Ένα νέο ΚΚΕ ?

ΤΙΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ του ‘70 και του ‘80, τότε που η Σοβιετική Ενωση ήταν στο παιχνίδι και τα κόμματα πρόσεχαν τους τρόπους τους, ο αριστερισμός ήταν για το ΚΚΕ κάτι σαν την πανώλη. Υπήρξαν στιγμές, μάλιστα, που ο Περισσός έθεσε ως αναγκαιότητα πρώτης γραμμής την αντιμετώπιση των αριστερίστικων πρακτικών, θεωρώντας ότι αυτές απειλούσαν τη μαζικότητα του κινήματος. Η κομματική ιστορία, ιδίως αυτή που αναφέρεται στα φοιτητικά πεπραγμένα της ΚΝΕ, βρίθει περιπτώσεων, όπου οι εξωκοινοβουλευτικοί αριστεριστές, μαοϊκοί, αυτόνομοι και άλλοι, δεν επιχειρήθηκε να συνετιστούν μόνο με τον λόγο, αλλά όπου αυτός δεν απέδιδε, ενίοτε και με τη ράβδο.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ, ΟΜΩΣ, αριστερισμός; Θεωρητικά, είναι η πολιτική πρακτική που, στο όνομα διαφόρων επαναστατικών στόχων, αγνοεί τους πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς, αδιαφορεί για τις διαθέσεις της κοινωνίας και υπακούει μόνο σε υποκειμενικές εκτιμήσεις. Ο αριστεριστής υποτιμά τις δημοκρατικές διαδικασίες, λατρεύει τις «δυναμικές μορφές πάλης», οικτίρει τους συμβιβασμούς και όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί του, δεν φταίει ποτέ αυτός, αλλά πάντα η... πραγματικότητα. Με δυο κουβέντες, αριστερισμός είναι αυτό ακριβώς που έκανε προχθές το ΠΑΜΕ στο λιμάνι, αδιαφορώντας όχι μόνο για τη δικαστική απόφαση που είχε κηρύξει παράνομη την κινητοποίησή του, αλλά και για την ταλαιπωρία που προξένησε -όχι στην πλουτοκρατία, αλλά σε εκατοντάδες επιβάτες- η μειοψηφική δράση του.
ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ, όμως, αυτή η μεταμόρφωση του ΚΚΕ; Τι συνέβη και ο Περισσός από θεσμικός συνομιλητής του δικομματισμού μεταμορφώνεται σε αντισυστημική δύναμη; Στην πολιτική όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων και αναγνώσεων. Και η ανάγνωση της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ είναι ότι στις συνθήκες που διαμορφώνονται, το κόμμα πρέπει να βγει από το κάδρο του πολιτικού συστήματος. Απόρροια αυτής της εκτίμησης δεν είναι μόνο το λιμάνι. Εχουν προηγηθεί η ουσιαστική διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος και η καταγγελία των «συμβιβασμένων» της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, οι δηλώσεις για το Σύνταγμα, η μη αποδοχή της πρόσκλησης για σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας...
ΣΤΗ ΦΑΣΗ σκληρής λιτότητας που διανύουμε, η τάση απομάκρυνσης της παραδοσιακής Αριστεράς από τις «διαχειριστικές» καταβολές της (moratorium δεκαετίας ‘80, συγκυβέρνηση ‘89, οικουμενική κ.ά.) θα παίρνει διαρκώς εντονότερο χαρακτήρα, με αποτέλεσμα να ευνοούνται πρακτικές που κάποτε ο Περισσός και τα στελέχη του αντιμετώπιζαν ως «παιδική αρρώστια του κομμουνισμού». Η ζωή θα δείξει, όπως θα ‘λεγε και ο Χαρίλαος, αν ο δρόμος που επιλέγει το σημερινό ΚΚΕ οδηγεί στην αύξηση της επιρροής ή στην περιχαράκωσή του.

Χρ. Μαχαίρας
ethnos.gr