AΡΗΣ ΔΑΒΑΡΑΚΗΣ

Η συνέντευξη που έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας στην Σοφία Παπαϊωάννου, αν και δεν την πρόλαβα όλη, μου έδωσε μιαν αίσθηση ότι ο υποψήφιος (τώρα και λίγες ώρες) πρωθυπουργός δυσκολεύεται να καταλάβει πως γίνεται να ξεχειλίζει από παντού η υποκρισία και να του ζητάμε όλοι, μικροί και μεγάλοι, να την αποδεχτεί όλη αυτή την υποκρισία σαν «κανόνα του παιχνιδιού» σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Εντάξει, ήταν ο πρωθυπουργός που διάλεξε αυτόν τον διπρόσωπο αλλοπρόσαλλο Βαρουφάκη για να δώσει μαζί του την μάχη της διαπραγμάτευσης – άρα εκείνος ευθύνεται για την επιλογή του. Καμία αντίρρηση.  Ούτε ο ίδιος αποποιείται τις ευθύνες του – αν και, δυστυχώς, ο «Γιάνης» μας κόστισε πολύ ακριβά και μας καθυστέρησε την στιγμή ακριβώς που έπρεπε να «τρέξουμε». «Φταίει ο Τσίπρας που τον εμπιστεύτηκε», λοιπόν. ΟΚ.

Ο Τσίπρας φταίει που εμπιστεύθηκε και τους «συντρόφους» από μιαν άλλη εποχή και τους υπουργοποίησε και τους τίμησε όσο μπορούσε, για να τους δει να κονταίνουν μισό μέτρο, μόλις συνειδητοποίησαν (γιατί είναι και αργόστροφοι) πως ο πρωθυπουργός ανέλαβε μόνος του την τεράστια ευθύνη να αποδεχτεί και να υπογράψει μια νέα συμφωνία συνεργασίας με τους μόνους φυσικούς μας συμμάχους, επιλέγοντας να μην σπρώξει τη χώρα στον γκρεμό και την εθνική τραγωδία, αλλά να κρατήσει την ψυχραιμία του και να στηριχτεί στην λογική και στην αρχή των προτεραιοτήτων.

Το έκανε και, σαν να μην έφτανε το βάρος που μόνος του σήκωσε, του τη βγήκαν και από πάνω οι «καθαροί» αριστεροί που δεν θέλουν λέει μνημόνια ούτε χρήματα ούτε τίποτα – θέλουνε «αξιοπρέπεια» με τη χώρα διαλυμένη, χωρίς λεφτά για συντάξεις, για φάρμακα, για παιδεία, για υγεία, για ένα μαγειρεμένο φαγητό, για την τρίτη ηλικία, τα βρέφη, τους πρόσφυγες, τους χρόνια πάσχοντες, τους μετανάστες.

Δεν θα του κόστιζε προσωπικά να πει ΟΧΙ στην συμφωνία, ανήκει στην τάξη εκείνη που η οικογένειά του θα είχε φαϊ να φάει. Δεν σκέφτηκε όμως μόνο τη δική του οικογένεια. Σκέφτηκε την τραγωδία που θα ακολουθούσε την λεβέντικη «μαγκιά» του – να βγει από την σύνοδο κορυφής χωρίς συμφωνία. Στο κάτω-κάτω είχε και μια συναίνεση του 62% να μην υπογράψει, είχε κάθε δικαιολογία, μπορούσε να πει «δεν έχω πολιτική νομιμοποίηση να υπογράψω μνημόνιο, αντίθετα έχω πολιτική νομιμοποίηση να σας τραβήξω και δυό ξεγυρισμένες μούντζες φεύγοντας και να γίνω ήρωας».

Διάλεξε όμως την «στενή πύλη». Και παρά την αριστερή του παιδεία, έσωσε την παρτίδα την τελευταία στιγμή. Με το πολιτικό κόστος όλο δικό του. Και αντί για «μπράβο» ήρθε πίσω και άρχισε να τρώει ξύλο από παντού: Από τους πολιτικούς αντιπάλους που μέχρι πριν λίγες ώρες τον ψήφιζαν στην Βουλή και του λέγανε «να γυρίσεις με συμφωνία» - μέχρι τους μπερδεμένους Λαφαζαναραίους που κάνουνε υποκύψεις στον mr.Gazprop στην Μόσχα, νομίζοντας πως το Κρεμλίνο είναι ακόμα η έδρα της Σοβιετίας που τόσο θαυμάσανε στα έρημά τους νιάτα οι δυστυχέστατοι.

Ποιος φταίει για όλα αυτά – φυσικά ο πρωθυπουργός. Και αυτό δεν γράφεται ως αστείο, πράγματι φταίει ο πρωθυπουργός. Πάντα ο καπετάνιος έχει τη ευθύνη.

Όπως φταίει και γι’ αυτό το σούργελο, την Ζωή Κωνσταντοπούλου, που όταν επρόκειτο να ψηφιστεί από το κοινοβούλιο ως ΠτΒ, πήγε ο Τσίπρας και τους έπιασε έναν-έναν όλους τους βουλευτές (πλην της ΧΑ) και τους παρακάλεσε προσωπικά να την ψηφίσουν για να αισθανθεί αποδεκτή και να μπορέσει να επιτελέσει το υπερκομματικό της θεσμικό έργο μέσα σε ένα κλίμα όσο γινότανε πιο θετικό. Και του την κάνανε την χάρη του Τσίπρα σχεδόν όλοι –και την ψήφισαν όλα τα κόμματα.

Με αποτέλεσμα να ζήσουμε αυτά που ζήσαμε και να τον βρίζει κιόλας από πάνω η κακομαθημένη «κόρη» των διασήμων και οικονομικά ευκατάστατων γονέων με το υπερτροφικό εγώ – που μόνο με του Βαρουφάκη μπορεί να συγκριθεί. Ναι, θα μου πείτε, και δικαίως: Ήδη μας υπενθύμισες τρία μεγάλα λάθη του πρωθυπουργού. Διότι και η Ζωή Κωνσταντοπούλου επιλογή του πρωθυπουργού ήτανε.

Να σας θυμίσω όμως πως αυτός ο πρωθυπουργός, εκτός από τις λάθος επιλογές του (που αποδεικνύουν ότι πιστεύει τους ανθρώπους και τους εμπιστεύεται, γιατί δεν είναι αρπαχτικό και νομίζει ότι και οι άλλοι είναι σαν κι’ αυτόν), αυτός λοιπόν ο πρωθυπουργός μας ξεκούνησε, μας έδωσε ελπίδα, φώτισε το βλέμμα μας με αισιοδοξία και προσδοκία για κάτι «αντίθετο απ’ την απάτη» (που λέει και η Λίνα Νικολακοπούλου δια στόματος Άλκηστης Πρωτοψάλτη). «Κι’ αυτό είναι κάτι, αυτό είναι κάτι».

Φίλε Αλέξη Τσίπρα, προχώρα και μην κοιτάζεις πίσω σου – η ζωή είναι μπροστά και η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν μετράει. Για κάποιον περίεργο λόγο, το ψυχανεμίζομαι και το νοιώθω, μια μεγάλη πλειοψηφία (στην οποίαν ανήκω) θέλει να εκπροσωπηθεί από εσένα. Συγχώρεσε με αλλά δεκάρα δεν δίνουμε για την «αριστερά». Υπάρχουν πια ένα σωρό κόμματα να την εκπροσωπούν επάξια, ΚΚΕ και ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όλα τα άλλα που ούτε τα ξέρω και ούτε θέλω να τα μάθω.

Και εμείς, οι ψηφοφόροι που θέλουμε δικαιοσύνη και ίσες ευκαιρίες και μεροκάματα στην ελεύθερη οικονομία, την καινοτομία, το εμπόριο, την τέχνη, την φυσική ενέργεια, στην ελιά και τα οπωροκηπευτικά, τον τουρισμό, την αλιεία, την ελεγχόμενη και με μέτρο ανάπτυξη που δεν θα προσβάλλει το οικοσύστημα, κι’ εμείς μια χαρά καλοί άνθρωποι είμαστε, μην το φέρεις πια και τόσο βαριά που δεν είμαστε «αριστεροί» - σαν τον κύριο Παναγιώτη και την «από πολύ καλή οικογένεια» Ζωή.

Προχώρα μαζί μας. Σταμάτα να μας κοιτάς όλους σαν κάτι ξένο, επειδή δεν μας συνάντησες (γενιές και γενιές που αλλοιώς προχωρήσαμε) στα αμφιθέατρα και τις δήθεν «εξεγέρσεις» που θυμάσαι.

Εξέγερση είναι αυτή που τώρα επιχειρείται κάτω από την δική σου ηγεσία, κόντρα σε όλη αυτή την "ἁριστερή", επαρχιώτικη, κομπλεξική συντήρηση που αναδίδουν όλοι οι «κολλημένοι» που ξέρουν μόνο μια κασέτα απ’ έξω και τρέμουνε κάθε πραγματική αλλαγή.

Πάρε φώς και προχώρα να στήσουμε μιαν Ελλάδα συντονισμένη στον παγκόσμιο βηματισμό και άλλο τόσο ή όσο γίνεται, ανεξάρτητη και ελεύθερη. Με δουλειά, σχεδιασμό, οργάνωση, όνειρο, ρεαλισμό, πάθος και αποφασιστικότητα.

Να παν στην ευχή τα παλιά, Αλέξη Τσίπρα. Η ζωή είναι τώρα και αύριο. Και «ο χρόνος ο αληθινός, είναι ο γυιός σου ο μεγάλος και ο μικρός», όπως νωρίς κατάλαβε ο Διονύσης Σαββόπουλος και μπόρεσε να αποδεχτεί και να τραγουδήσει τα χάλια της «αριστεράς» - πάντα με αγάπη πολλή.


‘Αρης Δαβαράκης



==================================================


Σαμαράς ή Τσίπρας;
του Άρη Δαβαράκη  

Όλοι οι τρομαγμένοι από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, όσοι φοβούνται πως ο Τσίπρας φέρνει μαζί του ριζικές «αλλαγές» που δεν τους συμφέρουν και τους ξεβολεύουνε, συμφωνούνε – όπου και αν ανήκουν: Καλύτερα εδώ, κολλημένοι για πάντα στον παλαιοκομματισμό – από ΚΚΕ μέχρι Χρυσή Αυγή – παρά στον τρόμο του κενού που προκαλεί το αδοκίμαστο και το καινούργιο.

Και στα τυφλά, ψηλαφίζοντας το κοινό μας μέλλον μέσα στο βαθύ σκοτάδι των μνημονίων και των δόσεων που θα πολλαπλασιάζονται συνεχώς και θα μας σπρώχνουνε όλο και πιο βαθειά μέσα στο βαρέλι (που ΔΕΝ έχει πάτο, κι ας λέει ο Βενιζέλος πως φρόντισε και τον επανατοποθέτησε), έχουνε αρπαχτεί από τον πραγματικά ικανό και ενθουσιώδη Αντώνη γιατί βλέπουνε πως είναι η τελευταία τους ελπίδα, το τελευταίο τους οχυρό.

Ο τελευταίος γνωστός σταθμός, το τελευταίο οικείο πολιτικό τοπίο πριν την μετάβαση σε μια άλλη (πια) φάση όπου μια νέα αριστερά (ναι, αυτή με τις πολλές συνιστώσες που θα συντονιστούνε μια χαρά μπροστά στις υποχρεώσεις που, αναγκαστικά, θα αναλάβουν αν τις εμπιστευτεί ακόμα περισσότερος κόσμος) θα πάρει την ευθύνη να μπει επιτέλους στο παιχνίδι και να θέσει άλλους στόχους και άλλες προτεραιότητες από τις «μεταπολιτευτικές».

Έτσι λοιπόν και στη φάση που διανύουμε, όπως πάντα στην πολιτική, τα Πρόσωπα παίζουν και τώρα τον πρωταγωνιστικό ρόλο και δεν υπάρχουν παρά δύο μόνο τέτοια (πρωταγωνιστικής δυναμικής): Ο Σαμαράς και ο Τσίπρας. Ο ένας παλεύει με νύχια και με δόντια «για να μην βρεθεί η Ελλάδα απομονωμένη, έρμαιο του λόμπυ της δραχμής» και δίνει γήν και ύδωρ στους «εταίρους» μας, αδιαφορώντας πια ακόμα και για το πώς θα επιβιώσουνε οι μη έχοντες Έλληνες μέσα σε τόση ύφεση, τόση ανεργία και ψυχολογικό κόλλημα –μετά την ψήφιση των μέτρων την Τετάρτη.

Η δική του γραμμή και (καθ’ όλα σεβαστή) άποψη λέει πως πρέπει να κάνουμε «αυτό που πρέπει» χωρίς πολλά-πολλά για να έχουμε το προνόμιο να παραμείνουμε, τουλάχιστον, όπως είμαστε - επιβιώνοντας τσάτρα-πάτρα έστω και με πολύ λίγα, έστω και με τα ελάχιστα, έστω και με αέρα κοπανιστό εν ανάγκη (και δεν το λέω ειρωνικά) – φτάνει να μην κατρακυλήσουμε στο «χάος» το οποίο δεν προσδιορίζεται ούτε περιγράφεται επαρκώς, είναι όμως ο σωστός μπαμπούλας για κάθε σώφρονα άνθρωπο της κεντροδεξιάς και της συντηρητικής παράταξης και λειτουργεί μέχρι στιγμής επαρκέστατα : «Χάος».

Αν ρωτήσεις «τι επιτέλους μπορεί να συμβεί» που τόσο τρομάζει την ραχοκοκαλιά του συστήματος, δεν θα πάρεις σαφή απάντηση. Το χάος δεν περιγράφεται. Αφήνουν απλώς να εννοηθεί ότι θα ζήσουμε στιγμές σαν αυτές που ζήσανε στις ΗΠΑ με τον τυφώνα – αλλά στο πολλαπλάσιο.

Ή ακόμα χειρότερα, οι πιο τρομαγμένοι, μας παραπέμπουν σε πολεμικά και μεταπολεμικά ντοκιμαντέρ της εποχής του Εμφυλίου εδώ στην Ελλάδα, όπου στους χωματόδρομους της παλιάς Αθήνας κείτονται πτώματα -και σκελετωμένοι άνθρωποι ψάχνουν με το τενεκεδάκι στο χέρι για λίγο νερό και ένα ξεροκόμματο. Αυτό είναι το «χάος» και δεν έχει ούτε δομή ούτε λογική. Είναι απλά πάρα πολύ γκράν-γκινιόλ και, δικαίως, τρομάζει φριχτά τους νοικοκυραίους.

Ο Τσίπρας από την άλλη, χωρίς να υπόσχεται τίποτα, έτσι άφθαρτος και «καθαρός» όπως εμφανίζεται ξαφνικά στο γκρεμισμένο αυτό τοπίο, μαγνητίζει αυτόματα τις καλές σκέψεις πολλών από μας – και όχι μόνο δεν μας τρομάζει καθόλου αλλά ενσαρκώνει μια εναλλακτική που την έχουμε μεγάλη ανάγκη: Άλλα μυαλά. Άλλη νοοτροπία. Άλλη επικοινωνιακή μέθοδος και άλλη γλώσσα του σώματος. Και, βέβαια, το κυριότερο – εντελώς άλλη γενιά.

Οι δημοσκοπήσεις, προς το παρόν, ερίζουν. Σε κανέναν από τους δύο δεν διανοούνται ακόμα να δώσουν αυτοδυναμία (μας έκαψαν και μας τσουρούφλισαν οι αυτοδυναμίες και τώρα φυσάμε και το γιαούρτι), δείχνουν όμως όλες πως η πραγματική μάχη αυτές τις μέρες, τις επόμενες βδομάδες και όλον αυτόν τον χειμώνα, εκεί εντοπίζεται: Σαμαράς η Τσίπρας;

Μνημόνια και άλλα μνημόνια και δόσεις ή (μήπως λέμε τώρα) είναι πάλι καιρός να βουτήξουμε στα βαθειά όπως μας συνέβη όταν μας έσπρωξε στο κύμα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο Α’) «για να μάθουμε κολύμπι»; Το πείραμά του απέδωσε – μάθαμε τις ευρωπαϊκές μεθόδους μια χαρά και τώρα τις μαθαίνουμε και από την ανάποδη.

Έρχεται άραγε η ώρα να σκεφτούμε λίγο πιο ανθρώπινα και λιγότερο σκληρά «καπιταλιστικά» και να δούμε μήπως μια γερή ανατροπή απελευθερώσει επιτέλους άλλες υγιείς δυνάμεις που έχουμε ξεχάσει ότι διαθέτουμε – γιατί τις έχουμε θάψει βαθειά υπό τον γενικό τίτλο «Το Χάος»;

Να «περάσουν» τα μέτρα και βλέπουμε, ε;


protagon.gr


===============


"Ως πότε παλικάρια" ;
του Άρη Δαβαράκη  


Με πιάνει μια θλίψη βαριά και μια μελαγχολία ασήκωτη όταν αναλογίζομαι αυτό που ζούμε - με τις προεκτάσεις και τις επιπτώσεις του στο μέλλον. Υπάρχουν οι «σοβαροί» (κάποιοι από σας) που ψύχραιμοι έχετε βάλει προτεραιότητες: Πρώτο και βασικότερο να κρατηθούμε μέσα στη ζώνη του ευρώ. Αυτός είναι ο κυρίως στόχος, ο πρωτεύων, ο μη διαπραγματεύσιμος. Και για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος όλες οι θυσίες δικαιολογούνται και όλες οι ταλαιπωρίες και τα βάσανα αξίζουν – πόσω μάλλον όταν δεν τις κάνουμε εμείς τις θυσίες και δεν είμαστε εμείς αυτοί που τραβάμε τα μεγάλα ζόρια και τις στερήσεις.

Όσο πιο «Well-off» είσαι τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια, τόσο περισσότερο σε ενδιαφέρει να μην διαταραχθεί το κεκτημένο σου, να είσαι δηλαδή στο κλαμπ του ευρώ και να μπορείς να πολλαπλασιάζεις τους λογαριασμούς σου και να ξοδεύεις το ευρώ σου όπως έμαθες τα δέκα τελευταία χρόνια, «χωρίς πρόβλημα» δηλαδή.

Και «well-off» είναι πάντες οι έχοντες αρκετά χρήματα ώστε να μην είναι τα χρήματα το κυρίως πρόβλημά τους. Έτσι χωρίζεται πάντα η ανθρωπότητα με ευκολία: Σε αυτούς που έχουν τόσα ώστε να μην υπάρχει πρόβλημα -και στους υπόλοιπους που δεν έχουν τόσα ώστε να μην υπάρχει πρόβλημα. Σ ’αυτούς που δεν έχουν πρόβλημα με το χρήμα, ευρώ, δολάριο, γιέν, γιουάν, στερλίνα ή ρούβλι – και σ’ αυτούς που ζούνε υπό το καθεστώς του «δεν υπάρχει σάλιο» (για να θυμηθούμε και τον κ. Λοβέρδο).

Αυτοί είμαστε πάντοτε οι άνθρωποι χοντρά-χοντρά: Εκείνοι που αποφασίζουνε πόσο ακόμα μπορούν να περικόψουν την σύνταξη της γριάς, όντας οι ίδιοι ασφαλείς (προς το παρόν) μέσα σε περιουσίες, μισθούς και προνόμια γιγαντιαία για τα μάτια της γριάς, και οι άλλοι, οι μη έχοντες εξουσίες και δυνατότητες παρέμβασης, οι οποίοι παρακολουθούν το τατουάζ της πενίας και της απελπισίας να ζωγραφίζεται πάνω στο δέρμα τους, ερήμην τους βέβαια και χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα. Κανείς δεν τους εκπροσωπεί όλους αυτούς, τους πολλούς, την πολύ μεγάλη πλειοψηφία – γιατί οι πολιτικοί φοβούνται να αναλάβουν την ευθύνη της εκπροσώπησης των απελπισμένων:

Τα «καθεστωτικά» ΜΜΕ και η καθοδηγούμενη «κοινή γνώμη» θα πέσουν να τους φάνε, είτε γελοιοποιώντας τους, είτε στοχοποιώντας τους – είτε λασπολογώντας σε βάρος τους δια της μεθόδου του «λέγε-λέγε κάτι  μένει» η οποία εκτός από εύχρηστο όργανο στα χέρια του κάθε Γκαίμπελς, χρησιμοποιείται ευρέως πια και στην καθημερινότητα, όταν, μέσα σ’ αυτήν, «παίζονται» μεγαλύτερα ή μικρότερα οικονομικά-κοινωνικοπολιτικά συμφέροντα.

Έτσι λοιπόν αποφασίζονται μέτρα και περικοπές και παραλλήλως αποφασίζεται και η προστασία των «φίλων και γνωστών» που ενδεχομένως «κάτι θα ξέρουν και για τα δικά μας». Όμως, παρά το πολύ μελάνι της σουπιάς που όλα πάει να τα θολώσει, παραμένει ευδιάκριτο το γεγονός πως όλοι οι ωφεληθέντες από την επίθεση των ακριδών που διήρκεσε μερικές δεκαετίες, μεγαλοαπατεώνες και μικροαπατεώνες παρέα, μιζαδόροι, «αρπαχτοί», γοργόνες και μάγκες, εργολάβοι, προμηθευτές, τραπεζίτες, όλη δηλαδή η Crème de la Crème της σήψης και της διαφθοράς, όλοι εκτός του Τσοχατζόπουλου και κάτι μικρομεσαίων που δεν έχουν πια «προστασία» και τους τσιμπάει η τσιμπίδα χωρίς πολλά σου-μου-του, είναι ελεύθεροι και με πολλά λεφτά στην «συμπάσχουσα ΕΕ» ή οπουδήποτε αλλού, μια χαρά εξασφαλισμένοι.

Θα μου πείτε «κι’ εσένα τι σε μέλλει»; Θα σας πω: Η θλίψη μου θα ήταν πολύ μειωμένη αν ήξερα ότι γινόταν κάποια προσπάθεια να αποδοθεί δίκαιο, να επιστραφούν τα κλεμμένα. Γιατί ζητάμε τα μάρμαρα του Παρθενώνα που είναι στην Αγγλία και δεν ζητάμε και το κλεμμένο, ξεπλυμένο ή ακόμα άπλυτο  βρώμικο χρήμα που έχει σκορπίσει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα; Μη μου πείτε «είναι δύσκολο».

Στα δύσκολα μετράνε οι ηγεσίες. Να κόψεις και το δώρο από τη σύνταξη της γριάς και άλλα 20 ευρώ (και άλλα 30 μεθαύριο)  είναι το μόνο εύκολο. Και αν δεν πάρει τα φάρμακά της η γριά ή αν δεν μορφωθεί το εγγόνι της ή αν δεν επιζήσει το θύμα της βίας που προκαλείται από αυτό το θλιβερό αδιέξοδο που ζούμε, ε, δεν χάθηκε ο κόσμος.

Το ζήτημα είναι να μείνουμε στο ευρώ. Και όλες οι θυσίες στον βωμό αυτόν αξίζουν το κόπο.

ΥΓ: Για να μην παρεξηγηθώ –κι εγώ το ευρώ προτιμώ ασυζητητί. Είμαι Ευρωπαϊστής, υπέρ μιας αληθινής «παγκοσμιοποίησης» που θα ανεβάσει το επίπεδο διαβίωσης των ανθρώπων σε όλον τον πλανήτη και θα διανείμει με περισσότερη δικαιοσύνη όλα τα αγαθά –από τα νερά του Τίγρη, ως το ουράνιο.
   
protagon.gr[/quote]

Σαμαράς ή Τσίπρας;
του Άρη Δαβαράκη

Όλοι οι τρομαγμένοι από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, όσοι φοβούνται πως ο Τσίπρας φέρνει μαζί του ριζικές «αλλαγές» που δεν τους συμφέρουν και τους ξεβολεύουνε, συμφωνούνε – όπου και αν ανήκουν: Καλύτερα εδώ, κολλημένοι για πάντα στον παλαιοκομματισμό – από ΚΚΕ μέχρι Χρυσή Αυγή – παρά στον τρόμο του κενού που προκαλεί το αδοκίμαστο και το καινούργιο.

Και στα τυφλά, ψηλαφίζοντας το κοινό μας μέλλον μέσα στο βαθύ σκοτάδι των μνημονίων και των δόσεων που θα πολλαπλασιάζονται συνεχώς και θα μας σπρώχνουνε όλο και πιο βαθειά μέσα στο βαρέλι (που ΔΕΝ έχει πάτο, κι ας λέει ο Βενιζέλος πως φρόντισε και τον επανατοποθέτησε), έχουνε αρπαχτεί από τον πραγματικά ικανό και ενθουσιώδη Αντώνη γιατί βλέπουνε πως είναι η τελευταία τους ελπίδα, το τελευταίο τους οχυρό.

Ο τελευταίος γνωστός σταθμός, το τελευταίο οικείο πολιτικό τοπίο πριν την μετάβαση σε μια άλλη (πια) φάση όπου μια νέα αριστερά (ναι, αυτή με τις πολλές συνιστώσες που θα συντονιστούνε μια χαρά μπροστά στις υποχρεώσεις που, αναγκαστικά, θα αναλάβουν αν τις εμπιστευτεί ακόμα περισσότερος κόσμος) θα πάρει την ευθύνη να μπει επιτέλους στο παιχνίδι και να θέσει άλλους στόχους και άλλες προτεραιότητες από τις «μεταπολιτευτικές».

Έτσι λοιπόν και στη φάση που διανύουμε, όπως πάντα στην πολιτική, τα Πρόσωπα παίζουν και τώρα τον πρωταγωνιστικό ρόλο και δεν υπάρχουν παρά δύο μόνο τέτοια (πρωταγωνιστικής δυναμικής): Ο Σαμαράς και ο Τσίπρας. Ο ένας παλεύει με νύχια και με δόντια «για να μην βρεθεί η Ελλάδα απομονωμένη, έρμαιο του λόμπυ της δραχμής» και δίνει γήν και ύδωρ στους «εταίρους» μας, αδιαφορώντας πια ακόμα και για το πώς θα επιβιώσουνε οι μη έχοντες Έλληνες μέσα σε τόση ύφεση, τόση ανεργία και ψυχολογικό κόλλημα –μετά την ψήφιση των μέτρων την Τετάρτη.

Η δική του γραμμή και (καθ’ όλα σεβαστή) άποψη λέει πως πρέπει να κάνουμε «αυτό που πρέπει» χωρίς πολλά-πολλά για να έχουμε το προνόμιο να παραμείνουμε, τουλάχιστον, όπως είμαστε - επιβιώνοντας τσάτρα-πάτρα έστω και με πολύ λίγα, έστω και με τα ελάχιστα, έστω και με αέρα κοπανιστό εν ανάγκη (και δεν το λέω ειρωνικά) – φτάνει να μην κατρακυλήσουμε στο «χάος» το οποίο δεν προσδιορίζεται ούτε περιγράφεται επαρκώς, είναι όμως ο σωστός μπαμπούλας για κάθε σώφρονα άνθρωπο της κεντροδεξιάς και της συντηρητικής παράταξης και λειτουργεί μέχρι στιγμής επαρκέστατα : «Χάος».

Αν ρωτήσεις «τι επιτέλους μπορεί να συμβεί» που τόσο τρομάζει την ραχοκοκαλιά του συστήματος, δεν θα πάρεις σαφή απάντηση. Το χάος δεν περιγράφεται. Αφήνουν απλώς να εννοηθεί ότι θα ζήσουμε στιγμές σαν αυτές που ζήσανε στις ΗΠΑ με τον τυφώνα – αλλά στο πολλαπλάσιο.

Ή ακόμα χειρότερα, οι πιο τρομαγμένοι, μας παραπέμπουν σε πολεμικά και μεταπολεμικά ντοκιμαντέρ της εποχής του Εμφυλίου εδώ στην Ελλάδα, όπου στους χωματόδρομους της παλιάς Αθήνας κείτονται πτώματα -και σκελετωμένοι άνθρωποι ψάχνουν με το τενεκεδάκι στο χέρι για λίγο νερό και ένα ξεροκόμματο. Αυτό είναι το «χάος» και δεν έχει ούτε δομή ούτε λογική. Είναι απλά πάρα πολύ γκράν-γκινιόλ και, δικαίως, τρομάζει φριχτά τους νοικοκυραίους.

Ο Τσίπρας από την άλλη, χωρίς να υπόσχεται τίποτα, έτσι άφθαρτος και «καθαρός» όπως εμφανίζεται ξαφνικά στο γκρεμισμένο αυτό τοπίο, μαγνητίζει αυτόματα τις καλές σκέψεις πολλών από μας – και όχι μόνο δεν μας τρομάζει καθόλου αλλά ενσαρκώνει μια εναλλακτική που την έχουμε μεγάλη ανάγκη: Άλλα μυαλά. Άλλη νοοτροπία. Άλλη επικοινωνιακή μέθοδος και άλλη γλώσσα του σώματος. Και, βέβαια, το κυριότερο – εντελώς άλλη γενιά.

Οι δημοσκοπήσεις, προς το παρόν, ερίζουν. Σε κανέναν από τους δύο δεν διανοούνται ακόμα να δώσουν αυτοδυναμία (μας έκαψαν και μας τσουρούφλισαν οι αυτοδυναμίες και τώρα φυσάμε και το γιαούρτι), δείχνουν όμως όλες πως η πραγματική μάχη αυτές τις μέρες, τις επόμενες βδομάδες και όλον αυτόν τον χειμώνα, εκεί εντοπίζεται: Σαμαράς η Τσίπρας;

Μνημόνια και άλλα μνημόνια και δόσεις ή (μήπως λέμε τώρα) είναι πάλι καιρός να βουτήξουμε στα βαθειά όπως μας συνέβη όταν μας έσπρωξε στο κύμα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο Α’) «για να μάθουμε κολύμπι»; Το πείραμά του απέδωσε – μάθαμε τις ευρωπαϊκές μεθόδους μια χαρά και τώρα τις μαθαίνουμε και από την ανάποδη.

Έρχεται άραγε η ώρα να σκεφτούμε λίγο πιο ανθρώπινα και λιγότερο σκληρά «καπιταλιστικά» και να δούμε μήπως μια γερή ανατροπή απελευθερώσει επιτέλους άλλες υγιείς δυνάμεις που έχουμε ξεχάσει ότι διαθέτουμε – γιατί τις έχουμε θάψει βαθειά υπό τον γενικό τίτλο «Το Χάος»;

Να «περάσουν» τα μέτρα και βλέπουμε, ε;


protagon.gr


===============


"Ως πότε παλικάρια" ;
του Άρη Δαβαράκη


Με πιάνει μια θλίψη βαριά και μια μελαγχολία ασήκωτη όταν αναλογίζομαι αυτό που ζούμε - με τις προεκτάσεις και τις επιπτώσεις του στο μέλλον. Υπάρχουν οι «σοβαροί» (κάποιοι από σας) που ψύχραιμοι έχετε βάλει προτεραιότητες: Πρώτο και βασικότερο να κρατηθούμε μέσα στη ζώνη του ευρώ. Αυτός είναι ο κυρίως στόχος, ο πρωτεύων, ο μη διαπραγματεύσιμος. Και για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος όλες οι θυσίες δικαιολογούνται και όλες οι ταλαιπωρίες και τα βάσανα αξίζουν – πόσω μάλλον όταν δεν τις κάνουμε εμείς τις θυσίες και δεν είμαστε εμείς αυτοί που τραβάμε τα μεγάλα ζόρια και τις στερήσεις.

Όσο πιο «Well-off» είσαι τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια, τόσο περισσότερο σε ενδιαφέρει να μην διαταραχθεί το κεκτημένο σου, να είσαι δηλαδή στο κλαμπ του ευρώ και να μπορείς να πολλαπλασιάζεις τους λογαριασμούς σου και να ξοδεύεις το ευρώ σου όπως έμαθες τα δέκα τελευταία χρόνια, «χωρίς πρόβλημα» δηλαδή.

Και «well-off» είναι πάντες οι έχοντες αρκετά χρήματα ώστε να μην είναι τα χρήματα το κυρίως πρόβλημά τους. Έτσι χωρίζεται πάντα η ανθρωπότητα με ευκολία: Σε αυτούς που έχουν τόσα ώστε να μην υπάρχει πρόβλημα -και στους υπόλοιπους που δεν έχουν τόσα ώστε να μην υπάρχει πρόβλημα. Σ ’αυτούς που δεν έχουν πρόβλημα με το χρήμα, ευρώ, δολάριο, γιέν, γιουάν, στερλίνα ή ρούβλι – και σ’ αυτούς που ζούνε υπό το καθεστώς του «δεν υπάρχει σάλιο» (για να θυμηθούμε και τον κ. Λοβέρδο).

Αυτοί είμαστε πάντοτε οι άνθρωποι χοντρά-χοντρά: Εκείνοι που αποφασίζουνε πόσο ακόμα μπορούν να περικόψουν την σύνταξη της γριάς, όντας οι ίδιοι ασφαλείς (προς το παρόν) μέσα σε περιουσίες, μισθούς και προνόμια γιγαντιαία για τα μάτια της γριάς, και οι άλλοι, οι μη έχοντες εξουσίες και δυνατότητες παρέμβασης, οι οποίοι παρακολουθούν το τατουάζ της πενίας και της απελπισίας να ζωγραφίζεται πάνω στο δέρμα τους, ερήμην τους βέβαια και χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα. Κανείς δεν τους εκπροσωπεί όλους αυτούς, τους πολλούς, την πολύ μεγάλη πλειοψηφία – γιατί οι πολιτικοί φοβούνται να αναλάβουν την ευθύνη της εκπροσώπησης των απελπισμένων:

Τα «καθεστωτικά» ΜΜΕ και η καθοδηγούμενη «κοινή γνώμη» θα πέσουν να τους φάνε, είτε γελοιοποιώντας τους, είτε στοχοποιώντας τους – είτε λασπολογώντας σε βάρος τους δια της μεθόδου του «λέγε-λέγε κάτι μένει» η οποία εκτός από εύχρηστο όργανο στα χέρια του κάθε Γκαίμπελς, χρησιμοποιείται ευρέως πια και στην καθημερινότητα, όταν, μέσα σ’ αυτήν, «παίζονται» μεγαλύτερα ή μικρότερα οικονομικά-κοινωνικοπολιτικά συμφέροντα.

Έτσι λοιπόν αποφασίζονται μέτρα και περικοπές και παραλλήλως αποφασίζεται και η προστασία των «φίλων και γνωστών» που ενδεχομένως «κάτι θα ξέρουν και για τα δικά μας». Όμως, παρά το πολύ μελάνι της σουπιάς που όλα πάει να τα θολώσει, παραμένει ευδιάκριτο το γεγονός πως όλοι οι ωφεληθέντες από την επίθεση των ακριδών που διήρκεσε μερικές δεκαετίες, μεγαλοαπατεώνες και μικροαπατεώνες παρέα, μιζαδόροι, «αρπαχτοί», γοργόνες και μάγκες, εργολάβοι, προμηθευτές, τραπεζίτες, όλη δηλαδή η Crème de la Crème της σήψης και της διαφθοράς, όλοι εκτός του Τσοχατζόπουλου και κάτι μικρομεσαίων που δεν έχουν πια «προστασία» και τους τσιμπάει η τσιμπίδα χωρίς πολλά σου-μου-του, είναι ελεύθεροι και με πολλά λεφτά στην «συμπάσχουσα ΕΕ» ή οπουδήποτε αλλού, μια χαρά εξασφαλισμένοι.

Θα μου πείτε «κι’ εσένα τι σε μέλλει»; Θα σας πω: Η θλίψη μου θα ήταν πολύ μειωμένη αν ήξερα ότι γινόταν κάποια προσπάθεια να αποδοθεί δίκαιο, να επιστραφούν τα κλεμμένα. Γιατί ζητάμε τα μάρμαρα του Παρθενώνα που είναι στην Αγγλία και δεν ζητάμε και το κλεμμένο, ξεπλυμένο ή ακόμα άπλυτο βρώμικο χρήμα που έχει σκορπίσει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα; Μη μου πείτε «είναι δύσκολο».

Στα δύσκολα μετράνε οι ηγεσίες. Να κόψεις και το δώρο από τη σύνταξη της γριάς και άλλα 20 ευρώ (και άλλα 30 μεθαύριο) είναι το μόνο εύκολο. Και αν δεν πάρει τα φάρμακά της η γριά ή αν δεν μορφωθεί το εγγόνι της ή αν δεν επιζήσει το θύμα της βίας που προκαλείται από αυτό το θλιβερό αδιέξοδο που ζούμε, ε, δεν χάθηκε ο κόσμος.

Το ζήτημα είναι να μείνουμε στο ευρώ. Και όλες οι θυσίες στον βωμό αυτόν αξίζουν το κόπο.

ΥΓ: Για να μην παρεξηγηθώ –κι εγώ το ευρώ προτιμώ ασυζητητί. Είμαι Ευρωπαϊστής, υπέρ μιας αληθινής «παγκοσμιοποίησης» που θα ανεβάσει το επίπεδο διαβίωσης των ανθρώπων σε όλον τον πλανήτη και θα διανείμει με περισσότερη δικαιοσύνη όλα τα αγαθά –από τα νερά του Τίγρη, ως το ουράνιο.

protagon.gr

Red and Hot!
του Άρη Δαβαράκη


Δεκατεσσάρης μέχρι και δεκαεξάρης κραύγαζα ερωτικά αλλά μόνο στο χαρτί και σε ομοιοκαταληξία (ευτυχώς δεν το θυμάμαι όλο): «Καίγομαι, καίγομαι, έλα να μ’ έβρεις, νοιώθω να χάνομαι μες’ στη φωτιά, αργώντας όλο με λιγοστεύεις, κι’ έγινα ολόκληρος μια αγκαλιά».

Μιλάμε για πάθος και ερωτική έκσταση με πάρα πολλά σπυράκια ακμής (βάζαμε εκείνη την φριχτή κρέμα, την Clearasil, που βρώμαγε θειάφι να τα ξεραίνει) και μία τρικυμία μέσα στο κρανίο και μια φασαρία μες στο μυαλό επίσης, το χάος μιλάμε – πυξίδα κατεστραμμένη και μόνη σανίδα σωτηρίας το καταραμένο τότε (ευλογημένο τώρα κατόπιν ωρίμου σκέψεως) «βασικό ένστικτο» που με υποχρέωνε να κάνω ότι ακριβώς δεν έπρεπε για να μπλέκω συναισθηματικά με τρέλλα και να μην μπορώ ν’ ανασάνω απ’ αυτή την μεταμόρφωση που είχε υποστεί το σώμα μου και την αγωνία που κουβαλούσα προσπαθώντας να καταλάβω. Να καταλάβω –τι; Αυτά που δεν καταλαβαίνονται;

Αυτά ακριβώς. Εγώ μπήκα μέσα στην αναστάτωση της συνουσίας διεκδικώντας άμεσα μιαν ενσάρκωση και δη στο συγκεκριμένο περιβάλλον που έμοιαζαν να μου υπόσχονται σπέρμα και ωάριο; Η δεν με ρώτησε κανείς και ενεπλάκην σ’ αυτήν την υπέροχη περιπέτεια ερήμην μου; Δεν θα το μάθω ποτέ – λένε μερικοί. Εγώ περιμένω να μάθω πολλά από την ώρα της εκπνοής μου και πέρα, διότι, όπως πολλές φορές έχω γράψε,ι πιστεύω ότι το ταξίδι είναι πολύ μεγάλο και πολυδιάστατο.

Δεν μπορεί όλα να παίζονται από το αν θα σε διορίσουν στο Δημόσιο μέχρι τα πόσα μπικικίνια θα προλάβεις να μαζέψεις – αποκλείεται, δεν εφαρμόζει μια τόσο ρηχή κοσμοθεωρία σ’ ένα σύμπαν τόσο αχανές και ανοιχτόμυαλο – και άπειρο επίσης. Σ’ ένα σύμπαν τόσο αρμονικό, μυστήριο και αχανές – αλλά εσαεί λειτουργικό.

Να σας το πω πιο απλά: Το παλιό κλασσικό Rolex Oyster μετράει σωστά τον Χρόνο μου ή ο Χρόνος το κοροϊδεύει το Rolex Oyster (perpetual πιά) και το ανασύρει από το κοινό μας υποσυνείδητο ως τρόπαιο της στιγμής, εξόχως εμπορεύσιμο και αισθητικό –αλλά άσχετο με τον «Χρόνο που μετράει» ενώ δεν υπάρχει καν; Πώς φτάσαμε από τις προβιές, τις σπηλιές και τα δέρματα στο (ανυπέρβλητο και για τις αρχές του 21ου αιώνα) μπλου-τζην μας το Παγκοσμιοποιημένο;

Έχει πάρα πολλή ζέστη και η αγωνία αν θα ρίξει την κυβέρνηση ο Βενιζέλος Δευτέρα -Τετάρτη-Παρασκευή κορυφώνεται. Τρίτες-Πέμπτες δεν παίξανε ακόμα, ίσως την άλλη βδομάδα που πάμε πιά για της Παναγίας –πέφτει Τετάρτη φέτος - και μετά για την επιστροφή. Μια επιστροφή που, πραγματικά πιά, κανείς δεν την θέλει. Γιατί; Μα γιατί δεν υπάρχουν λύσεις και γιατί ότι και να γίνει θα πονέσει. Και γιατί δεν θα μπορούμε πια να γράφουμε έτσι, με μία διάθεση τάχα μου αισθητική και αποστασιοποιημένη (ότι όλα αυτά συμβαίνουν «αλλού», σε άλλο χωρόχρονο και το δικό μας σπίτι ΔΕΝ καίγεται).

Ποιο Rolex και ποια εφηβικά στιχάκια, εδώ τώρα πάμε γι’ άλλα, πιο χοντρά και πιο μεγάλα – κι’ έχουμε βγάλει ένας λαός ολόκληρος καβλόσπυρα από τον red&hot πόθο μας για κάτι ερωτεύσιμο - μόνο που δεν έχουμε λεφτά για Clearasil και αντί αυτού θα χρησιμοποιήσουμε αναγκαστικά κόκκινες πιπεριές, ασβέστη Μυκόνου, πίσσα και RED πούπουλα + εύχρηστη RED λαδομπογιά.


TVXS.GR

Θέματα »

"Ψυχή, Καμπουράκη!"
του Άρη Δαβαράκη


Κι εγώ από την Κρήτη κατάγομαι, φίλε μου Δημήτρη. Ο πατέρας του πατέρα μου πήγε από τη Σμύρνη στην Αλεξάνδρεια να φτιάξει μια καλύτερη ζωή (καλλιεργώντας στον εύφορο Νείλο), αλλά ο δικός του πατέρας ήτανε Κρητικός. Μια μακρινή έστω συγγένεια λοιπόν, δεν μπορεί την έχουμε. Όπως έχουμε και μια γερή διαφωνία για τις ψυχές μας – που μου βγήκε διαβάζοντας το εξαιρετικά γραμμένο, όπως πάντα κείμενό σου «Η Κατανίκηση του Θανάτου». Δεν θα φλυαρήσω πολύ: Σκέφτηκα μόνο ότι μια και Βαρουφάκης και Μάνος διαφωνούνε και συμφωνούνε (με καμιά παρέμβαση της Ξαφά και του Μίχα πότε-πότε) για τους οικονομολόγους και τις θεωρίες τους, δεδομένου ότι το protagon.gr δεν είναι απαραίτητα και οι Financial Times, πως θα μπορούσαμε και εμείς να διαφωνήσουμε σε θέματα άλλα –όπως αυτό που αφορά την ψυχή.

Δεν θα φλυαρήσω και το εννοώ: Λίγα λόγια και καλά. Έχεις ένα κουτί με μια οθόνη άχρηστο πάνω σ’ ένα τραπεζάκι (ή, αν είσαι πιο τηλεορασάκιας, τόχεις κρεμασμένο το plasma σου σαν κάδρο στον τοίχο). Το βάζεις στην πρίζα και ενεργοποιείται. Ο ηλεκτρισμός, που είναι ενέργεια, το βάζει μπρός και κάνει τη δουλειά του. Και το αυτοκίνητό σου θέλει ενέργεια για να κινηθεί και η λάμπα για ν’ ανάψει και τα σπαρτά στον κάμπο ενέργεια θέλουν, ηλιακή και γήϊνη για να ανθίσουν και να καρπίσουν και να παράγουν με τη σειρά τους ενέργεια μέσα στον οργανισμό σου, να πάς το πρωί στη δουλειά και μετά στη γυναίκα σου να το κάνετε να το ευχαριστηθείτε.

Το ανθρώπινο σώμα είναι χώμα. Μιλάς με τον Ζαχαρία και κάνει ένα «αχ» ο Ζαχαρίας και πάει –έφυγε. Το σώμα του είναι εκεί, σε λίγη ώρα αρχίζει και βρωμάει αν δεν έρθει γρήγορα ο νεκροθάφτης, είναι βλέπεις οργανική ύλη και αποσυντίθεται, σαν τα μαρούλια και τα ψόφια ποντίκια. Καμία διαφορά, σε επίπεδο ύλης από τον Ζαχαρία με τον οποίον τα λέγατε πριν λίγο, βριζόσασταν για το ποδόσφαιρο και τα πολιτικά, πίνατε ρακές και ετοιμαζόσασταν να πάτε σπίτι για ύπνο σε λιγάκι. Εδώ μπροστά σου είναι ολόκληρος –μόνο που όσο περνάει η ώρα παγώνει και γίνεται ένα ωραιότατο κουφάρι.

Ποια είναι λοιπόν η διαφορά του ενεργού Ζαχαρία από τον απενεργοποιημένο; Τούφυγε η ενέργεια –που στην καθομιλουμένη το λέμε «τούφυγε η ψυχή». «Γιατί», «πώς», «γιατί αργότερα και όχι νωρίτερα», «γιατί ο Ζαχαρίας και όχι εσύ» – όλα αυτά είναι συζητήσεις συμβατικές που τις κάνουμε για να γεφυρώσουμε την αμηχανία μας. Γιατί η αλήθεια (και μη μου πεις «που το ξέρεις» γιατί θα σου απαντήσω με βεβαιότητα ότι το ξέρω από κάπου όπου δεν υπάρχει ύλη – και θα μου πεις κι εσύ ότι δεν πιστεύεις ότι υπάρχει ζωή χωρίς ύλη αλλά θα σου πω «που το ξέρεις» και δεν θα ξέρεις ούτε εσύ που το ξέρεις), είναι πως ο Ζαχαρίας ενεργοποιημένος (εμψυχωμένος, ενσαρκωμένος, ζωντανός) μιλάει, γράφει κείμενα στο protagon.gr, ψηφίζει Τσίπρα (μη χάσουμε την ευκαιρία, έτσι, να γίνεται και λίγη δουλειά) και κάνει χίλια δυό πράγματα που ο νεκρός, άψυχος Ζαχαρίας, δεν διατίθεται, ο δυστυχής, να τα κάνει.

Πάμε τώρα στα σχολικά έδρανα να θυμηθούμε ότι καμία ενέργεια δεν χάνεται. Οι άνθρωποι λοιπόν από τον καιρό που βγήκανε από τις σπηλιές παρατηρήσανε ότι οι ψυχές, όταν αφήνουνε το σώμα, στις περισσότερες περιπτώσεις συνεχίζουν μια (αμφιλεγόμενη και όχι επιστημονικά αποδεδειγμένη) διαδρομή, διατηρώντας την οντότητά τους ακέραιη, ενώ σε άλλες, προχωρούν ίσως, αναμορφούμενες, σε άλλες πιο περίπλοκες μορφές (ενέργειας πάλι) που προβληματίζουν τους επιστήμονες αιώνες τώρα.

Δεν υπάρχουν εργαστηριακές αποδείξεις ούτε για την ύπαρξη της ψυχής, ούτε για την διάχυση της ενέργειας που συνιστά μιαν οντότητα όσο, συγκεντρωμένη, εμψυχώνει ένα συγκεκριμένο σώμα. Φτάνουμε στη μαύρη τρύπα του κυρίου Stephen Hawking – και τι βλέπουμε; Μια άλλη μαύρη τρύπα. Και πιο μέσα της μιαν άλλη ακόμα πιο μαύρη και πιο ανεξερεύνητη. Σου λύνει αυτή η «ανακάλυψη» καμιά απορία για το τι κάνουμε εμείς εδώ χάμου, μια χαρά άνθρωποι, από την Κρήτη καταγόμενοι και οι δυό τελικά;

Μπα. Αμπελοφιλοσοφίες. Όπως ακριβώς και τα υψωμένα δάχτυλα που δείχνουνε διδακτικά (και απειλητικά) του ουρανό και σου λένε «τι ψυχή θα παραδώσεις μωρέ που τρως γαμοπίλαφο Μεγάλη Παρασκευή»; Λοιπόν μην είσαι καθόλου σίγουρος για τίποτα: Ακόμα και αν ο Ζαχαρίας την ώρα που θα ξαναγίνει χώμα από το χώμα αυτού εδώ του συγκεκριμένου πλανήτη (γιατί εδώ έφτιαξα σώμα και χρησιμοποίησα τα εδώ υλικά), ακόμα και αν «διαχυθεί» σαν ενέργεια θα υπάρχει διάχυτος. Αλλά το πιθανότερο είναι πως την ώρα που θα βγει η ψυχή μου απ’ το στόμα μου, θα συνειδητοποιήσω πως τέλειωσε ένα ωραίο και μεγάλο ταξίδι από το οποίο έμαθα πολλά, είτε κάνοντας τηλεοπτικές (ή ραδιοφωνικές!) εκπομπές, είτε επιβιώνοντας γράφοντας τραγουδάκια και στήλες σε περιοδικά, είτε ευεργετώντας και σκορπίζοντας πλούτο και ευτυχία, είτε κλέβοντας και δολοφονώντας.

Αν το τι θα την κάνεις την ψυχή σου όσο είσαι σ’ αυτή την κούκλα τον πλανήτη Γή όπου έχεις έρθει για μια βόλτα 70-80 χρόνων είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση, θα δείξει μετά θάνατον. Μπορεί να μετράει για την συνέχεια, μπορεί και να μην νοιάζεται κανείς εκεί πάνω αν έχεις κάνει σαπούνι εκατομμύρια συνανθρώπους σου ή αν μαχαίρωσες πισώπλατα τον άνθρωπό σου την ώρα που κάνατε έρωτα για να του πάρεις το πορτοφόλι.

Αλλά το ενδεχόμενο η ψυχή σου να είναι μια οντότητα που, πιθανότατα, προϋπήρχε της στιγμής που πήγες και χώθηκες εκεί στη μήτρα της μάνας σου και εκμεταλλεύτηκες την καλή χημεία ωαρίου και σπερματοζωαρίου από την οποίαν δημιούργησες ολόκληρη κορμάρα με μυαλό, ταλέντο, τόση αγάπη, τόση καλοσύνη και ευγένεια (ψυχής, αν μου επιτρέπεις) – είναι, Δημήτρη μου ένα ενδεχόμενο. Και αν υπήρχε πριν γεννηθείς και ενσαρκώθηκε κατά την συνεύρεση, ποιος μου λέει ότι δεν συνεχίζει μετά την αποχώρησή της από ένα σώμα που, για λόγους βαθέως γήρατος (εύχομαι από καρδιάς!) δεν την εξυπηρετεί πια;

Και, τελικά, για να το προσγειώσουμε (και να σε αποστομώσω!) , ποιος ο λόγος να γράψει ο Κραουνάκης και η Νικολακοπούλου την «Σωτηρία της Ψυχής» και να το τραγουδήσει τόσο μαγικά η Άλκηστη - αν δεν υπάρχει όχι μόνο ψυχή για να τη σώσεις, αλλά τίποτα απολύτως πριν - και τίποτα μετά; Τι δηλαδή χαζοί είναι ή κουζουλοί –τόσο καλοί και δημιουργικοί χρήσιμοι συνάνθρωποι και οι τρείς;

ΥΓ : Το κείμενο είναι αφιερωμένο στη μνήμη της Μελίνας Μερκούρη που μας έφυγε 18 χρόνια πρίν, σαν σήμερα, 6 Μαρτίου του 1994...


πηγή: protagon.gr