Φόροι, και άλλοι φόροi, που επιβάλοντα πάντα στις ίδιες και ίδιες κατηγορίες πολιτών:
τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. Τους μόνιμους αιχμάλωτους
του Συστήματος. Όλα στο κράτος. Και από εκεί που;

Ο ελληνικός πλούτος πηγαίνει είτε στα χέρια πολιτικών είτε στα χέρια επενδυτών, σε ένα αναπόφευκτο ξεπούλημα, μέσω μιας πρωτοφανούς
και ξετσίποτης διαπλοκής. Και ενώ ο ελληνικός λαός χάνει και την όση αξιοπρέπεια του είχε απομείνει, η ερώτηση που προκύπτει είναι πού
τοποθετεί κανείς το τέλος αυτής της τιμωρίας;

Τι φοβόμαστε; Γιατί ο φόβος και η τρομοκράτηση των πολιτών, έχει πιά εξεληχθή στο βασικό όπλο του συστήματος. Mήπως πέσει η χώρα στα
χέρια κομουνιστών (4,6%) και τα πάρουν όλα; Να τα πάνε που; Να τα
κάνουν τι; Δραχμές αντί ευρώ;

Μα αυτό το ερώτημα αφορά αυτούς που διαθέτουν χρήμα. Όλοι οι
παραπάνω περιγραφόμενοι νεόπτωχοι, τι έχουν να σκεφτούν μπροστά
σε ένα τέτοιο δίλημμα; Μήπως χάσουν τις αλυσίδες και τις χειροπέδες
που τους κρατούν δέσμιους στο χάλι τους, προφανώς...

Εντάξει, δέχομαι ότι η έννοια "φιλότιμο" είναι σχεδόν άγνωστη στους
νεοέλληνες. Αλλά η Αξιοπρέπεια, η Οργή, η Αντίσταση; Πάνε κι αυτές;

@radical30