ΠΕΤΡΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

<<Το αβάσταχτο τέλος της ψευδαίσθησης>>
του Άρη Αλεξανδρή

Οι Έλληνες διανύουν μια περίοδο που ξερνούν ακατάσχετα την πνευματική τροφή που ποτέ δεν μεταβόλισαν σωστά. Μικροί και μεγάλοι συνειδητοποιούν ξαφνικά το ψυχικό και πρακτικό κόστος ενός ανερμάτιστου βίου που βασίστηκε σε ένα συνδρομητικό ευαγγέλιο καπιταλιστικής ευημερίας, το οποίο έθρεψε μετά βουλιμίας την ανθρώπινη ματαιοδοξία με την ψευδεπίγραφη υπόσχεση της διάρκειας και της επάρκειας. Η οικονομική κρίση έπληξε καταρχάς, όπως ήταν αναμενόμενο, τα κέντρα που στήριξαν την επιβίωσή τους στη φιλοσοφία του ασυγκράτητου επιχειρηματικού ανοίγματος και στη διάδοση αυτού του μηνύματος, που απορροφώμενο από την παιδεία του ευάλωτου αστού ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για το αναπόφευκτο κραχ. Το σχήμα κύκλου που διαμορφώνεται είναι έκδηλο και ειρωνικό.

Καθώς, λοιπόν, το σαθρό αυτό οικοδόμημα γκρεμίζεται συθέμελα, η πιο εύκολη κίνηση επιβίωσης είναι η άτακτη υπαναχώρηση και η αποποίηση κάθε δεσμού και ευθύνης με και προς αυτό. Θέλει πολύ κουράγιο να παραδεχτείς, άλλωστε, πως για χρόνια εξάρτησες τον βιοπορισμό και τον τρόπο ζωής σου στην άλλοτε ζηλευτή και ελκυστική, αλλά πλέον αποσυντεθειμένη και δύσοσμη φούσκα του φανταχτερού lifestyle και οι πρεσβευτές αυτής της κουλτούρας ποτέ δεν φημίζονταν για το θάρρος τους. Το σοκ απέναντι στην μακάβρια αυτή σήψη ιδεών και πρακτικών γίνεται ακόμη πιο μεγάλο αν λάβουμε υπόψη πως οι μέτοχοι της όλης κατάστασης πίστευαν πράγματι στο εύρωστο του οικονομικού αλόγου στο οποίο πόνταραν, χωρίς καν να υποψιαστούν έγκαιρα πως στην πραγματικότητα βατεύουν έναν δούρειο ίππο, που εσωκλείει την ματαίωση κάθε μεγαλεπήβολης προσδοκίας τους και την κατακραυγή της νομιζόμενής τους θέωσης.

Από την αντίπερα πλευρά, η θέα της παρακμής μιας ολόκληρης τάξης στα μάτια εκείνων που ποτέ δεν ενστερνίστηκαν το μεγαλοπιασμένο της τουπέ είναι λογικό στην αρχή να προκαλεί συναισθήματα χαιρεκακίας. Ναι, η μάχη του ανθρώπου να κρατηθεί στη ζωή δεν μπορεί να αποτελεί εργαλείο ικανοποίησης ενός πληγωμένου αισθήματος δικαίου, αλλά από την άλλη, η σχεδόν εκβιαστική πλύση εγκεφάλου που η ασθενής πλέον δύναμη ασκούσε για χρόνια σε μια επιρρεπή κοινωνία με τη φασίζουσα χρήση των όπλων επηρεασμού της δοκιμάζει σαδιστικά την αντοχή της πολιτικής ορθότητας.

Ο Πέτρος Κωστόπουλος δημοσίευσε ένα απολογητικό κείμενο που μιλάει για την δύση της αυτοκρατορίας του και την προσωπική του στάση απέναντι σ’αυτήν. Ξέρω πως οι περισσότεροι θα νιώσουν άγρια ικανοποίηση βλέποντας την κατεξοχήν μασκότ του πολυδιαφημισμένου και προκλητικά άπιαστου ελληνικού μπονβιβερισμού, που χαρακτήρισε τον τρόπο ζωής και τις αχαλίνωτες αιθεροβασίες μιας ολόκληρης εποχής, παροπλισμένη να πασχίζει να περισώσει ό,τι απέμεινε από την έκρηξη του υπερτροφικού της εγώ. Και εν μέρει τους αποδίδω δίκαιο, γιατί ξέρω (ή τουλάχιστον ελπίζω) πως η ικανοποίηση δεν στρέφεται κατά του προσώπου αλλά στους πολυεπίπεδους συμβολισμούς που κατά λογική και ιστορική αναγκαιότητα αυτό γεννάει.

Η παρακμή του Κωστόπουλου αντιπροσωπεύει το γκρέμισμα ενός προτύπου που συστηματικά προέτρεπε τον κόσμο να λατρέψει την εξιδανικευμένη μετριότητα μεταβάλλοντας τον εαυτό του κατ’εικόνα και καθ’ομοίωσή της. Η σχολή του Κωστόπουλου ανήγαγε την ηθική κενότητα και την αμορφωσιά σε σπουδή υψηλών αξιώσεων κάνοντας ούτε λίγο ούτε πολύ το κοινωνικό στάτους δυο ταχυτήτων απόλυτο φετίχ του ανθρώπου, πέρα από το προστατευτικό όριο της λογικής και της αξιοπρέπειάς του. Και η τάση αυτή έγινε μοιραία στοιχείο κοινωνικής νοσηρότητας που αφού θεμελιώθηκε, διαιωνίστηκε από τους μιμητές του Κωστόπουλου που κατάφεραν είτε να του μοιάσουν εξωφρενικά, είτε να γίνουν όμορφα αξεσουάρ του. Το ότι τον πρόδωσαν μετέπειτα είναι μια ακόμη πιστοποίηση της ηθικής ένδειας που χαρακτηρίζει την θλιβερή αυτοκρατορία των φαντασιόπληκτων βασιλιάδων και των παραδόπιστων αυλικών τους.

Πέρα όμως από την καταφανή προσωπική ευθύνη του Κωστόπουλου και του κάθε Κωστόπουλου για την σημερινή του οικονομική κατάντια, εγώ δεν αισθάνθηκα χαρά διαβάζοντας το κείμενό του. Τον λυπήθηκα γιατί τον πιστεύω. Πιστεύω πως έκανε τα πάντα για να σώσει το επιχειρηματικό του τέκνο και πιστεύω πως έχει πουλήσει ό,τι έχει και δεν έχει. Συναισθάνομαι πόσο φρικτή είναι η συνειδητοποίηση των λαθών του την ύστατη στιγμή και συνυπολογίζοντας τα μεγέθη των συναλλαγών που έχουν περάσει από τα χέρια του δεν μπορώ να μην τον δω ως τραγική φιγούρα όταν εξομολογείται πως η φθηνή τηλεοπτική του παραγωγή είναι πια η μόνη πηγή εσόδων για την οικογένειά του.

Η αντίστιξη των κεκτημένων και των απολεσθέντων στην τερατώδη της εξίσωση με την αντίφαση ενός μεγαλείου προς την αποκαρδιωτική διάρρηξή του, συνθέτουν στο μυαλό μου την βίαιη και προσβλητική για την ανθρώπινη προσωπικότητα εκδίκηση της καπιταλιστικής νομοτέλειας κι αυτό είναι κάτι που δεν το επιθυμώ για κανέναν.

πηγή:LIFO