ΠΟΤΕ ΑΔΙΚΙΑ !!

Ποτέ αδικία !!!

Η αρχική ιδέα είναι να αποτυπώσω στο κείμενο αυτό τις σκόρπιες σκέψεις και απόψεις μου για διάφορα θέματα που με αφορούν. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, κυρίως γιατί δεν μπορώ να συγκεντρωθώ αλλά και γιατί κουράζομαι πρώτα σωματικά και, σαν επακόλουθο, πνευματικά.

Είναι και η απειρία μου με το PC. Χρειάζομαι πολύ εξάσκηση και απ’ όσο ξέρω τον εαυτό μου, η υπoμονή και η αίσθηση του καθήκοντος δεν υπήρξαν ποτέ προτερήματά μου. Άλλωστε, δεν νομίζω ότι σαν άτομο χαρακτηρίζομαι από τα προτερήματά μου. Εκείνα που με καθορίζουν σαν χαρακτήρα, πιστεύω ότι είναι τα αρκετά ελαττώματα που έχω και που υπηρετώ με συνέπεια.

Νομίζω ότι τώρα πια σαν απόμαχος, η θεωρία της "ήσσονος προσπάθειας" μου ταιριάζει γάντι. Δεν πίεσα ποτέ αρκετά, όσο χρειαζόταν, τον εαυτό μου, ώστε να φθάσω κάποια στιγμή στην επιτυχία κάποιων στόχων. Δεν είχα ποτέ στόχους. Σαν νέος, το μόνο που μ΄ ενδιέφερε ήταν μια δική μου αντίληψη τού πως να γεύoμαι καθημερινά την χαρά της ζωής. Και οι χαρές αυτές άλλαζαν με τα χρόνια και τις συνθήκες της ζωής μου.

Το αρχικά άτακτο και ατίθασο παιδί, πέρασε στο στάδιο του ανεύθυνου μαθητή και του πρωταθλητή της κοπάνας και της αντιγραφής. Με κόπους και θυσίες των γoνιών μου, πάντως όχι δικές μου, πήρα και ένα "χαρτί"Λυκείου [σημερινό].

Βέβαια, ήξερα τι γινόταν, δεν ήμουν ανυποψίαστος, ούτε αφελής. Αλλά εκείνα τα χρόνια [1945 και μετά] ο κόσμος και μάλιστα ο ελληνικός μικρόκοσμος περισσότερο, έχοντας μόλις βγει από τις πικρές εμπειρίες του B΄ Παγκόσμιου Πόλεμου ψαχνόταν για την επιβίωση. Δεν υπήρχαν περιθώρια για όνειρα και σχέδια για τους περισσότερους. Η χαρά των νέων της εποχής μου ήταν το γήπεδο, το καφενείο, τα πάρτι και βέβαια ο έρωτας.

Όμως, τα πιο πολλά παιδιά φρόντιζαν κουτσά –στραβά να βρουν κάποια δουλειά ή να μάθουν μια τέχνη, έστω εμπειρικά. Τα ΙΕΚ ήταν άγνωστα τότε, κάποιες σχολές –κυρίως νυχτερινές- μηχανικών ή ηλεκτρολόγων λειτουργούσαν και πέραν αυτών το χάος. Άνοιξαν κάποια στιγμή και οι ανώτερες σχολές, αλλά υπήρχε [παράλληλα] και ο Εμφύλιος που έδωσε τη χαριστική βολή στα παιδιά των ανθρώπων της λαϊκής τάξης, που ήταν και οι ηττημένοι του εμφύλιου.

Πήρα φόρα και ρισκάρω να δώσω μια ‘'μαγική εικόνα’' για τον εαυτό μου. Δεν ήμουν εγώ ένα από αυτά τα πολλά παιδιά και τους νέους. Ανήκα στην άλλη τάξη, των νικητών. Δεν με αδίκησε ποτέ και κανείς, είχα όλες τις προϋποθέσεις και τις οικογενειακές "αβάντες". Ο δρόμος ήταν ανοιχτός για μένα και όλη η οικογένεια περίμενε κάτι από το πρώτο της αγόρι. Νέοι που ήθελαν να σπουδάσουν δεν το έκαναν, γιατί είτε δεν είχαν τα οικονομικά μέσα, είτε δεν διέθεταν το απαραίτητο "Χαρτί Κοινωνικών Φρονημάτων" . Ένα χαρτί , ένα παλιόχαρτο και όμως…

Τότε [1945] και μετά, για πολλά-πολλά χρόνια, εγώ περιφερόμουν από χαρά σε γλέντι και από τα τσιγάρα στα χαρτιά και τις γκόμενες. Χωρίς ντροπή και αναστολές "ξάφριζα" τη μάνα μου, την Ματίνα, έπαιρνα τον κόπο του πατέρα μου [πλοίαρχος στο δικό του καράβι] και το έπαιζα Ρουμπιρόζα [ο play boy της εποχής] και όπως αργότερα με φώναζαν οι φίλοι, το "καπετανόπουλo".

Θα πείτε τώρα, μα καλά, τολμάς και τα θυμάσαι και μάλιστα να τα "δίνεις" και γραπτώς όλα αυτά τα σιχάματα; Τολμώ, γιατί τώρα, στα 77 χρόνια μου, κάνω την "απογραφή" μου και διαπιστώνω με σιγουριά, ότι παρ’ όλα αυτά τα λάθη και τις "προδοσίες", ανθρώπους δεν πείραξα, τη τιμή τους δεν την λεηλάτησα, και ποτέ δεν αδίκησα κανένα. Τον εαυτό μου κατέστρεφα, τη δική μου ζωή δυσκόλευα, όμως έστω αργά, κάποια στιγμή την έφερα στα ίσια. Χάθηκα όμως πάλι μέσα στις σκέψεις μου...

Δεν ήξερα από την αρχή τι ήθελα να γράψω, σας το είπα από την αρχή. Προφανώς ένα γεροντικό παραλήρημα, αλλά τίποτα αξιόλογο για τον εαυτό μου.

Όμως θα κλείσω με ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Το οφείλω!

Σ' εκείνους τους φίλους που απέκτησα εκείνα τα όμορφα και συγχρόνως απαίσια χρόνια. Φίλους σωστούς, που ήταν ήδη "χαντακωμένοι" και σχεδόν "στιγματισμένοι", παιδιά τίμιων ανθρώπων που χρεώθηκαν [για τα πιστεύω τους και μόνο] με εξορίες 3-4 ετών στα 25 χρόνια τους. Τι πιο φυσικό από το να μισήσουν, έστω να αντιπαθήσουν, ένα "πλουσιόπαιδο" της παρέας του καφενείου, που εκπροσωπούσε την τάξη που τους είχε χαντακώσει τη ζωή. Κι’ όμως…

Την απάντηση την έδωσε, όπως πάντα συμβαίνει, η ίδια η ζωή. Εκείνοι πρώτοι με πλησίασαν και σύντομα χωρίς να το καταλάβω καλά-καλά με έβαλαν στην καρδιά τους κι' εγώ στη δική μου. Ποτέ δεν ΜΟΥ έκαναν πολιτική καθοδήγηση - και ας ήξεραν ότι στη διάρκεια της γερμανικής υπήρξαμε συναγωνιστές (ΕΑΜ/ΕΠΟΝ). Ούτε καν υπαινιγμούς για ταξικές διακρίσεις. Τα θέματά τους ήταν για τα βάσανα των άλλων, όχι τα δικά τους τα ανυπέρβλητα. Για τα δικά μου προβλήματα ανησυχούσαν και με συμβούλευαν, προσπαθώντας να μου πουν ότι "χάνομαι", ότι δεν πάει άλλο, ότι κάτι πρέπει να κάνω...

Εγώ από την μεριά μου, άρχισα από "επαναστάτης χωρίς αιτία", να συνειδητοποιώ άλλα πράγματα για τη ζωή των ανθρώπων. Μέρα με την μέρα άρχισα να κρίνω και να συγκρίνω, διαπιστώνοντας μέσα μου την κοινωνική αδικία που βίωναν. Αυτοί ήθελαν και δεν μπορούσαν, εγώ μπορούσα και δεν ήθελα ή δεν έκανα τίποτα άλλο από το να ξοδεύω ασύστολα τη ζωή μου , χωρίς σκοπό. Ένα απέραντο γλεντοκόπημα , ένας "χαροκόπος", όπως με αποκάλεσε τότε μια επώνυμη χαρτορίχτρα του Πειραιά.

Θα έπρεπε να είχα ήδη αναφέρει ότι όλα αυτά συνέβαιναν στον Πειραιά, μια εργατούπολη κατοικημένη κυρίως από πρόσφυγες και ναυτεργάτες. Εξ ου και ο διάχυτος σεβασμός προς τον πατέρα μου και τη φαμίλια μας. Πέρασαν μερικά χρόνια για να αλλάξω σιγά-σιγά τη ρότα μου. Δεν ήταν εύκολο, ούτε απλό. Οι κακές παρέες που συνυπήρχαν και η δύναμη κάποιων εξαρτήσεων, με έκαναν να καθυστερώ.

Χαθήκαμε ακριβώς τότε που ήμουν πια έτοιμος να βαδίσω στη ζωή μαζί τους. Στα ίσια. Με αξιοπρέπεια.

- Ο Θύμιος μπάρκαρε με τη βοήθεια του πατέρα μου. Μέχρι τότε δεν μπορούσε να βγάλει ούτε φυλλάδιο…
- Ο Τάκης βρήκε την αγάπη σε μια παλιά του συντρόφισσα, την Ελένη
και αυτοεξορίστηκαν στη Κάρπαθο, τη πατρίδα του πατέρα του.
- Ο Σπύρος, πέθανε στα 30 του από φυματίωση [καλπάζουσα, όπως είπαν οι γιατροί στη μητέρα του]. Πατέρα δεν είχε. Είχε φύγει κι αυτός από την ίδια αρρώστια , όντας πολλά χρόνια στη φυλακή και την εξορία για τα πιστεύω του και μόνο.

Στο μεταξύ, είχαμε ήδη βιώσει και οι τέσσερις, τον θάνατο του απείρως καλύτερου όλων μας, του "μεγάλου αμαρτωλού", τού Γιάννη του «Πενηνταράκια». Αυτή όμως, είναι μια άλλη ιστορία, που ίσως κάποια στιγμή βρω τη δύναμη να τη ζωντανέψω στο μυαλό μου και να τη μεταφέρω στο γυαλί.

Άνθρωπε, φωνάζω από τότε στον εαυτό μου. Πρόσεξε καλά! Κάνε ότι θέλεις, αλλά πρόσεξε. Ποτέ αδικία!!. Είναι τεράστιο έγκλημα, ίσως το χειρότερο για κάθε άνθρωπο…

@radical30 27.09.07