Περί Δημοκρατίας

Ό,τι έχουμε
του Ανδρέα Πετρουλάκη

Η επέτειος δεν αγαπήθηκε ποτέ ιδιαίτερα. Καμμία σχέση με το Πολυτεχνείο. Ίσως γιατί ο λαός προτίμησε να ταυτιστεί με τις μέρες του Νοεμβρίου, όταν ένα πολύ μικρό κομμάτι του αντιστάθηκε στους συνταγματάρχες, παρά με την 24η Ιουλίου, τη μέρα που η χούντα έπεσε μόνη της. Και η μόνη μαζική συμμετοχή του λαού εκδηλώθηκε στην υποδοχή του Καραμανλή. Γι' αυτό κάθε Νοέμβρη γεμίζει η Πατησίων και κάθε Ιούλιο το Προεδρικό Μέγαρο.

Κι όμως η επέτειος αυτή, υπόγεια και ανομολόγητα, μας καθησύχαζε. Εκείνο το γιορτινό καλοκαίρι σηματοδότησε τις κοινές βεβαιότητες και τα συλλογικά μας αυτονόητα για πάρα πολλά χρόνια. Την κοινή παραδοχή ότι η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία είναι χωρίς διαπραγμάτευση και προυποθέσεις το σπίτι μας, το ασφαλές θεμέλιο, το αναμφισβήτητο υπόστρωμα πάνω στο οποίο θα μπορούσαμε κάθε φορά να ξεδιπλώνουμε τις μικρές ή μεγάλες αντιθέσεις και συγκρούσεις μας, χωρίς ποτέ αυτό να κλονίζεται. Και ζήσαμε με αυτήν την σιγουριά για δεκαετίες.

Και ξαφνικά στις μέρες μας αυτό το κεκτημένο θαμπώνει. Πάρα πολλοί άνθρωποι, που πολλαπλασιάζονται καθημερινά, με ευκολία και ελαφρή καρδιά μετατρέπουν την οργή τους σε αντιδημοκρατικό ρεύμα. Καθυβρίζουν και προπηλακίζουν πολιτικούς με μόνο κριτήριο την ιδιότητα αυτή. Στήνουν κρεμάλες για τους 300 και δεν μας λένε αν θέλουν να αντικατασταθούν από άλλους 300 (κάτι που στην Δημοκρατία μας είναι και στο χέρι τους) ή να αντικατασταθούν από συνταγματάρχες, όπως ο πυρήνας της δωρεάν ρητορικής τους συχνά υπονοεί. Θέλουν να κάψουν το μπουρδέλο τη Βουλή και στη θέση του να κτίσουν τι;

Τα δίκια τους είναι πολλά. Σε πολύ μεγάλο ποσοστό οι πολιτικοί τους έχουν διαψεύσει. Τα φαινόμενα διαφθοράς, κακοδιοίκησης και ανεπάρκειας υπήρξαν απαράδεκτα πυκνά αυτά τα χρόνια. Η χώρα που κατακτά το παγκόσμιο ρεκόρ δανειοληψίας υπήρξε δικό τους δημιούργημα.΄Όμως το δίκιο των αγανακτισμένων σταματά εκεί που αρχίζουν να αμφισβητούν το πολίτευμα. Το πολιτικό προσωπικό μπορεί να είναι σήμερα όχι υψηλού επιπέδου αλλά πάντα πρέπει να υπάρχουν ισχυρές οι προϋποθέσεις να ανανεωθεί ή να αντικατασταθεί από άλλο. Και αυτό μόνο σε μια Δημοκρατία της οποίας τους θεσμούς σέβονται όλοι μπορεί να συμβεί.

Το πιο ανησυχητικό είναι ότι οι ίδιοι οι πολιτικοί και ο Τύπος στο μεγαλύτερο τμήμα του τους παρακολουθούν αμήχανοι, αν δεν τους χαιδεύουν τα αυτιά. Μερικές φορές νομίζει κανείς ότι ο δημόσιος λόγος διεξάγεται με όρους πλατείας. Υπάρχουν βουλευτές που δεν δείχνουν να καταλαβαίνουν ότι προστατεύουν την τιμή του αξιώματός τους όταν δεν εξασφαλίζουν ευκολίες πληρωμής από εταιρείες που προμηθεύουν το Δημόσιο ή όταν ψηφίζουν το μεσοπρόθεσμο εφόσον το πιστεύουν και όχι όταν αρνούνται τα βουλευτικά αυτοκίνητα επειδή αυτό αρέσει στους αγανακτισμένους. Υπάρχουν υπουργοί που δεν καταλαβαίνουν ότι όταν ζητούν υψηλή αναδρομική φορολόγηση όλων των υπουργών της Μεταπολίτευσης, στην ουσία ποινικοποιούν την ιδιότητα και κλείνουν το μάτι στους σκηνίτες του Συντάγματος. Και όμως στους πολιτικούς που μας έτυχαν αυτήν την περίοδο πέφτει μεγάλο βάρος να αποκαταστήσουν την περηφάνεια του εκπροσώπου του έθνους.΄Όχι να διασωθούν ατομικά. Το ίδιο και ο Τύπος.΄Εχει σημαντική αποστολή να υπενθυμίζει τους όρους που λειτουργεί η Δημοκρατία.

Νομίζω ότι η κοινοτοπία που ακούμε σε κάθε σημαντική ημερομηνία της ιστορίας μας «το μήνυμα της επετείου αυτής είναι περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ», σήμερα για πρώτη φορά, αν ειπωθεί, θα με βρεί σύμφωνο. Είναι η επέτειος που πρέπει να ξαναανακαλύψουμε .


ένα άρθρο των πρωταγωνιστών