ΤΩΡΑ Η ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Πάει η Κύπρος, κάηκε! Τώρα έρχεται η σειρά της Ελλάδας...
@radical30
--------------



«Σεισμός» στην Κύπρο

Οι δραματικές εξελίξεις στην Κύπρο προκαλούν αναταράξεις και στην... Κουμουνδούρου, καθώς η λεγόμενη εσωκομματική αντιπολίτευση βρήκε την ευκαιρία να θέσει θέμα επανεξέτασης της θέσης για την Eυρωζώνη.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πάντως, κρατά χαμηλούς τόνους σε ό,τι αφορά τις ενστάσεις και τις διαφωνίες της «αριστερής πλατφόρμας» του Π. Λαφαζάνη, καθώς δεν θέλει, στην παρούσα συγκυρία, να περιέλθει το κόμμα σε μια νέα δίνη και εσωκομματική σύγκρουση.

Αντιτείνει δε, πως η «εθνική αναδίπλωση» δεν είναι σχέδιο σωτηρίας, ανεξάρτητα εάν θα πρέπει να έχεις εναλλακτικά σχέδια για να μη βρεθείς απροετοίμαστος καθώς οι εξελίξεις στην Ευρωζώνη είναι ανησυχητικές.

Ενδεικτικές πάντως του προβληματισμού που αναπτύσσεται στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, είναι οι δηλώσεις του βουλευτή Δημήτρη Στρατούλη στη ΝΕΤ, όπου μεταξύ άλλων είπε ότι «κάθε σοβαρή κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της έχει εναλλακτικά σχέδια». Εξήγησε δε, ότι «είτε μπορεί να διαλυθεί το ευρώ, είτε ότι κάποια χώρα μπορεί να εξαναγκασθεί ή να επιλέξει να πάει σε εθνικό νόμισμα, είτε και για καθαρά διαπραγματευτικούς λόγους».

Ο κ. Στρατούλης έκανε σαφές, πως μια κυβέρνηση της Αριστεράς «θα πρέπει πάντοτε να έχει υπόψη της και ένα εναλλακτικό σχέδιο επιβίωσης της χώρας σε κάθε περίπτωση, με οποιοδήποτε νόμισμα», διευκρινίζοντας πως αυτό δεν σημαίνει ότι «πρέπει να βγεις ντε και καλά από το ευρώ».

Σε χαμηλούς πάντως τόνους, στη χθεσινή συνεδρίαση του λεγόμενου «άτυπου οργάνου» -συμμετέχουν όλα τα κορυφαία στελέχη του κόμματος- ο κ. Λαφαζάνης επανέφερε τη θέση ότι πρέπει να επανεξετάσει τη θέση του ο ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρωζώνη και την ΕΕ και πως η Ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Ενωση «δεν μεταρρυθμίζονται αλλά ανατρέπονται».

Τσίπρας - Στουρνάρας

Ο ΣΥΡΙΖΑ πάντως, επανήλθε χθες -μετά τη συνάντηση του κ. Τσίπρα με τον υπουργό Οικονομικών Γ. Στουρνάρα- θέτοντας μια σειρά ερωτήματα για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης για την Κύπρο. Από την ενημέρωση του κ. Στουρνάρα, σημείωναν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, προκύπτουν δύο τινά:

«Είτε η ελληνική κυβέρνηση έχει άγνοια κινδύνου για τις οδυνηρές συνέπειες στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρωζώνη, από την απόφαση του Eurogroup για την Κύπρο, είτε προσπαθεί για άλλη μια φορά εντέχνως να τις αποκρύψει από τον ελληνικό λαό».

Επισήμαναν δε, ότι η ΕΕ ετοιμάζει σχέδιο νόμου που θα προβλέπει το «κούρεμα» των καταθέσεων των ανασφάλιστων καταθετών, θέτοντας το ερώτημα «ποιά θα είναι η στάση της κυβέρνησης αν ζητηθεί ''κούρεμα'' στις ελληνικές καταθέσεις».

Σημειώνεται, ότι σήμερα συνεδριάζει στην Αθήνα το προεδρείο του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς με κύριο αντικείμενο τις εξελίξεις στην Κύπρο.

Π. ΤΣΟΥΤΣΙΑΣ
ethnos.gr


===================


Όταν τα πρόβατα ζητούν καλύτερες συνθήκες σφαγής!


Ο Γιώργος Χελάκης σχολιάζει τα αδιέξοδα της διαπραγμάτευσης με το Γιούρογκρουπ, χωρίς εναλλακτικό πλάνο εξόδου από την Ευρωζώνη…

Η Κύπρος υφίσταται αυτές τις ώρες νέα εισβολή και κατοχή. Οι Κύπριοι πολίτες το γνωρίζουν.

Καταλαβαίνουν ότι οι γερμανοί και οι σύμμαχοι τους στην Ευρώπη δεν έρχονται για να τους σώσουν αλλά για να τους τιμωρήσουν. Να διαλύσουν την οικονομία τους, να βάλουν χέρι στον φυσικό τους πλούτο. Θέλουν να πετύχουν όμως και κάτι παραπάνω.

Να δείξουν στους άλλους χειμαζόμενους λαούς της Νότιας Ευρώπης πως όποιος προσπαθήσει να σηκώσει κεφάλι και να αμφισβητήσει τον «λόγο της αλήθειας» τις τρώει, τον τρώει το μαύρο σκοτάδι.

Ας μην έχουμε αυταπάτες γύρω απ’ αυτό. Οι Κύπριοι τιμωρούνται γιατί είπαν «όχι» στο πρώτο σχέδιο διάσωσης που έκανε το εγκληματικό λάθος να αποδεχθεί η κυβέρνηση του Αναστασιάδη.

Όποιος ψάξει στις σελίδες του γερμανικού Τύπου θα διαπιστώσει πως οι Κύπριοι τιμωρούνται και για το μακρινό «όχι» στο σχέδιο Ανάν. Πάει πολύ μια κουκίδα στον χάρτη να αναστατώσει δύο φορές τους συμμάχους με τις αρνήσεις της.

Πρέπει λοιπόν να τιμωρηθεί για να μην αυθαδιάσουν στο μέλλον και οι υπόλοιποι…

Για μια ακόμη φορά οι Κύπριοι ομογενείς διαπιστώνουν ότι το περίφημο εθνικό κέντρο όχι μόνο δεν προστρέχει σε βοήθεια αλλά τους σπρώχνει πιο βαθειά στην άβυσσο των μνημονίων.

Η ελληνική κυβέρνηση βιάζεται να δει την Κύπρο να υπογράψει τους όρους της κοινωνικής της ερήμωσης για να πανηγυρίσει στο εσωτερικό και να στριμώξει την αξιωματική αντιπολίτευση καλώντας την να αναγνωρίσει ότι μέσα στην ευρωζώνη δεν υπάρχουν σοβαρά περιθώρια διαπραγμάτευσης παρά μόνο υποταγής.

Η κυβέρνηση ποντάρει την επιβίωση της πάνω στην καταστροφική συμφωνία που υπέβαλε στην Κύπρο το Γιούρογκρουπ.

Η αλήθεια είναι πως αν σήμερα ο Κυπριακός λαός και η Βουλή των Αντιπροσώπων πουν ένα νέο «όχι» τότε στην ουσία συνομολογούν την έξοδο της Κύπρου από το ευρώ και την ευρωζώνη.

Για μια τέτοια επιλογή δεν είναι προετοιμασμένο το πολιτικό σύστημα και πιθανότατα ένα μεγάλο μέρος της κυπριακής κοινωνίας.

Η αλήθεια είναι πως όταν διαπραγματεύεσαι με την Μέρκελ και τους υποτελείς της θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για όλα τα ενδεχόμενα ακόμα και την έξοδο από την Ευρωζώνη.

Τέτοια προετοιμασία δεν υπήρξε. Ένας τυφλός ευρωπαϊσμός παίρνει τις επιθυμίες για πραγματικότητα. Μια σκληρή νομισματική ένωση που για χρόνια μεγάλωνε τις ανισότητες μεταξύ Βορρά και Νότου δεν είχε καμία σχέση με την Ενωμένη Ευρώπη της αλληλεγγύης.

Χρόνια τώρα –τα χρόνια του μνημονίου- κανείς δεν υπερασπίζεται την Ευρωζώνη. Απλώς μας λένε ότι έξω από αυτή θα είναι χειρότερα. Το επαναλαμβάνουν κάθε φορά που επιβάλλουν νέα μέτρα εξοντώνοντας την κοινωνία.

Τα αντιμνημονιακά κόμματα επέμεναν μέχρι τώρα ότι υπάρχουν περιθώρια να αποκρουστούν τα μνημόνια με σκληρή διαπραγμάτευση μέσα στην Ευρωζώνη.

Η εμπειρία στην Κύπρο δείχνει ότι τα περιθώρια διαπραγμάτευσης μέσω στην Ευρωζώνη είναι ελάχιστα.

Ότι ακόμα κι αυτά είναι δύσκολο να εξαντληθούν αν δεν υπάρχει επεξεργασμένο ένα εναλλακτικό σχέδιο για τη ζωή εκτός ευρώ και εκτός ευρωζώνης.

Συνιστά μέγιστη πολιτική επιπολαιότητα να θεριεύει στην κοινωνία η άποψη για έξοδο από το ευρώ και τα κόμματα που είναι εναντίον των μνημονίων, της Μέρκελ και της Τρόικας να μην έχουν ένα σχέδιο ήδη επεξεργασμένο.

Η περίπτωση της Κύπρου αποδεικνύει πως όταν διαπραγματεύεσαι με επίδοξους κατακτητές πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για όλα τα ενδεχόμενα. Διαφορετικά είναι σαν να ζητάς από τον σφαγέα σου, καλύτερες συνθήκες σφαγής…


novasport-fm.gr



===========================



Μια νέα «Γιάλτα»;

Με την υπόθεση της Κύπρου, η Γερμανία κέρδισε μία ακόμα μάχη στην πορεία της προς την γερμανική «πολιτική» Ευρώπη, που είναι και ο τελικός, επίσημα διακηρυγμένος στόχος της. Αυτό όμως κάθε άλλο παρά σημαίνει ότι θα κερδίσει τελικά και τον πόλεμο, ο οποίος, ουσιαστικά, ακόμα, δεν έχει καν ξεκινήσει.

Ο δρόμος του Βερολίνου καθίσταται πλέον εφιαλτικός για όλο και περισσότερους λαούς ενώ το νέο γερμανικό μαξιμαλιστικό όραμα αγνοεί παντελώς τη γεωπολιτική ισορροπία, την κοινωνική και πολιτική ευρωπαϊκή πραγματικότητα όπως και την ιστορία άλλων δύο εγχειρημάτων γερμανικού ηγεμονισμού που κι εκείνα για καιρό έμοιαζαν να επικρατούν πριν τελικά καταβαραθρωθούν φέρνοντας μαζί τους το χάος.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η διαιρεμένη, ηττημένη Γερμανία, έγινε κατά το ένα μέρος της τμήμα της Δύσης. Όμως, από τη στιγμή που επανενώθηκε και ιδίως από την ώρα που δημιουργήθηκε το κοινό νόμισμα, η Γερμανία βρίσκεται πάλι εκτός του δυτικού στρατοπέδου. Είναι τώρα εκ νέου η παλιά Μεσευρώπη, η πλήρης αναβίωση της πρωσικής έμπνευσης Κεντροευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας και, στρατηγικά, δεν είναι πλέον τμήμα της Δύσης, αλλά περισσότερο ανερχόμενο αντίπαλο δέος της.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο ο κόσμος «μοιράστηκε» με τη Συμφωνία της Γιάλτας. Όμως, από τότε έχουν αλλάξει πολλά αν όχι περίπου τα πάντα: το ψυχροπολεμικό δίλλημα «ελευθερία ή κουμουνισμός» δεν υπάρχει εδώ και καιρό, ενώ, τώρα, η Γερμανία δεν είναι πια η «ηττημένη», αλλά, μέσα από την κρίση χρέους στην ευρωζώνη αναδύεται ταχύτατα ως η μεγάλη νικήτρια ευρωπαϊκή δύναμη – εξέλιξη που λόγω της άκρατης γερμανικής επιθετικότητας δεν θα αντέξει στο χρόνο, αλλά που αυτή τη στιγμή πάντως συμβαίνει.

Τι γίνεται όμως με το νέο διεθνή καταμερισμό ισχύος που ασφαλώς έχει καταστεί και πάλι το μείζον, αν και ακόμα άδηλο, διεθνές ζήτημα από την ώρα που επιστρέψαμε εκ νέου στην κυριαρχία των εθνικών πολιτικών και στην ουσιαστική πτώση του κοινού ευρωπαικού οράματος που μετεξελίχθηκε σε μονομερή άσκηση γερμανικής βίας και έτσι πλέον προσλαμβάνεται;

«Νεομεσοπόλεμος» στην Ευρώπη, Ιράν και Συρία

Όλα δείχνουν λοιπόν πλέον ότι διαμορφώνεται ένας «νεομεσοπολεμικός» κόσμος. Ότι βρισκόμαστε ήδη υπό το μιας νέας συμφωνίας για την αρχιτεκτονική ασφαλείας του κόσμου, μιας «νέας Γιάλτας». Αλλά με μία κρίσιμη διαφορά, που θυμίζει περισσότερο τον μεσοπολεμικό παρά τον μεταπολεμικό κόσμο: ότι τα οριστικά πραγματικά δεδομένα δεν έχουν ακόμα διαμορφωθεί σε επίπεδο ζωνών επιρροής των δυνάμεων, καθώς, μεταξύ άλλων, σημειώνεται και μία πρωτοφανής ιδιαιτερότητα: η επιρροή σε επίπεδο οικονομικής ισχύος να μην αντιστοιχίζεται πια με στρατιωτική και γεωπολιτική ισχύ. Λ.χ., η Ελλάδα ανήκει σαφώς σήμερα στη γερμανική οικονομική σφαίρα.

Όμως, τι γίνεται με τη γεωπολιτική θέση της Ελλάδας; Αφορά άραγε λιγότερο τους Αμερικανούς από ότι τους Γερμανούς;

Την ώρα που η ευρωζώνη ζει τις αναταράξεις της, η κατάσταση στη Συρία έχει καταστεί οριακή, όπως και στο Ιράν, για το οποίο η αμερικανική πλευρά εκτιμά ότι «πέρασε την κόκκινη γραμμή» για την κατασκευή πυρηνικών όπλων. Τα δύο αυτά δεδομένα, οδηγούν σαφώς τις ΗΠΑ στο κλείσιμο των εστιών έντασης που θα μπορούσαν να επιβαρύνουν τη Δύση στο άμεσα ορατό ενδεχόμενο σύγκρουσης. '

Ετσι, την περασμένη Παρασκευή το απόγευμα, την ώρα που η Κύπρος κυριολεκτικά έβραζε μέσα στο καζάνι μιας γεωπολιτικής τάξεως αναμόχλευσης των ισορροπιών Γερμανίας και Ρωσίας επί του κυπριακού ζητήματος, ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα βρισκόταν, γεωγραφικά τουλάχιστον, πολύ κοντά στην Κύπρο: ολοκλήρωνε την πρώτη του προεδρική επίσκεψη στο Ισραήλ.

Η κατάληξη της επίσκεψης ήταν απροσδόκητη: οδήγησε, έπειτα από τρία ολόκληρα χρόνια, τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Νετανιάχου να ζητήσει τελικά συγνώμη από την Τουρκία για το επεισόδιο του Μαβί Μαρμαρά, όταν από ισραηλινά πυρά έπεφταν νεκροί εννέα Τούρκοι που επέβαιναν στο πλοίο προς την αποκλεισμένη από τους Ισραηλινούς Γάζα. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι λίγες μόλις ημέρες πριν, ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν είχε εξαπολύσει μία πρωτοφανή επίθεση κατά των ισραηλινών. Μέσα σε λίγες ώρες, στο Ισραήλ είχαν αρχίσει να ακούγονται οι πρώτες φωνές για την ανάγκη συνεργασίας με την Αγκυρα στο ζήτημα του φυσικού αερίου, όπως εκείνη του Αλόν Λιέλ, πρώην υπουργού Εξωτερικών της χώρας.

Υπό «κανονικές συνθήκες», η εξέλιξη αυτή θα είχε προκαλέσει μεγάλα ερωτηματικά στην Κύπρο, που έχει στενή συνεργασία με το Ισραήλ σε θέματα ενέργειας και ασφάλειας, αλλά και στην Ελλάδα, που το ζήτημα την αφορά επίσης πολλαπλά, όχι μόνον έμμεσα, λόγω Κύπρου, αλλά και άμεσα, λόγω των κοιτασμάτων στην ελληνική ΑΟΖ. Πάντως, ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, μετά όμως από όλες αυτές τις εξελίξεις, επικοινώνησε με τον Ισραηλινό ομόλογό του και συναποφάσισαν την επιτάχυνση του διακυβερνητικού συμβουλίου Ελλάδας – Ισραήλ, κάτι στο οποίο η Ελλάδα θα έπρεπε να είχε εργαστεί πολύ περισσότερο, πολύ νωρίτερα.

Η Κύπρος βράζει: χρεοκοπία και συνεκμετάλλευση

Όμως, την περασμένη Παρασκευή το απόγευμα, οι συνθήκες κάθε άλλο παρά «κανονικές» ήταν: η Κύπρος ζούσε την πιο δύσκολη στιγμή της ιστορίας της μετά τον Αττίλα, ενώ η Ελλάδα έτρεμε το ενδεχόμενο της μετάδοσης της κρίσης αυτής όχι μόνον σε τραπεζικό επίπεδο, αλλά και ως προς την επίδρασή της στην ελληνική πολιτική και ίσως κοινωνική πραγματικότητα: ουσιαστικά, Αθήνα και Λευκωσία, βρέθηκαν όλες τις προηγούμενες ημέρες που ακολούθησαν το «όχι» της κυπριακής Βουλής στο Eurogroup πιο «μακριά» από ποτέ στα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Το θρίλερ της κυπριακής «διάσωσης» οδήγησε τα χαράματα της Δευτέρας 25 Μαρτίου στη συμφωνία του Eurogroup, με την οποία η Κύπρος δεχόταν τελικά όλα όσα η Γερμανία και η τρόικα της επέβαλαν, με όρους ακόμα σκληρότερους από εκείνους που πριν από περίπου μία εβδομάδα είχε απορρίψει η κυπριακή βουλή.

‘Ολες εκείνες τις κρίσιμες για την Κύπρο ημέρες, η Ουάσιγκτον τήρησε μία εκκωφαντική σιωπή ως προς το ζήτημα. Γιατί όχι άλλωστε; Ούτε η Αθήνα ούτε η Λευκωσία φαίνεται ότι επιχείρησαν ορατά τουλάχιστον, να συνομιλήσουν σε βάθος με τους Αμερικανούς γι αυτό – τις τελευταίες μόνο ώρες πριν την εκπνοή του πρώτου γερμανικού τελεσιγράφου, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι φέρεται σε τηλεφωνική συνομιλία με τον πρόεδρο της Κύπρου Ν. Αναστασιάδη να είχε αναφερθεί σε ενδεχόμενο αμερικανικής παρέμβασης για τις υπό πτώχευση τράπεζες.

Είναι άγνωστο αν και κατά πόσο υπήρξε πραγματικό ενδιαφέρον των ΗΠΑ για τις εξελίξεις που, μεταξύ άλλων, έχουν να κάνουν σε μεγάλο βαθμό και με την ενέργεια, είτε αυτή έπεφτε πια στα χέρια της Γερμανίας με παραμονή της Κύπρου στο ευρώ, είτε, στο ενδεχόμενο εξόδου, έπεφτε στα χέρια της Ρωσίας. Τότε, μία πολύ σημαντική παράμετρος φάνηκε στον ορίζοντα: το ορατό ενδεχόμενο οι ΗΠΑ να στηρίξουν τελικά την τουρκική άποψη για την κυπριακή ΑΟΖ και περί συνεκμετάλλευσης με τους τουρκοκύπριους, κάτι που δεν είχαν κάνει μέχρι τώρα. Αυτή εμφανίζεται ως η κύρια «παρενέργεια» για την Ελλάδα και την Κύπρο από το νέο μέτωπο που διαμορφώνεται, εν όψει του Ιράν.

Πάντως, η μακροσκοπική εικόνα είναι ότι, δυστυχώς, η Αθήνα, εδώ και πολλά χρόνια, φρόντισε με πολλούς τρόπους συστηματικά να ψυχράνει επί της ουσίας, για να μην πει κανείς σχεδόν να «παγώσει», τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις, έρμαιη ενός αντιαμερικανισμού που ακόμα ζει και βασιλεύει άκριτα πολλές δεκαετίες μετά τον Εμφύλιο ευθέως εις βάρος των ζωτικών συμφερόντων της χώρας και διαπερνώντας οριζόντια το πολιτικό της φάσμα.

Η Ρωσία αναγνωρίζει τη Γερμανία ως μεγάλη δύναμη

Εν τω μεταξύ, λίγες ώρες πριν την αναχώρηση Ομπάμα από το Ισραήλ και μετά από τη συνάντηση κορυφής Ε.Ε. - Ρωσίας, η Μόσχα είχε πρακτικά ‘’αδειάσει’’ την δραματικά προσφεύγουσα στο Κρεμλίνο Κύπρο, που ανήμπορη και πανικόβλητη έτρεχε τώρα πίσω στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, υπό συνθήκες πολύ χειρότερες από εκείνες επί των οποίων είχε ξεκινήσει τη «διαπραγμάτευση» μαζί τους.

Αν και προγραμματισμένη, πριν από το ξέσπασμα της κυπριακής κρίσης η συνάντηση κορυφής μεταξύ «Ευρώπης» (επί της ουσίας Γερμανίας) και Ρωσίας, αυτή τελικά μονοπωλήθηκε από το ζήτημα της Κύπρου. Όμως, η ιστορικά αστήρικτη, λογικά ατελής και, κυρίως, πάντοτε στην πράξη διαψευσθείσα δοξασία για το «Μόσκοβο» - που για αιώνες στοιχειώνει τη φαντασία πολλών και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, ξέμεινε, όπως ήταν φυσικό, και πάλι στο πεδίο της φαντασίωσης: το «ξανθό γένος του βορρά», δεν κατέβηκε τελικά καβάλα στα… λιαρ τζετ για να «σώσει» κανέναν, όπως δεν κατέβηκε άλλωστε ούτε το 1974, την ώρα που η Κύπρος δεχόταν την εισβολή του Αττίλα.

΄Ηταν απόλυτα αναμενόμενο: γι αυτή την περιοχή του κόσμου, οι Ρώσοι ουδέποτε μπήκαν πραγματικά «στα χωράφια» των άλλων μεγάλων παικτών, από την εποχή των «Ορλοφικών», μέχρι σήμερα – για να μην ξεχάσει κανείς και τον φοβερό Εμφύλιο πόλεμο που υποδαύλισε, μετά τους Βρεττανούς του Τσώρτσιλ και η ΕΣΣΔ του Στάλιν στην Ελλάδα, την ώρα που η τότε νέα αρχιτεκτονική δομή ασφαλείας του κόσμου είχε ήδη καθοριστεί...

Αντιθέτως, η Μόσχα όχι απλώς έκανε τώρα, εκείνο που είχε λίγο πριν δηλώσει ο Ρώσος πρωθυπουργός Μεντβέντεφ, ότι δηλαδή «η Ρωσία δεν θα χαλάσει τις σχέσεις της με την Ε.Ε. για την Κύπρο», στέλνοντας άπραγο πίσω στη Λευκωσία τον Κύπριο υπουργό Οικονομικών Σαρρή, αλλά, επιπλέον, σύμφωνα με πληροφορίες, οι Ρώσοι φαίνεται ότι ζήτησαν και πήραν τη συναίνεση των Γερμανών για την εμπλοκή τους στο επίπεδο επενδύσεων στην ενέργεια στην Ελλάδα μέσω της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΠΑ – ο πρόεδρος της Γκαζπρομ Μίλερ, ερχόταν, εκείνη τη στιγμή, για δεύτερη φορά μέσα σε δέκα ημέρες στην Αθήνα, γεγονός που σίγουρα δεν θα έφερνε την Ελλάδα πιο κοντά στις ΗΠΑ, κάτι που, όσο κι αν δεν το αντιλαμβανόταν η ίδια, περισσότερο από ποτέ το είχε τώρα ανάγκη.

Μένει πλέον να φανεί αν μετά το «κούρεμα» των ρωσικών καταθέσεων στην Κύπρο - «κούρεμα» πολύ μεγαλύτερο από εκείνο του αρχικού σχεδίου - η Ρωσία με κάποιο τρόπο θα αντιδράσει, και πόσο, ή αν αυτό το ζήτημα είχε «τακτοποιηθεί» οριστικά στη «σύνοδο κορυφής» Ρωσίας – Ε.Ε. την Πέμπτη. Αν δεν αντιδράσει το μέγεθος της ανταπόδοσης θα έχει υπάρξει μεγάλο.

Μια νέα Γιάλτα: τρεις μέρες που θα αλλάξουν τον κόσμο;

Κι έτσι, τελικά, μέσα σε λίγες ώρες, πολλά κομμάτια από το παράξενο αυτό παζλ αναδιατάχθηκαν και άρχισε να γίνεται φανερό ότι κάτι μεγάλο ίσως να εγκυμονείται. Τόσο μεγάλο, που θα μπορούσε να είναι ακόμα και μία «νέα Γιάλτα», ενόψει τόσο της μανίας της Γερμανίας να κυριαρχίσει στην Ευρώπη και την πιο πρόσφατη φάση αυτής της πορείας με τα γεγονότα της Κύπρου, όσο και των νέων μετώπων για τις ΗΠΑ, όπως η από κοινού επίλυση του ζητήματος της Συρίας από τις μεγάλες δυνάμεις, ή η προετοιμασία για σύγκρουση Αμερικανών και Ισραηλινών με το Ιράν.

‘Αλλωστε, στην επίσκεψή του στο Ισραήλ, ο Αμερικανός πρόεδρος δεν έκλεισε μόνον το μέτωπο Τουρκίας – Ισραήλ, αλλά έκανε και ένα πολύ μεγάλο βήμα μπροστά στο ζήτημα του Παλαιστινιακού κράτους, επισκεπτόμενος και τον Παλαιστίνιο πρόεδρο Μαχμούτ Αμπάς – κάτι που αντίστοιχό του δεν είχε γίνει ξανά. Ταυτόχρονα, το PKK, ανακοίνωνε κατάπαυση του πυρός: ήταν λοιπόν προφανές ότι οι ΗΠΑ είχαν πλέον λάβει την απόφαση να στηρίξουν την Τουρκία ενόψει μεγάλων μεταβολών στη Συρία ή στο Ιράν – άλλωστε ο ίδιος ο Νετανιάχου αναφέρθηκε στο ζήτημα της Συρίας ως κύρια αιτία που τον οδήγησε σε αυτή την απροσδόκητη «συγγνώμη».

Δεν υπάρχει λοιπόν αμφιβολία, ότι αυτές τις δραματικές τρεις αυτές ημέρες, ένας νέος διεθνής γεωπολιτικός καταμερισμός πρόβαλε πια στον ορίζοντα: ένας κόσμος, στον οποίο οι ΗΠΑ διαμορφώνουν μια νέα διεθνή ισορροπία, μπροστά σε αναμονή μεγάλων εξελίξεων και ένας κόσμος, που η Γερμανία είχε ξεφύγει πια από το επίπεδο της ισχυρής οικονομικά χώρας της ευρωζώνης και είχε ανέλθει στο status της μεγάλης δύναμης, η οποία συνομιλεί ως «Ευρώπη» με τη Ρωσία για θέματα όχι γερμανικά αλλά ευρωπαικά και με την Ουάσιγκτον να της αναγνωρίζει σιωπηρά και τη Μόσχα να της αναγνωρίζει έμπρακτα, αυτό το status.

Είναι όμως ασαφή ακόμα, μια σειρά από πολύ σημαντικά ζητήματα: οι ΗΠΑ θα «καλύψουν», και, αν ναι, σε πιο βαθμό, πολιτικά τις τουρκικές απαιτήσεις στο Αιγαίο στα πλαίσια αυτής της νέας ισορροπίας; Η Ελλάδα θεωρείται πλέον «γερμανικός χώρος» από την Ουάσιγκτον, ή παραμένει και «συνομιλητής» των Αμερικανών και των Ισραηλινών στα σχετικά ζητήματα, στο βαθμό που την αφορούν, ή όλες τους οι αποφάσεις για την περιοχή θα παρθούν, τελικά, ερήμην της; Και τι μπορεί να κάνει γι αυτό;

Περιπλοκές και αντιφάσεις: η Ελλάδα και η Κύπρος μεταξύ ΗΠΑ, Γερμανίας και Ρωσίας

Η μεγάλη περιπλοκή έχει λοιπόν να κάνει με την αντίφαση, ότι μέσα από την κρίση χρέους, η Ελλάδα και η Κύπρος, βρίσκονται πια κάτω από τη σφαίρα επιρροής της Γερμανίας – κι όχι της προσχηματικά αναφερόμενης ως «Ευρώπης». Όμως, μέσα από τη γεωπολιτική τους θέση και μέσα από τα δικαιώματά τους στην ενέργεια στην περιοχή, βρίσκονται και στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των ΗΠΑ και, φυσικά, της Ρωσίας.

Η πραγματικότητα είναι, ότι ουδείς στην Αθήνα γνωρίζει σε βάθος και με επαρκή ασφάλεια, το ποια ακριβώς νέα ισορροπία έχει διαμορφωθεί γύρω από την Ελλάδα και την Κύπρο στο «τραπέζι» μεταξύ Γερμανίας, Ρωσίας και ΗΠΑ. Ποιός είναι ο ακριβής καταμερισμός του ρόλου και, ίσως, και των ποσοστώσεων», για να μιλήσουμε με όρους «Γιάλτας», όπως αυτές αποτυπώθηκαν, τότε, στο περίφημο χειρόγραφο σημείωμα του Τσώρτσιλ.

Το μόνο σίγουρο, είναι, ότι μία «νέα Γιάλτα» υπάρχει: ή έχει ήδη διαμορφωθεί πλήρως, ή διαμορφώνεται σταδιακά αυτήν ακριβώς την ώρα, μέσα από τις δύο μεγάλες κρίσεις: του χρέους στην Ευρώπη και των ανακατατάξεων στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, με κύριες παραμέτρους τόσο την ασφάλεια όσο και την ενέργεια.

Πρέπει λοιπόν, η Ελλάδα και η Κύπρος να βρουν γρήγορα τον τρόπο να ισορροπήσουν σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη και με πολλά «κρυμμένα χαρτιά» εξίσωση, που η επίλυσή της θα καθορίσει το μέλλον της ίδιας, της Κύπρου, του ελληνισμού. Με καθαρό μυαλό, με μεγάλη διπλωματική εγρήγορση και απαλλαγμένες από τα στεγανά του παρελθόντος, η Ελλάδα και η Κύπρος, πρέπει να κάνουν ότι μπορούν για να μετέχουν ως κράτη σε αυτό το νέο καταμερισμό που δείχνει να διαμορφώνεται.

Τα πολλαπλά και αρτηριοσκληρωτικά στεγανά, ιδίως εκείνα που επί δεκαετίες επικρατούν στην ελληνική πολιτική, πρέπει τώρα να πέσουν. Και οδηγός γι αυτό μπορεί να είναι οι γεωπολιτικές παρακαταθήκες του εθνάρχη Ελευθερίου Βενιζέλου, του ανθρώπου που σε καιρούς διεθνών μεταβολών διπλασίασε την Ελλάδα. Παρακαταθήκες, που θεμέλιό τους είναι η σύνδεσή της με τη Δύση, στην οποία η Ελλάδα, με δική της κυρίως ευθύνη, εν πολλοίς απέτυχε μέχρι σήμερα, όμως πρέπει και μπορεί να προσπαθήσει ξανά, αλλά και παρακαταθήκες όπως αυτές αναδείχθηκαν το 1930, στο πεδίο των ελληνοτουρκικών σχέσεων, οι οποίες είναι σήμερα επίκαιρες, εν μέρει και επειδή η Ελλάδα απέτυχε ως τώρα να εκπληρώσει το δυτικό της ρόλο.

Οι αντοχές της γερμανικής Ευρώπης

Κάθε φορά που ο ελληνισμός λειτούργησε στο πλαίσιο των πραγματικών δυτικών συμφερόντων, δηλαδή εκείνων των ναυτικών κι όχι των κεντροευρωπαικών δυνάμεων, όπως το 1912-13, βγήκε ισχυρότερος.
Κάθε φορά που τα εγκατέλειψε, όπως το 1922 ή το 1974, υπέστη τραγωδίες. Τώρα βρίσκεται εκ νέου, μπροστά σε τέτοιου διαμετρήματος ερωτήματα, καθώς σήμερα, ένας νέος κόσμος προβάλλει στον ορίζοντα.

Επίσης, όλες οι ως τώρα προσπάθειες της Γερμανίας να εντάξει την Ελλάδα στη σφαίρα επιρροής της, οδήγησαν κι εκείνες σε καταστροφές, όπως έγινε με τον Εθνικό Διχασμό του 1915, ή, φυσικά, με τη βία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Το ίδιο συνέβη και με τη Σοβιετική ‘Ενωση, οδηγώντας, αμέσως μετά, στον Εμφύλιο Πόλεμο.

Η γερμανική επικυριαρχία στην Ευρώπη δεν θα αντέξει, για μία σειρά από λόγους, ανάμεσα στους οποίους ο κυριότερος είναι ότι έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με σειρά λαών και χωρών, έχοντας ήδη καταστήσει τη ‘’γερμανική’’ Ευρώπη ανεπιθύμητη: όσο κι αν προσπαθεί για το αντίθετο το Βερολίνο, στην Ευρώπη υπάρχει ακόμα δημοκρατία και πολλές χώρες που δεν αντέχουν άλλο την πίεση της – απλώς η αντίδραση σε τέτοιου είδους «τευτονικές» κινήσεις δεν έρχεται από τη μία μέρα στην άλλη.

Επιπλέον, μεγάλη θα είναι, εν τέλει, και η αντίδραση από τη Δύση, σε μια ολοκληρωτικά γερμανική Ευρώπη στην οποία οι περισσότερες χώρες είναι πια πλήρως υποταγμένες, ακόμα και η Γαλλία, ενώ η Βρετανία απουσιάζει.

Αυτή η πραγματικότητα δεν είναι βιώσιμη ούτε μπορεί να γίνει δεκτή σε μέσο χρόνο, όχι μόνον από τους ίδιους τους ευρωπαικούς λαούς, αλλά και από τις ΗΠΑ. Η γερμανική λογική της βίας και της ερημοποίησης, που επικρατεί τα τρία τελευταία χρόνια, συνιστά μια καθαρά εθνικιστική πολιτική του Βερολίνου, που κερδίζει διαρκώς οικονομικά, πολιτικά και θεσμικά από την κρίση την οποία το ίδιο τροφοδοτεί.

Η γερμανική Ευρώπη μοιάζει σήμερα κυρίαρχη, αλλά αυτό δεν θα κρατήσει για πολύ, η νίκη της «Μεσευρώπης» δεν μπορεί, εκ των πραγμάτων, να διαρκέσει στο χρόνο, ούτε, πολύ περισσότερο, μπορεί να στηριχθεί πια στα όπλα. Οφείλουμε λοιπόν, έστω και τώρα, αν και χάσαμε ήδη πάρα πολύ χρόνο, να αντιληφθούμε τις δυναμικές της νέας αρχιτεκτονικής του κόσμου βλέποντας σε βάθος και να πάρουμε θέση.

Να χτίσουμε, έστω και αργά, ουσιαστικές δυτικές, αξιόπιστες και σε βάθος συμμαχίες, κι όχι, για πολλοστή φορά, απόμακρες φαντασιώσεις με το «Μόσκοβο», ή να δεχθούμε κι άλλο άφωνοι την ισοπεδωτική, καταστροφική για τον τόπο υποταγή στις επιταγές του ηγεμονικού Βερολίνου, όπως συμβαίνει τρία χρόνια τώρα που η γερμανική Ευρώπη αναδύεται πρώτα απ’ όλα μέσα από την Ελλάδα.

Το μέλλον, αν το προετοιμάσουμε σωστά, μπορεί να σχετίζεται ακόμα και με την επιστροφή στην πολιτική του Ελευθερίου Βενιζέλου το 1930 για την ελληνοτουρκική φιλία, εντός ενός πλαισίου ευρύτερων μεταβολών στην περιοχή μας, που καθίσταται πια το ενεργό σύνορο του δυτικού κόσμου.

Σίγουρα, πάντως, το μέλλον δεν μπορεί να είναι η τυφλή υποταγή στο Βερολίνο.


Γιώργος Μαλούχος Το Βήμα





================



Ο Δαβίδ, ο Γολιάθ και το τέλος του ευρώ.

Έτσι γίνεται σε όλους τους πολέμους. Βρίσκεται πάντα μια χώρα, μια πόλη, ένα χωριό, που χωρίς να έχει καθόλου υπολογίσει τον συσχετισμό των δυνάμεων ή να έχει καταστρώσει εναλλακτικό σχέδιο διαφυγής, δεν ακολουθεί τις επιταγές των ισχυρών και ρίχνει μια ρουκέτα. Ακολουθεί η συντριβή της, που αποκτά συμβολική αξία για όλες τις εμπόλεμες πλευρές.

ΟΙ νικητές την χρησιμοποιούν για παραδειγματισμό των υπόλοιπων. Και οι τελευταίοι μαθαίνουν από τα λάθη της, ώστε να μην τα επαναλάβουν.

Στον ακήρυχτο οικονομικό πόλεμο που ζούμε, είναι η μικρή Κύπρος που κλήθηκε να παίξει το ρόλο του Δαβίδ κόντρα στον Γολιάθ, και θα το πληρώσει πολύ ακριβά: είναι προφανές ότι η νέα συμφωνία είναι χειρότερη από την πρώτη, επιταχύνοντας την πορεία προς την οικονομική καταστροφή, που θα ερχόταν -αργότερα αλλά αναπόφευκτα- και με την απορριφθείσα από το κυπριακό Κοινοβούλιο, πρώτη απόφαση.

Πρόκειται για την συντριβή του οικονομικού μοντέλου πάνω στο οποίο κτίστηκε η κυπριακή ευημερία της τελευταίας δεκαπενταετίας. Είναι αυτό
που κυνικά δήλωνε την προηγούμενη εβδομάδα ο Σουηδός υπουργός Οικονομικών: "στην Κύπρο έχουν μόνο έναν χρηματοπιστωτικό τομέα
και παραλίες. Τώρα που ο χρηματοπιστωτικός τομέας βρίσκεται σε πορεία κλεισίματος, δεν θα έχουν παρά μόνο τις παραλίες".

Το καινούργιο στοιχείο που έρχεται να προστεθεί στην οικονομική ύφεση
και τα κοινωνικά δεινά που επέρχονται, είναι η πολιτική κρίση που ξεκινάει, ούτε ένα μήνα μετά τις προεδρικές εκλογές της Κύπρου.

Στην πραγματικότητα, το πολιτικό σύστημα της Κύπρου λειτουργεί αντλώντας πρότυπα και συμπεριφορές από αυτό της Ελλάδας, από την
οποία -δυστυχώς- επηρεάζεται καθοριστικά η κουλτούρα και γενικώς η νοοτροπία των Κυπρίων. Όπως στην Ελλάδα έτσι και στην Κύπρο, οι πολιτικοί έκρυψαν κάτω από το χαλί το υπαρκτό πρόβλημα που αντιμετώπιζαν οι δύο μεγάλες τράπεζες του νησιού. Αγνοώντας τις συνεχείς προειδοποιήσεις των Βρυξελλών για να κερδίσουν χρόνο και τις εκλογές, πριν από τις οποίες δημαγώγησαν, κρύβοντας την αλήθεια από τους ψηφοφόρους.

Από τον νεοεκλεγμένο πρόεδρο και την νέα πολιτική ηγεσία, θα ακολουθήσει ένα φεστιβάλ λαθών και αλλοπρόσαλλων κινήσεων, χαρακτηριστικό της ανεπάρκειας αλλά και της ηθικής διαφθοράς του συστήματος. Παρά τις κατηγορηματικές προεκλογικές διαβεβαιώσεις του περί του αντιθέτου, είναι ο ίδιος ο νέος πρόεδρος που προτείνει την εισφορά σε όλες τις καταθέσεις, πρόταση που υιοθετεί το eurogroup.

Μετά την αντίδραση της κοινής γνώμης αρνείται να υποστηρίξει την απόφαση που έχει προτείνει και ψηφίσει, προχωρώντας σε ανοίγματα
προς την Μόσχα, τα οποία ούτε είχε σχεδιάσει, αλλά ούτε καν καλοσκεφτεί.

Το προηγούμενο διάστημα, δεν έχει χάσει ευκαιρία για να θέσει θέμα ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, απομακρύνοντας το Κρεμλίνο. Λες και δεν έχει τελειώσει ο ψυχρός πόλεμος, πιστεύει βλακωδώς, ότι το Κρεμλίνο θα ιεραρχήσει τις σχέσεις του με την Κύπρο πάνω από τις πολύ πιο σημαντικές σχέσεις με την Γερμανία και τις Βρυξέλλες, μόνο και μόνο για να αποφευχθεί το κούρεμα των ρωσικών καταθέσεων. Ενώ στην πραγματικότητα, ο Πούτιν θέλει να υποχρεωθούν να επιστρέψουν στην Ρωσία τα κεφάλαια των Ρώσων φοροφυγάδων και ολιγαρχών, όσων δεν έχει δολοφονήσει ή δεν έχει ακόμη χώσει στην φυλακή.

Με την ψυχρολουσία της Μόσχας, η χώρα θα βρεθεί ανυπεράσπιστη, στο έλεος του γερμανού Γολιάθ. Αυτό το τελευταίο, με τον σημερινό συσχετισμό των δυνάμεων στην Ευρώπη, την εξαφάνιση της Γαλλίας και
του Ολάντ και την γενικευμένη οικονομική κρίση, είναι ότι χειρότερο που μπορεί να πάθει μια χώρα.

Ένα από τα πιο εύγλωττα άρθρα των προηγούμενων ημερών γράφτηκε
στο Spiegel και είχε τον χαρακτηριστικό τίτλο “Γιατί η Ευρώπη πρέπει να παίξει σκληρό παιχνίδι με την Κύπρο”.

Η ανάλυση του γερμανικού περιοδικού, παραδεχόταν καθαρά, ότι το ποσό της οικονομικής βοήθειας "είναι σχετικά μικρό, σε σύγκριση με προηγούμενες ανάγκες των άλλων εθνών σε κρίση" και επομένως, δεν είναι αυτό το πρόβλημα, για να προσθέσει όμως αμέσως :
"Μετά την άρνηση της Λευκωσίας, ένα ζήτημα πολιτικής έχει μετατραπεί σε θέμα αρχής. Αν η ζώνη του ευρώ υποχωρήσε,ι θα γίνει σαφές σε όλους ότι υποκύπτει σε εκβιασμούς. Αν ένα από τα μικρότερα μέλη της Ευρωζώνης μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι συστημικά σημαντικό .. τότε όλες οι χώρες που θα αντιμετωπίσουν στο μέλλον προβλήματα, θα αρνηθούν να υποχωρήσουν στις διαπραγματεύσεις με τις Βρυξέλλες".

Αυτή η σκληρή γραμμή απέδωσε σε τέτοιο σημείο, που ο Σόιμπλε έφθασε
να προστάζει: “Δεν απαιτείται επικύρωση από τη κυπριακή βουλή, η συμφωνία που συνήψε σήμερα η Κύπρος με τους διεθνείς πιστωτές”!

Από τις γερμανικές ακρότητες στην περίπτωση της Κύπρου, είναι φανερό
ότι το Βερολίνο έχει κάνει τα δικά του σχέδια για το ευρώ. Μένει να επιβεβαιωθεί, αλλά οι Μέρκελ-Σόιμπλε δείχνουν να καταλήγουν στο συμπέρασμα πως η ευρωζώνη, τουλάχιστον με την σημερινή της μορφή, δεν έχει μέλλον.

Αυτό ακριβώς υποδηλώνει η δήλωση-βόμβα του Ολλανδού νέου προέδρου του eurogroup, σύμφωνα με την οποία η “κυπριακή λύση” δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά μπορεί να εφαρμοστεί και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν προβλήματα με τις τράπεζες τους: πρόκειται για ανοιχτό κάλεσμα στους διεθνείς επενδυτές, να πάρουν τα κεφάλαια τους από τον επισφαλή νότο και να στείλουν στον ασφαλή Βορρά!

Αυτή η νέα στρατηγική των χωρών που επικρατούν στο eurogroup, αποτελεί και ευθεία παραβίαση της συμφωνίας για την ίδρυση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕΜΣ), με τον οποίο θα μπορούσαν να ανακεφαλαιοποιούνται άμεσα προβληματικές τράπεζες της ευρωζώνης.

Απομένει να δει κανείς πως θα αντιδράσει η Ιταλία, μετά την επιμονή της οποίας -ο τότε πρωθυπουργός Μάριο Μόντι είχε απειλήσει ότι θα τινάξει στον αέρα την Σύνοδο Κορυφής- είχε υπάρξει η συμφωνία, την οποία υπονομεύει η Γερμανία από το καλοκαίρι. Όλα δείχνουν πάντως, ότι η Γερμανία και οι σύμμαχοι της στον Βορρά αδιαφορούν επιδεικτικά για τις ανάγκες του νότου της ευρωζώνης.

Για τις υπόλοιπες χώρες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα ή τις πολιτικές δυνάμεις που σκέφτονται να αναδιαπραγματευτούν με την Γερμανία μνημόνια και άλλα κακά, το δίδαγμα από το κυπριακό ολοκαύτωμα είναι σαφές:
- Πρώτον, για να νικήσει ο Δαβίδ τον Γολιάθ θα πρέπει και να το θέλει, κάτι που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ίσχυσε.
- Δεύτερον, δεν φθάνει να το θέλει. Θα πρέπει να διαθέτει στρατηγική, τακτική και ένα plan B, την ύπαρξη του οποίου πρέπει να γνωρίζει και ο αντίπαλος.

Στην ελληνική περίπτωση, το plan B είναι η έξοδος από την ευρωζώνη, που ήδη κλονίζεται. Μία επιτυχημένη ελληνική στρατηγική δεν θα ήταν να εκβιάσει, με το γνωστό ντόμινο που θα προκαλούσε η έξοδος μιας χώρας. Αλλά να σχεδιάσει όλες τις κατάλληλες κινήσεις, λέγοντας όλη την αλήθεια και προετοιμάζοντας τον λαό:

“Θέλουμε την ευρωπαϊκή πορεία και το κοινό νόμισμα, αν η Γερμανία και οι χώρες του Βορρά αλλάξουν πολιτική και ξαναθυμηθούν τις ευρωπαϊκές αξίες. Αν όμως δεν το κάνουν, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να κάνουμε όλες τις κινήσεις και να υποστούμε όλες τις θυσίες, ώστε να σωθεί η χώρα. Δεν θα την πάθουμε όπως η Κύπρος”.


Στέλιος Κούλογλου
tvxs.gr