ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΞΕΒΑΝΗΣ

Η Χρυσή Αυγή σκοτώνει…

…γιατί Σαμαράς και Βενιζέλος σιχαίνονται τα αίματα
Του Κώστα Βαξεβάνη



Ο Παύλος Φύσσας, μέλος του αντιφασιστικού κινήματος δολοφονήθηκε από αγέλη φασιστών. Είναι μια πολιτική δολοφονία στην Ελλάδα του success story. Θα συνέβαινε κάποια στιγμή, όχι μόνο γιατί στο φασισμό μετά τους μετανάστες, τους ρομά, τους ομοφυλόφιλους, έρχεται η σειρά σου. Χτυπάει η πόρτα και είναι αυτοί στους οποίους δεν αρέσεις. Η πολιτική δολοφονία θα συνέβαινε γιατί ο φασισμός, δεν είναι ανατροπή, είναι καλογυαλισμένο γρανάζι στο μηχανισμό υποταγής. Δεν είναι αντίσταση, είναι τυφλή βία για να μην υπάρξει καμιά Αντίσταση και κυρίως σε συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Η θεωρία των «δύο άκρων», ήθελε νεκρό για να αποκτήσει υπόσταση και πειστικότητα. Συστηματικά καλλιεργούν αυτή την αντίληψη που εξισώνει το φασισμό με δημοκρατικά πολιτικά κόμματα, που δίνουν μάχη για μια Δημοκρατία που χάνει όλο και περισσότερα εξαιτίας των πολιτικών τους. Θέλουν έτσι να φοβίσουν τον κόσμο, να συκοφαντήσουν και βέβαια να δικαιολογηθούν. Με τον τρόπο αυτό οδηγούν σιωπηλά στο συμπέρασμα «μπορεί να είμαστε απατεώνες, κλέφτες, ψεύτες, αλλά μαζί μας είσαστε ασφαλείς».

Η τακτική τους όμως έχει μια αντίφαση. Από την μία η θεωρία των δύο άκρων φαίνεται να αναγνωρίζει πολιτικές αιτίες σε αυτό που γίνεται (σύγκρουση άκρων) και ταυτόχρονα ζητάνε μια απολίτικη, «οικουμενική» συνστράτευση. Η άνοδος του φασισμού στην Ελλάδα έχει πολιτικές αιτίες. Ο Σαμαράς έθεσε τους μετανάστες στην πολιτική ατζέντα ως το βασικό πρόβλημα φτιάχνοντας μάλιστα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο Σαμαράς μετέτρεψε τις ακροδεξιές απόψεις στο κόμμα του που κυκλοφορούσαν λάθρα, σε επίσημη γραμμή. Ο Σαμαράς ταυτίζει τον πατριώτη με τον ακροδεξιό και τον θρήσκο. Ο Σαμαράς έβαλε σε επιτελικές και κυβερνητικές θέσεις χουντικούς, αρνητές του ολοκαυτώματος και αναθεωρητές του ναζισμού. Ο Βενιζέλος συμφώνησε και χρησιμοποίησε τον μπαμπούλα της Χρυσής Αυγής για να κρύψει πόσο τέρας είναι ο ίδιος και η πολιτική του.

Ο φασισμός δεν φυτρώνει ως μανιτάρι στο δάσος. Κάποιοι τον ποτίζουν συστηματικά. Την δεκαετία του ‘60, από τα απομεινάρια των εθνικοφρόνων φασιστών δημιούργησαν το παρακράτος για να αναχαιτίσουν την Αριστερά. Σήμερα δουλεύουν με τη Χρυσή Αυγή. Τόσο απλά.

Όσοι πραγματικά ανησυχούν για το φαινόμενο, είναι υποχρεωμένοι να το κατεβάσουν από το κάδρο του φόβου και να το δουν κατάματα. Είναι δυνατόν να σε φοβίζει η Χρυσή Αυγή, αλλά όχι η καταστροφή μιας χώρας η οποία της δίνει τη δυνατότητα να σπεκουλάρει; Είναι δυνατόν να φοβάσαι πως θα καταλυθεί η Δημοκρατία από τη Χρυσή Αυγή, αλλά να μην βλέπεις πως δεν θα μείνουν και πολλά να καταλύσει η Χρυσή Αυγή;

Είναι δυνατόν να φοβάσαι τα ζώα του φασισμού, αλλά να μην φοβάσαι τη ζούγκλα που έχει μετατραπεί η χώρα που της έκοψαν σχολεία, νοσοκομεία, τους μισθούς, την ίδια την ανάσα και το όνειρο; Είναι δυνατόν να σε φοβίζει ο φασισμός και να μην καταλαβαίνεις πως στην Ελλάδα του Σαμαρά και του Βενιζέλου, ο φασισμός δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχε ο νεοφιλελευθερισμός τους; Αν δεν έπαιρναν από αυτούς που δεν έχουν για να κάνουν πιο πλούσιους αυτούς που έχουν; Αν δεν εξόργιζαν τον κόσμο για να στρατολογήσουν οι φασίστες οργή και απόγνωση;

Τα 3 τελευταία χρόνια συστηματικά δημιουργείται η εντύπωση, πως χρειάζεται μια στάση ευθύνης, που δεν είναι τίποτα άλλο από πραότητα και αποδοχή. Επιδοτημένοι ψευτοδιανοούμενοι, καθηγητές Πανεπιστημίου που είναι δημιουργήματα των δημοσίων σχέσεων και του κομματισμού, ξεπεσμένοι λαϊφστυλάδες που αντικατέστησαν τις συνταγές ωχαδερφισμού και καλοπέρασης με το προσκύνημα του νεοφιλελευθερισμού της συλλογικής ευθύνης, προτάσσουν την απομάκρυνση από την ένταση «απ όπου κι αν προέρχεται». Αρκεί να μην δούμε την πολιτική από εκεί που προέρχεται.

Σε αυτό ακριβώς το κλίμα, εχθρός είναι η Χρυσή Αυγή που σκοτώνει, αλλά όχι οι πολιτικές που σκοτώνουν. Οι φασίστες που θα φτιάξουν γκέτο, αλλά όχι οι κυβερνήσεις που ήδη έφτιαξαν. Μπορεί να μην είναι ανοιχτά οπαδοί του ευγονισμού του Χίτλερ, αλλά αποδέχονται στην κοινωνία να επικρατεί η φυσική επιλογή και ο οικονομικός ευγονισμός. Όποιος δεν αντέξει, είναι γιατί δεν άξιζε να ζει και όχι γιατί τον σκότωσε ο Άδωνις. Μπορεί να μην διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε λευκούς και μαύρους ακόμη, αλλά τους διαχωρίζουν σε αυτούς που έχουν δικαίωμα στη μόρφωση, την υγεία, τη ζωή και σε αυτούς που δεν έχουν.

Σε μια δημοκρατία που λειτουργεί, σε μια χώρα με κοινωνική Δικαιοσύνη, σε μια Ελλάδα που όλοι μπορούν να ζήσουν, δεν μπορεί ούτε να υπάρξει Χρυσή Αυγή, ούτε να σκοτώσει. Σε μια χώρα που καταρρέει η Χρυσή Αυγή είναι εργαλείο. Το εργαλείο του Σαμαρά και του Βενιζέλου. Και καμιά φορά αυτό το εργαλείο είναι μαχαίρι που σκοτώνει με θράσος έναν άνθρωπο (όχι μετανάστη πια) μπροστά στα μάτια δεκάδων άλλων. Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως οι ίδιοι σιχαίνονται τα αίματα. Όπως και όλοι οι ηθικοί αυτουργοί.

Πηγή: koutipandoras.gr

------------------

Το διαβασα πριν 4-5 λεπτά και θεωρώ ότι είναι η πιο εμπεριστατωμένη ανάλυση που έχω διαβάσει σχετικά με τη ΧΑ αλλά και γενικότερα (π.χ.τα αίτια που οδηγούν πολίτες απλά δεξιούς, να ψηφίσουν ΧΑ) . Δεξιοί ήταν πάντα οι έλληνες. Βασιλικοί ή Βενιζελικοί, το ίδιο κάνει…

Τώρα, γράφοντας, σκέφτηκα το εξής: Κάνουμε λάθος να χαρακτηρίζουμε ΝΑΖΙ, ακόμη ακόμη και τον Μηχαλολιάκο… Όπως, λάθος είναι να θεωρούμε κομουνιστές, τη Λιάνη και άλλα στελέχη του ΚΚΕ. Από τη ώρα που οι ιδεολογίες αυτού του τύπου, έχουν φτάσει να αντιπροσωπεύονται από τη Λιάνη και τον Κασιδιάρη, έχουν κάνει κουρέλια τον μανδύα της ιδεολογίας τους.

Ο Χίτλερ αλλά και ο Στάλιν (δεν τους εξομοιώνω), που ήταν ότι αποδείχθηκε πως ήταν, υπήρξαν οι κυβερνήτες στις χώρες τους για πολλά χρόνια και διαμορφωτές ή συνεχιστές της ιδεολογίας τουw, αντίστιχα. Δεν ήταν δήθεν, ήταν η ψυχή και το σώμα αλλά και η μήτρα της ιδελογίας τους και αυτό λέει πολλά στη δική μου πολιτική λογική.

‘Οπου ισχύει το όλα ή τίποτα, όπως σε ένα Π.Π. η μια Επανάσταση , σκάει μύτη και το "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα’’. Και αυτό, τους "εξαγνίζει" στα μάτια μου... Καμιά σύγκριση απολύτως του τότε με το σήμερα... Οι εποχές διαμορφώνουν τους ανθρώπους τους, όχι το αντίθετο..

Σας ζητώ συγνώμη για το παραλήρημα... είμαι ακόμη επηρεασμένος από το Α ημίχρονο του Ολυμπιακού και 1-2 σφηνάκια μπέιλις...

@radival30



=======================


Τα παιδιά ενός άπληστου θεού...

Δημοσίευση  radical30 στό Παρ Sep 23, 2011 3:24 pm



Η θρησκεία δεν είναι το όπιο του λαού. Είναι η κόκα του. Δίκιο έχει ο Ουμπέρτο Έκο και όχι ο Μαρξ. Δεν υπάρχει πόλεμος στην υφήλιο που να μην είναι καθαγιασμένος απ’ το θρησκευτικό μίσος. Δεν υπάρχει θρησκευτικός δρόμος αγάπης που δεν είναι στρωμένος με πτώματα απίστων.

Αν υπάρχει Θεός, κριτικός και παντοδύναμος, τότε σίγουρα θα έχει τη δύναμη να αυτοαναιρεθεί, βλέποντας όλα αυτά που έχει δημιουργήσει. Αφού πρώτα κάψει τους αντιπροσώπους του στη Γη. Ο Θεός δεν χρειάζεται ενδιάμεσους, δόγματα, τελετουργικά. Αν υπάρχει Θεός, δεν μπορεί να γίνει κακός ή καλός επειδή του καίνε πέντε γραμμάρια παραφίνης ή γδέρνουν τα γόνατά τους για να φτάσουν ως το ευλογημένο θησαυροφυλάκιο της Τήνου.

Προσωπικά, δεν έχω καταλάβει γιατί ο Θεός, ο οποίος είναι Παντογνώστης, δημιούργησε πλούσιους για να τους δοκιμάζει και ταυτόχρονα φτωχούς για να τους δοκιμάζει και αυτούς. Και γιατί να τους δοκιμάσει, αφού ο ίδιος το γνωρίζει το αποτέλεσμα και το προκαθορίζει; Μάλλον δίκιο έχει ο Ταρκόφσκι που έλεγε πως «γι’ αυτούς που πιστεύουν, Θεός υπάρχει, ενώ γι’ αυτούς που δεν πιστεύουν, δεν υπάρχει». Ας αφήσουμε, όμως, τον Θεό ν’ ασκήσει το τιμωρητικό του έργο στα χιλιάδες παιδιά της Αφρικής που πεθαίνουν και ας πάμε στους ανθρώπους του.

Σε μικρή ηλικία δεν μπορούσα να καταλάβω πώς οι παπάδες είναι τόσο χοντροί με τόση νηστεία. Παιδική αφέλεια, που στην ηλικία μου ακούγεται ως αυθάδης λαϊκισμός. Η ιστορία, λοιπόν, των εκπροσώπων της Εκκλησίας στην Ελλάδα δεν είχε τίποτα θαυματουργό. Στάθηκαν στο πλευρό της εξουσίας, όπως αυτή εκφράστηκε. Αφόρισαν τη Φιλική Εταιρεία, τον Υψηλάντη, την Επανάσταση και αργότερα τον Καζαντζάκη. Προσκύνησαν τους Γερμανούς κατακτητές, ευλόγησαν το μυστρί του Παττακού και τις θηριωδίες του Παπαδόπουλου ως αναπλαστική διαδικασία του Έθνους.

Στις μέρες μας συνεχίζουν να ασχημονούν. Το ότι μετατρέπουν τη μεταφυσική αγωνία σε φυσικό εμπόριο είναι το λιγότερο. Εμπορεύονται ακόμη και τα πτώματα. Ποια θρησκευτικότητα έχει αυτό; Καμία.

Τις δύσκολες ημέρες που περνάμε, το κήρυγμά τους είναι κήρυγμα μισαλλοδοξίας. Τους φταίνε ο Κύρκος, οι μετανάστες, οι γκέι. Μισούν προκαταβολικά τη σκέψη που μπορεί να τους αφήσει απ’ έξω ως περιττούς κι επικίνδυνους.

Θα ήθελα πολύ να δω άγιους Πατέρες, αλλά βλέπω, όπως πάντα, αφιονισμένους φονταμενταλιστές και υποκριτές. Και δεν έχει σημασία ποιο δόγμα εκπροσωπούν. Είναι τραγικά ίδιοι. Ενοχοποιούν το ανθρώπινο σώμα, τον έρωτα, το γέλιο. Θέλουν πόνο, αίμα, ανέχεια. Για τους άλλους, συνήθως. Ακόμη και η αγάπη, συναίσθημα χωρίς όρους και όρια, γι’ αυτούς είναι ένα σύστημα προαπαιτούμενων. Η αγάπη τους παράγεται απ’ τον φόβο της τιμωρίας. Ηθικολογούν υποκριτικά με την ίδια ευκολία που έλεγαν κάποτε πως η μαλακία τυφλώνει. Μόνο που τώρα λένε πως η ομοφυλοφιλία είναι κουσούρι. Τακτοποιώντας προσεκτικά τα ράσα, μη φανεί από κάτω η ζαρτιέρα.

Ανακαλύπτουν τη φιλανθρωπία μόνο όταν είναι εξευτελιστική για την ανθρώπινη προσωπικότητα και γεμίζει ιδρύματα όπου παιδιά, δεκαετίες τώρα, πέφτουν θύματα κακοποίησης και παιδοφιλικών ορέξεων.

Πού είναι, αλήθεια, η φιλανθρωπία τους τώρα που η χώρα δοκιμάζεται; Απειλούν για να μη φορολογηθεί η Εκκλησία, για να μη χάσουν ούτε ουγγιά από τα θησαυροφυλάκια της Τήνου, της Σουμελά, της Αγιάσου. Παναγίες καρατίων για φτηνή θεολογία.

Δεν τους αγγίζει κανένας. Συναλλάσσονται μόνο μαζί τους για να γεμίζει μαζί με το παγκάρι των εκκλησιών και αυτό της κάλπης. Ο κόσμος ήδη πεινάει και αυτοί συνεχίζουν να φτιάχνουν εκείνους τους ναούς-τέρατα για να ικανοποιούν μια θρησκευτικότητα τέρας. «Υπέρ αποπερατώσεως του ιερού ναού». Έχω γίνει μεσήλικας και αυτοί ακόμη αποπερατώνουν τη ματαιοδοξία του Πλουμιστή, με χρυσά καντήλια, χρυσές απολαβές κι έναν θεό φιλάργυρο. Μόνο το πρετ α πορτέ του Άνθιμου με τα χρυσά άμφια και οι σταυροί θα έχτιζαν ένα νοσοκομείο. Έχω μετρήσει 20 διαφορετικά, μόνο από φωτογραφίες στο ίντερνετ.

Το θέμα δεν είναι αν εγώ είμαι βλάσφημος και άπιστος, αλλά αν αυτοί έχουν πραγματικά Θεό. Αν υπάρχει Θεός, δεν θα πάω στην κόλαση. Θα είναι ασφυκτικά γεμάτη απ’ αυτούς.


Κώστας Μπαξεβάνης




=================================


Κώστας Βαξεβάνης και Protagon.gr

Με ξύπνησαν φίλοι για να μου πουν γελώντας, πως στο site του Σταύρου Θεοδωράκη protagon.gr, έχω την τιμητική μου. Υπήρχε ένα σατυρικό δημοσίευμα με τίτλο «Ο Κώστας Βαξεβάνης αιτία που χώρισε η Μόνικα Μπελούτσι». Ποιός στη χάρη μου. Έστω και σατυρικά να σε τοποθετούν δίπλα στη Μόνικα. Διάβασα το δημοσίευμα και μου έκανε εντύπωση.

Το protagon, που κανένας από τους πρωταγωνιστές του δεν έχει γράψει μιαν αράδα, έστω συναδελφικά, για τις νομικές περιπέτειες που ήταν το αποτέλεσμα της αποκάλυψης της λίστας Λαγκάρντ, να σπαταλά τον πολύτιμο χώρο του για να γράψει μια φανταστική ιστορία γέλιου; Για μένα ειδικά, που η προσωπική μου ζωή δεν ήταν ποτέ στα μανταλάκια; Περίεργο.

Δεν έγραψε για τα δημοσιογραφικά βραβεία σε όλο τον κόσμο,για τα άρθρα μου που δημοσίευσαν οι ξένες εφημερίδες και έγραψε για το ανύπαρκτο; Μήπως έπρεπε να γελάσω και τα έπαιρνα σοβαρά τα πράγματα; Μήπως έπρεπε να τους πάρω τηλέφωνο για να τους ευχαριστήσω για όσα έγραψαν, πως έχω αδυναμία στις ιταλίδες καλλονές και μου έχουν κι αυτές, κι εγώ ο μουντρούχος δεν μπορούσα να βγω απ’ τον βαρύ και ασήκωτο μικρόκοσμό μου; Μήπως έχω πολύ λιγότερο χιούμορ από τον Σταύρο Θεοδωράκη;

Μετά θυμήθηκα πως στις 8 Ιουνίου, ο Σταύρος μου είχε στείλει ένα οργισμένο μήνυμα για να διαμαρτυρηθεί που σε μια σατυρική στήλη του περιοδικού, στο Τεύχος 29, υπήρχε ένα σχόλιο για κάτι που είχε πει.

Είχε πει ο Θεοδωράκης «δημοσιογραφικά, νομίζω, ότι έχουμε προσφέρει ένα συμπροβληματισμό στην κοινωνία μας τα τελευταία χρόνια». Και ο συντάκτης του HOT DOC έγραφε «ο βασικός προβληματισμός νομίζω αφορά ποιό είναι το καλό σας προφίλ στην κάμερα». Είχε εξοργιστεί ο Σταύρος και μου είχε γράψει ειρωνικά πως «ο συντάκτης μου ήταν μεταγραφή από το Τρωκτικό». Άρα λοιπόν ο Θεοδωράκης δεν είχε απαραίτητα περισσότερο χιούμορ από μένα. Αντιθέτως.

Στη συνέχεια θυμήθηκα κάτι άλλο. Πως στις 8 Οκτωβρίου είναι η εκδίκαση της υπόθεσής μου για τη λίστα Λαγκάρντ. Φαντάζομαι δεν θα γράψει κάτι γι’ αυτό το protagon για το οποίο γράφουν ο Guardian, οι New York Times και άλλοι πολλοί, αλλά προλαβαίνει ως τότε να σπάσει λίγο πλάκα. Να εμφανίσει τον Βαξεβάνη απαξιωτικά, «σατυρικά», πλακατζίδικα. Όχι ως αυτόν που τα βάζει με το σύστημα, αλλά ως αυτόν που είναι άξιος λόγου ως γκομενάκιας και άλλα ελαφρά.

Δεν θα έγραφα όσα γράφω, αν δεν είχα την άποψη πως το protagon δίνει τον «Αγών» του, για μια άλλη Ελλάδα. Των θηρίων που επιχειρεί να εμφανίσει ως σωτήρες. Δικαίωμά του, αν και μπορώ να πω, πως αυτός του ο «Αγών», επιβραβεύεται. Είναι γεμάτο από διαφημίσεις Τραπεζών, κρατικών επιχειρήσεων και φίλων φιλελεύθερων επιχειρηματιών. Πώς λοιπόν να μην γράφει «ιστορίες για να σκεφτόμαστε διαφορετικά»;

Εδώ και αρκετούς μήνες, είναι ο εκφραστής των πιο αντιδραστικώ απόψεων που εμφανίζονται ως επιφώτιση αυτογνωσίας και αυτοτιμωρίας. Ο συρφετός του life style έχει μετεξελιχθεί σε ροζοχίτωνες της πολιτικήςτου εκφοβισμού. Αυτό δεν είναι θέμα μόνο του συγκεκριμένου site, αλλά πολιτικό.

Γενικότερα, οι παλιοί προβληματισμένοι μιας βολικής και βολεμένης Αριστεράς, που αναδείχτηκαν πουλώντας προβληματισμό (και ανησυχούσα Αριστερά βεβαίως) έγιναν οι φορείς του ακραίου νεοφιλελευθερισμού. Έγιναν οι νεοχίπις της πολιτικής υπευθυνότητας. Εναλλακτικοί, κριτικοί, ανοιχτοί σε όλες τις απόψεις, αλλά εκφραστές πάντα μιας πολιτικής.

Το 2011, είχα γράψει ένα άρθρο για τις εξωτικές πάπιες της δημοσιογραφίας. Δεν είχα στο μυαλό μου το protagon, αλλά θεωρώ πια πως του ταιριάζει. Σας το παραθέτω:


«Υπάρχει μια δημοσιογραφία που δεν είναι ούτε μάχιμη, ούτε κατευθυνόμενη. Δεν μπορείς να την κατηγορήσεις πως τα παίρνει, αλλά ούτε πως ματώνει για όσα πρέπει να ματώνει η δημοσιογραφία. Είναι κάτι σαν τις ομιλίες του κυρίου Βενιζέλου. Σαγηνευτικές, με ροή, σε στρέφουν στον θαυμασμό, αλλά σχεδόν ποτέ δεν καταλαβαίνεις γιατί έγιναν και τι ήθελαν να πουν. Είναι ένα είδος εξωτικής δημοσιογραφίας.

Σε αυτή την δημοσιογραφία, η Ελλάδα δεν πονάει, δεν έχει παραδοθεί στη διαφθορά, δεν είναι θύμα χρόνιων πολιτικών και ανέντιμων πολιτικών, αλλά παραπαίει ανάμεσα σε αόριστες ευθύνες λόγω έλλειψης κυρίως ενός πολιτικού σαβουάρ βιβρ, που αν υπήρχε θα ήταν θαυματουργό. Σε αυτή τη δημοσιογραφία η κοινωνία και οι ανάγκες της, αντικαθίστανται από μια κοινωνική ευαισθησία που δεν έχει και κυρίως δεν ζητά ευθύνες.

Στο επίκεντρο αυτής της δημοσιογραφίας είναι όλα τα άσχημα φαινόμενα και οι συμπεριφορές αρκεί να μην χρειαστεί κάποιος, με όνομα και διεύθυνση, να φταίει. Αυτή η δημοσιογραφία στρέφει το βλέμμα στη διαφορετικότητα, στις καταπιεσμένες ομάδες, στο περιθώριο, έχοντας συμφωνήσει με τον εαυτό της, πως είναι ο ιεραπόστολος της καταπιεσμένης Ελλάδας. Μέχρι εκεί όμως. Δεν θα σταυρωθεί ποτέ.    Και βέβαια δεν θα σταυρώσει κανένα. Είναι μια δημοσιογραφία που αποτελεί την άλλη όψη του λαϊκισμού. Ίσως δεν παίζει τόσο με τα ένστικτα, αλλά παίζει εξίσου με το συναίσθημα. Αγιοποιώντας πάντα    τον εαυτό της.

Υπάρχει μια δημοσιογραφία που είναι αποδεκτή και από αυτούς που φταίνε και από αυτούς που δεν φταίνε. Και τα έχει με όλους καλά γιατί δεν ενόχλησε ποτέ κανένα. Συμπορεύεται με την εξουσία, δημιουργώντας πάντα την εντύπωση πως το κάνει από την μεγάλη της ανάγκη να την ελέγχει. Υπάρχει μια ναρκισσιστική δημοσιογραφία, που αυτοθαυμάζεται, που αυτοϊκανοποιείται, αλλά δεν αυτοχρηματοδοτείται. Έχει πάντα σπόνσορα.

Είναι η δημοσιογραφία που φταίει εξίσου με την πουλημένη δημοσιογραφία για την κατάντια μας. Δεν είναι life style, αλλά εκπροσωπεί το life style της ιδεολογίας, της αναζήτησης και του προβληματισμού. Δεν είναι άξεστη, δεν είναι τραχιά, δεν είναι ενοχλητική. Είναι παντός καιρού και έχει μόνο φίλους. Ένας φίλος μου την αποκαλεί bi-δημοσιογραφία. Νομίζω πως της πάει ο χαρακτηρισμός εξωτική. Γεμάτη με δημοσιογράφους που κάνουν τις πάπιες».


Υ.Γ. Για τον συγγραφέα του «σατυρικού» άρθρου, μόνο να τον ευχαριστήσω που με έβαλε μαζί με την Μπελούτσι. Και τον Θεοδωράκη ευχαριστώ κατά τα άλλα. Με την Μπελούτσι με έβαλε. Φαντάζεσαι να με έβαζε να βγαίνω απ’ το σπίτι του Ψυχάρη χαράματα;


Κώστας Μπαξεβάνης
@radical30




=========================


Αθωώθηκε ο Κ. Βαξεβάνης

Την ενοχή του δημοσιογράφου είχε προτείνει ο Εισαγγελέας

Αθωώθηκε τελικώς ο Κ. Βαξεβάνης, την ενοχή του οποίου για τη δημοσιοποίηση δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα με τη χρήση του
Τύπου, είχε προτείνει νωρίτερα ο εισαγγελέας. Ο εισαγγελέας μιλώντας σε ιδιαιτέρως αυστηρό τόνο, έκανε λόγο για διαπόμπευση και διασυρμό υπόληψης ανθρώπων, ενώ ανέφερε χαρακτηριστικά:

«Ο Κώστας Βαξεβάνης μας λέει άρον-άρον "σταύρωσον αυτούς" και αυτό δεν αποτελεί λύση στο πρόβλημα της χώρας. Σε μια κοινωνία που ζητάει αίμα, μετέτρεψε τη χώρα σε ένα "Κολοσσαίο" και πέταξε μέσα ανθρώπους και υπολήψεις».
------------
Σχόλιο:
Σύμφωνα με μη επιβεβαιωμένες, προς το παρόν, πληροφορίες, μετά την αθωωτική για τον Κ. Βαξεβάνη απόφαση του δικαστηρίου, ο εισαγγελέας
απεπειράθει να αυτοκτονήσει,   ενώπιον των δικαστών (μελών) της Έδρας, αλλά απέτυχε λόγω έγκαιρης παρεμβολής του δίπλα του καθήμενου δικαστή..
@radical30
-------------


Για «μια πολύ σοβαρη νομολογία, που επιτρέπει στους δημοσιογράφους να κάνουν τη δουλειά τους» μίλησε ο Κ.Βαξεβάνης μετά την έκδοση της απόφασης.

Παράλληλα ευχαρίστησε τα ξένα μέσα ενημέρωσης για τη συμπαράσταση τους, όσο και πολλούς Έλληνες συναδέλφους του.  

Νωρίτερα, ο δημοσιογράφος στην απολογία του υποστήριξε ότι:
«η δημοσιοποίηση ενός ονόματος και η σχέση του με την τράπεζα,
δεν είναι προσωπικό δεδομένο. Οι συναλλαγές με τις τράπεζες είναι δημόσιες και όταν τις κάνουμε δεν φοράμε κουκούλα».

Για τη λίστα Λαγκάρντ είπε:
«είναι ένα ντοκουμέντο που απέδειξε και την αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, ενώ επάνω του στηρίχτηκαν εκβιασμοί. Δύο έλληνες πολιτικοί αρχηγοί, τόσο ο Αλέξης Τσίπρας όσο και ο Πάνος Καμμένος ρώτησαν τον κ. Βενιζέλο, τι ακριβώς έκανε πριν τις εκλογές με το στικάκι και δεν πήραν απάντηση. Το θέμα της λίστας δεν είναι νομικό. Η λίστα είναι ένα κοινωνικό, πολιτικό και πάρα πολύ σοβαρό θέμα».

Ο Κώστας Βαξεβάνης υποστήριξε επίσης, ότι δεν είναι υπεύθυνος για την ενοχοποίηση που έχει δημιουργηθεί γύρω από τη λίστα. Οσο για την αναφορά στη λίστα, ότι όσοι συμπεριλαμβάνονται σε αυτή είναι βουτηγμένοι στην παρανομία, ο δημοσιογράφος είπε:
«δεν την έχω πει εγώ, την έχει πει η Λαγκάρντ, η Μέρκελ, ο Βενιζέλος, ο Καπελέρης».

Στις 18.20 ο δημοσιογράφος ξεκίνησε την απολογία του. Προηγουμένως κατέθεσε, ως μάρτυρας υπεράσπισης, η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου. Κατά τη σχεδόν δίωρη κατάθεσή της, άφησε να εννοηθεί ότι ενδεχομένως η λίστα Λαγκάρντ να έχει αγοραστεί.

Βασικό σκεπτικό της, το γεγονός ότι επί κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου, τα μυστικά κονδύλια (κωδικός απόρρητων εξόδων) του προϋπολογισμού εμφανίσθηκαν διογκωμένα κατά 100 εκατομμύρια ευρώ. Επίσης, ως μάρτυρας κατέθεσε και η κυρία Δήμητρα Γαλάνη.


πηγή: Το Βήμα

Τον Βαξεβάνη, τον Αρβανίτη και την Κατσίμη; Τους ξεχάσαμε!
Του Σ. Κούλογλου

Tα αιτήματα και η “πλατφόρμα” που διαμόρφωσαν οι συνεργαζόμενες Ενώσεις και Ομοσπονδίες στον Τύπο και τα ΜΜΕ για την χθεσινή απεργία, είναι χαρακτηριστικά για την συντεχνιακή νοοτροπία που κυριαρχεί στον δημοσιογραφικό χώρο και έχει συμβάλλει καθοριστικά στην καταστροφική πορεία του κλάδου.

Από την πλατφόρμα της απεργίας, που κηρύχθηκε για την υπαγωγή των δημοσιογραφικών ασφαλιστικών ταμείων στον ΕΟΠΥΥ, λείπει η παραμικρή αναφορά για τις πρόσφατες, συνεχείς λογοκριτικές παρεμβάσεις και την επίθεση που δέχεται η ελευθερία της έκφρασης από μια κυβέρνηση που καθιερώνει τον αυταρχισμό και φλερτάρει με την αντιδημοκρατική εκτροπή.

Όσο και αν μοιάζει απίστευτο, δεν διατυπώνονται προφανή αιτήματα, όπως η παύση της ποινικής δίωξης εναντίον του Κώστα Βαξεβάνη και η ανάκληση της απόφασης για την απομάκρυνση του Κώστα Αρβανίτη και της Μαριλένας Κατσίμη, από την εκπομπή της ΝΕΤ “Πρωινή Ενημέρωση”.

Συνεχίζεται έτσι η παράδοση που θέλει τους Ελληνες δημοσιογράφους – σε αντίθεση με όλους τους ξένους συναδέλφους τους – να μην έχουν απεργήσει ΠΟΤΕ για να προασπίσουν την ελευθεροτυπία.

Οι παραλείψεις αυτές, ενισχύουν την εικόνα που κυριαρχεί στην κοινή γνώμη για τους δημοσιογράφους: ότι πρόκειται δηλαδή για μια κοινωνική ομάδα παχύδερμων, συχνά διεφθαρμένων ατόμων, που αδιαφορούν για τα προβλήματα των πολιτών και την τίμια ενημέρωση, παραπλανούν και ενδιαφέρονται αποκλειστικά για την πάρτη τους.

Η εικόνα αυτή ενισχύεται καθημερινά, από την αντιδεοντολογική και παραποιημένη κάλυψη των εξελίξεων που συγκλονίζουν την χώρα μας.
Δεν είναι δυνατόν, λόγου χάριν, οι δημοσιογράφοι να “ανακαλύπτουν” τον Στουρνάρα μόνο όταν προσπάθησε να βάλει τα ταμεία τους στον ΕΟΠΥΥ: πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο που με τις απίθανες “μελέτες”του στο ΙΟΒΕ (όπως πχ ότι αν ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα θα ανέβει το ΑΕΠ κατά 13,5%!!) έχει συμβάλλει αποφασιστικά για να επιβληθούν τα επαχθή, εξωπραγματικά μνημόνια που καταστρέφουν την χώρα.

Και μόλις η εικόνα πάει να βελτιωθεί, λόγω των προαναφερθέντων συναδέλφων που έκαναν σωστά την δουλειά τους και διώκονται γι αυτό, έρχονται ενώσεις και ομοσπονδίες που κηρύσσουν απεργία χωρίς να πουν ούτε μια λέξη για την υπεράσπιση τους.

Παραγνωρίζοντας, μεταξύ των άλλων, ότι υπάρχουν και δημοσιογράφοι που καλούνται να απεργήσουν, ενώ δεν είναι μέλη των “ευγενών” ασφαλιστικών ταμείων. Σε ποια βάση άραγε θα το κάνουν, εκτός από την καταδίκη των διώξεων των συναδέλφων και της λογοκρισίας, που αφορά όλους;

Η απάντηση που μου έδωσε αρμόδιος συνδικαλιστής συνάδελφος, στον οποίο διαμαρτυρήθηκα για τις παραλείψεις, ήταν αφοπλιστική: “έχεις δίκιο, αλλά το ξεχάσαμε”!!

Οι δημοσιογράφοι μπορούν να υπερασπίσουν τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα και να βελτιώσουν την θέση τους, μόνο όταν επιτελούν σωστά την βασική αποστολή τους. Όσο οι εφημερίδες κλείνουν, γιατί κανείς δεν τις πιστεύει και τα δελτία ειδήσεων απαξιώνονται, τόσο οι δημοσιογράφοι θα χάνουν την δουλειά και την ασφάλιση τους. Ακόμη κι αν σπάσουν το ρεκόρ Γκίνες απεργιών (στο βρόντο).

Με δεδομένη την ραγδαία απαξίωση της δημοσιογραφίας, αποτελεί πλέον συνενοχή η συμπόρευση με την κυρίαρχη, συντεχνιακή αντίληψη, που μας έφερε ως εδώ. Από εδώ και στο εξής, εγώ προσωπικά και το Tvxs, ως μέσο ενημέρωσης (οι συντάκτες του διατηρούν την απόλυτη ελευθερία να αποφασίζουν για τον εαυτό τους) θα απεργεί μόνο όταν, τουλάχιστον στην ίδια μοίρα με τα όποια δίκαια συνδικαλιστικά αιτήματα, θα προβάλλονται συγκεκριμένες διεκδικήσεις για την υπεράσπισης της ελευθεροτυπίας και των συναδέλφων, που διώκονται για τις απόψεις τους.

ΥΓ. Στα 2 εκατομύρια έφθασαν οι επισκέψεις τον Οκτώβριο (1,983,609 για την ακρίβεια, σύμφωνα με τις επίσημες μετρήσεις της Google) στο Tvxs, που κλείνει σήμερα τα 4 και μπαίνει στα 5.

Χρόνια μας πολλά.


TVXS.GR

Η συντριβή του συστήματος και το τέλος του διεστραμμένου «εγώ».


Χειρότερο απ' το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός
ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον
φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει
χειρότερος φόβος απ' τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι
και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ' το τέλος, φοβάσαι
τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.

Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει
να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα
μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν' απαντήσει αλλά και κανένας δεν
θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι;

Θ' αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα
προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ' αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια;
Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνουμε ρετσίνα με τον γείτονα που δεν
γνωρίζουμε καν, όπως σ' εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη
Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο
διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ' όλα είναι το δικό μας
σενάριο;

Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας.
Προσπαθώ να καταλάβω, τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των
προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της
διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το
πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και
ανεπάγγελτους; Θ' αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός,
ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι
η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;

Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που
δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε.

Στη γειτονιάμου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και
τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος
ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε
αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν
διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο
γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ' αναθρέφει πια τα παιδιά.

Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ' αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ' ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο
ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους
κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.

Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να
επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να
είναι το υποκατάστατο του οργασμού, στις κουβέντες που ψάχνουν την
επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό
οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους
εκτιμάμε. Θ' αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος
και όχι αναγνωρίσιμος. Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την
Τζούλια για τις κόρες τους.

Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το
διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει
με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό
ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε
πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν'
αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το
ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν
επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.

Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν
τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στο Κίεβο. Στα καφενεία των χωριών θα
συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs,
οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη
δουλειά.

Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ' αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε
πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα.
Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση.
Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού,
που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις,
ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν, την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Walker Bklack.

Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση
δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.

Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν' αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί,
πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν
να πουλάνε βαμβάκι, ή στις δημόσιες σχέσεις.

Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες
άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι
αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ' απολυθούν
κάποιοι απ' αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια.

Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα
καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι
«Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του
Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν
επίδομα. Και όσες απ' αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του
γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.

Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που
αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμενο του
εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι Ευτυχία την κενότητα και τον
ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι' αυτό θέλω να τελειώνουμε.


Κώστας Βαξεβάνης


==============



"Η Ελλάδα γέννησε την δημοκρατία. Τώρα την εκδιώκει μια ισχυρή ελίτ"

Στην Guardian δημοσιεύτηκε, πριν λίγες ώρες, το παρακάτω άρθρο του Κώστα Βαξεβάνη:

«Όσους περισσότερους νόμους έχει μια χώρα, τόσο πιο διεφθαρμένη είναι» έλεγε ο Ρωμαίος Τάκιτος. Η Ελλάδα έχει αρκετούς νόμους. Τόσους ώστε η διαφθορά να αισθάνεται ασφαλής. Μια κλειστή ομάδα εξουσίας παρανομεί, στη συνέχεια ψηφίζει νόμους για να νομιμοποιήσει τις παρανομίες, αυτοαμνηστεύεται και στη συνέχεια δεν υπάρχουν μέσα ενημέρωσης ώστε να αποκαλύψουν το τι πραγματικά συμβαίνει.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η περιπέτεια ενός ανεξάρτητου περιοδικού, του HOT DOC, που είναι και προσωπική μου, είναι θέμα σε ολόκληρο τον κόσμο. Όχι όμως και στα εγχώρια μέσα. Πριν από μερικούς μήνες, το REUTERS και ο βρετανικός Tύπος, αποκάλυψαν σκάνδαλα των ελληνικών Τραπεζών. Τα ελληνικά ΜΜΕ, δεν έγραψαν τίποτα. Στη θέση που έπρεπε να είναι τα ρεπορτάζ των αποκαλύψεων, ήταν οι πληρωμένες διαφημίσεις από αυτούς που έριξαν έξω τις ελληνικές τράπεζες.

Η υπόθεση «Λαγκάρντ» στην Ελλάδα δεν είναι παρά η βίαιη έκφραση όλου αυτού. Το 2010, η κυρία Λαγκάρντ παρέδωσε στον υπουργό Οικονομικών της Ελλάδας Γ. Παπακωνσταντίνου λίστα με αυτούς που διατηρούσαν λογαριασμούς στο εξωτερικό. Κάποιοι από αυτούς είχαν καταθέσεις μαύρου χρήματος. Η λίστα χάθηκε. Δεν αποτέλεσε ποτέ αντικείμενο έρευνας. \
Ο έλληνας υπουργός, ο Γιώργος Παπακωνταντίνου, την παρέδωσε στον επόμενο, τον Ευάγγελο Βενιζέλο και αυτός κάπου την έχασε, σαν να επρόκειτο για λαθραίο CD μουσικής, που αγόρασε από κάποιον πλανόδιο.

Επί 2 χρόνια η πολιτική ζωή στην Ελλάδα δηλητηριάστηκε με ονοματολόγια ανθρώπων που πιθανολογούνταν ως καταθέτες Ελβετίας. Πολιτικοί και οικονομικοί εκβιασμοί γίνονταν στα σκοτεινά δωμάτια μιας διεφθαρμένης εξουσίας. Μέσα σε αυτό το κλίμα το HOT DOC δημοσίευσε 2059, χωρίς καταθέσεις ή προσωπικά στοιχεία.

Και τότε η εξουσία θυμήθηκε τον εαυτό της. Τον πιο υποκριτικό εαυτό της. Αυταπάγγελτα η εισαγγελία της Αθήνας κινήθηκε και διέταξε την αυτόφωρη σύλληψη του γράφοντα. Την επιχείρηση επιλήφθηκε η Κρατική Ασφάλεια.
Ο νόμος για τα προσωπικά δεδομένα ήταν το κατηγορητήριο. Στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν προσωπικά δεδομένα. Απλώς το δεδομένο,
ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν λογαριασμό σε κάποια τράπεζα. Δεν υπήρξε ούτε ο ισχυρισμός για ενοχή αυτών των ανθρώπων. Απλώς η επίκληση για έρευνα.

Οι συναλλαγές με τις τράπεζες είναι δημόσιες, δεν γίνονται με κουκούλες. Άρα δεν είναι η ύπαρξη λογαριασμού σε τράπεζα προσωπικό δεδομένο. Αντιθέτως είναι η αναφορά στο ποσό ή το είδος της συναλλαγής. Επίσης στην Ελλάδα οι Τράπεζες στέλνουν φακέλους με τα λογότυπά τους, στους οποίους εσωκλείουν την κίνηση των λογαριασμών, άρα δηλώνουν την σχέση με τον πελάτη. Παρ όλα αυτά η δημοσιοποίηση μιας λίστας, που απλώς είχε ονόματα και ζητούσε διερεύνηση, χαρακτηρίστηκε προσωπικό δεδομένο.

Μερικές μέρες πριν, η μεγαλύτερη εφημερίδα της Ελλάδας, είχε δημοσιεύσει ονόματα ελλήνων καλλιτεχνών δίπλα στις φορολογικές τους δηλώσεις. Πλήρης παράδοση προσωπικών δεδομένων. Η εισαγγελία δεν έκανε καμία κίνηση. Δεν έδωσε εντολή να ασκηθεί κάποια δίωξη (ούτε στην εφημερίδα, ούτε σε κάποιον από τους αναφερόμενους καλλιτέχνες).

Στους μύθους της αρχαίας Ελλάδας, η Δικαιοσύνη εμφανίζεται τυφλή. Στην σύγχρονη Ελλάδα απλώς κλείνει το μάτι, με νόημα σε κάποιους. Η μελέτη της λίστας Λαγκάρντ είναι αποκαλυπτική. Εκδότες, επιχειρηματίες, εφοπλιστές, όλο το σύστημα της εξουσίας εμφανίζεται να έχει βγάλει χρήματα στο εξωτερικό. Και είναι στοιχεία μόνο από μίας μόνο τράπεζας. Την ίδια ώρα στην Ελλάδα, άνθρωποι ψάχνουν για φαί στα σκουπίδια.

Αυτό που στο μυαλό των ανθρώπων ήταν μια πιθανολόγηση, από τη δημοσίευση της λίστας γίνεται πραγματικότητα. Την Ελλάδα της κρίσης δεν την έφτιαξαν όλοι. Και την κρίση δεν την πληρώνουν όλοι. Το κλειστό και διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας, προσπαθεί να διασωθεί εμφανιζόμενο να καταβάλει προσπάθειες να σώσει την Ελλάδα. Στην πραγματικότητα οξύνει της αντιθέσεις της, την ώρα που αυτή παραπαίει πάνω από τον γκρεμό.

Αν στην Βίβλο οι αμαρτωλοί «διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο», στην Ελλάδα η αμαρτωλή εξουσία, διυλίζει συντάξεις και καταπίνει λίστες. Φυσικά για να τις εξαφανίσει. Αυτές με τους φίλους, τους γνωστούς, τους ευνοημένους και τους ομοτράπεζους.

Στη χώρα που μας αρέσει να λέμε πως γέννησε τη Δημοκρατία, η Δημοκρατία έχει καταντήσει ένα υβρίδιο θερμοκηπίου. Αυτοί που την χειρίζονται, φροντίζουν να εμφανίζουν ως Δημοκρατία το δικαίωμα ψήφου και την αναιρούν με τον τρόπο που χρησιμοποιούν αυτό το δικαίωμα που τους παρέχει η ψήφος. Και η Δικαιοσύνη, δυστυχώς, παραμένει η παράνομη ερωμένη της πολιτικής.


Κώστας Βαξεβάνης


=========


Ενέδρα αγνώστων στον Κ. Βαξεβάνη
tvxsteamtvxs.gr

Ενέδρα είχαν στήσει στον Κώστα Βαξεβάνη τα ξημερώματα της Κυριακής στο σπίτι του. Σύμφωνα με τις typologies.gr, ο δημοσιογράφος αντιλήφθηκε την παρ’ ολίγο εισβολή όταν γάβγισε ο σκύλος του και είδε πέντε άγνωστους έξω από τις πόρτες.

Υποψιασμένος, ειδικά μετά τις πρόσφατες αποκαλύψεις του HOT DOC, ειδοποίησε αμέσως την αστυνομία ενώ οι άγνωστοι τράπηκαν σε φυγή.

Όπως σημειώνουν οι typologies, από την αστυνομία μιλάνε για απόπειρα κλοπής αλλά το ερώτημα αν χρειάζονται πέντε άτομα για μια ληστεία παραμένει.


Ο δημοσιογράφος έχει ο ίδιος γράψει για το περιστατικό, απαφασίζοντας, όπως σημειώνει, να δημοσιοποιήσει την ιστορία καθώς δεν αφορά μόνο τον ίδιο και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο από τον ίδιο. Σημειώνει πως πρόκειται για τη λειτουργία ενός παρακράτους που προσπαθεί να επιβληθεί ως νομοτελειακή λειτουργία της αγριότητας των ημερών.


Ολόκληρη η ανακοίνωση του Κώστα Βαξεβάνη

"" Υπάρχει ένας ασφαλής τρόπος να πεις την αλήθεια όταν υπάρχουν πράγματα που σε μπερδεύουν ή που σε φοβίζουν. Να πεις τα γεγονότα. Στα γεγονότα συμπεριλαμβάνεται (δυστυχώς για κάποιους) και η βεβαιότητα που αποκτάς ξαφνικά, όταν απέναντί σου υπάρχει κάποιος που αντιλαμβάνεσαι πως είναι αυτός που είναι εκεί για να σε σκοτώσει.

Στην δουλειά μου, λόγω της φύσης της κινδύνευσα αρκετές φορές. Δεν το δημοσιοποίησα ποτέ γιατί αυτό δεν αφορά τον κόσμο. Τον κόσμο τον αφορά η είδηση και όχι πώς την βγάζεις. Θεωρώ ανόητο κάποιος δημοσιογράφος να κάνει αυτορεπορτάζ με το πόσο κινδυνεύει. Είναι το ίδιο ανόητο με το να ακούς κάποιον εναερίτη της ΔΕΗ, την ώρα που περνάς κάτω από την κολώνα που είναι σκαρφαλωμένος να φωνάζει «κινδυνεύω, κινδυνεύω». Το λογικότερο είναι να τους πεις «κάνε καμιά άλλη δουλειά, ρε φίλε».

Οι λόγοι που δημοσιοποιώ για πρώτη φορά τι μου συνέβη, είναι γιατί δεν αφορά μόνο εμένα και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο από εμένα. Είναι η λειτουργία ενός παρακράτους που προσπαθεί να επιβληθεί ως νομοτελειακή λειτουργία της αγριότητας των ημερών. Μέχρι που να πιστέψουμε πως πρέπει να κρυφτούμε στα σπίτια μας, να μην ακούμε και κυρίως να μην μιλάμε ακόμη και όταν βλέπουμε.

Όπως όλοι οι άνθρωποι, φοβάμαι. Μόνο οι βλάκες δεν φοβούνται. Και αυτό που φοβάμαι είναι πως αν την Κυριακή για καλή μου τύχη δεν έμενα από λάστιχο με τη μηχανή και δεν είχα ένα σκυλί που μ’ αγαπούσε πολύ, ίσως να μην ζούσα.

Ας πάμε στα πραγματικά γεγονότα.

Ζω σε ένα απομονωμένο σπίτι στην Άνοιξη με 3 σκυλιά. Το πρωί του Σαββάτου τα σκυλιά άρχισαν να γαβγίζουν έντονα. Βγήκα στη βεράντα του σπιτιού και είδα ένα ζευγάρι (άντρας και γυναίκα) να κοιτάει το σπίτι. Τους ρώτησα από μακριά αν θέλουν κάτι. Γύρισαν χωρίς να πουν κουβέντα και έφυγαν.

Το μεσημέρι του Σαββάτου η μηχανή με την οποία μετακινούμαι έπαθε λάστιχο. Δεν ήξερα την ώρα που έβριζα γι αυτή μου την ατυχία, πόσο τυχερός ήμουν. Άφησα την μηχανή σε ένα βουλκανιζατέρ που είχε όμως κλείσει στη γειτονιά. Το βράδυ πήγα με την παρέα μου σε ένα ουζερί που συχνάζω στη Δροσιά. Λίγες ώρες αφού συνέβησαν όλα, τρεις διαφορετικοί άνθρωποι με ενημέρωσαν πως το βράδυ εκείνο έξω από το ουζερί πέρασε αρκετές φορές μια μηχανή με αναβάτη κάποιον τύπο με μαύρο μπουφάν μηχανής, σκούρο κράνος και μεγάλο τσαντάκι στη μέση. Αυτοί που τον εντόπισαν ήταν μαγαζάτορες που φοβήθηκαν πως μπορεί αυτός ο τύπος να ήταν κάποιος ληστής. Την ώρα όμως που συνέβαινε αυτό, δεν το ήξερα.

Στη μιάμιση περίπου το βράδυ, έφυγα από το ουζερί με κάποιον φίλο ο οποίος προθυμοποιήθηκε να με πάει σπίτι. Λίγο πριν στρίψουμε για το στενό που βγάζει στο σπίτι μου, διακρίναμε δύο αυτοκίνητα να είναι παράλληλα στο δρόμο, στραμμένα προς την κατεύθυνσή μας μπλοκάροντας το πέρασμα. Ζήτησα από το φίλο μου να συνεχίσει αντί να στρίψει. Στρίψαμε από το επόμενο στενό αλλά δεν σταματήσαμε στο σπίτι. Συνεχίσαμε ώστε να βρεθούμε πίσω από τα αυτοκίνητα και να δούμε ποιοι ήταν αυτοί. Τα αυτοκίνητα όμως είχαν φύγει.

Πήγα λοιπόν στο σπίτι, αρκετά ανήσυχος για την ασυνήθιστη «κινητικότητα» στην περιοχή μου. Μπήκα στο σπίτι χωρίς να ανάψω φώτα και αφού πίστεψα ή μάλλον θέλησα να πιστέψω πως τίποτα δεν συμβαίνει, κοιμήθηκα.

Στις 04:40 τα ξημερώματα ένα από τα σκυλιά, άρχισε να γαυγίζει με μανία, αλλά να παραμένει έξω από την πόρτα αντί να κινηθεί μέσα στον κήπο μου. Βγήκα πολύ προσεκτικά στον κήπο φροντίζοντας να κινούμαι στα πιο σκοτεινά σημεία του. Ήταν μια τεράστια ανοησία που όμως μπορεί και να με έσωσε.

Φτάνοντας στη μέση του κήπου είδα αυτό που πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι μπορεί να συμβεί. Είναι αδύνατο όμως να το αντιμετωπίσεις όταν συμβαίνει. Ένας ψηλός άντρας ήταν στο πάνω μέρος του οικοπέδου. Εκτεθειμένος προς την μεριά του σπιτιού, αλλά καλά προστατευμένος από το βλέμμα αυτού που θα έμπαινε στο σπίτι. Ήταν καθισμένος στο παρτέρι, ακούνητος, στωικός σχεδόν, με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο της πόρτας.

Επέστρεψα προσεκτικά στο εσωτερικό τους σπιτιού και κάλεσα το 100. Στις 04:51, είπα στην τηλεφωνήτρια της Άμεσης Δράσης τι συμβαίνει ποιός είμαι, ποιά είναι η διεύθυνση και διευκρίνισα πως είχα οπτική επαφή με τον εισβολέα, ο οποίος όμως δεν με είχε δει.

Αμέσως μετά τηλεφώνησα στο γείτονά μου, του είπα τι συμβαίνει και του ζήτησα να είναι σε ετοιμότητα μέχρι να φτάσει η Αστυνομία. Λίγα λεπτά αργότερα, άκουσα θόρυβο έξω από την πόρτα, κλαδιά να σπάνε και το σκυλί να γαβγίζει μανιασμένα. Δεν ήξερα αν κάποιοι αποχωρούν ή κάνουν επίθεση εναντίον μου.

Κατέβηκα στον κάτω όροφο για να μπορώ να φύγω αν χρειαστεί. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, δύο άτομα άρχισαν να τρέχουν μπροστά από το παράθυρο, κατευθυνόμενοι προς το κάτω μέρος του οικοπέδου. Σκαρφάλωσαν τα κάγκελα και έφυγαν από το σημείο ακριβώς που στεκόταν το ζευγάρι που παρακολουθούσε το σπίτι το προηγούμενο πρωί. Άνοιξα την πόρτα και δύο ακόμη άτομα πετάχτηκαν από τον κήπο ακολουθώντας τους προηγούμενους δύο.

Άρχισα να φωνάζω και οι γείτονες βγήκαν στα μπαλκόνια. Βγήκα από το σπίτι και συναντήθηκα μαζί τους στον δρόμο. Μετά από μερικά λεπτά ήρθε το 100 και αμέσως μετά ένα συμβατικό αυτοκίνητο της Ασφάλειας. Οι άντρες της Ασφάλειας μου είπαν πως επί αρκετή ώρα έψαχναν το σπίτι γιατί το Κέντρο τους είχε δώσει τον αριθμό 4, ενώ εγώ μένω στο 8 και βέβαια ανέφερα το 8 ως αριθμό του σπιτιού μου. Τα υπόλοιπα είχαν αρκετή αγωνία αλλά δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία.

Στις 7 πμ, όταν είχε ξημερώσει, βγήκα στον κήπο και άρχισα να φωτογραφίζω σπασμένα κλαδιά, πατήματα και να αναζητώ οποιοδήποτε στοιχείο. Έφτασα ως την είσοδο, όπου διέκρινα πως στο σημείο που στεκόταν ο εισβολέας που είχα δει, ένα μικρό παράθυρο του γείτονα ήταν ανοιχτό. Υπέθεσα πως όταν έφτασε η Αστυνομία μπήκε από εκεί στο διπλανό σπίτι γιατί δεν προλάβαινε να φύγει. Ξανακάλεσα την αστυνομία για να ερευνήσει το διπλανό σπίτι όπου μένει ένας άρρωστος ηλικιωμένος. Η αστυνομία έφτασε για δεύτερη φορά με μεγάλες δυνάμεις πια και ερεύνησε το σπίτι. Δεν βρήκε τίποτα. Τρία παράθυρα του σπιτιού ήταν ανοιχτά, αλλά όχι παραβιασμένα. Από τη σκόνη και τα σκουπίδια στις ράγες ανοίγματος φαινόταν ότι ήταν ανοιχτά επί μήνες.

Έδωσα κατάθεση για όλα αυτά στην Ασφάλεια. Λίγο πριν τελειώσω, ο διοικητής μου είπε πως μάλλον πρόκειται για διάρρηξη γιατί βρήκαν και έναν σπασμένο αφαλό κλειδαριάς. Του απάντησα πως τα παράθυρα του γείτονα ήταν ανοιχτά και δεν χρειαζόταν καμιά διάρρηξη. Μεταξύ σοβαρού και αστείου του είπα επίσης πως αν κάποιοι ήθελαν να με σκοτώσουν, δεν χρειαζόταν να δείξουν ότι σκοτώνουν έναν δημοσιογράφο, αλλά κάποιον που βρέθηκε τη λάθος στιγμή σε λάθος σημείο. Έναν άτυχο δηλαδή σε κάποια διάρρηξη.

Τις επόμενες ώρες μίλησα με αρκετούς ανθρώπους που χειρίζονται επιχειρησιακά θέματα ασφάλειας και τους οποίους γνωρίζω εξαιτίας της δουλειάς μου. Το σενάριο το οποίο θεωρούν ως δεδομένο είναι ένα: Το σπίτι ήταν υπό παρακολούθηση όπως και εγώ. Η ατυχία που είχα με την μηχανή, προφανώς μπέρδεψε τους δράστες, οι οποίοι περίμεναν να με δουν να φτάνω με τη μηχανή. Μπήκαν στην αυλή μου και το διπλανό οικόπεδο περιμένοντας να φτάσω. Ο εισβολέας πίσω από την εξώπορτα θα είχε τον πρώτο λόγο, ενώ θα με εγκλώβιζαν δύο από το διπλανό οικόπεδο και δύο από το κάτω μέρος του κήπου μου. Δεν ήξεραν πως ήμουν ήδη στο σπίτι και αιφνιδιάστηκαν.

Πρέπει να πω πως αυτό το σενάριο το πιστεύω αν και είναι το τελευταίο που θέλω να ισχύει. Δεν κάνει κανένας διάρρηξη στο διπλανό σπίτι, στρατοπεδεύοντας στο δικό μου. Ούτε έχει ακροβολισμένο ένα στρατό. Ούτε τοποθετεί κάποιον πίσω από την πόρτα που θα έμπαινα. Απέναντι από το σπίτι του γείτονά μου υπάρχουν 3 μισοτελειωμένες οικοδομές, ιδανικές για να ελέγχουν την περιοχή και την όποια επιχείρηση «διάρρηξης». Όπως και ένα άδειο οικόπεδο γεμάτο με χόρτα. Προτίμησαν όμως το σπίτι μου με τρία άγρια σκυλιά.

Πριν από 3 μέρες, ένας άνθρωπος που ζήτησε να με συναντήσει για μια πολύ σοβαρή υπόθεση, φεύγοντας μου είπε «πρόσεχε γιατί μπορεί να σε φάνε και να σκηνοθετήσουν μια ληστεία ή μια διάρρηξη». Ξέρω πολύ καλά ότι αυτό συμβαίνει συχνά.

«Άγνωστοι» ληστές μπορούν να πέσουν σε άτυχους μάρτυρες ή δημοσιογράφους. Επειδή έχουν συμβεί πολλά και το παρακράτος είναι εκτός από επικίνδυνο και μια γλίτσα που κολλάει παντού, στις 25 Μαΐου που είχε κάνει μία ακόμη προσπάθεια με την εμπροσθοφυλακή του, είχα γράψει ένα άρθρο για αυτό που μπορεί να συμβεί. Και δυστυχώς συνέβη, νομίζω. Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ http://www.koutipandoras.gr/?p=20928

Η Αστυνομία μπορεί να ανακοινώσει ό,τι θέλει. Δεν με απασχολεί. Μια αστυνομία που στέλνει ένα στραπατσαρισμένο ασφαλίτικο σε λάθος αριθμό οδού, την ώρα που ξέρει ότι ένας δημοσιογράφος έχει δεχθεί εισβολή, δεν έχει αξιοπιστία σε τίποτα. Την δεύτερη φορά που κάλεσα το 100, μου είπαν να καλέσω το Αστυνομικό Τμήμα του Αγίου Στεφάνου. Και από εκεί μου ξαναείπαν να καλέσω το 100.

Η δε, τηλεφωνήτρια όταν ξανακάλεσα αγανακτισμένος, με ρωτούσε διάφορα «κουφά» στοιχεία ταυτότητας (μέχρι και τί δουλειά κάνω) προκειμένου να δώσει εντολή για να ενεργήσουν. Όχι, αυτή την Αστυνομία δεν την θεωρώ αξιόπιστη, αν και θεωρώ πολλά από τα στελέχη της και τους αστυνομικούς της. Ακόμα και αν συλλάβουν «διαρρήκτες».

Να προσθέσω ένα ακόμη στοιχείο. Πριν ανακοινώσω οτιδήποτε, φροντίζοντας απλώς να συλλέξω όσο πιο πολλά στοιχεία μπορούσα, ένα από τα γνωστά blog παρακρατικής δράσης έκανε ανάρτηση για να ακυρώσει εκ των προτέρων την όποια δική μου ανακοίνωση. Σύμφωνα με την ανάρτηση, γνωστός δημοσιογράφος – παρουσιαστής, προσπαθούσε να πείσει γνωστό επιχειρηματία για τον οποίο κάνει ειδικές αποστολές για τα συμφέροντά του, πως δέχθηκε επίθεση. Η επίθεση μάλιστα, έλεγε δεν είχε καμιά επιβεβαίωση από την αστυνομία. Ακόμη και αν μία στις χίλιες πίστευα πως δεν έκαναν καμιά επίθεση εναντίον μου, το «δημοσίευμα» με πείθει. Όταν το παρακράτος τρέχει να προκαταβάλει την κοινή γνώμη, το έχεις χτυπήσει αλύπητα και έχει αρχίσει να φοβάται.

Ως επίλογο θέλω να σας γράψω ένα μήνυμα που μόλις ήρθε από τη φίλη μου τη Νικολέτα: «Τι να πω, ζούμε ένα Μεσαίωνα ενώ πιστεύουμε ότι έχουμε Δημοκρατία. Να προσέχεις και το ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος».

Το ξέρω και γι’ αυτό θα συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω. Δεν θα ζητήσω ούτε φρουρές, ούτε όπλα. Συνεχίζω να πιστεύω πως χρειαζόμαστε απλώς αλήθειες"".


ΥΓ: Προς παπαγαλάκια: Πρέπει να καταλάβετε ότι δεν είσαστε πια οι πολύχρωμες πόρνες του συστήματος, αλλά αυτοί που το εκθέτουν.
Το ψέμα σας είναι αυτό που απλώς αποδεικνύει την αλήθεια μου.


Κώστας Βαξεβάνης