Η "πρασινη" κοινωνία και οι Πέρσες

Ανδρέα, εδώ και τώρα!

Ζητείται... Κροίσος για τον Παναθηναϊκό στη μετά Βαρδινογιάννη εποχή. Ωστόσο, στην Ιστορία των Περσών δεν είναι μόνο ο Κροίσος και οι αναμετρήσεις τους με τον βασιλιά των Λυδών, αλλά και ο Σάχης. Κι ένα μνημειώδες περιστατικό που συνέβη όταν έπεσε ο Ρεζά Παχλεβί, ίσως να είναι πιο διδακτικό και ρεαλιστικό για την «πράσινη» κοινωνία απ' ό,τι οι μεσσιανικές προσδοκίες για την έλευση Αράβων, Ρώσων και λοιπών ζάπλουτων.

Τότε, λοιπόν, το 1979, ένας αξιωματούχος του Σάχη, παραδίδοντας τα κλειδιά του θησαυροφυλακίου της χώρας στους άνδρες της Ισλαμικής Επανάστασης στο Ιράν, είπε: «Από σήμερα είναι άλλη μέρα, απλώς κανείς δεν γνωρίζει αν κάποια στιγμή θα αποδειχτεί καλύτερη». Η διαφορά είναι ότι στην προκειμένη περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με κλειδιά θησαυροφυλακίου, τουναντίον με κλειδιά ευρωβόρου μαγαζιού.

Κι ο «κλήρος» τώρα –ας μη γελιόμαστε– πέφτει στον Ανδρέα Βγενόπουλο. Γιατί σ' αυτόν; Διότι ο Νικόλας Πατέρας ούτε το οικονομικό εκτόπισμα διαθέτει, ούτε, καταπώς είπε και ο Τζίγκερ, εξέφρασε ποτέ την επιθυμία να πάρει το «πακέτο» των μετοχών. Η δε οικογένεια Γιαννακόπουλου έχει βάλει αμέτρητα λεφτά στο μπάσκετ και κατά καιρούς στον Ερασιτέχνη, ενώ καθ' όλη την ταραχώδη δεκαετία του '70 ο Παύλος «τσόνταρε» εκατομμύρια, συνδράμοντας τα «τοτέμ» της τότε διοίκησης, Απόστολο Νικολαΐδη και Αντώνη Μαντζεβελάκη. Πόσα να βάλει ακόμα; Πέραν τούτων ο «Mr MIG» έγινε προ τριετίας Σπάρτακος, οιονεί, ενσαρκώνοντας τις ελπίδες «εκατομμυρίων πράσινων καρδιών» για κάτι υπερβατικό. Θα σιωπήσει στην πιο μεγάλη ώρα;

Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, πάντως, του πέταξε χθες το γάντι με κάθε επισημότητα. Ουσιαστικά, βέβαια, ο Τζίγκερ σηματοδότησε την αποχώρησή του από πέρυσι, όταν κι έθεσε για πρώτη φορά αυτό που επακριβώς περιέγραψε προ ημερών η «SD», ότι δεν πουλάει, αλλά χαρίζει τις μετοχές.

Ο οποίος Γιάννης Βαρδινογιάννης και η οικογένειά του (μια κι έκλεισε χθες και ο δικός της κύκλος στα «πράγματα») δεν απέφυγαν τα λάθη σε ούτε ένα ούτε δύο, αλλά 32 χρόνια διακυβέρνησης της ΠΑΕ, ωστόσο δικαιούνται ένα τριπλό κι άκρως σημαντικό credit:

Πρώτον: το ευρωπαϊκό «μέταλλο» της ομάδας. Ναι μεν προϋπήρξε ένα «Γουέμπλεϊ», όμως οι αριθμοί είναι εύγλωττοι. Στα χρόνια μέχρι τη σεζόν 1984, που υπό την καθοδήγηση του Γιάτσεκ Γκμοχ ο Παναθηναϊκός έπαιξε στους «4» του Πρωταθλητριών, η ομάδα βγήκε 10 φορές στην Ευρώπη. Και είχε μόνο μία πρόκριση επί της ισχνής Φλοριάνα Μάλτας! Εκτοτε, πολλές διακριτές πορείες στο εξωτερικό, στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, τα ενθυμούμαστε όλοι. Κοντολογίς, το «DNA» Ευρώπης σμιλεύτηκε επί «Βαρδινογιαννοκρατίας».

Δεύτερον: η οικογένεια Βαρδινογιάννη ξόδεψε μεγάλα ποσά για την Παιανία και δη σ' εποχές που οι εγχώριοι αντίπαλοι έκαναν προπονήσεις σε... αλάνες και σ' επίπεδο υποδομών ήταν λειτουργικά αναλφάβητοι! Αδιαμφισβήτητο επίσης το επί δεκαετίες οικονομικό νοικοκυριό. ΠΑΕ δακτυλοδεικτούμενη στην Ελλάδα, χωρίς προσφυγές και χρέη σε Εφορία, ΙΚΑ κ.ά.

Τρίτον: το 2008, όταν και υπό το βάρος της λαϊκής πίεσης η οικογένεια Βαρδινογιάννη πραγματοποίησε το μετοχικό άνοιγμα, δεν προσπορίστηκε χρήματα. Δεν φούσκωσε κι άλλο τους τραπεζικούς της λογαριασμούς, αλλά τα 65 «φρέσκα» εκατομμύρια άρδευσαν την ομάδα. Αλλο θέμα αν σπαταλήθηκαν σε μεταγραφικές «επιτυχίες» τύπου Ροντρίγκο Σόουζα, Μελίσση, Μουν, Γκάμπριελ. Εκεί, τω όντι, υπάρχει μια συλλογική ευθύνη.
Και μπορεί το τανγκό να θέλει θέλει δύο κι όλα αυτά τα χρόνια οι σχέσεις Βαρδινογιάννη με οπαδούς να περνούσαν από πολλά κύματα, ωστόσο πάντα υπήρχε ένα modus vivendi. Που προφανώς εξέλιπε πια, εξ ου και η αναγγελθείσα απόφαση της οικογένειας –διά χειλέων Τζίγκερ– να κλείσει το κεφάλαιο «ποδόσφαιρο» και η ΠΑΕ να γυρίσει σελίδα.

Απομένει, λοιπόν, να δούμε το νέο κεφάλαιο. Θα αδράξει την πρόκληση ο Βγενόπουλος; Κι αν δεν την αδράξει, ποιος θα την αδράξει; Σε κάθε περίπτωση θα περιμένουμε να δούμε πώς θα σχηματοποιηθεί η επόμενη μέρα στον Παναθηναϊκό. Αν ξημερώνει μία σπουδαία εποχή για το «τριφύλλι» ή αν επαληθευτεί ο «κλειδοκράτορας του Σάχη» που ψυχανεμίζεται κινδύνους.

Χρ. Σωτηρακόπουλος
sporday.gr