Ο Τσάβες, ο πρόεδρος των φτωχών δεν ζει πια!!

Ούγκο Τσάβες

Ο Ούγκο Ράφαελ Τσάβεζ Φρίας, γεννήθηκε στη Σαμπανέτα του Μπαρίνας, στη Βενεζουέλα, στις 28 Ιουλίου του 1954. Και οι δύο γονείς του ήταν εκπαιδευτικοί και είχε έναν αδερφό. Η κακή οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του, τον υποχρέωσε να μεγαλώσει δίπλα στη γιαγιά του Ρόζα Ίνες.

Ο νεαρός Ούγκο ήταν άριστος μαθητής, δεινός παίκτης του μπέιζμπολ και είχε έφεση στις τέχνες. Οι πρώτες του σπουδές είχαν επιστημονική κατεύθυνση, ωστόσο στη συνέχεια μπήκε στη Στρατιωτική Ακαδημία της Βενεζουέλας και έφτασε μέχρι το βαθμό του αντισυνταγματάρχη.
Το 1982, ο Τσάβες ίδρυσε το Μπολιβαριανό Επαναστατικό Κίνημα 200 και ξεκίνησε να εργάζεται πάνω σε μία πολιτική ατζέντα βασισμένη σε εθνική και επαναστατική ιδεολογία.

Τον Φεβρουάριο του 1992, μαζί με άλλους τέσσερις αντισυνταγματάρχες, πραγματοποίησαν απόπειρα πραξικοπήματος κατά της συνταγματικής κυβέρνησης του Κάρλος Αντρές Πέρες. Το πραξικόπημα ξεκίνησε με πολλές ταυτόχρονες εξεγέρσεις σε διάφορες πόλεις και σύντομα πήρε τον έλεγχο του Μαρακαΐμπο. Ωστόσο, η εξέγερση συνάντησε σημαντική αντίσταση πριν φτάσει στο Καράκας κι έτσι ο στρατός δεν κατάφερε να καταλάβει τα κυβερνητικά κτήρια στο Μιραφλόρες.

«Αναλαμβάνω την πλήρη ευθύνη για αυτό το στρατιωτικό κίνημα», τόνισε ο Τσάβες στις τηλεοπτικές κάμερες, ενώ είχε παραδοθεί.

Ο Τσάβες και οι υπόλοιποι αρχηγοί της εξέγερσης οδηγήθηκαν στη φυλακή. Ένα χρόνο αργότερα ο Πρόεδρος Κάρλος Αντρές Πέρες απομακρύνθηκε από το Κογκρέσο και ο αντίπαλός του, Ραφαέλ Καλντέρα ανέλαβε την προεδρία του τόπου. Ο Καλντέρα έδωσε συγχώρεση στον Τσάβες.
To 1998 ο Τσάβες διεκδίκησε την προεδρία ως αρχηγός της συμμαχίας Κίνημα για την Πέμπτη Δημοκρατία. Ο συνασπισμός περιλάμβανε αρκετά αριστερά κόμματα.

Κέρδισε τις εκλογές με ποσοστό 56.2% και τον Φεβρουάριο του 1999 ανέλαβε την προεδρία. Αμέσως μετά διεξήγε δημοψήφισμα προκειμένου να αναθεωρηθεί το Σύνταγμα του 1961, όπως είχε δεσμευθεί προεκλογικά. Το 2000, με νέες εκλογές ανανέωσε τη θητεία του ως το 2007.

Η Βενεζουέλα του Τσάβες, στήριξε την οικονομική της ανάπτυξη στην εξαγωγή υδρογονάνθρακα. Το Σύνταγμα του 1999 επικύρωσε το μονοπώλιο της κρατικής πετρελαϊκής εταιρείας. Αργότερα, πέρασε νόμος με τον οποίο ο έλεγχος κάθε πετρελαϊκής εταιρείας θα έπρεπε να είναι κρατικός και σε συνδυασμό με τις υψηλές τιμές του πετρελαίου την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, έδωσε στον Τσάβες το περιθώριο να χρηματοδοτήσει το κράτος και να προωθήσει κοινωνικά και στεγαστικά σχέδια του.

Η παραγωγή πετρελαίου της Βενεζουέλας βοήθησε την εξωτερική πολιτική του Τσάβες. Η παρουσία του στον Οργανισμό Χωρών που Εξάγουν Πετρέλαιο υπήρξε καθοριστική, ενώ παράλληλα τόνωσε οικονομικά κι ανέπτυξε συμμαχικές σχέσεις με χώρες όπως η Κούβα, η Νικαράγουα και η Αργεντινή.

Αναλαμβάνοντας την προεδρία, ο Τσάβες ξεκίνησε αυτό που ονόμαζε Μπολιβαριανή Επανάσταση, η οποία περιλάμβανε αλλαγές στο σύνταγμα, κρατικοποίηση εταιριών και θεσμοθέτηση κοινωνικών προγραμμάτων - τα οποία ονομάστηκαν Μπολιβαριανές Αποστολές και χρηματοδοτούνταν κυρίως από τα πετρελαϊκά κέρδη -, καθώς και την 'ενσωμάτωση' της Βενεζουέλας στη Λατινική Αμερική. Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του ήρθε συχνά σε αντιπαράθεση με οικονομικά γκρουπ

Από την αρχή της προεδρίας του κιόλας, τα μέτρα που λάμβανε ο Τσάβες προκαλούσαν πολιτικές εντάσεις στη Βενεζουέλα. Η πιο έντονη στιγμή προέκυψε το 2002, όταν ο εμπορικός σύνδεσμος Fedecamaras, έχοντας την υποστήριξη της αντιπολίτευσης, μέρους της Εκκλησίας και του Στρατού, κήρυξαν απεργία επ' αόριστον.

Στις 12 Απριλίου του 2002, στρατιωτικοί αντίπαλοι του Τσάβες προκάλεσαν πραξικόπημα και απαίτησαν την απομάκρυνσή του από την προεδρία.
Ο Τσάβες παραδόθηκε και μεταφέρθηκε σε στρατιωτική βάση.
Το ίδιο απόγευμα, ο πρόεδρος του Fedecamaras, Πέδρο Καρμόνα, αυτοανακηρύχθηκε (!) πρόεδρος κι αμέσως εξέδωσε οδηγία κατάργησης συγκεκριμένων νόμων και διάλυσης της Βουλής.

Την επομένη του πραξικοπήματος, χιλιάδες υποστηρικτές του Τσάβες, ξεκίνησαν διαδηλώσεις στους δρόμους του Καράκας και άλλα σημεία της Βενεζουέλας. 14 Πρόεδροι της Λατινικής Αμερικής, ακόμα και τα πιο μετριοπαθή κόμματα της αντιπολίτευσης, καταδίκασαν το πραξικόπημα. Μέρος του στρατού αντιτάχθηκε στη νέα κυβέρνηση.

Στις 14 Απριλίου, δύο μέρες μετά το πραξικόπημα, ο Τσάβες βγήκε από τη στρατιωτική φυλακή της νήσου Ορτσίλα και ανέλαβε ξανά την προεδρία της Βενεζουέλας.

Το ιδεολογικό προφίλ του Τσάβες δεν ήταν μοναδικό στην Λατινική Αμερική, κατά τη διάρκεια της προεδρίας του. Την ίδια περίοδο, η Βενεζουέλα συνήψε ισχυρούς δεσμούς με άλλες χώρες της περιοχής. H μεγαλύτερη προσέγγιση ήταν προϊόν της σχέσης του με άλλους ηγέτες των γύρω χωρών, ειδικά με τους Ραφαέλ Κορία (Ισημερινός), Έβο Μοράλες (Βολιβία), Νέστορ και Κριστίνα Κίρχνερ (Αργεντινή) και Λούλα Ντα Σίλβα (Βραζιλία). Διατήρησε επίσης, στενή σχέση με τον Κουβανό ηγέτη Φιντέλ Κάστρο και τον αδερφό του, Ραούλ.

Από την θέση του προέδρου, ο Τσάβες αντιστάθηκε σθεναρά στην ιμπεριαλιστική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών. Η μεγαλύτερη κόντρα του ήταν αυτή με τον Τζορτζ Μπους, τον οποίο συνεχώς κατηγορούσε πως υποθάλπει τον 'ιμπεριαλισμό' που ο ίδιος ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ αποκήρυττε.

Το 2006, κατά τη διάρκεια συνόδου των Ηνωμένων Εθνών, μία μέρα μετά την ομιλία του Μπους, ο Τσάβες στο λόγο του σημείωσε:
«Χθες το κακό ήταν εδώ. Μυρίζει ακόμα θειάφι».

Μία από τις πιο εμβληματικές στιγμές της μάχης του Τσάβες κατά του ‘’ιμπεριαλισμού’’, ήρθε κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου People Summit το 2005, που οργανώθηκε ταυτόχρονα με το Αμερικάνικο Συνέδριο στο Μαρ ντελ Πλάτα της Αργεντινής.

Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου, η ΗΠΑ έψαχναν υποστηρικτές για τη δημιουργία οργανισμού για το ελέυθερο εμπόριο (Free Trade Area of the Americas). Οι χώρες της περιοχής, καθοδηγούμενες από τον Τσάβες και τον Αργεντινό πρόεδρο Νέστορ Κίρχνερ, αντιτέθηκαν στην υπογραφή μίας τέτοιας συνθήκης, συμφωνώντας πως δεν θα ήταν προς όφελος λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών.

Το 2007, επανεξελέγη για τρίτη φορά. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στην Εθνική Συνέλευση, ανακοίνωσε πως θα οδηγούσε τη Βενεζουέλα στον 'σοσιαλισμό του 21ου αιώνα. Κατά την ορκομωσία του, ορκίστηκε για «τον Χριστό, το μεγαλύτερο σοσιαλιστή της ιστορίας» και ολοκλήρωσε σημειώνοντας: «Πατρίδα, σοσιαλισμός ή θάνατος».

Το 1999, ο Τσάβες λάνσαρε το Aló Presidente, τηλεοπτική εκπομπή που παρουσίαζε ο ίδιος. Κατά τη διάρκεια της εκπομπής, απαντούσε σε τηλεφωνήματα τηλεθεατών, επισκεπτόταν έργα που χρηματοδοτούσε η Κυβέρνηση και λάμβανε διορθωτικά μέτρα. Η εκπομπή του ξεκινούσε στις 11 το πρωί κάθε Κυριακής, αλλά κανείς δεν ήξερε πότε θα τελειώσει κάθε φορά. Το ρεκόρ σημειώθηκε το 2007, όταν διήρκησε 8 ώρες και 7 λεπτά.

Το Σύνταγμα του 1999 όριζε πως μπορούσε να επανεκλεγεί μόνο μία φορά. Επομένως, η θητεία του το 2013 θα ήταν η τελευταία. Τον Δεκέμβριο του 2007 ωστόσο, οργάνωσε δημοψήφισμα για μία τέτοια αλλαγή που θα του επέτρεπε μία ακόμα επανεκλογή. Το ‘’όχι’’ επικράτησε με το 51,05% των ψήφων κι ο Τσάβες αποδέχτηκε την ήττα.

Τον επόμενο χρόνο, κατά τη διάρκεια των δημοτικών εκλογών, το σοσιαλιστικό κόμμα PSUV πέτυχε σημαντική νίκη, που έδωσε στον Τσάβες κίνητρο να δοκιμάσει ξανά μία μεταρρύθμιση. Στις 15 Φεβρουαρίου του 2009 οργάνωσε νέο δημοψήφισμα για τη διόρθωση του Συντάγματος και έκανε την επανεκλογή του δυνατή. Επικράτησε με το 54,86% των ψήφων.

Εκτός των αντιπαραθέσεών του με τον Τζορτζ Μπους, ο Τσάβες είχε σκληρές κόντρες και με άλλους ηγέτες κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, συμπεριλαμβανομένων αυτών με την Κολομβία, τις ΗΠΑ και τους αντάρτες του FARC. Υπήρξε επίσης τριβή με την Ισπανία, κατά τη διάρκεια Ιβηρο-Αμερικάνικου Συνεδρίου. Εκεί, ο Τσάβες ανέφερε την ισπανική υποστήριξη στο πραξικόπημα που οργανώθηκε εναντίον του το 2002. Ο βασιλιάς Χουάν Κάρλος του απάντησε: «Γιατί δεν το βουλώνεις;», φράση που έκανε πάταγο στον κόσμο του ίντερνετ και των social media.

Από την πρώτη του κιόλας προεκλογική εκστρατεία το 1998, ο Τσάβες είχε λάβει μεγάλη υποστήριξη από τον πρώην πρόεδρο της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο, ο οποίος συμφωνούσε με τις πολιτικές του απόψεις.

Χρόνια αργότερα, χτυπημένος από τον καρκίνο, ο Τσάβες επέλεξε να νοσηλευτεί στην Αβάνα. Η φωτογραφία τον δείχνει να αναρρώνει δίπλα στον Φιντέλ και τον αδερφό του και διάδοχό του στην κουβανική προεδρία, Ραούλ Κάστρο.



Τον Ιούνιο του 2011, κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής του ομιλίας, ο Τσάβες επιβεβαίωσε πως έχει καρκίνο. Ακολούθησε χειρουργική επέμβαση και χημειοθεραπεία. Μέρος της θεραπείας έγινε στη Βενεζουέλα και στην Αβάνα της Κούβας.

Στα τέλη του 2011, ο Τσάβες ανακοίνωσε πως η θεραπεία του ολοκληρώθηκε. Παρόλα αυτά, τον Φεβρουάριο του 2012, νέες εξετάσεις έδειξαν αρνητικά αποτελέσματα και χρειάστηκε νέα επέμβαση. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του για την προεδρία μέσα στο 2012, ο Τσάβες αρνήθηκε πολλές φήμες για την κατάσταση της υγείας του.


Όταν ο Τσάβες ανέλαβε την προεδρία το 1999, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του Εθνικού Ινστιτούτου της Βενεζουέλας, η ανεργία ήταν στο 16%. Το 2012 το νούμερο αυτό είχε μειωθεί στο 7,4%.

Από το 1999 ως το 2011, η φτώχεια μειώθηκε από το 43% στο 26%. Η στατιστική ωστόσο, δείχνει παράλληλα πως η βία στη Βενεζουέλα αυξήθηκε (50 δολοφονίες ανά 100 χιλιάδες κατοίκους).

Και παρά το γεγονός, πως πολλές κοινωνικές ομάδες επωφελήθηκαν κυρίως από τα κέρδη από το πετρέλαιο, κανείς δεν γνωρίζει πόσο ανθεκτική θα αποδειχτεί η οικονομία της Βενεζουέλας, όταν τα αποθέματα υδρογονάνθρακα αρχίσουν να μειώνονται.

Στη σφαίρα της πολιτικής, ο Τσάβες κατάφερε να παγιώσει τη δημοκρατία στη χώρα του, και να επιφέρει πολλές σημαντικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Παρόλα αυτά, το στιλ διακυβέρνησής του προκάλεσε έντονο διχασμό ανάμεσα στα κοινωνικά στρώματα.

Ο Ούγκο Τσάβες ήταν ένας αμφιλεγόμενος χαρακτήρας. Αγαπήθηκε από εκείνους που πίστεψαν πως ξεκίνησε μία κοινωνική και δημοκρατική επανάσταση στη χώρα του. Μισήθηκε από εκείνους που τον θεώρησαν δικτάτορα, που αν και εκλέχθηκε με νόμιμο τρόπο, δεν έδειχνε επιείκεια κατά την άσκηση της εξουσίας. Πέρα από κάθε αμφιβολία, ωστόσο, άφησε το στίγμα του στην ιστορία και πολλές συζητήσεις θα γίνονται τα επόμενα χρόνια για τον χαρακτήρα του...

The End
God Bless You

ΟΥΓΚΟ ΤΣΑΒΕΣ


https://youtu.be/6vBlV5TUI64
Ένα ντοκιμαντέρ για την πολιτική σταδιοδρομία του Ούγκο Τσάβες, αμερικανικής παραγωγής και ανάλογης αντικειμενικότηταs.
Δείτε το, όπως και να 'χει, αρκεί να γνωρίζετε την αγγλίκη γλώσσα....

https://youtu.be/6vBlV5TUI64

@radical30
------------




Η μάχη με τον καρκίνο χάθηκε και για τον ηγέτη της Βενεζουέλας. Στο άκουσμα της είδησης εκατοντάδες κάτοικοι των αριστοκρατικών συνοικιών του Καράκας, βγήκαν στους δρόμους. Βγήκαν για να πανηγυρίσουν το θάνατο του.

Γι' αυτούς δεν ήταν απλά ένας πρόεδρος της χώρας με την πολιτική του οποίου διαφωνούσαν. Ηταν ένας κίνδυνος. Στα δεκατρία χρόνια της προεδρίας του αφαιρούσε από τους πλούσιους και έδινε στους φτωχούς.

Οχι, ο Ούγκο Τσάβες δεν ήταν ο αιμοσταγής κομμουνιστής, που τους άρπαζε με το ζόρι τις περιουσίες και τις μοίραζε στα εκατομμύρια των πεινασμένων της χώρας του.

Οι συμπατριώτες του τον εξέλεγαν πρόεδρο της χώρας εγκρίνοντας το πρόγραμμα του κόντρα σε μια δυνατή αντιπολίτευση που είχε στη διάθεση της τα ΜΜΕ και τον πλούτο.

Ο Τσάβες, πιστός καθολικός ήταν επικεφαλής μιας πολιτικής συμμαχίας στην οποία συμμετείχαν σχεδόν όλα τα κόμματα της Αριστεράς παρά τις μεταξύ τους διαφορές και διαφωνίες.

Εφάρμοσε ένα πρόγραμμα εκτεταμένων εθνικοποιήσεων με βάση το πετρέλαιο και την ηλεκτρική ενέργεια. Αφαίρεσε την εκμετάλλευσή του από μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες κι έτσι τα κέρδη έμπαιναν στα κρατικά ταμεία. Με αυτά τα λεφτά καταπολέμησε την φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό.

Οι κυβερνήσεις του κατασκεύασαν σπίτια για τους άστεγους, σχολεία και νοσοκομεία για τους φτωχούς. Ετσι καταπολέμησε τον αναλφαβητισμό και την εγκληματικότητα. Φορολόγησε τους πλούσιους και αύξησε τον κατώτατο μισθό για τον εργάτη. Στα δεκατρία χρόνια της προεδρίας του έκανε πολλά δεν τα έκανε όλα.

Η διαφθορά εξακολουθεί να ταλανίζει ακόμα τη Βενεζουέλα. Η εγκληματικότητα δεν έχει εξαλειφθεί πλήρως. Αγρότες δουλεύουν στους μεγαλοτσιφλικάδες για ένα κομμάτι ψωμί, χωρίς δική τους γη. Ο Ούγκο Τσάβες δεν δίστασε να κοντραριστεί με τις Ηνωμένες Πολιτείες και μια σειρά από ισπανικές - κυρίως - εταιρείες που λυμαίνονταν τον πλούτο της χώρας του.

Συμμάχησε με άλλους ηγέτες της Λατινικής Αμερικής, προωθώντας πολιτικές οικονομικής συνεργασίας. Τον κατηγόρησαν ότι είναι απολυταρχικός και εξουσιομανής. Ακόμα κι αν έχουν ως ένα βαθμό δίκιο, δεν του αμφισβητούν ότι κινήθηκε με βάση το Σύνταγμα και τους νόμους. 'Οτι οι συνταγματικές αλλαγές που πρότεινε ψηφίστηκαν, δεν επιβλήθηκαν.

Οι κατά καιρούς πολιτικοί του αντίπαλοι, μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση, παραδέχονταν την ήττα τους και αναγνώριζαν τον μεγάλο νικητή. Ο Ούγκο Τσάβες, ο πρόεδρος των φτωχών δεν ζει πια. Οι φτωχοί κι οι πεινασμένοι της Βενεζουέλας θρηνούν. Οι πλούσιοι το πανηγυρίζουν.

Ο Τσάβες ήταν το παράδειγμα για το πως εκλεγμένες κυβερνήσεις μπορούν εφόσον το θελήσουν, με σύμμαχο τον λαό να πάρουν μέτρα σε όφελος των πολλών. Να κοντραριστούν με τα συμφέροντα των ισχυρών και να νικήσουν.

Ναι, η Βενεζουέλα του Ούγκο Τσάβες δεν είναι - δεν πρέπει να είναι - μια μακρινή χώρα. Είναι κοντά μας... Ο Ούγκο Τσάβες και μετά το θάνατο του θα παραμείνει φόβητρο για τους λίγους και ελπίδα για τους πολλούς.

Γιώργος Χελάκης
sport-fm.gr



=================



Θεωρίες συνωμοσίας στη σκιά του θανάτου του Ούγκο Τσάβες


- Επταήμερο πένθος στη Βενεζουέλα για το θάνατο του Ούγκο Τσάβες
- Σε λαϊκό προσκύνημα η σορός του – Την Παρασκευή η κηδεία του
- Ο Μαντούρο απέλασε δυο Αμερικανούς διπλωμάτες λίγες ώρες πριν ανακοινώσει πως ο Τσάβες πέθανε
- Κατηγόρησε τις ΗΠΑ για την ασθένεια του Τσάβες!
- Θρήνος, σπαραγμός αλλά και... πανηγυρισμοί στο Καράκας προκάλεσε η είδηση πως ο πρόεδρος της Βενεζουέλας έφυγε από τη ζωή

Ο Ούγκο Τσάβες «έχτισε» το προεδρικό του προφίλ, «πατώντας» στην απέχθεια για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον «αμερικανικό ιμπεριαλισμό». Δεν το έκρυψε ποτέ. Και όταν, μετά από εκείνον, νόσησε από καρκίνο και η πρόεδρος της Αργεντινής Κριστίνα Φερνάντες, δεν είχε διστάσει να υπαινιχθεί πως βρισκόταν σε εξέλιξη... σχέδιο των ΗΠΑ κατά των ηγετών των κρατών της Λατινικής Αμερικής.

Φαίνεται πως τον ίδιο δρόμο αποφάσισε να ακολουθήσει και ο διάδοχός του, Νίκολας Μαντούρο. Λίγες ώρες πριν βγει, με τρεμάμενη φωνή και δάκρυα στα μάτια, να ανακοινώσει πως ο πρόεδρος Τσάβες πέθανε, είχε κατηγορήσει την Ουάσιγκτον πως ευθύνεται για την κατάσταση του «κομαντάντε» και είχε διατάξει την απέλαση δυο Αμερικανών διπλωματών!

Το διπλωματικό θρίλερ είχε αρχίζει να παίζεται, καθώς άρχισα να οργιάζουν οι φήμες για ραγδαία επιδείνωση της υγείας του Τσάβες.

Ο Μαντούρο έκανε ό,τι θα έκανε και ο μέντοράς του. Συγκάλεσε υπουργικό συμβούλιο, το οποίο μεταδιδόταν απευθείας από την κρατική τηλεόραση.
Και εκεί, με όλη τη Βενεζουέλα να τον παρακολουθεί, είπε πως η ασθένεια του Τσάβες οφείλεται σε «επίθεση» του εχθρού.

Μίλησε ακόμη και για συνωμοσίες για την πτώση της κυβέρνησης και για να προλάβει γνώριμα περιστατικά (σ.σ. πραξικόπημα), κάλεσε το στρατό να μείνει πιστός. Κατηγόρησε μάλιστα τον διπλωματικό ακόλουθο των ΗΠΑ ως υποκινητής των συνωμοσιών αυτών. Και ανακοίνωσε ότι τον απέλασε. Λίγο αργότερα, την ίδια τύχη είχε και ένας δεύτερος υπάλληλος της αμερικανικής πρεσβείας. Κατηγορήθηκε ότι διατηρούσε μη εξουσιοδοτημένες επαφές με στελέχη του στρατού της Βενεζουέλας.

Οι στρατιωτικοί της Βενεζουέλας «προσεγγίσθηκαν τηλεφωνικώς και σε προσωπικό επίπεδο, ορισμένοι από τον στρατιωτικό επιτετραμμένο της πρεσβείας, αξιωματικό της αεροπορίας, Ντέιβιντ Ντελ Μόνακο, όπως επίσης και από τον άλλον διπλωμάτη, τον οποίο πρόκειται να χαρακτηρίσουμε ‘ανεπιθύμητο πρόσωπο’», δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών της Βενεζουέλας, Ελίας Χάουα στους δημοσιογράφους.

«Παράλογη η Βενεζουέλα»

Φυσικά, η Ουάσινγκτον αρνείται πως εμπλέκεται σε αυτές τις θεωρίες συνωμοσίας και χαρακτήρισε παράλογο το να μην εμπλέκουν με την ασθένεια του Τσάβες.

«Το να ισχυριστεί κανείς ότι οι ΗΠΑ εμπλέκονται με οποιοδήποτε τρόπο
στην ασθένεια του προέδρου Τσάβες, είναι παράλογο και απορρίπτουμε αυτές τις κατηγορίες», τόνισε ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Πάτρικ Βέντρελ.

«Απορρίπτουμε τους ισχυρισμούς την κυβέρνησης της Βενεζουέλας, σύμφωνα με τους οποίους οι Ηνωμένες Πολιτείες εμπλέκονται σε συνωμοσία με στόχο της αποσταθεροποίησή της», πρόσθεσε.

«Έχουμε ενημερωθεί για τις αιτιάσεις που εκστόμισε ο αντιπρόεδρος της Βενεζουέλας Νίκολας Μαδούρο μέσω της κρατικής τηλεόρασης στο Καράκας και είμαστε σε θέση να σας ενημερώσουμε πως ο στρατιωτικός
μας ακόλουθος, σμήναρχος Ντέιβιντ Ντελ Μόνακο βρίσκεται καθ’ οδόν προς τις ΗΠΑ», αναφέρει ανακοίνωση που εξέδωσε ο εκπρόσωπος του Πενταγώνου.

Ο Βέντρελ υπογράμμισε πως οι ΗΠΑ είναι πιθανόν να προχωρήσουν σε αντίποινα εναντίον διπλωματών της Βενεζουέλας, όπως ορίζεται από τη Σύμβαση της Βιέννης για τις διπλωματικές σχέσεις.

Πένθος...

Όλα αυτά, ενώ χιλιάδες οπαδοί του Τσάβες έχουν ξεχυθεί στους δρόμους του Καράκας και θρηνούν το χαμό του ηγέτη τους. Αυτή είναι η μια όψη της κατάστασης στην πρωτεύουσα της Βενεζουέλας. Η άλλη, είναι εκείνη των πλούσιων προαστίων, όπου κάποιοι πανηγύρισαν το θάνατο του «τυράννου».

Η σορός του Ούγκο Τσάβες θα εκτεθεί σε λαϊκό προσκύνημα στο λόμπι
της Στρατιωτικής Ακαδημίας στο Καράκας. Η κυβέρνηση κήρυξε επταήμερο πένθος, αναστέλλοντας όλες οι δημόσιες και ιδιωτικές δραστηριότητες, από την Τετάρτη έως την Παρασκευή.

Η κηδεία του, παρουσία αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων έχει προγραμματιστεί να γίνει την Παρασκευή.



===-=====================



Ο Τσάβες πέθανε, ο αγώνας συνεχίζεται.


Η Βενεζουέλα κι όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι στον κόσμο, αποχαιρετούν έναν λαϊκό ηγέτη που, μαζί με τους συντρόφους του, όχι μόνον μεταμόρφωσαν τη Βενεζουέλα, αλλά χάραξαν έναν νέο πολιτικό δρόμο, υπόδειγμα για τη Λατινική Αμερική, που τώρα αρχίζει να γίνεται αντιληπτός και στην Ευρώπη.

Η Ευρώπη, με (και μετά) τον Μάη του 1968, όταν η σχέση των διανοούμενων με την εργατική τάξη διερράγη με ευθύνη των πρώτων, έχασε πολύ χρόνο μέσα στην αυτοαναφορικότητα της διανόησης (της μικροαστικής αλλά κι εκείνης της εργατικής που εξώμοσε προς την αστική τάξη). Στο διάστημα αυτό, κι ενώ στις ΗΠΑ και την Ευρώπη η νεοφιλελεύθερη αντεπανάσταση έπαιρνε το πάνω χέρι, η Αριστερά στη Γηραιά 'Ηπειρο βίωνε την αυτοδιάλυσή της, βυθισμένη σε νεόκοπες θεωρίες όπως ο μεταμοντερνισμός, η πολυπολιτισμικότητα κι άλλες αμερικανιές, σε αβάσταχτης ελαφρότητας και ήσσονος σημασίας προτάγματα όπως το «φαντασιακό», ο «αυτοπροσδιορισμός» κι άλλα.

Άλλα, που στην πραγματικότητα, διευκόλυναν την άσκηση μιας άγριας οικονομικής πολιτικής απ’ την άρχουσα τάξη, υπό τη δορά του εκσυγχρονισμού, του φιλελευθερισμού και του μεταρρυθμισμού. (πάντα προς αντιδραστική κατεύθυνση, αφού ο καπιταλισμός χρησιμοποιούσε και χρησιμοποιεί την παθολογία που ο ίδιος δημιουργεί, ως πρόσχημα για τη δημιουργία ακόμα πιο έντονης παθολογίας).

Μέσα σε αυτό το κλίμα σε όλη την Ευρώπη και ύστερα απ’ την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η Σοσιαλδημοκρατία έστριψε δεξιά (φθάνοντας έως την ακροδεξιά όπως τώρα στην Ελλάδα) τα κομμουνιστικά κόμματα αυτοδιαλύθηκαν (Ιταλία), συρρικνώθηκαν (Γαλλία, Ισπανία) ή αυτοπεριθωριοποιήθηκαν (όπως τώρα το ΚΚΕ).

Κι έτσι, από την άλλοτε κραταιά Ευρωπαϊκή Αριστερά των πανίσχυρων συνδικάτων και των μαζικών κομμουνιστικών και σοσιαλιστικών κομμάτων, απέμειναν καθεστωτικές μεταλλάξεις όπως του Ιταλικού Δημοκρατικού Κόμματος ή της ΔΗΜΑΡ, σκαιές δεξιές Σοσιαλδημοκρατίες όπως το SPD στη Γερμανία, σκιές όπως το Βρετανικό Εργατικό Κόμμα και θραύσματα όπως η CGT η το Γαλλικό Κ.Κ.

Σήμερα την Αριστερά στην Ευρώπη συγκροτούν ριζοσπαστικά κινήματα αντικαπιταλιστικά και αντιιμπεριαλιστικά, κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά κόμματα που κρατούν τους δεσμούς τους με την εργατική τάξη, ακτιβιστές, συνδικάτα και πάσης φύσεως πολύχρωμα κινήματα.

Ομως όλα αυτά δεν συνιστούν, τουλάχιστον όχι ακόμα, απειλή για την εδραιωμένη Ευρωπαϊκή Αντεπανάσταση, διότι ούτε κοινή στρατηγική, ούτε αποτελεσματικές τακτικές, ούτε μέτωπα είναι σε θέση η Ευρωπαϊκή Αριστερά να συνθέσει, αν και, τώρα με την κρίση, οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο αρχίζουν να διαμορφώνονται· και στην Ελλάδα, και αλλού.

Αντιθέτως προς όλα αυτά στη Λατινική Αμερική τα πράγματα έχουν ακολουθήσει διαφορετική τροχιά (για την οποίαν η ταπεινότης μου με δύο μακρά ταξίδια σε πολλές χώρες της ηπείρου έχει και ιδίαν αντίληψη).

Στη Λατινική Αμερική με τα χρόνια διαμορφώθηκε ένα κίνημα, επιτρέψτε μου να το ονομάσω, της Αριστεράς του Καλού. Ισως της πιο ταξικής Αριστεράς που τουλάχιστον εγώ έχω αντιληφθεί να δρα, να νικά και να κυβερνά. Μέσα στα σχήματα αυτής της Αριστεράς συνενώθηκαν (συχνά κρατώντας τις ιδεολογικές τους διαφορές κι άλλοτε ωσμωνόμενοι) κομμουνιστές, σοσιαλιστές, τουπαμάρος, λαϊκοί δεξιοί, σοσιαλδημοκράτες, οπαδοί της λαϊκής θεολογίας, χριστιανοί, λευκοί, μιγάδες, ινδιάνοι και οργάνωσαν την πολιτική τους παρέμβαση όχι μόνον με καταγγελίες και διακηρύξεις αλλά με πράξεις.

Προγράμματα και πράξεις. Με αυτές τις καθημερινές πράξεις έδειχναν στην κοινωνία τι θα μπορούσαν να κάνουν ως κυβερνήσεις. Ετσι άρχισαν να παίρνουν δήμους όπως το Μοντεβιδέο σε χώρες που επί εκατό και πλέον χρόνια κυριαρχούσε ένας αιμοσταγής μιλιταριστικός δικομματισμός ή σε χώρες που το νεοφιλελεύθερο μοντέλο κρατούσε τους λαούς σε επίπεδα ζωής όμοια με των δικτατορικών που «άνθισαν» σε αυτήν την ήπειρο.

Σιγά - σιγά κι ύστερα γρήγορα - γρήγορα, αυτή η Αριστερά άρχισε να κερδίζει εκλογές, να σχηματίζει κυβερνήσεις, να κυβερνά χώρες. Με την Κούβα ως σύμβολο της εθνικής αξιοπρέπειας όλων, πολλοί λαοί της Λατινικής Αμερικής κι όλες οι εργαζόμενες τάξεις βγήκαν στο προσκήνιο, πήραν εν πολλοίς τη ζωή τους στα χέρια τους και οδήγησαν τις φιλολαϊκές κυβερνήσεις σε αλλεπάλληλες εκλογικές νίκες, δείχνοντας έτσι ότι η ειρηνική επανάσταση και οι σοσιαλιστικές μεταρρυθμίσεις είναι δυνατόν να συμβαίνουν.

Παιδί αυτού του κινήματος είναι και ο Τσάβες. Μιγάς, στρατιωτικός,
επίδοξος πραξικοπηματίας, ξέμπλεξε με τον αριστερισμό και τον αυταρχισμό εγκαίρως. Αγωνίσθηκε κι εξελέγη Πρόεδρος στη χώρα του, εκφράζοντας αυτήν την πάνδημη ταξική Αριστερά του Καλού. Κέρδισε πανηγυρικά μακρά σειρά εκλογικών νικών, δεν φοβήθηκε τον λαό, δεν κατάργησε τον πολυκομματισμό, αντιμετώπισε την αντίδραση ιδεολογικά και πολιτικά.
Διότι, όταν εξελέγη ο Τσάβες, η αντίδραση έπεσε να τον φάει, τα ιδιωτικά Μ.Μ.Ε., οι πολυεθνικές, ακόμα και ορισμένα εργατικά συνδικάτα (αντιδραστικά και αριστερίστικα).

Ο Τσάβες δεν έχτισε τον Σοσιαλισμό. Ανοιξε τον δρόμο προς τον Σοσιαλισμό -το «Σοσιαλιστικό Σχέδιο» όπως το έλεγε- σταματώντας πρώτα απ’ όλα το κακό. Καταπολέμησε τη φτώχεια, απεκατέστησε τους μισθούς, προχώρησε σε ένα γιγάντιο πρόγραμμα κατά του αναλφαβητισμού, έδωσε γη στους ακτήμονες, όχι όση θα ήθελε, όση μπόρεσε - και οι επίγονοί του θα συνεχίσουν.

Εστησε μια εκ βάθρων νέα εκπαιδευτική διαδικασία με τέτοιες υποδομές (ας πούμε τρία γεύματα την ημέρα για τα παιδιά) ώστε να στέλνουν όλοι τα παιδιά τους στα σχολεία. Δέχθηκε εθελοντές από την Κούβα, έστησε σύστημα Υγείας εκεί που δεν υπήρχε τίποτα. Προχώρησε σε επενδύσεις για τη στέγαση των φτωχών.

Ο Τσάβες εθνικοποίησε τα πετρέλαια και όλες τις στρατηγικές δομές της χώρας, συγκρούσθηκε με τα θηρία, ΗΠΑ, πετρελαϊκές εταιρείες, εταιρείες όπλων, γείτονες-ανδρείκελα του ιμπεριαλισμού και νίκησε, διότι αυτήν τη σύγκρουση τη σήκωσε στους ώμους του ο λαός.

Διότι ο Τσάβες επικοινωνούσε με τον λαό καθημερινώς. Οχι με επικοινωνιακά κόλπα και συνεντεύξεις στα ντόπερμαν της ενημέρωσης, αλλά κατευθείαν, ντιρέκτ, στα ίσια. Ο Τσάβες δεν «επικοινωνούσε» με τον λαό, του μιλούσε, τον ενημέρωνε, ο λαός ήξερε τι συμβαίνει και για αυτό αντιδρούσε αναλόγως.

Ο Τσάβες ήταν η καταισχύνη των υποκριτών, όπως ο Ομπάμα που διανθίζει τους λόγους του με εξυπνακισμούς επιπέδου διαφημιστικής εταιρείας, ή της Μέρκελ, που διανθίζει τους δικούς της λόγους με τους ευφημισμούς των δολοφόνων, της καλβινιστικής οικονομικής φρίκης. Ο Τσάβες
ήταν αλλιώς: λαϊκός ρήτορας, που χρησιμοποιούσε χωρία της Βίβλου, ποιητές και λαϊκά ρητά, έπλαθε συνθήματα, έκανε όλα αυτά τα ιερά κα τα άγια που τα μαντρόσκυλα του συστήματος στιγματίζουν ως «λαϊκισμό» και «δημαγωγία». Ο Τσάβες ήταν παιδί του λαού, είχε οίκτο για τον κλεφτοκοτά, ευρυχωρία για τον σαλεμένο και κανένα έλεος για τον μπουρζουά και τις πλουμιστές κότες που τον υπηρετούν.

Οχι, ο Τσάβες δεν έχτισε τον Σοσιαλισμό, αλλά δεν περίμενε τον Σοσιαλισμό για να λύσει τα προβλήματα που με τη βοήθεια του λαού θα μπορούσε να λύσει. Κι ακριβώς αυτό: τα προβλήματα που αυτός και το κίνημά του έλυσαν, ανοίγουν τον δρόμο για να λυθούν τα προβλήματα που μένει να λυθούν. Το «Σοσιαλιστικό Σχέδιο» του Τσάβες δεν προϋποθέτει τον Σοσιαλισμό για να λύσει προβλήματα, αλλά οδηγεί σ’ αυτόν λύνοντας προβλήματα.

Σήμερα στην Ευρώπη επικρατεί ο ζόφος της Ιεράς Συμμαχίας, οι άνθρωποι ζουν (κι όλο και περισσότεροι φυτοζωούν) υπό το κράτος της Νέας Τάξης, η ακροδεξιά ρητορική που παρουσιάζει ως μονόδρομο την οικονομία της φρίκης κατισχύει, το νεοναζιστικό τέρας όπου χρειάζεται (όπως τώρα στην Ελλάδα) πριμοδοτείται απ’ τους πατριδοκάπηλους και κοσμοπολίτες αστούς ξετσίπωτα. Οι εθνικές αντιθέσεις (στην ήπειρο που θα καταργούσε τα σύνορα) οξύνονται και εθνικιστικές έριδες αναβιώνουν ή νέες εμφυτεύονται ανάμεσα στα έθνη και τους λαούς.

Στην Ελλάδα αυτό το προτσές, αυτή η διαδικασία, υπάρχει πιθανότης να σπάσει με ιστορικές συνέπειες για όλη την Ευρώπη.


Ο Τσάβες ήταν ένας «ήρωας της εργατικής τάξης» όπως νευρική τραγουδάει η ροκ κι ένας «άγιος των φτωχών» όπως στοχαστικός στεφανώνει ο ποιητής.

Αντίο, υπερήφανε Λατινοαμερικανέ, σεμνότατε φωνακλά, φραγκισκανέ επαναστάτη. Δεν θα μας λείψεις, θα σε έχουν στο Πάνθεον των Ανθρώπων οι αδικούμενοι δίκαιοι και γαρύφαλλο στην κάννη των όπλων τους οι σοσιαλιστικές ιδέες...

stathis@enikos.gr



=======================




Ούγκο Τσάβες: 14 χρόνια στο τιμόνι της Βενεζουέλας
Η Λατινική Αμερική θρηνεί τον ηγέτη, που άλλαξε τη πορεία της.

Του Σ. Κούλογλου


Είναι ένα ακόμη παιχνίδι της τύχης, και της ιστορίας: αυτό που δεν πέτυχε το πραξικόπημα το 2002, η εχθρική στάση της Ουάσιγκτον που τροφοδότησε για χρόνια την λυσσασμένη αντίδραση της αντιπολίτευσης και των ΜΜΕ, οι τέσσερις προεδρικές εκλογικές και τα δημοψηφίσματα στα οποία θριάμβευσε, το κατάφερε ο καρκίνος. Ο 58χρονος χαρισματικός ηγέτης της Βενεζουέλας δεν υπάρχει πια και οι διεργασίες που ξεκίνησαν με την εκλογή του το 1998 σε όλη την Λατινική Αμερική, τίθενται πλέον σε δοκιμασία.

Οι αντίπαλοι του Τσάβες και τα διεθνή ΜΜΕ, που ακόμη και όταν δεν εκτελούσαν αποστολή επέμεναν να τον κρίνουν σαν να κυβερνούσε την Ελβετία, τον παρουσίαζαν σαν ένα αδίστακτο λαϊκιστή, καλυμμένο δικτάτορα. Η αλήθεια είναι ότι ακόμη και την εποχή της παντοδυναμίας του Τσάβες, η μεγάλη πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης, γραπτών και ηλεκτρονικών, εξακολούθησαν να ανήκουν σε μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα και υποστήριζαν φανατικά την αντιπολίτευση. Είναι άλλωστε αυτά τα κανάλια που οργάνωσαν το 2002 το πρώτο τηλεοπτικό πραξικόπημα στην ιστορία, χωρίς να υποστούν στην συνέχεια σχεδόν καμία κύρωση για την κατάλυση του Συντάγματος και το βιασμό της δημοκρατίας, που οργάνωσαν και ανοιχτά υποστήριξαν.

Είναι αλήθεια ότι ο Τσάβες δεν ήταν ένας τυπικός πρόεδρος Δημοκρατίας, με βάση τα δυτικά στάνταρτ. Αλλά μήπως είναι η Βενεζουέλα μια κανονική χώρα;Πρόκειται για μια από τις πλουσιότερες χώρες του πλανήτη, αλλά όταν ο Τσάβες ανέλαβε την προεδρία το 55% των νοικοκυριών ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας. Σύμφωνα με την οικονομική επιτροπή του ΟΗΕ η φτώχεια έπεσε κατά 21 μονάδες στα χρόνια του, χώρια τα προγράμματα εναντίον του αναλφαβητισμού και ιατρικής περίθαλψης, όταν εκατομμύρια Βενεζουελανοί είδαν γιατρό για πρώτη φορά στη ζωή τους.

Είναι αυτοί οι απόκληροι της κοινωνίας που κατέβηκαν στους δρόμους επαναφέροντας τον φυλακισμένο από τους πραξικοπηματίες ηγέτη τους στην εξουσία το 2002. Και παρά τα 13 χρόνια στην εξουσία και την δηλωμένη ασθένεια του, τον επανεξέλεξαν πανηγυρικά στην προεδρία τον Οκτώβριο του 2012, με ποσοστό 54%.

Το φαινόμενο Τσάβες είναι γέννημα θρέμμα όχι μόνο της Βενεζουέλας αλλά και ολόκληρης της Λατινικής Αμερικής, που βίωσε με δραματικό τρόπο, την δεκαετία του 80 και του 90,την νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που ζει σήμερα η νότια Ευρώπη. Η εκλογή του το 1998 σήμανε την έναρξη μιας αντίστροφής πορείας, όπου μια μετά την άλλη οι χώρες της νότιας Αμερικής άρχισαν να ξεφεύγουν από τον νεοφιλελεύθερο, νεοαποικιακό ζυγό της Ουάσιγκτον.

Η Βραζιλία, η Ουρουγουάη και ιδίως η Αργεντινή μετά τo κραχ του 2002 βρήκαν στην Βενεζουέλα με το φθηνό της πετρέλαιο έναν σύμμαχο και συμπαραστάτη. Παράλληλα ο Τσάβεζ δημιούργησε την Alba μια αντί-νεοφιλελεύθερη συμμαχία με χώρες όπως η Βολιβία, το Εκουαδόρ, η Νικαράγουα και η Κούβα. Η τελευταία και παρά την φθορά και τις αδυναμίες του καθεστώτος Κάστρο, έχει αποφύγει μέχρι στιγμής να ξαναγίνει μπουρδέλο των ΗΠΑ ακριβώς χάρη στην γενναιόδωρη βοήθεια της Βενεζουέλας.

Αλλά ακόμη και στις υπόλοιπες, πιο ουδέτερες χώρες, από την Χιλή μέχρι την Παραγουάη, η παρουσία του Τσάβες έπαιξε καταλυτικό ρόλο ώστε η Λατινική Αμερική να αλλάξει την μοίρα της: σήμερα, δεν είναι πια η πίσω αυλή κανενός, ούτε των ΗΠΑ.

Δεν είναι βέβαιο ότι αυτή η πορεία θα συνεχισθεί χωρίς πισωγυρίσματα, απόντος του Τσάβεζ. Πολλά θα εξαρτηθούν από την ικανότητα του διαδόχου του να κερδίσει τις έκτακτες προεδρικές εκλογές και στη συνέχεια να ακολουθήσει την πορεία του εμπνευστή της δεύτερης βολιβαριανής επανάστασης. Αλλά η Λατινική Αμερική δεν μπορεί πια να γυρίσει πίσω, στα χρόνια της πλήρους υποταγής.

Μπορεί ο Τσάβες να μην ολοκλήρωσε τις αλλαγές του ή να απέτυχε σε πολλούς από τους στόχους που είχε βάλει για τη χώρα του, όπως η πάταξη της εγκληματικότητας και της διαφθοράς. Έδειξε όμως και στους συμπατριώτες του και σε όλους τους Λατινοαμερικάνους ότι υπάρχουν και πολιτικοί ηγέτες που μένουν πιστοι στις υποσχέσεις τους, που νοιάζονται για τον κόσμο και παλεύουν για να βελτιώσουν την ζωή του.

Οτι υπάρχει και άλλος δρόμος, εκτός από την κοινωνική εξαθλίωση και την υποταγή.

πηγη: protagon.gr