«Όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος»

«Όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος»
Πάνος Πικραμένος

Η καταστολή υπήρξε πάντα απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβολή νεοφιλελεύθερων κοινωνικών συστημάτων. Ακριβώς επειδή ο νεοφιλελευθερισμός δεν εξυπηρετεί το ωφέλιμο για το σύνολο, αλλά αποκλειστικά το συμφέρον της ολιγαρχίας που το στηρίζει, είναι από την φύση του ολοκληρωτικός και παράγει αυταρχικές δομές.

Σε ένα κοινωνικό μοντέλο που ο πολίτης αποκλείεται όλο και περισσότερο από την λήψη αποφάσεων, το αρχικό όπλο για τον πειθαναγκασμό της κοινωνίας είναι η προπαγάνδα και η ελεγχόμενη πληροφόρηση μέσω επικοινωνιακών μηχανισμών.

Την ζήσαμε στο έπακρο επί κυβερνήσεων Σημίτη, αρχής γενομένης από την εποχή του Μητσοτάκη. Η δαιμονοποίηση του δημόσιου τομέα, ο ιδεολογικός καθαγιασμός των αυτοματισμών της αγοράς και της ιδιωτικής οικονομίας, η απαξίωση του συνδικαλισμού και της πολιτικής, (με την «ενσωμάτωση» των συνδικαλιστών και την διαφθορά των πολιτικών), η επιβράβευση του ακραίου ατομικισμού, η «μπλόφα» του «λιγότερου κράτους», ήταν οι βάσεις στις οποίες στηρίχθηκε αποδιοργάνωση του συστήματος Υγείας, της Παιδείας, η ιδιωτικοποίηση της Ασφάλειας, των Επικοινωνών κλπ, και η λεηλασία του δημόσιου πλούτου που στις μέρες μας κορυφώνεται.

Σε ιδεολογικό επίπεδο, ο ανταγωνισμός, η ιδιοτέλεια και η απληστία, καλλιεργήθηκαν παράλληλα με τις «αξίες» της πολιτικής σκοπιμότητας, της υποταγής, της δουλοπρέπειας, την αποδοχή της φτώχειας και της διαφθοράς και την αντιπάθεια προς την πραγματική πολιτική.

Η ώρα της βίας

Όταν φθάνει όμως η ώρα που ο νεοφιλελευθερισμός δείχνει ωμά το αποτρόπαιο πρόσωπό του, η φτώχεια πλήττει μεγάλα κοινωνικά στρώματα και η προπαγάνδα παύει να αποδίδει. Τότε η αντίδραση της κοινωνίας εκλαμβάνεται ως ο κύριος εχθρός, και έρχεται η σειρά της ωμής καταστολής.

Οι μιλιταριστικοί μηχανισμοί των νεοφιλελεύθερων αυταρχικών «δημοκρατιών» αναλαμβάνουν δράση, για να καθυποτάξουν την κοινωνική αντίδραση που εκλαμβάνεται, ως ο κύριος εχθρός του συστήματος.
Ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας, στρατιωτικοποίηση της Αστυνομίας, πιο αυστηρή ποινική νομοθεσία, «τρομονόμοι», γενίκευση της ηλεκτρονικής παρακολούθησης, σταδιακή εξομοίωση του «εξωτερικού και εσωτερικού» εχθρού, είναι μερικά από τα βέλη στην φαρέτρα της Καταστολής.

Άλλωστε τα ίδια και χειρότερα δεν έγιναν κατά το πρώτο νεοφιλελεύθερο πείραμα στη Χιλή του δικτάτορα Πινοσέτ; Ας θυμηθούμε την βίαιη καταστολή των απεργιών των ανθρακωρύχων από την Θάτσερ, στην Βρετανία, όπου μετά από 9 μήνες απεργία, η κυβέρνηση δέσμευσε ακόμη και τις τραπεζικές καταθέσεις των σωματείων τους;

Ο Ρήγκαν το ίδιο δεν έκανε με τις απεργίες των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας που απειλούσαν την νεοεμφανιζόμενη τότε νεοφιλελεύθερη λαίλαπα; Ποίος μπορεί να ξεχάσει την αγριότητα των κατασταλτικών μηχανισμών στις ΗΠΑ τον καιρό της μεγάλης κρίσης; Ας ξαναδούμε όλοι μας τους ανεπανάληπτους «Μοντέρνους Καιρούς» του μεγάλου ξεχασμένου Τσάρλι Τσάπλιν…

Τα ίδια βέβαια γίνονταν στον πρώιμο καπιταλισμό του 19ου αιώνα, της «φιλελεύθερης» αστικής τάξης. Ας μην γελιόμαστε. Μορφή του καπιταλισμού είναι ο νεοφιλελευθερισμός…

Τώρα που οι Έλληνες εργαζόμενοι κατεβαίνουν όλο και συχνότερα στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων, προκαλώντας ένα πρωτοφανές μεταπολιτευτικά κύμα αντίδρασης κατά της ολοκληρωτικής άλωσης κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, θα αναλάβουν δράση τα κλομπ και τα δακρυγόνα.

Έφοδοι μοτοσικλετιστών στο συγκεντρωμένο πλήθος, ξυλοδαρμοί και βαρείς τραυματισμοί δημοσιογράφων και πολιτών, βίαιη απομάκρυνση «αγανακτισμένων» αλλά ειρηνικών διαδηλωτών, τρομοκρατικού χαρακτήρα συλλήψεις, είναι ίσως το πρελούδιο όσων ζοφερών πρόκειται να ζήσουμε κατά τον επερχόμενο διαρκή πόλεμο με την ελληνική κοινωνία, που κήρυξε η διεθνής και ντόπια ελίτ της χρηματοοικονομικής ολιγαρχίας.

Όταν ο ιδεολογικός κατευνασμός δεν επαρκεί, «το αόρατο χέρι της αγοράς δεν μπορεί ποτέ να λειτουργήσει αποτελεσματικά χωρίς την κρυμμένη γροθιά…», ομολογούσε κυνικά ο «γκουρού» της νεοφιλελεύθερης Οικονομίας, Τόμας Φρίντμαν το 1999. («The Lexus and the Olive Tree» σ.373)

Οι δεκάδες νεκροί της Αργεντινής κατά τις άγριες συγκρούσεις με τον Στρατό και την Αστυνομία, μας προϊδεάζουν για το πόσο μακριά μπορεί να φθάσει η καταστολή, αλλά δυστυχώς και για το τι είναι αυτό που φοβάται και υπολογίζει η διεθνής ολιγαρχία που επιχειρεί να ελέγξει τον πλανήτη.

pikramenos.blogspot.com