Ο μεγαλύτερος εχθρός της εξουσίας...

Γ. Καλπούζος: Ο μεγαλύτερος εχθρός της εξουσίας,
είναι ο καλλιεργημένος άνθρωπος

by Crystalia Patoul


[...] πέρα από την άλλη πρόσληψη της ζωής που μας προσφέρει η εσωτερική καλλιέργεια, ο μεγαλύτερος εχθρός κάθε εξουσίας και κάθε βάρβαρης πολιτικής, συνάμα και ο φρουρός της αξιοπρέπειάς μας, είναι ο καλλιεργημένος άνθρωπος [...] Ο ποιητής και συγγραφέας Γιάννης Καλπούζος, απαντά στην Κρυσταλία Πατούλη για το tvxs.gr, στο ερώτημα “Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ, και κυρίως τί πρέπει να κάνουμε;”. Τέλος, απαντά σχετικά με την δημιουργική διαδικασία της συγγραφής, με αφορμή ένα από τα μελοποιημένα ποιήματά του.

Οι επιδιώξεις μας και τα όνειρά μας χαρακτηρίζονται από το κυνήγι του εφήμερου και την αισθητική ευτέλεια·

γίναμε σκληρόκαρδοι, θύματα της απληστίας, της αλαζονείας και των μικροπρεπών συμπεριφορών· γίναμε ακολουθητές συνθημάτων·

εξοστρακίσαμε ό,τι σηματοδοτεί την αξιοπρέπειά μας· προσκολληθήκαμε άκριτα σε θεωρίες και τσιτάτα εγκαταλείποντας τη γόνιμη αμφισβήτηση, την ελεύθερη σκέψη, την έρευνα και την αναζήτηση·

τρομάξαμε απέναντι στις κραυγές των δογματικών με αποτέλεσμα να συρόμαστε προς τις απόψεις τους ή να σιωπούμε· και τέλος υιοθετήσαμε σε πάμπολλους τομείς της ζωής μας τη φανατική θέση:

ή είσαι μαζί μας ή είσαι με τους άλλους, αντίπαλος.

Όσο για το τι θα μας βγάλει από τον βούρκο όπου πέσαμε, υπάρχει μόνο ένας δρόμος: να στρέψουμε το βλέμμα μας και να επιδιώξουμε να στρέψουν το βλέμμα τους και οι νέες γενιές προς την κατεύθυνση της καλλιέργειας της ψυχής και του πνεύματος.

Γιατί, πέρα από την άλλη πρόσληψη της ζωής που μας προσφέρει η εσωτερική καλλιέργεια, ο μεγαλύτερος εχθρός κάθε εξουσίας και κάθε βάρβαρης πολιτικής, συνάμα και ο φρουρός της αξιοπρέπειάς μας, είναι ο καλλιεργημένος άνθρωπος.

Όμως αυτός ο δρόμος απαιτεί άσκηση και μαθητεία πολύχρονη. Αν δεν το κατανοήσουμε θα περιπέσουμε και πάλι στα συνθήματα.

—

Κρ.Π.: Ποιά είναι η ιστορία της συγγραφής ενός από τα ποιήματά σου που έχουν μελοποιηθεί; Για παράδειγμα το “Γιατί πολύ σ’ αγάπησα”;

Κανένα από τα τραγούδια μου μέχρι σήμερα δεν αναφέρεται εξολοκλήρου σε πραγματικό βίωμά μου, ωστόσο όλα έχουν ψιχία από τη ζωή μου και τον ψυχισμό μου.

Μεταβολίζεται μέσα μου ο κόσμος, μετατρέπεται σε δικό μου βίωμα κι ενεργώ γράφοντας ωσάν να είμαι εγώ ο πάσχων ή ο ανατέλλων ήλιος.

Γράφοντας το: “Γιατί πολύ σ’ αγάπησα” έγινα το δέντρο όπου κάθισα και ρίζωσα και συγχρόνως ο άνθρωπος που του δάνειζε τα χέρια του για κλαδιά. Ο άνθρωπος ο οποίος δέθηκε σε ένα με τη μοναξιά κι ας γνώριζα ότι υποδύομαι, ωσάν σε ενσυνείδητη παραίσθηση, τον ρόλο που επέλεξα.

Ωστόσο υπήρξε μια αφορμή, το πρώτο ψιχίο. Ξυπνώντας από τη νάρκωση μιας χειρουργικής επέμβασης, η πρώτη μου κουβέντα ήταν να ζητήσω από την αναισθησιολόγο να ενημερώσει τη γυναίκα μου ότι είμαι καλά.

Η αναισθησιολόγος με κοίταξε παραξενεμένη και κατά κάποιο τρόπο με επέπληξε λέγοντας: Αντί να νοιάζεσαι για τον εαυτό σου σκέφτεσαι τους άλλους; Δεν αγαπάς τον εαυτό σου;

Δεν αποκρίθηκα. Όμως μέσα μου συλλογιζόμουν ότι πάντα δινόμουν απόλυτα σε όσους αγαπούσα κι ότι η απώλειά τους θα επέφερε τη συναισθηματική συντριβή μου.

Μ’ αυτή την αφορμή έκτισα κατόπιν τον ήρωα-χαρακτήρα του τραγουδιού: “Γιατί πολύ σ’ αγάπησα”, καθώς και τη συναισθηματική του κατάσταση.

Ντύθηκα τον μανδύα της μοναξιάς και τη βίωσα ως το μεδούλι της, σπαραχτικά. Ωσάν εγκαταλειμμένος από κείνη που αγάπησα. Τόσο που πίστευα ότι ζούσα μια πραγματική ιστορία ερωτικής απώλειας.

Μιας απώλειας η οποία κατάφερε να προσκαλέσει τη Θεία μανία και το Θείο πυρ της έμπνευσης και να ξεπηδήσουν οι στίχοι ως καθάρια ποίηση στα κουπλέ κι ως λαϊκότροπο ξέσπασμα στο ρεφρέν.

Αυτός είναι ο τρόπος που έγραψα τους περισσότερους στίχους για τραγούδια και με τον ίδιο τρόπο γράφω πεζογραφήματα και ποίηση.

Ζώντας πολλές ζωές μέσα από τους ήρωές μου είτε ακολουθούν τη διαδρομή των ολίγων στίχων των τραγουδιών, είτε πορεύονται στα μακρινά ταξίδια των μυθιστορημάτων, είτε σκαρφαλώνουν στους γκρεμούς της ποίησης.-

Στης μοναξιάς το δέντρο κάθισα
και δίψασα και ρίζωσα.
και τίναξα τα φύλλα του
και τον κορμό του ασήμωσα.

Γιατί πολύ σ’ αγάπησα
γιατί δεν αγαπώ εμένα.
γιατί ζωή δεν κράτησα
κι αυτή την άφησα σ’ εσένα.

Στης μοναξιάς το δέντρο κάθισα
το χάραξα και μάτωσα.
περίσσευαν τα χέρια μου
και για κλαδιά του τα `δωσα.

Γιατί πολύ σ’ αγάπησα
γιατί δεν αγαπώ εμένα.
γιατί ζωή δεν κράτησα
κι αυτή την άφησα σ’ εσένα.

Στίχοι: Γιάννης Καλπούζος, Μουσική: Ορφέας Περίδης

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=l5Ln3_Rw3WE#!


tvxsteam tvxs.gr