Υπάρχει και η αξιοπρέπεια

Πικραμένος καθώς αποχωρούσε απ’ την πολιτική ζωή τσουρουφλισμένος ο κ. Πέτρος Τατσόπουλος πληκτρολόγησε πικρόχολα στο τουΐτερ – τα ταχυδρομικά περιστέρια της εποχής: «Είναι απαράδεκτο να μην έχει θεσμοθετηθεί ακόμα η ευτυχία». Συγγραφέας ο Πέτρος έπιασε, έστω απ’ την ανάποδη, τον σφυγμό όχι της «μισής» αυτήν τη φορά κοινωνίας, αλλά του μεγαλύτερου μέρους της.

Διότι αυτό που λόγω πικρίας ειρωνεύθηκε ο κ. Τατσόπουλος συμβαίνει παντού, σε σπίτια, μαγαζιά, παρέες, καφενεία, οι άνθρωποι για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό χαίρονται, χαμογελούν, άλλοι λιγάκι κι άλλοι περισσότερο. Κι αυτό όχι διότι ο ΣΥΡΙΖΑ ή ο Μεγάλος Αδελφός ή το Ανώτατο Σοβιέτ θέσπισαν την υποχρεωτική ευτυχία, αλλά
διότι η εξαναγκαστική δυστυχία ράγισε. Οι πρώτες εξαγγελίες και οι πρώτες ενέργειες του ΣΥΡΙΖΑ φαντάζουν ευοίωνες. Κανείς δεν είναι χαζός. Οι πάντες, φίλοι κι ενάντιοι του εγχειρήματος, αντιλαμβάνονται τους κινδύνους και τις δυσκολίες του. Ομως λίγοι είναι εκείνοι (και γελοίοι όπως κάποιοι απ’ το Ποτάμι) που δε χάρηκαν με το στραπατσάρισμα της εικόνας – τοτέμ του κ. Ντάισελμπλουμ απ’ τον τοπ ποπ Βαρουφάκη. Μέχρι και η θεία μου η Φωτούλα έκανε «ουάου» (και μετά σταυροκοπιότανε να της περάσει), μόλις είδε τη φάτσα του Γιαπογκαουλάιτερ να γίνεται σαν ξινισμένο γάλα.

Θα πει κανείς, ότι όλα αυτά δεν είναι πολιτική αλλά διαχείριση συμβόλων και θα έχει δίκιο, αν δεν παραβλέψει ότι σύγκρουση έγινε. Βεβαίως το αποτέλεσμα (και η πορεία προς το αποτέλεσμα) είναι που θα έχουν σημασία, αλλά έως τότε δεν μπορεί να παραγνωρίσει κανείς την «εκδίκηση της γυφτιάς», τη χαρά δηλαδή και την αγαλλίαση του «τεμπέλη» και με χίλιους άλλους τρόπους συκοφαντημένου πολίτη απ’ το σοκ Ντάισελμπλουμ. Ούτε επίσης μπορεί να παραγνωρίσει κανείς τον βαθμό που αυτή η «χαρά των ταπεινωμένων» θα τροφοδοτήσει στη συνέχεια τη στάση των εκπροσώπων τους στις διαπραγματεύσεις που θα ακολουθήσουν.

Ναι, πολύς κόσμος έχει χαρεί, άλλος λίγο άλλος πολύ. Λίγοι είναι που δεν χάρηκαν με την αυτογελοιοποίηση καναλιών κι εφημερίδων που σε μια μέρα βάφηκαν στο «κόκκινο». Πολλοί απολαμβάνουν την προσπάθεια των ντόπερμαν να δείξουν ανθρώπινο πρόσωπο. Μπορεί να μην έχει συμβεί ακόμα κάποια θεμελιακή αλλαγή, αλλά έχει συμβεί απαλλαγή. Από πολλά. Μπαλτάκους και Βενιζέλους, ξεπουλήματα και τρομοκρατίες. Επαψαν να κανοναρχούν τα σκιάχτρα. Θα συνεχίσουν να γρυλίζουν, αλλά όχι από θέσεις ισχύος.

Απεδείχθη ότι δεν είναι ο Ρασπούτιν του Πούτιν ο κ. Κοτζιάς, αλλά ένας Υπουργός που μπορεί να ξαναδώσει φωνή στην ελληνική εξωτερική πολιτική. Οτι δεν θα τρέχει στο Κίεβο για χειραψίες με φασίστες, αλλά ούτε στη Συρία στο πλευρό του ISIS. Οτι δεν είναι δουλάκι του Βερολίνου ή της Ουάσινγκτον, αλλά ο Υπουργός Εξωτερικών μιας χώρας που διεκδικεί το αυτεξούσιό της μέσα στο πλαίσιο των υποχρεώσεων και των δικαιωμάτων της, υπέρ των συμφερόντων της.

Οι μέρες που έρχονται και οι μήνες που θα ακολουθήσουν είναι της φωτιάς. Η επαναφορά της αξιοπρέπειας και στη συνέχεια της αυτοπεποίθησης είναι όπλα. Για πρώτη φορά μετά από πέντε χρόνια κατατρεγμού, πολλοί άνθρωποι ελπίζουν. Ακούς γύρω σου κουβέντες (αντί κραυγών), προβληματισμούς (αντί ιδεολογικής τρομοκρατίας). Μετά από πολλές προδοσίες, εμφανίζονται οι προσδοκίες. Νύχτες με τα φώτα των Υπουργείων αναμμένα. Και η κυρία Αθηνά του κάτω ορόφου να με ρωτά: «λες να έπρεπε να τους έχω ψηφίσει κι εγώ;»...

Μεγάλο βάρος παίρνει πάνω της αυτή η κυβέρνηση, το βάρος της απαλής χαράς των ανθρώπων που έπαθαν πολλά και θέλουν να ζήσουν σαν άνθρωποι ξανά...


Tags: Ο ΣΤΑΘΗΣ ΣΤΟΝ ΕΝΙΚΟ