ΜΕ ΚΡΑΥΓΕΣ... ΜΕ ΑΙΜΑΤΑ...

ΜΕ ΚΡΑΥΓΕΣ... ΜΕ ΑΙΜΑΤΑ...
by Πάνος Σταθόγιαννης

Σηκώθηκε όρθια, έπιασε με τα δάχτυλα το λινό τσαλακωμένο φόρεμά της, το σήκωσε πάνω από τα γόνατα και με
καβάλησε, έτσι όπως καθόμουν στην καρέκλα. Άρχισε να μαλάζει τα αχαμνά μου και με τα δυο της χέρια. Έτσι.
Χωρίς πολλά πολλά. Χωρίς καν να με ρωτήσει. Έκανα να την αγκαλιάσω από τη μέση, να της βάλω κι εγώ χέρι,
αλλά μου χτύπησε τα δάχτυλα ενοχλημένη.

Μου ξεκούμπωσε τα μαγαζιά και μου τον έβγαλε έξω. Ύστερα έσκυψε πάνω από το τραπέζι κι έπιασε την τσάντα της. Έβγαλε από μέσα ένα προφυλακτικό, μου το φόρεσε με μεγάλη μαεστρία και τον έβαλε μέσα της. "Καταλαβαίνεις;" με ρώτησε.

Έτσι την πήρα. Ορκίζομαι ότι λέω την πάσα αλήθεια. Την πήρα σχεδόν χωρίς να συμμετέχω στην όλη φάση.
Εγώ από κάτω, καθιστός, κι εκείνη από πάνω. Ούτε την κιλότα της δεν έβγαλε - απλώς την παραμέρισε λιγάκι.

"Καταλαβαίνεις;" μ' έπιασε από τους ώμους και με τράνταξε τη στιγμή που τελείωνε. "Πες μου ότι καταλαβαίνεις! Πες μου το δυνατά. Θέλω να σ' ακούσω να το λες!" "Ναι", της είπα λαχανιασμένος, πλησιάζοντας κι εγώ στην ολοκλήρωση. "Ναι."

'Άκουσα την κραυγή της καθώς ρίχτηκε πάνω μου με τέτοια φόρα που πέσαμε πίσω και οι δύο. Μαζί με την καρέκλα που διαλύθηκε. Παραλίγο να χτυπήσω το κεφάλι μου άσχημα σε μία πέτρα. Ευτυχώς με βρήκε ξώφαλτσα. Η Ίνγκριντ όμως είχε κολλήσει τόσο πολύ πάνω μου, που, παρά την πτώση, δεν βγήκα από μέσα της.

Θα πρέπει να ήμαστε πολύ αστείοι. Προσπαθώ τώρα να φανταστώ πώς θα φαινόμαστε από το πλάι και γελάω.
Τη στιγμή της πτώσης όμως (κι ίσως από το ελαφρύ χτύπημα στο κεφάλι) συνειδητοποίησα εντελώς ξαφνικά τι
ακριβώς συνέβαινε. Πηδούσα τη γυναίκα του Μίλτου Άφαντου! Αυτουνού του καργιόλη, που μου είχε κάνει τη ζωή μαύρη! Μ' έπιασε τότε τέτοια λύσσα, τέτοια άγρια χαρά -λες και το "φίκι φίκι" ήταν ένα είδος εκδίκησης που έπαιρνα, έστω και καθυστερημένα- που, παρότι το κεφάλι μου αιμορραγούσε (μου πασάλειβε το αίμα στο πρόσωπο η Ίνγκριντ έτσι όπως μου ανακάτωνε τα μαλλιά), την άρπαξα από τη μέση και, σαν να εκσφενδονιζόμουν προς τα πάνω ολόκληρος, καρφώθηκα μέσα της όσο πιο βαθιά μπορούσα. Ήθελα να διαρρήξω το προφυλακτικό, να της διαπεράσω τη μήτρα, να την ξεσκίσω. Ένα τέτοιο πράγμα μού έβγαινε από μέσα.

Κράτησε όμως όσο και η δική μου κραυγή. Γιατί κάποια στιγμή κατάλαβα ότι φώναζα κι εγώ. Η Ίνγκριντ είχε σταματήσε και τώρα ούρλιαζα εγώ. Μέχρι που ανοίγοντας τα μάτια και βλέποντάς την από πάνω μου αναμαλλιασμένη, πασαλειμμένη κι εκείνη με αίματα, μου κόπηκε η κραυγή στη μέση. Επανήλθα στην πραγματικότητα αυτομάτως.

Εκείνη σηκώθηκε, κατέβασε το φόρεμά της, κάθισε στη θέση της, γέμισε το ποτήρι της με κρασί και το κατέβασε
μονορούφι. Εγώ έμεινα λιγάκι ακόμα ανάσκελα ανάμεσα στα συντρίμμια της καρέκλας και, σιγά σιγά, άρχισα να σηκώνομαι κι εγώ. Έβγαλα πρώτα το προφυλακτικό και το πέταξα παραδίπλα. Αισθανόμουν σαν πόλη ύστερα από βομβαρδισμό, ύστερα από μεγάλο σεισμό. Έπιασα μια άλλη καρέκλα και κάθισα. Δίπλα της. Την κοίταξα λοξά κι έπιασα το γυάλινο βλέμμα της καρφωμένο σταθερά πάνω μου.

"Σ' ευχαριστώ πολύ, Αντώνη", είπε χωρίς να μου πιάσει το πόδι αυτήν τη φορά.

.... Κάποια στιγμή, όταν ήμαστε ακόμη κάτω, θα πρέπει να προσπάθησε να αναμερίσει τα μαλλιά από το πρόσωπό της, γιατί είχε κάτι σκούρες κόκκινες δαχτυλιές στο κούτελο. Από το αίμα που έτρεχε στο κεφάλι μου ήταν αυτό το κόκκινο. Τόση ώρα το είχα ξεχάσει ότι αιμορραγούσα. Ψηλάφισα το κρανίο μου στο χτυπημένο μέρος. Το αίμα είχε σταματήσει. Δεν θα πρέπει να ήταν κάτι σοβαρό. Ούτε η Ίνγκριντ του έδωσε σημασία. Είχε μια αιμάτινη δαχτυλιά και δεξιά από τα χείλη της. Προς τα κάτω. Προς το σαγόνι της. Παρ’ όλα αυτά, παρά το κάπως τρομακτικό της υπόθεσης, το πρόσωπό της ήταν ακόμη ανέκφραστο. Σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Έδειχνε ανεπηρέαστο ακόμη και από το αλκοόλ, που, εκείνη
τη βραδιά ειδικά, του είχε δώσει να καταλάβει...



(Απόσπασμα από το μυθιστόρημα "ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΓΙ' ΑΓΑΠΕΣ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ", εκδ. Κέδρος, 2008.)

πηγή: facebook


Σημ. Ελπίζω να μη σοκαριστούν πάλι οι σεμνότυφοι αναγνώστες......