ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ

Γιώργος Κιμούλης: Η εποχή που χαμογελούσαμε με υπουργούς μπροστά στον φακό. έχει παρέλθει

Μέτρο... Αυτή είναι ίσως η λέξη που θα χαρακτήριζε καλύτερα τον Γιώργο Κιμούλη, με τον οποίο μιλήσαμε αμέσως μετά τη συναρπαστική εμφάνισή του στην Επίδαυρο, στον ρόλο της Μήδειας, την παράσταση του Σπύρου Ευαγγελάτου, που επαινέθηκε από όλους. Κρατώντας αποστάσεις από τις θριαμβολογίες, στοχαστικός απέναντι στην τέχνη και τη ζωή, φαίνεται να δονείται από έναν «έλλογο θυμό», αλλά και την προσδοκία ότι η «ιστορική στιγμή» της Αριστεράς αυτή τη φορά δεν θα χαθεί...

Συνέντευξη στον Σπύρο Κακουριώτη

* Όλοι έκαναν λόγο για έναν προσωπικό θρίαμβο, μιλώντας για την εμφάνισή σας στην Επίδαυρο. Εσείς με τι αισθήματα επιστρέφετε από εκεί;

«Η Επίδαυρος για μένα είναι ο απόλυτος θεατρικός χώρος. Το μεγάλο μυστικό είναι να μην προσπαθήσεις να την ανταγωνιστείς. Αυτό δεν σημαίνει πως ο χώρος δεν απαιτεί μία ιδιαίτερη τεχνική. Μία τεχνική   που την ανακαλύπτεις σιγά-σιγά και βασίζεται εντελώς σε μουσικούς κανόνες. Είχα να εμφανιστώ εκεί εννέα χρόνια. Τα αισθήματα που έχω είναι ανάμεικτα. Δεν ξέρω τι σημαίνει προσωπικός θρίαμβος. Έχω την εντύπωση πως όλα αυτά είναι τρόποι που κάποιοι άλλοι χαρακτηρίζουν  τις πράξεις μας».

* Ερμηνεύοντας τον ρόλο της Μήδειας, δίνατε την αίσθηση ενός ηθοποιού που ελέγχει απόλυτα τα εκφραστικά του μέσα, που βρίσκεται σε μια φάση ερμηνευτικής ωριμότητας. Με ποιον τρόπο η σκηνοθεσία του Σπύρου Ευαγγελάτου σας βοήθησε να πετύχετε αυτό το προσωπικό κατόρθωμα;

«Κανείς ηθοποιός δεν ελέγχει πλήρως τα εκφραστικά του μέσα, όσο      κι αν το θέλει και το προσπαθεί. Άλλωστε, η τέχνη μας βασίζεται στο ατελέσφορο. Ως προς το εάν τώρα βρίσκομαι σε μία φάση ερμηνευτικής ωριμότητας, όπως λέτε, δεν ξέρω. Το μόνο που γνωρίζω είναι πως μπροστά μου, έχω - δεν έχω, άλλα δέκα χρόνια συνεχούς καλλιτεχνικής δημιουργίας. Είμαι σχεδόν εξήντα χρόνων. Αυτό δεν με γεμίζει αισιοδοξία. Ελπίζω όμως να ερμηνεύω έργα που διαρκώς θα με αναγκάζουν να προσπαθώ να ανακαλύπτω ερμηνευτικούς τρόπους και ατραπούς που δεν έχω δοκιμάσει. Η συνεργασία μου με τον Σπύρο Ευαγγελάτο ήταν μία ευτυχισμένη στιγμή. Ο Σπύρος δεν σε καθοδηγεί επιβάλλοντας τη γνώμη του, σε καθοδηγεί ασφαλίζοντας τη δική σου. Με τον Σπύρο νιώθεις την απόλυτη ασφάλεια μέσα στη δική σου ελευθερία. Ξέρει τον τρόπο να επιβεβαιώνει τις επιλογές σου και να καθησυχάζει την εκφραστική σου ανασφάλεια».



* Η Μήδεια είναι, πέραν των άλλων, σύμβολο των αρχών που προδόθηκαν, των «συμβολαίων» που καταπατήθηκαν, της τιμής και της αξιοπρέπειας που κουρελιάστηκαν. Από αυτήν την άποψη, πόσο κοντά σε μας, τους Έλληνες του σήμερα, βρίσκεται; Έχουμε δίκιο να αισθανόμαστε προδομένοι σήμερα;

«Η τέχνη δεν έχει σχέση με την επικαιρότητα. Η τέχνη απλώς οφείλει   να είναι σύγχρονη. Η έννοια της προδοσίας στη συλλογική μας συνείδηση, είναι η εγχώρια σφραγίδα μας. Δείτε πόσα τραγούδια υπάρχουν μ' αυτό  το θέμα. Είμαστε λαός κατακτημένων, όχι κατακτητών. Η αίσθηση της προδοσίας μάς ακολουθεί χρόνια. Πρώτα απ' όλα, μας αθωώνει. Δεύτερον, ρίχνει πάντα την ευθύνη στους άλλους και μας επιτρέπει την ατονία και τη συναισθηματική ραστώνη. Το παράπονο είναι ο εθνικός μας κρυφός ύμνος. Μακάρι κάποια στιγμή το αίσθημα της προδοσίας να γεννήσει το αίσθημα που της αξίζει: τον θυμό. Η Μήδεια κάποια στιγμή λέει: "Ο θυμός μου πρέπει να μείνει ζωντανός μέχρι το τέλος"».

* Το γεγονός ότι μετά την παράσταση της Επιδαύρου αποφύγατε να φωτογραφηθείτε με τον υπουργό Πολιτισμού δεν πέρασε απαρατήρητο. Ήταν μια αντίδραση απέναντι σε όσους τον χειμώνα σας στοχοποίησαν και θέλησαν να σας διαπομπεύσουν, μετά τη συνέντευξή σας σε αυτήν εδώ την εφημερίδα;

«Το να μη φωτογραφηθώ με τον νυν υπουργό Πολιτισμού, δεν είχε σχέση με το πρόσωπο του κ. Παναγιωτόπουλου, ούτε ήταν και καμία ιδιαίτερα επαναστατική κίνηση. Πολύ δε περισσότερο, δεν είχε κάποια σχέση με τη δική μου στοχοποίηση. Άλλωστε, δεν ήμουν και ο μόνος που προσπάθησαν να διαπομπεύσουν. Ήταν μία ελάχιστη πράξη αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας απέναντι σ' έναν εκπρόσωπο μίας κυβέρνησης, η οποία έχει στοχοποιήσει έναν ολόκληρο λαό και οδηγεί αυτή τη χώρα στην πλήρη διάλυσή της. Η εποχή που φαταλιστικά αντιμετωπίζαμε τους εκπροσώπους τής εκάστοτε κυβέρνησης και χαμογελούσαμε, λόγω αστικής ευγένειας, μπροστά στα αναμμένα φλας, έχει παρέλθει».

* Όταν θα διαβάζονται αυτές εδώ οι γραμμές, θα ολοκληρώνεται το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ... Τι προσδοκάτε εσείς από αυτήν τη νέα φάση στην οποία εισέρχεται το κόμμα και ο κόσμος της Αριστεράς;

«Αυτό που προσδοκούν όλοι όσοι είναι δίπλα στον ΣΥΡΙΖΑ: ένα ενιαίο πολυτασικό κόμμα, χωρίς συνιστώσες. Ο ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών να γίνει ΣΥΡΙΖΑ των μελών. Είναι ακόμη μία ιστορική στιγμή για την Αριστερά. Μία Αριστερά, όμως, που θα μπορέσει να δημιουργήσει ένα κοινό μέτωπο. Συνεχίζω να πιστεύω πως η εμμονή στις διαφορές δεν αποκλείει μόνο την ενωμένη δράση, ούτε συρρικνώνει απλώς τον εμμένοντα, αλλά οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο "ιστορικό λάθος", το οποίο δεν αποκλείεται να αναγνωριστεί ως τέτοιο σε κάποιο μελλοντικό συνέδριο. Ας μη γίνει όμως έτσι και τώρα. Άλλωστε, "η αλλαγή δημιουργείται από την πολιτική πείρα των μαζών και ποτέ μόνο με την προπαγάνδα"».


Πηγή: protagon.gr                                                             Αντιγραφή: @radical30