Και οι κρίνοντες κρίνονται..

Και οι κρίνοντες κρίνονται...


Αγαπητό "Φως των Σπορ"

Εντάξει. Ολυμπιακοί είμαστε για τον "Θρύλο" θα μιλάμε, σιγά το νέο!
Σήμερα θα ήθελα να μου επιτρέψετε να σας απασχολήσω με το θέμα της
κριτικής που γίνεται στην Ομάδα, μετά το πέρας της σε δύο στάδια
προετοιμασίας και που έληξε με την "πεντάρα" από τις "τουλίπες" στο
τελευταίο φιλικό...

Σαν, σχεδόν εξίσου, "οπαδός" τού "Θρύλου" αλλά και τού "Φωτός", όπως
νομίζω και το 90% των φίλων τού Ολυμπιακού, έχουμε τις ίδιες
παραστάσεις για την Ομάδα. Όλοι είδαμε τα παιχνίδια, όλοι διαβάσαμε
τις ίδιες αναλύσεις στο "Ευαγγέλιο" και τέλος, ο καθένας μας σκέπτεται
και κρίνει την απόδοσση της ομάδας γενικά, αλλά και των παικτών ιδικά
ανάλογα με το πόσο του κόβει από "μπάλα" και ποδόσφαιρο, που είναι δύο
διαφορετικά πράγματα, αν δεν το έχετε συνειδητοποιήσει ακόμα. Τι
εννοώ; Μπάλα είναι το να παίζεις "ρεκέτα" στη παραλία με το μαγιό και
ποδόσφαιρο είναι να παίζεις "τένις" σε ένα κανονικό "κορτ".

Αλλά ξέφυγα. Σκοπός μου δεν είναι να κάνω τον έξυπνο και τον γνώστη
και μάλιστα στα λόγια, αλλά να κάνω τη δική μου κριτική στους
επαγγελματίες κριτικούς και μάλιστα εκείνους που διαβάζω περισσότερο,
δηλαδή τους συντάκτες τού "Φως των Σπορ". Τι βλέπουμε εκεί; Κατ΄αρχήν
ότι όλοι συμφωνούν για την ανάγκη της απόκτισης ενός ικανού κεντρικού
χαφ (κόφτη) που θα τον εμπιστεύεται όχι μόνο ο φίλαθλος, ο προπονητής
και ο Μαρινάκης, αλλά κυρίως οι ίδιοι οι συμπαίκτες του. Τι θα πει
αυτό; Τα πάντα!! Μιλάμε για ένα ομαδικό σπορ, για μια ομάδα, για μια
μικρή αλλά πολύ ιδιαίτερη κοινωνία. Και σε όλες τις κοινωνίες
υπάρχουν, οι ηγέτες, οι λειτουργοί των θεσμών και ο λαός. Όλα αυτά
πρέπει να δέσουν αρμονικά αν θέλουμε να μιλάμε για μια σωστή κοινωνία.
Αν όχι, τότε είσαι μια Ελλάδα των Βαλκανίων και του ΔΝΤ.

Φαντάζομαι ότι έγινε καταννοητό με αυτό το παράδειγμα, τι εννούσα όταν
αναφερώμουν στην εμπιστοσύνη των παικτών μεταξύ τους και ειδικά στους
ηγέτες της Ομάδας. Η διαφορά π.χ. του Αντώνη Νικοπολίδη από κάθε άλλο
τερματοφύλακα, δεν είναι συγκρίσιμη μόνο με τις ικανότητες των
διαδόχων του, είναι κυρίως το βάρος του ονόματος που καλείται να
καλύψει ο διάδοχός του. Αυτό το βάρος και οι επιπτώσεις της
απαιτούμενης εμπιστοσύνης και του σεβασμού, είναι μεγάλο, όχι μόνο για
τον άλφα ή βήτα αντικαταστάτη του κάτω από τα δοκάρια, αλλά από τον
δεξί μπακ μέχρι το αριστερό εξτρέμ,

Άρα δεν ψάχνουμε για κάποιο Κουμουρτζί ή κάποιο Τζιόλη. Θέλουμε ένα
Τουρέ σαν εκείνον που είδαμε και δεχθήκαμε από τη πρώτη στιγμή, για να
μην αναφέρω κανένα Καρεμπέ και με πείτε γραφικό. Πάντως στο Θρύλο
έπαιζε, δεν το κατάβασα από το μυαλό μου. Ένα τέτοιο αμυντικό χαφ που
θα πει με το καλημέρα "επ, εγώ είμαι εδώ" και θα το δουν από τη πρώτη
προπόνηση όλοι οι συμπέκτες του, και οι 26. 'Ενα κόφτη, με άλλα
λόγια, που θσ τοποθετήσει στη θέση του "βοηθού" τον καλύτερο και
μοναδικό στη ουσία αμυντικό χαφ της ομάδας, τον "κορσικανό" Μοντεστό.

Μένω εδώ, γιατί αφήνω τη υπόλοιπη "γκρίνια" στους δύο ρεπόρτερς του "Φωτός" που
επιστεύομαι περισσότερο για τη κρίση τους αλλά και τον τρόπο που τη
διαχειρίζονται:
Toν Μανώλη Γαβαθιώτη και τον Γιώργο Χαλά. Θα μπορούσα να αναφέρω και
τον Παντελή Διαμαντόπουλο, που " παίζει ακόμη μπαλίτσα", όπως γράφει ο
ίδιος στη στήλη του, αλλά εκείνος έχει σαν πρώτο μέλημμα την
υπεράσπιση του Ερνέστο και έτσι αυτοακυρώνεται...

Δημήτρης Βαρδαβάς
1930-2011 (και πάει λέγοντας)