Πρώτα σκληροί αγώνες βάθους

Τρίτη, 13 Αυγούστου 2013


Πρώτα σκληροί αγώνες βάθους


Όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για ένα νέο γύρο σύγκρουσης με την αστική αντεπανάσταση, θα πρέπει να έρθει σε ρήξη με την κληρονομία και του προηγούμενου εργατικού κινήματος και με αυτό των αγανακτισμένων. Κάθε αγώνας, από δω και στο εξής, για να έχει οποιαδήποτε τύχη θα πρέπει να βασιστεί στις δικές του δυνάμεις. Και να οργανωθεί με αυτό το δεδομένο και όχι με την αυταπάτη ότι θα έρθουν κάποια δήθεν εκατομμύρια προς συμπαράσταση.


Έτσι θα λύνονται εξ αρχής παρεξηγήσεις που αφορούν “προϋποθέσεις υλοποίησης και άλλους συσχετισμούς που είναι αναγκαίοι”. Η αριστερά της μαζικής απεύθυνσης, που παριστάνει τον παντογνώστη των κοινωνικών διεργασιών, νομίζει ότι για να γίνει ένας αγώνας πρέπει να πάρει και την έγκριση των “εκ της φύσεώς τους” ενδιαφερομένων. Π.χ. οι καθηγητές για να απεργήσουν (να απεργήσουν στα σοβαρά, δηλαδή να τα κλείσουν τα σχολεία) θα πρέπει να χτίσουν τις απαραίτητες συμμαχίες με τους άμεσα ενδιαφερόμενους, τους γονείς και τους μαθητές.


Η αριστερά αυτής της λογικής, με την πνευματική φτώχεια που τη διακρίνει, βάζει διαρκώς τρικλοποδιές στον εαυτό της. Αφού έχει πιστέψει στα σοβαρά ότι υπάρχουν πάντα κάποιοι “άμεσα ενδιαφερόμενοι”, ή ότι υπάρχουν έτοιμα κοινωνικά υποκείμενα (εκ του γενετικού τους κώδικα προφανώς) έτοιμα να εκδηλωθούν όταν τα καλέσει η ιστορική νομοτέλεια, αν δεν εκδηλώνονται τότε οι συνθήκες είναι ανώριμες. Η ηλιθιότητα με κοινωνιολογικό περιτύλιγμα σε όλο της το μεγαλείο.


Λοιπόν, τα πράγματα γίνονται με άλλη σειρά. Αν κάποιοι έχουν άμεσο συμφέρον να κινητοποιηθούν, είναι οι καθηγητές, που σήμερα είναι στο στόχαστρο των απολύσεων. Αυτό βεβαίως, αν ξεπεράσουν το σοκ από το άδειασμα της απεργίας που δεν έγινε το Μάη. Από κει και πέρα, τα άμεσα ενδιαφερόμενα στρώματα και οι λοιποί ταξικοί συγγενείς, αν πράγματι το DNA τους το επιτάσσει, ας πάρουν τις πρωτοβουλίες που τους αναλογούν.


Οι καθηγητές που σήμερα καίγονται -και χθες έκαναν τους Κινέζους όταν στο στόχαστρο βρέθηκαν άλλοι κλάδοι του ενιαίου κατά τα άλλα εργατικού κινήματος, για αν τα λέμε όλα- είναι αυτοί που εξαιτίας του άμεσου χτυπήματος που δέχονται μπορούν να πάρουν την πρωτοβουλία. Αν την πάρουν ίσως ακολουθήσουν και οι γειτονικές κοινωνικές δυνάμεις (Δάσκαλοι, μαθητές, γονείς, άλλοι κλάδοι που χτυπιούνται). Το ίδιο ισχύει και για άλλους κλάδους του δημοσίου που μπαίνουν σε καθεστώς διαθεσιμότητας και απόλυσης.


Αυτοί οι χώροι μπορούν να κινητοποιηθούν και πρέπει κάθε πολιτική συλλογικότητα που επιδιώκει την ανατροπή της κατάστασης, να ωθήσει αυτήν την κινητοποίηση χωρίς παραμύθια περί των εκατομμυρίων που, δήθεν, πρέπει να συμπαρασταθούν και επειδή δεν συμπαραστέκονται εξαιτίας της τηλεοπτικής πλύσης εγκεφάλου, τότε οι άμεσα πραγματικά ενδιαφερόμενοι να βγάλουν το σκασμό και να φροντίσουν, λες και είναι κανένα κόμμα, πως θα πείσουν τους υπόλοιπους.


Τα κοινωνικά υποκείμενα, παντογνώστες του ινστιτούτου Πουλαντζά, δεν έχουν καθήκον να διαμορφώνουν συνθήκες και συσχετισμούς. Συνθήκες και συσχετισμούς, ας διαμορφώσουν αυτοί που υποτίθεται θέλουν να ενοποιήσουν όλη την τάξη, ή όλα τα κινήματα ή όλο το λαό σε ένα μεγάλο μέτωπο ή σε ένα καθολικό στόχο. Αν θέλετε να στηρίξετε τους αυτόνομους αγώνες που θα ξεσπούν από δω και πέρα, στις συγκεκριμένες περιοχές που κάθε φορές εντείνεται η ταξική επίθεση, συγκεντρώστε δυνάμεις εκεί για μια μάχη χωρίς έλεος.


Μια μάχη τύπου Στάλινγκραντ. Μόνο έτσι θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Αν οι Σαμαράδες ηττηθούν συντριπτικά σε ένα σημείο. Αυτό ίσως κρίνει και τον πόλεμο, όπως τον έκρινε το χειμώνα του 42 προς 43 στο Στάλινγκραντ.


Η ένταση μέχρι τέλους, σε κάθε αυτόνομο ταξικό αγώνα, θα βάλει σε δοκιμασία όλες τις εθνικές αφηγήσεις του μνημονίου, που σκεπάζουν την ταξική διάσταση της αστικής αντεπανάστασης. Οι διάφοροι καταναλωτές, αυτοκινητιστές, έμποροι, και όλοι όσοι θέλουν να πάνε στη δουλειά τους ή να παρκάρουν ως γονείς τα παιδιά τους, θα εμφανιστούν εναντίον όσων απεργούν και τους χαλάνε την κανονικότητα. Είναι μια ευκαιρία για να καταλάβουν ορισμένοι, ότι το να είσαι Έλληνας δεν σε σώζει από το μένος και το μίσος άλλων Ελλήνων.


Μια ευκαιρία να σκεφτούν, ότι πίσω από αυτή την ταυτότητα, η αστική τάξη θάβει όλους τους πραγματικούς ταξικούς διαχωρισμούς. Μια ευκαιρία να αντιληφθεί ο κάθε απεργός, ότι είναι εύκολο να βρίζεις τη Μέρκελ μαζί με το αφεντικό σου και τον κρετίνο γείτονά σου στο Σύνταγμα, ντυμένος τσολιάς, αλλά δύσκολο να τους έχεις απέναντί σου όταν απεργείς και μετατρέπεσαι από τσολιάς σε εχθρό του έθνους. Η κυρίαρχη εθνική ταυτότητα, πρέπει να σμπαραλιαστεί και αυτό δεν μπορεί να γίνει όσο δεν αναδεικνύονται σε κέντρα πάλης οι περιοχές στις οποίες χτίζεται καθημερινά η εθνική ενότητα.


Κάθε αγώνας που “βάζει σε δοκιμασία τις αντοχές της κοινωνίας” (σύμφωνα με τα φερέφωνα του κράτους έκτακτης ανάγκης), πρέπει να ενισχυθεί μέχρι τέλους. Να αναδείξει ότι η κοινωνία δεν είναι ενωμένη. Ότι πίσω από τις μαλακίες του Τράγκα για κατοχή, Σόιμπλε, Μέρκελ και μνημόνια, βρίσκεται η μπότα της ελληνικής άρχουσας τάξης και όλο το κοινωνικό σκυλολόι που την στηρίζει, περιμένοντας να γλύψει κανένα κόκαλο. Η ένταση του αγώνα, θα συγκροτήσει εκ νέου το ταξικό μας στρατόπεδο. Με μοχλό την αποφασιστική κίνηση των κομματιών που δεν έχουν άλλη επιλογή πέρα από τη σύγκρουση.


Κάθε τέτοια σύγκρουση, θα φέρνει στην επιφάνεια την ιδεολογική μάχη με το αστικό στρατόπεδο. Μια μάχη που πρέπει να δοθεί χωρίς καμία υποχωρητικότητα στην κοινή γνώμη. Η κοινή γνώμη μπορεί να έχει λόγο στα τηλεφωνικά γκάλοπ, αλλά είναι εντελώς άχρηστη σε μια πραγματική ταξική αναμέτρηση. Όποιος ενδιαφέρεται για τα ‘’τσιρίγματα’’ της κοινής γνώμης, έχει παραδοθεί ήδη στην αστική τάξη.


Καμία ταξική σύγκρουση δεν πρόκειται να αναπτυχθεί, όσο οι αποφασισμένοι, λαμβάνουν υπ’ όψιν τους τους αναποφάσιστους που δεν αντέχουν να βρεθούν στην μειοψηφία. Κάθε αγώνας σήμερα, θα ξεκινάει με όρους μειοψηφικούς και με την κοινή γνώμη εναντίον του. Αυτός είναι ο φαινομενικός συσχετισμός σήμερα. Όχι όμως ο πραγματικός.


Ο πραγματικός, θα αναδειχθεί μόνο κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης. Εκεί θα έρθουν οι σύμμαχοι και εκεί θα φανεί, ότι η κοινή γνώμη είναι μόνο ανθρώπινη σκόνη.



Πηγή: AnemosAntistasis
Αντιγραφή: @radical30