Aλλαγή σκυτάλης στην ηγεσία του ΚΚΕ

Το φάντασμα του ΚΚΕ
του Γιάννη Τριάντη

Κάποτε, το φάντασμα του Κομμουνισμού επλανάτο απειλητικό στον ουρανό της Ευρώπης. Σήμερα, η κομμουνιστική εκδοχή της Αριστεράς δεν φοβίζει κανέναν. Ειδικά μετά την κατάρρευση του «Υπαρκτού» και τις καταλυτικές επιπτώσεις στα Κ.Κ. της Ευρώπης, η απειλή αυτή απασχολεί μονάχα τους ιστορικούς και τους αναλυτές.

Συρρικνωμένα, απολογούμενα και αμήχανα τα Κ.Κ. μπήκαν σε τροχιά καταστροφικής εσωστρέφειας, προσπαθώντας απελπισμένα να επαναπροσδιοριστούν. Οι εξελίξεις τα είχαν ξεπεράσει. Η κοινωνία είχε αλλού το νου της. Και ο κόσμος της Αριστεράς αναζητούσε νέα σχήματα.

Κάποια εξαίρεση αποτελούσε το ΚΚΕ. Ηταν το μοναδικό ευρωπαϊκό Κ.Κ. το οποίο, ενώ παρέμενε θρησκευτικά αφοσιωμένο στον σοσιαλισμό, όπως επιχειρήθηκε από την απαξιωμένη ΕΣΣΔ, εν τούτοις διατηρούσε αξιοπρόσεκτο εκλογικό ποσοστό και ικανή δύναμη στα συνδικάτα. Ταυτόχρονα, έχαιρε εκτιμήσεως αρκετά μεγαλύτερης από εκείνη που αποτύπωναν τα ποσοστά του.

'Ωσπου έφτασε η στιγμή της νέας κρίσης του καπιταλισμού. Μεγάλη ευκαιρία για το ΚΚΕ και την Αριστερά στο σύνολό της. Κρίση, απαξιωμένο πολιτικό σύστημα και μια κοινωνία που ήθελε να αποτινάξει τον ζυγό της εξάρτησης από τα δύο καθεστωτικά κόμματα που κυβερνούσαν εκ περιτροπής τη χώρα. Χρυσή -και όχι απλώς μεγάλη- ευκαιρία για την Αριστερά.

Η κοινωνία, εντελώς αποσταθεροποιημένη εξ αιτίας των οδυνηρών επιπτώσεων, ήταν έτοιμη να μεταβάλει τον δυσάρεστο αιφνιδιασμό της σε σαρωτική οργή. Τιμωρητική για τα δύο κόμματα εξουσίας και ενισχυτική κομμάτων που θα εξέφραζαν το στοιχειώδες. Τη σθεναρή αντίσταση στο Μνημόνιο, αλλά και την κατάθεση εναλλακτικής πρότασης. Το ΚΚΕ τα είχε και τα δύο. Αλλά η κοινωνία αδιαφόρησε πλήρως. Οι οδυνηρές ήττες στις τελευταίες δύο εκλογές ήταν γεγονός αναπόφευκτο.

'Ομως, πώς εξέφραζε την αντίθεσή του στο Μνημόνιο το ΚΚΕ; Και ποια ήταν η εναλλακτική πρόταση που εισκόμιζε; Και βέβαια: όλο το προηγούμενο διάστημα -από την κατάρρευση του «Υπαρκτού» και δώθε- τι δείγματα σοβαρής ιδεολογικής επεξεργασίας έδωσε; Κατά πόσο η συνολική συμπεριφορά του ήταν ικανή να συνεγείρει τον κόσμο και να το καταστήσει ρυθμιστικό παράγοντα στον χώρο της Αριστεράς και, κυρίως, σοβαρή πολιτική δύναμη, απειλητική για το κουρασμένο, διεφθαρμένο και αποτυχημένο πολιτικό σύστημα της χώρας;

Ε, λοιπόν, το ΚΚΕ έκανε το παν για να υπονομεύσει αποτελεσματικά το μέλλον του, να συρρικνωθεί και να καταλήξει στο περιθώριο της Αριστεράς και της πολιτικής ζωής. Αδυνατώντας να ξεπεράσει τον δογματικό εαυτό του, επέλεξε μια αυτοκτονική τελετουργία για να υπερασπιστεί τις σταλινικές εμμονές του.

Οι απελπιστικά μονοδιάστατες ερμηνείες για την κατάρρευση του «Υπαρκτού», συνδυάστηκαν με φοβικές προσεγγίσεις -σκληρού δογματισμού σημαντικές-, όπως η δήθεν αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη. Στο ήδη σκονισμένο κάστρο, νέα στρώματα σκόνης το καθήλωναν ιδεολογικώς και προδιέγραφαν τη μοίρα του.

Για να βρεθεί στη σημερινή, προβληματική θέση, χρειάστηκε να συνδυάσει... επιτυχώς τρία στοιχεία. Τη σταλινική φόδρα, τη χιλιαστική αντίληψη για το σοσιαλιστικό μέλλον, και (πολιτικά) τη μοναχική, οιηματικού τύπου, πορεία.
Το σύμπλεγμα της απόλυτης καθαρότητας και της αγνής ιδεολογικής ορθοδοξίας οδήγησε το ΚΚΕ σε μία... θριαμβική απομόνωση. Το απέκοπτε σταδιακά από την κοινωνία, καθώς οι μυωπικές επιλογές του στο μέτωπο των εργατικών αγώνων και των κινητοποιήσεων περιφρονούσαν τη συμπόρευση με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς.

Οι σκηπτρούχοι του Περισσού νόμιζαν ότι έτσι θα αναδυθούν και θα αναδειχθούν ως η μόνη δύναμη που μάχεται πειστικά και δυναμικά το υφιστάμενο σύστημα, αλλά και τις οξειδωτικές, για την αντίληψή τους, παρουσίες της άλλης Αριστεράς.

Ταυτόχρονα, το ΚΚΕ επεδείκνυε προφανή δυσανεξία προς παν το λαϊκόν, όταν δεν ήλεγχε τη δυναμική του. Κλασικό παράδειγμα οι «Αγανακτισμένοι»... Εννοείται ότι οι προσεγγίσεις του για συναφή εκρηκτικά πεδία, όπως ο Δεκέμβρης, είχαν παντελώς καθεστωτική χροιά. Εφ' ω, και συχνά εισέπραττε εύσημα από κορυφαίους του δικομματισμού. 'Οταν δε το καθεστώς είδε να απειλείται άμεσα από την ιλιγγιώδη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, τα εύσημα πήραν τη μορφή υμνωδίας για τη «σοβαρή και υπεύθυνη στάση» του ΚΚΕ, καθώς πλειάς στελεχών του δικομματισμού και σωρεία αρθρογράφων του καθεστωτικού Τύπου έπλεκαν το εγκώμιο της κυρίας Παπαρήγα...

Το Συνέδριο του ΚΚΕ επιβεβαίωσε την -σημερινή τουλάχιστον- περιθωριοποίηση του Κόμματος. Κάποτε, ήταν σημαντικό πολιτικό γεγονός. Σήμερα, το Συνέδριο απασχόλησε τα μήντια, μονάχα για την εμμονική σταλινική διάθεση της ηγεσίας απέναντι σ' εκείνους που τόλμησαν να εναντιωθούν στις κεντρικές εκτιμήσεις για την οδυνηρή εκλογική ήττα, καθώς και για την εν γένει προβληματική πορεία του Κόμματος.

Τίποτα δεν προϊδεάζει για αναγεννητική εποχή στο ΚΚΕ. Ενδέχεται προσεχώς να αυξήσει κάπως τα ποσοστά του. Αλλά όσο πορεύεται δύσκαμπτο, δήθεν ανοξείδωτο και περιορισμένο στο σκονισμένο κάστρο του, το όραμά του για διαφορετική κοινωνία λίγους θα απασχολεί. Και κανέναν δεν θα φοβίζει.


Ελευθεροτυπία
Γιάννης Τριάντης


Σχετικά Άρθρα
-Το Κόμμα έχει τεράστια πείρα, του Δημήτρη Κουτσούμπα
(14/04/2013)
-Ο «ξεπεσμένος» και «ανήθικος» δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη
(10/04/2013)



========================



Στο 4,5% παρέλαβε το ΚΚΕ η Αλέκα και 4,5% το παρέδωσε


Είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια πέρασαν από το 13ο συνέδριο του ΚΚΕ που άρχισε στις 19 Φεβρουαρίου του 1991, με την ολοκλήρωση των εργασιών του οποίου, η Αλέκα Παπαρήγα αναδείχθηκε οριακά γενική γραμματέας του κομμουνιστικού κόμματος, μετά από λυσσαλέα φραξιονιστική διαπάλη, ανάμεσα στη γραφειοκρατική και τη δεξιά πτέρυγά του κόμματος, έχοντας ήδη από το 1989 από κοινού πετάξει εκτός ΚΚΕ την αριστερή πτέρυγα.

Ενδεικτικό της οξύτητας της εσωκομματικής σύγκρουσης είναι, ότι η Αλέκα Παπαρήγα, η οποία ήταν ήδη μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και επί χρόνια γραμματέας τής κατά πολύ ισχυρότερης οργάνωσης του κόμματος, της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας (ΚΟΑ), δεν είχε καν εκλεγεί... αντιπρόσωπος (!) στο συνέδριο εκείνο στο οποίο συμμετείχαν πάνω από 1.200 σύνεδροι.

Συμμετείχε αριστίνδην στο συνέδριο, ως μέλος του απερχόμενου Πολιτικού Γραφείου και εξελέγη γραμματέας του ΚΚΕ, με την αδιανόητη για κομμουνιστικό κόμμα οριακή διαφορά των 57 ψήφων έναντι 53 που πήρε ο αντίπαλός της Γιάννης Δραγασάκης, που προερχόταν από το αντίπαλο στρατόπεδο, σε ψηφοφορία της Κεντρικής Επιτροπής που έγινε στις 27 Φεβρουαρίου του 1991.

Είναι εξόφθαλμο ότι το ΚΚΕ, ακόμη και σε επίπεδο Κεντρικής Επιτροπής, είναι διχασμένο σε δύο σχεδόν ίσα κομμάτια. Η διάσπαση είναι απλώς ζήτημα χρόνου και όντως ολοκληρώνεται στις 8 Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς.
Στις 18 Δεκεμβρίου του 1991, συνέρχεται στον Περισσό το 14ο έκτακτο συνέδριο του ΚΚΕ, που απλώς επικυρώνει τη νέα διάσπαση.

Στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση υπό την ηγεσία της Αλέκας Παπαρήγα,
το 1993, το ΚΚΕ σημειώνει το χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα της ιστορίας του: μόλις 4,54%! Μοναδική παρηγοριά της ότι ο ΣΥΝ, το υπόλοιπο κομμάτι του τέως ενιαίου Συνασπισμού της Αριστεράς, παίρνει 2,94% και μένει εκτός Βουλής.

Μια θλίψη το ποσοστό του ΚΚΕ, συγκρινόμενο με το 9,89% του 1985, το 10,93% του 1981 ή το 9,36% του 1977, που το ΚΚΕ είχε κατεβεί μόνο του.

Στις τρεις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου 1989, Νοεμβρίου 1989 και Μαρτίου 1990 ο ενιαίος Συνασπισμός, στον οποίον συμμετείχε το ΚΚΕ,
είχε πάρει 13,13% και 10,97% και 10,28% αντιστοίχως.

Οι δεύτερες βουλευτικές εκλογές, με ηγεσία Παπαρήγα, φέρνουν το ΚΚΕ
σε πολιτικά ακόμη χειρότερη θέση επί της ουσίας. Βρισκόμαστε στο 1996 και ναι μεν το ΚΚΕ τσιμπάει μια εκατοστιαία μονάδα και ανεβαίνει στο 5,61%, αλλά ο ΣΥΝ επανέρχεται δυναμικά και ξαναμπαίνει στη Βουλή, από την οποία δεν θα φύγει έκτοτε, με 5,12%.

Συνολικά, δεκαπέντε χρόνια με την Αλέκα στο τιμόνι, το ΚΚΕ φυτοζωεί εκλογικά αδυνατώντας να φτάσει το 6%. Στις εκλογές του 2007 έρχεται η ανάκαμψη με 8,15%, σε εκείνες του 2009 το ποσοστό πέφτει λίγο στο 7,54%, τον Μάιο του 2012 εκ νέου εκτόξευση στο 8,48%.

Μετά από μόλις έναν μήνα, στις εκλογές του Ιουνίου, η οικτρή καταβαράθρωση: ποσοστό 4,50%, νέο αρνητικό ρεκόρ. Εχει έρθει το ουσιαστικό τέλος της πολιτικής κυριαρχίας της Αλέκας, η οποία παραδίδει το ΚΚΕ στα εκλογικά συντρίμμια που το παρέλαβε΄, προ εικοσαετίας και πλέον.

Η Αλ. Παπαρήγα, ανέλαβε γραμματέας σε μια πολύ δύσκολη εποχή για τους κομμουνιστές. Δύο μήνες πριν αναλάβει, στις 25 Δεκεμβρίου 1990, είχε διαλυθεί και τυπικά η Σοβιετική Ενωση. Κατόρθωσε να αποτρέψει τη διάλυση του ΚΚΕ και να διασφαλίσει την επιβίωσή του, με τις αριστερότερες θέσεις από οποιοδήποτε κομμουνιστικό κόμμα στην Ευρώπη.

Από οργανωτική σκοπιά και παρά την κρίση που σήμερα σοβεί στις γραμμές του, η Αλέκα παρέδωσε το ΚΚΕ σε πολύ καλύτερη κατάσταση από εκείνη που το παρέλαβε. Εσωκομματικά καλά τα πήγε. Απέτυχε όμως και ενδεχομένως παταγωδώς, στον τομέα των σχέσεων του ΚΚΕ με τον λαό και τον ευρύτερο κόσμο της Αριστεράς.

Δικαιούται απολύτως να υπερηφανεύεται ότι έπαιξε τον κυρίαρχο, τον πρωταγωνιστικό ρόλο, στην επικράτηση της γραφειοκρατικής πτέρυγας επί της δεξιάς, της αυτοαποκαλούμενης «ανανεωτικής» το 1991. Σήμερα όμως το ΚΚΕ έχει και πάλι το 4,50% των ψήφων, μόλις το ένα... έκτο (!) του 26,89% του ΣΥΡΙΖΑ.

Το ΚΚΕ απειλείται πλέον με περιθωριοποίηση, την ώρα της μεγαλύτερης κρίσης στην ιστορία του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Κινδυνεύει να καταστεί ασήμαντος παράγοντας ακόμη και στην Αριστερά, για την οποία όλως παραδόξως πέρυσι, η Αλέκα Παπαρήγα ανακάλυψε ξαφνικά, ότι... δεν υπάρχει και ότι το ΚΚΕ δεν θέλει να έχει καμία σχέση μαζί της!

Καλά, αν δεν υπάρχει Αριστερά, τότε πώς η Αλέκα πρωταγωνιστούσε προ 25ετίας στη συγκρότηση του ενιαίου «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου», διαγράφοντας από το ΚΚΕ όσους θεωρούσαν καιροσκοπικό εκείνον τον ενιαίο συνασπισμό Φλωράκη - Κύρκου;

Ουδέποτε μίλησε γι' αυτό, αλλά δεν έχει καμιά σημασία πλέον. Η εποχή της Αλέκας τελείωσε άδοξα! Οσο για τον διάδοχό της, ισχύει η ρήση «αρχή άνδρα δείκνυσι». Θα κριθεί από τα έργα του.



Γιώργος Δελαστίκ
tvxs.gr





================



Το ΚΚΕ φλέγεται...

Για πρώτη φορά από την Μεταπολίτευση του 1974 κι εδώ,
δηλαδή την για πρώτη φορά στη ιστορία του νομιμοποιημένο,
το ΚΚΕ βρίσκεται σε τόσο τραγική κατάσταση από κάθε σκοπιά.
Ακόμη και η διάσπαση του κόμματος (σε ΚΚΕ εσωτερικού και
εξωτερικού) που ακολούθησε αμέσως μετά, είχε μια λογική.
Έκτοτε όμως, ο μεγάλος αντίπαλος του ΚΚΕ δεν ήταν η Δεξιά
αλλά οι πρώην σύντροφοι τους. Μόνο στο μέτρο που ισχύει
πράγματι αυτή η άποψη, μπορεί να εξηγήσει τα ανεξήγητα αλλά
και συνεχή λάθη της ηγεσίας, που διαδέχθηκε τον Χαρίλαο Φλωράκη.
'Eτσι φτάσαμε εδώ...

@radical30

---------------------------


Ματαιοπονούν αν νομίζουν ότι μπορούν να μας λερώσουν.
Του Ν. Μπογιόπουλου

Κατανοούμε την έκπληξη για το βάθος, για την ποιότητα και για το ουσιαστικό περιεχόμενο του Προσυνεδριακού Διαλόγου για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ εκ μέρους όσων έχουν συνηθίσει να ζουν και να σκέφτονται με τους κανόνες της ίντριγκας, του μιντιακού παρασιτισμού,
της υποκρισίας, του καιροσκοπισμού, της καμαρίλας, της κομματικής ψευτοδημοκρατίας.

Κατανοούμε τον "πόνο" τους να "διορθώσουν" τους κομμουνιστές όσον αφορά τη στρατηγική και την τακτική που θα φέρει το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, μιας και άλλωστε είναι πασίγνωστος ο "καημός" τους και για το σοσιαλισμό και για τον κομμουνισμό.

Κατανοούμε και την εμετική συμπεριφορά τους που άλλοτε μεταμφιέζεται σε "έπαινο", σε συκοφαντικές επιθέσεις "φιλίας" που είναι αηδιαστικότερες και από τον πιο αήθη λίβελο, κι άλλοτε υψώνει την "εισαγγελική" ρομφαία για τις Θέσεις του ΚΚΕ και τις απόψεις που αναπτύσσονται στο διάλογο.

Αυταπατώνται, αν νομίζουν ότι μπορούν αυτοί, είτε με τη χυδαιότητα, είτε με την "αντικειμενικότητά τους", να καθορίσουν τη σχέση του ΚΚΕ με τα μέλη του και τη σχέση των μελών του ΚΚΕ με το Κόμμα τους.

Αυταπατώνται, αν νομίζουν ότι μπορούν να παρέμβουν στα εσωτερικά του ΚΚΕ από την "πίσω πόρτα".

Αυταπατώνται ότι έτσι θα καταφέρουν να πλήξουν το φρόνημα, τις συντροφικές σχέσεις και την τιμή των ελεύθερων, σκεπτόμενων και συνειδητά πειθαρχημένων στα ιδανικά τους ανθρώπων που συγκροτούν το ΚΚΕ.

Ο Χαρίλαος μας έχει αφήσει παρακαταθήκη εκείνη τη φράση: "Παινεύουν τους πεθαμένους για να θάψουν τους ζωντανούς".
Ματαιοπονούν, μα στο τέλος θα καταλάβουν όπως τόσοι άλλοι αυτά τα 95 χρόνια, ότι:

Ούτε τους πεθαμένους, ούτε τους ζωντανούς του ΚΚΕ τούς επιτρέπουμε να μας πιάνουν στο στόμα τους. Κι όταν καταχρηστικά το διαπράττουν, ματαιοπονούν, αν νομίζουν ότι μπορούν να μας λερώσουν.


ΥΓ (για κ. Λάκη Λαζόπουλο):

«Κρείττον εις κόρακας ή εις κόλακας εμπεσείν. Οι μεν γαρ νεκρούς, οι δε ζώντας εσθίουσιν» (Αντισθένης).


Πηγή: Ριζοσπάστης
tvxsteam tvxs



=============================


Έντεκα μέλη αποτελούν το νέο Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ, η σύνθεση του οποίου προέκυψε από τη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος. Στα μέλη αυτά δεν συμπεριλαμβάνεται η επί 22 χρόνια γενική γραμματέας Αλέκα Παπαρήγα και ο εκδότης-διευθυντής του Ριζοσπάστη Στέφανος Λουκάς.

Η σύνθεση του Πολιτικού Γραφείου έχει ως εξής:

Κουτσούμπας Δημήτρης, Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ
Αβραμόπουλος Κώστας
Αρβανιτάκης Δημήτρης
Γόντικας Δημήτρης
Δημουλάς Τηλέμαχος
Κωνσταντινίδης Θεοδόσης
Μαρίνος Γιώργος
Μπέλλου Ελένη
Παρασκευάς Κώστας
Ράζου Λουίζα
Σοφιανός Νίκος

Συνεδρίασε επίσης η Κεντρική Επιτροπή Οικονομικού Ελέγχου (ΚΕΟΕ) η οποία εξέλεξε πρόεδρό της, τη Χρύσα Κακουλίδου.


================


Ο νέος γραμματέας Μάκης Κοψίδηs και η επόμενη μέρα του ΚΚΕ

http://tvxs.gr/sites/default/files/imagecache/node_image/article/2013/16/125739-19_a_29_20130411.jpg


Η αλλαγή σκυτάλης στην ηγεσία του ΚΚΕ έγινε σε μία περίοδο σοβαρής κρίσης του κόμματος. Όχι τόσο εσωκομματικής, όσο απέναντι στην κοινωνία. Κρίσης που πιστοποιείται από δύο παράγοντες.

- Ο πρώτος, αφορά τις εκλογικές επιδόσεις. Είναι χαρακτηριστικό, ότι στις πρόσφατες εκλογές πήρε 37.000 λιγότερους ψήφους σε σχέση με αυτές του 1993 τις πρώτες μετά τη διάσπαση του 1991.
- Ο δεύτερος αφορά το γεγονός, ότι αυτή η εκλογική συρρίκνωση συνοδεύτηκε από την εκλογική εκτίναξη του κύριου εχθρού, του ΣΥΡΙΖΑ.
Η ηγετική ομάδα αντί της εξόντωσης του, που επεδίωκε, είδε τον «φορέα του οπορτουνισμού» να γίνεται αξιωματική αντιπολίτευση.

Οι αιτίες για την καθήλωση και στη συνέχεια τη συρρίκνωση, πρέπει να αναζητηθούν πρώτα απ όλα στην πολιτική γραμμή που ακολουθείται για χρόνια. Γραμμή που αποξενώνει το κόμμα από ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας, ενώ δαιμονοποιεί κάθε πολιτική συμμαχία.

Η θεωρητική προσέγγιση, που εστιάζει πλέον στη λατρεία του «πατερούλη», σπρώχνει όλο και με μεγαλύτερη ένταση σε σεχταριστικές πρακτικές. Όποιος πολιτικός φορέας κινείται από άποψη θέσεων πιο κοντά στο κόμμα, είναι και ο πιο επικίνδυνος για αυτό. Σε αυτό το σταλινικό ιδεολόγημα οφείλεται η στάση απέναντι στις αριστερές δυνάμεις. Με τον πιο επίσημο τρόπο, η πιο αποκρουστική περίοδος του υπαρκτού, ο σταλινισμός, έχει αναγορευθεί στο κυρίαρχο κομματικό δόγμα.

Η επόμενη μέρα

Η εκτίμηση ότι η πολιτική γραμμή θα συνεχιστεί είναι απλουστευτική.
Η γραμμή του σεχταρισμού θα ενταθεί, γιατί απλούστατα, η επιρροή του κύριου εχθρού, του ΣΥΡΙΖΑ, έχει πάρει την ανηφόρα. Οι επιθέσεις εναντίον του θα είναι σφοδρότερες, όπως και προς το νέο φορέα του Α. Αλαβάνου, που προσεγγίζουν σε ορισμένες θέσεις και απειλεί να κόψει και άλλο κομμάτι από την εκλογική πίττα που έχει απομείνει. Πρόσφατα άλλωστε, στο «κάδρο των κακών» μπήκε μετά τον Α. Τσίπρα και ο Α. Αλαβάνος. Και αυτό το κάδρο θα το βλέπουμε συνέχεια από δω και πέρα.

Στο πλαίσιο αυτό, δεν είναι τυχαίο ότι ως γραμματέας αναδείχθηκε ένα στέλεχος με ιδιαίτερες επιδόσεις στο «κυνήγι μαγισσών», στην αντιμετώπιση «του οπορτουνιστικού κέντρου της Κουμουνδούρου».

Ο νέος γραμματέας, γέννημα θρέμμα των μηχανισμών, χρωστά την ανέλιξή του στο μένος που επέδειξε κατά του ΣΥΝ. Λαύρος κατά των στελεχών που διαγράφτηκαν ή αποχώρησαν και ιδιαίτερα αυτών που εντάχθηκαν στον ΣΥΝ. Συνδιαμορφωτής της σπέκουλας περί «προδοτών του κόμματος», «πρακτόρων της αστικής τάξης», ή και περί «πιασμένων στελεχών από την πρεσβεία», όπως στην περίπτωση της αποχώρησης του γράφοντα. Πρωτοπόρος στην Στερεά και αργότερα πανελλαδικά, στην εκκαθάριση των όποιων μελών είχαν απομείνει στο κόμμα μετά το 13ο συνέδριο και κρυφοκοίταζαν προς τον ΣΥΝ.

Κατά τα άλλα ο νέος γραμματέας θα κινηθεί στη σκιά των πραγματικών ηγητόρων του κόμματος.

Το δίδυμο Παπαρήγα-Γόντικα, θα συνεχίσει να καθοδηγεί, όπως έκανε μέχρι τώρα, τον πανίσχυρο κομματικό μηχανισμό. Η «θωράκιση» του κόμματος
θα παίρνει νέες διαστάσεις. Ήδη στην νέα Κεντρική Επιτροπή αποκλείστηκαν γνωστά στελέχη, που δεν ήταν τόσο πολέμιοι κατά του ΣΥΡΙΖΑ και του «ρεφορμισμού» όσο απαιτούσε η γραμμή (Σπ.Χαλβατζής, Θ.Τζιαντζής, Τ.Τσίγκας κ.ά). Όσον αφορά τους διαφωνούντες, στην πορεία θα επιδιωχθεί να περιθωριοποιηθούν, αν δεν διαγραφούν.

Ας μην υπάρχει αυταπάτη. Το ΚΚΕ δεν πρόκειται να ορθοποδήσει στο ορατό μέλλον, παρά το ευνοϊκό πολιτικά περιβάλλον που δημιουργεί η οικονομική κρίση.

Η θεωρητική καχεξία και η πολιτικός απομονωτισμός, είναι η συνταγή για περαιτέρω καθίζηση και όχι για υπέρβαση της κρίσης. Κρίση που θα βαθαίνει όσο μεγαλώνει η αποξένωση από την κοινωνία.


Ο Μάκης Κοψίδης διετέλεσε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και εκπρόσωπος τύπου του ΚΚΕ


TVXS.GR