Διλήμματα!!!!

Ποιοι κερδίζουν τα ματς, οι παίκτες ή τα συστήματα;‏

Ένα από τα αιώνια ποδοσφαιρικά διλήμματα είναι το αν οι παίκτες υποβάλλουν και επιβάλλουν το σύστημα ή το αντίθετο. Και ποιοι, τελικά, οδηγούν μία ομάδα στη νίκη. Αυτοί που μπαίνουν να παίξουν ή αυτοί που διαλέγουν το σύστημα και είναι στον πάγκο; Μόλις πρόσφατα ο Χάρι Ρέντναπ επανέλαβε πως «δεν κερδίζουν οι τακτικές τα παιχνίδια», ενώ ο Αρσέν Βενγκέρ στην αυτοβιογραφία του εξηγούσε πως αντί να προσπαθεί με την τακτική να κερδίζει παιχνίδια, προτίμησε κάποια στιγμή να βρίσκει καλύτερους παίκτες!

Για κάθε άποψη που λέει «έτσι» υπάρχει και κάποια άλλη που λέει «αλλιώς», σε μία μοντέρνα εκδοχή του αυγού του Κολόμβου. Το καλοκαίρι στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής οι πιο πολλές ομάδες προτίμησαν το 4-2-3-1, με έμφαση στην ανάγκη των πολλών γραμμών οι οποίες πολύ δύσκολα ξεπερνιούνται, αν αμύνεσαι σωστά. Ακόμη και η κορυφαία εθνική ομάδα του πλανήτη, η Ισπανία, βασισμένη μεν στις ιδέες και στην ποιότητα των παικτών της Μπαρτσελόνα, είχε πολύ πιο σφιχτούς έως αμυντικούς προσανατολισμούς, κρατώντας την μπάλα, αλλά σε πιο χαμηλό τέμπο και πήρε τα περισσότερα ματς με σκορ 1-0. Και παρότι δεν υπήρχε ο Μέσι, λένε οι υποστηρικτές της τακτικής, δούλεψε καλά η γνώση του παιχνιδιού.

Αντίθετα, η Αργεντινή αν και είχε τον καλύτερο παίκτη του πλανήτη στην ενδεκάδα της και τον Μαραντόνα στον πάγκο, δεν μπήκε ούτε στην τετράδα!

Πριν από χρόνια, ένας από τους πιο μεγάλους αρθρογράφους ο Ρομπ Σμιθ στην Guardian είχε τονίσει πως «οι αθλητές είναι η ψυχή των σπορ, ακόμη και στα ομαδικά αθλήματα και είναι αστείο να θεωρούμε πως κάποιος απέξω από το γήπεδο, σαν τον σκακιστή, κουνάει πιόνια». Σε κάθε λόγο υπάρχει αντίλογος και το πώς και γιατί η ύπαρξη χαρισματικών προπονητών άλλαξε το πώς βλέπουμε το ποδόσφαιρο και κάθε φορά που λέμε κάτι τέτοιο θυμάμαι την ατάκα του Τέρι Βέναμπλς. «Το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό σπορ που το κάνουν περίπλοκο οι ποδοσφαιριστές». Όπως όλες οι έξυπνες δηλώσεις ερμηνεύτηκε διαφορετικά, από τους διάφορους θιασώτες.

Πάντως, ένας από τους πιο έξυπνους ανθρώπους που κάθισαν ποτέ σε πάγκο, ο Ρίνους Μίχελς, πατέρας του Τόταλ Φούτμπολ, ήταν αρκετά έξυπνος για να παραδεχτεί πως αν δεν είχε πέσει στα χέρια του, η πιο χαρισματική φουρνιά παικτών που είχε στην κατοχή του ποτέ ένας τεχνικός, τότε αυτό που έβγαλε στο γήπεδο ο Αγιαξ και η εθνική Ολλανδίας στα πρώτα χρόνια των 70′s, δεν θα το βλέπαμε ποτέ.

Ο Ελένιο Ερέρα, πάντως, ο επονομαζόμενος και «Μάγος», και αυτός που ουσιαστικά δαιμονοποιήθηκε για την έκρηξη του κατενάτσιο, πίστευε πως χωρίς την τακτική καμία ομάδα δεν μπορεί να ξεπεράσει ένα μέτριο επίπεδο. Οταν του έφερναν ως παράδειγμα την Βραζιλία του ’70, εκεί που ο Μάριο Ζαγκάλο κατάφερε να χωρέσει στην ίδια ενδεκάδα, Πελέ, Ζαιρζίνιο, Ζέρσον, Τοστάο, Ριβελίνο και Κλοντοάλντο, κατακτώντας το Παγκόσμιο Κύπελλο με στυλ, αντέτασσε πως αυτό συνέβη σε μία διοργάνωση, σε διάστημα μερικών εβδομάδων και όχι για μία ολόκληρη σεζόν με κούραση, τραυματισμούς και ντεφορμάρισμα.

Η συζήτηση θα υπάρχει πάντα για να γεμίζει κάποιες από τις ώρες μας. Το 4-4-2 μοιάζει να έχει περάσει στην άκρη, αλλά προσωπικά θεωρώ πως επειδή το 4-2-3-1 θέλει πολύ μεγαλύτερη ποιότητα στα ακραία μπακ και ένα σέντερ φορ που να είναι πολευργαλείο, για τις ελληνικές ομάδες το 4-4-2 με ένα δίδυμο στην επίθεση που να αλληλοσυμπληρώνεται, καθώς και δύο πολύ καλά χαφ, μπορεί να βγάλει καλύτερο αποτέλεσμα. Και πάντα θα χρειάζεται μία ομάδα έναν καλό σέντερ μπακ που να ξέρει μπάλα.

Όπως πηγαίνει το ποδόσφαιρο οι κεντρικοί αμυντικοί τα επόμενα δέκα χρόνια θα έχουν ακόμη μεγαλύτερη συμμετοχή, σαν τους quarterbacks στο αμερικανικό ποδόσφαιρο, αφού το πρεσάρισμα στα χαφ γίνεται ασφυκτικότερο και οι έρευνες μιλάνε πως θα γίνει πιο γρήγορο το άθλημα κατά 15% την επόμενη εικοσαετία. Οπότε το να ξεκινάς την επίθεση με έναν Πικέ από την άμυνα (όπως κάποτε έκαναν ο Μπεκενμπαουερ, ο Μουρ, ο Σιρέα, ο Χάνσεν και ο Μπαρέζι) δεν θα είναι πια πολυτέλεια αλλά ανάγκη.

Και η συζήτηση φυσικά θα συνεχίσει να γίνεται. Οι τακτικές ή οι παίκτες; Θα έχουμε απάντηση αν κάποιος μπορέσει δεδομένα να πει πως η Νότιγχαμ θα κατάφερνε να πάρει δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών χωρίς τον Μπράιαν Κλάφ στον πάγκο, η Πόρτο το Τσάμπιονς Λιγκ (αλλα και η Ιντερ) χωρίς τον Μουρίνιο ή η Αϊντχόβεν χωρίς τον Γκους Χίντινκ. Και μόλις δώσει κάποιος αυτή την απάντηση ας πει μετά, αν οι τίτλοι του Αγιαξ και της Μπάγερν στα 70′s θα ερχόντουσαν χωρίς τον Κρόιφ, τον Χάαν, τον Μπεκενμπάουερ και τον Μίλερ, της Λίβερπουλ χωρίς τον Κίγκαν και τον Νταλγκλίς, της Μίλαν χωρίς τον Φαν Μπάστεν και τον Γκούλιτ, της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ χωρίς Γκιγκς, Καντονά, Μπέκαμ και Ρονάλντο της Γιουβέντους χωρίς τον Πλατινί και τον Μπόνιεκ.

Μην το ψάχνετε. Όπως είπε πολύ πετυχημένα μία μέρα ο (κορυφαίος από πλευράς τίτλων στην Βρετανία) Σερ Αλεξ Φέργκιουσον, στο βιβλίο του «Managing my life» η σχέση παικτών προπονητή σε μία ομάδα για να οδηγήσει σε επιτυχίες είναι όπως η ισορροπία ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες σε ένα επιτυχημένο γάμο. «Λίγο πιο δεξιά ή λίγο πιο αριστερά και έπεσες στο κενό»…

Χρήστος Σωτηρακόπουλος
πηγή: aixmi.gr

Σχόλιο:
Όταν ζητάς μια μοναδική απάντηση στο παραπάνω δίλημμα, είναι σαν να προσπαθείς να τετραγωνήσεις τον κύκλο ή να επαναφέρεις το ερώτημα της κότας και του αυγού.... Αν
θέλεις, ντε και καλά, να πάρεις θέση, τότε η απάντηση του Σερ Άλεξ ακούγεται σαν η πιό
σωστή....Aλλά αυτά τα είπε ήδη και ο Χρήστος στο παραπάνω υπέροχο άρθρο του.

Κατά την άποψή μου, οι παίκτες μοιάζουν με τους ηθοποιούς και ο προπονητής με τον σκηνοθέτη
μιας θεατρικής παράστασης. Προσοχή: ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ, όχι του σινεμά! Στο σινεμά ο σκηνοθέτης
έχει τον πρώτο λόγο από την αρχή μέχρι και το τέλος μιας ταινίας. Κόβει, ράβει, επιλέγει, απορρίπτει, ξαναγυρίζει μια σκηνή και εν τέλει, με τη βοήθεια του μοντάζ, καταλήγει στο αποτέλεσμα που θα προβληθεί.

Στο ποδόσφαιρο, ο προπονητής μοιάζει ΑΠΟΛΥΤΑ με τον σκηνοθέτη μιας Θεατρικής παράστασης. Ο ρόλος του είναι σημαντικός μόνο στις πρόβες (προπονήσεις). Εκεί θα διδάξει, θα προτείνει, θα "επιβάλει" στους ηθοποιούς (παίκτες) τη δική του άποψη για το τι περιμένει από τον κάθε ένα. Μόλις αρχίζει η παράσταση αυτοκαταργείται. Είναι αδύνατον να επέμβει, όλα "παίζονται" ζωντανά, επί σκηνής. Αν ο ηθοποιός ξεχάσει π.χ. μια ατάκα, πάει, έγινε, δεν μαζεύεταιμε τίποτα. Όπως το ίδιο συμβαίνε αν ο παίκτης βάλει π.χ. αυτογκόλ. Ίσως στο διάλειμμα (ημίχρονο) το συζητήσει με τον παίκτη-ηθοποιό, αλλά μέχρι εκεί.

Άρα, διατυπώνω τη άποψη, ότι αν ο Σκηνοθέτης έχει στο καστ του και βασίζεται σε ένα Αλ Πατσίνο και μια Μέριλ Στριπ ή αν ο Προπονητής διαθέτει στο ρόστερ του ένα Μέσι και ένα
Πουγιόλ, τότε η απάντηση στο παραπάνω δίλημμα ίσως γίνεται πιό προσιτή.....

radical30