ΚΡΑΤΟΣ, ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ

ΟΙ ΑΡΧΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΣΤΗ ΛΙΘΙΝΗ ΕΠΟΧΗ
(όπου ανήκουν)

Ύστερα από τρεις δεκαετίες καιροσκοπικής ανοχής από τη μεριά των «θεσμών» (πολιτικό σύστημα, αστυνομία, δικαιοσύνη, κ.α.) απέναντι στο εγκληματογενές μόρφωμα που σήμερα εξαρθρώνεται, και κατόπιν σαφών οδηγιών από την Ευρωπαϊκή Ένωση (βλ. παρακάτω), οι πολιτικοί διαχειριστές προχωρούν στην εξουδετέρωση μιας παραφυάδας του οργανωμένου εγκλήματος που είχε μεταμφιεστεί σε «κόμμα».

Όπως όλοι οι ομότεχνοί τους ανά τον κόσμο (ανεξαρτήτως «ιδεολογικού» μανδύα), έτσι και οι ναζιστές-τρομοκράτες -της, υπό εξάρθρωση, εγκληματικής οργάνωσης- δεν αναγνωρίζουν και καταστρατηγούν βάναυσα στην πράξη όλα τα δικαιώματα των θυμάτων τους, αλλά σπεύδουν να επικαλεστούν τα ίδια δικαιώματα για τον εαυτό τους μόλις τεθούν στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών και κληθούν να αναλάβουν την ευθύνη των εγκληματικών πράξεών τους.

ΚΡΑΤΟΣ, ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ

Από τη δεκαετία του 1930 και μετά, σχεδόν παντού, δίπλα στη νόμιμη εξουσία του κράτους αναπτύχθηκε η παράνομη εξουσία του οργανωμένου εγκλήματος, η οποία δρα άλλοτε ως ανταγωνιστής και άλλοτε ως συνεργός της κρατικής εξουσίας που την κυοφόρησε, με αποτέλεσμα να εγκατασταθεί μια δυναμική ισορροπία ανάμεσά στο κράτος και το οργανωμένο έγκλημα που παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής τους, σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής.

• Συνδετικός κρίκος μεταξύ της νόμιμης εξουσίας του κράτους και της παράνομης εξουσίας του οργανωμένου εγκλήματος, είναι ένα ενδιάμεσο στρώμα εξωνημένων κρατικών υπαλλήλων, κυβερνητικών αξιωματούχων και επαγγελματιών πολιτικών που μισθώνονται από την κρατική εξουσία και εξαγοράζονται από το οργανωμένο έγκλημα.

• Μέσο για τη συγκρότηση αυτού του συνδετικού κρίκου, είναι η διαφθορά.

• Πεδίο συνεργασίας της κρατικής εξουσίας και του οργανωμένου εγκλήματος, αποτελούν όλες οι δραστηριότητες που βρίσκονται εκτός των ορίων της νομιμότητας και εξυπηρετούν πολιτικούς στόχους, ανάμεσα στις οποίες πρωτεύουσα θέση κατέχουν τα όπλα, τα ναρκωτικά και η τρομοκρατία. Σ' αυτό το χώρο, τα όρια μεταξύ νόμιμης και παράνομης εξουσίας γίνονται δυσδιάκριτα και η μία τίθεται στην υπηρεσία της άλλης, με τρόπο ώστε και οι δυο να προσπορίζονται σημαντικά οφέλη σε βάρος της κοινωνίας.

Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, τα όπλα, τα ναρκωτικά και η τρομοκρατία αναδεικνύονται σε ένα πλέγμα σχέσεων μεταξύ της νόμιμης εξουσίας του κράτους και της παράνομης εξουσίας του οργανωμένου εγκλήματος, οι οποίες αρχίζουν από τη συνεργασία τους και καταλήγουν στην ταύτισή τους, πράγμα εξόχως κρίσιμο και επικίνδυνο από κοινωνική και πολιτική άποψη.

• Η συνεργασία της κρατικής εξουσίας με το οργανωμένο έγκλημα γέννησε το παρακράτος, έναν ιδιότυπο «θεσμό» που λειτουργεί πέραν των ορίων της νομιμότητας, με καθοδηγητικά όργανα που απαρτίζονται από κρατικούς αξιωματούχους και εκτελεστικά όργανα που στρατολογούνται από τον υπόκοσμο.

ΕΛΛΑΔΑ: TO ΕΓΚΛΗΜΑ ΜΕΤΑΜΦΙΕΖΕΤΑΙ ΣΕ ΚΟΜΜΑ

Σε όλες τις χώρες, το οργανωμένο έγκλημα χρησιμοποιήθηκε από την πολιτική εξουσία για την επιτέλεση των δικών της σκοπών (ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία, κ.α.), αλλά ποτέ και πουθενά, με εξαίρεση την Ελλάδα, δεν επιτράπηκε στο οργανωμένο έγκλημα να μεταμορφωθεί σε πολιτικό κόμμα και να ασκήσει άμεσα την πολιτική εξουσία.

Η αμερικανο-σικελική Μαφία (στις ΗΠΑ), το Γαλλικό Δίκτυο της Μασσαλίας (στη Γαλλία), η Μαφία, η Καμόρα και η Ντραγκέτα (στην Ιταλία) και στις άλλες χώρες, μπορούν να λειτουργούν ως εργαλεία του πολιτικού συστήματος αλλά δεν μπορούν να συμμετέχουν άμεσα στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας.

Κι αυτό δεν μπορούσε να γίνει ανεκτό από τους «εταίρους» μας στο υπερεθνικό σύνολο στο οποίο έχουμε ενταχθεί (Ευρωπαϊκή Ένωση), στο οποίο ισχύουν άλλοι κανόνες για τη σχέση πολιτικής εξουσίας και οργανωμένου εγκλήματος.

Εξ αυτού και η πρόσφατη αιφνίδια έκλαμψη της μνήμης του κ. Σαμαρά, που ως άλλος Σαούλ μεταμορφώθηκε σε Παύλο, όταν αναφερόμενος στο οργανωμένο έγκλημα που είχε «πολιτικοποιηθεί» χρησιμοποίησε μια -με «ιστορική» εμβέλεια- δήλωση: «Είναι επίγονοι των Ναζί».

ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ - ΣΥΝΕΡΓΟΙ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

Εκτός από τους εν επιγνώσει άμεσους συμμέτοχους και τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της δραστηριότητας του οργανωμένου εγκλήματος, υπάρχουν και οι εν μη-επιγνώσει συνεργοί του, οι οποίοι ψήφισαν το Έγκλημα από αγανάκτηση στην κλεπτοκρατία.

Σε σχέση με τους εν μη-επιγνώσει συνεργούς που ψήφισαν το Έγκλημα, καθιστάμενοι συνεργοί του, είναι αναγκαίες μερικές παρατηρήσεις:

1) Η συνέργεια σε έγκλημα δεν αποτελεί απάντηση σε ένα άλλο έγκλημα. Απλώς, πολλαπλασιάζει το έγκλημα στη νιοστή.

2) Η συνέργεια σε έγκλημα δεν αίρεται, εάν ο συνεργός επικαλείται «βρασμό ψυχής». Απλώς, η αποδοχή αυτού του ελαφρυντικού διαφοροποιεί επί το «επιεικέστερο» την αυστηρότητα της ποινικής του αντιμετώπισης.

3) Η συνέργεια σε έγκλημα για λόγους «αγανάκτησης», είναι δηλωτικό προσωπικής δειλίας: Απεχθάνομαι τους διαχειριστές των μνημονίων, αλλά επειδή δειλιάζω να συγκρουστώ εγώ ο ίδιος απευθείας μαζί τους, εξουσιοδοτώ (με την ψήφο μου) κάποιους μαχαιροβγάλτες για να γελοιοποιούν διαρκώς τους υπαίτιους για τα αδιέξοδά μου, και εγώ (διαστροφικώ δικαίω) να απολαμβάνω από θέση ασφάλειας την αιματοβαμμένη θεατρική παράσταση που στήθηκε με τη βοήθειά μου.

4) Η συνέργεια σε έγκλημα για λόγους «αγανάκτησης», αποτελεί μια στάση που, από ηθική άποψη, δεν διαφοροποιείται ουσιαστικά από τη μίσθωση ενός μπράβου για να εκδικηθώ κάποιον ή να επιλύσω τις διαφορές μου με κάποιον. Απλώς, στη μία περίπτωση διαθέτω ως μέσο το χρήμα και στην άλλη την ψήφο μου (που αφενός δεν μου στοιχίζει τίποτα και τη χρησιμοποιώ ως κουρελόχαρτο).

Επιτέλους, πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσε να δικαιολογήσει την ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ του Απόλυτου Λάθους, που επέτρεψε σε ένα ψυχικά διαταραγμένο, αποτυχημένο, κοινωνικό παράσιτο (που δεν εργάστηκε ποτέ στη ζωή του και ζούσε στη Βιέννη σε άσυλο αστέγων) να οργανώσει το Απόλυτο Έγκλημα με πάνω από 65 εκατομμύρια νεκρούς.

Ας έχουμε πάντα κατά νου την αγωνιώδη προειδοποίηση του φιλόσοφου Karl Jaspers: «Ήταν δυνατό να γίνουν όλα αυτά και πάντα θα είναι δυνατό».

ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΣΥΝΕΡΓΟΙ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

ΑΡΧΙΚΑ, στη χορεία εκείνων που διαχρονικά συνέργησαν στη νομιμοποίηση του εγκλήματος στην κοινή γνώμη, συγκαταλέγεται ένα πλήθος δημοσιογράφων και πολιτικών κάθε απόχρωσης, διότι:

• Οι μεν «δημοσιογράφοι» λειτούργησαν ως προπαγανδιστές του Εγκλήματος (καθιστώντας τους αρχανθρώπους του «συνομιλητές» τους στις εκπομπές τους, ελέω -μεταξύ άλλων και- της ψυχανωμαλίας των ποσοστών της τηλεθέασης). Ακόμη και αυτοί που εμφανίζονταν ως «αντιφασίστες», έπαιξαν το παιχνίδι των ναζιστών.

Ίσως γιατί δεν διάβασαν ή δεν έδωσαν προσοχή στα όσα γράφει ο ανισόρροπος μυστακοφόρος στο παραληρηματικό πόνημά του «Ο Αγών μου» (τ. Β): «Δεν έχει καμιά σημασία εάν και κατά πόσο μας κοροϊδεύουν ή μας διασύρουν, εάν μας ταυτίζουν με παλιάτσους ή με εγκληματίες. Το σημαντικό είναι ότι αναφέρονται σε μας, ότι ασχολούνται μαζί μας ξανά και ξανά»…

Αυτό το απόσπασμα αφιερώνεται στους «αφελείς» και αδιάβαστους μπαμπουίνους των κυρίαρχων Μέσων Μαζικής Αποβλάκωσης, που συνεργούν στην προώθηση των σκοπών των ναζιστικών συμμοριών.

• Οι δε πολιτικοί, νομιμοποίησαν την αναγωγή του Εγκλήματος ως «κόμμα», αποδεχόμενοι να κάνουν «διάλογο» μαζί τους ως ίσοι προς ίσους (ελέω -μεταξύ άλλων και- της ψυχανωμαλίας της τηλεοπτικής προβολής).

ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ, λίγες μόνο μέρες πριν από την «ανεξήγητη» αιφνίδια (και, άκρως, θετική για την πολιτική ηρεμία του τόπου) μεταμόρφωση του κ. Σαμαρά σε όψιμο αντιφασίστα («Είναι επίγονοι των ναζί»), επιχειρήθηκε, από ορισμένους, η καλλιέργεια ενός κλίματος που θα επέτρεπε στο Έγκλημα να αναχθεί σε παράγοντα άμεσης άσκησης της εξουσίας.

Κορυφαίος ανάμεσά τους, ο «αναλυτής» (τίνος κ. Μπάμπης Παπαδημητρίου, ένας από τους γκουρού της εγχώριας βαλκανο-μπαρόκ έκδοσης του νεοφιλελευθερισμού, που στις 11-9-2013 (ΣΚΑΙ), αναρωτιόταν «αφελώς»: «Γιατί να μη συνεργαστεί η ΝΔ με μια σοβαρότερη ΧΑ, ώστε να μείνουμε στο ευρώ;».

ΑΝ.ΕΛ: ΑΝΑΧΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΝΙΣΧΥΣΗ TOΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

Ανεξάρτητα από πολιτικές συμπάθειες ή αντιπάθειες, οφείλει να αναγνωρίσει κανείς, ότι οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» (ΑΝΕΛ) με την παρουσία τους και μόνο, αποτέλεσαν πολύτιμη συμβολή στη λειτουργία του πολιτεύματος, δεδομένου ότι λειτούργησαν ως ανάχωμα στην παραπέρα ενίσχυση του Εγκλήματος, δίνοντας τη δυνατότητα στους δεξιούς που διαφωνούσαν με τη μνημονιακή πολιτική του κόμματός τους (Ν.Δ.), να επιλέξουν μια δεξιά έκφραση της αντι-μνημονιακής πολιτικής.

ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ…

Η συνέχεια είναι μάλλον γνωστή. Γιατί από τις άπειρες φορές που έχει ξαναπαιχθεί το «έργο» στο παρελθόν, εξάγεται το βάσιμο συμπέρασμα ότι:
• Το οργανωμένο έγκλημα ΧΩΡΙΣ την προστασία της κρατικής εξουσίας και των ενόπλων βραχιόνων της, ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΚΑΝΟ να παράγει τα καταστροφικά του αποτελέσματα.
• Οι μαχαιροβγάλτες του οργανωμένου εγκλήματος είναι θρασύδειλα ανθρωποειδή, όπως προκύπτει από μια απλή αντιπαραβολή της συμπεριφορά τους, όταν έχουν την κρατική εξουσία στο πλευρό τους και όταν την έχουν απέναντί τους.

• Μ’ άλλα λόγια, από την συνεχιζόμενη εκστρατεία της κρατικής εξουσίας εναντίον του εγκληματικού μορφώματος που είχε «πολιτικοποιηθεί», αναμένεται να υπάρξουν οι εξής εξελίξεις:

1) Οι εν μη-επιγνώσει ψηφοφόροι του Εγκλήματος (που χωρίς να το θέλουν, εξ’ αντικειμένου λειτούργησαν ως συνεργοί στα κακουργήματά του), θα έχουν την ευκαιρία:
• ή να συνειδητοποιήσουν τις συνέπειες των παρορμητικών και μη-συνειδητών επιλογών τους και να τις αναθεωρήσουν,
• ή να εμμείνουν σ’ αυτές, μεταβαλλόμενοι σε εν-επιγνώσει συνεργούς του Εγκλήματος.

Σ’ αυτούς ακριβώς απευθύνεται ένας θαρραλέος μητροπολίτης, γράφοντας: «Δύο λόγια ακόμη γι’ αυτούς που ψήφισαν τον Ναζισμό. Ίσως δεν ξέρατε. Ίσως παρασυρθήκατε; Τώρα καταλάβατε; Τώρα ξυπνήσατε; Τώρα δεν μπορείτε να επικαλείσθε ούτε την άγνοια, ούτε την διαμαρτυρία, ούτε την απόγνωση. Μεγαλύτερη απόγνωση από το Ναζισμό δεν υπάρχει. Αλλιώς ετοιμασθείτε να κλάψετε και το δικό σας το παιδί! Γιατί ο Ναζισμός δεν έχει φίλους, έχει μόνον θύματα». [Μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος, 24-09-2013 - Romfea.gr)

2) Οι επιγνώσει μαχαιροβγάλτες του Εγκλήματος, στερούμενοι της προστασίας της κρατικής εξουσίας, θα επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, τυπικά και ουσιαστικά: Στο χώρο του υπόκοσμου και της φυλακής.

Δυστυχώς, η αιφνίδια «αφύπνιση» μιας επί τριάντα χρόνια εν υπνώσει και εθελοτυφλούσας κρατικής εξουσίας και το ξεδόντιασμα του οργανωμένου εγκλήματος που θα ακολουθήσει, δυστυχώς, χρειάστηκε να πυροδοτηθεί με το αίμα ενός νέου ανθρώπου του Παύλου Φύσσα (όπως το 1963, το ξεδόντιασμα του –τότε- παρακράτους απαίτησε το αίμα του Γρηγόρη Λαμπράκη, ανεξάρτητου βουλευτή, συνεργαζόμενου με την ΕΔΑ, στη Β’ περιφέρεια Πειραιώς – και πάλι). Ας είναι ελαφρό το χώμα που σκεπάζει και τους δυο.


Κλεάνθης Γρίβας
Zougla.gr