ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΙΣΑΡΗΣ

"Αλά ούνα, αλά ντούε, αλά τρε''
 
 
Ο Κώστας Καίσαρης υποβάλλει την εξής πρωτοπόρα και ρεαλιστική πρόταση: μετά τον ΟΤΕ, τον ΟΠΑΠ και τις άλλες ιδιωτικοποιήσεις που ακολουθούν, να ιδιωτικοποιηθεί και να βγει στο σφυρί και η θέση του Προέδρου της Δημοκρατιας.
 
Ζόρικα τα πράγματα στη Συρία. Δεν πρόκειται, δηλαδή, να παίξουνε κωλιές, όπως είχε πει για τον πόλεμο στον Περσικό ο μπαρμπα Γιάννης ο Λάτσης με το κασκέτο.   Ο πατέρας της Μαριάννας και παππούς του Πάρη του Κασιδόκωστα.
 
Περί πολέμου πρόκειται. Και όπως αναφέρουν σχετικά τα ελληνικά ΜΜΕ, παρέμβαση για το τεταμένο κλίμα που δημιουργείται γύρω από την κρίση στη Συρία έκανε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας:
 
"Τα τελευταία νέα στην περιοχή, δεν ξέρω αν είναι δυσοίωνα, αλλά είναι χαμηλής νέφωσης. Ελπίζω αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις να μετρήσουν προσεκτικά το θέμα της επέμβασης στη Συρία" ανέφερε ο Κ. Παπούλιας κατά τη διάρκεια της συνάντησης με τον Υπουργό ΠΕΚΑ, Γιάννης Μανιάτη στο Προεδρικό Μέγαρο.
 
Μάλιστα. Σε ποιον απευθύνεται ο κ. Παπούλιας μ' αυτή τη δήλωση; Στον Μπαράκ Ομπάμα; Τον λαμβάνουν υπόψη τους αυτοί που, όπως λέει ο ίδιος, "παίρνουν τις αποφάσεις"; Το πιο πιθανό είναι να αγνοούν την ύπαρξη του. Δεν έχει όμως,  
ο Κ. Παπούλιας, κανένα πρόβλημα να κάνει αυτές τις δηλώσεις και να μιλάει μάλιστα για "χαμηλή νέφωση". Λες είτε ο ίδιος προσωπικά, είτε η χώρα που εκπροσωπεί, αποτελούν το κέντρο του κόσμου. Ο πρόεδρος της χρεοκοπημένης, της πτωχευμένης Ελλάδας, της χώρας που έριξε κανόνι και δεν πλήρωσε τους πιστωτές της, να κάνει παρέμβαση στα κορυφαία θέματα του πλανήτη, όπως αυτό της Συρίας.
 
Έτσι πάει. Στην Ελλάδα λειτουργούν σαν να μην τρέχει τίποτα. Για ποιο λόγο συναντήθηκε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας με τον κ. Μανιάτη, με το μουστάκι, που εκπροσωπεί το ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση; Τι ήταν αυτό που είχαν να συζητήσουν; Το μπλακ άουτ στη Σαντορίνη; Όλα αυτά τα νταραβέρια στοιχίζουν λεφτά. Τεράστια είναι τα λειτουργικά έξοδα. Και στο Προεδρικό Μέγαρο και στα Υπουργεία. Σε μια χώρα ξαναλέμε που πτώχευσε και τα ομόλογα που είχαν οι δανειστές της, ξένοι αλλά και Έλληνες, έγιναν κουρελόχαρτα.
 
Υπάλληλοι, σύμβουλοι, γραμματείς, τηλέφωνα, κινητά και σταθερά, αναλώσιμα κτλ. Περισσεύουν όλα αυτά τα έξοδα από τον κρατικό προϋπολογισμό; Όταν στα νοσοκομεία δεν υπάρχει το χειμώνα πετρέλαιο για να ανάβουν το καλοριφέρ; Για ποιο λόγο όλα αυτά; Γιατί να ταλαιπωρούν έναν άνθρωπο στην ηλικία που είναι ο Παπούλιας; Να στέκεται όρθιος στις παρελάσεις, να τον βρίζουν οι αλητήριοι κι οι κακοήθεις και να βάζει τα κλάματα.
 
Μια καλή ιδέα λοιπόν θα ήταν να ιδιωτικοποιηθεί ο θεσμός του προέδρου της Δημοκρατίας. Να βγει στο σφυρί. Στον πλειστηριασμό. Γιατί δηλαδή μόνο ο ΟΠΑΠ;  Τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ και η ΕΥΔΑΠ; Όπως, λοιπόν, οι Τσέχοι και  ο Μελισσανίδης τα σκάσανε και αγοράσανε τον ΟΠΑΠ, έτσι κάποιος άλλος θα πληρώσει για να γίνει πρόεδρος της Δημοκρατίας. Όχι εφ όρου ζωής. Αυτά γίνονται στις βασιλείες και ο υπερήφανος ελληνικός λαός δεν πρόκειται να το δεχτεί με τίποτα. Για πέντε χρόνια θα είναι η κάθε θητεία! Όπως αρμόζει στα δημοκρατικά πολιτεύματα. Αν αυτός, βέβαια, που θα έχει γίνει πρόεδρος έχει τη φιλοδοξία να συνεχίσει και να ανανεώσει τη θητεία του, μπορεί να πάρει μέρος και στον επόμενο διαγωνισμό-πλειστηριασμό.
 
Το κέρδος για το ελληνικό δημόσιο θα είναι διπλό. Και τα έξοδα για μισθούς και λειτουργία του Προεδρικού Μεγάρου θα γλυτώσει και θα εισπράττει κάθε φορά εφ άπαξ ένα συγκεκριμένο ποσό. Αυτός που θα γίνεται πρόεδρος της Δημοκρατίας ούτε μισθό θα παίρνει και θα αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου τα λειτουργικά έξοδα και θα πληρώνει και το τίμημα. Κάθε φορά που θα βγαίνει η θέση στο σφυρί, θα υπάρχει η τιμή εκκίνησης και ακολούθως οι υποψήφιοι θα κάνουν τις προσφορές τους. Θα χτυπιούνται μεταξύ τους. Όπως στους πλειστηριασμούς. Μέχρι που αυτός με το σφυρί θα αναφωνήσει το "αλά ούνο, αλά ντούε, αλά τρε" και θα χτυπήσει μια για να δείξει ποιος κέρδισε το πόστο.
 
Αυτή η υπέροχη κυρία, λοιπόν, αυτή η σπουδαία γυναίκα, η Γιάννα Αγγελοπούλου, συγγραφέας πλέον, θα μπορέσει να πραγματοποιήσει το όνειρο της. Για να ανοίξουνε έτσι οι πόρτες του Προεδρικού Μεγάρου και στο λαό. Όχι μόνο στους μεγάλους και στους μεγαλόσχημους. Θα κάνει δεξιώσεις η κυρία Γιάννα και θα καλεί τις φίλες της και τους φίλους της. Την Νίνα Βλάχου, τη Δέσποινα Μοιραράκη και τον Ηλία Ψηνάκη.
 
Θα χτυπήσει, λοιπόν, την Προεδρία της Δημοκρατίας, η κυρία Γιάννη, θα την κερδίσει με τα ωραία της λεφτά και θα γίνει με το σπαθί της η πρώτη κυρία. Και ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις, βέβαια, ποιες άλλες κυρίες και ποιοι άλλοι κύριοι θα έχουν την ίδια ευγενή φιλοδοξία. Δεν λέμε για μαντάμ Σουσούδες ή μεγαλομανείς κυρίους. Λέμε για Ελληνίδες και Έλληνες, που θα θελήσουν να προσφέρουν στην πατρίδα τους.
Τολμήστε, λοιπόν, κύριοι πολιτικοί. Μην τα θέλετε όλα δικά σας. Προχωρήστε σ' αυτήν την επαναστατική καινοτομία. Ανοίξτε τις πύλες του Προεδρικού Μεγάρου στον λαό. Ας είναι ο Κάρολος Παπούλιας ο τελευταίος πρόεδρος πολιτικός. Να έχουν σειρά πλέον οι πλούσιοι. Όταν άλλωστε, οι πολιτικοί έχουνε δώσει στους επιχειρηματίες μέχρι και κ@λο, θα κωλόσουνε να τους παραχωρήσουν το ύπατο αξίωμα;
 
 
SPORT2
 
 
 
==============================
 
 
"Εβαλε και τον Αγγελόπουλο στο τσουβάλι"
 
Να ξεκινήσουμε από τα ευχάριστα. Οτι δηλαδή η Ροζίτα Σώκου ζει. Και για 90 χρονών, βρίσκεται σε αρίστη κατάσταση. Από πνευματικής πλευράς δηλαδή. Δίνει συνέντευξη και απαντάει σε ερωτήσεις. Περί καλλιτεχνικών θεμάτων βέβαια. Κι όταν ένας άνθρωπος βρίσκεται στην ηλικία των 90 ετών και περιμένει, και σε καλή σειρά μάλιστα, το ραντεβού με τον Αγιο Πέτρο, δεν έχει κανέναν λόγο να κάνει δημόσιες σχέσεις.
 
Οπως όλοι σχεδόν όταν μιλάνε δημόσια κι αν δεν γλείφουν ή σπατουλάρουν, μετράνε τα λόγια τους με ιδιαίτερη προσοχή. Οπως η ίδια η Ροζίτα Σώκου όταν ήταν εν ενεργεία στην καλλιτεχνική πιάτσα. Τώρα, αντίθετα, δεν είχε κανένα πρόβλημα να πει ότι «η Μελίνα Μερκούρη ήταν ελεεινή ηθοποιός». Οτι η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν μεγάλο ταλέντο αλλά «διαλύθηκε από τις βρωμοταινίες που γύρισε». Οτι ο Δαλιανίδης «κατέστρεψε τον ελληνικό κινηματογράφο» και ότι «οι ταινίες του Φώσκολου ήταν γελοίες».
 
Γελοίο, μάλιστα, αποκάλεσε και τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, λέγοντας ότι δεν ήξερε να γράψει έναν διάλογο. Θα μπορούσες να πεις, λοιπόν, για γεροντικές κακίες. Δεν είναι ακριβώς έτσι όμως. Για τη Μελίνα Μερκούρη όλοι έλεγαν ότι ήταν κακή ηθοποιός. Προσωπικότητα είχε. Από ταλέντο μηδέν. Το έλεγαν όμως στ' αυτί. Δεν το έλεγαν φωναχτά, όπως η Ροζίτα Σώκου και ύστερα από μισό σχεδόν αιώνα. Ούτε βέβαια υπάρχει κανείς σοβαρός άνθρωπος που να θεωρεί καλλιτεχνικά δημιουργήματα τις ταινίες του Φώσκολου. Αρπακολλατζής ήταν ο άνθρωπος και στο τέλος της καριέρας του είχε ξεπέσει, και πολύ μάλιστα.
 
Ο Δαλιανίδης ήταν άλλη περίπτωση. Πάντα στα όρια της σαχλαμάρας. Θα πει κάποιος, μα οι αίθουσες τότε γεμίζανε. Από ποιους γέμιζαν όμως; 'Η μήπως είχε άλλη επιλογή ο κόσμος; Οχι τηλεόραση, αλλά ούτε καν ραδιόφωνο δεν υπήρχε στα σπίτια. Σινεμά θα πήγαινε η οικογένεια να ξεσκάσει. Ο,τι έργο κι αν έπαιζε. Και κατά κανόνα οι σινεμάδες της γειτονιάς παίζανε ελληνικά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μπαρούφα από τον μύθο του «παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου».
 
Για την εποχή του, κάποιες ταινίες που είχε γυρίσει ο Φίνος βλεπόντουσαν. Μέχρι εκεί όμως. Οι ηθοποιοί πράγματι ήταν αυθεντικοί. Κατά κανόνα βέβαια, όλοι αυτοί οι μεγάλοι θεωρούμενοι κωμικοί, Γκιωνάκης, Σταυρίδης, Χατζηχρήστος κ.λπ., έπαιζαν τον εαυτό τους. Οπως ο Αυλωνίτης. Και ο Φέρμας. Δεν μιλάμε δηλαδή για υποκριτική τέχνη. Τον ίδιο σχεδόν ρόλο είχαν κοπιάρει κι έπαιζαν σε όλες τις ταινίες. Προσωπικά, κάθομαι πάντα για λίγα λεπτά έτσι και πέσω πάνω σε ασπρόμαυρη ταινία. Ειδικά του '50 και του '60. Θέλω να ξαναβλέπω την τότε Αθήνα.
 
Τους δρόμους, τα κτίρια που δεν υπάρχουν πια, τα αυτοκίνητα, τους ανθρώπους. Το ντύσιμό τους, τη συμπεριφορά τους, τον τρόπο που περπατούσαν, το πώς καθόντουσαν στην καρέκλα, το πώς μιλούσαν. Τίποτα δεν είναι το ίδιο σήμερα σε σχέση με αυτές τις παιδικές μνήμες που επαναλαμβάνονται στις ελληνικές ταινίες της εποχής. Στο τσουβάλι βέβαια η Ροζίτα Σώκου έβαλε και τον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Συμβαίνουν αυτά.
 
Συχνό είναι το φαινόμενο ανθρώπων που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα. Οταν μάλιστα έχουνε φτάσει παρά δέκα στα εκατό, μπορείς να μιλήσεις και για το ακαταλόγιστο... Με αιτιολογία μάλιστα ότι σε μια σκηνή ένα παιδί τεσσάρων ετών λέει την αστεία φράση «Κατά βάθος αγαπούσαμε τη μαμά μας». Δεν μπορείς ωστόσο να παρεξηγήσεις έναν άνθρωπο 90 ετών. Αυτά.
 
Βλέποντας ότι μένει ρέστος από ομάδα, γύρισε στην «πρώην»
 
ΠΡΑΓΜΑΤΙ, ο Ασλάνης ήταν γλυκός και συμπαθητικός άνθρωπος. Και με την ευκαιρία, να πούμε ότι στα νιάτα του είχε και κατακτήσεις από τον αθλητικό χώρο. Γνωστός, πασίγνωστος ποδοσφαιριστής, που έχει φορέσει τη φανέλα δύο μεγάλων ομάδων της Αθήνας αλλά και της Εθνικής, είχε διατελέσει παρτενέρ του. Πενηντάρης πλέον, αλλά από τα ωραιότερα τεκνά που έχουν περάσει ποτέ από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Που κρατιέται μια χαρά μέχρι και σήμερα. Σε ό,τι έχει να κάνει πάντως με τους γκέι, στον θάνατό τους έχουν ένα σημαντικό πλεονέκτημα.
 
Δεν υπάρχει δηλαδή το γελοίον θέαμα της χήρας, ντυμένης στα μαύρα να κλαίει πάνω από το μνήμα. Χήρας που όλοι οι τεθλιμμένοι συγγενείς γνωρίζουν ότι κεράτωνε τον μακαρίτη μέχρι τας δυσμάς του βίου του. Οι γκέι δεν υφίστανται τέτοιον μεταθανάτιο διασυρμό, όπως οι πλείστοι των αποκαλούμενων «κανονικών». Και μια και μιλάμε για σχέσεις και απιστίες, ο Τζιμπούρ επέστρεψε στο Ρέντη κι άρχισε τις προπονήσεις. Εστω και μόνος του. Οπως ακριβώς όταν κάποιος μένει ρέστος από γκόμενα, το πρώτο που κάνει είναι να ανοίξει την ατζέντα για να πάρει τηλέφωνο την πρώην . Ετσι κι ο Τζιμπούρ. Την έψαξε για να την κάνει, δεν τη βρήκε όμως την άκρη, και βλέποντας ότι μένει ρέστος από ομάδα γύρισε στην «πρώην».
 
Ο μεταφορέας τα είχε κάνει παντελόνι
 
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΑΝΤΕΡΛΕΧΤ στον ίδιο όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ και γυρίζεις σαράντα χρόνια πίσω. Στο περιβόητο εκείνο παιχνίδι στην Πάτρα. Με τον Ολυμπιακό να έχει χάσει στις Βρυξέλλες 5-1, να φτάνει το ματς στο 3-0 που ήταν και το τελικό σκορ, να θέλει άλλο ένα γκολ για να προκριθεί και ο Ούγγρος διαιτητής, ο Παλοτάι, να του ακυρώνει τέσσερα! Τέσσερα γκολ δεν μέτρησε ο διαιτητής, δεν έδωσε ένα πέναλτι που ζήτησε ο Ολυμπιακός και απέβαλε τον Μπάμπη Σταυρόπουλο.
 
Με τον Νίκο Γουλανδρή, τον αποκαλούμενο και «βαλβίδα», λόγω εγχείρησης στην καρδιά, να κάνει την ιστορική δήλωση: «Μένω μουγκός». Με τον αστικό μύθο να λέει για έναν διάλογο που είχε γίνει στα αποδυτήρια και το περιβόητο ρολόι. Δεν πάμε σε περαιτέρω λεπτομέρειες γιατί ο έτερος πρωταγωνιστής είναι εν ζωή. Τα παράπονα, λοιπόν, των ανθρώπων του Ολυμπιακού στον Ούγγρο ήταν έντονα, με την υπόμνηση μάλιστα, ότι «εμείς σου φερθήκαμε εντάξει, αλλά εσύ όχι». Και τον Παλοτάι να εκφράζει την αντίθεσή του: «Δεν ξέρω τι μου λέτε, εγώ μόνο ένα ρολόι πήρα ως δώρο».
 
Τα λεφτά δηλαδή που είχαν φύγει για τον Ούγγρο δεν έφτασαν ποτέ στα χέρια του. Ο μεταφορέας τα είχε κάνει παντελόνι. Δεν είχε υπολογίσει, δεν πίστευε δηλαδή, ότι ο Ολυμπιακός θα έφτανε στο 3-0 και τόσο κοντά στην πρόκριση. Θα μου πείτε τώρα, συνέβαιναν στο ελληνικό ποδόσφαιρο τέτοια πράγματα; Δεν είπα εγώ κάτι τέτοιο. Για αστικό μύθο μίλησα στην αρχή.
 
ΕΡΩΤΗΣΗ: Αν δεν υπήρχε ο Αλαφούζος, με ποιον θα τσακωνόντουσαν όλοι οι
άλλοι ;
 
Η τελευταία φορά που είχε ασχοληθεί ο Ολύμπιος με την ΑΕΚ ήταν όταν είχε αναλάβει να φτιάξει το προφίλ του Χόρχε Σκλαβενίτη.
 
 
 
Κώστας Καίσαρης
-Observer