Αυτοκτονούμε ως χώρα...

Μια αναμφισβήτητη προσωπική πράξη απελπισίας και απόγνωσης, όπως είναι η δημόσια αυτοκτονία του 77 χρονου στην πλατεία Συντάγματος, αντί να δώσει την αφορμή για μια συλλογική αυτοκριτική, για μια προσπάθεια αυτογνωσίας και αναστοχασμού του πολιτικού συστήματος, οδηγησε πάλι στη συνήθη πολιτική εκμετάλλευση, στη λαϊκίστικη δημαγωγία και ψηφοθηρία, στην εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου.

Καί βέβαια από κοντά, τα ατελέσφορα και άρα αυτοκαταστροφικά επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας, από τις όλο και μεγαλύτερες ομάδες πια, που θεωρούν ότι η βία θα δώσει διέξοδο στα αδιέξοδα τους.... Μακάρι, αλλά μας λείπουν τα κότσια για κάτι τέτοιο.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν ακόμα και σήμερα οι πολιτικοί μας, οι κατ εξοχήν δηλαδή υπεύθυνοι της κρίσης, είναι ότι τροφοδοτώντας την απόγνωση, την απελπισία και τα αδιέξοδα του κόσμου, μας σπρώχνουν όλο και πιο βαθιά στο γκρεμό.
Σπρώχνουν μια ολόκληρη χώρα, ένα ολόκληρο λαό στην αυτοκτονία, για να κερδίσουν πρόσκαιρα μερικούς αγανακτισμένους και απελπισμένους ψηφοφόρους, υποσχόμενοι τη... μετά θάνατον σωτηρία. Ιδιωτικοποιημένοι πολίτες, συμφεροντολογικές συντεχνίες, δημαγωγοί ή ανεύθυνοι πολιτικοί... Να η τέλεια συνταγή, δηλαδή, για μια συλλογική αυτοκτονία...

Ανεργοι και απολυμένοι που βιώνουν τα αδιέξοδα τους, γέροντες που στο τέλος της ζωής τους χάνουν το 30% των συντάξεών τους και βιώνουν τη μιζέρια της καθημερινότητας, νέοι που απεγνωσμένα ψάχνουν να βρουν στον ήλιο μοίρα, ομάδες και ομαδούλες που έχουν θεοποιήσει τη βία, μια μεσαία τάξη που βλέπει ότι οι ημέρες ευημερίας έχουν παρέλθει οριστικά, μια κοινωνία που βλέπει συνολικά το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια της...

Και κυρίως να μην διαφαίνεται στον ορίζοντα μια θολή έστω προοπτική για κάποιες καλύτερες μέρες στο μέλλον. Και απέναντι, ένα πολιτικό σύστημα που δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί αυτή την αυτοκαταστροφική πορεία που το ίδιο δημιούργησε και ένα άλλο τμήμα που καταστροφολογεί εκ του ασφαλούς και υπόσχεται μαϊμού σωτηρίες που δεν τις πιστεύει κανείς , παρά μόνο όσοι θέλουν να πιαστούν από κάπου για να μην γκρεμιστούν ...

Βαυκαλιζόμαστε με συνταγές εθνικής υπερηφάνειας, ότι οι έλληνες είναι ένας λαός που στα δύσκολα πάντα τα καταφέρνει. Έχουμε φτάσει στο σημείο να αναζητούμε την ελπίδα στους πιο φαύλους δημαγωγούς, ακόμα και σε ακροδεξιούς και ναζιστές, επειδή παριστάνουν τους ελληναράδες, τους αδιάφθορους, τους προασπιστές των ατομικών και εθνικών μας συμφερόντων. Όνόματα δεν αναφέρω, είναι πλεονασμός, όλοι τους γνωρίζουμε.

Από την άλλη, έχουμε χάσει κάθε εμπιστοσύνη στη συλλογική δράση, στην συλλογική αλληλεγγύη, στην κοινή προσπάθεια. Αποδοκιμάζουμε, πολλές φορές δικαίως, τους πάντες και τα πάντα αλλά νομίζω ότι πρωτίστως μας ενδιαφέρει ο εαυτούλης μας και αναζητούμε τη σωτηρία μέσα από προσωπικές στρατηγικές επιβίωσης. Μόνο που
ο δρόμος αυτός είναι τις περισσότερες φορές αδιέξοδος...

Και έτσι, αν τελικά δεν κατανοήσουμε και συναποφασίσουμε ότι μόνο συλλογικά μπορούμε να σωθούμε, ξαναβρίσκοντας τη χαμένη μας αξιοπρέπεια, το επόμενο βήμα δυστυχώς οδηγεί στην αυτοκτονία μας ως χώρα. Συνολικά...

@radical30
05.04.12