Σύνδεση
Πρόσφατα Θέματα
Τροφοδοσία 
Παρόντες χρήστες
14 χρήστες είναι συνδεδεμένοι αυτήν την στιγμή:: 0 μέλη, 0 μη ορατοί και 14 επισκέπτες Κανένας
Περισσότεροι χρήστες υπό σύνδεση 400, στις Τρι 22 Οκτ 2024, 21:40
Κοινωνικες Διακρισεις (Μεταναστευση κ.α.)
3 απαντήσεις
Radical30 World :: Περιεχόμενα :: κλικ > Το Blog/Forum Radical World - Περιεχόμενα :: ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ - ΠΑIΔΕΙΑ :: Κοινωνικά Θέματα
Σελίδα 1 από 1
Pατσισμός και μετανάστες
radical30 Πεμ 28 Οκτ 2010, 13:14
Pατσισμός και μετανάστες
Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη - Δημοσιεύτηκε: 21 Νοεμβρίου 2009
Παρακολουθώντας κάποιος ανυποψίαστος την επιχειρηματολογία ενός τμήματος του αντιρατσιστικού κινήματος το τελευταίο διάστημα, θα συμπέραινε ότι στην Ελλάδα έχει γίνει μία τεράστια παρανόηση. Ότι δηλαδή, ενώ στη χώρα μας συντελείται ένα γεγονός που είναι από θετικό έως και «ευλογία», δηλαδή η μαζική εισροή μεταναστών από λεηλατημένες χώρες, η κοινωνία όχι μόνο δεν το εκμεταλλεύεται αλλά επιθυμεί και την ανακοπή του. Πίσω από αυτήν τη στενομυαλιά κρύβεται –κατά την ίδια αντίληψη– η άρνηση της πολυπολιτισμικότητας και η εμμονή στην κλειστή κοινωνία.
Η αντίληψη αυτή έχει σχέση με την πραγματικότητα. Αν όχι με τη σημερινή, τότε σίγουρα με εκείνη που ελπίζουμε να διαμορφωθεί σε εκατόν πενήντα χρόνια, όταν η ελευθεριακή κοινωνική επανάσταση θα έχει εδραιωθεί στις κοινωνικές σχέσεις και θα έχει εξαφανίσει τη σπάνη των αγαθών. Τότε, τα μακρυνά ταξίδια και οι ανταλλαγές πληθυσμών και πολιτισμών θα είναι πράγματι ένα ευλογημένο φαινόμενο, που θα επιτρέπει στους ανθρώπους να συναντούν ανοιχτούς ορίζοντες και διαφορετικούς ανθρώπους. Κάτι σαν φοιτητική ζωή στο Παρίσι.
Μέχρι τότε, η μετανάστευση θα είναι ένα τραγικό φαινόμενο. Ιδιαίτερα δε για τους ίδιους τους μετανάστες. Οι άνθρωποι που στοιβάζονται στα καράβια και τα φορτηγά για να γλιτώσουν από τον πόλεμο και την πείνα και φθάνοντας εδώ ζουν σε τρώγλες αντιμέτωποι με σαδιστές αστυνομικούς και αδηφάγους δουλέμπορους, δύσκολα αντιλαμβάνονται την «ευλογία» του φαινομένου και ακόμα δυσκολότερα ενδιαφέρονται για τη σπορά του ιδιαίτερου πολιτισμού τους στον χρωματιστό βιότοπο της ευρωπαϊκής κουλτούρας. Βασικά είναι θύματα του καταμερισμού εργασίας που ζητάνε να φάνε.
Όθεν, θύμα του ίδιου καταμερισμού εργασίας αποτελεί και ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Σε αυτή τη βάση είναι εφικτή και απαραίτητη η συμμαχία του με τους μετανάστες. Περισσότερο από άνθρωποι με ενδιαφέρουσες κουλτούρες και νόστιμες κουζίνες, οι μετανάστες είναι τα ταξικά μας αδέλφια. Η καταπίεσή τους, η καταστολή και η διατήρησή τους σε καθεστώς ομηρίας, βοηθά το Κεφάλαιο να βελτιώσει τη θέση του στον συσχετισμό δυνάμεων απέναντι στην Εργασία. Μετανάστες με χαρτιά, δικαιώματα, ασφάλιση και ανθρώπινους μισθούς σημαίνει ισχυρότερη θέση για όλους τους εργαζόμενους στην αντιπαράθεσή, αλλά και στη διαπραγμάτευση, με το Κεφάλαιο.
Η προσπάθεια να «ανταλλαχθεί» αυτή η πραγματικότητα με ανθρωπιστικές σοφιστείες φιλελεύθερης έμπνευσης απέτυχε οικτρά. Ο «αντιρατσισμός του multi culti» καταρρέει σήμερα υπό το βάρος μιας ασήκωτης κοινωνικής πίεσης. Δυστυχώς, αφήνοντας πίσω του ισχυρά ρατσιστικά αντανακλαστικά. Τη θέση του είναι αναγκαίο να πάρει ο ταξικός αντιρατσισμός της εργατικής αλληλεγγύης. Τότε, δίπλα στα στεφάνια για το multi culti μεταμοντερνισμό θα ανοίξουμε μια δεύτερη τρύπα για να θάψουμε τον ρατσισμό και τον φασισμό.
πηγή: PΟΣΙΝΑΝΤΕ blogspot
Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη - Δημοσιεύτηκε: 21 Νοεμβρίου 2009
Παρακολουθώντας κάποιος ανυποψίαστος την επιχειρηματολογία ενός τμήματος του αντιρατσιστικού κινήματος το τελευταίο διάστημα, θα συμπέραινε ότι στην Ελλάδα έχει γίνει μία τεράστια παρανόηση. Ότι δηλαδή, ενώ στη χώρα μας συντελείται ένα γεγονός που είναι από θετικό έως και «ευλογία», δηλαδή η μαζική εισροή μεταναστών από λεηλατημένες χώρες, η κοινωνία όχι μόνο δεν το εκμεταλλεύεται αλλά επιθυμεί και την ανακοπή του. Πίσω από αυτήν τη στενομυαλιά κρύβεται –κατά την ίδια αντίληψη– η άρνηση της πολυπολιτισμικότητας και η εμμονή στην κλειστή κοινωνία.
Η αντίληψη αυτή έχει σχέση με την πραγματικότητα. Αν όχι με τη σημερινή, τότε σίγουρα με εκείνη που ελπίζουμε να διαμορφωθεί σε εκατόν πενήντα χρόνια, όταν η ελευθεριακή κοινωνική επανάσταση θα έχει εδραιωθεί στις κοινωνικές σχέσεις και θα έχει εξαφανίσει τη σπάνη των αγαθών. Τότε, τα μακρυνά ταξίδια και οι ανταλλαγές πληθυσμών και πολιτισμών θα είναι πράγματι ένα ευλογημένο φαινόμενο, που θα επιτρέπει στους ανθρώπους να συναντούν ανοιχτούς ορίζοντες και διαφορετικούς ανθρώπους. Κάτι σαν φοιτητική ζωή στο Παρίσι.
Μέχρι τότε, η μετανάστευση θα είναι ένα τραγικό φαινόμενο. Ιδιαίτερα δε για τους ίδιους τους μετανάστες. Οι άνθρωποι που στοιβάζονται στα καράβια και τα φορτηγά για να γλιτώσουν από τον πόλεμο και την πείνα και φθάνοντας εδώ ζουν σε τρώγλες αντιμέτωποι με σαδιστές αστυνομικούς και αδηφάγους δουλέμπορους, δύσκολα αντιλαμβάνονται την «ευλογία» του φαινομένου και ακόμα δυσκολότερα ενδιαφέρονται για τη σπορά του ιδιαίτερου πολιτισμού τους στον χρωματιστό βιότοπο της ευρωπαϊκής κουλτούρας. Βασικά είναι θύματα του καταμερισμού εργασίας που ζητάνε να φάνε.
Όθεν, θύμα του ίδιου καταμερισμού εργασίας αποτελεί και ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Σε αυτή τη βάση είναι εφικτή και απαραίτητη η συμμαχία του με τους μετανάστες. Περισσότερο από άνθρωποι με ενδιαφέρουσες κουλτούρες και νόστιμες κουζίνες, οι μετανάστες είναι τα ταξικά μας αδέλφια. Η καταπίεσή τους, η καταστολή και η διατήρησή τους σε καθεστώς ομηρίας, βοηθά το Κεφάλαιο να βελτιώσει τη θέση του στον συσχετισμό δυνάμεων απέναντι στην Εργασία. Μετανάστες με χαρτιά, δικαιώματα, ασφάλιση και ανθρώπινους μισθούς σημαίνει ισχυρότερη θέση για όλους τους εργαζόμενους στην αντιπαράθεσή, αλλά και στη διαπραγμάτευση, με το Κεφάλαιο.
Η προσπάθεια να «ανταλλαχθεί» αυτή η πραγματικότητα με ανθρωπιστικές σοφιστείες φιλελεύθερης έμπνευσης απέτυχε οικτρά. Ο «αντιρατσισμός του multi culti» καταρρέει σήμερα υπό το βάρος μιας ασήκωτης κοινωνικής πίεσης. Δυστυχώς, αφήνοντας πίσω του ισχυρά ρατσιστικά αντανακλαστικά. Τη θέση του είναι αναγκαίο να πάρει ο ταξικός αντιρατσισμός της εργατικής αλληλεγγύης. Τότε, δίπλα στα στεφάνια για το multi culti μεταμοντερνισμό θα ανοίξουμε μια δεύτερη τρύπα για να θάψουμε τον ρατσισμό και τον φασισμό.
πηγή: PΟΣΙΝΑΝΤΕ blogspot
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 94 -
Μετανάστες & Ρατσισμός
Teo Παρ 18 Δεκ 2009, 09:45
Το αρθρο του Ληναιου, για' μενα μονο σαν σεναριο ελληνικης ταινιας, μπορω να το παρω.
Γιατι απλα δεν εχει ουσια. Θα μιλησω για τη δικη μου εμπειρια σαν "μεταναστης".
Μητερα ελληνιδα, πατερας αιγυπτιος, στην ελλαδα του '68. Το τι τραβηξαν δεν το εζησα, αλλα το ειχα ακουσει.
Οταν αρχισα σχολειο και αρχισανε τα παιδια "ο γιος του μαυρου, θα μας φαει" κτλ, πηγαινα σπιτι και εκλαιγα, και μου ελεγε η μητερα μου οτι τα μικρα παιδια δεν ξερουν τι λενε. Το δεχτηκα και εκανα την καρδια μου πετρα.
Οταν ομως μεγαλωσα ακουγα της ιδιες μαλακιες και απο τους μεγαλους.
Υπενθημιζω οτι ο πατερας μου δεν ηταν οικονομικος μεταναστης, αλλα ερωτικος μεταναστης.
Η κοινωνια μας ποτε δεν ηταν ετοιμη να δεχτει κατι το διαφορετικο, οχι μονο οι παλιες γενιες αλλα και τα νεα παιδια, εχουν μεσα τους το φοβο για το διαφορετικο.
Και για το θεμα να γυρισουν πισω στην πατριδα τους, ποια πατριδα; Αυτες που εχουμε ισοπεδωση με της βομβες; ιρακ, αφγανισταν;
Η να παμε στην αφρικη, που ολη η υποσαχαρια ηπειρος ητανε και ειναι ακομα αποθηκη σκλαβων, στα βαλκανια τα καναμε σκατα και σαν χωρα και σαν Νατο, στην λατινικη αμερικη τα κανανε σκατα οι αμερικανοι.
Μεταναστες φτιαχνουμε εμεις οι "πολιτισμενες χωρες", παμε στη χωρα τους τα γαμαμε ολα και μετα τους βριζουμε γιατι δεν γυρνανε στα ερειπια που τους εχουμε αφησει για σπιτι.
Γιατι απλα δεν εχει ουσια. Θα μιλησω για τη δικη μου εμπειρια σαν "μεταναστης".
Μητερα ελληνιδα, πατερας αιγυπτιος, στην ελλαδα του '68. Το τι τραβηξαν δεν το εζησα, αλλα το ειχα ακουσει.
Οταν αρχισα σχολειο και αρχισανε τα παιδια "ο γιος του μαυρου, θα μας φαει" κτλ, πηγαινα σπιτι και εκλαιγα, και μου ελεγε η μητερα μου οτι τα μικρα παιδια δεν ξερουν τι λενε. Το δεχτηκα και εκανα την καρδια μου πετρα.
Οταν ομως μεγαλωσα ακουγα της ιδιες μαλακιες και απο τους μεγαλους.
Υπενθημιζω οτι ο πατερας μου δεν ηταν οικονομικος μεταναστης, αλλα ερωτικος μεταναστης.
Η κοινωνια μας ποτε δεν ηταν ετοιμη να δεχτει κατι το διαφορετικο, οχι μονο οι παλιες γενιες αλλα και τα νεα παιδια, εχουν μεσα τους το φοβο για το διαφορετικο.
Και για το θεμα να γυρισουν πισω στην πατριδα τους, ποια πατριδα; Αυτες που εχουμε ισοπεδωση με της βομβες; ιρακ, αφγανισταν;
Η να παμε στην αφρικη, που ολη η υποσαχαρια ηπειρος ητανε και ειναι ακομα αποθηκη σκλαβων, στα βαλκανια τα καναμε σκατα και σαν χωρα και σαν Νατο, στην λατινικη αμερικη τα κανανε σκατα οι αμερικανοι.
Μεταναστες φτιαχνουμε εμεις οι "πολιτισμενες χωρες", παμε στη χωρα τους τα γαμαμε ολα και μετα τους βριζουμε γιατι δεν γυρνανε στα ερειπια που τους εχουμε αφησει για σπιτι.
Teo- Εγγραφή : 02/10/2009
Δημοσιεύσεις : 28
Κοινωνικές Διακρίσεις - Μετανάστευση
Harnomou Παρ 18 Δεκ 2009, 09:17
Πατρίδες
Το άρθρο με την υπογραφή του Στέφανου Ληναίου (και εμένα με αιφνιδίασε η υπογραφή) το ανέβασα και το χαρακτήρισα ''ενδιαφέρον'' για κεντρίσω μια καινούργια ίσως συζήτηση μεταξύ όλων μας. Βεβαίως σε πολλά δεν συμφωνώ. Νομίζω ότι ταυτίζει πολύ εύκολα τους οικονομικούς μετανάστες, ποσοστό που η χώρα μας έχει πολύ μεγάλο, με εκείνους που για πολιτικούς λόγους διέφυγαν εκτός της χώρας τους. 'Εχει η τοποθέτηση του μια δόση ''ρομαντισμού'' . Θα μπορούσε να του αντιπαραθέσει κανείς για τους Ελληνες οικονομικούς μετανάστες της ΗΠΑ, Καναδά και της Αυστραλίας. Μηπώς και αυτοί δεν προσπάθησαν (και όχι πάντα με τον ''σταυρό στο χέρι'') για άδεια παραμονής και εργασίας, δεν σπεύσανε να ενταχθούνε στο σύστημα των χωρών αυτών, διεκδικώντας ίσα διακαιώματα, δεν έγιναν αυτοί και τα παιδιά τους πολίτες των χωρών αυτών, δεν άλλαξαν τα επίθετα τους, δεν ξέχασαν την γλώσσα τους.
Το άρθρο με την υπογραφή του Στέφανου Ληναίου (και εμένα με αιφνιδίασε η υπογραφή) το ανέβασα και το χαρακτήρισα ''ενδιαφέρον'' για κεντρίσω μια καινούργια ίσως συζήτηση μεταξύ όλων μας. Βεβαίως σε πολλά δεν συμφωνώ. Νομίζω ότι ταυτίζει πολύ εύκολα τους οικονομικούς μετανάστες, ποσοστό που η χώρα μας έχει πολύ μεγάλο, με εκείνους που για πολιτικούς λόγους διέφυγαν εκτός της χώρας τους. 'Εχει η τοποθέτηση του μια δόση ''ρομαντισμού'' . Θα μπορούσε να του αντιπαραθέσει κανείς για τους Ελληνες οικονομικούς μετανάστες της ΗΠΑ, Καναδά και της Αυστραλίας. Μηπώς και αυτοί δεν προσπάθησαν (και όχι πάντα με τον ''σταυρό στο χέρι'') για άδεια παραμονής και εργασίας, δεν σπεύσανε να ενταχθούνε στο σύστημα των χωρών αυτών, διεκδικώντας ίσα διακαιώματα, δεν έγιναν αυτοί και τα παιδιά τους πολίτες των χωρών αυτών, δεν άλλαξαν τα επίθετα τους, δεν ξέχασαν την γλώσσα τους.
Harnomou- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 7
Κοινωνικές Διακρίσεις - Μετανάστευση
radical30 Παρ 18 Δεκ 2009, 09:13
Πατρίδες και "πατρίδες"
Διάβασα το άρθρο με αρκετή προσοχή. Εκείνο που με ξένισε ήταν στο τέλος: η υπογραφή Στέφανος Λιναίος.
Θυμάμαι αυτό τον καλό ηθοποιό, αμέσως μετά τα χρόνια της Χούντας, ήταν ένα πολιτικοποιημένο άτομο και μάλιστα είχε και κάποια εκπομπή στη TV ανάλογου περιεχομένου. Το κείμενό του θα τα χαρακτηρίσω ρομαντικό και τις θέσεις του αφελείς. Μιλάει πολύ για "αγάπη" και ''πάθος" προς τη πατρίδα και συγκρίνει τη ζωή των σημέρινών μεταναστών με εκείνη της δικής του συγκεκριμένης εποχής, υπονοώντας ότι υπήρξε και εκείνος ένας μετανάστης που πάνω απ' όλα στο μυαλό του ήταν ο αγώνας για τη πτώση της Χούντας και η επιστροφή της Δημοκρατίας. Ένας ''εμιγκρέ'' δηλαδή, που στόχος του ήταν να επιστρέψει κάποια στιγμή και όσο πιο σύντομα γινόταν, στη πατρίδα του την Ελλάδα. Κάτι ανάλογο, ας πούμε, με τους Ισπανούς (δημοκρατικούς) ή τους Ρώσους (βασιλικούς) εμιγκρέδες που είχαν κάνει δεύτερη πατρίδα τους το Παρίσι και το Λονδίνο και "πάλευαν" για τη πτώση των καθεστότων που τους ανάγκασαν (?) να ξεπατριστούν. Χωρίς το άγχος της επιβίωσης.
Υπάρχει κάποια σχέση εκείνων με τους σημερινούς μετανάστες που έχουν κατακλήσει την Ελλάδα? Και ποιά?
Σήμερα αυτοί, κατά το 90%, είναι οικονομικοί μετανάστες, που φτάνουν στη Ελλάδα για μια "καλύτερη" ζωή και αντί για αγάπες και λουλούδια έχουν το μίσος και τη σιχασιά για τη πατρίδα τους . Δεν είναι έλληνες ή ρώσοι ή ισπανοί. Δεν κουβαλάνε κάποιο πατριωτικό πολιτισμό και η κουλτούρα τους είναι εκείνη των "σκλάβων στη χώρα τους". Είναι όλοι τους από χώρες που δεν υπήρξαν σχεδόν ποτέ ελεύθερες, είναι οι λούμπεν πολίτες
των πρώην αποικιών των μεγάλων καπιταλιστικών χωρών. Είναι πεινασμένοι, εξαθλιωμένοι, χωρίς καμιά προοπτική που πέρνουν των ομματιών τους και όπου φύγει φύγει. Για ένα κομμάτι ψωμί ψάχνουν, δεν έχουν άλλες φιλοδοξίες ή επιλογές. 'Αντε και κάποια στέγη για τον ύπνο τους. Ερχόμενοι εδώ είναι ήδη χαμένοι από χέρι, οι περισσότεροι τουλάχιστον. Εδώ κοντεύουμε να δούμε έλληνες εξαθλιωμένουε, που να υπάρξει χώρος και για εισαγώμενους. Και κάτι ακόμη: δεν έρχονται εδώ σ' εμάς κατόπιν επιλογής. Έρχονται γιατί είναι τέτοια
η γεωγραφική θέση της χώρας μας, με τα ανοιχτά θαλάσσια σύνορα και τις μπουρδέλο αποτρεπτικές δυνάμεις. Είμαστε η πρώτη και η ευκολότερη λύση για όλους αυτούς.
Για τους "άλλους'' τους βαλκάνιους "μετανάστες" η συζήτηση πάει αλλού. Ας αρκεστώ σήμερα σ' αυτές τις πρώτες σκέψεις, ας ακούσουμε τι θα γράψουν και οι υπόλοιποι φίλοι και τα ξαναλέμε....
Διάβασα το άρθρο με αρκετή προσοχή. Εκείνο που με ξένισε ήταν στο τέλος: η υπογραφή Στέφανος Λιναίος.
Θυμάμαι αυτό τον καλό ηθοποιό, αμέσως μετά τα χρόνια της Χούντας, ήταν ένα πολιτικοποιημένο άτομο και μάλιστα είχε και κάποια εκπομπή στη TV ανάλογου περιεχομένου. Το κείμενό του θα τα χαρακτηρίσω ρομαντικό και τις θέσεις του αφελείς. Μιλάει πολύ για "αγάπη" και ''πάθος" προς τη πατρίδα και συγκρίνει τη ζωή των σημέρινών μεταναστών με εκείνη της δικής του συγκεκριμένης εποχής, υπονοώντας ότι υπήρξε και εκείνος ένας μετανάστης που πάνω απ' όλα στο μυαλό του ήταν ο αγώνας για τη πτώση της Χούντας και η επιστροφή της Δημοκρατίας. Ένας ''εμιγκρέ'' δηλαδή, που στόχος του ήταν να επιστρέψει κάποια στιγμή και όσο πιο σύντομα γινόταν, στη πατρίδα του την Ελλάδα. Κάτι ανάλογο, ας πούμε, με τους Ισπανούς (δημοκρατικούς) ή τους Ρώσους (βασιλικούς) εμιγκρέδες που είχαν κάνει δεύτερη πατρίδα τους το Παρίσι και το Λονδίνο και "πάλευαν" για τη πτώση των καθεστότων που τους ανάγκασαν (?) να ξεπατριστούν. Χωρίς το άγχος της επιβίωσης.
Υπάρχει κάποια σχέση εκείνων με τους σημερινούς μετανάστες που έχουν κατακλήσει την Ελλάδα? Και ποιά?
Σήμερα αυτοί, κατά το 90%, είναι οικονομικοί μετανάστες, που φτάνουν στη Ελλάδα για μια "καλύτερη" ζωή και αντί για αγάπες και λουλούδια έχουν το μίσος και τη σιχασιά για τη πατρίδα τους . Δεν είναι έλληνες ή ρώσοι ή ισπανοί. Δεν κουβαλάνε κάποιο πατριωτικό πολιτισμό και η κουλτούρα τους είναι εκείνη των "σκλάβων στη χώρα τους". Είναι όλοι τους από χώρες που δεν υπήρξαν σχεδόν ποτέ ελεύθερες, είναι οι λούμπεν πολίτες
των πρώην αποικιών των μεγάλων καπιταλιστικών χωρών. Είναι πεινασμένοι, εξαθλιωμένοι, χωρίς καμιά προοπτική που πέρνουν των ομματιών τους και όπου φύγει φύγει. Για ένα κομμάτι ψωμί ψάχνουν, δεν έχουν άλλες φιλοδοξίες ή επιλογές. 'Αντε και κάποια στέγη για τον ύπνο τους. Ερχόμενοι εδώ είναι ήδη χαμένοι από χέρι, οι περισσότεροι τουλάχιστον. Εδώ κοντεύουμε να δούμε έλληνες εξαθλιωμένουε, που να υπάρξει χώρος και για εισαγώμενους. Και κάτι ακόμη: δεν έρχονται εδώ σ' εμάς κατόπιν επιλογής. Έρχονται γιατί είναι τέτοια
η γεωγραφική θέση της χώρας μας, με τα ανοιχτά θαλάσσια σύνορα και τις μπουρδέλο αποτρεπτικές δυνάμεις. Είμαστε η πρώτη και η ευκολότερη λύση για όλους αυτούς.
Για τους "άλλους'' τους βαλκάνιους "μετανάστες" η συζήτηση πάει αλλού. Ας αρκεστώ σήμερα σ' αυτές τις πρώτες σκέψεις, ας ακούσουμε τι θα γράψουν και οι υπόλοιποι φίλοι και τα ξαναλέμε....
radical30- Admin
- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 3499
Τόπος : Πόρτο Ράφτη
Ηλικία : 94 -
Κοινωνικες Διακρισεις (Μεταναστευση κ.α.)
Harnomou Παρ 18 Δεκ 2009, 09:06
Πατρίδες
Άκουσα το νέο Υπουργό Εσωτερικών να δηλώνει στη Βουλή ότι όλα τα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα, θεωρούνται Έλληνες και όταν ενηλικιωθούν θα έχουν το δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι..
Αφήνουμε τους ειδικούς να καταμετρήσουν όλες τις θετικές και όλες τις αρνητικές επιπτώσεις αυτής της απόφασης...
στη χώρα μας, πριν μονοπωλήσουν αυτή την καταμέτρηση οι γνωστοί πατριδοκάπηλοι..
Εμείς θα περιοριστούμε μόνο να συνομιλήσουμε με τους φίλους μας τους μετανάστες.Με γνώμονα την πείρα μας και την αγάπη μας:
1.- Όταν πολλοί από μας, σε κάποιες δύσκολες εποχές που πέρασε η πατρίδα μας,αναγκαστήκαμε με μαύρη καρδιά,να μεταναστεύσουμε ή να λαθρομεταναστεύσουμε, σε κάποιες ξένες πλούσιες χώρες,θυμάμαι ότι κατεβαίναμε,όλοι μαζί, στους δρόμους, πάντα με δυο αιτήματα:
α) Να συμπαρασταθεί η ξένη χώρα στην προσπάθειά μας να επιβιώσουμε και β) Να βοηθήσει τον αγώνα όλων μας να γυρίσουμε σε μια καλύτερη πατρίδα.
Δεν γυρίζαμε στα Πανεπιστήμια,στα πάρκα,στις πλατείες & στις αγορές, ζητιανεύοντας ή κλέβοντας, αλλά ενημερώνοντας τους ξένους για τη δικτατορία στην πατρίδα μας..Θυμάμαι ότι η πρώτη μάχη που με κόπο κερδίσαμε, είταν να αποσυρθούν όλες οι « μαύρες » ταμπελίτσες, που υπήρχαν πάνω στα εμπορεύματα των μεγάλων καταστημάτων του Λονδίνου.Έγραφαν Τούρκικα,Ιταλικά και Ελληνικά: « Μην κλέβετε..Σας βλέπουμε..»!!!
Στα εφτά χρόνια που κράτησε, η δικτατορία, άλλοι γύρισαν πολεμώντας από μέσα κι άλλοι έμειναν, ενημερώνοντας απέξω.Κι ευτυχώς,με αξιοπρέπεια στην ξενητειά, πετύχαμε την επιβίωσή μας και με θυσίες μέσα στην ίδια την Πατρίδα μας, όλοι μαζί, ξαναφέραμε τη Δημοκρατία.. Αντίθετα με τους Ισπανούς που έμειναν έξω, βολεύτηκαν και κράτησε ο Φράνκο σαράντα χρόνια..
Ουδέποτε ζητήσαμε να αλλάξουμε πατρίδα,έστω και διατηρώντας, σαν γκέτο, το θρήσκευμά μας και τη γλώσσα μας.Ούτε να προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε τα ήθη και τα έθιμά μας από τη γη των πατέρων μας στα άγονα χώματα της ξενητειάς. Ξέραμε ότι θα αποτύχουμε, θα γίνουμε γραφικοί ή θα μαραθεί η ψυχή μας, όπως μαραίνεται ένα λουλούδι όταν το κλείσουμε σε τέσσερις τοίχους. Μόνο κάποιοι, λίγοι, ξέμειναν στις ξένες χώρες..Άλλοι επειδή βρήκαν διέξοδο στις επιδιώξεις τους κι άλλοι επειδή ουδέποτε αγάπησαν με πάθος την πατρίδα τους.
2.- Τόσα χρόνια τώρα στη χώρα μας, δεν είδα πολλούς μετανάστες να αγωνίζονται και για τα δυό αιτήματα. Το κύριο αίτημά τους είταν η άδεια παραμονής και εργασίας με ίσα δικαιώματα. Πολλές φορές, μάλιστα,με μερικά ακραία,ύποπτα στοιχεία, να σπάζουν, να καίνε και να σκοτώνουν.. Χωρίς να μας ενημερώνουν, καθημερινά και με πάθος , για το τι συμβαίνει ΑΚΡΙΒΩΣ στη χώρα τους.. Χωρίς να απαιτούν μαχητικά την ΚΑΤΑΔΙΚΗ αυτών που κατέστρεψαν τη χώρα τους..Και χωρίς να μας δείχνουν τον ΠΟΘΟ τους να γυρίσουν σε μια καλύτερη πατρίδα.. Τους βλέπω και μελαγχολώ.
Θυμάμαι τους μετανάστες στο Λονδίνο, από την εποχή του Ισπανικού εμφύλιου. Είχαν ξεμείνει, ξένοι ανάμεσα σε ξένους...Και έκλαιγαν κάθε μέρα γιατί έβλεπαν ότι δεν μπορούσαν να ξαναγυρίσουν στην Ισπανία τους, επειδή τα παιδιά τους είχαν γίνει πια τέλεια Εγγλεζάκια..Και κλαίγαμε κι εμείς μαζί τους, όταν, στο μόνιμα συνεφιασμένο Λονδίνο, έβγαινε ο ήλιος και μας θύμιζε τη φωτεινή Μεσόγειο..Και μας συμβούλευαν, όπου κι αν συναντιόμαστε, να μην πάθουμε κι εμείς το ίδιο, όπως κιαυτοί, που βολευτήκανε έξω και αφήσανε τους συμπατριώτες τους , μόνους, με το Φράνκο 40 χρόνια στο σβέρκο τους..
3.- Αυτό συμβουλεύουμε κι εμείς τους βασανισμένους μετανάστες.Όχι βέβαια τους ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΥΣ που συστηματικά τους ΚΟΥΒΑΛΑΝΕ οι γνωστοί,διεθνείς,παντοδύναμοι, μαυραγορίτες του ανθρώπινου πόνου.
Συμβουλεύουμε όλους τους προβληματισμένους άσπρους,μαύρους, κίτρινους, συνανθρώπους μας, που οι αποικιοκράτες, παλιοί και νέοι, όπως πάντα, τους ανάγκασαν για πολιτικούς ή για οικονομικούς λόγους, να φύγουν από τις χώρες τους,αναζητώντας ψωμί & ελευθερία στην ξενητειά. Τους συμβουλεύουμε να μη νιώθουν ικανοποιημένοι από τα γνωστά και αμφιλεγόμενα κυβερνητικά μέτρα νομιμοποίησής τους. Αυτά που, είναι βέβαιο ότι ΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΙ να παίρνουν ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις , υπακούοντας στα κελεύσματα των εμπνευστών της απάνθρωπης παγκοσμιοποίησης. Πρέπει να απαιτούν ταυτόχρονα και την ΠΛΗΡΗ συμπαράσταση της Πολιτείας στον αγώνα τους για την επιστροφή τους σε μια καλύτερη πατρίδα..
Αν δεν καταλάβουν, όσο γίνεται πιο σύντομα, αυτή την απλή,γεμάτη πόνο και ειλικρίνεια θέση μας και αρκεστούν στην ελληνοποίησή τους, γίνονται,δυστυχώς, συνεργοί σε δυό μεγάλα εγκλήματα.
Αφήνουν ορφανή την πατρίδα τους από το πιο ανήσυχο και το πιο αποτελεσματικό,ανθρώπινο δυναμικό. Και,αφήνουν, προπάντων, τους έρμους τους συμπατριώτες τους ισόβια δυστυχισμένους ΔΟΥΛΟΥΣ στα χέρια των ξένων αφεντικών που λυμαίνονται τη χώρα τους.
Ξέρουμε ότι αυτές τις θέσεις μας, μερικοί τις θεωρούν ρομαντικές, ίσως και αστείες..Όπως τις θεωρούσαν,οι ίδιοι και τότε, στην αυτοεξορία μας στο γκρίζο Λονδίνο.Λες και πιστέψαμε ποτέ ότι ΑΡΚΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΜΟΝΟΝ οι θέσεις για να γίνει καλύτερος ο κόσμος μας..
Μακάρι κάποιοι άλλοι να βρουν κάποιες καλύτερες θέσεις..
Στέφανος Ληναίος – 20.10.09
- το διάβασα σήμερα στο Troktiko και το βρήκα ενδιαφέρον Περιμένω τα σχόλια σας
Άκουσα το νέο Υπουργό Εσωτερικών να δηλώνει στη Βουλή ότι όλα τα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα, θεωρούνται Έλληνες και όταν ενηλικιωθούν θα έχουν το δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι..
Αφήνουμε τους ειδικούς να καταμετρήσουν όλες τις θετικές και όλες τις αρνητικές επιπτώσεις αυτής της απόφασης...
στη χώρα μας, πριν μονοπωλήσουν αυτή την καταμέτρηση οι γνωστοί πατριδοκάπηλοι..
Εμείς θα περιοριστούμε μόνο να συνομιλήσουμε με τους φίλους μας τους μετανάστες.Με γνώμονα την πείρα μας και την αγάπη μας:
1.- Όταν πολλοί από μας, σε κάποιες δύσκολες εποχές που πέρασε η πατρίδα μας,αναγκαστήκαμε με μαύρη καρδιά,να μεταναστεύσουμε ή να λαθρομεταναστεύσουμε, σε κάποιες ξένες πλούσιες χώρες,θυμάμαι ότι κατεβαίναμε,όλοι μαζί, στους δρόμους, πάντα με δυο αιτήματα:
α) Να συμπαρασταθεί η ξένη χώρα στην προσπάθειά μας να επιβιώσουμε και β) Να βοηθήσει τον αγώνα όλων μας να γυρίσουμε σε μια καλύτερη πατρίδα.
Δεν γυρίζαμε στα Πανεπιστήμια,στα πάρκα,στις πλατείες & στις αγορές, ζητιανεύοντας ή κλέβοντας, αλλά ενημερώνοντας τους ξένους για τη δικτατορία στην πατρίδα μας..Θυμάμαι ότι η πρώτη μάχη που με κόπο κερδίσαμε, είταν να αποσυρθούν όλες οι « μαύρες » ταμπελίτσες, που υπήρχαν πάνω στα εμπορεύματα των μεγάλων καταστημάτων του Λονδίνου.Έγραφαν Τούρκικα,Ιταλικά και Ελληνικά: « Μην κλέβετε..Σας βλέπουμε..»!!!
Στα εφτά χρόνια που κράτησε, η δικτατορία, άλλοι γύρισαν πολεμώντας από μέσα κι άλλοι έμειναν, ενημερώνοντας απέξω.Κι ευτυχώς,με αξιοπρέπεια στην ξενητειά, πετύχαμε την επιβίωσή μας και με θυσίες μέσα στην ίδια την Πατρίδα μας, όλοι μαζί, ξαναφέραμε τη Δημοκρατία.. Αντίθετα με τους Ισπανούς που έμειναν έξω, βολεύτηκαν και κράτησε ο Φράνκο σαράντα χρόνια..
Ουδέποτε ζητήσαμε να αλλάξουμε πατρίδα,έστω και διατηρώντας, σαν γκέτο, το θρήσκευμά μας και τη γλώσσα μας.Ούτε να προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε τα ήθη και τα έθιμά μας από τη γη των πατέρων μας στα άγονα χώματα της ξενητειάς. Ξέραμε ότι θα αποτύχουμε, θα γίνουμε γραφικοί ή θα μαραθεί η ψυχή μας, όπως μαραίνεται ένα λουλούδι όταν το κλείσουμε σε τέσσερις τοίχους. Μόνο κάποιοι, λίγοι, ξέμειναν στις ξένες χώρες..Άλλοι επειδή βρήκαν διέξοδο στις επιδιώξεις τους κι άλλοι επειδή ουδέποτε αγάπησαν με πάθος την πατρίδα τους.
2.- Τόσα χρόνια τώρα στη χώρα μας, δεν είδα πολλούς μετανάστες να αγωνίζονται και για τα δυό αιτήματα. Το κύριο αίτημά τους είταν η άδεια παραμονής και εργασίας με ίσα δικαιώματα. Πολλές φορές, μάλιστα,με μερικά ακραία,ύποπτα στοιχεία, να σπάζουν, να καίνε και να σκοτώνουν.. Χωρίς να μας ενημερώνουν, καθημερινά και με πάθος , για το τι συμβαίνει ΑΚΡΙΒΩΣ στη χώρα τους.. Χωρίς να απαιτούν μαχητικά την ΚΑΤΑΔΙΚΗ αυτών που κατέστρεψαν τη χώρα τους..Και χωρίς να μας δείχνουν τον ΠΟΘΟ τους να γυρίσουν σε μια καλύτερη πατρίδα.. Τους βλέπω και μελαγχολώ.
Θυμάμαι τους μετανάστες στο Λονδίνο, από την εποχή του Ισπανικού εμφύλιου. Είχαν ξεμείνει, ξένοι ανάμεσα σε ξένους...Και έκλαιγαν κάθε μέρα γιατί έβλεπαν ότι δεν μπορούσαν να ξαναγυρίσουν στην Ισπανία τους, επειδή τα παιδιά τους είχαν γίνει πια τέλεια Εγγλεζάκια..Και κλαίγαμε κι εμείς μαζί τους, όταν, στο μόνιμα συνεφιασμένο Λονδίνο, έβγαινε ο ήλιος και μας θύμιζε τη φωτεινή Μεσόγειο..Και μας συμβούλευαν, όπου κι αν συναντιόμαστε, να μην πάθουμε κι εμείς το ίδιο, όπως κιαυτοί, που βολευτήκανε έξω και αφήσανε τους συμπατριώτες τους , μόνους, με το Φράνκο 40 χρόνια στο σβέρκο τους..
3.- Αυτό συμβουλεύουμε κι εμείς τους βασανισμένους μετανάστες.Όχι βέβαια τους ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΥΣ που συστηματικά τους ΚΟΥΒΑΛΑΝΕ οι γνωστοί,διεθνείς,παντοδύναμοι, μαυραγορίτες του ανθρώπινου πόνου.
Συμβουλεύουμε όλους τους προβληματισμένους άσπρους,μαύρους, κίτρινους, συνανθρώπους μας, που οι αποικιοκράτες, παλιοί και νέοι, όπως πάντα, τους ανάγκασαν για πολιτικούς ή για οικονομικούς λόγους, να φύγουν από τις χώρες τους,αναζητώντας ψωμί & ελευθερία στην ξενητειά. Τους συμβουλεύουμε να μη νιώθουν ικανοποιημένοι από τα γνωστά και αμφιλεγόμενα κυβερνητικά μέτρα νομιμοποίησής τους. Αυτά που, είναι βέβαιο ότι ΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΙ να παίρνουν ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις , υπακούοντας στα κελεύσματα των εμπνευστών της απάνθρωπης παγκοσμιοποίησης. Πρέπει να απαιτούν ταυτόχρονα και την ΠΛΗΡΗ συμπαράσταση της Πολιτείας στον αγώνα τους για την επιστροφή τους σε μια καλύτερη πατρίδα..
Αν δεν καταλάβουν, όσο γίνεται πιο σύντομα, αυτή την απλή,γεμάτη πόνο και ειλικρίνεια θέση μας και αρκεστούν στην ελληνοποίησή τους, γίνονται,δυστυχώς, συνεργοί σε δυό μεγάλα εγκλήματα.
Αφήνουν ορφανή την πατρίδα τους από το πιο ανήσυχο και το πιο αποτελεσματικό,ανθρώπινο δυναμικό. Και,αφήνουν, προπάντων, τους έρμους τους συμπατριώτες τους ισόβια δυστυχισμένους ΔΟΥΛΟΥΣ στα χέρια των ξένων αφεντικών που λυμαίνονται τη χώρα τους.
Ξέρουμε ότι αυτές τις θέσεις μας, μερικοί τις θεωρούν ρομαντικές, ίσως και αστείες..Όπως τις θεωρούσαν,οι ίδιοι και τότε, στην αυτοεξορία μας στο γκρίζο Λονδίνο.Λες και πιστέψαμε ποτέ ότι ΑΡΚΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΜΟΝΟΝ οι θέσεις για να γίνει καλύτερος ο κόσμος μας..
Μακάρι κάποιοι άλλοι να βρουν κάποιες καλύτερες θέσεις..
Στέφανος Ληναίος – 20.10.09
- το διάβασα σήμερα στο Troktiko και το βρήκα ενδιαφέρον Περιμένω τα σχόλια σας
Έχει επεξεργασθεί από τον/την Harnomou στις Παρ 18 Δεκ 2009, 09:16, 1 φορά
Harnomou- Εγγραφή : 28/09/2009
Δημοσιεύσεις : 7
Radical30 World :: Περιεχόμενα :: κλικ > Το Blog/Forum Radical World - Περιεχόμενα :: ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ - ΠΑIΔΕΙΑ :: Κοινωνικά Θέματα
Σελίδα 1 από 1
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
» Forsaken-2015 ******
» The First Grader *******
» Περί των "Κοινών Αγαθών"
» Ο δικός μου "χιονάνθρωπος"
» Δημήτρης Βαρδαβάς
» Η "Νονά"