Mia άψογη ανάληση, μιας καταπληκτικής Ομάδας....

Ο πρώτος «επιτελικός φορ» στη Γη
Γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος

Tι διαφοροποιεί τελικά την Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρντιόλα από την Μπαρτσελόνα του Ράικαρντ και του Τεν Κάτε ή εκείνη του Κρόιφ παλιότερα; Η διάταξη είναι στα χαρτιά ίδια (4-3-3), η νοοτροπία πάντα επιθετική, το πρέσινγκ και η κατοχή μπάλας μόνιμα συστατικά στο παιχνίδι -τόσο όσο και η ζώνη στην άμυνα. Η διαφορά, αν μιλάμε για τακτική, είναι η θέση του Μέσι.

Ακραίος

Ο Μέσι καθιερώθηκε ως ακραίος επιθετικός σε μια ομάδα που χτίστηκε για να τον αξιοποιεί εκεί στην άκρη. Ο Τσάβι μπορούσε να τον βρίσκει, ο Ετό (ή ο Ανρί ή ο Ιμπραΐμοβιτς) να του ανοίγουν χώρους με την εντός περιοχής κίνησή τους, ο Ντάνιελ Αλβες του έδινε στήριγμα. Οταν ο Γκουαρντιόλα του άλλαξε θέση, απόρησα γιατί χάλασε έναν αποδοτικό μηχανισμό. Στο «Γουέμπλεϊ» κατάλαβα ότι αυτή η αλλαγή είναι μια μεγάλη στιγμή στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

«Δεκάρια»

Συνήθως οι προπονητές έπαιρναν τις τελευταίες δεκαετίες τα «δεκάρια» από τη μέση και τα έστελναν στο πλάι (θυμηθείτε τον Ροναλντίνιο ή τον Κακά). Στην άκρη ο δημιουργικός παίκτης έχει χώρους, αφού ξεφεύγει από τους αντίπαλους κόφτες: στη μέση οι προπονητές χρειάζονταν σκυλιά του πολέμου για να πρεσάρουν, καλύπτοντας την άμυνα. Ο Γκουαρντιόλα, αντιστρέφοντας τη λογική, πήρε τον ακραίο Μέσι και τον πήγε στον άξονα. Η λογική λέει ότι αυτό θα περιόριζε τις μπάλες που παίρνουν ο Τσάβι κι ο Ινιέστα -δύο σπουδαία (ειδικά στο δημιουργικό κομμάτι) «έμβολα». Οντως οι δύο παίζουν λιγότερο από παλιά με την μπάλα, αλλά παίζουν πλέον πολύ ελεύθερα. Η προσθήκη του Μέσι μπροστά τους (σε αυτόν τον ιδιότυπο ρόμβο) μεγάλωσε τους χώρους δράσης!

Επίθεση

Μπαρτσελόνα σημαίνει επίθεση και επίθεση σημαίνει Μέσι. Στην αρχική ενδεκάδα ο Αργεντινός εμφανίζεται ως φορ, αλλά μόνο τέτοιος δεν είναι: μπορεί άνετα να κάνει υποδοχή μπάλας σαράντα και βάλε μέτρα μακριά από την περιοχή. Με τον Τσάβι και τον Ινιέστα να κινούνται πλάι του, τον Βίγια και τον Πέδρο να συγκλίνουν στην άδεια θέση του φορ και τον Αλβες να βγαίνει διαρκώς από δεξιά, ο Μέσι έχει πέντε επιλογές πάσας αν δεν αποφασίσει να ντριμπλάρει τον αντίπαλο: αν τον περάσει, οι τρόποι είναι ακόμα περισσότεροι, αφού όλοι έρχονται ακόμα πιο κοντά του και τα «ένα-δύο» γίνονται εύκολα. Αν μαζέψει πάνω του τους αντίπαλους κόφτες, ο Τσάβι κυρίως και ο Ινιέστα, που τον ακολουθούν, είναι εντελώς ανενόχλητοι να πασάρουν. Αν ο αντίπαλος προπονητής ξοδέψει παίκτες πάνω στον Τσάβι και τον Ινιέστα, ο Μέσι ντριμπλάρει τον δικό του αντίπαλο για πλάκα. Αν βγει κάποιος από την άμυνα να βοηθήσει τον άτυχο που παίζει τον Μέσι μόνος του, ο Πέδρο ή ο Βίγια κάνουν κίνηση στην τρύπα και ο Μέσι τους ψάχνει. Στον τελικό ο Εβρά προσπάθησε να ντουμπλάρει τον Κάρικ: στις τρύπες που άφησε στην άμυνα η Μπάρτσα έβγαζε πάντα παίκτη!

Ακύρωση

Εξαιτίας της θέσης του Μέσι ουσιαστικά ακυρώνονται τα δύο αντίπαλα στόπερ, που δεν έχουν παίκτη να μαρκάρουν και ταυτόχρονα δεν μπορούν να βγουν στα σαράντα μέτρα από την περιοχή για να κυνηγάνε τον Αργεντινό! Ο Βίντιτς και ο Φέρντιναντ στο «Γουέμπλεϊ» γίνονταν χρήσιμοι μόνο όταν η Μπάρτσα έφτανε στην περιοχή. Αλλά αν η Μπάρτσα πατάει διαρκώς περιοχή, τα αντίπαλα στόπερ θα διακριθούν και η ομάδα τους θα έχει μαζέψει τρία γκολ τουλάχιστον! Ολο αυτό γίνεται αποδοτικότερο συνυπολογίζοντας δύο πράγματα: το πρώτο είναι οι κούρσες του Πικέ, που έρχεται από τα μετόπισθεν και γίνεται ο χειριστής της μπάλας πίσω από τον Τσάβι και τον Ινιέστα και το δεύτερο οι πολλές κομπίνες που έχει η Μπάρτσα στις στημένες φάσεις! Αν ο Μέσι πάρει φάουλ, η αντίπαλη ομάδα πρέπει να αμυνθεί στη στημένη μπάλα και η Μπάρτσα μπορεί να τοποθετηθεί στην επίθεση: επειδή το κάνει με οκτώ (!) πολλές φορές παίκτες, η μπάλα γυρνάει όπως η μπίλια στο φλιπεράκι.

Μαζί

Αν τον Μέσι τον ακολουθεί κόφτης, μπορεί ο Αργεντινός να τον πάρει μαζί του, μακριά ή μέσα (!) στην περιοχή: σε αυτή την περίπτωση την μπαγκέτα της καθοδήγησης παίρνει ο Τσάβι, που μπορεί να βγάλει όποιον θέλει απέναντι από τον αντίπαλο τερματοφύλακα. Αν στον Μέσι βγει στόπερ, ο Αργεντινός τον παίρνει μαζί του τόσο μακριά από την περιοχή, ώστε η αντίπαλη άμυνα αδειάζει και στα κενά της παίζει ο Βίγια ή ο Πέδρο. Ο μηχανισμός αγγίζει τα όρια της τελειότητας! Και το πιο εντυπωσιακό; Η Μπάρτσα μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερη. Με έναν αριστερό ακραίο π.χ. που παίρνει τις πρωτοβουλίες του Αλβες, γίνεται εύκολα ακόμα λιγότερο προβλέψιμη στη μεταφορά της μπάλας!

Ετικέτα

Η θέση του Μέσι, μια θέση «επιτελικού φορ», είναι καινούργια και είναι δική του. Ο ίδιος ο όρος «επιτελικό φορ» δεν υπάρχει στη γλώσσα του ποδοσφαίρου. Για να τον βρω έσπασα το κεφάλι μου. Το παιχνίδι του Μέσι, γοητευτικό, δημιουργικό και υπέροχο, είναι ευκολότερο να το περιγράψεις παρά να του βάλεις ετικέτα…

Αμπιντάλ

Πέρα από το τακτικό κομμάτι, ο τελικός είχε μια μεγάλη στιγμή: τη στιγμή που ο Ερίκ Αμπιντάλ σήκωσε το κύπελλο: αυτή ήταν η ωραιότερη του τελικού. Η ίδια η σκηνοθεσία της στιγμής υπήρξε καταπληκτική. Αρχηγός της Μπαρτσελόνα κατά τη διάρκεια του αγώνα ήταν ο Τσάβι. Οταν δύο λεπτά πριν από το τέλος του αγώνα ο Γκουαρντιόλα έριξε στο ματς τον τραυματία ιστορικό αρχηγό της ομάδας, Πουγιόλ, όλοι πίστεψαν ότι αυτό έγινε για να σηκώσει αυτός το κύπελλο: οι δύο, ο Τσάβι κι ο Πουγιόλ, δηλαδή, άλλαξαν μεταξύ τους και το περιβραχιόνιο. Οταν ξαφνικά εμφανίστηκε ο Αμπιντάλ για να πάρει το τρόπαιο από τα χέρια του Μισέλ Πλατινί, το «Γουέμπλεϊ» ρίγησε από συγκίνηση: η έκπληξη γιγάντωσε τόσο πολύ τον θαυμασμό προς τον Γάλλο, ώστε για πρώτη φορά στην ιστορία τη στιγμή της απονομής ο κόσμος δεν φώναζε το όνομα της ομάδας που κέρδισε, αλλά το όνομα του ποδοσφαιριστή που σήκωνε το τρόπαιο! Το «Γουέμπλεϊ» βούρκωσε!

Ο Τσάβι είπε στο τέλος ότι ο Αμπιντάλ έλειπε στη Ρώμη και είχε ορκιστεί ότι θα κάνει τα πάντα για να είναι παρών στον επόμενο τελικό: προφανώς ούτε ο ίδιος πίστευε όταν έκανε εκείνη τη δήλωση ότι θα χρειαζόταν για να παίξει στον επόμενο να νικήσει και τον καρκίνο. Ο Πουγιόλ όχι μόνο δεν εκδήλωσε την παραμικρή δυσαρέσκεια για το ότι δεν ήταν αυτός ο σημαιοφόρος στη μεγάλη σκηνή, αλλά δήλωσε ότι η θεραπεία και η επιστροφή του Αμπιντάλ είναι η μεγαλύτερη νίκη της Μπάρτσα -πιο μεγάλη απ' οποιοδήποτε τρόπαιο. Η ουδέτερη πλευρά του «Γουέμπλεϊ» έφυγε θαμπωμένη από το παιχνίδι και γοητευμένη από την αποθέωση του Αμπιντάλ: πώς να μη λατρέψει κανείς αυτή την καταπληκτική ομάδα;

Το φινάλε του καταπληκτικού τελικού είχε μια υπέροχη ποδοσφαιρική ιστορία. Εχω βαρεθεί να το γράφω, θα το ξαναγράψω πάλι: στην Ελλάδα μπάλα σαν αυτή που παίζει η Μπαρτσελόνα δεν πρόκειται να δούμε ποτέ. Αλλά το ποδόσφαιρο είναι ένα σπορ γεμάτο από υπέροχες ιστορίες ποδοσφαιριστών κι αυτές είναι που μας λείπουν εδώ, κυρίως. Αντιθέτως, έχουμε γεμίσει ιστορίες παραγόντων.....






πηγή: SPORTDAY