Γιώργος Π. Πάγκαλος

Εκεί γύρω στο 1980, ο υποφαινόμενος, σαν Planning and Operation Mgr στο τουριστκό γραφείο Ginis Vacances, οργάνωσε το πρώτο ταξίδι στη Κομουνιστική Κίνα από την Ελλάδα. Ήταν ένας εντελώς άγνωστος προορισμός - μόνο κάποιοι μεγάλοι ευρωπαϊκοί ταξιδιωτικοί οργανισμοί είχαν προηγηθεί μέχρι τότε. Πέρα από την άγνοια του τι συνέβαινε εκείνα τα σκληρά χρόνια στην Κίνα, υπήρχε και η υποχρέωση να αποδεχθούμε ένα συγκεκριμένο ταξιδιωτικό πρόγραμμα που είχε σχεδιάσει ο κρατικός Κινεζικός Οργανισμός Τουρισμού. Δεν υπήρχαν περιθώρια για την παραμικρή αλλάγη. Τake it or leave it!!

Aκόμη και ελληνόφωνους ξεναγούς μας παρείχαν για κάθε εκδήλωση ή επίσκεψη. Το μόνο ερώτημα που τέθηκε τότε επί τάπητος στη δική μας αρμοδιότητα, ήταν ποιός θα ήταν ο Αρχγηγός αυτής της μεγάλης - από κάθε πλευρά, εκδρομής. Στη πραγματικότητα η ανάθεση της Αρχηγίας εξελήχθηκε σε ένα πραγματικό αναίμακτο πόλεμο, ανάμεσα στους αρκετους έμπειρους αρχηγούς εκδρομών που διέθετε το γραφείο μας. Εν τέλει - με τη σύμφωνη γνώμη του ιδιοκτήτη της Εταιρίας, του Σπύρου Γκίνη, επέλεξα τον φίλο μου αλλά και ταλαντούχο Γιώργο Πάγκαλο.

Διέθετε όλα τα απαιτούμενα προσόντα και κυρίως μια πραγματικά χαρισματική προσωπικότητα. Με ένα μόνο "ντεζαβαντάζ"... Ήταν δεξιών φρονημάτων και ειδικότερα: aντικομουνιστής. Τίποτα το σπάνιο, είναι η αλήθεια, ανάμεσα στη τότε ελληνική κοινωνία (αλλά και σήμερα φαντάζομαι, ως προς το δεύτερο).

Όταν επέστρεψαν οι εκδρομείς στη Ελλάδα οι εντυπώσεις τους ήταν σχεδόν μοιρασμένες. Οι περισσότεροι είχαν κάτι αρνητικό να καταμαρτυρήσουν. Και αυτό που δεν τους άρεσε ήταν κυρίως η ατμόσφαιρα ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος και η φτώχια (!!).

Καμιά έκπληξη εκ μέρους μου, μετά από τη βαθειά γνώση της νοοτροπίας του έλληνα ταξιδιώτη που είχα συσσορεύσει στο μεταξύ. Οι περισσότεροι έλληνες, τότε, δεν ήξεραν τη σημαίνει ταξίδι και μάλιστα οργανωμένο.
Ίσως και να μην είχαν ποτέ πριν, διαμείνει σε κάποιο ξενοδοχείο ή και να μην είχαν (ξανα)περάσει τα σύνορα της πατρίδας μας. Ήταν όμως οι αυστηρότεροι κριτές. Των πάντων. Είτε πρόσωπα ήταν αυτά είτε πράγματα, είτε Μουσεία είτε Καθεδρικοί Ναοί ή φολκλορικές παραστάσεις.

Εμένα με ενδιέφερε η έκθεση του Γιώργου που είχε υποχρέωσει να υποβάλλει σαν Αρχηγός. Όταν την επομένη της άφιξης του group
στην Αθήνα ήλθε στο γραφείο, με κοίταξε στα μάτια και με χαμηλή φωνή
η πρώτη του κουβέντα ήταν: "Respect. Αυτό τα λέει όλα! ".

Σας βεβαιώνω, ότι όλος αυτός ο πρόλογος, δεν γράφτηκε για να καμαρώσω για τον πρόωρα χαμένο φίλο μου ή την αφεντιά μου, ούτε για
να κάνω διαφήμιση στη Κίνα ή τον Γκίνη. Για τη νοοτροπία αυτών των Ασιατικών λαών θέλω να πω δύο λόγια και αυτό με έφερε στη θέση να το τολμήσω το video που ακολουθεί.

Η απορία ή το ερώτημα, που είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα τρυπώσει στο μυαλό σας: Μα είναι δυνατόν; Μα τόση θλίψη, τόσο κλάμα, τόσος σπαραγμός; Μήπως ή σίγουρα είναι όλα στημένα; Όχι, είναι η δική μου απάντηση και ας μη μου πέφτει λόγος.

Θα σας περιγράψω μόνο ένα μέρος των εντυπώσεων του Γιώργου, όπως μας το μετέφερε γραπτώς αλλά και προφορικά.

Είχαν επισκεφτεί ένα Νοσοκομείο στο Πεκίνο, όπου παρακολούθησαν ζωντανά, από το αμφιθέατρο των κινέζων φοιτητών στο χειρουργείο, μια ανοιχτή επέμβαση έλκους στο στομάχι, με την τεχνική του βελονισμού. Καθιστός ο ασθενής στο πάγκο-κρεβάτι. Διάρκεια επέμβασης περίπου 25 λεπτά. Ύστερα ο ασθενής απεχώρησε, χωρίς να τον στηρίζει κάποιος νοσοκόμος/α με αργά βήματα και αφού ευχαρίστησε τους ιατρούς με μια βαθεία υπόκληση. Ίχνη αίματος πουθενά, πέρα από κάποια λίγα ματωμμένα βαμβάκια...

Στη συνέχεια το group επισκέφτηκε τους θαλάμους των ασθενών. Εκεί μία από τους έλληνες ταξιδίωτες, ερώτησε/είπε στην ξεναγό:

- Ma καλά, τόση πρόοδος στην Ιατρική και τα σεντόνια των ασθενών να είναι χρώματος κρεμ; Χάθηκε λίγη καθαριότητα και εδώ;
- Όχι κυρία, της απάντησε εκείνη σε άψογα ελληνικά. Τα κλινοσκεπάσματα είναι πεντακάθαρα, περασμένα από τους κλίβανους του Νοσοκομείου. Απλά δεν είναι χρώματος λευκού, από επιλογή.

- ""Αυτοί οι λαοί Δημήτρη, μου είπε τότε στη συνέχεια ο "αντικομουνιστής" Γιώργος Πάγκαλος, νομίζουν πως βρίσκονται στο παράδεισο. Πριν από το καθεστώς αυτό, το πράγματι ανελεύθερο και προπαγανδιστικό, οι άνθρωποι στη Κίνα πέθαιναν από την πείνα και τις αρρώστιες στους δρόμους ή τα χωράφια. Τώρα έχουν όλα εκείνα, τα οποία θα έδιναν και τη ζωή τους για να αποκτήσουν πριν. Στέγαση, φαγητό, ιατρική περίθαλψη, παιδεία, εργασία, αθλητισμό, θέατρα... Εντάξει, δεν έχουν δημοκρατία, ελευθεροπτυπία, διακίνηση ιδεών. Μα μήπως είχαν ποτέ πριν στη ζωή τους; Πάντα τους έλλειπαν αυτά τα αγαθά. Δεν τα έχουν γνωρίσει. Ίσως αργότερα με το καιρό...""



https://youtu.be/pSWN6Qj98Iw

radical30