Ανατρέποντας τον Τσίπρα

Η ανάγνωση μου για όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή δεν συμβαδίζει ούτε με τη «δεξιά» οπτική ότι επιτέλους ο Τσίπρας λογικεύτηκε, ούτε με την «αριστερή» οπτική ότι μας πρόδωσε. Καθόλου όμως.

Θεωρώ ότι η μοναδική σοβαρή απειλή που αντιμετώπισε αυτό το σάπιο κατεστημένο (εγχώριο και ευρωπαϊκό) είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Χωρίς αυτόν, ο ΣΥΡΙΖΑ στην καλύτερη να είχε πιάσει ένα 9-10% σε εκλογές, και να παρέμενε στην αντιπολίτευση. Ακίνδυνος, αν και σίγουρα όχι εσκεμμένα (όπως το ΚΚΕ).

Χωρίς τον Τσίπρα (αλλά και τον Βαρουφάκη) το δημοκρατικό έλλειμμα μιας ΕΕ που στραγγαλίζει λαούς για να τους εξαναγκάσει σε έξοδο από το κοινό νόμισμα και αποικιοκρατικές συμβάσεις θα έμενε κρυφό, ενώ οι διεθνείς συμμαχίες του νεοφιλελευθερισμού δεν θα είχαν υποστεί ποτέ ρήγμα. Μεταφέροντας το πεδίο της μάχης όσο πιο δημόσια γίνεται, ο Τσίπρας τα άλλαξε όλα αυτά. Έπρεπε να πέσει πάση θυσία λοιπόν, προτού η ζημιά γίνει μη αναστρέψιμη.

Γι’ αυτό του αρνήθηκαν οι δανειστές από την αρχή μια σχετικά έντιμη και λογική συμφωνία, θέτοντας ως πρόφαση γελοιότητες όπως η φορολόγηση στα φρουτάκια. Γι’ αυτό τον πίεσαν να αποδεχτεί ένα πρόγραμα που όλοι οι οικονομολόγοι του κόσμου φωνάζουν ότι δεν είναι βιώσιμο. Γι’ αυτό του έκλεισαν τις τράπεζες όταν τους αιφνιδίασε με το δημοψήφισμα. Γι’ αυτό τον εκβίασαν με απόλυτη κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και χάος, μέχρι να δεχτεί τους ταπεινωτικούς όρους τους. Που και πάλι τους πήρε 18 ολόκληρες ώρες και αρκετές υποχωρήσεις για να το πετύχουν.

Το σκεπτικό είναι να φορτωθεί ο μοναδικός ηγέτης που μπορεί να σηκώσει το βάρος μιας ριζοσπαστικής αλλαγής στην Ελλάδα όσο μεγαλύτερο πολιτικό κόστος γίνεται, για να τον ρίξει η ίδια η αριστερά και να μη λερώσει τα χέρια της η (ήδη ανυπόληπτη) ολιγαρχία. Που αν δεν ήμασταν στην ΕΕ του 2015, είναι απολύτως βέβαιο ότι θα είχε ήδη δώσει εντολή να τον δολοφονήσουν.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι την ημέρα που κινδυνεύει να πέσει η κυβέρνηση από τις εσωκομματικές αντιδράσεις (ανθρώπων που μπορεί να τους περισσεύει η ιδεολογία αλλά δεν έχουν σχέδιο κι ούτε ξέρουν πώς να διαχειριστούν την εξουσία), οι μολότοφ άρχισαν να πέφτουν στο Σύνταγμα και τα ΜΑΤ άρχισαν να ψεκάζουν τους διαδηλωτές με χημικά. Για κάποιους αφελείς όλα αυτά είναι εντολή του νεομνημονιακού Τσίπρα, ενώ στην πραγματικότητα είναι μέρος του παρακρατικού μηχανισμού που ενεργοποιήθηκε για να τον ανατρέψει. Προκαλώντας οργή στον κόσμο που ψήφισε «πρώτη φορά αριστερά». Πρώτη και τελευταία…

Ούτε είναι τυχαίο ότι τα ΜΜΕ που απέτυχαν παταγωδώς να πείσουν τον ελληνικό λαό να ψηφίσει ΝΑΙ στο δημοψήφισμα άδραξαν την ευκαιρία να επιτεθούν στον Λαφαζάνη, τον Βαρουφάκη και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου με τον πιο χυδαίο τρόπο, ενώ μόλις μία μέρα πριν ο Τσίπρας αντιμετώπιζε τις διαφωνίες τους με τελείως άλλο ήθος. Όλο και περισσότεροι τον αντιπαθούν έτσι, αφού η όψιμη στήριξη των καναλιών λειτουργεί σαν πειστήριο προσχώρησης του στο μπλοκ της διαπλοκής.

Έτσι και απαξιωθεί στα μάτια του κόσμου ο Αλέξης Τσίπρας και χαθεί η ελπίδα, καμία αριστερά των ξύλινων συνθημάτων δεν πρόκειται να τον διαδεχτεί. Θα «επικρατήσει η λογική» μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας με κάποιον τεχνοκράτη αχυράνθρωπο για πρωθυπουργό. Κι αν δεν καταφέρουν τα κόμματα που μας οδήγησαν ως εδώ να κερδίσουν τις εκλογές, θα πέσουν και τα τελευταία προσχήματα και θα πάμε σε κανονικό πραξικόπημα. Που συμπτωματικά αποτελεί και την ιδανική δικαιολογία για Grexit…

Το διακύβευμα είναι τεράστιο, και το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι τα ντόμινο έχουν αρχίσει ήδη να γκρεμίζονται. Ό,τι και να μας συμβεί από ‘δω και πέρα, η Ευρώπη δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια.