Περί αυτογνωσίας... (***)

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΟΡΙΣΟΥΜΕ ΤΗ ΔΥΣΦΟΡΙΑ ΠΟΥ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΩΣ ΠΑΡΑΚΜΗ, επειδή δεν έχουμε πολιτικά και κοινωνικά ιδεώδη που να μας ενώνουν όλους, ενώ ταυτόχρονα μας κυριαρχούν η απληστεία, το ευτελές, το εφήμερο και η "επανάσταση" ως διαφημιστικό σλόγκαν;

Όμως να το πω ευθέως: όσοι ψάχνουμε το νόημα και μελαγχολούμε επειδή δεν το βρίσκουμε, είμαστε εκείνο το βελόνι του τραγουδιού «που πατάς και σε αγκυλώνει». Είμαστε η φάλτσα κλωστή της κοινωνίας που της χαλάει την "ευτυχισμένη" ομοιομορφία. Ένα καρφί στο μάτι μιας κοινωνίας που καταναλώνει για να ξεχνάει και έχει εθιστεί στη Λήθη.

Οι μελαγχολικοί είναι αυτοί που με τα μάτια ορθάνοιχτα δηλώνουν ότι αυτός ο κόσμος, όπως είναι αυτή τη στιγμή, πάει κατά διαόλου και πρέπει επειγόντως να κάνουμε κάτι. Ο Φρόιντ έχει σημειώση ότι ο μελαγχολικός άνθρωπος «έχει οξύτερη θεώρηση της αλήθειας>>. Αυτό όμως δεν σημαίνει και ότι την έχει κατακτήσει. Άλλωστε δεν είναι μία η αλήθεια για όλους τους θνητούς και δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος - ακόμη και από τους σοφότερους ανθρώπους - που την κατέκτησε ποτέ.

Η πείρα προσθέτει γνώση αλλά όχι και το νόημά της αλήθειας. Ίσως η αυτογνωσία να είναι ένας δρόμος αλλά και αυτή δεν είναι παίξε γέλασε. Τουλάχιστον στο τέλος ας ανακαλύψουμε αν ζήσαμε μια "τσάμπα" ζωή... Τελικά, δεν πιστεύω ότι είμαστε
αυτό που εμείς νομίζουμε για τον εαυτό μας αλλά αυτό που οι άλλοι βλέπουν σε εμάς ....