Περί δεοντολογίας

Δημοσιογράφοι και δεοντολογία
Eπειδή δεν ανήκω στην κατηγορία των τηλεοπτικών δημοσιογράφων οι οποίοι όλα τα ξέρουν, όλα τα αναλύουν και όλα τα εξηγούν, στρώθηκα χθες το πρωί, έχοντας μπροστά μου όλες τις κυριακάτικες εφημερίδες, να ενημερωθώ για τις επιπτώσεις μιας ενδεχόμενης εισβολής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στη ζωή μας. Μία ώρα αργότερα, αντί για σοφότερος, αισθανόμουν αγανάκτηση ως αναγνώστης και ντροπή ως δημοσιογράφος.

Οχι επειδή δεν βρήκα κρίσεις, σχόλια και αξιολογήσεις. Κάθε άλλο. Εν αφθονία προσφέρονταν. Αλλά το ίδιο ίσχυε και από άποψη «πληροφοριών». Αφθονούσαν μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε κάλυπταν όλα τα πιθανά και απίθανα ενδεχόμενα.
Από τη «διαβεβαίωση» πως δεν θα χρειαστεί να πάρουμε ούτε ένα πρόσθετο μέτρο μέχρι την «αποκάλυψη» ότι η χώρα θα βιώσει έναν κοινωνικο-οικονομικό Αρμαγεδδώνα. Ολα τα ενδιάμεσα τα περιείχε ο μπαξές.
Λίγα, περισσότερα, πολλά νέα και -κυρίως- φοβερά και τρομερά μέτρα.
Και για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, δεν επρόκειτο για «αποκαλύψεις» βασιζόμενες σε γενικές και αόριστες πληροφορίες. Κάθε άλλο μάλιστα. Από «έγκυρες», «υψηλόβαθμες» ή «κορυφαίες» πηγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου προέρχονταν όλες.
Ετσι τουλάχιστον με διαβεβαίωναν τα σχετικά δημοσιεύματα, αν και άλλα, για παράδειγμα, διατείνονταν ότι προγραμματίζονται 150.000 απολύσεις και άλλα διαβεβαίωναν ότι οι απολύσεις δεν θα είναι λιγότερες από 400.000. Τέτοια... ακρίβεια.
Κοντολογίς, χρήσιμο αν όχι και απαραίτητο είναι να κουνάμε το δάχτυλο οι δημοσιογράφοι στους πολιτικούς και να υποδεικνύουμε τα σφάλματα και τις παραλείψεις τους, αλλά ασύγκριτα χρησιμότερο είναι να κάνουμε υπεύθυνα και σωστά τη βασική δουλειά μας, που δεν είναι άλλη από τη σωστή, έγκυρη και υπεύθυνη ενημέρωση, αφήνοντας κατά μέρος τις άθλιες μεθόδους κατασκευής «αποκλειστικοτήτων» που παραπληροφορούν την κοινή γνώμη και εκθέτουν το επάγγελμα.
Και μάλιστα όταν τα εξόφθαλμα κατασκευασμένα αυτά θέματα δεν έχουν να κάνουν με κάποια δευτερεύουσας σημασίας γεγονότα, αλλά με προβλήματα από την έκβαση των οποίων θα κριθεί η τύχη της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες.
Δικαίωμά μας είναι να σχολιάζουμε το όποιο γεγονός από την όποια πολιτικο-κοινωνική σκοπιά προτιμάμε. Αλλά τα γεγονότα είναι και οφείλουν να παραμένουν ιερά για όλους μας. Είναι ντροπή να τα αλλοιώνουμε. Και, πολύ περισσότερο, είναι ντροπή να τα κατασκευάζουμε.

Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος