Ένας πόντιος, τσάμπα μάγκας

Η "επίδειξη" δύναμης του Ιβάν


Το αν ο Δώνης είναι καλός, μέτριος ή κακός προπονητής, είναι υποκειμενική κρίση: ο καθένας μπορεί να τον κρίνει όπως επιθυμεί και να βγάλει το τελικό του πόρισμα.

Το αν είναι επαρκής για ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό ή έχει «ταβάνι» μικρομεσαίες ή μεσαίες ομάδες, τις οποίες μπορεί να τις κάνει «μεγαλομεσαίες» και μέχρις εκεί, επίσης μπορεί να είναι αντικείμενο συζήτησης.

Αυτό που δεν είναι αντικείμενο καμίας διαπραγμάτευσης, είναι η συμπεριφορά απέναντι σε έναν άνθρωπο και επαγγελματία, όταν αυτή ξεπερνά τα όρια της αγένειας και φτάνει στα όρια της χυδαιότητας ή της ζούγκλας.

Ήταν φανερό εδώ και πολύ καιρό, ότι το μεγαλύτερο μέρος των οπαδών του ΠΑΟΚ δεν γούσταρε τον Δώνη. Θεμιτό, κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιβάλει σε κανέναν όποιον να γουστάρει. Ο Ιβάν Σαββίδης τον στήριξε (όχι απόλυτα, αφού στην κόντρα με τον Γκαρσία και πριν φύγει ο Ουρουγουανός, είχε δηλώσει ότι όποιος από τους δυο ξαναδημιουργήσει πρόβλημα θα φύγει) και η εικόνα που είχα, ήταν ότι ο Σαββίδης προσπάθησε απλά να τελειώσει η χρονιά, χωρίς αναταράξεις στο ποδοσφαιρικό τμήμα και αλλαγή στον πάγκο, ώστε να δει με τους συνεργάτες του ποια θα ήταν η καλύτερη λύση για την επόμενη χρονιά. 'Εως εδώ όλα καλά. Ή μήπως όχι;



Μάλλον όχι. Σε αρκετούς από τους τελευταίους εντός έδρας αγώνες του ΠΑΟΚ, μετά την αποχώρηση του Γκαρσία, ο Δώνης άκουγε μερίδα των οπαδών της ομάδας του να τον βρίζουν χυδαία, χωρίς κανείς να κάνει κάτι γι' αυτό. Κάποιοι επίσης τού την «έπεσαν» και υπήρξαν σφαλιάρες, μπουνιές και κλοτσιές, ενώ ο ίδιος πηγαινοερχόταν τον τελευταίο καιρό με συνοδεία σεκιουριτάδων.

«Τζάμπα» και περίπου «φυσιολογικό» είναι για κάποιους, να βρίζουν κάποιον και τη μητέρα του, άσχετα βέβαια με το γεγονός ότι, αν τους βρίσει κάποιος τη δική τους μάνα θα πλακωθούν. Και μοιάζει εύκολο να την «πέφτουν» πέντε ή δέκα σε έναν για να τον δείρουν. Η ανωνυμία και η δύναμη του όχλου χαρίζουν ασυλία και το αίσθημα της ατιμωρησίας ζει και βασιλεύει σ' αυτή τη χώρα.

Είναι απόλυτο δικαίωμα ενός εργοδότη, να επιλέξει πότε θα τερματίσει τη συνεργασία με έναν υπάλληλό του. Δεν ισχύει το ίδιο για το «πώς»: ο Ιβάν Σαββίδης. αποφάσισε να διώξει τον Δώνη και να πορευτεί στα πλέι οφ με τον Γεωργιάδη. Αλλά παράλληλα αποφάσισε να καταγγείλει τη σύμβαση του πρώην προπονητή, να μην πληρώσει την αποζημίωση που προβλέπει το (πρόσφατα τροποποιημένο) συμβόλαιο και να τραβήξει η ιστορία δικαστικά, ενώ παράλληλα ο ήδη φουντωμένος από τον αποκλεισμό στο Κύπελλο κόσμος του ΠΑΟΚ φουντώνει ακόμα περισσότερο με τον Δώνη.

Ο ίδιος κόσμος, που εξαγριώνεται όταν του χρωστάνε, που δεν θα δεχόταν να απολυθεί χωρίς αποζημίωση, θεωρεί απόλυτα φυσιολογικό να απολυθεί
ο «μισητός Δώνης» και να μην πάρει αποζημίωση.

Προφανώς, η στάση του Σαββίδη δεν έχει να κάνει με τα 200 χιλιάρικα της αποζημίωσης. Είναι επίδειξη δύναμης, ισχύος ή "μαγκιάς". Αφουγκράζεται «το δημόσιο αίσθημα», είναι «ένας απ' αυτούς» και τα λεφτά του μπορεί να τα επενδύει ή να τα σκορπάει όπου θέλει, αλλά στην αποζημίωση του Δώνη δεν θέλει. Το αν μπορεί, θα φανεί στα δικαστήρια. Ή στον εξω-δικαστικό συμβιβασμό που μπορεί να προκύψει.

Αυτό που δεν μπορεί να γίνει, είναι να δοθεί ο Δώνης βορά σε κάποιους που τον απειλούν, που τον «επισκέπτονται» σπίτι του, που θα συνεχίσουν να τον βρίζουν ή να βιαιοπραγούν εναντίον του, επειδή «έβαψε τα χέρια του με το αίμα του Πάμπλο Γκαρσία» ή επειδή απέτυχε να πάει την ομάδα στον τελικό Κυπέλλου.

Όπως και να το κάνουμε, υπάρχει (ακόμα) κάτι που λέγεται Νόμος, που ξεπερνάει ένα Κύπελλο, έναν αποκλεισμό, μια αποχώρηση ενός αγαπημένου παίκτη και τη λατρεία για μια ομάδα.


SportDay.gr