To μεγάλο ποτάμι...

<<Το μεγάλο ποτάμι>>
του Δημήτρη Καμπουράκη


Λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου, θα σηκωθώ όρθιος στην κορυφή του γεμάτου τραπεζιού. Μ’ ένα πιρούνι θα χτυπήσω διακριτικά το ποτήρι μου και θα περιμένω υπομονετικά ώσπου οι φίλοι μου να σταματήσουν να τρώνε και να κάνουν την απαραίτητη ησυχία. Οι εύθυμες συζητήσεις γύρω από το μεγάλο τραπέζι θα κοπάσουν και τα κεφάλια των καλοντυμένων συνδαιτυμόνων θα στραφούν προς το μέρος μου. Τότε θα υψώσω το ποτήρι με το κόκκινο κρασί και θα πω τις ώριμες ευχές τού πενηντάρη, ο οποίος απευθύνεται σε ανθρώπους που έχουν ζήσει περισσότερα χρόνια απ’ όσα αναμένουν να ζήσουν. Θα τους ευχηθώ καλή υγεία, ψυχική ισορροπία, ευτυχία στις καθημερινές στιγμές, τη μικρότερη δυνατή βλάβη από την οικονομική κρίση, δουλειά στα παιδιά μας και να ξαναβρεθεί ολόκληρη η παρέα χωρίς απώλειες, αρρώστιες ή καταρρεύσεις την ίδια μέρα του επόμενου χρόνου.

Αυτοί, άνδρες χορτασμένοι και γυναίκες που είδαν κιόλας πολλά τα μάτια τους, θα κουνήσουν το κεφάλι με νόημα, όπως πρέπει σε ανθρώπους που έχουν κατανοήσει πια την ουσία της ζωής. Θα αντευχηθούν με μια κατάφαση που ξέρει καλά ότι η έκρηξη της μεγάλης ευτυχίας στη νεότητα δεν είναι ποτέ ίση με τη μαχαιριά της μεγάλης δυστυχίας στην ωριμότητα. Θα πιούν τη γουλιά το κρασί τους έχοντας συνειδητοποιήσει προ πολλού ότι η θύμηση τού πόνου δεν ισοφαρίζεται ποτέ από την ανάμνηση της χαράς. Και παρά την εγνωσμένη αθεΐα της γενιάς τους θα μονολογήσουν ένα βαθύ «Δόξα τω Θεώ», καθώς αντιλαμβάνονται πως η πορεία τους ως εδώ δίχως σοβαρούς ακρωτηριασμούς, αποτελεί ήδη μια μεγάλη νίκη και τον σοβαρότερο λόγο να νιώθουν ευγνώμονες. Και θα ξανα-αποφασίσουν από καρδιάς να συνεχίσουν πλέον έτσι, με συνειδητές απλές ισορροπημένες χαρές κι όχι με δήθεν μεγάλα όνειρα ή με το ανούσιο κυνήγι αστραφτερών ψευδαισθήσεων που απομακρύνουν απ’ την ουσία της ζωής.

Ώριμες ευχές, ώριμων ανθρώπων. Μετά θ’ αλλάξει ο χρόνος, θα φιληθούμε και θα σκορπίσουμε παρέες-παρέες στο μεγάλο σαλόνι συζητώντας για τα τωρινά και γελώντας με τα περασμένα, καθότι είμαστε πολλά χρόνια μαζί και γνωριζόμαστε σαν κάλπικες δεκάρες. Τότε εγώ, μια μπουκάλα ουίσκυ θ’ αρπάξω και θα κάτσω μονάχος στην άκρη τού πιο απομακρυσμένου καναπέ, παριστάνοντας πως βλέπω τηλεόραση για να μη μ’ ενοχλούν με χαζές ερωτήσεις. Κι όσο θα προχωρά η νύχτα θα πίνω, θα πίνω πολύ και θα καπνίζω όσο αντέχω. Θα τρέξουν τα ζουμιά στα ρούχα μου και θ’ αρχίσω να βλέπω διπλό το σκρίνιο με τα σβαρόφσκι απέναντι και τη χαζή μπερζέρα.

Κι έπειτα θα πεταχτώ επάνω με τα πουκάμισα έξω από το παντελόνι και θ΄αρχίσω να στριφογυρίζω στο σαλόνι σκοντάφτοντας στα χαμηλά τραπεζάκια και στα σκαμπό με το δερμάτινο μαξιλάρι. Και θ’ αρχίσω να φωνάζω «δεν θέλω ρε τις μικρές χαρές! Το μεγάλο ποτάμι θέλω να δω εγώ! Καταλάβατε; Το μεγάλο ποτάμι, που έχει τόσο πολλά νερά, ώστε συνεχίζει να ‘ναι ποτάμι και μέσα στον ωκεανό!» Κι οι φίλοι θα μαζευτούν γύρω μου γελώντας για να με περιμαζέψουν, καθώς την έχουν ξαναζήσει τη σκηνή κάμποσες φορές και την ξέρουν απ’ έξω. Και θα με τραβούν για το μπαλκόνι μην ξεράσω στα χαλιά, αλλά εγώ θ’ αντιστέκομαι: «Μείνετε εσείς εδώ ρε! Εγώ δώδεκα μέρες με τη βάρκα θα το πηγαίνω το ποτάμι προς τα πάνω μέχρι να φτάσω στις πηγές του, μέχρι να χαθώ στην καρδιά του. Εκεί που οι γυμνές γυναίκες κολυμπάνε όλες μαζί. Αυτό θέλω!» Κι οι φίλοι θα γελάνε δυνατά και θα λένε ο ένας στον άλλον: «Κάθε που μεθάει, μάς τα πρήζει με τον Αμαζόνιο. Τι κόλλημα κι αυτό! Γιατί δεν πάει τέλος πάντων ένα καλοκαίρι, να κάνουμε κι εμείς κανονική πρωτοχρονιά τον επόμενο χειμώνα; Πόσα λεφτά χρειάζονται διάολε; Να τού τα βάλουμε ρεφενέ, αν είναι να κάνει έτσι.»

Εγώ θα φωνάζω «είστε βλάκες ρε, σ’ όσα μεγάλα ποτάμια κι αν πάω, πάντα θα υπάρχει ένα μεγαλύτερο» κι αυτοί κλείνοντας το μάτι θ’ απαντούν «πες μας τώρα και για τα λιοντάρια» κι εγώ θα φωνάζω για τον γέρο και τη θάλασσα τού Χέμινγουέι: «Κάθε βράδυ ρε, καταλαβαίνετε; Κάθε βράδυ ονειρευόταν τα λιοντάρια που είχε δει πιτσιρικάς από την κουπαστή του πλοίου να παίζουν πάνω στην κατακίτρινη άμμο της αφρικανικής ακτής. Μ’ αυτή την εικόνα πέθανε ο γέρος.» Αυτοί θα γελάνε καλοσυνάτα και θα με συγκρατούν μην καταρρεύσω κι εγώ θα σκύβω πάνω στη δική μου κουπαστή.

Πάνω στο κάγκελο τού μπαλκονιού θα σκύβω και θ’ αφήνω τα μεθυσμένα σάλια μου να τρέχουν τρία πατώματα κάτω και να πέφτουν στον απεριποίητο κήπο, καθότι πλάκωσε κρίση και η γενική συνέλευση της πολυκατοικίας απέλυσε τον κηπουρό.

protagon.gr