Πως ξέπεσε τόσο πολύ το ΚΚΕ;

Γιατί με διέγραψαν από το ΚΚΕ

Μετά από βασανιστική περισυλλογή και ανάμικτα συναισθήματα, οδηγούμαι πιστεύω στο νηφάλιο συμπέρασμα να αναφερθώ στο γεγονός της διαγραφής μου από το ΚΚΕ. Και αυτό γιατί θεωρώ ότι η έκθεση των γεγονότων και η συνακόλουθη λειτουργία και πρακτική της κομματικής καθοδήγησης, αποκαλύπτουν παραπέρα τον ολισθηρό δρόμο που επέλεξε αυτή η καθοδήγηση, έναν δρόμο που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί το κόμμα στη συρρίκνωσή του.

Επειδή δεν θέλησα ποτέ τον τίτλο του κομμουνιστή «κατ’ απονομή», όπως κάνει η κομματική ηγεσία την τελευταία δεκαετία, αλλά για μένα αυτός ο τίτλος ήταν και είναι προς κατάκτηση, όπως πιστεύω είναι και για τη συντριπτική πλειονότητα των κομματικών μελών, για αυτό, με τούτο μου το σημείωμα θέλω να κρούσω, για άλλη μια φορά, τον κώδωνα του κινδύνου.

Του Βασίλη Ζωγράφου.

Είχα αντίρρηση για τη θέση της ηγεσίας του ΚΚΕ, στο θέμα των διευθυντών των σχολείων. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ο κομμουνιστής δεν πρέπει να διεκδικεί να γίνει διευθυντής στο σχολείο του, γιατί, ως διευθυντής, μπορεί να γίνει μηχανισμός του αστικού κράτους, όπως λέει το κόμμα. Αντίθετα από τη δική μου εμπειρία αλλά και από τις εμπειρίες των συντρόφων διευθυντών, ακριβώς συμβαίνουν τα αντίθετα. Δηλαδή το κύρος τους στην τοπική κοινωνία είναι μεγάλο καθώς και η αποδοχή από τους συλλόγους διδασκόντων.

Εξ αιτίας αυτής της θέσης μου, η Νομαρχιακή Επιτροπή Λάρισας του ΚΚΕ, πρότεινε «μομφή» ενάντιά μου και μου ζήτησε να παραιτηθώ από δημοτικός σύμβουλος (στο δημοτικό συμβούλιο Λάρισας), όπου είχα εκλεγεί στις τελευταίες Δημοτικές Εκλογές.

Η κομματική Οργάνωση των δασκάλων που ανήκα, απέρριψε την απόφαση της Ν.Ε. Παρόλα αυτά, καθαιρέθηκα από δημοτικός σύμβουλος. Επίσης μου απαγόρευσαν να είμαι υποψήφιος στις εκλογές αιρετών εκπροσώπων του κλάδου στα υπηρεσιακά συμβούλια, καθώς και στο σύλλογο δασκάλων, όπου ανελλιπώς εκλεγόμουν πάνω από 25 χρόνια. Αυτήν την αντιμετώπιση που είχα εγώ, δεν την είχαν άλλοι σύντροφο,ι που στο θέμα αυτό είχαν την ίδια στάση με εμένα. Απλά επισημαίνω τον καιροσκοπισμό και την επιλεκτική κομματική λειτουργία ενός κόμματος «αρχών».

Πρόσφατα, τηρώντας την κομματική διαδικασία, έγραψα την άποψή μου μέσα στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου για το 19ο συνέδριο του ΚΚΕ. Αυτά που έγραψα ήταν μια κατάθεση ψυχής και κραυγή αγωνίας για την περιθωριοποίηση που οδηγείται το κόμμα, με ευθύνη μιας ηγεσίας που παραμέρισε αυθαίρετα το αποφασισμένο από το 15ο συνέδριο, πρόγραμμα του κόμματος.

Λειτουργώντας έτσ, ως φράξια, στις κρισιμότατες στιγμές της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, αντί να κάνει πράξη το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο, που προέβλεπε αυτό το πρόγραμμα, ουσιαστικά άφησε το πεδίο ελεύθερο και στον καπιταλισμό να διαχειρίζεται με βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα την κρίση του, αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ να γίνεται επίδοξος «μεσσίας».

Ειδικότερα, ανέφερα ότι η πτώση μας στις συνδικαλιστικές εκλογές στους εκπαιδευτικούς της Λάρισας, όπου από 700 ψήφους κατεβήκαμε στις 300 αλλά και μια σειρά άλλα παραδείγματα, αντανακλούν τη δικαιολογημένη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων μας για τη στάση και τη γραμμή της ηγεσίας του κόμματος.

Λίγες μέρες μετά τη δημοσίευση αυτών των απόψεων μου στο «Ριζοσπάστη», που αναδημοσιεύτηκαν και σε άλλα έντυπα, κλήθηκα από την καθοδήγηση σε απολογία. Στη συνεδρίαση της Κομματικής μου οργάνωσης, επειδή τυπικά δεν μπορούσαν να στοιχειοθετήσουν κατηγορία για τα γραφόμενά μου, με θεώρησαν υπεύθυνο για τη δημοσίευση του άρθρου μου στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» και ζήτησαν τη διαγραφή μου από το κόμμα.

Βέβαια ότι το αναδημοσίευσε από το «Ριζοσπάστη» (και συγκεκριμένα από την ιστοσελίδα www.902.gr - «Ριζοσπάστης» - 19ο Συνέδριο ΚΚΕ – Προσυνεδριακός Διάλογος) μιας και ήταν εύκολο να μεταφερθεί, δεν το έλαβαν καθόλου υπόψη. Η δημοσίευση στην «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» δεν προηγήθηκε της δημοσίευσης του «Ριζοσπάστη», αλλά ακολούθησε τρεις μέρες μετά. Στον «Ρ» δημοσιεύθηκε στις 29/3 και στην «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» στις 31/3. Όμως για να με ενοχοποιήσουν επικαλέστηκαν κάποιες φραστικές αλλαγές ανάμεσα στις δυο δημοσιεύσεις, για τις οποίες δεν φέρω ευθύνη.

Σημασία έχει, όσα έγραψε η ««ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»» τα είχαν γράψει πριν τρεις μέρες η εφημερίδα «Ριζοσπάστης» και η ιστοσελίδα του www.902.gr («Ριζοσπάστης», 19ο Συνέδριο, Προσυνεδριακός Διάλογος. Ο καθένας μας κρίνεται και ο κόσμος ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

Τα τελευταία χρόνια τρεις φορές διέλυσαν την οργάνωση των εκπαιδευτικών, με αποτέλεσμα να τη συρρικνώσουν, να στείλουν τους περισσότερους συντρόφους στα σπίτια τους για να υπάρξει ο απόλυτος έλεγχος. Ψήφισαν τη διαγραφή μου εκπαιδευτικοί λιγότεροι από τα δάχτυλα του ενός χεριού, και παρόλα αυτά χωρίς ομοφωνία. Δεν δέχτηκαν μάλιστα ούτε τη δήλωση της ίδιας της εφημερίδας, ότι αναδημοσίευσε το κείμενο από το «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ». Η άτεγκτη καθοδήγηση, είπε ότι δεν δέχεται την αστική αλήθεια!! Δυστυχώς όμως γι’ αυτή, την έχει δεχτεί πάρα πολλές φορές, φυσικά όπου την εξυπηρετούσε.

Ίσως κούρασα με την αναλυτική έκθεση των γεγονότων και ζητώ και συγνώμη και για τον προσωπικό τόνο που έδωσα. Εκείνο όμως που ήθελα να αναδείξω, είναι τα ανέντιμα μέσα με τα οποία ενοχοποιείται η άποψη που ενοχλεί. Και αυτό γιατί προσκρούει σε μια ηγεσία, που ενώ έχει τεράστιες ευθύνες για την εκλογική ήττα και την οργανωτική, ιδεολογική, οικονομική και πολιτική συρρίκνωση του κόμματος, επιμένει να είναι γαντζωμένη στις καρέκλες της.

Για χρόνια κινείται με το εκκρεμές του οπορτουνισμού, από το ένα άκρο στο άλλο άκρο, από το άκρο του δεξιού οπορτουνισμού με τον Συνασπισμό, στο σημερινό άκρο του αριστερού οπορτουνισμού, χαντακώνοντας το κόμμα. Η ίδια ηγεσία αυτοπροσδιορίζεται ως αλάθητη.

Όταν υμνούσε τον Γκορμπατσώφ είχε δίκιο και όταν τον κατηγορούσε πάλι είχε δίκιο. Όταν υπέγραφε τα κοινά πορίσματα για τον Συνασπισμό είχε δίκιο και όταν εναντιώθηκε σ’ αυτήν την επιλογή πάλι είχε δίκιο. Όταν ψήφιζε το πρόγραμμα στο 15ο συνέδριο του κόμματος είχε δίκιο και όταν το τσαλαπατούσε πάλι είχε δίκιο.

Αλλά ας μην επεκταθώ περισσότερο σε τέτοια παραδείγματα, γιατί θα χρειάζονταν πολλές σελίδες. Απλά να αναφερθώ σε ένα πρόσφατο παράδειγμα, που σχετίζεται με την απεργία των καθηγητών. Αλήθεια, η δήλωση του μέλους του Πολιτικού Γραφείου ότι "οι κομμουνιστές αντιτίθενται στην απεργία των καθηγητών κατά τις πανελλαδικές εξετάσεις", ποιον αβαντάρει; Αυτή η θέση, αντικειμενικά, δεν νομιμοποίησε την κυβέρνηση να προχωρήσει στην επιστράτευση των καθηγητών;

Η σημερινή ηγεσία, έχοντας έναν μηχανισμό από επαγγελματικά στελέχη που έχουν και προσωπικούς λόγους να μην εναντιώνονται ποτέ στην ηγεσία, αναλαμβάνουν να μεταφέρουν άκριτα και να επιβάλλουν πάντα την άποψη της ηγεσίας, στην κομματική βάση. Όποιοι όμως δεν είμαστε επιδεκτικοί στην επιβολή και στην άκριτη αποδοχή αλλά και στο αποφασίζομεν και διατάσσομεν, τότε πάλι αυτός ο μηχανισμός αναλαμβάνει το έργο της διαγραφής.

Μπορεί όμως μια τέτοια ηγεσία να καθοδηγήσει το κόμμα που θα ηγηθεί της επανάστασης και θα αλλάξει την κοινωνία; Παρόλα αυτά, η γνώμη μου παραμένει ότι η ελπίδα μας είναι τα κομμουνιστικά ιδανικά. Έχουμε χρέος αυτά τα ιδανικά να τα αποκαταστήσουμε από τον διασυρμό που υφίστανται από όπου και αν προέρχεται αυτός.

* Ο Βασίλης Ζωγράφος είναι δάσκαλος