Κατεδαφίσεις....

Πόσο καιρό χρειάζεται μια χώρα για να τινάξει τον εαυτό της στο αέρα; Από την ιστορία ξέρουμε ότι αυτό χρειάζεται κάτι αιώνες. Με τα νεοελληνικά στάνταρτ μόνο πέντε - έξι χρόνια.

Ας πάρουμε μια στιγμή από το κοντινό παρελθόν μας. Στα τέλη Αύγουστου του 2004, ανάμεσα στον Κωστή Στεφανόπουλο και τη Γιάννα Αγγελοπούλου, ο πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής Δρ Ζακ Ρογκ έλεγε: «Ευχαριστούμε Ελλάδα». Εκείνη τη στιγμή εξέφραζε ολόκληρο τον πλανήτη. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο είχαν παρακολουθήσει μια υποδειγματική χώρα να διοργανώνει υποδειγματικούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Είδαν μια πόλη να λειτούργει στην εντέλεια, ανθρώπους να χαμογελούν, νέα παιδιά να βοηθούν στο δρόμο, το κράτος να έχει λύσεις για κάθε πρόβλημα.

Πού πήγε εκείνη η Ελλάδα; Κανείς δεν ξέρει γιατί κανείς δεν την αναζήτησε. Κανείς δεν τη χρειάστηκε. Από την επομένη κιόλας αρχίσαμε να την ξηλώνουμε. Δεν κάναμε απολύτως τίποτε για να κεφαλαιοποιήσουμε στο διεθνή χώρο την αίγλη της Ολυμπιάδας. Δεν έγινε τίποτε για να συνεχίσει η κοινωνία να αντιμετωπίσει τα πράγματα με τον ίδιο ενθουσιασμό. Δεν έγινε τίποτε για να επεκταθεί σε όλο δημόσιο το οργανωτικό μοντέλο των Αγώνων.

Ένα –ένα τα σύμβολα εκείνη της Ελλάδας χάθηκαν. Η Γιάννα Αγγελοπούλου τα παράτησε- αφού άλλωστε κανείς δεν της ζήτησε να συνεχίσει αυτό που έχε αρχίσει με τη διεκδίκηση των Αγώνων. Τους εθελοντές τους παράτησαν, αφού κανείς δεν ένιωσε ότι έχουμε ανάγκη το χαμόγελο και το κουράγιο τους. Τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις τις αφήσαμε και ρήμαξαν και έμειναν μόνο τα κουφάρια. Όχι, δεν υπήρχαν αρνητικές πλευρές. Αλλά στο τέλος το ισοζύγιο ήταν θετικό. Μια τεράστια οικονομική επένδυση που χρηματοδότησε ο ελληνικός λαός πήγε χαμένη, γιατι κανείς δεν φρόντισε να την αξιοποιήσει.

Έτσι έσβησε εκείνη η Ελλάδα. Σήμερα είμαστε πάλι διάσημοι, και πάλι στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς τύπου. Αλλά για άλλους λόγους. Και με άλλους χαρακτηρισμούς. Εκεί που πήγαμε να γίνουμε πρότυπο, καταντήσαμε μοντέλο προς αποφυγή. Αποσυνάγωγοι και δακτυλοδεικτούμενοι. Και το «γαμώ το» είναι ότι και πάλι δεν θα πληρώσει κανένας.

>του Γιώργου Λακόπουλου
Πηγή: protagon