29 Μαϊου 2011 !!!!

Σήμερα δέχτηκα ένα μπαράζ ευχών για τα γενέθλιά μου από ανθρώπους που είναι μεν φίλοι μου αλλά στη πραγματικότητα δεν γνωρίζω.  Μιλάω, φυσικά, για τους φίλους του facebook.


Ποτέ πριν στα 82 χρόνια της μέχρι σήμερα ζωής μου δεν είχα τόσους φίλους  και να αναρωτιέμαι αν πράγματι είναι φίλοι μου, με την πλήρη σημασία του όρου..... Τί είναι άλλωστε αυτό που ορίζει την βαθύτερη σημασία της φιλίας; Η Αγάπη; σίγουρα ναι. Η Συμπόνια και η Κατανόηση; ασφαλώς! Το ταίριασμα των χαρακτήρων; ποιός θα αμφιβάλει...


Όμως πως μπορούν να αναπτυχθούν όλα αυτά και άλλα τόσα συναισθήματα "εκ του μακρόθεν",  ανάμεσα σε ανθρώπους που  δεν έχουν καν κοιταχτεί στα μάτια; Όταν η μόνη εικόνα που μας καθοδηγεί βασικά, είναι ένα "προφίλ" που διατυπώνουμε οι ίδιοι, ένα ονοματεπώνυμο ή μια φωτογραφία και όχι πάντοτε αληθινά;


Τι μένει, ώστε να μη θεωρούμε ότι είμαστε κρετίνοι πιστεύοντας σε τέτοια φαντάσματα; Στην ουσία, μιλώντας για την αφεντιά μου: το ένστικτο!  Κρίνοντας από το τρόπο που εκφράζεται ο καθένας μας, διαβάζοντας ανάμεσα στις γραμμές της κάθε φράσης του, με την οποία καταθέτει ότι έχει να πει ή να σχολιάσει. Και αν.......Αλλά δεν είναι σωστό να μιλάω για τους άλλους, τους φίλους μου. Δεν είμαι παντογνώστης, ούτε καν ειδικός.


Μπορώ όμως να μιλήσω για τον εαυτό μου, τον οποίο έχω τη τύχη να γνωρίζω καλά.  Μη νομίζετε όμως, ότι όλοι οι άνθρωποι γνωρίζουν καλά τον εαυτό τους! Το αντίθετο συμβαίνει, φοβάμαι. Εμείς μπορεί να νομίζουμε ό,τι μας "γουστάρει" για τον εαυτό μας.  Ε, και τι έγινε, μας ρώτησε κανείς να του πούμε ποιοί είμαστε;  Κανείς!!! Και μετά, ότι και να νομίζουμε εμείς για εμάς,  πάει στράφι. Αν είμαστε κάτι, οτιδήποτε, αυτό θα το πουν οι άλλοι για λογαριασμό μας.  Είμαστε αυτό που οι άλλοι βλέπουν σε εμάς, μόνο αυτό, πάει και τέλειωσε...


Έχοντας όλα αυτά στο κεφάλι μου, με τα μπόλικα χρόνια πείρα της ζωής, μια κοινωνικότητα που δεν μου έλλειψε αλλά και ένα παλιοχαρακτήρα που πολλές φορές γλιστράει στη κυνικότητα, κατάλαβα πως ο μόνος τρόπος να επιβιώσω και να μη μείνω "ξέμπαρκος" από ανθρώπους που να με αγαπούν, να με κατανοούν και να με ανέχονται έτσι όπως είμαι, ήταν ένας. Δύσκολος για τους πιο πολλούς, αλλά εμένα μου πήγαινε: Η ειλικρίνεια...


Τούκα προ!, όπως λέγαμε σαν παιδιά όταν παίζαμε κρυφτό.  Σε πρόλαβα!! Με ξέρεις; Όχι; Μάθεμαι λοιπόν!!! Σου λέω εγώ, δείχνοντάς σου ποιός είμαι και κανόνισε τη πορεία σου. Σου αρέσω; Φίνα... Όχι; Αντίο, να ‘σαι  καλά!

Δεν χρειάζομαι likes, τι να τα κάνω; Σβήνονται μετά από λίγο, γι αυτό και ορισμένοι έχουν την ανάγκη να τα μετρούν και να τα καταγράφουν, λες και θα υποβληθούν σαν επιτυχίες σε κάποιο βιογραφικό...στο facebook. Άρα;

Άρα, μπορώ να σας βεβαιώσω ότι είμαι πράγματι ο άνθρωπος που εσείς νομίζετε. Και δεν μου βγήκε σε κακό αυτή η στάση ζωής... Ούτε ξέμπαρκος έμεινα από φίλους ούτε η φιλία μου έλλειψε.


Και σήμερα, την ημέρα που έσκασα μύτη σε τούτο τον κόσμο πριν 81 χρόνια, εκεί στη Φρεατύδα (Πασαλιμάνι) του Πειραιά,, με κάνατε να αισθανθώ μια χαρά με την αγάπη και τα καλά λόγια σας. Και είπα να σας ευχαριστήσω με δύο λόγια σταράτα και ειλικρινή, μέσα από άλλο ένα γεροντικό, παραλήρημα.... Του χρόνου ίσως σκεφτώ κάτι καλλίτερο!!!!


Δημήτρης Βαρδαβάς

radical30

•