Ούτε νίκη, ούτε ήττα, μόνο αξιοπρέπεια

Επιμέλεια: Αντώνης ΚαρπετόπουλοςΔημοσίευση: 04 Φεβ. 2014 12:53

[url=javascript(0);] [/url]



Ο Αντώνης Καρπετόπουλος θυμάται τις ατάκες του Νίκου Αναστόπουλου, γράφει για τη φιλοσοφία ενός καλού προπονητή.    
                                      


Πάντα ένοιωθα θαυμασμό για δυο λογιών προπονητές: τους ''κολλημένους'', που πιστεύουν πως ανακάλυψαν το ποδόσφαιρο, τολμώντας πράγματα που καμιά φορά είναι κόντρα στη λογική (μας) και τους ''τρελούς',' που αναλαμβάνουν αποστολές που μοιάζουν καταδικασμένες σε αποτυχία και το κάνουν για να αποδείξουν πως όλα γίνονται. Τα τελευταία χρόνια, αυτή είναι κυρίως η ειδικότητα του Νίκου Αναστόπουλου. 

Εχω ακούσει πολλά για τον Αναστόπουλο. Μπορεί κάποτε να γράψω τη βιογραφία του και όπως λέει «να τρίξουν τα κόκκαλα ζωντανών και πεθαμένων». Μας συνδέει μια φιλιά,  που σφυρηλατήθηκε σε διάφορες περιοδείες που κάναμε μαζί για να δούμε πως δουλεύουν οι φίρμες της προπονητικής στην Ευρώπη. Η φιλιά μας έχει ως αποτέλεσμα συχνά διάφοροι να μου κάνουν παράπονα για αποτελέσματα του ή να χλευάζουν την εκτίμηση που του δείχνω. Μου χει συμβεί να δίνω και εξηγήσεις για τα πιστεύω του σε προέδρους ομάδων, στις ομάδες των οποίων αρνήθηκε να δουλέψει ή σε προέδρους που απλά δεν τους άκουγε.

Θυμάμαι, κάποτε, με έπαιρνε κάθε Δευτέρα τηλέφωνο ο Αρης Λουκόπουλος για να μου διαμαρτυρηθεί για τα όσα (του) έκανε στην Παναχαϊκή. «Έχει προσωπική ατζέντα και δεν με ακούει», μου έλεγε. «Του λέω ότι δεν με ενδιαφέρει το ματς στην Τούμπα ή το ματς με τον Ολυμπιακό, γιατί είναι άλλα ματς αυτά που πρέπει να κερδίσουμε για να σωθούμε και με διώχνει από τις προπονήσεις» κλαψούριζε.

Εγώ του έλεγα να κάτσει ήσυχος και στο τέλος η ομάδα θα σωθεί και ας την είχε αναλάβει τελευταία. Κι έτσι κι έγινε. Εκείνο τον καιρό, ένας συνεργάτης του Λουκόπουλου είπε του Αναστό ότι δεν τον νοιάζει τον πρόεδρο το ματς με την ΑΕΚ, τότε στη Φιλαδέλφεια, και ότι δεν θα του πει τίποτα ακόμα κι αν χάσει με 5-0, αρκεί η ομάδα να μην πάρει κάρτες.  Του απάντησε ότι αν μια ομάδα χάσει με 5-0 στην προπόνηση οι παίκτες δεν θα τον ακούν ούτε κι αν τους μοιράζει πεντοχίλιαρα! «Πες του» του είπε, «ότι ανάμεσα στη νίκη και στην ήττα υπάρχει και η αξιοπρέπεια κι αυτό είναι ένα αποτέλεσμα πιο σημαντικό».

Αυτός ήταν πάντα ο allenatore: για το ποδόσφαιρο μπορείς να διαφωνείς, για το τι είναι η ζωή ποτέ.

Χαλάει το Rolex;

Δεν είναι λάθος αυτό που λένε πολλοί, ότι αν ήταν πιο μαζεμένος, έκανε «σιδερωμένες» δηλώσεις και ήταν πιο ψυχρός, θα είχε τις ευκαιρίες του και σε μεγάλες και σε πλούσιες ομάδες. Όμως δεν θα ήταν ο Αναστό. Από όλους τους ανθρώπους του ποδοσφαίρου που έχω γνωρίσει, είναι αυτός στον οποίο ο ψυχισμός μετρά καθοριστικά: αν νοιώθει καλά, θα πάνε όλα καλά! Ένοιωθε καλά στον ΟΦΗ, παρότι η ομάδα έκανε μεταγραφές στις 30 Αυγούστου και ποτέ προετοιμασία κανονική: με τους σκάρτους των άλλων, και τον Μαχλά που τον καταλάβαινε, τον έσωσε τρία χρόνια σερί.

 Ένοιωθε καλά στον Αρη, κι ας έπρεπε να παίξει μια ντουζίνα ματς κεκλεισμένων των θυρών και με παίκτες απλήρωτους. Ένοιωθε καλά στα Γιάννινα και στην Κέρκυρα, γιατί ο κόσμος τον αποθέωνε και τον αγαπούσε.

Δεν άντεχε στην Καλλιθέα, γιατί στο γήπεδο δεν είχε κόσμο, ασφυκτιούσε στον Ατρόμητο και ας τα είχε καλά με όλη την οικογένεια Σπανού, αρνήθηκε να πάει στον Ολυμπιακό του Κόκκαλη, γιατί καταλάβαινε ότι οι όποιοι όροι του δεν θα γίνονταν δεκτοί. «Αν κάτι αρχίσει στραβά θα εξελιχτεί χειρότερα» έλεγε. Δεν είναι από τους ανθρώπους που μετράει τα λεφτά – το ξέρουν όλοι.

Κάποτε είχε κάνει μια συζήτηση με το Μακρή, που προβάλλονταν ως μεγιστάνας που αγόρασε την Παναχαϊκή. Ο Αναστό δεν ένοιωθε καμιά σιγουριά για την πιθανότητα να συνεργαστούν. «Θα φτιάξω μια Φεράρι» του είπε ο Μακρής. «Να σου πω κάτι χωρίς παρεξήγηση;» Τον ρώτησε ο Αναστό. «Κι ένα Μίνι Κούπερ να είχα, πάλι δύσκολα θα στο έδινα να το οδηγήσεις».

Μια άλλη φορά μιλούσε με τον Θανάση Παπαγιάννη, τότε ισχυρό άνδρα στον Ολυμπιακό Βόλου, χρόνια πριν. Ζητούσε κάποιες μεταγραφές, αλλά του δίνανε υποσχέσεις, κι όχι βεβαιότητες. «Ασε τις απαιτήσεις για παίκτες και να σου δώσω παραπάνω λεφτά» του πρότεινε ο Παπαγιάννης. «Τι να τα κάνω τα λεφτά;» του είπε. «Να επισκευάσω το Rolex; Αφού δε χαλάει ποτέ»!

Κάποτε ξεκίνησε να πάει να αναλάβει τον Πατραϊκό: έφτασε στα διόδια και γύρισε πίσω. Πήρε τον Μουτζουρούλια τηλέφωνο και τον παρακάλεσε να τον συγχωρήσει, γιατί δεν μπορεί ν αναλάβει την ομάδα, αφού από μικρός ήξερε ότι στην Πάτρα υπάρχει μόνο η Παναχαϊκή!

Φέτος τον ήθελε ο Κομπότης, πριν πάρει τον Καραγεωργίου: νομίζω του κρυβότανε για να μην του πει όχι. Του ζήτησε μια μέρα προθεσμία για να του απαντήσει – η μια μέρα έγινε τρεις. Τον ρώτησα αν θα πάει. Μου είπε ότι έχει ξεκινήσει αργά και σκοπεύει να πάει με τα πόδια- θα καθυστερούσε πολύ! Προτιμούσε να γυρίσει στην Κρήτη. Ίσως γιατί είναι γεμάτη «τρελούς» και αισθάνεται άνετα.

Βάζω το χέρι στη φωτιά 

Είναι μεγάλος προπονητής ο Αναστό; Για μένα ο μεγαλύτερος γιατί είναι ο μόνος για τον οποίο βάζω το χέρι στη φωτιά πως όπου πάει θα κάνει ό,τι προσωπικά καλύτερο μπορεί. Εμένα αυτό μου αρκεί. Είναι επίσης ο πιο αληθινός, με τα χούγια του και τα καλά του στο φως.

Που είναι Ολυμπιακός, αλλά και ο τελευταίος που χει κερδίσει τον Ολυμπιακό και μάλιστα στο Καραϊσκάκη. Που στο βιογραφικό του γράφει ότι με την Κέρκυρα έχει κερδίσει τον Παναθηναϊκό, και ότι με την Καλλιθέα, τον ΠΑΣ και τον Πλατανιά έχει κερδίσει τον ΠΑΟΚ! Που έχει πει ότι το αγαπημένο του σύστημα είναι το «βαθμό ή βαθμούς». Που λατρεύει το Μουρίνιο και δεν καταλαβαίνει πως είναι ακόμα στην Αρσεναλ ο Βενγκέρ.

Που έχει δηλώσει πως αν είναι να πεθάνει, ας πληρώσει με τη ζωή του ένα έρωτα. Που λέει «ναι αλλά δεν τα γράφετε κύριε Νικολακόπουλε». Που δε γουστάρει τον Ιβκοβιτς και τον λέει «Ιπνοβιτς» - κόντρα στα γούστα όλης της Ελλάδας. Που έχει τόσο φανατικούς φίλους, ώστε να του πιστώνουν κάθε νίκη και να τον δικαιολογούν σε κάθε ήττα και τόσο φανατικούς εχθρούς, που απαιτούν από τις ομάδες του να τον κερδίσουν - μπας και απολυθεί από τον εργοδότη του. Που έχει έτοιμη την ατάκα, αλλά ποτέ τη δικαιολογία. Που τον αγαπάνε οι παίκτες και δεν τον αντέχουν οι παράγοντες – ειδικά αυτοί που τα ξέρουν όλα.

Χωρίς αρχή και τέλος 

Φέτος στον Πλατανιά πήρε μια ομάδα χωρίς αρχή και τέλος. Με τρύπες στο ρόστερ, άμυνα ανύπαρκτη, επίθεση που στηρίζονταν αποκλειστικά στο Ναζλίδη που τραυματίστηκε. Μια ομάδα με δεκαπέντε ξένους και τέσσερις μεταφραστές. Προσπαθεί να βάλει σειρά – ακόμα η ομάδα δεν είναι όπως τη θέλει και για να σωθεί θα ιδρώσει: ελπίζω να τα καταφέρει. Στο μεταξύ με τον Αγκιλέρα να μεταμορφώνεται από οργανωτής σε στόπερ, τον Κατάι να γίνεται από «δεκάρι» έξω δεξιά, τον Φερνάντεζ να παίζει αριστερό μπακ κατά συνθήκη και τον Μενδρινό να αναγεννιέται, κέρδισε τον ΠΑΟΚ παίζοντας 4-3-3 – δηλαδή στα ίσια.

Ναι, σίγουρα δεν είναι Στέφενς και δεν αμείβεται με 1 εκατ ευρώ το χρόνο: ούτε όλος ο Πλατανιάς δεν κοστίζει τόσο. Αλλά κάτι μου λέει, ότι ποτέ σε ομάδα του Αναστό δεν θα συζητούσαμε την επόμενη ενός ματς, αν ποδοσφαιριστής τον έβρισε, ενώ του έδινε οδηγίες. Κι αυτό είναι μια λεπτομέρεια που μετράει πολύ, όταν μιλάμε για προπονητές και καθοριστική όταν μιλάμε για ανθρώπους…         


Αντώνης Καρπετόπουλος