Οι κριτές της ζωής μου

OI KΡΙΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ



(η Επιστροφή)

Ένα μεγάλο ταξίδι για κάθε άνθρωπο, είναι η ζωή. Ξεκινάει με τη γέννηση και τελειώνει με το θάνατο, γι' αυτό μιλάω για επιστροφή. Στο ενδιάμεσο χρόνο μεσολαβούν πολλά και διάφορα. Ο καθένας ζει τη ζωή του, ενδιαφέρουσα ή όχι δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, όπως και το πόσα χρόνια κράτησε το ταξίδι του.

Εκείνο που μένει στο τέλος όταν αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση, είναι οι αναμνήσεις μας και πως μπορεί ο καθένας μας να τις ιστορίσει, ώστε κάποια στιγμή και μέσω αυτής της αφήγησης, να φθάσει στην αυτογνωσία. Την απάντηση, δηλαδή, στο κρίσιμο ερώτημα: ποιός ήμουν εν τέλει εγώ; Αν δεν υπάρξει μια τέτοια απάντηση, τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα
να έχουμε ζήσει μια "τσάμπα ζωή"....

Βασικός κανόνας για την ποθητή αυτογνωσία, είναι η πλήρης και απόλυτη ειλικρίνια. Στο κάτω - κάτω, ό,τι και να πούμε ή να διηγηθούμε εμείς για τον εαυτό μας, έχει μικρή σημασία για τους άλλους. Εκείνοι είναι οι πραγματικοί κριτές μας! Είμαστε αυτό που έβλεπαν οι άλλοι σε μας, όχι αυτό που εμείς πιστεύαμε ότι είμαστε ή ότι εκπέμπαμε σαν άτομα.

Ναι, αλλά δεν είμαστε συγγραφείς, δεν έχουμε τη μεθοδικότητα το ταλέντο και τη υπομονή που απαιτείται, ώστε να τα πούμε ή να τα γράψουμε με την σειρά που συνέβησαν. Ούτε βέβαια σκέφτηκα ποτέ, σαν νέος, να κρατήσω σημειώσεις και ημερομηνίες. Έτσι, όταν μας γεννιέται η διάθεση και η ανάγκη για την ενδοσκόπησή, είναι πια πολύ αργά. Ο χρόνος
τρέχει απίστευτα γρήγορα, η μνήμη μας λειτουργεί τελείως αποσπασματικά (αλλά και με ακρίβεια) και το κυριότερο: δεν ξέρουμε πόσος χρόνος μας απομένει.

Δεν ξέρω, δεν βρίσκω άλλο τρόπο, για να πω την ιστορία του Δημήτρη, να μιλήσω, δηλαδή για τη ζωή μου. Μόνο μέσα από την παράθεση κάποιων σκέψεων, ανάλογα με την ώρα και τη διάθεση της στιγμής ή εξιστορώντας διάφορες πτυχές της μακράς ήδη ζωής μου. Έτσι, όπως έρχονται τώρα στο μυαλό μου.

Μοιάζει σαν να ήταν μόλις χθες, ενώ συνέβησαν πριν 20 ή 40 χρόνια ή -ακόμα πιο ξεκάθαρες εκείνες- πριν 50 και 60 χρόνια. Αυτό συμβαίνει πάντα με τους γέρους ανθρώπους. Σε όλους γενικώς, χωρίς εξαιρέσεις. Βιώνουν το παρόν, αλλά το μυαλό τους τρέχει συνέχεια πίσω, στο παρελθόν. Και ζουν μ' αυτό.

Ήδη μέχρι σήμερα έχω γράψει αρκετά κομμάτια, όμως υπάρχουν ακόμα τόσα πολλά που δεν έχω πει ενώ, μέρα με τη μέρα, βαραίνω και κουράζομαι περισσότερο. Σίγουρα δεν θα προφτάσω να μιλήσω για όλα, πόσο μάλλον να τα γράψω.

Το χειρότερο; Να μη μπορέσω, τελικά, ούτε να καταλάβω ο ίδιος, αν έζησα μια «τσάμπα ζωή» . Δεν θέλω να το πιστέψω αυτό. Δεν στέκει. Δεν μπορεί να θεωρηθεί «τσάμπα ζωή» μια ζωή γεμάτη δράση, εμπειρίες, κοινωνικότητα, χαρές, έρωτες, καριέρα, αλλά και λύπες, πόνο και τύψεις. Πάνω απ' όλα, έγινα πατέρας δυό παιδιών, δυό αγοριών: του Μανώλη και του Αλέκου! Αλλά και δύο εγγονιών: του Δημήτρη και της Κατερίνας!

Αυτοί είναι, είτε έτσι είτε διαφορετικά, οι μεγάλοι μου κριτές! Μόνο αυτοί το δικαιούνται! Αυτοί θα καταλήξουν και θα δώσουν την απάντηση για το ποιός και το τι ήμουν. Εκείνοι θα ολοκληρώσουν την άποψή τους για τον Πατέρα τους, κρίνοντάς τον δίκαια αλλά και αυτηρά. Ελπίζω να περιμένουν για τη κρίση τους μέχρι τις τελευταίες μου στιγμές.

Μακάρι, γιατι έχω δώσει μια υπόσχεση στον εαυτό μου. Θα πεθάνω ασφαλώς, όπως όλοι μας, αλλά θα πεθάνω δυνατός, έτσι όπως και έζησα. Χωρίς φόβο, μιζέρια, κακίες και κλάματα. Πάντα στα ίσια, κοιτώντας κατάματα τον αντίπαλο, όποιος και να 'ναι, ακόμη και αν λέγεται Χάρος.

Κάποτε, πριν αρκετά χρόνια, όταν για πρώτη φορά στη ζωή μου «κώλωσα», όχι από φόβο για μένα αλλά για τον γιό μου, τον Μανώλη και τον προέτρεψα να μη εκτίθεται (συνδικαλιστικά), με κόλλησε στον τοίχο λέγοντας μου μια φράση, μια ατάκα που είχε ακούσει από μένα, όπως και εγώ από τον δικό μου πατέρα:

«Μα τι λες τώρα Πατέρα; Εσύ δεν μας έλεγες ότι "Τα Στερνά Τιμούν Τα Πρώτα"; Ζητάς τώρα από τον γιό σου να κάνει κάτι που δεν θα έκανες εσύ; Δεν το περίμενα από σένα. Απορώ!»

Λέξεις, εύκολα λόγια, θα πει κάποιος. Όχι τόσο εύκολα, όμως. Πάντως, αυτά τα λόγια έχουν γράψει στη ψυχή μου 4πλά. Μανώλης, Δημήτρης, Μανώλης, Δημήτρης και πάει λέγοντας, ελπίζω....

Είναι ξημέρωμα Τετάρτης 16 Απρίλη 2008 (04:22). Ελπίζω ότι θα μπορέσω να κοιμηθώ, με όλη αυτή τη συγκίνηση και τον κόμπο στο λαιμό. Νοιώθω όμως μεγάλη ανακούφηση, τώρα δα..


@radical30