Μια άκρως διδακτική ιστορία από το παρελθόν

Όποια τηλεοπτική συζήτηση κι αν παρακολουθήσεις, σ’ όποιο «παράθυρο»
κι αν σταματήσεις κάνοντας ζάπινγκ, θα πέσεις πάνω σε υπουργούς , κυβερνητικά στελέχη, δημοσιογράφους καλοθελητές και κάθe λογής «έγκυρους» αναλυτές, που έχουν αναλάβει εργολαβικά και για λογαριασμό των τραπεζιτών, να μας πείσουν πως πρέπει σώνει και καλά, σαν καλά και υπάκουα παιδιά, να πληρώσουμε το χρέος που δεν δημιουργήσαμε εμείς.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση και τα τσαρικά δάνεια

Από κοντά και διάφορα στελέχη της Αριστεράς ,που μπροστά στο μέλι της κυβερνητικής εξουσίας, νερώνουν το κρασί τους και ζαλίζουν τους πολίτες με εμβριθείς θεωρίες για το απεχθές χρέος και αυτό που πρέπει να πληρώσουμε. Μέχρι και την Iστορία επιστράτευσαν ορισμένοι από αυτούς, για να στηρίξουν τα επιχειρήματά τους.

«Τι να κάνουμε ;» μας λένε. Εδώ και ο Λένιν, σαν «Εγγλέζος τζέντλεμαν» και «αξιοπρεπής συναλλασσόμενος» και όχι μπαταχτσής, πλήρωσε τα χρέη της τσαρικής Ρωσίας μέχρι και το τελευταίο ρούβλι. Πέρα από τη γελοιότητα του επιχειρήματος υπάρχει και το ψέμα. Και μάλιστα καραμπινάτο, αν και για τους «αναλυτές» αυτούς η Ιστορία είναι «ψιλά γράμματα». Δεν είναι όμως το ίδιο γι αυτούς που εξακολουθούν να πιστεύουν στη δύναμη των λαών και αντλούν διδάγματα από αυτήν τόσο για να κρίνουν το παρόν όσο και για να προετοιμάσουν το μέλλον.

Ε, λοιπόν, η ιστορία διδάσκει πως αν ένας λαός είναι αποφασισμένος και το ίδιο αποφασισμένοι είναι και οι ηγέτες του, τότε όλα είναι δυνατά. Το 1918, ενενήντα έξη χρόνια πριν, η νεαρή τότε σοβιετική εξουσία όχι μόνο αρνήθηκε να πληρώσει τα δυσβάστακτα χρέη της τσαρικής Ρωσίας στους καπιταλιστές των τότε μεγάλων δυνάμεων, αλλά και χάρισε τα χρέη άλλων λαών , μεταξύ των οποίων και του ελληνικού στο προεπαναστατικό καθεστώς. Και γι αυτό δέχθηκαν την άγρια επίθεση των βιομηχάνων , των δανειστών, των τοκογλύφων και των κερδοσκόπων παράλληλα με την ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση.

Ο Μαρξ για τα χρέη της Ελλάδας

Όμως πριν δούμε από κοντά αυτή την άκρως διδακτική ιστορία, ας πάμε πιο πίσω και ας δούμε τι έγραφε ο Μάρξ από το 1855 κιόλας, για τις καταχρεωμένες χώρες-υποτελείς στις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, τα ληστρικά δάνεια και τις πολεμικές αποζημιώσεις που καλούνταν να πληρώσουν οι ηττημένοι των κατακτητικών πολέμων. Δάνεια και αποζημιώσεις που μετέτρεπαν τους λαούς σε δούλους.

Να τι έγραφε λοιπόν στις 26 Ιουλίου 1855, o 37χρονος τότε Μαρξ, στο «Neue Oder Zeitung» για τα δάνεια και τα χρέη χωρών της νότιας Ευρώπης, όπως η Ελλάδα και η Ισπανία, αλλά και η Οθωμανική Τουρκία : «Τώρα οι δυτικές δυνάμεις αρχίζουν να βάζουν χέρι στα οικονομικά της Τουρκίας. Για πρώτη φορά το κράτος των Οσμανιδών επιβαρύνεται με χρέος χωρίς να παίρνει πίστωση. Έτσι πέφτει στην κατάσταση του χτηματία, που βάζοντας υποθήκη τη γης του όχι μόνο δεν παίρνει πίστωση , αλλά ακόμα και υποχρεώνεται να παραχωρήσει στον κάτοχο της υποθήκης το δικαίωμα να διαθέτει τα χρήματα που του δόθηκαν σαν πίστωση. Το μοναδικό βήμα , που του μένει να κάνει , είναι να παραχωρήσει στον κάτοχο της υποθήκης το χτήμα του.
Με παρόμοια συστήματα ο Πάλμερστον ( σ.σ. πρωθυπουργός της Αγγλίας εκείνη την εποχή), αποσύνθεσε την Ελλάδα και παράλυσε την Ισπανία…»

(Ορφέας Οικονομίδης ( Πετρανού) « Μαρξ, Ένγκελς,Λένιν για την Ελλάδα- Ένα πρωτότυπο κείμενο», εκδόσεις «Ορφέας», Αθήνα 1986 ).

Και η Παρισινή Κομμούνα

Δεκαέξι χρόνια μετά, η Παρισινή Κομμούνα , η πρώτη εργατική εξουσία στον κόσμο, σε μια από τις πρώτες διακηρύξεις της έκανε καθαρό ότι αρνείται να πληρώσει το χρέος των πέντε δισεκατομμυρίων που είχαν συμφωνήσει να πληρώσουν στους πρώσους οι γάλλοι βοναπαρτιστές και κεφαλαιοκράτες , ως αποζημίωση μετά την ήττα τους στον τυχοδιωκτικό πόλεμο του 1870.

«… Ο αστός είχε επιβαρύνει το 1848 το μικρό κλήρο του χωρικού με τον πρόσθετο φόρο των 45 εκατοστών του φράγκου για κάθε φράγκο φόρο που πλήρωνε , μα το είχε κάνει αυτό στο όνομα της επανάστασης. Τώρα είχε ανάψει έναν εμφύλιο πόλεμο ενάντια στην επανάσταση, για να φορτώσει στους αγρότες το κύριο βάρος των πέντε δισεκατομμυρίων της αποζημίωσης που συγκατατέθηκε να πληρώσει στους πρώσους. Αντίθετα, η Κομμούνα σε μια από τις πρώτες της διακηρύξεις δήλωσε , ότι τα έξοδα του πολέμου θα έπρεπε να τα πληρώσουν οι πραγματικοί του αίτιοι…»

( Καρλ Μαρξ, «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία», Διακήρυξη του Γενικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης Εργατών για τον Εμφύλιο Πόλεμο στη Γαλλία το 1871, σελ. 78, «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2009).