OLYMPIC GAMES - London, 2012

Η αγγλική αγροτική κοινωνία του 18ου αιώνα, τα εργοστάσια, ο χάλυβας, οι εργάτες, οι ιδιοκτήτες και η βιομηχανική επανάσταση, η αγγλική λογοτεχνία, ο Τζέιμς Μποντ, πολλή ποπ-ροκ μουσική που υπενθύμισε σε όλους τη μεγάλη μουσική κληρονομιά που προέρχεται από τη γενέτειρα των πιο ιστορικών ροκ συγκροτημάτων αλλά και αρκετές δόσεις βρετανικού φλεγματικού χιούμορ έδωσαν το χαρακτήρα της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου.


O διάσημος σκηνοθέτης των «Trainspotting» και «The Beach» Nτάνι Μπόιλ είχε τα ηνία της σκηνοθεσίας του πολυθεάματος που παρακολoύθησαν εκατομμύρια θεατές παγκοσμίως στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών του Λονδίνου.

Η τελετή ξεκίνησε στις 11 το βράδυ ώρα Ελλάδας, με τον νικητή του φετινού ποδηλατικού Γύρου Γαλλίας, Μπράντλεϊ Γουίγκινς να χτυπά τη γιγαντιαία καμπάνα που δημιουργήθηκε ειδικά για την περίσταση, δίνοντας το σύνθημα για την έναρξη της τελετής.

Το πρώτο μέρος της τελετής ήταν αφιερωμένο στη βιομηχανική επανάσταση που ξεκίνησε από την Αγγλία και εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο. Τα πράσινα λιβάδια αντικαταστάθηκαν από τεράστια φουγάρα, ενώ τέσσερις φλεγόμενοι δίσκοι που έρχονται από τον ουρανό κι άλλος ένας που «σφυρηλατήθηκε» από τους βιομηχανικούς εργάτες σχημάτισαν στο κέντρο του Σταδίου τους Ολυμπιακούς κύκλους.

Το πρόσωπο, ωστόσο, που έκλεψε την παράσταση ήταν η βασίλισσα Ελισάβετ. Το 2012 σημαδεύτηκε για εκείνη από δύο γεγονότα, το αδαμάντινο ιωβηλαίο των 60 χρόνων μοναρχίας της αλλά και από το γεγονός ότι είναι πλέον ο μόνος ανώτατος πολιτειακός άρχοντας που έχει κηρύξει δύο φορές την έναρξη Ολυμπιακών Αγώνων, μια φορά το 1976 στο Μόντρεαλ και άλλη μια στο Λονδίνο το 2012. Κυρίως, όμως, πραγματοποιήθηκε ένα όνειρό της, όπως γράφτηκε και στα social media όπου κυριαρχούν τα ειρωνικά σχόλια για την τελετή. Η βασίλισσα έπαιξε το κορίτσι του Τζέιμς Μποντ!

Ο Τζέιμς Μποντ, ενσαρκωμένος από τον Ντάνιελ Κρεγκ, εμφανίστηκε στις οθόνες σε ένα μικρό φιλμ, γυρισμένο στο παλάτι του Μπάκιγχαμ. Δίπλα του, η Βασίλισσα Ελισάβετ αναχώρησε με ένα ελικόπτερο, το οποίο έπειτα από λίγο έφτασε στο Ολυμπιακό Στάδιο και «αποβίβασε» με αλεξίπτωτα την «υψηλή» επιβάτη του και τον διάσημο κινηματογραφικό πράκτορα. Φυσικά επρόκειτο για κασκαντέρ.

Στη συνέχεια η τελετή πέρασε στην παιδική λογοτεχνία, παρουσιάζοντας παράλληλα το σύστημα υγείας της χώρας, η υγεία του οποίου είναι ένα ερώτημα βέβαια στη μετά Θάτσερ εποχή. Η αναδρομή στα παιδικά αναγνώσματα πέρασε από τον Χάρι Πότερ και τη συγγραφέα του, Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, για να καταλήξει στη Μαίρη Πόπινς.

Ο διάσημος Βρετανός ηθοποιός Ρόουαν Άτκινσον, ο κινηματογραφικός mr. Bean «συνόδευσε» τη Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου παίζοντας στο αρμόνιο το βραβευμένο με Όσκαρ μουσικό θέμα της ταινίας «Δρόμοι της Φωτιάς», το οποίο έχει συνθέσει ο Βαγγέλης Παπαθανασίου.

Το Ολυμπιακό Στάδιο στη συνέχεια πλημμύρισε η πλούσια βρετανική μουσική σκηνή. Μελωδίες του Έρικ Κλάπτον, των Beatles, των Rolling Stones, των Who, των Sex Pistols, των Prodigy και των σύγχρονων Muse.

Στη συνέχεια, η σκυτάλη δόθηκε στους πραγματικούς πρωταγωνιστές των Ολυμπιακών Αγώνων, τους αθλητές. Πρώτη και υπερήφανη μπήκε στο Στάδιο η Ελληνική Ολυμπιακή Ομάδα δίνοντας το έναυσμα για την παρέλαση των 204 αποστολών που μετέχουν στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Σημαιοφόρος, ο δύο φορές ασημένιος Ολυμπιονίκης στα 80 κιλά του τάε κβον ντο, Αλέξανδρος Νικολαΐδης. Την παρέλαση των ομάδων έκλεισε η αποστολή της Μεγάλης Βρετανίας που μπήκε στο Στάδιο υπό «βροχή» κομφετί και φυσικά καταχειροκροτούμενη.

Με το πέρας της παρέλασης η βασίλισσα Ελισάβετ κήρυξε την επίσημη έναρξη των Αγώνων δίνοντας το έναυσμα για το δεύτερο μέρος της τελετής που συνεχίστηκε με τους όρκους του αθλητή, του κριτή και του προπονητή.

Έκπληξη επιφύλαξαν οι διοργανωτές και για τα άτομα που μετέφεραν στο Στάδιο την Ολυμπιακή σημαία, την οποία κράτησαν στα χέρια τους διεθνείς προσωπικότητες, μεταξύ αυτών ο γ.γ. του ΟΗΕ Μπαν κι Μουν και ο θρύλος της πυγμαχίας Μοχάμεντ Άλι.

Η τελετή έκλεισε με χιλιάδες πυροτεχνήματα να εκτοξεύονται στον ουρανό του Λονδίνου και τον σερ Πολ ΜακΚάρτνεϊ να ανεβαίνει στη σκηνή και να ερμηνεύει τα τραγούδια «The end» και «Hey Jude».

Το στάδιο ήταν κατάμεστο από περίπου 60.000 θεατές που πλήρωσαν το «αλμυρό» εισιτήριο, αλλά και δεκάδες ηγέτες. Μεταξύ αυτών, εκτός της οικοδέσποινας βασίλισσας Ελισάβετ, η πρώτη κυρία των ΗΠΑ Μισέλ Ομπάμα, ο Ρώσος πρωθυπουργός Ντιμίτρι Μεντβέντεφ και ο Τούρκος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.


TVXS.GR

"Μεγάλε Διακογιάννη"
του Νίκου Μπίστη


Πάει και ο Χονδροκούκης. Τελευταίος( στην λίστα μεγάλων και μικρών ονομάτων του στίβου και της άρσης βαρών που έδωσαν πέτσινα μετάλλια ή φρούδες ελπίδες σε ένα έθνος που έχασε το μέτρο και θεώρησε τον αθλητισμό ασφαλές όχημα εθνικής επιβεβαίωσης. Ήταν εξ’αρχής λάθος η σύλληψη, απεδείχθη ότι δεν ήταν ούτε ασφαλής ούτε ανώδυνη.

Από 13 χρονών είμαι μέσα στα γήπεδα του βόλεϊ και δεν υπάρχει άθλημα που να μην το παρακολουθώ. Θεωρώ τον εαυτό μου άνθρωπο του αθλητισμού και για αυτό με ενοχλεί βαθύτατα η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, η υστερία που καταλαμβάνει γονείς αθλητών, παράγοντες αλλά και μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης μόλις μυριστούν «εθνική αθλητική επιτυχία». Και να «Αίολος Κεντέρης», και να κατ’ απονομήν προαγωγές στο στράτευμα, και να άδειες για ΠΡΟ-ΠΟ και για βενζινάδικα. Και κυρίως άφθονη αρλούμπα για τους ακατανίκητους Έλληνες που έχουν στο DNA τους να νικούν, όπως μας είχε πληροφορήσει η Ολυμπιονίκης της Αθήνας κα Φανή Χαλκιά που ακολούθως βρέθηκε ντοπαρισμένη, όπως συνήθως συμβαίνει με τους διάττοντες αστέρες που κάνουν εξωπραγματικές επιδόσεις.

Όμως όλο το Έθνος για ένα διάστημα «ντοπάρεται» από εθνική υπερηφάνεια. Για αυτό αν και ήμουν – και είμαι φυσικά για την μεγάλη προσφορά του στον τόπο – Σημιτικός μέχρι το κόκαλο, είχα θυμώσει όταν διάφοροι επιτήδειοι παράγοντες είχαν πείσει τον μη έχοντα και μεγάλη σχέση με τον αθλητισμό πρωθυπουργό να συμμετάσχει στο «πανηγύρι» της υποδοχής των Ολυμπιονικών του Σίδνευ. Γιατί όσοι παρακολουθούσαμε τον μεγάλο Γιάννη Διακογιάννη ξέραμε ή υποψιαζόμασταν. Γιατί ο Διακογιάννης με την τεράστια αθλητική παιδεία αλλά κυρίως με την ευρύτερη κουλτούρα του ήταν σε θέση να γνωρίζει και να προειδοποιεί. Να προειδοποιεί βέβαια εκείνους που ήσαν σε θέση να καταλάβουν και να συγκρατηθούν.

Ήταν μια σαφέστατη τριπλή προειδοποίηση που πιο συγκεκριμένη δεν μπορούσε να γίνει ελλείψει αποδείξεων οι οποίες δυστυχώς προέκυψαν ακολούθως σωρηδόν. Πρώτα έλεγε ότι ο αθλητισμός είναι μια μεγάλη υπόθεση αλλά μέχρι εκεί. Δεν είναι κάποια επιστημονική ανακάλυψη, δεν είναι η πενικιλίνη, δεν έχει σχέση με τα πεπρωμένα της φυλής. Μια αθλητική επιτυχία γεννά χαρά αλλά μέχρι εκεί. Γιατί ο κάθε είδους φανατισμός γεννά μίσος.

Μετά προειδοποιούσε ότι κανείς και για κανένα λόγο δεν επιτρέπεται να παίζει με την υγεία των αθλητών. Και κατέληγε ότι πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί γιατί η ΔΟΕ μας έχει στο μάτι. «Έχει λόγους» προειδοποιούσε, χωρίς να καταφεύγει στην ευκολία της θεωρίας της συνωμοσίας και της καταγγελίας των ξένων που επιβουλεύονται τους καπάτσους και ανίκητους λόγω προέλευσης Έλληνες. Θεωρίες που άνθισαν μετά το φιάσκο Κεντέρη – Θάνου που είχε σαν αποτέλεσμα μαζί με τις αποδοκιμασίες κατά την κούρσα των 200 μέτρων ανδρών τον διεθνή διασυρμό της χώρας.

Τα επόμενα χρόνια ακολούθησε η σωρεία κρουσμάτων ντόπινγκ στον στίβο και την άρση βαρών με αποτέλεσμα κανείς σήμερα να μην εκπλήσσεται από την περίπτωση Χονδροκούκη. Αν ακούγαμε τον Διακογιάννη πιθανότατα να είχαμε λιγότερα μετάλλια, αλλά θα είχαμε υγιέστερο αθλητισμό. Και αθλητές γιατί ποιος ξέρει πόσοι κατέστρεψαν την υγεία τους αυτά τα χρόνια.


ΥΓ.1
Και να μην διαβάσω την γνωστή θεωρία – καραμέλα περί εμπορευματοποίησης του αθλητισμού στον καπιταλισμό. Τα είδαμε και στον κρατικό αθλητισμό της Ανατολικής Γερμανίας και της Κίνας. Εκεί ήταν γενικευμένη και καθοδηγούμενη από τα πάνω η «προσπάθεια». Το αθλητικό θαύμα της ΓΛΔ ήταν σε μεγάλο βαθμό τεχνητό. Και έσβησε μαζί με την χώρα.

ΥΓ.2 Για την υπόθεση Παπαχρήστου
Σκέφτηκα πολύ πάνω στην κατάληξη του εξαίρετου άρθρου του Ανδρέα Πετρουλάκη. Πείστηκα ότι η Ολυμπιακή Επιτροπή είχε δίκιο. Πώς θα αγωνιζόταν δίπλα στις μαύρες συναθλήτριες της; Και κυρίως πως θα αντιδρούσαν οι θεατές που θα ήταν πληροφορημένοι και δικαιολογημένα εξοργισμένοι; Η ΔΟΕ και όλες οι Αθλητικές Ομοσπονδίες έχουν κινητοποιηθεί κατά του ρατσισμού γιατί πρέπει να ξαναγίνει συνείδηση ότι "οι λέξεις σκοτώνουν πριν από τις σφαίρες".

Για όσους δε μιλάνε για υποκρισία της Ολυμπιακής Επιτροπής, νομίζω ότι άκρως υποκριτική ήταν η συγγνώμη της αθλήτριας. Γιατί μια επι της ουσίας συγγνώμη θα αναφερόταν στην καρδιά του προβλήματος: «Δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα με τους μαύρους συνανθρώπους μου». Και μετά να ακολουθούν τα περί λάθους και «αστείου». Μόνο που, αν έκανε μια τέτοια δήλωση, δεν θα μπορούσε να συνεχίσει τον συγχρωτισμό με τον έγκριτο ανθρωπολόγο κ. Κασιδιάρη που αποκάλεσε τους μετανάστες σκουπίδια.
Ε, δεν γίνεται στην ζωή να τα έχεις όλα.

"Τελετή της διπλανής πόρτας"
της Βένας Γεωργακοπούλου


Οι Μπιτλς ξελάσπωσαν τον Ντάνι Μπόιλ. Όταν στο τέλος της τελετής έναρξης της Ολυμπιάδας του Λονδίνου 65 χιλιάδες θεατές, αλλά και όλοι οι αθλητές, τραγούδησαν μαζί με τον Πόλ ΜάκΚαρτνεϊ το «Hey Jude”, τα ξέχασα όλα. Είπα: αυτοί οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι δικοί μας, σημερινοί, κεφάτοι, απροσποίητοι, ροκ. Σε μια πόλη ζωντανή, νεανική, φιλική, πολύχρωμη.

Τα ξέχασα όλα; Τρόπος του λέγειν. Γιατί δυστυχώς ακόμα και οι πιο φιλοβρετανοί, εγώ πρώτη και καλύτερη, παρ' όλες τις φιλότιμες προσπάθειές μας στάθηκε αδύνατον να δώσουμε στην πολυαναμενόμενη τελετή βαθμό πολύ πάνω από την βάση. Τον Ντάνι Μπόιλ δεν είχαν διαλέξει για τελετάρχη τους; Ας πρόσεχαν. Δεν φημίζεται δα για την σκηνοθετική ευφυία και πρωτοτυπία του –δεν φαντάζομαι να σας άρεσε το κιτς και μελό «Slumdog Millionaire»; Ο Ζανγκ Γιμού πρίν τέσσερα χρόνια μας είχε εξοργίσει με την κινέζικη μεγαλομανία του, αλλά ακόμα κι όταν το θέαμά του για τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου μύριζε απολυταρχισμό και ανθρώπινη ισοπέδωση, έβλεπες ότι το είχε κεντήσει ένας εστέτ. Προκαλούσε θαυμασμό.

Εντάξει, τα παραλέω. Μεμονωμένες ωραίες στιγμές υπήρξαν και στο βρετανικό υπερθέαμα των 27 εκ λιρών, 23 χιλιάδων κοστουμιών, 12 χιλιάδων ερμηνευτών, 70 προβάτων,12 αλόγων, 3 αγελάδων, δύο κατσικιών, 10 κοτών και 3 σκύλων. Καμμιά, όμως, συνεκτικότητα, αφηγηματικότητα, πνευματικότητα. Και είναι, παρακαλώ η πατρίδα του Σέξπιρ. Ούτε μιά τόση δά εικόνα,που να ξέφευγε από τα τετριμμένα. Και είναι παρακαλώ η πατρίδα της Τρέισι ‘Έμιν και του Ντέμιεν Χέρστ. Ούτε μια χορογραφία, ένα κοστούμι, ένα σκηνικό, μια μουσική που να έχει κάτι το ιδιαίτερο. Ακόμα και η ροή ,το μοντάζ της βραδυάς, από έναν υποτίθεται κινηματογραφιστή με περγαμηνές, όλο cut και cut και cut ήταν και αναγγελίες από τα μικρόφωνα (!). Τώρα θα δείτε εκείνο και τώρα το άλλο.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αυτά που θα θυμόμαστε από την τελετή είναι οι στάρ, που ο Μπόιλ ενέπλεξε με ένα, να το παραδεχτούμε αυτό, χιούμορ και αυτοσαρκασμό very very british.

Tην βασίλισσα Ελισάβετ,που δέχτηκε να υποδεχθεί στο Μπάκινχαμ τον Τζέϊμς Μπόντ (Ντάνιελ Κρέγκ), να συνταξιδέψει μαζί του σε ελικόπτερο και να πέσει στο στάδιο με αλεξίπτωτο (στα ψέματα, βεβαίως). Τον Ρόουαν Άτκινσον, που ως βαριεστημένος, γκαφαδόρος και μοχθηρός κιμπορντίστας στη Φιλαρμονική του Λονδίνου έκλεψε την παράσταση από τον σερ Σαϊμον Ράτλ, που διηύθυνε το θέμα του Βαγγέλη Παπαθανασίου από τους «Δρόμους της φωτιάς». Τον Άκραμ Καν να χορεύει. Την Τζ. Κ. Ροουλινγκ να διαβάζει υπό τους ήχους της μπάντας του Μάϊκ Ολντφιλντ, ενώ γύρω της ζωντάνευαν δεκάδες Λόρδοι Βόλντεμορτ, Μαίρες Πόπινς ως κι εκείνος ο άγριος τυπάκος, που κυνήγαγε τα παιδιά στο Chitty-Chitty-Bang-Bang. Τον Μπέκαμ να χαμογελάει σαν χαζός ενώ οδηγούσε σκάφος με την ολυμπιακή φλόγα στον Τάμεση. Τον αγαπημένο μου Κένεθ Μπράνα να θυμίζει, άγνωστο γιατί, τον Αβραάμ Λίνκολν είτε διάβαζε ένα κομμάτι του Κάλιμπαν από την «Τρικυμία» του Σέξπιρ, είτε ηγείτο μιάς ομάδας μεγαλοαστών-τραπεζιτών-βιομηχάνων (θα σας γελάσω) που χόρευαν την πιο άθλια χορογραφία ever.

Είναι όρος απαράβατος για κάθε τελετή έναρξης ολυμπιακών αγώνων να υμνεί την ιστορία και τον πολιτισμό της οργανώτριας χώρας. Δεν του έδεσε το φαί του Μπόιλ (δεν είναι όλοι Δημήτρης Παπαιωάννου). Η ειδυλλιακή, εξοχική καταπράσινη Αγγλία με τα χωριουδάκια και τις ειρηνικές της ασχολίες, πρώτη εικόνα της βραδυάς, έδωσε τη θέση της στις καμινάδες και τους εξαθλιωμένους εργάτες της βιομηχανικής επανάστασης. Ωραία ιδέα. Χαώδης και άνευρη εκτέλεση. Η αναφορά στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, πάλι, ξεχείλωσε κι αυτή. Βλέπαμε και ξαναβλέπαμε παιδάκια στα κρεβάτια τους και νοσοκόμες να ξεσαλώνουν χορεύοντας. ‘Ετσι που να αναρωτιέμαι με το δίκιο μου γιατί έχασε το μπρίο του ο σκηνοθέτης και έδειξε τις σουφραζέτες, που στο κάτω-κάτω κάνανε τα ακατανόμαστα, πολύ ροκ πράγματα, σαν κάτι αγέλαστες νταρντάνες με πλακάτ.

Λεπτομέρειες. Nομίζω ότι αυτό που πάνω απ’ όλα ενδιέφερε τον Μπόιλ δεν ήταν ούτε η ιστορία, ούτε η πολιτική, ούτε ο πολιτισμός του νησιού του. Απ’ όλα τα θαύματά του (Isles of wonder ήταν και ο τίτλος της τελετής) διάλεξε να εστιάσει στη νεολαία, τη διασκέδασή της και, φυσικά, τη μουσική της. Την ποπ και τη ροκ. Θεμιτό και αναμενόμενο. Και πιασάρικο. Έκανε την τελετή έναρξης πανηγύρι. Γιατί όχι; Απλώς είμαι πολύ περίεργη τι του έμεινε να βάλει στην τελετή λήξης όταν από τώρα ξεμπέρδεψε με Μπιτλς, Ρόλινγκ Στόουνς, Arctic Monkeys, Jam, Who, Ντεϊβιντ Μπάουι και πολλούς άλλους, που ως ψιλοάσχετη δεν έπιασα, ενώ γύρω από ένα τυπικό εγγλέζικο σπίτι χιλιάδες ορμητικοί νεαροί και νεαρές χόρευαν και ερωτεύονταν.

Θέλω, όμως, να είμαι απολύτως δίκαιη. Μπορεί να μη βρήκα στο Λονδίνο την υπογραφή του μεγάλου καλλιτέχνη, στην οποία μας είχαν καλομάθει ο Παπαιωάννου και ο Γιμού, είδα, όμως, μια χύμα γιορτή στα μέτρα του ανθρώπου. Μια τελετή της διπλανής πόρτας, αφού ακόμα και τα πολλά εφέ ο Μποϊλ τα απέφυγε (δεν νομίζω να πέταξε παραπάνω από ένας άνθρωπος). Κι όταν ειδα και πώς άναψε ο ολυμπιακός βωμός, είπα μέσα μου: νάτη η άποψή του, διάχυτη σε όλη τη βραδυά, αλλά τόσο σαφής, χειροπιαστή και τολμηρή στο τέλος.

Για πρώτη φορά στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων δεν έφτασε στο βωμό ένας και μόνος κορυφαίος αθλητής, αλλά εφτά έφηβοι μαζί, η νέα γενιά, οι ολυμπιονίκες του μέλλοντος. Με τις δάδες τους μετέδωσαν τη φλόγα στα χάλκινα πέταλα, που συνόδευαν κάθε εθνική ομάδα. Αυτά ορθώθηκαν, ενώθηκαν και δημιούργησαν την πιο συλλογική, αγαπησιάρικη ολυμπιακή φλόγα. Θα καίει στο Λονδίνο μέχρι τις 12Αυγούστου. «Remember to let her into your heart, then you can start to make it better». Μήπως σ’ αυτην αναφέρθηκε και ο σερ Πολ;


protagom.gr