Περί φιλίας....

της Άννας Καραμίγκου

Πόσο passé είναι να μιλάς για τη φιλία ; Πόσο σημαντικοί είναι στη ζωή σου οι φίλοι, πόσο σου συμπαραστάθηκαν και πόσο πόνεσες όταν σε πρόδωσαν. Όλες οι ιστορίες ακούγονται ίδιες. Αυτή εδώ δεν είναι ιστορία και πόσο μάλλον δε θα ακουστεί ίδια.

Ποια είναι εκείνη η στιγμή που είσαι όχι απλά σίγουρος , αλλά έτοιμος να κλάψεις από χαρά όταν καταλαβαίνεις τι φίλο έχεις και πόσο σ’ αγαπάει. Πόσο εγωιστικό είναι να χαίρεσαι επειδή σ’ αγαπάει και σε αντέχει;
Και ξέρετε, αυτές οι στιγμές συμβαίνουν συνήθως όταν έχεις παρασυρθεί από το κρασί και αγαπάς όλον τον κόσμο ή είσαι με ψυχολογία Εσμεράλδας όταν χάνει το φως της στο δέκατο επεισόδιο ή είσαι τόσο χαρούμενος όπως η Εσμεράλδα όταν πρωτοαντικρίζει το Λουίς Φερνάντο, μετά την επέμβαση, στο δέκατο τέταρτο επεισόδιο.

Ας το πάρουμε από την αρχή.

Στον έρωτα, το «εγώ» περιμένει λίγο πολύ μια τίμια συναλλαγή, μια αποδεκτή αμοιβαιότητα για να μη μείνει μόνο του. Η αμοιβαιότητα, βέβαια, έχει θέση στις συναλλαγές και στους υπολογισμούς όχι στον έρωτα. Αυτό το είδος μίζερου ερωτευμένου διαβάζει τον έρωτα ως την προσδοκία για μια ασφαλή ζωή. Σκέφτεται: «πρώτα να πάρω αυτά που μου οφείλονται –αγάπη και ασφάλεια- και μετά αν είναι αγαπώ κι εγώ.»

Στον έρωτα, όταν πια έχουμε απελευθερωθεί από το εγώ μας (τμηματικά) και αφήνουμε τον εραστή να περάσει τα όρια του εαυτού μας, κάτι που θέτει σε κίνδυνο πλέον την ασφάλεια, ερωτευόμαστε τον τρόπο που μας βλέπει ο άλλος. Δηλαδή, ερωτευόμαστε τα αισθήματα του παραδομένου μας εαυτού ελπίζοντας να λάβουμε το ίδιο. Διπλά εγωιστικό εκ μέρους του Φερναντίτο διότι η Εσμεράλδα δεν έβλεπε την τύφλα της.

Στη φιλία, όταν αυτή εδραιωθεί και τα όρια ασφαλείας δε χρειάζονται πια, το έδαφος παύει να είναι ερωτικό και άρα ανταγωνιστικό, μπορούμε να παραδοθούμε χωρίς να περιμένουμε ανταπόδοση. Αγαπάμε το φίλο μας, γι’ αυτό που έχει καταφέρει να είναι αλλά και για τον τρόπο που μας κάνει να νιώθουμε κοντά του. Ο λόγος για να ξεκινήσεις μια φιλία με κάποιον, είναι να νιώθεις ότι έχεις να μάθεις πράγματα από αυτόν, για να βελτιωθείς. Μόνο αν βελτιωθείς μπορείς να του δώσεις πίσω αυτά που σου έμαθε. Και τούμπαλιν. Όταν ακούς το φίλο σου, δεν κρίνεις για να δείξεις πόσο πιο ώριμα σκέφτεσαι από αυτόν και χαίρεσαι διπλά όταν πετυχαίνει. Μία γι’ αυτόν και μία για σένα που είναι φίλος σου. Η εγωιστική χαρά είναι και γαμώ τα δώρα. Αυτό υποδηλώνει ολόκληρο άνθρωπο, γενναιόδωρο. Δεν υποδηλώνει ούτε φύλο, ούτε ομορφιά , ούτε Ε9.

Αν τα πράγματα ήταν έτσι , « Ο γάμος του καλύτερού μου φίλου» δε θα είχε γυριστεί ποτέ, ο Παπακαλιάτης δε θα είχε καμία έμπνευση και ολόκληρο το Hollywood θα έτρωγε τα νύχια του.

Και ποια είναι εκείνη η στιγμή που οι δεύτερές σου σκέψεις είναι περισσότερες; Πότε το να κατηγορείς το φίλο σου σε κάνει έστω και λίγο να νιώθεις ανώτερος, ωριμότερος και εξυπνότερος;

Όταν η διαδικασία της φιλίας δεν εκτελείται σωστά και ένας από τους δύο απομακρύνεται, τότε το μόνο που ακούς τριγύρω είναι: «σε ζηλεύουν γι’ αυτό σου φέρονται έτσι», «κάθε άνθρωπος δεν είναι ίδιος », «ε εντάξει , φαινόταν ότι θα γίνει η στραβή;». Προς τι αυτή η απαξίωση της φιλίας; Τι σε κυνηγάει από το να μιλήσεις ντόμπρα; Γιατί πιστεύεις ότι με το να μαζεύεις οργή αντί να τη διαλύεις με συζήτηση, με φωνές ακόμη και με βρισίδια – αν αυτή η επικοινωνία είναι του γούστου σου- θα σε βγάλει λάδι; Το να παραφυλάς για το επόμενο λάθος του φίλου σου, έτσι ώστε να μην έχει κανένα ψεγάδι το κατηγορητήριό σου δε διασφαλίζει μια ειλικρινή ή φιλικά ανθρώπινη στάση.

Αυτή η ιδεολογία, δηλαδή το να μαζεύεις γνώση για να επιτεθείς και να αποκτήσεις την εξουσία σημαίνει ότι οάνθρωπος δεν αγαπά την αλήθεια αυθόρμητα αλλά συχνά τη θυσιάζει για χάρη του ψέματος, φτάνει αυτό το ψέμα να του εξασφαλίζει την εξουσία . Είτε στη φιλία , είτε στον έρωτα.

Το να ζεις κρατώντας πισινές είναι ντεμι-ασφαλές. Βολεύει;

Η φιλία έχει ξεθωριάσει όταν ένας από τους δύο ή και οι δύο βαρέθηκαν αυτό το τρίβιαλ περσούτ. Όταν στην επικοινωνία σας χρειάζονται υπότιτλοι, όταν τα αστεία σου δεν είναι καν αστεία, όταν δεν είσαι σίγουρος ότι τα μυστικά σου θα παραμείνουν μυστικά και όταν η χαρά σου γι’ αυτόν είναι άγχος.
Καθόλα εγωιστικό. Πονάει, αλλά βολεύει. Αν είσαι έξυπνος, μαθαίνεις κι απ’ αυτό.

Η φιλία , ξεκινά από μένα. Κι αν τη μάθω καλά θα σου δείξω πως γίνεται.

πηγή: protagon.gr