O ξεχωριστός κύριος Βαλβέρδε

Γράφει ο Διονύσης Ελευθεράτος

Η φετινή «αναγέννηση» του Ολυμπιακού ήταν έργο Βαλβέρδε. Στις δυο του σεζόν του εδώ ο Ερνέστο «έφερε» ισάριθμους τίτλους πρωταθλήματος, με σχετική άνεση, αλλά με διαφορετικούς τρόπους. Θυμάστε την κριτική που διατυπωνόταν στο τέλος της περιόδου 2008-09; «Ο.Κ., η ομάδα ήταν άτρωτη στα ντέρμπι, στα οποία δεν δέχθηκε ούτε γκολ, σε όλη τη σεζόν τη βοηθούσαν κατά κανόνα οι κινήσεις του Ερνέστο από τον πάγκο, αλλά καλή μπάλα έπαιξε μόνο σε 3-4 ματς». Η κριτική του 2010-11 ήχησε εκ διαμέτρου αντίθετη: «Ο.Κ., η ομάδα έπαιξε εν γένει όμορφη μπάλα, ήταν σύνολο δουλεμένο, αλλά έδειξε έλλειψη χαρακτήρα στα εκτός έδρας ντέρμπι κι ο Ερνέστο έκανε λάθη στις αντίστοιχες αναμετρήσεις».

Στην πραγματικότητα ο Βαλβέρδε δεν απώλεσε κανένα «μαγικό άγγιγμα» στο κοουτσάρισμα, ούτε ξαφνικά απέκτησε - σε... αντιστάθμισμα - την ικανότητα να πλάθει ομάδες που αποδίδουν ελκυστικό ποδόσφαιρο. Ηταν και είναι οξυδερκής κόουτς, αλλά και μεθοδικός αρχιτέκτονας ομάδων -με αποκρυσταλλωμένες ποδοσφαιρικές ιδέες. Είναι, όμως, ευέλικτος - εξ ου και οι διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους οδήγησε τον Ολυμπιακό σε δύο «στέψεις».

Φέτος οι «ερυθρόλευκοι» στηρίχθηκαν σε πολλούς νεοφερμένους παίκτες, που είχαν την ιδιότητα του πρωταθλητή στα όνειρά τους, όχι στα βιογραφικά τους! Για να κερδίσει αυτή η ομάδα πρωτάθλημα ο Βαλβέρδε έπρεπε να πετύχει σε τρία «ταμπλό»: πρώτον, να δαμάσει τις συνέπειες της καθυστερημένης έλευσής του -εκτός αν λησμονήσαμε ότι ανέλαβε τους «ερυθρόλευκους» έπειτα από την καλοκαιρινή τους προετοιμασία. Δεύτερον, να (προλάβει να) φτιάξει ΟΜΑΔΑ με όλη τη σημασία της λέξης, γνωρίζοντας ότι δεν διαθέτει σολίστες που πανικοβάλλουν αντιπάλους, ούτε ηγέτες επιτυχώς «ζυμωμένους» στον πρωταθλητισμό. Ηγετικές φυσιογνωμίες ίσως αναδειχθούν στον Ολυμπιακό του εγγύς μέλλοντος, αλλά -για τους προαναφερθέντες λόγους- θα ήταν δύσκολο να είχαν «ξεπεταχτεί» φέτος (κι ας μην ξεχνάμε την ηλικία του Ιμπαγάσα). Τρίτον: να «πάρει» ό,τι καλύτερο μπορούσε από κάθε παίκτη.

Ο Βαλβέρδε πέτυχε απολύτως και στα τρία «ταμπλό», εκτός αν (σε ό,τι αφορά το τρίτο) του χρεώσουμε τη δεύτερη συνεχόμενη κάκιστη χρονιά του Ντουντού και την ανεπαρκέστατη προσφορά του Ρόμενταλ. Αλλά κι αν ακόμα του τα χρεώσουμε αυτά, απλώς θα υπογραμμίσουμε κάτι: ότι αναζωογόννησε τον Ολυμπιακό, αξιοποιώντας κι αναδεικνύοντας παίκτες τα ονόματα των οποίων (εξαιρουμένων των Ριέρα - Ρόμενταλ) δεν είχαν προκαλέσει μεγάλο ενθουσιασμό το καλοκαίρι. Ξέρετε πολλούς οπαδούς του Ολυμπιακού που άνοιξαν σαμπάνιες όταν έμαθαν πως καταφθάνουν οι Μιραλάς, Φουστέρ, Μοντέστο;

Αλλη μεγάλη επιτυχία του ξεχωριστού προπονητή Βαλβέρδε; Οτι δεν επηρεάστηκε από την (κατά 85% κωμικοτραγική!) γκρίνια του Τύπου σε βάρος του.

Περισσότερα σε επόμενο σημείωμα...

πηγή: sporday